obowiązek zgłoszenia w formularzu aktualizacyjnym miejsc prowadzenia działalności - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 28.10.2013, sygn. IBPP1/443-620/13/ES, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

obowiązek zgłoszenia w formularzu aktualizacyjnym miejsc prowadzenia działalności

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 lipca 2013 r. (data wpływu 15 lipca 2013 r.), uzupełnionym pismem z 9 października 2013r. (data wpływu 15 października 2013r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie zgłoszenia w formularzu aktualizacyjnym miejsc prowadzenia działalności jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2013 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie zgłoszenia w formularzu aktualizacyjnym miejsc prowadzenia działalności.

Wniosek został uzupełniony pismem z 9 października 2013r. (data wpływu 15 października 2013r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-620/13/ES z 1 października 2013r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Prowadzi działalność deweloperską w formie spółki jawnej - ułomna osoba prawna. Na zakupionym gruncie buduje budynki przeznaczone na sprzedaż. W celu pozyskania gruntu, na którym Spółka zamierza realizować swoje przyszłe inwestycje nabywa nieruchomości. Czasem nabywa udziały w nieruchomości stając się współwłaścicielem działki, aby w następnych kolejnych latach podatkowych nabywać dalsze udziały aż do uzyskania własności całej działki. Czasem nabywa od razu (jedną umową w formie aktu notarialnego) całość nieruchomości. Potem dokonuje scaleń lub podziałów działek w zależności zamierzeń inwestycyjnych i od uzyskanego pozwolenia na budowę. Spółka jest właścicielem kilku działek znajdujących się na terenie miasta, a działki te nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Spółka najpierw stara się o uzyskanie warunków zabudowy (WZ), a następnie gromadzi dokumentację konieczną do uzyskania pozwolenia na budowę. Po uzyskanym prawomocnym pozwoleniu na budowę Spółka rozpoczyna prace związane z aktywną działalnością rozpoczynając budowę. Przed uzyskaniem pozwolenia na budowę Spółka ponosi koszty związane np. z utrzymaniem czystości na działkach których jest właścicielem, z przygotowaniem wstępnej dokumentacji czy inwestycja jest możliwa do zrealizowania, a także związane ze sporządzeniem dokumentacji potrzebnej do uzyskania pozwolenia na budowę. Następnie po zrealizowanym procesie inwestycyjnym sprzedaje wybudowane domy, mieszkania, lokale użytkowe wraz z częścią ułamkową gruntu przynależną do danego mieszkania, lokalu użytkowego czy domu i sukcesywnie przenosi własność swoim klientom, aby ostatecznie sprzedać całość inwestycji. Sprzedaż i przenoszenie własności odbywa się sukcesywnie, w miarę jak Spółka pozyska klientów na wybudowane przez siebie nieruchomości.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podaje, że miejsca w których Wnioskodawca wykonuje wymienione we wniosku czynności nie są organizacyjnie wyodrębnionymi oddziałami Spółki.

W miejscach, o których mowa we wniosku Wnioskodawca nie ma siedziby. Nie ma w tych miejscach biur, dokumentów firmy, ani nie znajdują się tam organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu działalności Spółki - te elementy są tam czasowo. Spółka w tych miejscach czasowo ma te elementy tzn. deleguje tam pracowników do dopilnowania placu budowy, pracownicy mają ze sobą dokumentację techniczną związaną z budową, a po zakończeniu budowy pracownicy są przenoszeni na inne budowy, a dokumentacja do Siedziby Spółki (do biura). W miejscach tych znajduje się personel osobowy i urządzenia techniczne tylko czasowo - są tam w celu wykonania konkretnych czynności- realizują budowę i następnie są przenoszeni na inną budowę.

Nieruchomości o których mowa we wniosku nie są przez Wnioskodawcę wydzierżawiane ani wynajmowane innym podmiotom. Spółka posiada działki, na których realizuje budowy, po zakończonym procesie inwestycyjnym sprzedaje wybudowane mieszkania, domy i lokale.

Nieruchomości o których mowa we wniosku są towarami handlowymi Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Od jakiego momentu Spółka powinna zgłosić na formularzu aktualizacyjnym NIP 2 jako miejsce prowadzenia działalności swoje działki - nieruchomości, które są towarami handlowymi i na których Spółka w przyszłości zamierza budować... (pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 9 października 2013 r.).
Czy podatnik ma obowiązek zgłoszenia w zgłoszeniu aktualizacyjnym wszystkich działek znajdujących się w jego własności czy tylko tych działek na których uzyskał prawomocne pozwolenie na budowę i rozpoczęły się prace budowlane...
Czy na zgłoszeniu aktualizacyjnym Spółka powinna mieć zgłoszoną tylko Siedzibę Spółki...
Jeśli Spółka ma obowiązek wykazywać jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, miejsca w których prowadzi budowę, w którym momencie powinno nastąpić zakończenie działalności pod tym adresem...

Zdaniem Wnioskodawcy, elementy zgłoszenia identyfikacyjnego podatnika zostały wymienione w art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (dalej: ustawa o NIP). Przepis ten nie wymienia informacji o miejscach wykonywania działalności jako podlegających ujawnieniu.

Zgłoszenie identyfikacyjne/zgłoszenie aktualizacyjne osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), stanowi załącznik nr 2 do niniejszego rozporządzenia. W opisie pola B.11 niniejszego zgłoszenia, określonego jako adresy miejsc prowadzenia działalności, wypełniając warunki ustawowe zgłoszenia identyfikacyjnego wymienione w art. 5 ust. 4 ustawy wpisano: W zgłoszeniu identyfikacyjnym należy podać adresy wszystkich miejsc wykonywania działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym - stosownie do okoliczności i zmian. W przypadku braku miejsca na wpisanie dalszych adresów należy wypełnić formularz NIP-C lub sporządzić listę adresów tych miejsc z zaznaczeniem powodu zgłoszenia każdego adresu. W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie całego kraju) dane adresowe należy podać z możliwą dokładnością.

Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnicy mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do właściwego naczelnika urzędu skarbowego określonego w art. 4 - wymienieni w art. 6 ust. 1, tj. podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego - nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych.

Ustawa o NIP nie definiuje pojęcia miejsce wykonywania działalności. Ustawodawca nie zamieścił go także w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej. Jedynie art. 3 pkt 9 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, iż pod pojęciem działalności gospodarczej rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców.

Na podstawie definicji słownikowych za miejsce wykonywania działalności uznaje się miejsce, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności w zakresie działalności gospodarczej. Za takie miejsce uznaje się filie, przedstawicielstwa, oddziały, punkty, w których przedsiębiorca podejmuje czynności, nawet w sytuacji, gdy są one organizacyjnie podporządkowane. Jednakże, takie rozumienie miejsca wykonywania działalności gospodarczej w ślad za organami podatkowymi pozwala bowiem uznać za nie każde miejsce, gdzie w spółce powstają przychody albo koszty. W ten sposób NIP-2 i NIP-C zawierałyby w skrajnych przypadkach informacje takie same jak dokumenty z inwentaryzacji i spisu majątku według przepisów o rachunkowości.

Inna interpretacja, czym jest miejsce prowadzenia działalności, wynika z definicji działalności gospodarczej. Definicję tę zawiera art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Treść tego przepisu jest następująca: Działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Na podstawie tej definicji można przyjąć, że miejscem wykonywania działalności gospodarczej jest miejsce, w którym opisana działalność odbywa się w sposób zorganizowany i ciągły.

Można również posiłkować się pojęciem działalności gospodarczej określonej w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), która w art. 15 ust. 2 ustawy wskazuje, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

A zatem za miejsce prowadzenia działalności, w świetle powyższych regulacji, należałoby uznać miejsce, gdzie zdefiniowana w powyższych przepisach działalność gospodarcza jest wykonywana. Ponadto, winna być ona prowadzona w celach zarobkowych, tj. w celu osiągnięcia przychodu (zysku) oraz wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły lub chociażby częstotliwy.

Mając na uwadze regulacje ustawy o NIP, nie zawierają one definicji miejsca prowadzenia działalności ani nie precyzują czy należy przez nie rozumieć każdą działkę znajdującą się w posiadaniu Spółki.

Kluczowym w odpowiedzi na pytanie, będące przedmiotem wniosku, jest odpowiednie zdefiniowanie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności na gruncie ustawy o VAT. Do niedawna nie istniała definicja legalna tego pojęcia ani w samej ustawie o VAT, ani w rozporządzeniach wykonawczych. Definicji stałego miejsca prowadzenia działalności nie zawierały również regulacje wspólnotowe (Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej; dalej: Dyrektywa 2006/112/WE oraz poprzednio obowiązująca VI Dyrektywa z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EWG). Wobec tego, dla ustalenia czy działalność danego podmiotu stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności należało posiłkować się przesłankami wypracowanymi na gruncie doktryny prawa podatkowego, orzecznictwa sądów oraz interpretacji organów podatkowych. W tym zakresie największe znaczenie dla ukształtowania się rozumienia tego pojęcia miało orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Należy jednak wskazać, iż dnia 1 lipca 2011 r. do polskiego obrotu prawnego weszło rozporządzenie wykonawcze Rady (DE) nr 282/2011. Akt ten, po raz pierwszy wprowadził do polskiego obrotu prawnego definicję legalną stałego miejsca prowadzenia działalności. Zgodnie z art. 11 rozporządzenia wykonawczego, na potrzeby stosowania art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak dotąd, orzecznictwo ETS wskazywało, że powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w każdym przypadku będzie stanowiło rezultat działalności gospodarczej podatnika. Jednakże nie oznacza to, iż każdy rodzaj działalności gospodarczej automatycznie będzie skutkował powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności na gruncie regulacji VAT Samo prowadzenie takiej działalności na terenie danego kraju nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności, w sytuacji, gdy łącznie kilka kluczowych cech wyodrębnionych przez ETS, nie będzie charakteryzowało aktywności przejawianej przez podatnika.

Uznanie, iż powstało przedmiotowe miejsce prowadzenia działalności wiąże się nierozerwalnie, zdaniem ETS, z łącznym spełnieniem poniższych kryteriów odnoszących się do prowadzonej działalności gospodarczej, tj. kryteriów:

określonego poziomu stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażonego jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny;
obecności zasobów ludzkich oraz zasobów technicznych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach jednostki gospodarczej w postaci zatrudnionych przez podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej koniecznej do prowadzenia tej działalności;
prowadzenia działalności, w szczególności zawierania umów i podejmowania decyzji zarządczych w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot (tj. z ponoszeniem ryzyka ekonomicznego). Powyższe warunki zostały ukształtowane w licznych orzeczeniach ETS. Przykładem może być tu wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz vs. Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. akt C-168/84, w którym ETS uznał, że: zamontowanie urządzeń do prowadzenia działalności gospodarczej, np. automatów do gier, na pokładzie statku kursującego po wodach oceanicznych poza terytorium kraju mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności (...) jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług oraz gdy nie ma podstaw do uznania, że usługi te zostały wykonane w miejscu siedziby usługodawcy.

ETS w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl vs. Bundeszentralamt for Steuern, sygn. C-73/06, gdzie ETS uznał, że: Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług.

Także przedstawiciele doktryny prawa podatkowego prezentują w przedmiotowym zakresie stanowisko spójne z linią orzeczniczą Trybunału, przykładowo w Komentarzu VAT pod redakcją Jerzego Martiniego uznano, iż podatnik będzie miał stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy na terenie kraju istnieć będą zasoby ludzkie i techniczne, dzięki którym prowadzona jest w sposób stały i niezależny działalność gospodarcza (VAT 2010. Komentarz. J. Martini, P. Skorupa, M. Wojda. CH Beck, publikacja w Systemie Informacji Prawnej Legalis -komentarz do art. 17 ustawy o VAT). Stanowisko wypracowane przez ETS zostało również zaakceptowane przez polskie sądy administracyjne. Przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 czerwca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 110/09 wskazano, iż ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne, a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny. Dodatkowo, także organy podatkowe zarówno przed, jak i po dniu 1 lipca 2011 r. niejednokrotnie powoływały się na wskazane wcześniej kryteria, wypracowane na bazie orzecznictwa ETS, a obecnie usankcjonowane przepisami rozporządzenia wykonawczego.

Przykładowo w interpretacji z dnia 9 czerwca 2010 r., sygn. ILPP2/443-417/10-4/ISN Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, iż w oparciu o przywołane powyżej orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazać można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności. Jak wynika z samej nazwy stały to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Dla uznania więc, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, należy przyjąć, iż stałe miejsce prowadzenia działalności powstanie, jeśli działalność, łącznie spełniać będzie następujące przesłanki:

określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażony jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny;
obecność zasobów ludzkich oraz zasobów technicznych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach jednostki gospodarczej w postaci zatrudnionych przez podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej koniecznej do prowadzenia tej działalności;
prowadzenie działalności, w szczególności zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot (tj. z ponoszeniem ryzyka ekonomicznego).

Reasumując Spółka stoi na stanowisku:

1.Od jakiego momentu Spółka powinna zgłosić na formularzu aktualizacyjnym NIP 2 jako miejsce prowadzenia działalności swoje działki - nieruchomości, które są towarami handlowymi i na których Spółka w przyszłości zamierza budować...

Za miejsce prowadzenia działalności, które należy zgłosić w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 Spółka uznaje miejsce, w którym działalność gospodarcza odbywa się w sposób zorganizowany i ciągły. Aby miejsce można było uznać za miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi być obecność zasobów ludzkich oraz zasobów technicznych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach jednostki gospodarczej w postaci zatrudnionych przez podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej koniecznej do prowadzenia tej działalności. Spółka na formularzu aktualizacyjnym NIP-2 zgłasza jako miejsce prowadzenia działalności działki (nieruchomości) w momencie kiedy rozpoczynają się prace budowlane na danej działce zgodnie z prawomocnym pozwoleniem na budowę.

2.Czy podatnik ma obowiązek zgłoszenia w zgłoszeniu aktualizacyjnym wszystkich działek znajdujących się w jego własności czy tylko tych działek na których uzyskał prawomocne pozwolenie na budowę i rozpoczęły się prace budowlane...

Spółka ma obowiązek zgłaszać w zgłoszeniu aktualizującym tylko te działki, na które posiada prawomocne pozwolenie na budowę oraz na którym rozpoczęły się prace budowlane (spełnienie wymogu istnienia infrastruktury technicznej i obecności personelu ludzkiego, aby miejsce można było uznać za miejsce prowadzenia działalności gospodarczej).

3.Czy na zgłoszeniu aktualizacyjnym Spółka powinna mieć zgłoszoną tylko Siedzibę Spółki...

Spółka w zgłoszeniu aktualizacyjnym powinna mieć zgłoszoną tylko Siedzibę Spółki w momencie kiedy nie posiada na żadną działkę, (której jest właścicielem) pozwolenia na użytkowanie i kiedy nie jest już wyłącznym właścicielem wybudowanych przez siebie nieruchomości.

4.Jeśli Spółka ma obowiązek wykazywać jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, miejsca w których prowadzi budowę, w którym momencie powinno nastąpić zakończenie działalności pod tym adresem...

Spółka zgłasza miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w momencie uzyskania prawomocnego pozwolenia na budowę i rozpoczęcia prac budowlanych. Zakończenie działalności pod tym adresem następuje w momencie pierwszego przeniesienia własności dla klienta. W momencie pierwszej sprzedaży (data podpisania aktu notarialnego) Spółka staje się współwłaścicielem nieruchomości i nie wykazuje już tego miejsca jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka wykazywałaby to miejsce jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, gdyby wynajmowała niesprzedane lokale (miała zawartą umowę najmu na niesprzedane lokale).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 1314) zwanej dalej ustawą o NIP - osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Stosownie do art. 2 ust. 2 i ust. 3 ustawy o NIP, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków, a także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o NIP, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

W świetle art. 5 ust. 3 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera w szczególności pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych - dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
w przypadku podatkowych grup kapitałowych dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.

Na mocy art. 5 ust. 4 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników będących osobami fizycznymi wykonujących działalność gospodarczą zawiera dane, o których mowa w ust. 2, nazwę (firmę), adres głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej, adresy dodatkowych miejsc wykonywania działalności, numer identyfikacyjny REGON, organ ewidencyjny, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych.

Stosownie do art. 6 ust. 1 tej ustawy, podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 ze zm.). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego.

Natomiast na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o NIP, podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych.

Zgodnie z art. 9 ust. 6 ww. ustawy, do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;
wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, zgodnie z ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Na podstawie delegacji ustawowej wyrażonej w art. 5 ust. 5 ustawy o NIP, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych, z wyjątkiem zgłoszeń osób fizycznych będących przedsiębiorcami, biorąc pod uwagę kompletność przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, Minister Finansów w dniu 27 listopada 2011 r. wydał rozporządzenie w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1369).

Zgodnie z § 1 pkt 1 ww. rozporządzenie określa wzory formularzy zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia.

W opisie pola B.11 niniejszego zgłoszenia (adresy miejsc prowadzenia działalności), wypełniając warunki ustawowe zgłoszenia identyfikacyjnego wymienione w art. 5 ust. 4 ustawy o NIP wpisano: W zgłoszeniu identyfikacyjnym należy podać adresy wszystkich miejsc wykonywania działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym stosownie do okoliczności i zmian. W przypadku braku miejsca na wpisanie dalszych adresów należy wypełnić formularz NIP-C lub sporządzić listę adresów tych miejsc z zaznaczeniem powodu zgłoszenia każdego adresu. W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie całego kraju) dane adresowe należy podać z możliwą dokładnością.

Zauważyć należy, iż ani ustawa o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, ani też ustawa Ordynacja podatkowa nie definiują pojęcia miejsce prowadzenia działalności.

Jedynie art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) stanowi, iż pod pojęciem działalności gospodarczej rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonujące taką działalność do przedsiębiorców.

Natomiast art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 ze zm.), wskazuje jedynie, iż działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Z kolei, ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwana dalej ustawą o VAT, w art. 15 ust. 2 wskazuje, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższych regulacji prawnych za miejsce prowadzenia działalności należy uznać miejsce, gdzie zdefiniowana w powyższych przepisach działalność gospodarcza jest wykonywana. Ponadto, winna być ona prowadzona w celach zarobkowych, tj. w celu osiągnięcia przychodu (zysku) oraz wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły lub chociażby częstotliwy. Miejsce prowadzenia działalności oznacza zatem miejsce, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności w zakresie działalności gospodarczej lub statutowej. Za takie miejsca można przykładowo uznać filie, przedstawicielstwa, oddziały, a także punkty, w których przedsiębiorca podejmuje czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności od dnia 1 lipca 2011 r. zostało uregulowane w obowiązującym od tej daty rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, s. 1).

Zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia:

1.Na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2.Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

3.Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z części wstępnej (preambuły) punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do Dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Ustawodawca implementując przepisy prawa wspólnotowego do porządku krajowego zobligował organy podatkowe do korzystania ze wspólnotowego dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Gunter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Aitstadt (Niemcy) TSUE stwierdził, że Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...).

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s TS UE stwierdził, że ,,(...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne (Berkholz, paragraf 18). Warto tu także przytoczyć wyroki m. in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

Miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się powinno zatem pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że w określonym miejscu prowadzona jest działalność gospodarcza, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada miejsce prowadzenia działalności w określonym miejscu, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak stanowi zaś art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (), które z kolei zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (Spółka - zarejestrowany i czynny podatnik VAT) prowadzi działalność deweloperską. Na zakupionym gruncie Wnioskodawca buduje budynki przeznaczone na sprzedaż. W celu pozyskania gruntu Wnioskodawca nabywa od razu (jedną umową w formie aktu notarialnego) całość nieruchomości, a czasem nabywa udziały w nieruchomości, stając się współwłaścicielem działki, aby w następnych latach nabywać dalsze udziały, aż do uzyskania własności całej działki. Potem Wnioskodawca dokonuje scaleń lub podziałów działek w zależności zamierzeń inwestycyjnych i od uzyskanego pozwolenia na budowę. Spółka jest właścicielem kilku działek znajdujących się na terenie miasta, a działki te nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Spółka najpierw stara się o uzyskanie warunków zabudowy (WZ), a następnie gromadzi dokumentację konieczną do uzyskania pozwolenia na budowę. Po uzyskanym prawomocnym pozwoleniu na budowę Spółka rozpoczyna prace związane z aktywną działalnością rozpoczynając budowę. Przed uzyskaniem pozwolenia na budowę Spółka ponosi koszty związane np. z utrzymaniem czystości na działkach których jest właścicielem, z przygotowaniem wstępnej dokumentacji czy inwestycja jest możliwa do zrealizowania, a także związane ze sporządzeniem dokumentacji potrzebnej do uzyskania pozwolenia na budowę. Następnie po zrealizowanym procesie inwestycyjnym sprzedaje wybudowane domy, mieszkania, lokale użytkowe wraz z częścią ułamkową gruntu przynależną do danego mieszkania, lokalu użytkowego czy domu i sukcesywnie przenosi własność swoim klientom, aby ostatecznie sprzedać całość inwestycji. Sprzedaż i przenoszenie własności odbywa się sukcesywnie, w miarę jak Spółka pozyska klientów na wybudowane przez siebie nieruchomości.

Miejsca w których Wnioskodawca wykonuje wymienione we wniosku czynności nie są organizacyjnie wyodrębnionymi oddziałami Spółki.

Nieruchomości o których mowa we wniosku są towarami handlowymi Wnioskodawcy.

Należy zauważyć, że co do zasady z formularza zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 wynika, że w opisie pola B.11 niniejszego zgłoszenia (adresy miejsc prowadzenia działalności) podatnik zobowiązany jest do podania adresów wszystkich miejsc prowadzenia działalności. Zatem, kwestia ustalenia, czy wskazane wyżej obiekty są miejscem prowadzenia działalności gospodarczej przesądza o tym, czy Wnioskodawca winien wykazać je w zgłoszeniu NIP-2.

Dla uznania czy dane miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej, jest miejscem prowadzenia działalności gospodarczej istotne jest czy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie personalnym i technicznym umożliwiającą, a zarazem i zapewniającą prowadzenie działalności m. in. takiej jak sprzedaż świadczeń/towarów wytwarzanych przez podatnika.

Mając zatem na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy wskazać, że jeśli nieruchomości stanowią towar handlowy Wnioskodawcy i nie są przez Wnioskodawcę wydzierżawiane ani wynajmowane innym podmiotom, a miejsca, w których Wnioskodawca wykonuje wymienione we wniosku czynności, nie są organizacyjnie wyodrębnionymi oddziałami Spółki, nie są też miejscami, w których Wnioskodawca posiada siedzibę, nie ma w tych miejscach biura, dokumentów firmy, nie znajduje się tam na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne do świadczenia usług (taka osobowo-rzeczowa struktura powinna występować w tych miejscach w sposób powtarzalny i nieprzemijający), lecz w miejscach tych znajduje się personel osobowy i urządzenia techniczne tylko czasowo (są tam w celu wykonania konkretnych czynności - realizują budowę i następnie są przenoszeni na inną budowę), to miejsca te, zdaniem tut. organu nie są miejscami wykonywania działalności, które muszą być ujmowane w zgłoszeniu identyfikacyjnym/zgłoszeniu aktualizacyjnym Wnioskodawcy.

Odnosząc zatem przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny, treść pytań i stanowisk Wnioskodawcy do tych pytań, do obowiązującego w tym zakresie stanu prawnego i wynikającego z niego powyższego rozstrzygnięcia, należy stwierdzić, że:

Wnioskodawca nie musi podawać w zgłoszeniu NIP-2 jako miejsc prowadzenia działalności gospodarczej adresów poszczególnych nieruchomości, na których Spółka w przyszłości zamierza budować, a które stanowią towar handlowy Wnioskodawcy i nie są przez Wnioskodawcę wydzierżawiane ani wynajmowane innym podmiotom,
Wnioskodawca nie ma obowiązku zgłoszenia w zgłoszeniu aktualizacyjnym wszystkich posiadanych działek o których mowa we wniosku, które stanowią towar handlowy Wnioskodawcy i nie są przez Wnioskodawcę wydzierżawiane ani wynajmowane innym podmiotom bez względu na to czy dla tych działek Wnioskodawca uzyskał lub nie prawomocne pozwolenie na budowę i rozpoczęły się na nich lub nie prace budowlane,
W zgłoszeniu NIP-2 Wnioskodawca powinien mieć zgłoszoną tylko Siedzibę Spółki, bez względu na to czy posiada na działkę, (której jest właścicielem) pozwolenia na użytkowanie i bez względu na to czy Wnioskodawca nie jest już wyłącznym właścicielem wybudowanych przez siebie nieruchomości, o ile wszystkie te nieruchomości są wyłącznie miejscami budów Wnioskodawcy, na których powstaną obiekty stanowiące towary handlowe Wnioskodawcy i nie będą przedmiotem najmu/dzierżawy.
Wnioskodawca nie ma obowiązku wykazywać jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejsca w którym prowadzi budowę, zatem pytanie odnośnie określenia momentu, w którym powinno nastąpić zakończenie działalności pod tym adresem jest bezprzedmiotowe.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Na ocenę prawidłowości przedmiotowych kwestii nie może wpłynąć powołana przez Wnioskodawcę we wniosku interpretacja, która kształtuje sytuację prawną podatnika, dla którego została wydana w jego indywidualnej sprawie, nie ma tym samym mocy prawa powszechnie obowiązującego.

Niniejsza interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności gdyby nieruchomości, o których mowa we wniosku przed ich sprzedażą wykorzystywane były przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych podatkiem VAT) lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie