Interpretacja indywidualna z dnia 04.03.2011, sygn. IPPP1-443-480/08-10/11/S/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

Informacje, które powinno zawierać zgłoszenie aktualizacyjne NIP-2

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2008r. (data wpływu 13 marca 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ewidencji i identyfikacji podatników w zakresie informacji, które powinno zawierać zgłoszenie aktualizacyjne NIP-2 - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej ewidencji i identyfikacji podatników w zakresie informacji, które powinno zawierać zgłoszenie aktualizacyjne NIP-2.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca został utworzony na mocy ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji . Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na:

• zarządzaniu nieruchomościami Grupy A.,
• zagospodarowaniu zbędnego majątku (w tym sprzedaży nieruchomości),
• wyposażaniu w majątek spółek z Grupy A.,
• wynajmowaniu i wydzierżawianiu nieruchomości,
• sprzedaży lokali mieszkalnych dotychczasowym najemcom, oraz
• sprzedaży lokali komercyjnych w budynkach mieszkalnych.

W ww. działalności Wnioskodawca wykorzystuje nieruchomości, których jest właścicielem, użytkownikiem wieczystym lub władającym.

Wnioskodawca z mocy prawa został powołany do zarządzania majątkiem dawnego przedsiębiorstwa państwowego B., dlatego też stał się posiadaczem składników jego majątku. Majątek ten został powierzony Wnioskodawcy głównie w celu uporządkowania jego sytuacji prawnej, a także rozdysponowania pomiędzy nowoutworzone Spółki - córki z Grupy A. oraz mieszkańców lokali mieszkalnych - osoby fizyczne. Zatem Wnioskodawca posiada i zarządza częścią składników majątku wykonując swoją działalność gospodarczą: część powierzając w zarząd osobom trzecim, a częścią zarządza w sposób przejściowy tzn. czynności gospodarowania mieniem przez Wnioskodawcę polegać mają głównie na jego wyzbywaniu się (za wyjątkiem zawierania umów prawa cywilnego).

Wnioskodawca zarządza majątkiem m.in. w oparciu o Strategię...A. S.A. z 2006r., zgodnie z którą na podstawie przepisów ustawy o A., nieruchomości Wnioskodawcy zostały podzielone na:

1. nieruchomości niezbędne do wykonywania zadań statutowych Spółek Grupy A. oddane tym Spółkom do korzystania (nieruchomości te, w miarę uzyskiwania zdolności aportowej są systematycznie wnoszone do Spółek w formie aportów podwyższających kapitał zakładowy/akcyjny),
2. nieruchomości zbędne z punktu widzenia realizacji zadań statutowych Spółek Grupy A. przeznaczone do zagospodarowania komercyjnego przez A. lub innej formy zbycia
   1. mieszkania - planowana jest likwidacja gospodarki mieszkaniowej Wnioskodawcy poprzez sprzedaż lokali mieszkalnych ich mieszkańcom lub wniesienie do innych Spółek Grupy A. w formie aportu bądź ewentualnie ich przekazanie gminom, oraz
   2. pozostałe nieruchomości przeznaczone do zagospodarowania na rynku zewnętrznym.

W związku z powyższym jedynie część majątku Wnioskodawcy jest przeznaczona do samoistnego zarządzania w ramach Grupy A. i prowadzenia tam przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. W rezultacie tylko w niektórych lokalizacjach znajduje się personel Wnioskodawcy mający wpływ na decyzje podejmowane przez Wnioskodawcę. W związku z podejmowanymi przez A. działaniami mającymi na celu uporządkowanie stanu prawnego posiadanych nieruchomości, nieruchomości te sukcesywnie zmieniają swój status prawny i podlegają zbyciu choć proces ten jest długotrwały.

Wnioskodawca dokonał we właściwym urzędzie skarbowym zgłoszenia identyfikacyjnego, w polu B.11 formularza NIP-2 podając jako adresy miejsc prowadzenia działalności cały kraj. Kilka lat po zgłoszeniu Naczelnik Urzędu Skarbowego zwrócił się do Wnioskodawcy z żądaniem aktualizacji danych objętych ww. zgłoszeniem identyfikacyjnym w zakresie adresów miejsc prowadzenia działalności. Wnioskodawca dopełniając tego żądania dokonał aktualizacji zgłoszenia identyfikacyjnego, uszczegóławiając informację o adresach prowadzenia działalności i wskazując następujące adresy: siedziby Wnioskodawcy oraz siedziby oddziałów i zakładów Wnioskodawcy. Naczelnik US ponowił żądanie wskazując, iż w jego ocenie Wnioskodawca ma obowiązek w zgłoszeniu aktualizacyjnym podać adresy wszystkich posiadanych nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że:

1. w zgłoszeniu identyfikacyjnym podatników wykonujących działalność gospodarczą informacje dotyczące tej działalności (art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1995r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników ) obejmują m.in. adresy miejsc prowadzenia działalności, o których mowa w polu B.11 formularza NIP-2, rozumianej zgodnie z definicją działalności gospodarczej w art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej , a zatem wyłącznie takie miejsca, gdzie działalność ta jest wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, a tym samym nie obejmują takich miejsc, w których znajdują się jedynie składniki majątku podatnika, ale działalność taka nie jest wykonywana,
2. w przypadku potwierdzenia ww. stanowiska z pkt 1 Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, iż z uwagi na wykonywanie przez niego działalności gospodarczej wyłącznie w miejscach siedziby władz Wnioskodawcy oraz innych organów uczestniczących w zarządzaniu i nadzorowaniu prowadzonej działalności gospodarczej oraz mających umocowanie do podejmowania decyzji w imieniu Wnioskodawcy oraz miejsca pracy pracowników, jedynie te adresy stanowią informację, o której mowa w polu B.11 formularza NIP-2 i powinny zostać przez Wnioskodawcę w tym formularzu zawarte.

Zdaniem Wnioskodawcy, pole B.11 zatytułowane Adresy miejsc prowadzenia działalności stanowi rozwinięcie art. 5 ust. 4 ustawy o NIP, zgodnie z którym zgłoszenie identyfikacyjne podatników wykonujących działalność gospodarczą zawiera również informacje dotyczące tej działalności. Niewątpliwie bowiem adresy miejsc prowadzenia działalności są tymi informacjami które mogą dotyczyć działalności gospodarczej.

Jednocześnie brak jest definicji legalnej miejsc prowadzenia działalności w ustawie o NIP, jak również w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 listopada 2003r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych (Dz. U. Nr 202 poz. 1959 ze zm.) . W związku z tym w ocenie Wnioskodawcy sformułowanie w polu B.11 formularza NIP-2 adresy miejsc prowadzenia działalności należy interpretować przez pryzmat definicji zawartej w Ordynacji podatkowej i art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej rozumie się przez to każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność do przedsiębiorców. W konsekwencji, dla ustalenia zakresu ww. pojęcia, niezbędne jest odwołanie się do art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. W rozumieniu ww. przepisu działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. W świetle powyższej definicji, żeby daną działalność można było uznać za działalność gospodarczą, musi ona posiadać łącznie następujące cechy powinna być wykonywana przez podmiot w sposób - zorganizowany, ciągły zarobkowy, profesjonalny i we własnym imieniu. W związku z tym miejscem wykonywania działalności gospodarczej są jedynie te miejsca, gdzie wykonywana jest działalność charakteryzująca się wyżej wymienionymi cechami.

W doktrynie zorganizowanie działalności postrzega się przez wytworzenie przez przedsiębiorcę niezbędnych struktur zarządzania, działania i nadzoru, w sposób umożliwiający wykonywanie przedmiotu działalności. Ciągłość działalności gospodarczej rozumiana jest w kategoriach stabilności i pewności. Aby dana aktywność była działalnością gospodarczą nie może mieć charakteru okazjonalnego, lecz powinna być nastawiona na stałe osiąganie przychodów. Ponadto działalność gospodarcza powinna odznaczać się celem zarobkowym czyli działalność powinna być nastawiona na osiąganie dochodu. Profesjonalizm działalności gospodarczej przejawia się jako posiadanie odpowiednich kwalifikacji i umiejętności niezbędnych do wykonywania takiej działalności. Ostatnią przesłanką jest wykonywanie działalności we własnym imieniu.

Miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinno posiadać pewne cechy odrębności organizacyjnej. Jednocześnie część składowa powinna uczestniczyć w procesie wykonywania działalności gospodarczej a zatem podlegać trwałemu gospodarowaniu. W konsekwencji działalność, która byłaby wykonywana w miejscu lokalizacji danej części składowej Wnioskodawcy powinna nosić znamiona zorganizowania a zatem powinny znajdować się tam struktury, które miałyby możliwość oddziaływania na przychód i potencjalny zysk osiągany przez Wnioskodawcę. Zatem niezbędną przesłanką (ale nie zawsze wystarczającą) jest posiadanie w miejscu wykonywania działalności gospodarczej personelu (pracowników Wnioskodawcy) mającego wpływ na decyzje podejmowane przez Wnioskodawcę. Ponadto miejsce wykonywania działalności powinno być wyposażone w zaplecze techniczne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa.

W ocenie Wnioskodawcy, za miejsca prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać tylko te lokalizacje gdzie działalność prowadzona jest w sposób charakteryzujący się wyżej wskazanymi cechami. Z tego powodu nie wszystkie składniki majątkowe (nieruchomości), które znajdują się w posiadaniu Wnioskodawcy, należy traktować jako miejsca prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Są nimi jedynie nieruchomości, w których ta działalność wykonywana jest w sposób zorganizowany, ciągły zarobkowy profesjonalny i we własnym imieniu. Za takie nieruchomości Wnioskodawca uznaje miejsca, gdzie mają siedzibę władze Spółki A., bądź inne organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu prowadzonej działalności gospodarczej oraz mające umocowanie do podejmowania decyzji w imieniu Wnioskodawcy oraz miejsca pracy personelu (pracowników Wnioskodawcy) mającego wpływ na decyzje podejmowane przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż jak to wspomniano powyżej, w miejscu prowadzenia działalności musi znajdować się jakaś część składowa Wnioskodawcy (jednostka), która posiada pewne cechy odrębności organizacyjnej. Większość nieruchomości (składników majątku) Wnioskodawcy nie spełnia wymienionych przesłanek uznania ich za miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Nieruchomości powierzone osobom trzecim w zarząd nie znajdują się w bezpośrednim zarządzie Wnioskodawcy. Z tego też powodu nie występują tam jego struktury organizacyjne jak również pracownicy. Są to zatem wyłącznie składniki majątkowe, których nominalnie właścicielem, użytkownikiem wieczystym lub władającym jest Wnioskodawca. Ponadto przesłanki uznania za miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie spełniają również składniki majątku zarządzanego przez Wnioskodawcę przejściowo. Trudno bowiem mówić o prowadzeniu działalności gospodarczej w sytuacji zarządzania majątkiem w celu przekazania go innemu podmiotowi, lub też innego rozporządzenia przede wszystkim jednak w celu wykonania przepisów ustawy o A. Ustawa o A. w art. 39 ust. 1 określiła obowiązek Wnioskodawcy związany z gospodarowaniem posiadanym mieniem, w szczególności wnoszenie do spółek, sprzedaż, oddawanie do odpłatnego korzystania w drodze umów prawa cywilnego, a także zbywanie mienia zbędnego. Podobnie, jeśli chodzi o zasoby mieszkaniowe - Wnioskodawca ma prowadzić działalność w zakresie ustanawiania odrębnej własności i sprzedaży samodzielnych lokali mieszkalnych wraz z pomieszczeniami przynależnymi, garażami oraz niezbędnymi do korzystania z nich gruntami (art. 41 ust. 1 ustawy o A.).

Wnioskodawca podnosi w związku z tym, iż jeden z aspektów jego działalności związanej z zarządzaniem nieruchomościami, stanowi realizacja obowiązku wynikającego z art. 41 i n. ustawy o A. Beneficjentami zatem działalności Wnioskodawcy w tym zakresie są tysiące mieszkańców lokali mieszkalnych - osób fizycznych, którym ustawa o A. umożliwia nabycie zajmowanych przez nich lokali na preferencyjnych warunkach. W związku z dużym zainteresowaniem ww. ofertą, obsługa tego procesu jest niezwykle pracochłonna, a często poprzedzona procesem mającym na celu regulację stanu prawnego budynku. W każdym jednak przypadku jedynym celem działalności Wnioskodawcy w tym zakresie jest ustanowienie odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub jego sprzedaż w wykonaniu obowiązku ustawowego. W związku z tym również nie można uznać, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zarządzania zasobami mieszkaniowymi. Celem działalności w tych przypadkach jest wykonanie zobowiązania nałożonego przez ustawę o A., zatem brak jest podstawowego elementu działania Wnioskodawcy we własnym imieniu. Ponadto brak w tej sytuacji elementu prowadzenia działalności w sposób zorganizowany i ciągły. Jak wspomniano, działalność zarządcza Wnioskodawcy w tym zakresie ma na celu przede wszystkim realizację ustawy o A., a zatem jest ograniczona w czasie co wyklucza ciągłość takiej działalności. W związku z tym również oczywiste jest, iż majątek zarządzany przez Wnioskodawcę w celu realizacji ustawy o A. w sposób przejściowy zasadniczo nie zostanie włączony na stałe do jej struktury, co z kolei wyklucza uznanie możliwości prowadzenia zorganizowanej działalności w miejscu położenia tych nieruchomości. Wnioskodawca w związku z tym, czyniąc zadość żądaniom Naczelnika US, w zgłoszeniu aktualizacyjnym podał wyłącznie te adresy miejsc prowadzenia działalności, które w jego przypadku spełniają przesłanki opisane powyżej.

Podkreślenia wymaga fakt, iż A. jest spółką holdingową, której zasadniczym celem jest zarządzanie spółkami wchodzącymi w skład Grupy A.. Wskazana czasowa działalność polegająa na zarządzaniu nieruchomościami w związku z realizacją obowiązków na podstawie ustawy o A., stanowi jeden z aspektów działalności Wnioskodawcy. Po uporządkowaniu spraw związanych z majątkiem przedsiębiorstwa państwowego B. co może okazać się procesem wieloletnim, A. będzie przede wszystkim kontynuować swoją działalność jako spółki holdingowej zarządzającej Grupą A.. Działalność ta polega m.in. na dbaniu o wizerunek Grupy A., występowaniu w imieniu Grupy A. na konferencjach krajowych i międzynarodowych, reprezentowaniu spółek w kolejowych organizacjach międzynarodowych, reprezentowaniu Grupy A. w relacjach ze związkami zawodowymi itp. Z tytułu tego rodzaju działalności Wnioskodawca pobiera różnego rodzaju opłaty od spółek zależnych oraz uzyskuje wynagrodzenie w formie dywidendy. Taka działalność niewątpliwie spełnia przesłanki działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej ze względu na jej stały zarobkowy cel. Miejsca prowadzenia tej działalności ograniczają się zatem wyłącznie do adresów siedziby i oddziałów/zakładów, gdzie mieszczą się organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu tej działalności oraz miejsca pracy personelu (pracowników Wnioskodawcy) mającego wpływ na decyzje podejmowane przez Wnioskodawcę. Ponadto Wnioskodawca nadmienił, iż w dniu 15 maja 2007r. wystąpił z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego w zakresie obowiązków aktualizacyjnych NIP-2 odnośnie miejsc prowadzenia działalności. W odpowiedzi na wniosek wypowiedział się Naczelnik US, a w wyniku wniesienia zażalenia Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie. Wnioskodawca podkreślił jednak, iż zakres niniejszego wniosku zmienił się w stosunku do poprzedniego, z uwagi na to, że obecnie składany wniosek zawiera uszczegółowiony, uzupełniony i zmodyfikowany opis stanu faktycznego w stosunku do poprzedniego wniosku. Od daty bowiem złożenia poprzedniego wniosku zmienił się stan posiadania spornych nieruchomości Wnioskodawcy, ale przede wszystkim zmiana stanu faktycznego przedstawionego w poprzednim wniosku polega na tym, iż zarządzanie spornymi nieruchomościami przez Wnioskodawcę ma w dużej części charakter tymczasowy, zgodnie z przepisami ustawy o A. i treścią Strategii zagospodarowania nieruchomości A. S.A.

W dniu 3 czerwca 2008r. wydana została Interpretacja indywidualna Nr IPPP1-443-480/08-2/AK, w której stwierdzono, iż stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2008r. uznać należało za nieprawidłowe. Powyższa Interpretacja została doręczona Pełnomocnikowi Strony w dniu 9 czerwca 2008r.

Pismem nadanym dnia 23 czerwca 2008r. (data wpływu 26 czerwca 2008r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania Interpretacji indywidualnej przepisów prawa dotyczącego ustawy o podatku od towarów i usług. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Nr IPPP1-443-480/08-9/AK z dnia 23 lipca 2008r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przedmiotowa odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została doręczona Pełnomocnikowi Spółki w dniu 25 lipca 2008r.

W dniu 22 sierpnia 2008r. (data wpływu 25 sierpnia 2008r.) Pełnomocnik Spółki wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem tut. Organu, skargę na interpretację indywidualną z dnia 3 czerwca 2008r. Nr IPPP1-443-480/08-2/AK.

WSA w Warszawie, w orzeczeniu z dnia 12 lutego 2009r., sygn. akt III SA/Wa 2749/08 wskazał, iż skarga jest zasadna, aczkolwiek powody jej uwzględnienia są inne niż te, które podniesiono w zarzutach Spółki.

WSA w Warszawie przywołał art. 5 ust. 1 i ust. 3 ustawy o NIP wskazujące jakie dane winno zawierać zgłoszenie identyfikacyjne składane przez podmioty takie jak Spółka Skarżąca. Sąd zauważył ponadto, iż art. 5 ust. 4 ustawy o NIP stanowi, że zgłoszenie identyfikacyjne podatników wykonujących działalność gospodarczą zawierać winno również informacje dotyczące tej działalności. Ustawa nie określa jednakże bliżej rodzaju tych informacji. Pewną wskazówką może być art. 5 ust. 4b i art. 5a ust. 2 ustawy o NIP, w których określono jakie dokumenty podatnicy prowadzący działalność gospodarczą muszą dołączać do zgłoszenia identyfikacyjnego. Dodatkowe instrukcje co do zakresu podlegających ujawnieniu informacji dotyczących działalności gospodarczej podatnika dokonującego zgłoszenia identyfikacyjnego - w szczególności co do adresów miejsc prowadzenia działalności - znajdują się w opisie do poz. B.11 wzoru zgłoszenia identyfikacyjnego zawartego w zał. Nr 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 listopada 2003r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych. Z opisu tego wynika, iż w zgłoszeniu (także zgłoszeniu aktualizacyjnym) należy podać adresy wszystkich miejsc wykonywania działalności (również hurtowni, magazynów, składów). Wspomniane rozporządzenie wydane zostało na podstawie upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 5 ustawy o NIP, w którym ustawodawca postanowił, że Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia, określi wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych. W przepisie tym brak upoważnienia do uregulowania w rozporządzeniu innych kwestii niż określenie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych.

W wyroku z dnia 12 lutego 2009r. WSA w Warszawie przywołał treść art. 92 ust. 1 określający, iż rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie oraz art. 178 ust. 1 Konstytucji RP. Sąd odwołał się również do wyroku TK z 6 marca 2002r., sygn. P 7/00, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 13, który wskazywał, iż rozporządzenie może być wydane tylko na podstawie wyraźnego, tj. nieopartego na domniemaniu ani na wykładni celowościowej szczegółowego upoważnienia ustawy, w zakresie określonym w upoważnieniu, w granicach upoważnienia ustawy i w celu jej wykonania oraz w zgodzie z Konstytucją i wszystkimi obowiązującymi aktami ustawodawczymi.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd stwierdził, iż zawarcie w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 listopada 2003r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych regulacji, które nie zostały przewidziane w upoważnieniu do jego wydania dokonane zostało z naruszeniem art. 92 ust. 1 Konstytucji RP. Zważywszy ponadto, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP), co w odniesieniu do organów podatkowych znalazło także wyraz w art. 120 Ordynacji podatkowej oraz, że nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje, a ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie (art. 31 ust. 2 i 3 Konstytucji RP), uznać należało, że interpretacja przepisów ustawy o NIP i rozporządzenia z dnia 14 listopada 2003r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych dokonana w zaskarżonej interpretacji jest niezgodna z prawem.

Według Sądu za podstawę żądania przedstawienia informacji dotyczących miejsc działalności gospodarczej rozumianych jako adresy wszystkich posiadanych nieruchomości nie może być również uznany art. 5 ust. 4 ustawy o NIP, gdyż nie określa on rodzajów informacji podlegających ujawnieniu. Brak dostatecznej określoności postanowień art. 5 ust. 4 ustawy o NIP powoduje, że nie może on stanowić źródła powstania obowiązków. W przeciwnym razie obowiązki w tym zakresie kreowałoby swobodne uznanie organów podatkowych. Podatnicy mają obowiązek podać dane adresowe tylko w zakresie wprost określonym w art. 5 ustawy o NIP.

Od powyższego wyroku, w dniu 7 kwietnia 2009r. tut. Organ wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną.

W wyroku z dnia 5 października 2010r., sygn. akt II FSK 891/09 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż delegacja ustawowa, zawarta w art. 5 ust. 5 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, upoważnia ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych, obligując go zarazem do wzięcia pod uwagę kompletności przekazywanych danych. Kompletność danych podatników nie będących osobami fizycznymi, o jakiej mowa w tym przepisie, musi być określana z uwzględnieniem i w granicach zakreślonych w art. 5 ust. 3 i ust. 4 tej ustawy.

W oparciu o treść art. 92 ust. Konstytucji RP, NSA wyjaśnił, iż szczegółowość ustawowego upoważnienia do wydania rozporządzenia należy oceniać pod względem podmiotowym, przedmiotowym i treściowym, a jeśli chodzi o ten ostatni aspekt, Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał, że upoważnienie ustawowe nie może mieć charakteru blankietowego i nie może pozostawiać prawodawcy rządowemu zbyt daleko idącej swobody w kształtowaniu merytorycznych treści rozporządzenia (np. w orzeczeniu o sygn. K 12/99, ale także: Uw 4/88, K 4/95, K 25/97czy U 19/97). Dlatego też zdaniem NSA, Wojewódzki Sąd Administracyjny słusznie powołał się na wpisujący się w zarysowaną wyżej linię orzeczniczą wyrok tegoż Trybunału z dnia 6 marca 2002r. (P 7/00) i celnie wywiódł, że w rozporządzeniu w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych zamieszczono regulacje, które nie wynikają z treści upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 5 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. W szczególności nie znajduje umocowania ustawowego wymóg podawania adresów wszystkich nieruchomości podlegających zarządowi skarżącej. W art. 5 ust. 3 ustawy jest wszak mowa tylko o adresach siedziby i miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej, a nie o adresach, w których znajdują się składniki majątku podatnika. Zatem odmowa zastosowania przepisów wspomnianego rozporządzenia znajduje umocowanie konstytucyjne, a konkluzja z niej wypływająca w postaci uchylenia interpretacji wydanej w oparciu o przepisy rozporządzenia wydanego z przekroczeniem zakresu ustawowej delegacji, jest uzasadniona.

Ponadto NSA zauważył, iż analiza treści samego rozporządzenia, a w szczególności wyjaśnień do pozycji B.11 formularza NIP-2, stanowiącego załącznik nr 2 do rozporządzenia prowadzi do wniosku, iż w zgłoszeniu identyfikacyjnym należy podać adresy wszystkich miejsc wykonywania działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym - stosownie do okoliczności i zmian; w przypadku braku miejsca na wpisanie dalszych adresów należy wypełnić formularz NIP-C lub sporządzić listę adresów tych miejsc z zaznaczeniem powodu zgłoszenia każdego wpisu; w przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie całego kraju) dane adresowe należy podać z możliwą dokładnością. Zdanie trzecie wyjaśnień do punktu B.11 wskazuje więc wyraźnie, że w sytuacji, gdy działalność prowadzona jest na terenie całego kraju (a tak właśnie jest w przypadku skarżącej Spółki) dane adresowe powinny być podane z możliwą dokładnością, to jest z dokładnością tylko przybliżoną. W związku z tym można zasadnie twierdzić, że podanie adresów nie tyko siedziby skarżącej, ale także wszystkich jej oddziałów terenowych i zakładów, gdzie działalność ta jest wykonywana, z pominięciem jednak adresów nieruchomości pozostających wprawdzie w zarządzie skarżącej, ale na których siedzib oddziałów, zakładów lub innych organów uczestniczących w zarządzaniu i nadzorowaniu działalności nie umieszczono, odpowiada wskazówkom zawartym w omawianych wyjaśnieniach. Jest to bowiem podanie danych adresowych z możliwą w konkretnym przypadku dokładnością, odpowiadającą celowi kodyfikacji, jaką jest ustawa o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. Celem tym jest zaewidencjonowanie wymienionych podmiotów i nadanie im numerów identyfikacji podatkowej (por. art. 1 ustawy), a nie ewidencjonowanie składników majątku służącego prowadzonej przez te podmioty działalności gospodarczej. Również zatem z tych względów wydana interpretacja narusza przepisy i rozporządzenia, i ustawy, i powinna być wyeliminowana z obrotu prawnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2009r., sygn. akt III SA/Wa 2749/08 (data wpływu orzeczenia prawomocnego 13 grudnia 2010r.) oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 października 2010r., sygn. akt II FSK 891/09 (data wpływu orzeczenia 2 grudnia 2010r.) - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie