W zakresie ustalenia, czy Spółka, zawierając jako finansujący umowy leasingu w rozumieniu art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w których korzystającymi są osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy (tj. prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową), jak i osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (konsumenci) na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uznana za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od niektórych instytucji finansowych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 czerwca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 czerwca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia, czy Spółka, zawierając jako finansujący umowy leasingu w rozumieniu art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w których korzystającymi są osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy (tj. prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową), jak i osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (konsumenci) na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uznana za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Działalność gospodarcza Spółki obejmuje przede wszystkim świadczenie usług leasingu, w tym leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) i odpowiednio art. 23b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2021 r., poz. 1119 ze zm., dalej: „ustawa o PIT”), leasingu finansowego, o którym mowa w art. 17f ustawy o CIT, jak i leasingu gruntów, o którym mowa w art. 17i ustawy o CIT, zawieranych z klientami będącymi przedsiębiorcami tj. podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, w tym spółkami osobowymi oraz kapitałowymi.

W swojej ofercie produktowej Spółka posiada również umowy leasingu, których przedmiotami są samochody zarówno nowe, jak i używane. Klientami takich umów są osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy - prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową, jak i klienci indywidualni — konsumenci, tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

W ramach umowy leasingu Spółka (działając jako finansujący) zobowiązuje się oddać korzystającemu pojazd samochodowy do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Spółki rat okresowych i innych należności określonych w umowie leasingu. Oprócz usług leasingu, Spółka oferuje korzystającym wraz ze swoimi partnerami biznesowymi także pozostałe produkty związane z korzystaniem z pojazdów takie jak np.: pakiety serwisowe bądź możliwość bezgotówkowego zakupu paliw i usług związanych z obsługą pojazdów (np. myjnia). Należności wynikające z umów leasingu są pokrywane przez korzystających wyłącznie w formie bezgotówkowej (za pośrednictwem rachunku bankowego), a usługi leasingu dokumentowane są przez Spółkę każdorazowo za pomocą faktur.

W ramach umowy leasingu, korzystający będzie ponosił na rzecz Spółki określone wydatki, a w szczególności raty okresowe, opłatę wstępną lub pierwszą ratę, o ile będą przewidziane w umowie (w wysokości nie wyższej niż 30% wartości początkowej przedmiotu leasingu), a także opłaty dodatkowe wynikające z jej treści. W każdym przypadku suma opłaty wstępnej lub pierwszej raty, rat okresowych oraz ceny potencjalnego wykupu, wynikających z umowy leasingu będzie równa co najmniej wartości początkowej przedmiotu leasingu, przez co umowa ta spełniać będzie warunki do uznania jej za tzw. umowę leasingu podatkowego, uregulowaną w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT (i odpowiednio — art. 23a pkt 1 ustawy o PIT).

Zgodnie z postanowieniami umowy leasingu korzystającemu przysługiwać będzie prawo do nabycia własności przedmiotu leasingu po zakończeniu podstawowego okresu trwania tej umowy, przy czym cena wynikająca z umowy leasingu będzie mogła kształtować się na poziomie istotnie odbiegającym od wartości rynkowej pojazdu (na moment potencjalnego wykupu). De facto cena ta może być symboliczna, jako że uwzględniać będzie spłatę wartości początkowej pojazdu, dokonywaną w trakcie trwania umowy leasingu przez korzystającego. Klient będzie mógł z tej opcji wykupu skorzystać bądź z niej zrezygnować — w razie rezygnacji przez korzystającego z opcji wykupu, Spółka będzie uprawniona by dokonać sprzedaży pojazdu na rzecz osoby trzeciej po wartości rynkowej pojazdu. W związku z tą sprzedażą pojazdu na rzecz osoby trzeciej oraz faktem, że w trakcie trwania umowy leasingu korzystający dokona na rzecz Spółki spłaty istotnej części wartości początkowej tego samochodu, Spółka będzie dokonywać na rzecz korzystającego wypłaty kwoty odzwierciedlającej różnicę między wartością rynkową pojazdu (po której Spółka sprzeda pojazd) a spłatą wartości tego pojazdu dokonaną przez korzystającego. Mechanizm taki, tj. wypłatę pewnej kwoty na rzecz korzystającego w związku z jego rezygnacją z wykupu przedmiotu leasingu, przewidują przepisy podatkowe, tj. art. 17d ustawy o CIT (i odpowiednio art. 23d ustawy o PIT).

Spółka nie będzie uprawniona by żądać od korzystającego wykupu pojazdu po zakończeniu umowy leasingu. Obowiązku nabycia pojazdu po stronie korzystającego nie będzie przewidywał również żaden inny (odrębny) dokument, ani żadna inna umowa zawarta między Spółką a korzystającym — istnieć będzie jedynie opcja wykupu, z której korzystający będzie mógł skorzystać, bądź nie. Jednocześnie, brak skorzystania z tejże opcji nie będzie się wiązał dla korzystającego z negatywnymi skutkami finansowymi. Korzystający nie będzie tracił na rezygnacji z wykupu pojazdu — zostanie mu bowiem wtedy zwrócona nadpłacona przez niego wartość pojazdu względem wartości rynkowej tego pojazdu.

Dla potrzeb niniejszego wniosku Spółka oświadcza, że nie posiada statusu: banku krajowego, oddziału banku zagranicznego, oddziału instytucji kredytowej, spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, krajowego zakładu ubezpieczeń, krajowego zakładu reasekuracji, oddziału zagranicznego zakładu ubezpieczeń i zagranicznego zakładu reasekuracji, głównego oddziału zagranicznego zakładu ubezpieczeń i zagranicznego zakładu reasekuracji, nie jest również instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym, z tytułu innych czynności niż przedstawione w niniejszym wniosku.

Pytanie

Czy Spółka, zawierając jako finansujący umowy leasingu w rozumieniu art. 17b ustawy o CIT (i odpowiednio art. 23b ustawy o PIT), w których korzystającymi są osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy (tj. prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową), jak i osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (konsumenci) na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uznana za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku zawierania umów leasingu w kształcie opisanym w zdarzeniu przyszłym, w których korzystającymi będą osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy (tj. osoby prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową), jak i osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (konsumenci), Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim i w konsekwencji nie będzie podatnikiem podatku bankowego w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym, podatnikami tego podatku są instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2022 r., poz. 246 ze zm., dalej: „ustawa o kredycie konsumenckim”). Zatem, dla rozstrzygnięcia czy dany podmiot objęty jest przepisami ustawy o podatku bankowym jako instytucja pożyczkowa, niezbędne jest ustalenie statusu tego podmiotu na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim. W przeciwnym razie nie jest możliwe określenie, czy ów podmiot jest instytucją pożyczkową, a w konsekwencji podatnikiem podatku bankowego.

Pojęcie „instytucji pożyczkowej” na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim zostało zdefiniowane w art. 5 pkt 2a, zgodnie z którym instytucją pożyczkową jest kredytodawca inny niż:

a)bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa łub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe,

b)spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo- Kredytowa,

c)podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.

Z tej perspektywy istotne jest czy dany podmiot może być określony mianem „kredytodawcy” — definicja legalna kredytodawcy jest zawarta w art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim. Zgodnie z tym przepisem kredytodawcą jest przedsiębiorca w rozumieniu przepisów kc, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Dodatkowo, ustawa o kredycie konsumenckim w art. 3, określa warunki formalne, które musi spełniać dana umowa, by została uznana za kredyt konsumencki na gruncie tej ustawy. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.

Ponadto, w art. 3 ust. 2 ustawa o kredycie konsumenckim, zawiera katalog umów, które w szczególności uważa się za umowy o kredyt konsumencki — jako spełniające kryterium kredytu konsumenckiego wymienione zostały w szczególności:

1.umowa pożyczki;

2.umowa kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego;

3.umowa o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia;

4.umowa o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia;

5.umowa o kredyt odnawialny.

Ponadto, w art. 3 ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim, wprowadzono zastrzeżenie, zgodnie z którym za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się umów dotyczących odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.

Dodatkowe zastrzeżenie zawarte jest w art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którym przepisów tej ustawy nie stosuje się do umów leasingu, jeżeli umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. Zatem, a contrario należy przyjąć założenie, że tylko umowa leasingu przewidująca obowiązek zakupu przedmiotu umowy leasingu przez korzystającego mogłaby zostać uznana za kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kredycie konsumenckim (spełniając warunki umowy o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia).

Dopełnieniem powyższego są zapisy art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którymi, ustawę stosuje się do umów leasingu i najmu, jeżeli umowa odrębna od tych umów przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy, uzależniając go od żądania kredytodawcy. Zatem, należy przyjąć założenie, że w sytuacji, w której wynajmujący i najemca lub finansujący i korzystający zawarli odrębną od (odpowiednio) umowy najmu lub leasingu umowę, nakładającą na (odpowiednio) najemcę i korzystającego obowiązek nabycia własności przedmiotu umowy najmu lub leasingu przez konsumenta, to do takiej umowy najmu lub leasingu stosuje się ustawę o kredycie konsumenckim.

Zatem:

-finansujący udzielający finansowania w postaci leasingu, jeżeli umowa leasingu nakłada na korzystającego obowiązek nabycia własności przedmiotu leasingu, albo obowiązek ten wynika z innej niż umowa leasingu umowy między stronami, lub

-wynajmujący, który zawiera z najemcą odrębną od umowy najmu umowę nakładającą na najemcę obowiązek nabycia własności przedmiotu najmu,

spełniają ustawowe przesłanki do uznania ich w tym zakresie za instytucję pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Przenosząc powyższe na opis zdarzenia przyszłego, będącego przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji Spółka wskazuje, że zawierane przez nią umowy leasingu będą spełniały warunki przewidziane w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT — dla celów podatku dochodowego będą one więc kwalifikowane jako umowy leasingu. Niemniej, umowy te nie będą nakładać na korzystającego obowiązku nabycia przedmiotu leasingu, lecz jedynie możliwość takiego nabycia. Dodatkowo, Spółka nie będzie zawierała z korzystającym żadnej dodatkowej, innej umowy, która nakładałaby na korzystającego obowiązek nabycia prawa własności przedmiotu leasingu. W efekcie, ani sama umowa leasingu, ani żadna inna umowa, nie będą uprawniały Spółki do żądania od korzystającego, by — w trakcie bądź po zakończeniu okresu, na który zawarta zostanie umowa leasingu — dokonał zakupu pojazdu. Zakup pojazdu po zakończeniu okresu, na który zawarta zostanie umowa leasingu, będzie każdorazowo autonomiczną decyzją podejmowaną przez korzystającego w oparciu o przewidzianą w umowie opcję wykupu. Co istotne, opcja wykupu pojazdu nie będzie miała charakteru iluzorycznego — z perspektywy finansowej wykup jak i rezygnacja z tego wykupu mogą przynosić korzystającemu zbliżone korzyści. W szczególności, w razie rezygnacji przez korzystającego z wykupu pojazdu Spółka dokona jego sprzedaży na rzecz osoby trzeciej i wypłaci korzystającemu osiągniętą przez Spółkę nadwyżkę wartości rynkowej ponad pierwotną wartość początkową pojazdu. W ujęciu finansowym zbliżony efekt korzystający mógłby osiągnąć podejmując decyzję o wykupie pojazdu od Spółki, a następnie dokonując samodzielnie sprzedaży samochodu na rzecz podmiotu trzeciego.

Jako, że ustawa o kredycie konsumenckim wprowadza zasadę, zgodnie z którą jej przepisy nie mają zastosowania do umów leasingu konsumenckiego, jeżeli taka umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, ani też strony nie zawarły żadnej odrębnej umowy nakładającej na korzystającego obowiązek wykupu przedmiotu umowy na żądanie kredytodawcy, umowy leasingu, które Spółka planuje zawierać ze swoimi klientami nie będą kwalifikowane jako kredyt konsumencki. W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku zawierania przez nią umów leasingu pojazdów, w których korzystającymi mogą być zarówno osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy jak i konsumenci, na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, zawieranie takich umów nie będzie stanowiło udzielania konsumentowi kredytu w rozumieniu art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim.

W związku z powyższym, Spółka nie może zostać uznana za kredytodawcę i w konsekwencji nie wypełni przesłanek definicji instytucji pożyczkowej w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim. W efekcie, w związku z zawieraniem opisanych umów leasingu Spółka nie będzie również podatnikiem podatku bankowego w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym.

Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko potwierdzają liczne interpretacje indywidualne wydawane przez organy podatkowe w podobnych stanach faktycznych/zdarzenia przyszłych. Przykładowo, w interpretacji odnoszącej się specyficznie do leasingu konsumenckiego o analogicznych cechach do tych, zaprezentowanych w opisie zdarzenia przyszłego, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 24 listopada 2017 r. (nr 0114-KDIP2-2.4016.4.2017.1.AG), organ zaakceptował, że: „(...) skoro umowy leasingu, które planuje zawierać nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim”.

Powyższe podejście organów podatkowych jest ugruntowane i konsekwentnie prezentowane zarówno w odniesieniu do umów leasingu konsumenckiego jak i najmu, przykładowo:

-w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 czerwca 2016 r. (nr IPPB6/4510-444/16-2/AG), organ podzielił stanowisko zaprezentowane przez podatnika, zgodnie z którym: „Jeżeli zatem, art. 4 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy KK, wyłączają z zakresu obowiązywania tej ustawy umowy leasingu, w sytuacjach, gdy umowy nie przewidują obowiązku nabycia przedmiotu leasingu przez konsumenta umowy odrębne nie przewidują takiego obowiązku, uzależniając go od żądania kredytodawcy, do umów takich nie znajdzie zastosowania art. 5 pkt 2a ustawy KK – w związku z czym leasingodawcy zawierający ww. umowy nie będą mogli zostać uznani za „instytucje pożyczkowe” oraz nie będą podlegali podatkowi PNIF”,

-w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 maja 2017 r. (nr 0114-KDIP2-2.4016.2.2017.1.AZ) organ uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym: ,,(...)w przypadku zawierania umów leasingu z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, które nie Zawierają obowiązku przeniesienia własności przedmiotu leasingu, Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca nie może zostać uznany za kredytodawcę w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumenckim, gdyż nie udziela, ani nie daje przyrzeczenia udzielenia kredytu konsumentom w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumenckim, tj. zawierane przez niego umowy nie będą przewidywały obowiązku przeniesienia własności przedmiotu umowy. Tym samym, Wnioskodawca nie jest instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a Ustawy o kredycie konsumenckim i w konsekwencji nie jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, wskazanym w art. 4 pkt 9 Ustawy PIF”;

-w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 grudnia 2020 r. (nr 0111-KDIB1-3.4016.1.2020.1.MBD), organ uznał, że: „(...) Tym samym, skoro umowy leasingu, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim. Mając na względzie przytoczone przepisy, oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca zawierając w przyszłości umowy leasingu nie będzie uznany za instytucję pożyczkową, to tym samym nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych. ”

-w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 1 lutego 2022 r. (nr 0111-KDIB1-3.4016.8.2021.1.MBD) organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy, wskazując, że: „(…) należy  uznać, że w związku faktem, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i planowanego rozszerzenia swoich usług będzie zawierał wyłącznie umowy najmu konsumenckiego nie przewidujące obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, to zawieranie takich umów nie będzie stanowiło udzielania konsumentowi kredytu w rozumieniu art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim. Tym samym, Wnioskodawca nie będzie uznany za kredytodawcę i w konsekwencji nie wypełni przesłanek definicji instytucji pożyczkowej w rozumieniu przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Jak zostało wskazane, sama ustawa o kredycie konsumenckim wskazuje, że jej przepisy nie mają zastosowania do umów najmu konsumenckiego, jeżeli taka umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. Do umów najmu, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będzie miał również zastosowania przepis art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, ponieważ Wnioskodawca nie będzie zawierał poza umowami najmu dodatkowych umów, które przewidywałyby obowiązek wykupu przedmiotu najmu przez konsumenta, na żądanie Wnioskodawcy. Tym samym, skoro umowy najmu konsumenckiego, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim. Mając na względzie przytoczone przepisy, oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca zawierając w przyszłości umowy najmu konsumenckiego nie będzie uznany za instytucję pożyczkową, to tym samym nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych. ”

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 623):

Przytoczony powyżej przepis wskazuje, że dla ustalenia, czy konkretny podmiot jest instytucją pożyczkową, a tym samym podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, istotne jest określenie jego statusu na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim.

W myśl art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, że instytucją pożyczkową jest kredytodawca inny niż:

Z kolei, pojęcie kredytodawcy zdefiniowano w art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie, z którym:

Równocześnie, art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim określa, jakie warunku musi spełniać umowa kredytu, aby być uznana za kredyt konsumencki.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim:

Ustawa o kredycie konsumenckim zawiera również katalog umów, które w szczególności uważa się za umowy o kredyt konsumencki.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim:

Jednocześnie w ust. 3 art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim przewidziano, że:

Ponadto, na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim:

Należy przez to rozumieć, że tylko umowa leasingu przewidująca obowiązek przeniesienia własności przedmiotu umowy może zostać uznana za kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kredycie konsumenckim (jako umowa o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia).

Zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim:

Z powyższego wynika, że ustawę stosuje się do umów leasingu, jeśli umowa przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. W związku z tym leasingodawca udzielający leasingu, w którym przewidziano obowiązek nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, powinien w tym zakresie być uznany za instytucję pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Mając na uwadze wskazane regulacje ustawy o kredycie konsumenckim, należy uznać, że aby dany podmiot mógł być kwalifikowany jako instytucja pożyczkowa w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim, powinny być spełnione następujące warunki:

-podmiot musi być przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego;

-w zakresie działalności gospodarczej lub zawodowej takiego podmiotu jest udzielanie konsumentowi kredytu bądź też udzielanie przyrzeczenia udzielenia takiego kredytu;

-podmiot ten nie jest bankiem lub innym podmiotem wskazanym w wyłączeniu zawartym w art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim,

-udzielane w ramach działalności gospodarczej lub zawodowej kredyty mieszczą się w zakresie pojęcia kredyt konsumencki, tym samym nie mogą podlegać włączeniom wskazanym w art. 4 ustawy o kredycie konsumenckim.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe należy uznać, że w związku z faktem, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności będzie zawierał wyłącznie umowy leasingu nieprzewidujące obowiązku nabycia przedmiotu umowy, to zawieranie takich umów nie będzie stanowiło udzielania kredytu w rozumieniu art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim.

Tym samym, Wnioskodawca nie będzie uznany za kredytodawcę i w konsekwencji nie wypełni przesłanek definicji instytucji pożyczkowej w rozumieniu przepisów ustawy o kredycie konsumenckim.

Jak zostało wskazane, sama ustawa o kredycie konsumenckim wskazuje, że jej przepisy nie mają zastosowania do umów leasingu, jeżeli taka umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta.

Do umów leasingu, które Wnioskodawca będzie zawierać, nie będzie miał również zastosowania przepis art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, ponieważ Wnioskodawca nie będzie zawierał poza umowami leasingu dodatkowych umów, które przewidywałyby obowiązek wykupu przedmiotu leasingu, na żądanie Wnioskodawcy.

Tym samym, skoro umowy leasingu, które Wnioskodawca będzie zawierać, nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Mając na względzie przytoczone przepisy, oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca zawierając umowy leasingu nie będzie uznany za instytucję pożyczkową, to tym samym nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Tm samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy Spółka, zawierając jako finansujący umowy leasingu w rozumieniu art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w których korzystającymi są osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy (tj. prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową), jak i osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (konsumenci) na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uznana za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym, należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).