Interpretacja indywidualna z dnia 16.05.2018, sygn. 0111-KDIB3-1.4018.3.2018.3.WN, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Ustalenie czy Wnioskodawca ma obowiązek poinformować urząd skarbowy za pomocą formularza NIP-2 o otwarciu rachunku bankowego prowadzonego przez X

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 lutego 2018 r. (data wpływu 26 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z 27 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca ma obowiązek poinformować urząd skarbowy za pomocą formularza NIP-2 o otwarciu rachunku bankowego prowadzonego przez X jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca ma obowiązek poinformować urząd skarbowy za pomocą formularza NIP-2 o otwarciu rachunku bankowego prowadzonego przez X.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 27 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 12 kwietnia 2018 r. znak: 0111-KDIB2-3.4017.2.2018.2.AT, 0111-KDIB3-1.4018.3.2018.2.WN.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Polskie spółki z Grupy D. zawarły z X umowę dotyczącą m.in. zarządzania przepływami finansowymi, w której upoważniły X do wykonywania w ich imieniu wszystkich scentralizowanych transakcji zarządzania wpływami i wypływami gotówki.

Strony ustaliły, że X w imieniu i na rzecz spółek dokonuje płatności dla międzynarodowych dostawców oraz krajowych dostawców w walucie obcej oraz odbiera międzynarodowe płatności przychodzące od klientów. Ponadto usługi X obejmują też obsługę wewnątrzgrupowych płatności przychodzących i wychodzących.

W tym celu X prowadzi wspólne rachunki rozliczeniowe dla spółek Grupy D. (jeden rachunek wspólny dla każdej z walut). Rachunki są prowadzone za granicą. Każda ze spółek ma jedynie dostęp do automatycznie generowanej informacji o stanie rachunków. Właścicielem rachunków bankowych jest X.

Pismem z 27 kwietnia 2018 r. uzupełniono opis sprawy następująco:

1. Zdaniem Wnioskodawcy rachunek bankowy, którego właścicielem jest X nie spełnia definicji rachunku bankowego zawartego w art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe (Dz.U. z 2017 r. poz. 1876 z późn. zm.).
2. Wnioskodawca nie jest stroną umowy rachunku bankowego, zgodnie z art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo bankowe. Właścicielem omawianego rachunku bankowego jest X. Wnioskodawca nie posiada własnego rachunku bankowego i jest stroną jedynie w umowie zarządzania przepływami finansowymi zawartą z X.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(oznaczone we wniosku nr 2).

Czy Wnioskodawca ma obowiązek poinformować urząd skarbowy za pomocą formularza NIP-2 o otwarciu rachunku bankowego prowadzonego przez X?

Stanowisko Wnioskodawcy (w zakresie pytania nr 2):

Przedsiębiorcy mają obowiązek poinformować urząd skarbowy o zamknięciu i otwarciu każdego rachunku bankowego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wynika to z art. 5 ust. 3 i 4 oraz art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2012 r. poz. 1314 ze zm.).

W świetle obowiązujących przepisów tj. art. 49 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U z 2012 r., poz. 1376 ze zm.) wynika, że za rachunek bankowy uznaje się w szczególności:

1. rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze,
2. rachunki lokat terminowych,
3. rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych,
4. rachunki powiernicze.

Z powyższego zestawienia wynika, że obowiązkowi zgłoszenia podlega każdy rachunek, na którym przechowywane są środki pieniężne lub dokonywane są rozliczenia. Forma przekazania informacji o rachunku bankowym zależy od statusu ewidencyjnego przedsiębiorcy. Spółki, stowarzyszenia, spółdzielnie itd. zgłoszenia dokonują na druku NIP-2.

Zdaniem Wnioskodawcy na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek informowania urzędu skarbowego o rachunku bankowym prowadzonym przez X, gdyż zgodnie z powyższym nie spełnia on definicji rachunku bankowego. Ponadto posiadaczem rachunku jest X.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego w zakresie objętym pytaniem nr 2, w części w jakiej odnosi się ono do sytuacji Wnioskodawcy, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2017 r., poz. 869), zwanej dalej ustawą, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

W myśl art. 5 ust. 3 ustawy zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych ().

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy, podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 43 i 60). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego.

Podatnicy, z wyłączeniem osób fizycznych objętych rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług, oraz płatnicy podatków podlegający obowiązkowi ewidencyjnemu są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego nie później niż w terminie przewidzianym do złożenia pierwszej deklaracji, zeznania, informacji bądź oświadczenia, albo wraz z dokonaniem pierwszej wpłaty podatku lub zaliczki na podatek (art. 6 ust. 1a ustawy).

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych. Podmioty wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego dokonują zgłoszenia aktualizacyjnego wyłącznie w zakresie danych uzupełniających wskazanych w art. 5 ust. 2b pkt 2.

Natomiast art. 9 ust. 6 ustawy stanowi, że do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

1. odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;
2. wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) definiuje umowę rachunku bankowego oraz określa obowiązki i uprawnienia stron umowy (art. 725-733).

Na podstawie art. 725 Kodeksu cywilnego przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych.

Bank może obracać czasowo wolne środki pieniężne zgromadzone na rachunku bankowym z obowiązkiem ich zwrotu w całości lub w części na każde żądanie, chyba że umowa uzależnia obowiązek zwrotu od wypowiedzenia (art. 726 Kodeksu cywilnego).

Zasady prowadzenia przez banki rachunków bankowych uregulowane zostały w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2017 r., poz. 1876 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy Prawo Bankowe, banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje rachunków bankowych:

1. rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze;
2. rachunki lokat terminowych;
3. rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, w tym rachunki rodzinne, oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych;
4. rachunki powiernicze.

Natomiast w myśl art. 49 ust. 2 ww. ustawy rachunki rozliczeniowe oraz rachunki lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla:

1. osób prawnych;
2. jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, o ile posiadają zdolność prawną;
3. osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym dla osób będących przedsiębiorcami.

Rachunek bankowy w myśl przepisów prawa bankowego to narzędzie służące do rejestracji obrotów i stanów środków pieniężnych wniesionych do banku przez jego klienta. Banki mogą prowadzić rachunki: rozliczeniowe, lokat terminowych, oszczędnościowe, oszczędnościowo-rozliczeniowe, terminowych lokat oszczędnościowych oraz powiernicze. Zastrzega się jednak, że rachunki rozliczeniowe oraz lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, ale mających zdolność prawną, oraz osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym przedsiębiorców. Wynika to z powołanego wyżej art. 49 ust. 2 ustawy. Oznacza to, że firmy i osoby prowadzące działalność gospodarczą mają obowiązek podać urzędowi skarbowemu rachunki bankowe, na których gromadzą swoje środki i które służą im do dokonywania rozliczeń.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Polskie spółki z Grupy D. zawarły z X umowę dotyczącą m.in. zarządzania przepływami finansowymi, w której upoważniły X do wykonywania w ich imieniu wszystkich scentralizowanych transakcji zarządzania wpływami i wypływami gotówki. Strony ustaliły, że X w imieniu i na rzecz spółek dokonuje płatności dla międzynarodowych dostawców oraz krajowych dostawców w walucie obcej oraz odbiera międzynarodowe płatności przychodzące od klientów. Ponadto usługi X obejmują też obsługę wewnątrzgrupowych płatności przychodzących i wychodzących. W tym celu X prowadzi wspólne rachunki rozliczeniowe dla spółek Grupy D. Rachunki są prowadzone za granicą. Każda ze spółek ma jedynie dostęp do automatycznie generowanej informacji o stanie rachunków. Właścicielem rachunków bankowych jest X. Rachunek bankowy, którego właścicielem jest X nie spełnia definicji rachunku bankowego zawartego w art. 49 ust. 1 ustawy Prawo Bankowe. Wnioskodawca nie jest stroną umowy rachunku bankowego, zgodnie z art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo bankowe. Właścicielem omawianego rachunku bankowego jest X. Wnioskodawca nie posiada własnego rachunku bankowego i jest stroną jedynie w umowie zarządzania przepływami finansowymi zawartą z X.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy Wnioskodawca ma obowiązek poinformować urząd skarbowy za pomocą formularza NIP-2 o otwarciu rachunku bankowego prowadzonego przez X.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma obowiązku dokonania zgłoszenia aktualizacyjnego o otwarciu rachunku bankowego prowadzonego przez X do naczelnika urzędu skarbowego, gdyż nie jest on rachunkiem bankowym, o którym mowa w art. 49 ust. 1 ustawy Prawo Bankowe, a właścicielem omawianego rachunku bankowego jest X.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy dotycząca ustalenia czy poszczególne spółki z Grupy D, dla których X prowadzi wspólny rachunek, muszą przygotowywać JPK_WB, zgodnie z art. 193a Ordynacji Podatkowej oraz czy poszczególne spółki z Grupy D. (poza Wnioskodawcą) mają obowiązek poinformować urząd skarbowy za pomocą formularza NIP-2 o otwarciu rachunku bankowego prowadzonego przez X zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej