Interpretacja indywidualna z dnia 06.10.2011, sygn. IPPP2/443-796/11-4/MM, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

Wnioskodawca jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, podlega obowiązkowi ewidencyjnemu, a co za tym idzie zobowiązany jest do złożenia zgłoszenia ewidencyjnego i posiadania numeru NIP w rozumieniu art. 2 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2011 r. (data wpływu 30 czerwca 2011r.), uzupełnione pismem z dnia 23 września 2011r. (data wpływu 26 września 2011r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 14.09.2011r. znak IPPP2/443-796/11-2/MM o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie obowiązku ewidencyjnego w rozumieniu przepisów ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie obowiązku ewidencyjnego w rozumieniu przepisów ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. Przedmiotowy wniosek zawierał braki formalne. W związku z czym tut. Organ podatkowy pismem z dnia 14.09.2011r. znak IPPP2/443-796/11-2/MM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

U. (dalej: Fundusz lub U.) jest otwartym funduszem inwestycyjnym utworzonym na podstawie niemieckiego prawa inwestycyjnego. Zgodnie z odpowiednimi regulacjami prawnymi, Fundusz jest zarządzany przez spółkę zarządzającą I. GmbH (dalej: Spółka lub I. ).

Fundusz prowadzi działalność inwestycyjną w oparciu o środki finansowe inwestorów, zbierane poprzez emisję jednostek uczestnictwa w funduszu. U. prowadzi, m.in. na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, działalność gospodarczą polegającą głównie na kupnie i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek oraz wynajmie powierzchni komercyjnej w posiadanych nieruchomościach. Zgodnie z prospektem emisyjnym, pod pojęciem nieruchomości rozumie się wszelkiego rodzaju grunty (zabudowane i niezabudowane), służebność gruntową, jak również prawo własności lokalu, prawo współwłasności lokalu, służebność lokalu oraz prawo użytkowania nieruchomości.

W zależności od specyfiki danych inwestycji, mogą one być podejmowane na trzy sposoby:

1. poprzez bezpośrednie nabywanie aktywów,
2. poprzez nabywanie udziałów w spółkach kapitałowych z siedzibą w Polsce, będących właścicielami nieruchomości,
3. jako wspólnik spółek osobowych posiadających aktywa (w tym nieruchomości), również w przypadki przekształcenia spółek kapitałowych w spółki osobowe.

Obecnie Fundusz bezpośrednio posiada w Polsce nieruchomość w W. oraz pośrednio poprzez spółkę Z. sp. z o.o. nieruchomość w K.

Zgodnie z wymogami prawa niemieckiego przewidzianymi dla funduszu typu Sondervermögen, jest on zarządzany przez I. funkcjonujący w formie prawnej odpowiadającej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (G - G). Zarówno Spółka, jak i sam Fundusz posiadają siedzibę oraz zarząd na terytorium Niemiec, dlatego też uznawane są za niemieckiego rezydenta podatkowego podlegającego opodatkowaniu od całości swoich dochodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Rezydencja Wnioskodawcy została potwierdzona uzyskanym od odpowiednich organów certyfikatem rezydencji.

Specyfika prawna Funduszu

Fundusz zorganizowany jest w formie instytucji wspólnego inwestowania określanej jako Sondervermögen. Jej specyfiką jest fakt, iż sam Fundusz nie posiada osobowości prawnej (w przeciwieństwie do funduszy funkcjonujących na podstawie polskiego prawodawstwa), w dokonywanych czynnościach prawnych, co do zasady działa poprzez I. .

Należy jednak zauważyć, iż brak osobowości prawnej w przypadku Funduszu ma odmienny charakter od rozumienia tej instytucji w polskiej doktrynie prawa podatkowego, przede wszystkim z uwagi na fakt, że zgodnie z niemieckimi przepisami Fundusz jest uznawany za podatnika i niemieckiego rezydenta podatkowego.

Inwestowanie za pośrednictwem Funduszu

W zakresie swojej działalności U. pozyskuje od anonimowych inwestorów (zarówno indywidualnych, jak i zbiorowych) środki finansowe, którymi dysponuje w ramach podejmowanych inwestycji. Z uwagi na anonimowość inwestorów, Fundusz nie posiada informacji zarówno na temat formy prawnej inwestorów, jak i ich rezydencji podatkowej.

Inwestorzy nabywają jednostki uczestnictwa w Funduszu, z którymi związane jest prawo do udziału w rezultacie finansowym U. . Poziom partycypacji ustalany jest w proporcji, w jakiej pozostają wpłaty danego inwestora do całości wpłat dokonanych przez wszystkich inwestorów.

Inwestorzy mogą samodzielnie decydować, w ramach obowiązujących regulacji, zarówno o momencie dokonania wkładu (nabycia jednostek uczestnictwa), jak i o jego wycofaniu (umorzeniu jednostek lub ich zbyciu). Wraz z momentem wycofania wkładu przez inwestora, Fundusz, co do zasady, zobowiązany jest wypłacić mu odpowiadającą część udziału w zysku ustaloną na podstawie wskazanej powyżej proporcji.

Należy jednocześnie mieć na uwadze, że w zakresie uprawnień inwestora leży dysponowanie posiadaną jednostką uczestnictwa oraz wykonywanie uprawnienia inwestora do partycypacji w zysku Funduszu. Inwestorom nie przysługują żadne prawa o charakterze majątkowym w stosunku do aktywów, w które inwestuje Fundusz. W szczególności inwestorzy w żaden sposób nie mogą rościć sobie praw do udziału w prawie własności nieruchomości nabywanych przez U. .

Wnioskodawca pragnie z całą mocą podkreślić, iż relacja łącząca go z inwestorami stanowi typowy stosunek zobowiązaniowy, który w żadnym wypadku nie może być pojmowany analogicznie do praw wspólników spółek osobowych lub udziałowców spółek kapitałowych. Wzajemne prawa i obowiązki inwestorów oraz Funduszu regulowane są przez umowę określaną jako prospekt, niemieckie prawo inwestycyjne oraz inne akty prawne i postanowienia umowne.

Wynagrodzeniem przysługującym inwestorom w związku z udostępnieniem środków finansowych Funduszowi jest prawo do partycypacji w wyniku finansowym Funduszu.

Prawa związane z posiadanymi jednostkami uczestnictwa w Funduszu można zatem porównać z prawami wynikającymi z akcji spółek akcyjnych nabywanych na giełdzie (lub obligacji z prawem do udziału w zyskach), a sam proces inwestowania zbliżony jest do inwestowania w analogiczne instytucje przewidziane przez polskie przepisy prawne.

Aktywa nabywane przez Fundusz w toku podejmowanych inwestycji stanowią wyodrębnioną masę majątkową, którą zarządza Spółka. W zamian za zarządzanie masą majątkową Funduszu, I. otrzymuje od Funduszu wynagrodzenie w formie kwoty pieniężnej określonej w prospekcie emisyjnym. Z uwagi na specyficzne uregulowanie omawianej instytucji w niemieckim prawie inwestycyjnym, Spółce przysługuje szereg formalnoprawnych uprawnień, m.in. do dokonywania czynności prawnych dotyczących masy majątkowej, np. wpisu do ksiąg wieczystych, zawierania umów z najemcami oraz umów sprzedaży. Należy jednak mieć na względzie, że zgodnie z regulacjami prawa niemieckiego Spółka, dokonując czynności prawnych dotyczących masy majątkowej, występuje na rzecz Funduszu, który jest faktycznym dysponentem masy majątkowej. Dokonując czynności prawnych na rzecz Funduszu, I. zwykle informuje kontrahentów o charakterze, w jakim działa (reprezentuje Fundusz) poprzez umieszczenie odpowiedniego stwierdzenia w treści dokumentu.

Instytucją władną do wydawania zezwoleń na działalność dla instytucji finansowych, w tym spółek zarządzających funduszami inwestycyjnymi oraz banków depozytariuszy, na terenie Niemiec oraz nadzorowania całokształtu ich działania jest B (dalej: B). B wydał dla I. indywidualne zezwolenie na prowadzenie dziąłaności inwestycyjnej zgodnie z niemieckim prawem inwestycyjnym (InvG).

Zgodnie z niemieckim prawem inwestycyjnym, aktywa Funduszu zostały zdeponowane w banku mającym siedzibę na terytorium Niemiec (Bank). Tak jak wskazują odpowiednie regulacje prawne, w przypadku nieruchomości rolą depozytariusza jest monitorowanie aktywów Funduszu, która w praktyce polega na prowadzeniu rejestru posiadanych przez U. nieruchomości.

Poniższy schemat przedstawia strukturę omawianej instytucji oraz charakter zależności zachodzących pomiędzy poszczególnymi podmiotami.

patrz wniosek ORD-IN

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w kontekście podatków dochodowych, pomimo zastosowania zwolnienia z art. 6 ust. 1 pkt 10a UPDOP, Fundusz jest zobowiązany do rejestracji i posiadania numeru NIP w rozumieniu art. 2 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 2 Ustawy o NIP...

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane pismem z dnia 23.09.2011r.) :

Fundusz stoi na stanowisku, że w zakresie przychodów / dochodów osiąganych na terytorium Polski, Fundusz jest uznawany za jedynego podatnika i rzeczywistego odbiorcę tych przysporzeń, co zostało potwierdzone w indywidualnej interpretacji prawa podatkowego z dnia 12 września 2011 r. (sygn.: lPPB51423-571/11-2/AJ). Fundusz jest również zdania, że w przypadku objęcia go zwolnieniem podmiotowym na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10a Ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 54, poz. 654 ze zm.) (dalej: UPDOP), nadal będzie posiadał przymiot podatnika. Jednakże, jako że Fundusz działa poprzez Spółkę (sam bowiem nie posiada odpowiedniego organu reprezentującego), to ona dokonuje formalnej rejestracji, a także wszelkie deklaracje rejestracyjne i aktualizacyjne są podpisywane przez osoby reprezentujące Spółkę. Tak więc numer identyfikacyjny powinien zostać formalnie uzyskany przez Spółkę, która faktycznie działa na rzecz Funduszu i dokonuje czynności w jego imieniu. W tym znaczeniu, zdaniem Wnioskodawcy, co do zasady Fundusz podlega obowiązkowi ewidencyjnemu na terytorium Polski, jednak nie jest zobowiązany do uzyskania numeru NIP odrębnego od tego, jaki uzyskała Spółka. Zatem, w opinii Wnioskodawcy, uzasadnienie przedstawione we wniosku o uzyskanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego w tym zakresie nie jest wewnętrznie sprzeczne. Kluczowy akcent należy bowiem położyć na występujące w zdaniu:

Fundusz nie jest zobowiązany do uzyskania odrębnego numeru identyfikacji podatkowej, ani dokonania odrębnej rejestracji w Polsce

słowo odrębne wskazujące, że w uzyskanie numeru identyfikacji podatkowej dla Funduszu stanowi prawo i obowiązek Spółki.

Uzasadnienie:

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym Fundusz jest zarządzany przez Spółkę odpowiadającą formą prawną polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Za zarządzanie Funduszem Spółka otrzymuje wynagrodzenie, które zostało określone w prospekcie emisyjnym. Fundusz, zorganizowany jako instytucja wspólnego inwestowania, nie posiada bowiem osobowości prawnej, a we wszelkich czynnościach prawnych, co do zasady, działa poprzez Spółkę.

Zgodnie z art. 1 ustawy z 13 października 1995 roku o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2004 r., Nr 269, poz. 2681 ze zm.) (dalej: ustawa o NIP), ustawa o NIP określa zasady ewidencji podatników, płatników podatków, a także płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne, zasady i tryb nadawania numerów identyfikacji podatkowej oraz zasady posługiwania się tymi numerami.

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o NIP osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu oraz otrzymują numery identyfikacji podatkowej. Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w art. 2 ust. 1 ustawy o NIP, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, a w szczególności zakłady (oddziały) osób prawnych oraz płatnicy podatków.

Ponadto, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o NIP, podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego. Takiego zgłoszenia dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej, oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Mając na uwadze brzmienie powyższych przepisów wskazać należy, iż na gruncie ustawy o NIP ustawodawca rozróżnia dwie kategorie podmiotów tj. osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które są podatnikami na podstawie innych ustaw oraz inne podmioty, które także na mocy odrębnych ustaw mają przypisany status podatnika.

Należy również podkreślić, że w myśl art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) (dalej: Ordynacja podatkowa), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Pojęcie osoby prawnej zostało zdefiniowane z kolei w art. 33 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) (dalej: Kodeks cywilny). W świetle tej ustawy osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną. Zgodnie z art. 37 § 1 Kodeksu cywilnego osobowość prawną podmiot uzyskuje natomiast z chwilą wpisu do właściwego rejestru, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

W Kodeksie cywilnym nie została jednak zawarta definicja jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Art. 33¹ § 1 Kodeksu cywilnego wskazuje jedynie, że do jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, stosuje się odpowiednio przepisy o osobach prawnych. W doktrynie przyjmuje się jednak, że jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej są podmioty, którym przepisy prawa w ograniczonym zakresie przyznają zdolność prawną głównie zdolność sądową oraz zdolność do nabywania praw i zaciągania zobowiązań. Ponadto jednostka organizacyjna powinna posiadać pewną, choćby minimalną strukturę organizacyjną.

Dodatkowo art. 1 ust. 2 UPDOP stanowi, iż jej przepisy mają zastosowanie m. in. do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej. Z kolei art. 3 ust. 2 UPDOP wskazuje, iż podatnicy jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Fundusz pragnie zaznaczyć, iż poprzez obowiązek podatkowy należy rozumieć zgodnie z zapisami Ordynacji podatkowej nieskonkretyzowaną powinność świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia. Pod pojęciem zobowiązania podatkowego należy z kolei rozumieć wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Zdaniem Funduszu, z uwagi na zastosowanie zwolnienia określonego w art. 6 ust. 1 pkt 10a, w przypadku Funduszu nie dochodzi do przekształcenia obowiązku podatkowego w zobowiązanie podatkowe. Pomimo to, z uwagi na fakt, iż osiąga on dochody na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, spoczywa na nim obowiązek podatkowy, przez co powinien zostać uznany za podatnika dla celów podatku dochodowego.

W związku z powyższym mając na uwadze brzmienie przepisów ustawy o NIP, co do zasady na Funduszu spoczywa obowiązek ewidencyjny w rozumieniu art. 2 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 2 tejże ustawy.

Z uwagi na przedstawioną w stanie faktycznym specyfikę prawną, w kwestii uzyskania numeru NIP, Fundusz będzie działał poprzez Spółkę. Oznacza to, iż formalnej rejestracji dla celów podatkowych w Polsce na rzecz Funduszu dokonuje Spółka, natomiast wszelkie deklaracje rejestracyjne, aktualizacyjne są podpisywane przez osoby reprezentujące Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz związanego z nim zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 roku o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz. U. z 2004 r., Nr 269, poz. 2681 ze zm.), zwanej dalej ustawą, ustawa określa zasady ewidencji podatników, płatników podatków, płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne; zasady i tryb nadawania numeru identyfikacji podatkowej, (); zasady posługiwania się identyfikatorem podatkowym.

Stosownie do brzmienia art. 2 ust. 1 ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków (art. 2 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego; zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych obowiązani są dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego nie później niż w terminie złożenia pierwszej, od dnia wejścia w życie ustawy, deklaracji dotyczącej zaliczki na ten podatek.

Analizując brzmienie powyższych przepisów wskazać należy, iż na gruncie ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, ustawodawca rozróżnia dwie kategorie podmiotów: osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które są podatnikami na podstawie innych ustaw oraz inne podmioty, które także na mocy odrębnych ustaw mają przypisany status podatnika, a obok tej grupy płatników podatków, którym odrębne ustawy prawa nie nadają statusu podatnika. Wniosek taki wspiera analiza art. 6 ustawy, gdzie ustawodawca literalnie rozróżnia kategorię podatników" oraz płatników.

Mocą art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawa lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Pojęcie osoby prawnej" zostało zdefiniowane w art. 33 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną. Osobowość prawną uzyskuje się z chwilą wpisu do właściwego rejestru, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej ( art. 37 § 1 Kodeksu cywilnego).

Prawo cywilne nie zawiera natomiast definicji pojęcia jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej". Art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi jedynie, że do jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, stosuje się odpowiednio przepisy o osobach prawnych. W doktrynie przyjmuje się, że jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej są podmioty, którym przepisy prawa w ograniczonym zakresie przyznają zdolność prawną, głównie zdolność sądową (podmiot może pozywać i być pozywany) oraz zdolność do nabywania praw i zaciągania zobowiązań. Ponadto jednostka organizacyjna posiada pewną, choćby minimalną strukturę organizacyjną.

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest otwartym funduszem inwestycyjnym utworzonym na podstawie niemieckiego prawa inwestycyjnego. Fundusz jest zarządzany przez spółkę zarządzającą. Fundusz prowadzi działalność inwestycyjną w oparciu o środki finansowe inwestorów, zbierane poprzez emisję jednostek uczestnictwa. Zainteresowany prowadzi, m.in. na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, działalność gospodarczą polegającą głównie na kupnie i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek oraz wynajmie powierzchni komercyjnej w posiadanych nieruchomościach.

Na tle powyższego, Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie obowiązku uzyskania przez niego Numeru Identyfikacji Podatkowej (NIP).

W tym miejscu podkreślić należy, iż jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy dotyczy leżącego po jego stronie obowiązku ewidencyjnego, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, bowiem ta ocena ma zasadnicze znaczenie dla objęcia Wnioskodawcy obowiązkiem złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 12 września 2011 r. Nr IP-PB5-423-571/11-2/AJ w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych stwierdził, iż Wnioskodawca winien być uznany podatnika podatku dochodowego od osób prawnych.

Odnosząc powyższe ustalenia do powoływanego art. 2 ustawy, zgodnie z którym obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają m.in. podmioty nieposiadające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych przepisów są podatnikami stwierdzić należy, iż Wnioskodawca jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, podlega obowiązkowi ewidencyjnemu, a co za tym idzie zobowiązany jest do złożenia zgłoszenia ewidencyjnego i posiadania numeru NIP w rozumieniu art. 2 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W niniejszej interpretacji odpowiedziano na wniosek w części dotyczącej obowiązku ewidencyjnego w rozumieniu przepisów ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. W kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie