Interpretacja indywidualna z dnia 06.08.2018, sygn. 0111-KDIB3-2.4018.5.2018.1.SR, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

obowiązek ewidencyjny, o którym mowa w art. 2 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2018 r. (data wpływu 6 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku ewidencyjnego, o którym mowa w art. 2 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku ewidencyjnego, o którym mowa w art. 2 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Stosownie do brzmienia art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych Spółka dla zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej posiada osobowość prawną; została ona utworzona zgodnie z dyspozycją art. 14 ust. 1 tej ustawy do sprawowania zarządu nad Wspólnotą Gruntową i do właściwego zagospodarowania gruntów tej Wspólnoty. Spółka (Wspólnota) generalnie prowadzi działalność z wykorzystaniem sprzętu swoich członków, zaś korzyści naturalne z niej czerpane są rozdzielane pomiędzy jej członków. Spółka (Wspólnota) zamierza odpłatnie użyczyć podmiotom niebędącym członkami Wspólnoty część gruntów (między innymi, acz nie tylko ugorów).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka dla zagospodarowania Wspólnoty Gruntów (Wspólnota Gruntów ) będzie podlegać obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników?

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka dla zagospodarowania Wspólnoty Gruntów (Wspólnota Gruntów ) w razie wystąpienia opisanego zdarzenia przyszłego nie będzie podlegać obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

W ocenie Wnioskodawcy Spółka (Wspólnota) nie podlega obowiązkowi identyfikacyjnemu, gdyż nie jest ani osobą prawną w rozumieniu rzeczonego przepisu, ani podatnikiem.

W praktyce organów interpretacyjnych wielokrotnie było wyrażane stanowisko dezawuujące przedmiotowe rozumienia, by przywołać interpretacje zapadłe do sygnatur:

• IBPB-1-2/4510-492/16-2/BKD,
• IBPB-1-3/4510-674/15/TS,
• IBPB-1-3/4510-675/15/TS,
• IBPB-1-3/4510-341/15/TS,
• ITPB2/4511-536/15/IB,
• IBPBII/2/4511-360/15/HS,
• IPTB3/4510-117/15-4/KC,
• IBPBI/2/423-559/14/BG,
• DD6/033/85/MNX/10/RD-80838,
• IPPB4/415-517/14-6/MS1.

Wspólnoty gruntowe to podmioty o swoistym statusie prawnym opartym na uregulowaniach zawartych w ustawie z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U. Nr 28, poz. 169 ze zm.). Z definicji zawartej w tej ustawie wynika, że wspólnotami gruntowymi podlegającymi zagospodarowaniu w trybie i na zasadach określonych w tej ustawie są nieruchomości rolne, leśne oraz obszary wodne o określonych przymiotach. Uprawnionymi do udziału we wspólnocie są osoby fizyczne lub prawne posiadające gospodarstwa rolne, jeżeli w ciągu ostatniego roku przed dniem wejścia w życie ustawy faktycznie korzystały z tej wspólnoty (art. 6 ust. 1 ww. ustawy). Udziały poszczególnych uprawnionych we wspólnocie określa się w ułamkowych częściach w sposób wymieniony w art. 9 tej ustawy. Zgodnie z art. 14 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, osoby uprawnione do udziału we wspólnocie gruntowej powinny utworzyć spółkę do sprawowania zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodarowania gruntów wchodzących w skład wspólnoty. Natomiast, z art. 15 ust. 1 ww. ustawy wynika, że spółka jest osobą prawną i działa na podstawie statutu.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: updop), ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób prawnych i spółek kapitałowych w organizacji. Przepisy ustawy mają również zastosowanie do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej, z zastrzeżeniem ust. 1 i 3. Stosownie do art. 1 ust. 3 przepisy ustawy mają również zastosowanie do:

• spółek komandytowo-akcyjnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
• spółek niemających osobowości prawnej mających siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa są traktowane jak osoby prawne i podlegają w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Stosownie do art. 3 ust. 1 updop, podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Wspólnota Gruntowa nie jest osobą prawną, a stanowi zespół nieruchomości, nad którymi zarząd sprawuje Spółka, utworzona specjalnie w tym celu przez osoby uprawnione do udziału, dlatego też Wspólnota nie będzie podlegała obowiązkowi podatkowemu wynikającemu z przepisów updop. Osobą prawną w rozumieniu updop jest spółka dla zagospodarowania wspólnoty gruntowej. Jednakże, analiza przepisów ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych wyraźnie wskazuje, że nie można przyjąć analogii prawnej pomiędzy spółką utworzoną do sprawowania zarządu nad majątkiem wspólnoty a spółką prawa handlowego. Spółka dla zagospodarowania wspólnoty gruntowej, aczkolwiek posiada osobowość prawną, nie jest właścicielem majątku lub odrębnym od współużytkowników przedsiębiorcą. Zauważyć należy, że Spółka w momencie jej powołania nie staje się właścicielem majątku wspólnoty, lecz pełni tylko funkcje zarządcze. Majątek ten stanowi w dalszym ciągu przedmiot własności osób uprawnionych do udziału we wspólnocie gruntowej. Oznacza to, że przychód z tytułu uzyskanego odszkodowania nie będzie podlegał w Spółce opodatkowaniu na podstawie updop. Wspólnota Gruntowa, aczkolwiek zbliża się do współwłasności, stanowi jednak współwłasność o szczególnych cechach, niepodlegającą podziałowi, rządzącą się odrębnymi zasadami. Istotą współwłasności jest uprawnienie do udziału we wspólnocie gruntowej w postaci korzystania z objętych nią gruntów zgodnie z ich przeznaczeniem, które przysługuje osobom fizycznym lub prawnym posiadającym gospodarstwa rolne. Spółka dla zagospodarowania wspólnoty gruntowej ma za zadanie wyłącznie zarządzać majątkiem wspólnoty, nie uzyskuje z tego tytułu żadnych dochodów. Przychody, które uzyskuje jako zarządca majątku Wspólnoty, po ich pomniejszeniu o koszty zarządu Spółki, stanowią dochód, będący dochodem osób uprawnionych do udziału we wspólnocie gruntowej.

W konsekwencji nie sposób przyjąć, by Spółka dla zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej (Wspólnota Gruntowa ) podlegała obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatnikowi płatników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zasady powstawania powszechnego obowiązku ewidencyjnego dla celów podatkowych, w którego zakres wchodzi w szczególności obowiązek dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego składanego w celu uzyskania numeru identyfikacji podatkowej (NIP), reguluje ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2017 r. poz. 869 ze zm.), zwana dalej ustawą o NIP.

Zgodnie z art. 1 ustawy o NIP, ustawa określa:

1. zasady ewidencji:
   
   1. podatników,
   2. płatników podatków,
   3. płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne, zwanych dalej płatnikami składek ubezpieczeniowych;
2. zasady i tryb nadawania numeru identyfikacji podatkowej, zwanego dalej NIP;
3. zasady posługiwania się identyfikatorem podatkowym.
   
   

W myśl art. 2 ust. 1 cyt. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Zgodnie z 2 ust. 2 i ust. 3 cyt. ustawy, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków, a także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego; zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, ().

W świetle powołanych przepisów obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają zasadniczo osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, uzyskujące, w rozumieniu odrębnych przepisów, co najmniej jeden z trzech statusów, tj. status:

• podatnika,
• płatnika podatku

w obu powyższych przypadkach w rozumieniu przepisów ustawy Ordynacja podatkowa oraz w rozumieniu przepisów materialnego prawa podatkowego,

• płatnika składek ubezpieczeniowych

w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2017, poz. 1778 ze zm.), w szczególności art. 4 tej ustawy.

Zatem każdy podmiot, który należy do jednej z ww. kategorii, jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Podkreślenia wymaga, że w odniesieniu do statusu podatnika, powszechnemu obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają, co do zasady, zarówno podmioty podlegające opodatkowaniu, co najmniej jednym z obowiązujących podatków, i nie zwolnione z opodatkowania w żadnym zakresie, jak i podmioty korzystające, w tym również w całości, ze zwolnień podmiotowych lub przedmiotowych.

W myśl art. 7 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawa lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Pojęcie podatnika na potrzeby podatku od towarów i usług zostało określone w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.).

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dodatkowo należy wskazać, że z brzmienia art. 15 ust. 1 ww. ustawy wynika, że uznanie aktywności danego podmiotu za działalność gospodarczą nie jest uzależnione od celów takiej działalności ani od jej rezultatu. W szczególności działalność gospodarcza nie musi być prowadzona w celu osiągnięcia zysku. Pozwala to w szczególności na uznanie za podatników różnego rodzaju organizacji non-profit, organów administracji publicznej czyli wszelkich podmiotów, które nie działają w celu uzyskania zysku. Działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług nie musi być bowiem działalnością o charakterze zarobkowym. Działalność gospodarcza nie jest również uzależniona od jej rezultatu. Zatem działalność gospodarcza ma miejsce także wówczas gdy nie przyniosła żadnych widocznych efektów.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W tym miejscu wyjaśnić trzeba istotę i status prawny zarówno wspólnoty gruntowej (jej członków), jak i spółki powołanej do zarządzania taką wspólnotą. W piśmiennictwie podkreśla się (por. G. Bieniek, S. Rudnicki: Nieruchomości. Problematyka prawna, Lexis-Nexis Warszawa 2005, s. 742), że instytucja wspólnot gruntowych, będących reliktem uwłaszczenia włościan, przetrwała do dziś w ustawie z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U. 2016r., poz. 703) w postaci szczególnego rodzaju współwłasności rządzącej się własnymi prawami. Wskazuje się, że ustawa o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, nie rozstrzygając wyraźnie charakteru podmiotowego wspólnoty gruntowej, nadała jej szczególną konstrukcję prawną, odrębną od przepisów kodeksu cywilnego o współwłasności Zauważyć należy, że Sąd Najwyższy, rozważając m.in. w uchwale z dnia 23 sierpnia 1968 r., sygn. akt III CZP 73/68, charakter wspólnoty gruntowej uznał, że wspólnota gruntowa zbliża się do współwłasności, to jednak jest to współwłasność szczególna, rządząca się własnymi przepisami. Istotą tej współwłasności jest uprawnienie do udziału we wspólnocie gruntowej w postaci korzystania z objętych nią gruntów zgodnie z przeznaczeniem, przysługujące osobom fizycznym lub prawnym posiadającym gospodarstwo rolne (por. uchwała SN z dnia 9 grudnia 1969 r., sygn. akt III CZP 89/69, OSNCP 10/70).

Z treści art. 1 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych wynika, że wspólnota gruntowa to kategoria przedmiotowa, obejmująca nieruchomości rolne, leśne oraz obszary wodne. Z istnieniem takiej wspólnoty wiążą się określone prawa osób upoważnionych do udziału w nich, przy czym prawa te nie pokrywają się z zakresem prawa własności (współwłasności) w ujęciu unormowań przewidzianych w kodeksie cywilnym.

Zakres prawa do korzystania przez uprawnionych z gruntów, będących przedmiotem wspólnoty gruntowej, nie jest nieograniczony, nie jest nawet tak szeroki jak uprawnienia współwłaściciela określone w kodeksie cywilnym. Zawęża się on do korzystania z gruntów (rolnych, leśnych, zbiorników wodnych) zgodnie z ich przeznaczeniem, na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w ostatniej z powołanych uchwał. Zdaniem Sądu gospodarcze przeznaczenie gruntów, stanowiących przedmiot wspólnoty gruntowej, wyznacza zakres praw do korzystania z nich przez uprawnionych. W piśmiennictwie akcentuje się, że uprawnienie do udziału we wspólnocie gruntowej polega na korzystaniu z nieruchomości stanowiącej przedmiot wspólnoty zgodnie z przeznaczeniem, np. przez wypasanie bydła, pobieranie pożytków naturalnych z lasu lub stawu, udział w dochodach przez podział pożytków z użytków rolnych i leśnych (por. G. Bieniek, S. Rudnicki: s. 745). Dalej zauważyć trzeba, że wspólnota gruntowa nie została wyposażona w osobowość prawną, nie stanowi ona współwłasności w rozumieniu cywilistycznym, nie posiada zdolności do występowania w obrocie prawnym.

W tym miejscu wskazać należy, że stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U. 2016r., poz. 703), osoby uprawnione do udziału we wspólnocie gruntowej powinny utworzyć spółkę do sprawowania zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodarowania gruntów wchodzących w skład tej wspólnoty.

W myśl art. 15 ust. 1 powołanej ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, spółka jest osobą prawną i działa na podstawie statutu.

Natomiast, jak stanowi art. 16 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, członkami spółki są osoby uprawnione do udziału we wspólnocie gruntowej.

Zatem powołane przepisy wskazują na to, że legitymację do występowania w obrocie prawnym ma spółka do sprawowania zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodarowania gruntów wchodzących w skład tej wspólnoty (art. 14 ust. 1). Skład członkowski spółki pokrywa się ze składem osób uprawnionych do udziału we wspólnocie. Utworzenie takiej spółki jest obowiązkowe. Spółka jest wyposażona w osobowość prawną, a zasady jej działania określa jej statut (art. 15 ust. 1). O ile zatem wspólnota gruntowa stanowi zespół nieruchomości (rolnych, leśnych i zbiorników wodnych), z którymi wiążą się pewne uprawnienia określonych osób (korzystanie z gruntów zgodnie z ich przeznaczeniem), o tyle spółka, o której mowa w art. 14 i następnych ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, w skład której wchodzą wszyscy uprawnieni do korzystania z tej wspólnoty, jest instytucją prawną legitymowaną do występowania w obrocie prawnym, w sprawach związanych z zarządzaniem i gospodarowaniem gruntów wspólnoty, z pełnymi konsekwencjami, także w zakresie skutków podatkowych.

Skoro więc uprawnienie do działania na zewnątrz należy do statutowych organów spółki, to świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, tj. odpłatnego udostępnienia części gruntów podmiotom niebędącym członkami Wspólnoty, będzie dokonywać Spółka i w odniesieniu do tej czynności będzie ona podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podkreślić należy, że zasadnicze znaczenie dla sprawy w odniesieniu do obowiązku ewidencyjnego ma zachowywanie statusu niezależnego podatnika w systemie opodatkowania co najmniej jednym z obowiązujących podatków.

W konsekwencji, w opisanej sytuacji Spółka dla zagospodarowania Wspólnoty Gruntów będzie podlegać obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Spółka dla zagospodarowania Wspólnoty Gruntów w razie wystąpienia opisanego zdarzenia przyszłego nie będzie podlegać obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej