Interpretacja indywidualna z dnia 23.01.2015, sygn. IPPP2/443-1025/14-4/MM, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

Czy Spółka powinna wykazywać w zgłoszeniu identyfikacyjnym / aktualizacyjnym NIP-2 w części dotyczącej adresów miejsc prowadzenia działalności, obok adresu siedziby, adresy tzw. site"ów?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 13 października 2014 r. (data wpływu 17 października 2014 r.), uzupełnionym w dniu 28 listopada 2014 r. (data wpływu 1 grudnia 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie z 20 listopada 2014 r. nr IPPP2/443-1025/14-2/MM o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku podawania adresów miejsc zlokalizowania urządzeń telekomunikacyjnych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie obowiązku podawania adresów miejsc zlokalizowania urządzeń telekomunikacyjnych. Wniosek zawierał braki w przedstawionym stanie faktycznym. W związku z tym tut. Organ podatkowy pismem z 20 listopada 2014 r. znak IPPP2/443-1025/14-2/MM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność na szeroko rozumianym rynku telekomunikacyjnym, oferując usługi związane głównie z przekazem danych w obrębie sieci internetowej bądź sieci umieszczonej pomiędzy określonymi punktami geograficznymi. W ramach prowadzonej działalności Spółka sprzedaje usługi globalne Grupy T. w zakresie: kolokacji, przepustowości, IP oraz przesyłu głosu. Usługi te świadczone są przy wykorzystaniu ogólnoświatowej sieci telekomunikacyjnej X.

W celu świadczenia usług telekomunikacyjnych Grupa T. wykorzystuje sieci telekomunikacyjne zlokalizowane w różnych krajach. Spółka posiada na terytorium Polski własne kanały optyczne, jak również wykorzystuje kanały optyczne dzierżawione od podmiotów trzecich. Działalność prowadzona jest za pomocą tzw. siteów, tj. miejsc, w których zainstalowane są urządzenia telekomunikacyjne trzech kategorii:

• stacje wzmacniaczy;
• węzły transmisyjne ;
• kolokacje.

Powyższe obiekty telekomunikacyjne są, co do zasady, zaprojektowane do pracy autonomicznej i nie wymagają codziennej obsługi bezpośredniej na miejscu. W praktyce konieczne są jedynie przeglądy konserwacyjne zainstalowanych urządzeń teletransmisyjnych i technicznych. Niezależnie od planowych prac konserwacyjnych wyżej wymienione obiekty wymagają obsługi jedynie podczas prac związanych z uruchamianiem bądź zmianą parametrów usług telekomunikacyjnych oraz w stanach awarii.

Do tej pory Spółka wykazywała wspomniane sitey w formularzu NIP-2 i jego aktualizacji (w sytuacji, gdy stary site był likwidowany lub nowy tworzony). Po szczegółowej analizie obecnego stanu prawnego, Spółka doszła do wniosku, że nie ma takiego obowiązku i planuje zaprzestać wykazywania siteów jako miejsc prowadzenia działalności na formularzu NIP-2 w części dotyczącej adresów miejsc prowadzenia działalności

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że tzw. sitey nie są wyodrębnionymi organizacyjnie od Spółki punktami prowadzenia działalności. Site jest nazwą stosowaną dla miejsc, w których znajdują się urządzenia telekomunikacyjne Spółki, połączone za pomocą linii transmisyjnych (zwykle światłowodów) w sieć, za pomocą której Spółka świadczy usługi telekomunikacyjne. Miejsca te stanowią albo najmowaną przez Spółkę niewielką powierzchnię teletechniczną budynków albo powierzchnię budynku lub kontenera wolnostojącego, z których Spółka korzysta na podstawie usługi kolokacji (tj. usługi, na podstawie której Spółka nabywa prawo do umieszczenia swoich urządzeń telekomunikacyjnych w przystosowanej do tego celu powierzchni teletechnicznej, zapewniającej odpowiednie warunki działania tego sprzętu). Dany site bez podłączenia do sieci, a tym bardziej bez umieszczenia w nim urządzeń telekomunikacyjnych nie jest zdatny do tego, by za jego pomocą było możliwe świadczenie usług telekomunikacyjnych przez Spółkę w jakimkolwiek zakresie.

Rodzaj umieszczonych urządzeń w danym miejscu (na danym site) zależny jest od wymagań na danym odcinku sieci, koniecznych do spełnienia dla prawidłowego działania sieci i możliwości świadczenia usług telekomunikacyjnych przez Spółkę. Jak zostało to już wskazane, instalowane są urządzenia, w zależności od kategorii siteu. Wyróżniamy trzy kategorie siteów:

1. stacje wzmacniaczy - urządzenia wzmacniające przepustowość sygnału w linii transmisyjnej (światłowodzie), zezwalające na świadczenie usługi telekomunikacyjnej wysokiej jakości.
2. węzły transmisyjne - urządzenia stanowiące zakończenia linii transmisyjnej (np. światłowodu), w których to miejscach możliwe jest przyłączenie urządzeń klientów, na rzecz których Spółka świadczy usługi telekomunikacyjne;
3. węzły transmisyjne z kolokacją - urządzenia stanowiące zakończenia linii transmisyjnej (np. światłowodu), w których to miejscach możliwe jest przyłączenie urządzeń klientów, na rzecz których Spółka świadczy usługi telekomunikacyjne, również poprzez umieszczenie w wydzielonej w tych miejscach przestrzeni teletechnicznej urządzeń tych klientów (np. routera).

Żadne ze wskazanych urządzeń nie wymaga ich stałej obsługi na miejscu, nie jest również możliwy co do zasady dostęp do nich, poza koniecznym ściśle reglamentowanym dostępem pracowników technicznych (w przypadku np. awarii, podłączenia nowych urządzeń). Urządzenia te umieszczone w site i przyłączone do sieci za pomocą światłowodu, jako całość stanowią sieć telekomunikacyjną, na podstawie której Spółka świadczy usługi telekomunikacyjne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna wykazywać w zgłoszeniu identyfikacyjnym / aktualizacyjnym NIP-2 w części dotyczącej adresów miejsc prowadzenia działalności, obok adresu siedziby, adresy tzw. siteów...

Zdaniem Spółki nie jest ona zobowiązana do wykazywania adresów siteów jako miejsc prowadzenia działalności. Tym samym, likwidacja niektórych z nich lub stworzenie nowych nie wiąże się z obowiązkiem aktualizacji zgłoszenia NIP-2.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 i 3 ustawy NIP podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego zawierającego w przypadku podmiotów takich jak Wnioskodawca (osoba prawna) w szczególności: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów.

W przypadku zmian powyższych danych podatnicy są obowiązani do ich aktualizacji (art. 9 ust. l ustawy o NIP).

Dodatkowe instrukcje co do zakresu podlegających ujawnieniu informacji dotyczących podmiotu gospodarczego znaleźć można w załączniku nr 1 do rozporządzenia o wzorach formularzy. Z opisu do pozycji B.13 wzoru zgłoszenia identyfikacyjnego NIP-2 wynika, że podatnik obowiązany jest podać wszystkie miejsca prowadzenia działalności (w tym hurtowni, magazynów i składów), a w konsekwencji również je aktualizować.

Należy tym samym stwierdzić, że w stosunku do osób prawnych obowiązek w zakresie podawania i aktualizowania wszystkich miejsc prowadzenia działalności nie został określony w ustawie NIP. Nakłada go na podatników dopiero przepis wykonawczy do ustawy, a konkretnie załącznik nr 1 do rozporządzenia o wzorach formularzy. Wspomniane rozporządzenie zostało wydane na podstawie delegacji zawartej w art. 5 ust. 5 ustawy NIP, który to upoważnia Ministra Finansów do określenia w drodze rozporządzenia wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych.

W tym miejscu Spółka pragnie wskazać, iż wspomniany przepis ustawy jednak w żadnym wypadku nie pozwala na regulowanie w rozporządzeniu innych kwestii niż tylko wzór formularza, który to ma charakter techniczny w stosunku do wypełnienia obowiązków ustawowych.

Zgodnie z artykułem 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. z 1997 r. nr 78, poz. 483 ze zm.) rozporządzenia są wydawane na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie do wydania rozporządzenia powinno wskazywać organ właściwy do jego wydania, zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu.

Jak podkreślał wielokrotnie Trybunał Konstytucyjny (przykładowo w wyroku z dnia 6 marca 2002 r., sygn. P 7/00, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 13) rozporządzenie może być wydane tylko na podstawie wyraźnego (tj. nieopartego na domniemaniu czy wykładni celowościowej) upoważnienia ustawy i ma na celu jedynie wykonanie jej uregulowań.

We wspomnianym powyżej art. 5 ust. 5 ustawy NIP ustawodawca dokładnie sprecyzował podmiot i przedmiot delegacji. Minister Finansów wykonując ustawową delegację przekroczył natomiast zakres upoważnienia. Dane podlegające ujawnieniu zostały bowiem określone w art. 5 ust. 3 ustawy NIP. Rozporządzenie wykonawcze do wspomnianej ustawy powinno jedynie wskazywać wzór formularzy, na których dane te powinny zostać umieszczone, a nie nakładać na podatników dodatkowe obowiązki ewidencyjne w zakresie miejsc prowadzenia działalności.

Warto zauważyć, że w stosunku do osób fizycznych wymóg podawania głównego miejsca wykonywania działalności wraz z miejscami dodatkowymi jej wykonywania został wyrażony wprost w art. 5 ust. 4 ustawy NIP. Wobec braku analogicznego przepisu dla osób prawnych, należy wnioskować, że ustawodawca nie chciał nałożyć na nich takiego obowiązku ewidencyjnego. Tym samym nałożenie dodatkowego obowiązku informacyjnego na osoby prawne w akcie prawnym o randze rozporządzenia zostało dokonane w sposób nieprawidłowy.

W tym miejscu Spółka pragnie wskazać, iż w sytuacji, gdy przepis rozporządzenia wykracza poza zakres delegacji ustawowej podatnik ma prawo opierać się wyłącznie na regulacji ustawowej. Podejście takie powinny również prezentować organy władzy publicznej, w tym organy podatkowe i sądy administracyjne. Co istotne, art. 178 Konstytucji wskazuje wprost, że sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają jedynie Konstytucji oraz ustawom. Tym samym mają prawo dokonywać samodzielnej oceny zgodności rozporządzeń z ustawami, a w razie stwierdzenia niezgodności powinni odmówić zastosowania przepisów rozporządzenia w konkretnej sprawie. Tak też postąpiły w analogicznym do przedstawionego przez Spółkę staniem faktycznym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (wyrok z dnia 18 maja 2010 r., sygn. III SA/Wa 2149/09) oraz Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok z dnia 5 października 2010 r., sygn. II FSK 891/09).

Organy administracji publicznej działają natomiast na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP), co w odniesieniu do organów podatkowych zostało doprecyzowane w art. 120 Ordynacji Podatkowej. Tym samym również ograny podatkowe nie powinny wymagać od podatników będących osobami prawnymi podawania oraz aktualizowania adresów miejsc prowadzenia działalności. Pogląd ten został potwierdzony w interpretacji indywidualnej z dnia 12 stycznia 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izy Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP2/443-608/09/11-5/S/IK/KG) oraz w interpretacji z dnia 20 listopada 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPP1/443-877/12/ES), w której stwierdzono: Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy, iż Spółka nie ma obowiązku zgłaszania (i aktualizowania) adresów miejsc prowadzenia działalności - jak wynikałoby to z opisu poła B.11 formułarza NIP-2; ma obowiązki, które wynikają z uregulowań zawartych w art. 5 ust. 3 ustawy o NIP, należało uznać za prawidłowe.

Na marginesie Spółka pragnie zauważyć, że zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji środki stosowane przez organy administracji publicznej powinny być proporcjonalne do zamierzonych przez administrację celów. Tym samym Spółka zgadza się z wyrażanym przez sądy administracyjne poglądem, że nałożony przez rozporządzenie o wzorach formularzy obowiązek aktualizacji formularza NIP-2 o każde miejsce prowadzenia działalności oraz bieżącego monitorowania aktualności wcześniej zgłoszonych danych stanowiłby zbytnie obciążenie dla podatników będących osobami prawnymi.

Mając na względzie brak ustawowego obowiązku wykazywania w zgłoszeniu identyfikacyjnym / aktualizacyjnym danych adresowych (poza adresem siedziby oraz adresem miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej), Spółka stoi na stanowisku, że nie jest zobowiązana wykazywać miejsc prowadzenia działalności takich jak opisane w niniejszym wniosku site!y w formularzu NIP-2 lub jego aktualizacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2012 r. poz. 1314 ze zm.) zwanej dalej ustawą o NIP, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu. Stosownie do art. 2 ust. 2 i ust. 3 ustawy o NIP obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków, a także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o NIP podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

W świetle art. 5 ust. 3 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera w szczególności pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

1. w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami - NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
2. w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych - dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
3. w przypadku podatkowych grup kapitałowych - dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o NIP, podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 z późn. zm.). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego.

Natomiast na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o NIP podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych.

Zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy o NIP do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

1. odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;
2. wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, zgodnie z ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Na podstawie delegacji ustawowej wyrażonej w art. 5 ust. 5 ustawy o NIP, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych, z wyjątkiem zgłoszeń osób fizycznych będących przedsiębiorcami, biorąc pod uwagę kompletność przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, Minister Finansów w dniu 12 marca 2014 r. wydał rozporządzenie w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 383), zwanego dalej rozporządzeniem.

Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia określa się wzory formularzy zgłoszenia identyfikacyjnego / zgłoszenia aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia;

W opisie pola B.13 niniejszego zgłoszenia (adresy miejsc prowadzenia działalności), wypełniając warunki ustawowe zgłoszenia identyfikacyjnego wymienione w art. 5 ust. 4 ustawy o NIP wpisano: W zgłoszeniu identyfikacyjnym należy podać adresy wszystkich miejsc prowadzenia działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym stosownie do okoliczności i zmian. W przypadku braku miejsca na wpisanie dalszych adresów należy sporządzić listę adresów tych miejsc odpowiednio, zgodnie z zakresem części B.13. (poz. 75-86). Składając formularz za pomocą środków komunikacji elektronicznej nie zachodzi potrzeba dołączania listy. W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie całego kraju) dane adresowe należy podać z możliwą dokładnością.

Należy zauważyć, że ani ustawa o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, ani też ustawa Ordynacja podatkowa nie definiują pojęcia miejsce prowadzenia działalności.

Jedynie art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) stanowi, że pod pojęciem działalności gospodarczej rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonujące taką działalność do przedsiębiorców.

Natomiast art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2013 r., poz. 672 z późn. zm.) wskazuje jedynie, że działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Z kolei, ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) w art. 15 ust. 2 wskazuje, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższych regulacji prawnych za miejsce prowadzenia działalności należy uznać miejsce, gdzie zdefiniowana w powyższych przepisach działalność gospodarcza jest wykonywana. Ponadto, powinna być ona prowadzona w celach zarobkowych, tj. w celu osiągnięcia przychodu (zysku) oraz wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły lub chociażby częstotliwy. Miejsce prowadzenia działalności oznacza zatem miejsce, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności w zakresie działalności gospodarczej lub statutowej. Za takie miejsca można przykładowo uznać filie, przedstawicielstwa, oddziały, a także punkty, w których przedsiębiorca podejmuje czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Oddział został zdefiniowany w art. 5 pkt 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności od dnia 1 lipca 2011 r. zostało uregulowane w obowiązującym od tej daty rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 77, str. 1).

Zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2. Na użytek stosowania następujących artykułów "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art . 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art . 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art . 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art . 192a dyrektywy 2006/112/WE.

3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z części wstępnej (preambuły) punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do Dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Ustawodawca implementując przepisy prawa wspólnotowego do porządku krajowego zobligował organy podatkowe do korzystania ze wspólnotowego dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W odniesieniu do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Gunter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Aitstadt (Niemcy) TSUE stwierdził, że Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajdują się na stałe () urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...).

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s TS UE stwierdził, że ,,(...) Ponadto niepodobna uznać, że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne (Berkholz, paragraf 18). Warto tu także przytoczyć wyroki m. in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

Miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się powinno zatem pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że w określonym miejscu prowadzona jest działalność gospodarcza, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej. Taka struktura rzeczowa w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Z uwagi na wskazane wyżej kryteria należy stwierdzić, że podmiot posiada miejsce prowadzenia działalności w określonym miejscu, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury technicznej w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak stanowi zaś art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (), które z kolei zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług związanych głównie z przekazem danych w obrębie sieci internetowej bądź sieci umieszczonej pomiędzy określonymi punktami geograficznymi. W celu świadczenia usług telekomunikacyjnych Grupa T. wykorzystuje sieci telekomunikacyjne zlokalizowane w różnych krajach. Spółka posiada na terytorium Polski własne kanały optyczne, jak również wykorzystuje kanały optyczne dzierżawione od podmiotów trzecich. Działalność prowadzona jest za pomocą tzw. siteów, tj. miejsc, w których zainstalowane są urządzenia telekomunikacyjne trzech kategorii: stacje wzmacniaczy, węzły transmisyjne oraz kolokacje. Obiekty telekomunikacyjne są zaprojektowane do pracy autonomicznej i nie wymagają codziennej obsługi bezpośredniej na miejscu. W praktyce konieczne są jedynie przeglądy konserwacyjne zainstalowanych urządzeń teletransmisyjnych i technicznych. Sitey nie są wyodrębnionymi organizacyjnie od Spółki punktami prowadzenia działalności. Site jest nazwą stosowaną dla miejsc, w których znajdują się urządzenia telekomunikacyjne Spółki, połączone za pomocą linii transmisyjnych (zwykle światłowodów) w sieć, za pomocą której Spółka świadczy usługi telekomunikacyjne. Miejsca te stanowią albo najmowaną przez Spółkę niewielką powierzchnię teletechniczną budynków albo powierzchnię budynku lub kontenera wolnostojącego, z których Spółka korzysta na podstawie usługi kolokacji Dany site bez podłączenia do sieci, a tym bardziej bez umieszczenia w nim urządzeń telekomunikacyjnych nie jest zdatny do tego, by za jego pomocą było możliwe świadczenie usług telekomunikacyjnych przez Spółkę w jakimkolwiek zakresie.

W ocenie tut. Organu podatkowego dla uznania, że dane miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej, jest miejscem prowadzenia działalności gospodarczej powinno się ono charakteryzować wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą o charakterze technicznym umożliwiającą, a zarazem i zapewniającą prowadzenie działalności m.in. takiej jak sprzedaż świadczeń / towarów wytwarzanych przez podatnika.

Z uwagi na opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, że Wnioskodawca ma obowiązek zgłaszania na formularzu NIP-2 miejsc prowadzenia działalności gospodarczej, w których zlokalizowane są sitey. Jak stwierdzono powyżej za miejsce prowadzenia działalności należałoby uznać miejsce, gdzie działalność gospodarcza jest wykonywana, tj. znajduje się struktura rzeczowa występująca w tym miejscu w sposób powtarzalny i nieprzemijający. Za takie miejsca można przykładowo uznać filie, przedstawicielstwa, oddziały, a także biura i punkty, w których przedsiębiorca podejmuje czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. A zatem w świetle ustawy o NIP oraz na podstawie rozporządzenia w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych Wnioskodawca w zgłoszeniu NIP-2, w polu B.13 powinien wskazać położenie (adresy) wszystkich miejsc, w których są wykonywane czynności, mające związek z wykonywaną działalnością gospodarcza, a zatem miejsca, w których są zlokalizowane tzw. sitey. Bez znaczenia dla potrzeb wykazywania miejsc prowadzenia działalności gospodarczej jest to, jak wskazał Zainteresowany, że sitey nie są wyodrębnionymi organizacyjnie od Spółki punktami prowadzenia działalności.

W odniesieniu do części uzasadnienia stanowiska Zainteresowanego w zakresie niezgodności przepisów rozporządzenia z przepisami rangi ustawowej tut. Organ podatkowy stwierdza, że brak jest sprzeczności między przepisami ustawy o NIP, a przepisami rozporządzenia wykonawczego określającego wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych. W ustawie o NIP w art. 5 ust. 3 określono jedynie przykładowe dane, które powinno zawierać zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi. Wskazuje na to wyrażenie zgłoszenie identyfikacyjne () zawiera w szczególności. Oznacza to, że wyliczenie elementów jakie należy wskazać w zgłoszeniu nie stanowi zamkniętego katalogu bez możliwości dodania innych danych doprecyzowujących m.in. rodzaj, charakter oraz miejsce prowadzonej działalności gospodarczej. Taką możliwość daje przepis art. 5 ust. 5 ustawy o NIP, na podstawie którego wydano rozporządzenie z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych. W ten sposób zapewniono kompletność przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników m.in. w zakresie miejsc prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z tym bezzasadny jest zarzut naruszenia przez tut. Organ podatkowy przepisu art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 120 Ordynacji podatkowej, ponieważ Organ wydając interpretację indywidualną działa na podstawie i w granicach przepisów prawa określających miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym stanie faktycznym należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 352 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie