Interpretacja indywidualna z dnia 22.12.2016, sygn. 2461-IBPP1.4519.5.2016.1.MG, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

Wszędzie tam, gdzie podatnik czy płatnik jest zobowiązany podawać NIP Powiatowy Urząd Pracy nie może posługiwać się numerem Wnioskodawcy (powiatu) lecz własnym, gdyż nie jest objęty centralizacją rozliczeń.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 października 2016 r. (data wpływu 24 października 2016 r.) uzupełnionym pismem z 26 października 2016 r. (data wpływu 31 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie NIP, który powinien stosować Powiatowy Urząd Pracy, jeżeli centralizacja w zakresie podatku od towarów i usług nie będzie obejmowała Powiatowego Urzędu Pracy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2016 r. wpłynął do BKIP w Lesznie ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie NIP, który powinien stosować Powiatowy Urząd Pracy, jeżeli centralizacja w zakresie podatku od towarów i usług nie będzie obejmowała Powiatowego Urzędu Pracy.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 31 października 2016 r. poprzez wskazanie adresu elektronicznego do doręczeń.

Ww. wniosek został przesłany do tut. organu do załatwienia zgodnie z właściwością w zakresie zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników za pismem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 21 listopada 2016 r. znak: 3063-ILPP1-1.4519.2.2016.1.OA.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Zgodnie z wyrokiem TSUE C-276/14 z dnia 29 września 2015r. oraz art. 3 Ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2016 r, poz. 1454.) Powiat z dniem 1 stycznia 2017 roku będzie scentralizowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Centralizacją będą objęte powiatowe jednostki budżetowe, w skład których wchodzi Powiatowy Urząd Pracy. Powiatowy Urząd Pracy jest jednostką budżetową wchodzącą w skład administracji zespolonej (art. 33b

pkt 2 ustawy o samorządzie powiatowym - Dz.U.2016.814), tak jak służby i inspekcje, tj. Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego i Komenda Powiatowa Państwowej Straży Pożarnej, które nie podlegają centralizacji (interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi znak 1061-IPTPP1.4512.3.2016.2.RG).

Powiatowy Urząd Pracy wykonuje zadania powiatu na podstawie Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U.2016.645 z późn.zm). Artykuł 9 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wymienia zadania samorządu powiatu w zakresie polityki rynku pracy. Zadania wymienione w art. 9 ust. 1 są wykonywane przez powiatowe urzędy pracy wchodzące w skład powiatowej administracji zespolonej. Według art. 9 ust. 3 utworzenie, likwidacja lub zmiana obszaru działania powiatowego urzędu pracy wymaga zgody ministra właściwego do spraw pracy. Dyrektora powiatowego urzędu pracy powołuje i odwołuje starosta powiatu. Powiatowy Urząd Pracy otrzymuje na wykonywanie zadań środki z funduszu pracy (zadania w zakresie polityki rynku pracy, inne zadania fakultatywne wynikające z ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy), z Europejskiego Funduszu Społecznego na realizację projektów oraz środki z budżetu Powiatu na finansowanie wydatków przeznaczonych na funkcjonowanie urzędu pracy (tj. głównie wydatki administracyjne). Uzyskane dochody z działalności finansowanej ze środków pochodzących z Funduszu Pracy oraz ze środków europejskich podlegają zwrotowi do tych budżetów. Natomiast uzyskane dochody z działalności finansowanej z budżetu Powiatu stanowią dochód budżetu Powiatu. Potencjalnymi dochodami z działalności finansowanej środkami z budżetu Powiatu są w szczególności odsetki bankowe zgromadzone na rachunkach bankowych budżetu Powiatu, zwroty niewykorzystanych środków na wydatki związane z funkcjonowaniem oraz wszelkie nadpłaty z tych wydatków. Powiatowy Urząd Pracy nie wykonuje czynności podlegających ustawie o podatku od towarów i usług. Podstawowym źródłem finansowania działalności statutowej powiatowego urzędu pracy są środki pochodzące z funduszu pracy na cele określone w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Jeżeli zaś chodzi o możliwe uzyskane przez powiatowy urząd pracy dochody funduszu pracy to określa je art. 106 ust 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, są to m.in.:

• odsetki od środków funduszu pracy pozostających na wyodrębnionych rachunkach bankowych powiatów;
• spłaty rat i odsetki od pożyczek udzielonych z funduszu pracy;
• odsetki od nienależnie pobranych świadczeń i innych wypłat z funduszu pacy (art. 76 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy);
• kary pieniężne i grzywny o których mowa w art. 115 i art. 119-123 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy;
• zwrot kosztów upomnienia o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji Dz.U. z 2016 poz. 599).

Powiatowy Urząd Pracy nie świadczy usług odpłatnych w ramach funduszu pracy.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Jeżeli centralizacja w zakresie podatku od towarów i usług nie będzie obejmowała powiatowego urzędu pracy to jaki NIP powinien stosować powiatowy urząd pracy w rozliczeniach w zakresie funduszy celowych (w tym funduszu pracy), funduszy unijnych oraz środków pochodzących z budżetu jednostki samorządu terytorialnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, powiatowy urząd pracy powinien posługiwać się indywidualnym NIP-em odrębnym od NIP-u Powiatu, który został nadany powiatowemu urzędowi pracy tak jak przed centralizacją VAT (odrębny NIP obejmuje jednocześnie fundusz celowy - fundusz pracy, fundusze unijne oraz środki pochodzące z budżetu jednostki samorządu terytorialnego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 476) dalej ustawa o NIP, określa między innymi zasady ewidencji:

1. podatników,
2. płatników podatków,
3. płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne, zwanych dalej płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy o NIP osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o NIP obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków.

W myśl art. 2 ust. 3 ustawy o NIP obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o NIP identyfikatorem podatkowym jest:

1. numer PESEL - w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;
2. NIP - w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.

Powyższe oznacza, że każdy podmiot, który należy do jednej z ww. kategorii, jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Obowiązek dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego dotyczy podmiotów, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami lub płatnikami podatków. Obowiązek ewidencyjny obejmuje również co do zasady podmioty korzystające w całości lub w części ze zwolnień podatkowych, bowiem posiadają one status podatników.

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o NIP podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

W myśl art. 5 ust. 3 ustawy o NIP zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

1. w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami - NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
2. w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych - dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
3. w przypadku podatkowych grup kapitałowych - dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.

Jak stanowi art. 8a ust. 1 ustawy o NIP nadanie NIP następuje przy użyciu Centralnego Rejestru Podmiotów Krajowej Ewidencji Podatników, zwanego dalej CRP KEP, po dokonaniu zgłoszenia identyfikacyjnego.

W myśl art. 8c ust. 2 pkt 1 ustawy o NIP naczelnik urzędu skarbowego unieważnia z urzędu, w drodze decyzji, NIP nadany podmiotowi, w przypadku wielokrotnego nadania NIP, biorąc pod uwagę interes prawny i gospodarczy podmiotu.

Należy zatem podkreślić, że nie jest prawnie dopuszczalna sytuacja nadania jednego NIP dwóm podmiotom (z których jeden jest podatnikiem np. podatku od towarów i usług, a drugi płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych), jak również posługiwania się do identyfikacji NIP nadanym innemu podmiotowi, podatnik nie może również posiadać dwóch identyfikatorów podatkowych NIP.

Wobec tego, numer NIP nadany może być wyłącznie podatnikowi w przypadku, o którym mowa w art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, przy czym podatnik może posiadać tylko jeden numer NIP.

Należy zaznaczyć, że powszechny obowiązek ewidencyjny jest zasadniczo niezależny od statusu organizacyjno-prawnego, jaki zachowuje konkretny podmiot, w szczególności od tego, czy (poza osobami fizycznymi) funkcjonuje on jako osoba prawna czy jako jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej. Zasadnicze znaczenie ma tutaj zachowywanie statusu niezależnego podatnika w systemie opodatkowania co najmniej w jednym z obowiązujących podatków.

W myśl art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Stosownie do art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1454), jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

W myśl art. 4 ustawy z dnia 5 września 2016 r., jednostka samorządu terytorialnego, której jednostki organizacyjne rozliczały się jako odrębni podatnicy, wstępuje z dniem podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku prawa i obowiązki jednostek organizacyjnych.

W interpretacji indywidualnej z 24 listopada 2016 r. nr 3063-ILPP1-1.4512-112.2016.OA dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy zasada centralizacji rozliczeń w zakresie podatku VAT powiatowych jednostek budżetowych obejmuje Powiatowy Urząd Pracy Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, że zasada centralizacji rozliczeń w zakresie podatku VAT jednostek budżetowych Wnioskodawcy nie obejmuje Powiatowego Urzędu Pracy.

Mając powyższe na uwadze oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że jeżeli Powiatowy Urząd Pracy jest odrębnym od Wnioskodawcy podatnikiem, płatnikiem podatków bądź płatnikiem składek ubezpieczeniowych to Powiatowy Urząd Pracy powinien na potrzeby tych rozliczeń posługiwać się swoim odrębnym NIP a nie NIP Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 ustawy o NIP podatnicy są obowiązani podawać identyfikator podatkowy na dokumentach związanych z wykonywaniem zobowiązań podatkowych oraz niepodatkowych należności budżetowych, do których poboru są obowiązane organy podatkowe lub celne.

W sprawach dotyczących zobowiązań podatkowych oraz niepodatkowych należności budżetowych podatnicy mają obowiązek podawać identyfikator podatkowy na żądanie:

1. organów administracji rządowej i samorządowej;
2. organów kontroli skarbowej;
3. przedstawicieli Najwyższej Izby Kontroli;
4. banków i spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych;
5. stron czynności cywilnoprawnych;
6. płatników oraz inkasentów podatków i niepodatkowych należności budżetowych.

Zatem wszędzie tam, gdzie podatnik czy płatnik jest zobowiązany podawać NIP Powiatowy Urząd Pracy nie może posługiwać się numerem Wnioskodawcy lecz własnym, gdyż nie jest objęty centralizacją rozliczeń.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że powiatowy urząd pracy powinien posługiwać się indywidualnym NIP-em odrębnym od NIP-u Powiatu, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach