Interpretacja indywidualna z dnia 29.04.2019, sygn. 0111-KDIB3-2.4018.3.2019.1.AZ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

ustalenie nr NIP, którym winna posługiwać się spółka zagraniczna prowadząca w Polsce działalność gospodarczą przez oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 marca 2019 r. (data wpływu 29 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie ustalenia nr NIP, którym winna posługiwać się spółka zagraniczna prowadząca w Polsce działalność gospodarczą przez oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie ustalenia nr NIP, którym winna posługiwać się spółka zagraniczna prowadząca w Polsce działalność gospodarczą przez oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca zagraniczny prowadzi działalność w Polsce poprzez swój Oddział zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 25 września 2017 r. (załącznik 1 wydruk z KRS). Jest to jedyny Oddział tego przedsiębiorcy w Polsce.

W trakcie rejestracji w systemie teleinformatycznym Ministerstwa Sprawiedliwości oddziałowi został nadany numer identyfikacji podatkowej NIP. Przebywający na stałe w Polsce i ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym pełnomocnik przedsiębiorcy zagranicznego ma zawartą umowę o pracę z przedsiębiorcą zagranicznym (Załącznik 2 kopia umowy o pracę). W związku z tym Oddział Przedsiębiorcy zagranicznego wypłaca pełnomocnikowi wynagrodzenie, a ponadto jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, a także płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne w Polsce. Dla celów rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych oraz rozliczenia z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych przedsiębiorca zagraniczny stosuje numer NIP ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym podczas rejestracji Oddziału. Obecnie jedyną osobą zatrudnioną przez przedsiębiorcę zagranicznego jest pełnomocnik.

Po dokonaniu rejestracji w Krajowym Rejestrze Sądowym przedsiębiorca zagraniczny złożył wniosek o zarejestrowanie go jako podatnika podatku od towarów i usług na obszarze Polski. Potwierdzenie rejestracji dla celów VAT zostało wydane w dniu 1 lutego 2018 roku (załącznik 3 kopia potwierdzenia nadania numeru NIP). Zawiera ono nadany przedsiębiorcy zagranicznemu numer NIP dla celów rozliczenia podatku VAT oraz CIT w Polsce.

Od dnia 22 stycznia 2018 roku, to znaczy od czasu powstania obowiązku w zakresie rozliczeń podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) Oddział Przedsiębiorcy zagranicznego stosuje numer NIP nadany przez Sąd Oddziałowi Przedsiębiorcy zagranicznemu. Numer ten jest ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dla celów rozliczania podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) od wynagrodzenia wypłacanego pełnomocnikowi przedsiębiorcy zagranicznego działającemu w Polsce zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę z tym przedsiębiorcą Oddział Przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce powinien posługiwać się numerem NIP ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym podczas rejestracji Oddziału w Polsce czy też numerem NIP nadanym przedsiębiorcy zagranicznemu w związku z rozliczeniem podatku od towarów i usług (VAT) oraz podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) na obszarze Polski?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Oddział Przedsiębiorcy zagranicznego powinien dla celów rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) posługiwać się numerem NIP ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym, bez względu na to czy pracujący i przebywający na stałe w Polsce pełnomocnik tego przedsiębiorcy ma zawartą umowę o pracę z tym przedsiębiorcą w jego siedzibie, czy z oddziałem tego przedsiębiorcy w Polsce.

Ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 869 ze zm.) dalej zwana ustawą o NIP, w art. 1 ust. 1 określa zasady ewidencji:

1. podatników,
2. płatników podatków,
3. płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne, zwanych dalej płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy o NIP, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 i 3 cyt. wyżej ustawy o NIP, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków. Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Z kolei kwestie dotyczące funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego działającego w Polsce regulują przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2018 r. poz. 649, z późn. zm.).

Stosownie do art. 14 ust. 1 tej ustawy, dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni z państw członkowskich mogą tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Pojęcie oddział zdefiniowane zostało w art. 3 pkt 4 ww. ustawy, jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

W myśl art. 19 pkt 1 powołanej ustawy, przedsiębiorca zagraniczny, który utworzył oddział, jest obowiązany używać do oznaczenia oddziału oryginalnej nazwy przedsiębiorcy zagranicznego wraz z przetłumaczoną na język polski nazwą formy prawnej przedsiębiorcy oraz dodaniem wyrazów oddział w Polsce.

Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

Zatem dla potrzeb posługiwania się przez Oddział numerem NIP do rozliczania się z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) i podatku od towarów i usług (VAT), należy wskazać, iż podmiot zagraniczny prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku VAT oraz podatku CIT, traktowany jest jako jeden podmiot przedsiębiorca zagraniczny. W wyniku utworzenia Oddziału w Polsce w rozumieniu przepisów o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie dochodzi do powstania nowego, odrębnego od Spółki macierzystej podatnika podatku VAT oraz podatku CIT.

Z kolei Oddział Przedsiębiorcy zagranicznego z racji posiadania statusu płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenia społeczne, powinien wykorzystywać własny NIP, odrębny od jednostki macierzystej, jedynie w celu wykonywania obowiązków płatnika, gdyż wyłącznie w tym celu NIP ten został nadany, zgodnie z art. 2 ust. 2 i 3 cyt. wyżej ustawy o NIP. Oddział jest zobowiązany w zakresie, w jakim jest płatnikiem (i tylko dla tych rozliczeń) posiadać i posługiwać się własnym niezależnym od przedsiębiorcy zagranicznego numerem identyfikacji podatkowej. Resumując, przedsiębiorca zagraniczny działa w Polsce przez swój Oddział, stąd rozliczenia w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) z pracownikami i pełnomocnikiem przedsiębiorcy zagranicznego przebywającymi i pracującymi na stałe w Polsce powinny być dokonywane przy wykorzystaniu numeru NIP nadanemu Oddziałowi tego przedsiębiorcy w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Kwestie dotyczące funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego działającego w Polsce regulują przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. 2018 poz. 649 z późn. zm.).

W myśl art. 2 ww. ustawy, osoby zagraniczne mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w ustawie. Osoby zagraniczne będące przedsiębiorcami mogą tworzyć w Rzeczypospolitej Polskiej oddziały, przedstawicielstwa lub czasowo oferować lub świadczyć usługę, na zasadach określonych w ustawie.

Natomiast oddział zdefiniowany został w art. 3 pkt 4 ww. ustawy, jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Zgodnie z art. 14 ust. 1, dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni z państw członkowskich mogą tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przedsiębiorcy zagraniczni inni niż określeni w ust. 1 mogą, dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 14 ust. 2).

Przedsiębiorca zagraniczny w ramach oddziału może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie, w jakim prowadzi tę działalność za granicą (art. 15). Przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział jest obowiązany ustanowić osobę upoważnioną w oddziale do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego (art. 16).

W świetle powołanych unormowań podmiot zagraniczny, prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług, traktowany jest jako jeden podmiot przedsiębiorca zagraniczny. Rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego.

Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie posiada możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, zaś prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

Potwierdza to również regulacja zawarta w art. 17 ww. ustawy, zgodnie z którym przedsiębiorca zagraniczny może rozpocząć działalność w ramach oddziału po uzyskaniu wpisu oddziału do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Zasady wpisu do rejestru przedsiębiorców określają przepisy odrębnej ustawy.

Zatem podmiotem prowadzącym działalność w Polsce, pomimo utworzenia i funkcjonowania oddziału w Polsce, pozostaje przedsiębiorca zagraniczny. W kontekście posiadanej podmiotowości prawnej, należy stwierdzić, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią.

Ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 63) dalej zwana ustawą o NIP, w art. 1 ust. 1 określa zasady ewidencji:

1. podatników,
2. płatników podatków,
3. płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne, zwanych dalej płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy o NIP, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 i 3 cyt. wyżej ustawy o NIP, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków. Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Stosownie do art. 2 ust. 4 ww. ustawy, obowiązkowi ewidencyjnemu nie podlegają podatnicy, którzy uzyskali numer identyfikacyjny na podstawie art. 132 ust. 5 oraz art. 134a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.).

Z analizy wyżej powołanego art. 2 ustawy o NIP wynika, że obowiązek dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego dotyczy podmiotów, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami lub płatnikami podatków bądź płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Zgodnie z art. 3 ust.1 ustawy o NIP identyfikatorem podatkowym jest:

1. numer PESEL - w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;
2. NIP - w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.

W myśl art. 3a ustawy o NIP, w przypadku gdy z odrębnych przepisów wynika obowiązek podawania NIP, obowiązek ten dotyczy wyłącznie podmiotów, które są obowiązane posiadać NIP na podstawie przepisów niniejszej ustawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Należy podkreślić, że nie jest prawnie dopuszczalna sytuacja nadania jednego NIP dwóm podmiotom (z których jeden jest podatnikiem np. podatku od towarów i usług, a drugi płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych), jak również posługiwania się do identyfikacji NIP nadanym innemu podmiotowi.

Na podstawie art. 5 ust. 3 ww. ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

1. w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami - NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
2. w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
3. w przypadku podatkowych grup kapitałowych - dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.

Z przytoczonych przepisów wynika, że każdy podmiot, który należy do jednej z wymienionych kategorii (podatnika i płatnika) jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Zatem podmiot posiadający status podatnika lub płatnika podatków lub płatnika składek ubezpieczeniowych i zdrowotnych jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego.

Zgodnie z art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Stosownie do art. 8 ww. ustawy płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest oddziałem przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce, zarejestrowanym w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 25 września 2017 r. Jest to jedyny Oddział tego przedsiębiorcy w Polsce. W trakcie rejestracji w systemie teleinformatycznym Ministerstwa Sprawiedliwości oddziałowi został nadany numer identyfikacji podatkowej NIP. Przebywający na stałe w Polsce i ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym pełnomocnik przedsiębiorcy zagranicznego ma zawartą umowę o pracę z przedsiębiorcą zagranicznym. W związku z tym Oddział Przedsiębiorcy zagranicznego wypłaca pełnomocnikowi wynagrodzenie, a ponadto jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, a także płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne w Polsce. Dla celów rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych oraz rozliczenia z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych przedsiębiorca zagraniczny stosuje numer NIP ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym podczas rejestracji Oddziału. Obecnie jedyną osobą zatrudnioną przez przedsiębiorcę zagranicznego jest pełnomocnik.

Po dokonaniu rejestracji w Krajowym Rejestrze Sądowym przedsiębiorca zagraniczny złożył wniosek o zarejestrowanie go jako podatnika podatku od towarów i usług na obszarze Polski. Potwierdzenie rejestracji dla celów VAT zostało wydane w dniu 1 lutego 2018 roku. Zawiera ono nadany przedsiębiorcy zagranicznemu numer NIP dla celów rozliczenia podatku VAT oraz CIT w Polsce.

Od dnia 22 stycznia 2018 roku, to znaczy od czasu powstania obowiązku w zakresie rozliczeń podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) Oddział Przedsiębiorcy zagranicznego stosuje numer NIP nadany przez Sąd Oddziałowi Przedsiębiorcy zagranicznemu. Numer ten jest ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy dla celów rozliczania podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) od wynagrodzenia wypłacanego pełnomocnikowi przedsiębiorcy zagranicznego działającemu w Polsce zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę z tym przedsiębiorcą Oddział Przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce powinien posługiwać się numerem NIP ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym podczas rejestracji Oddziału w Polsce czy też numerem NIP nadanym przedsiębiorcy zagranicznemu w związku z rozliczeniem podatku od towarów i usług (VAT) oraz podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) na obszarze Polski.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy wskazać należy, iż w rozpatrywanej sprawie znajduje zastosowanie art. 2 ust. 2 i 3 ustawy o NIP i w związku z tym Wnioskodawca (oddział) z racji posiadania statusu płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenia społeczne, powinien wykorzystywać własny NIP, odrębny od jednostki macierzystej, jedynie w celu wykonywania obowiązków płatnika, gdyż wyłącznie w tym celu NIP ten został nadany.

Zatem Oddział jest zobowiązany w zakresie, w jakim jest płatnikiem (i tylko dla tych rozliczeń) posiadać i posługiwać się własnym niezależnym od przedsiębiorcy zagranicznego numerem identyfikacji podatkowej, co oznacza, że dla celów rozliczania podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) od wynagrodzenia wypłacanego pełnomocnikowi przedsiębiorcy zagranicznego działającemu w Polsce zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę z tym przedsiębiorcą, powinien posługiwać się numerem NIP ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym podczas rejestracji Oddziału w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego () w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej