3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Wobec faktu, iż w przedmiotowej sytuacji sprawa dotyczy przeniesienia uprawnień do jednostek węglowych (kredytów handlowych), a więc uprawnień niematerialnych przedstawiających wartość, to czynność winna być traktowana jako świadczenie usług.

Ponadto wobec faktu, iż nabywcą jednostek węglowych będzie podmiot zagraniczny posiadający siedzibę na terenie Unii Europejskiej to zastosowanie znajdzie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, który stanowi, że miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

W sytuacji gdy zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT będzie zagraniczny usługobiorca tj. estoński podatnik, Wnioskodawca zamierza – w wypadku zbycia jednostek węglowych– wystawić fakturę VAT z adnotacją „odwrotne obciążenie” – zgodnie z treścią art. 106eust. 1 pkt 18 ustawy o VAT. Zatem do rozliczenia podatku VAT będzie zobowiązany estoński kontrahent.

Ad 3.

Co do opodatkowania podatkiem VAT potencjalnych zaliczek, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż opodatkowanie podatkiem VAT będzie na analogicznych zasadach jak  w przypadku końcowej sprzedaży. Oznacza to, że w przypadku uznania transakcji za opodatkowaną podatkiem VAT, zaliczka będzie opodatkowana w mechanizmie odwrotnego obciążenia, w którym do naliczenia i uiszczenia podatku VAT będzie zobowiązany estoński kontrahent. Natomiast w wypadku uznania, iż zaliczki są wystawiane na świadczenie niepodlegające pod podatek VAT, to Wnioskodawca nie będzie wystawiał faktury VAT i rozpozna transakcję na podstawie wyciągu bankowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest:

·nieprawidłowe – w zakresie braku opodatkowania czynności sprzedaży jednostek węglowych (kredytów handlowych);

·prawidłowe – w zakresie uznania sprzedaży jednostek węglowych (kredytów handlowych) za odpłatne świadczenie usług, opodatkowane w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy;

·prawidłowe – w zakresie braku opodatkowania na terytorium kraju zaliczek otrzymanych na poczet ceny przyszłej transakcji sprzedaży jednostek węglowych (kredytów handlowych).

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług  (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 i w art. 8 ustawy.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 2 pkt 5 ustawy:

W myśl natomiast art. 8 ust. 1 ustawy:

Pod pojęciem usługi należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

-w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

-świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów opodatkowaniu podatkiem VAT – co do zasady – podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę  a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższej analizy, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powołanych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy:

Natomiast stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany wyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej  w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność gospodarczą  w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka posiada grunty rolne, które wydzierżawia osobie prowadzącej gospodarstwo rolne. Po ustaniu dzierżawy Wnioskodawca zamierza samodzielnie prowadzić działalność rolniczą na nieruchomości. Wnioskodawca planuje przystąpienie do dobrowolnego programu węglowego, który umożliwia poprawę zdrowia gleby, zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych lub zwiększenie sekwestracji węgla w glebie poprzez wdrożenie określonych praktyk rolniczych. Program jest prowadzony przez estońskiego przedsiębiorcę prowadzącego działalność w formie spółki prawa estońskiego  i będącego estońskim podatnikiem. Program ma trwać 30 lat. Przystąpienie i uczestnictwo  w programie może spowodować wyemitowanie jednostek węglowych w ramach programu. Emisja odbędzie się w formie elektronicznych certyfikatów. Jednostki będą miały postać kredytów buforowych lub kredytów handlowych. Kredyty handlowe będą unikalnymi jednostkami i będą reprezentowały prawo posiadacza jednostki do domagania się osiągnięcia redukcji lub pochłaniania emisji gazu cieplarnianego w ilości 1 tony dwutlenku węgla, zweryfikowaną i wydaną zgodnie z odpowiednimi zasadami programu standardów węglowych zarządzanego przez niezależną organizację. Wyemitowane kredyty handlowe będą opatrzone unikatowym numerem seryjnym i zdeponowane w odpowiednim rejestrze.  Z kolei kredytami buforowymi są kredyty niemające numeru seryjnego rejestrowanego kredytu węglowego i nie są uważane za handlowe kredyty węglowe. Kredyty buforowe są niezbywalne i służą pokryciu ryzyka braku trwałości programu i będą tworzone oraz zarządzane przez rejestr. Rejestrem będzie wiarygodna platforma wybrana przez podmiot prowadzący program, która umożliwia emisję, transfer, posiadanie, deponowanie, anulowanie i wycofanie zweryfikowanych jednostek emisji. Badania mające na celu ustalenie, czy cele programu zostały osiągnięte będą odbywały się raz na 5 lat, chyba że wcześniej jedna za stron odstąpi od zawartej umowy. W wypadku osiągnięcia celów programu zostaną wyemitowane jednostki programu. Może się jednak zdarzyć w danym cyklu 5-letnim, że cele programu nie zostaną osiągnięte i nie będzie emisji jednostek programu. Cykle 5-letnie będą ponawiane przez cały okres trwania programu  i uczestniczenia w nim przez Wnioskodawcę. Ponadto dane potwierdzające spełnienie przesłanek do uczestniczenia w emisji jednostek węglowych muszą zostać zaakceptowane przez rejestr. Pula dostępnych i możliwych do wyemitowania kredytów będzie ponawiana co 5 lat. Wnioskodawca umówi się z estońskim kontrahentem na odsprzedaż części kredytów handlowych, poza ogólnodostępnym obiegiem. Strony przewidują także możliwość zapłaty na rzecz Wnioskodawcy zaliczki na poczet przyszłej sprzedaży. Dokładna ilość sprzedawanych kredytów handlowych będzie znana dopiero po przeprowadzeniu, po 5 latach, audytu potwierdzającego osiągniecie planowanych celów redukcji dwutlenku węgla.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności ustalenia, czy zbycie jednostek węglowych (kredytów handlowych) będzie opodatkowane podatkiem od towarów i usług jako świadczenie usług, oraz czy do naliczenia i zapłaty podatku będzie zobowiązany usługobiorca, mający siedzibę na terenie Estonii (pytanie oznaczone we wniosku nr 2  i nr 3).

Należy ponownie zauważyć, że aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

-istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,

-wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną  w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,

-istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,

-odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,

-istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje przystąpienie do programu węglowego prowadzonego przez estońskiego przedsiębiorcę, który umożliwia poprawę zdrowia gleby, zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych lub zwiększenie sekwestracji węgla w glebie poprzez wdrożenie określonych praktyk rolniczych. Celem zastosowania określonych praktyk rolniczych przez Spółkę na nieruchomości, na której Wnioskodawca będzie prowadził działalność rolniczą – oprócz poprawy zdrowia gleby, redukcji emisji gazów cieplarnianych, czy zwiększenia sekwestracji węgla w glebie – będzie wyemitowanie jednostek węglowych w ramach programu, które jako kredyty węglowe mogą być przedmiotem sprzedaży. Emisja odbędzie się w formie elektronicznych certyfikatów. Jednostki węglowe będą miały postać kredytów buforowych lub kredytów handlowych. Wyemitowane kredyty handlowe będą opatrzone unikatowym numerem seryjnym  i zdeponowane w odpowiednim rejestrze. Rejestrem będzie wiarygodna platforma wybrana przez podmiot prowadzący program, która umożliwia emisję, transfer, posiadanie, deponowanie, anulowanie i wycofanie zweryfikowanych jednostek emisji. Badania mające na celu ustalenie, czy cele programu zostały osiągnięte będą odbywały się raz na 5 lat, chyba że wcześniej jedna za stron odstąpi od zawartej umowy. W wypadku osiągnięcia celów programu zostaną wyemitowane jednostki programu. Wnioskodawca wskazał, że jednostki węglowe będą prawami majątkowymi, będącymi przedmiotem obrotu i wycenianymi na podstawie cen wolnorynkowych stosowanych do obrotu jednostkami węglowymi. Wnioskodawca umówi się z estońskim kontrahentem na odsprzedaż części wytworzonych  w ramach programu kredytów handlowych. Z wniosku wynika, że Wnioskodawca otrzyma wynagrodzenie za sprzedaż (przeniesienie praw) do jednostek węglowych. Strony przewidują także możliwość zapłaty na rzecz Wnioskodawcy zaliczki na poczet przyszłej sprzedaży. Brak osiągnięcia celów lub odstąpienie przez Wnioskodawcę od programu skutkował będzie mniejszą od przewidywanej emisji kredytów handlowych lub nawet brakiem emisji.  W sytuacji pobrania przez Wnioskodawcę zaliczek na poczet przyszłej emisji i nieosiągnięcia celów redukcji lub odstąpienia przez Wnioskodawcę od programu, Wnioskodawca będzie zmuszony do zwrotu całości pobranych zaliczek lub kwoty zaliczek odpowiadającej różnicy pomiędzy planowanymi celami redukcji a faktycznie osiągniętymi. Natomiast kredyty handlowe, które pozostaną własnością Wnioskodawcy, będą mogły być przedmiotem obrotu handlowego i od decyzji Wnioskodawcy zależeć będzie ich pozostawienie lub sprzedaż.

W konsekwencji, z uwagi na to, że przedmiotem sprzedaży są – jak wynika z okoliczności sprawy – uprawnienia do jednostek węglowych (kredytów handlowych), to czynność przeniesienia tych uprawnień, która nie stanowi dostawy towarów, stanowić będzie świadczenie usług na rzecz kontrahenta z Estonii w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą (przeniesieniem uprawnień do jednostek węglowych) i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W związku z powyższym, zbycie jednostek węglowych (kredytów handlowych) będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów jako odpłatne świadczenie usługw rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 jest nieprawidłowe.

W tym miejscu należy wskazać, że w przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Ogólna reguła dotycząca miejsca świadczenia usług została określona w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym:

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z powyższych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a,  art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu  w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się  w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

W związku z tym, że dla opisanych we wniosku usług, tj. przeniesienia uprawnień do jednostek węglowych, prawodawca nie przewidział szczególnego miejsca świadczenia, to przy określaniu tego miejsca – w przypadku, gdy nabywca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy oraz usługi nie są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej – znajdują zastosowanie zasady ogólne, wynikające z art. 28b ust. 1 ustawy, tj. miejscem świadczenia (opodatkowania) usług jest terytorium państwa,  w którym odbiorca usług posiada swoją siedzibę.

Z opisu sprawy wynika, że kontrahent Wnioskodawcy, prowadzi działalność w formie spółki prawa estońskiego i jest podatnikiem, który posiada siedzibę działalności gospodarczej  w Estonii. Zatem, skoro usługobiorcą (nabywcą uprawnień do jednostek węglowych) jest podatnik z siedzibą działalności gospodarczej w Estonii, to w przedmiotowej sprawie miejscem świadczenia tej usługi jest terytorium państwa, w którym nabywca usługi  (tj. kontrahent z Estonii) posiada siedzibę działalności gospodarczej. Tym samym, sprzedaż kredytów węglowych będzie opodatkowana poza terytorium kraju.

W konsekwencji zbycie jednostek węglowych (kredytów handlowych) – jako odpłatne świadczenie usług – będzie opodatkowane w kraju siedziby usługobiorcy, tj. w Estonii.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 jest prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii opodatkowania zaliczek otrzymanych przez Spółkę na poczet ceny przyszłej transakcji sprzedaży jednostek węglowych.

Podkreślenia wymaga, że dla czynności, która podlega opodatkowaniu w miejscu świadczenia znajdującym się poza terytorium kraju według przepisów obowiązujących w tym miejscu, na terytorium kraju nie powstaje obowiązek podatkowy. Taka też sytuacja występuje w niniejszej sprawie.

Jednakże w tej sytuacji trzeba mieć na uwadze art. 109 ust. 3a ustawy, zgodnie z którym:

Zatem także w przypadku ww. usług świadczonych na rzecz podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą z siedzibą poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z uwagi  na art. 109 ust. 3a ustawy, koniecznym jest ustalenie momentu powstania obowiązku podatkowego dla tego rodzaju usług świadczonych na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy:

Dla celów powstania obowiązku podatkowego wykonanie usługi następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, z wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment.

Na podstawie art. 19a ust. 3 ustawy:

Obowiązek podatkowy rodzi również otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem usługi.

Stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy:

Powyższy przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Jednakże, w sytuacji, gdy przed wykonaniem usługi podatnik otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Jak wynika z okoliczności sprawy, Strony przewidują możliwość zapłaty na rzecz Wnioskodawcy zaliczki na poczet przyszłej sprzedaży jednostek węglowych. Brak osiągnięcia celów lub odstąpienie przez Wnioskodawcę od programu skutkował będzie mniejszą od przewidywanej emisją kredytów handlowych lub nawet brakiem emisji. W sytuacji pobrania przez Wnioskodawcę zaliczek na poczet przyszłej emisji i nieosiągnięcia celów redukcji lub odstąpienia przez Wnioskodawcę od programu, Wnioskodawca będzie zmuszony do zwrotu całości pobranych zaliczek lub kwoty zaliczek odpowiadającej różnicy pomiędzy planowanymi celami redukcji a faktycznie osiągniętymi.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy przed wykonaniem usługi,  tj. przed przeniesieniem na Kontrahenta w drodze sprzedaży uprawnień do emisji jednostek węglowych, Wnioskodawca otrzyma zaliczkę, to wówczas obowiązek podatkowy powstaje  z chwilą jej otrzymania.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy, dotyczących kwestii opodatkowania zaliczek otrzymanych na poczet ceny przyszłej transakcji sprzedaży jednostek węglowych, należy wskazać, że w przypadku otrzymania przez Spółkę całości lub części zapłaty  w odniesieniu do usług, do których stosuje się art. 28b ustawy, świadczonych na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, będącego podmiotem posiadającym siedzibę na terytorium innego niż Polska kraju członkowskiego Unii Europejskiej, zaliczki te nie podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym „otrzymana zaliczka będzie opodatkowana w mechanizmie odwrotnego obciążenia, w którym do naliczenia i uiszczenia podatku VAT będzie zobowiązany estoński kontrahent”, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie podatku od towarów i usług natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygniecie.

Tutejszy organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione  w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek  o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.  W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).