Interpretacja indywidualna z dnia 05.03.2018, sygn. 0111-KDIB3-3.4018.1.2018.1.MS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

obowiązek dokonywania zgłoszeń aktualizujących NIP-8 w związku z zakładaniem przez Wnioskodawcę lokat.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 grudnia 2017 r. (data wpływu 5 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie obowiązku dokonywania zgłoszeń aktualizujących NIP-8 w związku z zakładaniem przez Wnioskodawcę lokat - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2017 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie obowiązku dokonywania zgłoszeń aktualizujących NIP-8 w związku z zakładaniem przez Wnioskodawcę lokat.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (F. C. I. i P.) składa się z dwóch działów: K. F. P. oraz C. B. Wnioskodawca posiada rachunki bankowe bieżącej działalności rachunki do rozliczenia pożyczek oraz rachunek bieżący do pozapożyczkowej działalności Wnioskodawcy. Oprócz tego na indywidualnych numerach rachunków zakładane są lokaty dotyczące prowadzonych programów pożyczkowych. Lokaty te zakładane są ze środków własnych Wnioskodawcy jak również ze środków powierzonych w ramach inicjatyw Terenie, które w okresach kwartalnych zwracane są do projektu na konta projektowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy rachunki na których zakładane są lokaty podlegają obowiązkowi zgłoszenia do Urzędu Skarbowego na druku NIP-8?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgłoszeniu na druku NIP-8 podlegają jedynie rachunki bankowe obrazujące bieżącą działalność Wnioskodawcy, na nich to bowiem odbywają się przepływy pieniężne, a tylko takie konta podlegają obowiązkowi zgłoszenia na druku NIP-8. Lokaty pełnią jedynie funkcję inwestycyjną i w przeciwieństwie do bieżących rachunków bankowych nie ma na nich przepływu środków pieniężnych. W przypadku lokat przepływy odbywają się na linii Wnioskodawca bank. Poza tym NIP-8 nie służy do pozyskiwania informacji o majątku przedsiębiorcy, jego sytuacji finansowej a jedynie o jego danych rejestracyjnych. Obowiązek informowania o wszystkich otwieranych i zamykanych rachunkach ma swoje źródło w ustawie. Jeżeli zatem lokata nie jest rachunkiem, na którym odbywają się przepływy pieniężne, to nie podlega obowiązkowi zgłoszenia na druku NIP-8. Przyjęcie, że podlega zgłoszeniu naruszyłoby fundamentalną zasadę, w myśl której przepisów prawa publicznego, nakładających na jednostki określone obowiązki nie wolno interpretować rozszerzająco.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 869 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Stosownie do art. 5 ust. 3 ustawy zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych ().

Podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 43 i 60). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego (art. 6 ust. 1 ustawy).

Podatnicy, z wyłączeniem osób fizycznych objętych rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług, oraz płatnicy podatków podlegający obowiązkowi ewidencyjnemu są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego nie później niż w terminie przewidzianym do złożenia pierwszej deklaracji, zeznania, informacji bądź oświadczenia, albo wraz z dokonaniem pierwszej wpłaty podatku lub zaliczki na podatek (art. 6 ust. 1a ustawy).

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych. Podmioty wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego dokonują zgłoszenia aktualizacyjnego wyłącznie w zakresie danych uzupełniających wskazanych w art. 5 ust. 2b pkt 2 [skróconą nazwę (firmę), wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej, dane kontaktowe, w przypadku osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych - dane dotyczące poszczególnych wspólników, w tym ich identyfikatory podatkowe].

Natomiast art. 9 ust. 6 ustawy stanowi, że do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

1. odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;
2. wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, zgodnie z ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Na podstawie delegacji ustawowej wyrażonej w art. 5 ust. 5 ustawy Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających, o których mowa w ust. 2b pkt 2, w art. 42 ust. 3a pkt 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1068 oraz z 2017 r. poz. 60) i w art. 43 ust. 5b pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 963, z późn. zm.), z wyjątkiem zgłoszeń osób fizycznych będących przedsiębiorcami, biorąc pod uwagę kompletność przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz konieczność przekazywania danych uzupełniających do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej oraz Centralnego Rejestru Płatników Składek.

Jak stanowi § 1 pkt 1 i pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2017 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających (Dz.U. z 2017 r., poz. 2452), niniejsze rozporządzenie określa wzory formularzy: zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia; zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego w zakresie danych uzupełniających (NIP-8), stanowiący załącznik nr 4 do rozporządzenia.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) definiuje umowę rachunku bankowego oraz określa obowiązki i uprawnienia stron umowy (art. 725-733).

Na podstawie art. 725 Kodeksu cywilnego przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych.

Bank może obracać czasowo wolne środki pieniężne zgromadzone na rachunku bankowym z obowiązkiem ich zwrotu w całości lub w części na każde żądanie, chyba że umowa uzależnia obowiązek zwrotu od wypowiedzenia (art. 726 Kodeksu cywilnego).

Zasady prowadzenia przez banki rachunków bankowych uregulowane zostały w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1876 ze zm.).

Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy Prawo Bankowe banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje rachunków bankowych:

1. rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze;
2. rachunki lokat terminowych;
3. rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, w tym rachunki rodzinne, oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych;
4. rachunki powiernicze.

Natomiast w myśl art. 49 ust. 2 ww. ustawy rachunki rozliczeniowe oraz rachunki lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla:

1. osób prawnych;
2. jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, o ile posiadają zdolność prawną;
3. osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym dla osób będących przedsiębiorcami.

Stosownie do treści art. 50 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, posiadacz rachunku bankowego dysponuje swobodnie środkami pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku. W umowie z bankiem mogą być zawarte postanowienia ograniczające swobodę dysponowania tymi środkami.

Na mocy art. 22 ustawy z dnia z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2168, ze zm.), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.

Powołany wyżej przepis art. 49 ust. 1 ustawy Prawo bankowe wyróżnia wśród rachunków rozliczeniowych rachunki bieżące i pomocnicze. Rachunek bieżący jest typowym, podstawowym rachunkiem bankowym, który obejmuje zarówno możliwość dokonywania rozliczeń związanych z działalnością gospodarczą, jak i rozliczeń z każdego innego tytułu. To stwierdzenie można odnieść w pełni do rachunków rozliczeniowych osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, lecz posiadających zdolność prawną.

Z kolei lokata terminowa służy gromadzeniu środków na rachunku w ten sposób, że zostają one zamrożone na określony czas, przez zawarcie w umowie z bankiem postanowienia ograniczającego swobodę dysponowania nimi przez posiadacza rachunku (art. 50 ust. 1 zd. 2 cyt. ustawy). Dla banku oznacza to (w założeniu) zwolnienie od konieczności utrzymywania w tym zakresie gotowości do zwrotu środków na każde żądanie wkładcy, zaś dla posiadacza rachunku korzystniejsze niż w przypadku innych depozytów oprocentowanie.

O rachunku rozliczeniowym jest mowa w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, który nakłada na przedsiębiorców obowiązek dokonywania lub przyjmowania płatności za pośrednictwem rachunku bankowego w określonych tam przypadkach. Prowadzenie przez przedsiębiorcę rachunku bankowego służącego do bieżącej obsługi jego działalności gospodarczej nie stoi na przeszkodzie, aby ten sam przedsiębiorca założył lokatę bankową, na którą przeznaczane będą środki wykorzystywane w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada rachunki bankowe bieżącej działalności rachunki do rozliczenia pożyczek oraz rachunek bieżący do pozapożyczkowej działalności Wnioskodawcy. Oprócz tego na indywidualnych numerach rachunków zakładane są lokaty dotyczące prowadzonych programów pożyczkowych. Lokaty te zakładane są ze środków własnych Wnioskodawcy jak również ze środków powierzonych w ramach inicjatyw, które w okresach kwartalnych zwracane są do projektu na konta projektowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy ma on obowiązek zgłaszać do naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu aktualizującym NIP-8 informację o numerach rachunków na których zakłada lokaty bankowe.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że obowiązkowi ewidencyjnemu (aktualizacyjnemu) podlegają numery rachunków bankowych, przy czym brak jest dookreślenia, że chodzi jedynie o rachunki na których odbywają się przepływy środków pieniężnych związane z bieżącą działalnością.

Skoro lokaty bankowe mają charakter rachunków lokat terminowych, o których mowa w powołanym wyżej art. 49 ust. 1 ustawy prawo bankowe i w myśl tej ustawy są jednym z rodzajów rachunków bankowych, to na podatnikach ciąży obowiązek dokonywania zgłoszeń aktualizacyjnych poszczególnych numerów rachunków bankowych przyporządkowanych lokatom terminowym zarówno w sytuacji ich otwarcia jak i zamknięcia. Należy bowiem zauważyć, że przepisy ustawy o NIP stwierdzają, że należy wykazać/aktualizować rachunki bankowe związane z prowadzoną działalnością. W przepisach tych nie określono rodzajów rachunków które podlegają zgłoszeniu na drukach NIP-8. Skoro zatem prawodawca nie dokonał wyszczególnienia rachunków które podlegają zgłoszeniu to brak jest podstaw do ograniczania pojęcia rachunku użytego w druku NIP-8 wyłącznie do rachunku rozliczeniowego i jednocześnie pomijanie innych rachunków, w tym rachunków lokat terminowych.

Niezależnie od powyższego znaczenie przepisu art. 5 ust. 3 ustawy o NIP należy odczytywać również z zastosowaniem wykładni celowościowej. Wykładnia ta obejmuje zbiór dyrektyw, które są niejednorodne z punktu przepisów prawa, odwołuje się do funkcji, roli, celu, jaki ma spełnić akt normatywny podejmowany przez prawodawcę. Dyrektywy tej wykładni każą odwoływać się do tego, co chciał osiągnąć prawodawca wydając dany akt.

Z uwagi na celowościowy kontekst przepisów należy wskazać, że niewątpliwie za rachunki bankowe związane z wykonywaną działalnością gospodarczą należy uznać rachunki, za pośrednictwem których przyjmowane są i z których dokonywane są wszelkiego rodzaju płatności podmiotu gospodarczego. Natomiast założenie lokaty terminowe jest de facto formą lokowania wolnych środków pieniężnych. Jednakże charakter i zasady działania lokat terminowych nie zmieniają faktu, że środki zgromadzone na tych lokatach pochodzą z działalności gospodarczej podmiotu i są docelowo na nią przeznaczane. Oczywistym jest, że wszystkie środki, będące integralną częścią majątku danego podmiotu, niezależnie od tego czy są zgromadzone na rachunkach bankowych, czy na lokatach terminowych, są związane z wykonywaną działalnością gospodarczą. Nie można przyjąć, że dany podmiot przechowuje na lokatach terminowych prywatne środki niezwiązane z wykonywaną działalnością gospodarczą, ponieważ prywatne środki są przechowywane na rachunkach prowadzonych dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Banki wyraźnie rozróżniają rachunki bankowe oraz lokaty prowadzone dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rachunki bankowe prowadzone dla osobowych spółek handlowych prowadzących działalność gospodarczą.

W tym miejscu zaznaczenia wymaga, że rachunki bankowe lokat służą pośrednio prowadzeniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Fakt niezgłoszenia wykazu rachunków lokat spowodowałby ograniczenie kontroli organów podatkowych nad realizacją przez Wnioskodawcę zobowiązań podatkowych i skutecznym prowadzeniem wobec niego egzekucji podatkowej, ponieważ organy egzekucyjne przez niezrealizowanie przez Wnioskodawcę obowiązku zgłoszenia numerów rachunków lokat nie miałyby podstaw do weryfikacji i ewentualnego zajęcia środków zgromadzonych na rachunkach lokat w zamiarze pokrycia zaległych zobowiązań podatkowych Wnioskodawcy. Bez znaczenia pozostaje tutaj fakt, że w przeciwieństwie do bieżących rachunków bankowych na rachunkach bankowych lokat nie ma przepływu środków pieniężnych.

Biorąc po uwagę przestawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy należy wskazać, że numery rachunków lokat mają charakter rachunków bankowych, o których mowa w powołanym wyżej przepisie art. 49 ust. 1 ustawy Prawo bankowe.

Tym samym na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy o NIP należy uznać, że na Wnioskodawcy ciąży obowiązek dokonywania zgłoszeń aktualizacyjnych poszczególnych numerów rachunków bankowych przyporządkowanych lokatom.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że zgłoszeniu aktualizacyjnemu na druku NIP-8 nie podlegają rachunki bankowe lokat z uwagi na to, iż nie odbywają się na nich przepływy pieniężne obrazujące bieżącą działalność Wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Jednocześnie zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70 - 561 Szczecin w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej