Interpretacja indywidualna z dnia 09.04.2015, sygn. IPTPP1/443-162/14-3/15/S/IG, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Temat interpretacji

Czy miejsce najmu należy wpisać w zgłoszeniu identyfikacyjnym NIP-2 jako miejsce prowadzenia działalności?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w z dnia 9 stycznia 2015 r., sygn. akt (data wpływu prawomocnego orzeczenia 31 marca 2015r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2014 r. (data wpływu 4 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłoszenia na druku NIP-2 miejsca najmu jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłoszenia na druku NIP-2 miejsca najmu jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Teatr im. w wynajmuje dla swoich pracowników mieszkania w w przy ul. . Stanowią one własność Województwa i są administrowane przez Zarząd Nieruchomości Wojewódzkich w . Specyfika zawodu aktora i sezonowość zawieranych umów (od 1 września do 31 sierpnia następnego roku) wpływa na specyfikę stosunku pracy z aktorami. Zmienność miejsca zatrudnienia jak i zatrudnianie adeptów po szkołach teatralnych wymusza na Teatrze konieczność zapewnienia mieszkania pożądanym aktorom na podstawie umowy najmu na czas trwania stosunku pracy. Teatr jako instytucja artystyczna ma zdolność pozyskania lokali mieszkalnych z zasobów Województwa , tzn. od organizatora Teatru. Dzięki temu Teatr uzyskuje mieszkania, które mają korzystniejsze stawki czynszu niż wolnorynkowe. Czynsz, który Teatr płaci do Województwa za pośrednictwem Zarządu Nieruchomości Wojewódzkich jest refakturowany na podnajemców aktorów. Stąd też Teatr zawiera umowy najmu tylko w celu pozyskania aktorów i nie osiąga z tego tytułu dochodów. W miejscu najmu nie ma żadnego majątku Teatru i nie przechowuje tam dokumentacji rachunkowej. Całość czynności administracyjnych związanych z podnajmem wykonywana jest w budynku przy ul. . Przy wypełnianiu zgłoszenia identyfikacyjnego NIP-2 w celu jego aktualizacji zrodziła się wątpliwość, czy należy wpisać adres jako miejsce prowadzenia działalności. Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, który definiuje dane podlegające zgłoszeniu identyfikacyjnemu, nie jest wskazane miejsce prowadzenia działalności. Niemniej w formularzu NIP-2 taka rubryka się znajduje. Teatr wskazał w tej rubryce miejsce siedziby, gdzie równocześnie prowadzona jest cała działalność statutowa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy miejsce najmu należy wpisać w zgłoszeniu identyfikacyjnym NIP-2 jako miejsce prowadzenia działalności...

Zdaniem Wnioskodawcy z analizy art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników wynika, iż zgłoszenie NIP-2 winno zawierać: pełną i skróconą nazwę, formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych. Zdaniem Teatru jest to wyliczenie enumeratywne a nie przykładowe. W opisie pola B-11 formularza NIP - 2 znajduje się natomiast informacja, że należy podać adresy wszystkich miejsc prowadzenia działalności. Wobec braku legalnej definicji pojęcia miejsce prowadzenia działalności zarówno w ustawie o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 27 listopada 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1369) można przyjąć, że miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinno posiadać cechy odrębności organizacyjnej, co oznacza, że nie wyszystkie nieruchomości, które znajdują się w posiadaniu należy traktować jako miejsce prowadzenia tej działalności, ale tylko te z nich, gdzie siedzibę mają władze lub inne organy uczestniczące w zarządzaniu lub nadzorowaniu działalności i mające umocowanie do podejmowania decyzji.

Delegacja ustawowa, zawarta w art. 5 ust. 5 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, upoważnia ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia wzorów zgłoszeń identyfikacyjnych obligujące go do wzięcia pod uwagę kompletności przekazywanych danych. Kompletność danych musi być określona z uwzględnieniem i w granicach zakreślonych w art. 5 ust. 3 tej ustawy. W rozporządzeniu w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych zamieszczono regulacje, które nie wynikają z treści upoważnienia z art. 5 ust. 5 cytowanej ustawy. W szczególności nie znajduje umocowania ustawowego wymóg podawania adresów wszystkich miejsc prowadzenia działalności. W art. 5 ust. 3 cytowanej ustawy jest mowa tylko o adresach siedziby i miejscach przechowywania dokumentacji rachunkowej. Zasadne jest więc stwierdzenie, że Minister Finansów w rozporządzeniu z 27 listopada 2012 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych przekroczył upoważnienie ustawowe. W związku z powyższym Teatr uważa, że w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 nie powinien zgłaszać adresu przy ul. jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Podobnie wyrok NSA w Warszawie z dnia 5 października 2010 r. II FSK 891/09 (www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W wyniku analizy wniosku oraz biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy, interpretacją z dnia 03 czerwca 2014 r. znak IPTPP1/443-162/14-2/MG, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, na mocy art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi pismem z dnia 23 czerwca 2014r. (data wpływu 25 czerwca 2014r.) wezwano Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa.

W złożonym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, wskazano, iż w wydanej interpretacji nr IPTPP1/443-162/14-2/MG dokonano niewłaściwej wykładni przepisów art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2012 r., poz. 1314 z późn. zm.).

Po dokonaniu analizy uzasadnienia powyższych zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 07 lipca 2014r. Nr IPTPP1/443W-17/14-2/EOG.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z dnia 03 czerwca 2014r. Nr IPTPP1/443-162/14-2/MG, Strona Skarżąca złożyła w dniu 07 sierpnia 2014r. (data wpływu do Organu 12 sierpnia 2014r.), skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w z powodu jej niezgodności z prawem.

Sąd po rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 9 stycznia 2015 r., sygn. akt uchylił zaskarżoną interpretację z dnia 03 czerwca 2014 r. znak IPTPP1/443-162/14-2/MG.

W dniu 31 marca 2015 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w z dnia 9 stycznia 2014 r., sygn. akt wraz z aktami sprawy.

W ww. wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w uznał, że rozstrzygając sporną w niniejszej sprawie kwestię należało oprzeć się na uregulowaniach wynikających z treści art. 5 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2012 r. poz. 1314, z późn zm.), natomiast nie znalazł podstaw do zastosowania przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 listopada 2012 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1369).

WSA w wskazał, iż zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera w szczególności: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych.

W myśl natomiast art. 5 ust. 5 tej ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych, z wyjątkiem zgłoszeń osób fizycznych będących przedsiębiorcami, biorąc pod uwagę kompletność przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

Wzór formularza, którego dotyczy spór, zamieszczony został w rozporządzeniu zmieniającym rozporządzenie w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych z dnia 27 listopada 2012 r. (Dz.U. poz. 1369). W rubryce B.11 tego wzoru, zatytułowanej: ADRESY MIEJSC PROWADZENIA DZIAŁALNOŚCI, pouczono, że w zgłoszeniu identyfikacyjnym należy podać adresy wszystkich miejsc prowadzenia działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym stosownie do okoliczności i zmian. W przypadku braku miejsca na wpisanie dalszych adresów należy wypełnić formularz NIP-C lub sporządzić listę adresów tych miejsc z zaznaczeniem powodu zgłoszenia każdego adresu. W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie całego kraju) dane adresowe należy podać z możliwą dokładnością".

Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, podzielił, co do zasady, argumentację przedstawioną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 października 2010 r., o sygn. akt II FSK 891/09, na który powołała się strona we wniosku ORD-IN.

Mając na uwadze zawarte w tym wyroku tezy, WSA w stwierdził, że delegacja ustawowa, uregulowana w art. 5 ust. 5 ustawy o NIP, upoważnia ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych, obligując go zarazem do wzięcia pod uwagę kompletności przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

"Kompletność danych" podatników niebędących osobami fizycznymi, o jakiej mowa w tym przepisie, musi być określana z uwzględnieniem i w granicach zakreślonych w art. 5 ust. 3 tej ustawy. Z treści ww. przepisu wynika, że ustawodawca przewidział podanie danych adresowych tylko co do siedziby podatnika i miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej. Z pewnością nie chodzi o wszystkie miejsca, w których podatnik wykonuje swoją działalność, jak twierdzi organ w niniejszej sprawie.

Nadto, WSA w stwierdził, iż zgodnie z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania; upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu. Szczegółowość ustawowego upoważnienia do wydania rozporządzenia należy oceniać pod względem podmiotowym, przedmiotowym i treściowym. Przy czym jeśli chodzi o ten ostatni aspekt, Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał, że upoważnienie ustawowe nie może mieć charakteru blankietowego i nie może pozostawiać prawodawcy rządowemu zbyt daleko idącej swobody w kształtowaniu merytorycznych treści rozporządzenia (np. w orzeczeniu o sygn. K 12/99 oraz Uw 4/88, K 4/95, K 25/97 czy U 19/97).

W rozporządzeniu z dnia 27 listopada 2012 r., w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych (Dz.U. z 2012 r., poz. 1369), zamieszczono regulacje, które nie wynikają z treści upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 5 ustawy o NIP. W szczególności nie znajduje ustawowego umocowania, sformułowany w rozporządzeniu i powtórzony przez organ interpretacyjny, wymóg podawania adresów wszystkich miejsc prowadzenia działalności (również hurtowni, magazynów, składów). Zgodzić się należy ze stroną, że w art. 5 ust. 3 tej ustawy jest mowa o adresach siedziby i przechowywania dokumentacji rachunkowej, a nie o wszystkich adresach. Nie sposób też pomiąć celu, który miała realizować ustawa o NIP. Jak wyjaśnił NSA w powołanym powyżej wyroku z dnia 5 października 2010 r., celem tym jest zaewidencjonowanie wymienionych podmiotów i nadanie im numerów identyfikacji podatkowej (por. art. 1 tej ustawy), a nie ewidencjonowanie wszystkich miejsc, w których podatnicy wykonują czynności z zakresu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, zdaniem WSA w istnieją podstawy do odmowy zastosowania przepisów powołanego wcześniej rozporządzenia jako wydanego z przekroczeniem ustawowej delegacji. Powyższa odmowa znajduje umocowanie w przepisach art. 178 ust. 1 i art. 8 ust. 2 Konstytucji RP, a konkluzja z niej wypływająca w postaci uchylenia interpretacji wydanej w oparciu o przepisy rozporządzenia wydanego z przekroczeniem zakresu ustawowej delegacji, jest uzasadniona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w z dnia 9 stycznia 2015 r., sygn. akt (data wpływu orzeczenia prawomocnego 31 marca 2015 r.) - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 192 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi