Określaniu przychodu

Interpretacja indywidualna  – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od sprzedaży detalicznej w zakresie określaniu przychodu jest:

    - nieprawidłowe w zakresie:

          - braku wliczenia do podstawy opodatkowania sprzedaży zaewidencjonowaną na kasie fiskalnej i potwierdzoną paragonami z NIP o wartości powyżej 450 zł/100 euro, do

            których nie zostały wystawione faktury,

            -  zaliczenia, do przychodu ze sprzedaży detalicznej, przychodu uzyskanego z okazjonalnej sprzedaży na rzecz osób fizycznych ruchomości znajdujących się w ewidencji

            środków trwałych,

             - ustalania przychodu ze sprzedaży detalicznej w stanie faktycznym i w zdarzeniu przyszłym;

    - prawidłowe w zakresie:

          - braku zaliczenia do przychodu ze sprzedaży detalicznej, przychodu, który został udokumentowany fakturą uproszczoną (paragon z nr NIP nabywcy) na sprzedaż do 450

          zł/100 euro,

           - braku uznania przychodu uzyskiwanego z tytułu sprzedaży kart podarunkowych za przychód ze sprzedaży detalicznej,

           - zaliczenia, do przychodu ze sprzedaży detalicznej, przychodu uzyskiwanego z tytułu sprzedaży w ramach e-sklepu.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek z 29 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy określenia przychodu wpłynął 30 listopada 2021 r.

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Jesteście Państwo polską spółką kapitałową, zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Spółka prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie sprzedaży detalicznej towarów w ramach sieci sklepów stacjonarnych (w szczególności w galeriach i parkach handlowych) lub za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległości (sieci Internet), czyli w ramach e-sklepu.

Towary oferowane przez Spółkę obejmują rzeczy ruchome o różnych stawkach VAT.

Sprzedaż w sklepach stacjonarnych Spółki

Przychód ze sprzedaży towarów w sklepach stacjonarnych jest ewidencjonowana przy użyciu kas rejestrujących, o których mowa w art. 111 ust. 1 (dalej: kas rejestrujących) Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: Ustawy o VAT). Klientowi wydawany jest paragon fiskalny (w formie papierowej). W celu kontroli sprzedaży oraz prawidłowego rozliczenia przychodów związanych ze sprzedażą, w Spółce przyjęta została zasada, iż każda sprzedaż realizowana w sklepie stacjonarnym Spółki ewidencjonowana jest, niezależnie od statusu nabywcy (konsument czy przedsiębiorca), na kasie rejestrującej.

W momencie zakupu sprzedawca standardowo zakłada, że kupujący nabywa towar jako konsument. Jeżeli klient w momencie zakupu z własnej inicjatywy i bez dodatkowej zachęty w jakiejkolwiek formie posługuje się numerem, który definiuje jako NIP, Spółka umieszcza podany przez klienta numer na paragonie fiskalnym w polu „NIP Nabywcy”, nie weryfikując jego poprawności i zgodności z pozostałymi danymi klienta. Na żądanie klienta Spółka wystawia fakturę do paragonu fiskalnego o wartości powyżej 450 zł/100 euro brutto (paragon zawierający „NIP Nabywcy” jest zatrzymywany przez Spółkę). Żądanie takie może zostać skierowane do Spółki w momencie sprzedaży lub w kolejnych miesiącach następujących po miesiącu sprzedaży.

Paragon fiskalny z NIP dokumentujący sprzedaż o wartości poniżej 450 zł/100 euro brutto Spółka traktuje jako fakturę uproszczoną w rozumieniu art. 106e ust. 5 pkt 3 Ustawy o VAT, dlatego nie wystawia do niego dodatkowej faktury.

Jeżeli po dokonaniu transakcji zakupu klienci zidentyfikują błąd w numerze NIP na fakturze/fakturze uproszczonej między Spółką i klientami dochodzi do wymiany not korygujących, które Spółka archiwizuje zbiorczo bez przypisywania ich do konkretnych faktur/faktur uproszczonych.

Dodatkowo klienci, którzy przy zakupie nie posługują się numerem NIP również mogą wystąpić do Spółki z żądaniem wystawienia faktury, w wyniku czego Spółka wystawi na klienta fakturę zawierającą dane podane przez klienta z pominięciem numeru NIP.

Podsumowując, w ramach sprzedaży prowadzonej przez Spółkę w sklepach stacjonarnych na rzecz osób fizycznych/prawnych/innych, która jest ewidencjonowana na kasach rejestrujących, mogą wystąpić następujące przypadki:

           - Spółka dokonuje sprzedaży na rzecz osób fizycznych/prawnych/innych, które nie posługują się przy zakupie NIP, wobec czego sprzedaż zostaje zarejestrowana na kasie 

             rejestrującej oraz udokumentowana jest wyłącznie paragonem fiskalnym bez NIP;

             - Spółka dokonuje sprzedaży na rzecz osób fizycznych/prawnych/innych, które nie posługują się przy zakupie NIP, lecz w celu posiadania dowodu potwierdzającego

            poniesienie wydatku, zgłaszają do Spółki żądanie wystawienia faktury bez NIP, na podstawie paragonu fiskalnego otrzymanego w momencie dokonywania zakupów (bez

            NIP);

             - Spółka dokonuje sprzedaży o wartości do 450 zł/100 euro brutto na rzecz osób fizycznych/prawnych/innych, które posługują się przy zakupie numerem NIP, wobec czego

           sprzedaż zostaje zarejestrowana na kasie rejestrującej oraz udokumentowana paragonem fiskalnym z NIP klienta (będącym fakturą uproszczoną);

            - Spółka dokonuje sprzedaży o wartości powyżej 450 zł/100 euro brutto na rzecz osób fizycznych/prawnych/innych, które posługują się przy zakupie numerem NIP, wobec

           czego  sprzedaż zostaje zarejestrowana na kasie rejestrującej i udokumentowana paragonem fiskalnym z NIP, na podstawie którego następnie - na ewentualne życzenie

           klienta może zostać wystawiona faktura.

          - Zwroty lub reklamacje towarów będących przedmiotem Sprzedaży w sklepach stacjonarnych Spółki mogą być rozliczane:

                      - w sklepach stacjonarnych w momencie dokonania zwrotu (sporządzane jest pokwitowanie zwrotu podpisane przez klienta oraz Spółka dokonuje zwrotu środków 

                   pieniężnych na rzecz klienta),

                      - w centrali Spółki, poprzez przekazanie do Departamentu Reklamacji i Zwrotów po pozytywnym rozpatrzeniu reklamacji.

Kwoty należne klientom w wyniku dokonanych zwrotów są co do zasady zwracane z uwzględnieniem formy płatności z transakcji sprzedaży, w tym: gotówką (z kasy sklepu przyjmującego zwrot), przelewem na rachunek bankowy klienta lub zasilać posiadane przez klientów Karty DGC (Opis Kart DGC znajduje się w dalszej treści wniosku).

Incydentalnie zdarzają się sytuacje realizowania w sklepach stacjonarnych indywidulanych zamówień klientów. Polegają one na przyjmowaniu zamówień na towary z oferty danego sklepu, które aktualnie nie są w nim dostępne. Złożenie takiego zamówienia potwierdzone jest wpłatą klienta w momencie złożenia zamówienia całości lub części ceny zamówionego towaru oraz zawarciem stosownej umowy, która określa m.in. termin odbioru towaru w sklepie.

Na podstawie posiadanych danych/informacji z systemu kasowego i księgowego (przy wsparciu szczegółowych raportów analitycznych). Spółka jest w stanie dokładnie wyselekcjonować poszczególne rodzaje transakcji zaewidencjonowane na kasie rejestrującej, w szczególności może określić, jaka część przychodu uzyskana została ze sprzedaży:

     - zaewidencjonowanej na kasie rejestrującej, potwierdzonej paragonem fiskalnym bez uzupełnionego pola „NIP Nabywcy”;

     - zaewidencjonowanej na kasie rejestrującej, potwierdzonej paragonem fiskalnym z uzupełnionym polem NIP Nabywcy”.

      oraz jakie kwoty należne klientom zostały im wypłacone (w jakiejkolwiek formie) w danym miesiącu z tytułu zwrotu towarów po odliczeniu podatku od towarów i usług.

W przyszłości Spółka zamierza zmienić proces ewidencji sprzedaży w sklepach stacjonarnych w ten sposób, że klient, który twierdząco odpowie na pytanie, czy nabywa towary w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i poda numer NIP przypisany do tej działalności otrzyma od razu fakturę dokumentującą sprzedaż. Spółka nie będzie w takiej sytuacji ewidencjonować sprzedaży na kasie rejestrującej (nie będzie wydawać klientom paragonów z NIP).

Sprzedaż za pośrednictwem e-sklepu Spółki

Przychód ze sprzedaży towarów w e-sklepie jest ewidencjonowany przy użyciu kas rejestrujących w momencie wyjścia towaru z magazynu centralnego e-sklepu, przy czym Spółka co do zasady zachowuje wystawione paragony w wewnętrznej ewidencji. Dodatkowo standardowo Spółka wystawia klientom e- sklepu faktury w formie elektronicznej, które są następnie wysyłane do Klienta drogą mailową.

Sprzedaż towarów za pośrednictwem e-sklepu odbywa się na podstawie regulaminu e-sklepu ustalonego przez Spółkę [dalej: Regulamin], który klient akceptuje składając zamówienie w e-sklepie.

Zgodnie z Regulaminem, klient może składać zamówienia na produkty dostępne w asortymencie e- sklepu jako Klient zarejestrowany (po zalogowaniu się na konto Klienta) lub jako tzw. „gość” (Klient niezarejestrowany). Regulamin przewiduje, że złożenie zamówienia przez Klienta oznacza złożenie Spółce oferty zawarcia umowy sprzedaży (kupna) zamówionego towaru lub towarów a potwierdzenie przyjęcia zamówienia do realizacji (jeżeli realizacja zamówienia jest możliwa) jest oświadczeniem Spółki o przyjęciu oferty klienta. Na adres poczty elektronicznej klienta wysyłana jest wiadomość elektroniczna z potwierdzeniem przyjęcia zamówienia do realizacji w e-sklepie. Zgodne oświadczenie stron jest równoznaczne z zawarciem umowy na sprzedaż produktów w e-sklepie w momencie potwierdzenia przez Spółkę przyjęcia zamówienia do realizacji.

Składając zamówienie za pośrednictwem e-sklepu klient dokonuje wyboru (i) metody płatności za zamówione produkty oraz (ii) sposobu odbioru zakupionych towarów.

Spółka umożliwia Klientom dokonywanie zapłaty za towary nabyte za pośrednictwem e-sklepu: w ramach przedpłaty: za pośrednictwem serwisu internetowego obsługującego przelewy internetowe oraz płatności kartami płatniczymi, przy pomocy systemu płatności mobilnych BLIK, Kartami DGC (digital gifts cards) podczas odbioru przedmiotu zamówienia we wskazanym przez klienta sklepie stacjonarnym Spółki: gotówką, kartą płatniczą. Kartą DGC lub inną metodą płatności akceptowaną w danym momencie przez dany sklep stacjonarny Spółki podczas odbioru przedmiotu zamówienia po dostarczeniu go przez firmę kurierską: gotówką lub inną metodą płatności akceptowaną przez wybraną przez klienta firmę kurierską.

Klient nie ma możliwości zapłacić za część zamówienia z góry a za część zamówienia przy odbiorze oraz przy pomocy kilku form płatności. Forma płatności może być uzależniona od rodzaju produktu i/lub miejsca odbioru zamówienia.

Możliwość zapłaty „z góry” (np. przelewem bankowym) dotyczy zarówno towarów dostarczanych klientom za pośrednictwem przesyłki kurierskiej jak i towarów odbieranych przez klientów osobiście w wybranych sklepach stacjonarnych Spółki.

Towary zakupione za pośrednictwem e-sklepu dostarczane są Klientom z magazynu centralnego e- sklepu (bez możliwości wykorzystania zasobów magazynowych poszczególnych sklepów stacjonarnych).

W ramach Sprzedaży za pośrednictwem e-sklepu, Spółka nie zawiera umów sprzedaży z klientami przy jednoczesnej fizycznej obecności osoby działającej w imieniu Spółki oraz klienta w miejscu innym niż lokal przedsiębiorstwa Spółki.

Sprzedaż kart podarunkowych DGC

Dodatkowo w sklepach stacjonarnych oraz za pośrednictwem e-sklepu Spółka oferuje klientom zakup karty podarunkowej (elektronicznego bonu towarowego wydanego na okaziciela, uprawniającego osobę, która będzie się nim posługiwać do nabycia na jego podstawie towarów oferowanych w sklepach stacjonarnych lub w e-sklepie) lub prezentowej (elektronicznego bonu towarowego wydanego na okaziciela, uprawniającego osobę, która będzie się nim posługiwać do nabycia na jego podstawie towarów oferowanych wyłącznie w sklepach stacjonarnych), łącznie jako: Karty DGC. Karty DGC mogą mieć formę materialną (plastikowych kart) lub zdematerializowaną (w formie zapisu elektronicznego) oraz spełniają definicję bonu różnego przeznaczenia, o którym mowa w art. 2 pkt 41 w zw. z pkt 44 Ustawy o VAT.

Na mocy Regulaminu Kart DGC Spółka jest zobowiązana do przyjęcia Karty DGC jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów w sklepach stacjonarnych lub e-sklepie Spółki. Spółka emituje Karty DGC odpłatnie lub nieodpłatnie na rzecz klientów, kontrahentów (w tym osób prawnych lub fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, które m.in. mogą przekazać Karty DGC do realizacji swoim pracownikom), pracowników Spółki.

Emisja Kart DGC nie jest ewidencjonowana przy użyciu kas rejestrujących. Faktyczne przekazanie towarów w zamian za Kartę DGC przyjmowaną przez Spółkę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i ewidencji na kasach rejestrujących (zgodnie z art. 8b Ustawy o VAT). Niewykorzystana przez klienta przy danym zakupie część środków z Karty DGC może być wykorzystana przy kolejnym zakupie do czasu wygaśnięcia ważności danej Karty DGC.

Pozostała Sprzedaż Spółki

Okazjonalnie Spółka dokonuje również sprzedaży ruchomości (takich jak laptopy, samochody, telefony, meble), znajdujących się w ewidencji środków trwałych Spółki na rzecz osób fizycznych (np. pracowników Spółki). Sprzedaż taką Spółka dokumentuje wystawionymi fakturami bez NIP osoby fizycznej. Spółka pragnie potwierdzić, że ruchomości znajdujące się w ewidencji środków trwałych będące przedmiotem okazjonalnej sprzedaży Spółki na rzecz osób fizycznych nie należą do oferty Spółki prezentowanej klientom w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Pytania

1. Czy w świetle art. 3 pkt 3 i pkt 5 oraz art. 5 w zw. z art. 6 ust. 3 oraz art. 10 Ustawy o PSD, w opisanym stanie faktycznym do przychodu ze sprzedaży detalicznej, o którym

    mowa w art. 5 Ustawy o PSD nie zalicza się tej części przychodu, która została udokumentowana paragonami fiskalnymi z uzupełnionym polem „NIP Nabywcy”, pod

    warunkiem, że numer umieszczony w tym polu na życzenie klienta istnieje w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG) lub w Krajowym Rejestrze

    Sądowym (KRS)?

2. Czy w świetle art. 3 pkt 1 i pkt 5 Ustawy o PSD, do przychodu ze sprzedaży detalicznej, o którym mowa w art. 5 Ustawy o PSD nie zalicza się okazjonalnej sprzedaży na rzecz

    osób fizycznych ruchomości znajdujących się w ewidencji środków trwałych Spółki?

3. Czy przychody uzyskiwane przez Spółkę z tytułu sprzedaży w ramach e-sklepu stanowią po jej stronie przychód ze sprzedaży detalicznej w rozumieniu art. 5 ustawy o PSD?

4. Czy otrzymane przez Spółkę środki ze sprzedaży kart DGC należy uwzględnić w podstawie opodatkowania, o której mowa w art. 6 Ustawy o PSD.

5. Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka postępuje prawidłowo ustalając przychody ze sprzedaży detalicznej, o których mowa w art. 6 Ustawy PSD, za dany miesiąc

    w sposób opisany w uzasadnieniu?

6. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, po zmianie procesu ewidencji sprzedaży w sklepach stacjonarnych. Spółka będzie postępować prawidłowo ustalając przychody ze

    sprzedaży detalicznej, o których mowa w art. 6 Ustawy PSD, za dany miesiąc w sposób opisany w uzasadnieniu?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy

- W odniesieniu do Pytania 1: w świetle art. 3 pkt 3 i pkt 5 oraz art. 5 w zw. z art. 6 ust. 3 oraz art. 10 Ustawy o PSD, w opisanym stanie faktycznym do przychodu ze sprzedaży detalicznej, o którym mowa w art. 5 Ustawy o PSD nie zalicza się tej części przychodu, która została udokumentowana paragonami fiskalnymi z uzupełnionym polem „NIP Nabywcy”, pod warunkiem, że numer umieszczony w tym polu na życzenie klienta istnieje w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG) lub w Krajowym Rejestrze Sądowym (KRS).

- W odniesieniu do Pytania 2: w świetle art. 3 pkt 1 i pkt 5 Ustawy o PSD, do przychodu ze sprzedaży detalicznej, o którym mowa w art. 5 Ustawy o PSD nie zalicza się okazjonalnej sprzedaży na rzecz osób fizycznych ruchomości znajdujących się w ewidencji środków trwałych Spółki.

- W odniesieniu do Pytania 3: przychody uzyskiwane przez Spółkę z tytułu sprzedaży w ramach e-sklepu nie stanowią po jej stronie przychodu ze sprzedaży detalicznej w rozumieniu art. 5 ustawy o PSD.

- W odniesieniu do Pytania 4: otrzymanych przez Spółkę środków ze sprzedaży kart DGC nie uwzględnia się w podstawie opodatkowania, o której mowa w art. 6 Ustawy o PSD.

- W odniesieniu do Pytania 5: w opisanym stanie faktycznym, postępuje ona prawidłowo ustalając przychody ze sprzedaży detalicznej, o których mowa w art. 6 Ustawy o PSD. za dany miesiąc w sposób opisany w uzasadnieniu.

- W odniesieniu do Pytania 6: w opisanym zdarzeniu przyszłym, po zmianie procesu ewidencji sprzedaży w sklepach stacjonarnych. Spółka będzie postępować prawidłowo ustalając przychody ze sprzedaży detalicznej, o których mowa w art. 6 Ustawy PSD, za dany miesiąc w sposób opisany w uzasadnieniu.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie Pytania nr 1:

Zgodnie z art. 3 pkt 1-6 ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o podatku od sprzedaży detalicznej (Dz. U. z 2020 r, poz. 1293; dalej: Ustawa o PSD), ilekroć w ustawie jest mowa o:

- działalności gospodarczej - rozumie się przez to działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 Ustawy o VAT;

- kasie rejestrującej - rozumie się przez to kasę rejestrującą, o której mowa w Ustawie o VAT:

- konsumencie - rozumie się przez to osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą nabywającą towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, a także rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 Ustawy o VAT;

- sprzedawcy detalicznym - rozumie się przez to osobę fizyczną, osobę prawną, spółkę cywilną oraz jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej dokonujące sprzedaży detalicznej;

- sprzedaży detalicznej - rozumie się przez to dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

   -  w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287), dalej Ustawy o prawach 

      konsumenta

    - poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 Ustawy o prawach konsumenta

- także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej;

- towarze - rozumie się przez to rzeczy ruchome lub ich części.

Na podstawie art. 4 i art. 5 Ustawy o PSD podatnikami podatku są sprzedawcy detaliczni, a przedmiotem opodatkowania podatkiem jest przychód ze sprzedaży detalicznej.

W myśl art. 6 ust. 1-5 ustawy: „Podstawę opodatkowania podatkiem stanowi osiągnięta w danym miesiącu nadwyżka przychodów ze sprzedaży detalicznej ponad kwotę 17 000 000 zł.

Przychodem ze sprzedaży detalicznej są kwoty otrzymane przez podatnika z tytułu sprzedaży, o której mowa w ust. 1, w tym zaliczki, raty, przedpłaty i zadatki, także w przypadku, gdy kwoty te podatnik otrzymał przed wydaniem towaru.

Przychód ze sprzedaży detalicznej określa się na podstawie wielkości sprzedaży zaewidencjonowanej przy użyciu kas rejestrujących oraz sprzedaży niezaewidencjonowanej zgodnie ze zwolnieniem określonym w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 8 i art. 145a ust. 17 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Przychód ze sprzedaży detalicznej nie obejmuje należnego podatku od towarów i usług.

Przychód osiągnięty w danym miesiącu pomniejsza się o kwoty wypłacone w tym miesiącu z tytułu zwrotu towarów po odliczeniu podatku od towarów i usług.”

Z ww. przepisów wynika, że podstawą opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej jest nadwyżka - ponad kwotę 17 000 000 zł w danym miesiącu - przychodów ze sprzedaży towarów uznanej za sprzedaż detaliczną w rozumieniu Ustawy o PSD, zaewidencjonowana przy pomocy kas rejestrujących oraz obrotu niezaewidencjonowanego zgodnie ze zwolnieniem przewidzianym w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. z 2018 r., poz. 2519).

Należy zauważyć, że aby dany przychód ze sprzedaży był opodatkowany podatkiem od sprzedaży detalicznej, konieczne jest aby łącznie były spełnione następujące warunki:

- zbycie musi być dokonywane na rzecz określonej grupy podmiotów (konsumentów),

- zbycie winno następować w ramach działalności gospodarczej (w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT) zbywcy,

- zbycie musi mieć charakter odpłatny oraz musi mieć miejsce na podstawie umowy zawartej w lokalu przedsiębiorstwa lub poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu Ustawy o PK,

- przedmiotem zbycia muszą być towary (w rozumieniu Ustawy o PSD).

Zatem aby móc rozstrzygnąć czy dana działalność podlega opodatkowaniu podatkiem, konieczne jest ustalenie czy są spełnione ww. warunki.

Zdaniem Spółki w przypadku osoby fizycznej posługującej się NIP przy zakupie towarów nie jest spełniony pierwszy z warunków, a więc nie dochodzi do sprzedaży na rzecz konsumenta w rozumieniu Ustawy o PSD.

Pod pojęciem konsumenta rozumie się osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz prowadzącą działalność gospodarczą nabywającą towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, a także rolnika ryczałtowego.

Identyfikację prawnopodatkową osób fizycznych normują przepisy ustawy z 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2020 r., poz. 170 ze zm., dalej: Uzeipp).

W myśl art. 2 ust. 1 Uzeipp osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Natomiast na podstawie art. 3 ust. 1 ww. ustawy identyfikatorem podatkowym jest:

- numer PESEL - w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;

- NIP - w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.

Z powyższego wynika, że identyfikatorem osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą oraz pozostałych podmiotów jest numer NIP.

Osoba fizyczna winna zatem posługiwać się numerem NIP wyłącznie gdy występuje jako przedsiębiorca lub w imieniu przedsiębiorcy. Nabywając towary na swój prywatny użytek, osoba fizyczna nie będzie zatem podawała tego numeru. W ramach dochowania należytej staranności Spółka weryfikuje w momencie sporządzania kalkulacji PSD jednak czy numer podany przez klienta rzeczywiście posiada walory Numeru Identyfikacji Podatkowej, a więc czy znajduje się w CEIDG lub KRS.

Spółka zwraca uwagę, że nie jest ani prawnie zobligowana ani uprawniona do zbierania informacji o swoich klientach oraz na jaki użytek finalnie zostaną przeznaczone nabyte towary. Spółka nie ma również ani uprawnień ani narzędzi, aby egzekwować właściwe zachowania od swoich klientów (np. w zakresie wystąpienia z żądaniem wystawienia faktury). Otrzymawszy od klienta numer NIP Spółka przyjmuje zatem, że transakcja nie ma charakteru sprzedaży konsumenckiej, a zakupiony towar będzie wykorzystany przez klienta w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Ustawodawca nie przewidział w Ustawie o PSD żadnych dodatkowych form badania celu nabycia towarów ani nie skonkretyzował sposobu dokumentowania sprzedaży, która nie stanowi sprzedaży detalicznej. Spółka może opierać się zatem wyłącznie na założeniu, że klient, który sam podaje numer NIP (nie jest to na nim w żaden sposób wymuszane, ani w inny sposób sugerowane przez pracowników Spółki) dokonuje nabycia na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zdaniem Spółki, w obecnym stanie prawnym, podanie (z własnej inicjatywy i bez dodatkowej zachęty w jakiejkolwiek formie) numeru NIP przez klienta stanowi jedyny i wystarczający dowód zakupu towarów przez podmiot występujący w charakterze przedsiębiorcy.

Powyższe potwierdził WSA w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 20/02/2018 (sygn. III SA/Wa 846/17). Zdaniem Spółki, możliwości powołania się na przedmiotowy wyrok nie podważa fakt, że został on wydany na gruncie nieobowiązujących już przepisów Ustawy o VAT, które umożliwiały przedsiębiorcom podanie numeru NIP dopiero w momencie wystąpienia do sprzedawcy z żądaniem wystawienia faktury do paragonu, który nie zawierał numeru NIP.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Obowiązujący od 01/01/2020 roku art. 106b ust. 5 Ustawy o VAT, zmodyfikował możliwość wystawienia faktury do sprzedaży zaewidencjonowanej na kasie rejestrującej, pod warunkiem, że paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej (paragon z NIP).

Zatem już w momencie zakupu klient musi zdecydować, czy w ramach danej transakcji występuje w charakterze przedsiębiorcy i w związku z tym podaje sprzedawcy NIP, czy jako konsument bez podania jakiegokolwiek numeru lub co najwyżej podając PESEL, a nie tak jak w poprzednim stanie prawnym dopiero w momencie wystąpienia z żądaniem wystawienia faktury do paragonu.

Sąd w uzasadnieniu przytoczonego powyżej wyroku wyraźnie wskazuje na istotny moment podania numeru NIP przez klienta i wiąże go z momentem wystawienia faktury do paragonu tylko dlatego, że w stanie prawnym, w którym zapadło niniejsze rozstrzygnięcie, klient nie był zobligowany do podania numeru NIP w momencie zakupu lecz mógł to zrobić później, w momencie wystąpienia z żądaniem wystawienia faktury do paragony bez NIP.

Obowiązek posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej NIP występuje wyłącznie w momencie zakupu towarów lub usług przeznaczonych na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Oznacza to, że w sytuacji, gdy zakupu dokonuje osoba prowadząca działalność gospodarczą ale dany zakup przeznaczony jest na cele niezwiązane z tą działalnością, nabywca powinien posługiwać się co najwyżej numerem PESEL a nie numerem NIP.

Powyższe potwierdza treść uzasadnienia do Ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, która wprowadziła do art. 106b Ustawy o VAT ustęp 5, zgodnie z którym „w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.” Autor uzasadnienia wyraźnie wskazał, że „jeżeli podatnik chce otrzymać fakturę, to będzie mógł to zrobić. Proponowane przepisy wymuszają wyłącznie pewną konsekwencję podatnika. To znaczy, jeżeli dokonuje on zakupu jako podatnik, a nie jako konsument, to powinien o tym fakcie poinformować sprzedawcę w momencie dokonywania zakupu. (...) Należy również zauważyć, że podatnik nie może dowolnie wybierać, czy dokonuje zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, czy też występuje w charakterze konsumenta. To znaczy, jeżeli w momencie dokonywania zakupu dany podmiot występuje w charakterze konsumenta i nabywa określony towar, jako konsument, wówczas nie ma możliwości późniejszej zmiany tego charakteru zakupu”.

Na moment zakupu jako decydujący moment dla określenia, czy klient występuje w charakterze konsumenta czy kupuje towar służący działalności gospodarczej wskazał również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 07/05/2021 (sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.32.2021.3.JM) stwierdzając, że „towar lub usługa nabyta na potrzeby osobiste lub prywatne nie może z czasem przekształcić się w zakup służący działalności gospodarczej z punktu widzenia VAT. Nabywca w momencie realizowania zakupów dokonuje ich kwalifikacji jako związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. W tym bowiem momencie określa czy dokonuje zakupów działając w charakterze podatnika”.

Zdaniem Spółki z powyższego jednoznacznie wynika, że posłużenie się przez klienta numerem NIP w momencie dokonania zakupu i umieszczenie numeru NIP na paragonie fiskalnym jest dla Spółki wystarczającą przesłanką do uznania, że w momencie sprzedaży towaru dany klient nie spełnia definicji konsumenta również na potrzeby rozumienia art. 3 pkt 3 Ustawy o PSD.

Ustawa o podatku od sprzedaży detalicznej nie nakłada na podatników obowiązku posiadania jakichkolwiek dokumentów wskazujących, że nabywca prowadzący działalność gospodarczą posługujący się przy nabyciu danego towaru numerem identyfikacji podatkowej NIP, faktycznie wykorzysta ten towar na cele prowadzonej działalności a nie na cele prywatne. Nie wymaga również, aby sprzedaż została właściwie udokumentowana zgodnie z Ustawą o VAT. To nabywca, w momencie dokonywania nabycia towaru podejmuje decyzję o przeznaczeniu towaru i momencie wystąpienia z żądaniem wystawienia faktury (może to zrobić w dniu zakupu lub w ciągu trzech kolejnych miesięcy). W przypadku, gdy zakupiony towar ma być przeznaczony na cele prywatne a nie związane z działalnością gospodarczą nabywca nie powinien dla danej transakcji posługiwać się numerem NIP. Wprowadzenie do Ustawy o VAT art. 106b ust. 5 wymusiło na przedsiębiorcach konieczność posłużenia się numerem NIP już w momencie dokonania zakupu.

Zatem zdarzenia takie jak: (i) wystąpienie nabywcy do Spółki z żądaniem wystawienia faktury do paragonu z NIP o wartości powyżej 450 zł/100 euro brutto, podobnie jak treść i interpretacja przepisów Ustawy o VAT np. w zakresie faktur uproszczonych , czy (ii) wystawienie faktury na żądanie bez NIP są zdaniem Spółki neutralne z punktu widzenia Ustawy o PSD i nie powinny wpływać na wysokość przychodów ze sprzedaży detalicznej a przez to na podstawę opodatkowania, która została zdefiniowana w art. 6 Ustawy o PSD. Podobnie bez wpływu na podstawę PSD pozostają (iii) wszelkie noty korygujące do faktur/faktur korygujących spływające od przedsiębiorców do Spółki po dniu sprzedaży oraz (iv) zwroty dokonywane przez klientów niebędących konsumentami i wystawiane przez Spółkę faktury korygujące do faktur/faktur uproszczonych dokumentujące te zwroty.

Spółka jest jedynie zobligowana do dochowania należytej staranności, aby zweryfikować, czy numer, którym posłużył się klient w momencie zakupu i który został umieszczony na paragonie fiskalnym w momencie sprzedaży jest rzeczywiście numerem identyfikacji podatkowej NIP. W tym celu Spółka sporządzając raport paragonów z NIP, na podstawie którego pomniejsza sprzedaż zaewidencjonowaną za pomocą kasy rejestrującej, weryfikuje, czy numer umieszczony na paragonie w polu „NIP Nabywcy” na moment sporządzania kalkulacji PSD, znajduje się w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG) lub Krajowym Rejestrze Sądowym (KRS).

Jeżeli w momencie sprzedaży klient posłużył się numerem, który w momencie weryfikacji okazał się błędny, ponieważ na moment kalkulacji PSD nie figurował w CEIDG ani w KRS, Spółka traktuje sprzedaż na rzecz tego klienta jako sprzedaż detaliczną i nie jest zobligowana do monitorowania dalszego przebiegu relacji z klientem w tym zakresie (w szczególności, czy w przyszłości klient w jakikolwiek sposób nie będzie próbował naprawić zaistniałego błędu w numerze NIP np. poprzez przysłanie do Spółki noty korygującej).

Biorąc zatem pod uwagę, okoliczności wynikające z opisanego we wniosku zdarzenia, należy uznać, że w sytuacji, gdy Spółka dokonuje sprzedaży towarów klientowi, który w momencie zakupu posługuje się dla celów tej transakcji numerem identyfikacji podatkowej NIP (pozytywnie zweryfikowanym przez Spółkę w bazie CEiDG lub KRS w momencie sporządzania kalkulacji podatku PSD) i numer ten zostaje umieszczony na paragonie fiskalnym w polu „NIP Nabywcy”, to można przyjąć, że zakupiony towar został nabyty w celach działalności gospodarczej i tym samym sprzedaż taka nie będzie podlegała podatkowi od sprzedaży detalicznej.

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 21-12-2016 (Sygnatura: 1462-IPPP2.4513.8.2016.2.BH).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie Pytania nr 2:

Jak już wskazano powyżej, aby dany przychód ze sprzedaży był opodatkowany podatkiem od sprzedaży detalicznej, konieczne jest aby łącznie były spełnione następujące warunki:

- zbycie musi być dokonywane na rzecz określonej grupy podmiotów (konsumentów), zbycie winno następować w ramach działalności gospodarczej (w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT) zbywcy.

- zbycie musi mieć charakter odpłatny oraz musi mieć miejsce na podstawie umowy zawartej w lokalu przedsiębiorstwa lub poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu Ustawy o prawach konsumenta.

- przedmiotem zbycia muszą być towary (w rozumieniu Ustawy o PSD).

Zatem aby móc rozstrzygnąć czy dany przychód podlega opodatkowaniu podatkiem, konieczne jest ustalenie czy są spełnione ww. warunki.

Zdaniem Spółki w przypadku okazjonalnej sprzedaży na rzecz osób fizycznych ruchomości znajdujących się w ewidencji środków trwałych Spółki nie jest spełniony drugi z warunków, a więc nie dochodzi do sprzedaży w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o PSD.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT „działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.”

Odwołanie w Ustawie o PSD w zakresie definicji działalności gospodarczej do art. 15 Ustawy o VAT powoduje, że w tym zakresie dostępny jest na potrzeby interpretacyjne dorobek orzeczniczy odnoszący się do analizy znaczenia działalności gospodarczej.

Zdaniem WSA w Poznaniu (orzeczenie prawomocne z dnia 11/08/2020; sygn. I SA/Po 330/20) „kluczowe znaczenie mają przede wszystkim obiektywne a nie subiektywne przesłanki, pozwalające odróżnić działania noszące cechy zawodowe, od tych, które mieszczą się w granicach zwykłego gospodarowania majątkiem prywatnym.” Biorąc pod uwagę uzasadnienie niniejszego wyroku, o tym, że dokonujący sprzedaży działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą ma decydować stopień jego aktywności w zakresie obrotu towarami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Spółka stoi na stanowisku, że okoliczności incydentalnej (okazjonalnej) sprzedaży ruchomości znajdujących się w ewidencji środków trwałych Spółki (towarów spoza komercyjnej oferty Spółki) na rzecz osób fizycznych wskazują jednoznacznie, że Spółka nie podejmuje działań porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem towarami (w szczególności do działań podejmowanych przez Spółkę w obszarze pozyskania i odsprzedaży towarów znajdujących się w ofercie komercyjnej Spółki). Transakcje sprzedaży używanych przez Spółkę środków trwałych są dla niej sposobem na likwidację majątku, a więc mieszczą się w granicach zwykłego gospodarowania majątkiem Spółki.

Podsumowując, sprzedaż na rzecz osób fizycznych ruchomości znajdujących się w ewidencji środków trwałych Spółki nie spełnia definicji sprzedaży detalicznej z art. 3 pkt 5 Ustawy o PSD, ponieważ nie jest realizowana „w ramach działalności gospodarczej zbywcy”. W konsekwencji w świetle art. 3 pkt 1 i pkt 5 Ustawy o PSD, do przychodu ze sprzedaży detalicznej, o którym mowa w art. 5 Ustawy o PSD nie zalicza się okazjonalnej sprzedaży na rzecz osób fizycznych ruchomości znajdujących się w ewidencji środków trwałych Spółki.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie Pytania nr 3:

Jak już wskazano powyżej, aby dany przychód ze sprzedaży był opodatkowany podatkiem od sprzedaży detalicznej, konieczne jest aby łącznie były spełnione następujące warunki: zbycie musi być dokonywane na rzecz określonej grupy podmiotów (konsumentów), zbycie winno następować w ramach działalności gospodarczej (w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT) zbywcy, zbycie musi mieć charakter odpłatny oraz musi mieć miejsce na podstawie umowy zawartej w lokalu przedsiębiorstwa lub poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu Ustawy o prawach konsumenta, przedmiotem zbycia muszą być towary (w rozumieniu Ustawy o PSD). Zatem aby móc rozstrzygnąć czy dana działalność podlega opodatkowaniu podatkiem, konieczne jest ustalenie czy są spełnione ww. warunki.

Zdaniem Spółki w przypadku sprzedaży za pośrednictwem e-sklepu nie jest spełniony trzeci z warunków, a więc nie dochodzi do zawarcia umowy w lokalu przedsiębiorstwa lub poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu Ustawy o prawach konsumenta, o której mowa w Ustawie o PSD.

Powstanie obowiązku podatkowego w PSD uzależnione jest od zawarcia przez podatnika umowy z konsumentem w specyficznych okolicznościach, określonych w ustawie o PSD. Ustawodawca wskazał w tym zakresie, iż za sprzedaż detaliczną uznaje się odpłatne zbywanie towarów na rzecz konsumentów, na podstawie umów zawartych: (i) w lokalu przedsiębiorstwa oraz (ii) poza lokalem przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 3 pkt 5 Ustawy o PSD, dla potrzeb ustalenia zakresów znaczenia pojęć „umowa zawarta w lokalu przedsiębiorstwa” oraz „umowa zawarta poza lokalem przedsiębiorstwa”, należy odwołać się do przepisów Ustawy o prawach konsumenta.

W myśl art. 2 pkt 3 Ustawy o prawach konsumenta umową zawartą w lokalu przedsiębiorstwa jest umowa zawarta z konsumentem w miejscu:

    - prowadzenia działalności będącym nieruchomością albo częścią nieruchomości, w którym przedsiębiorca prowadzi działalność na stałe.

    - prowadzenia działalności będącym rzeczą ruchomą, w którym przedsiębiorca prowadzi działalność zwyczajowo albo na stałe.

W związku z powyższym, jako zawarte w lokalu przedsiębiorstwa należy traktować m.in. porozumienie, do którego doszło w miejscu, w którym przedsiębiorca wykonuje w sposób ciągły czynności zarobkowe (np. w sklepie stacjonarnym prowadzonym przez podmiot zajmujący się sprzedażą detaliczną towarów).

Zgodnie z art. 2 pkt 2 Ustawy o prawach konsumenta za umowę zawartą poza lokalem przedsiębiorstwa uznaje się umowę z konsumentem zawartą:

- przy jednoczesnej fizycznej obecności stron w miejscu, które nie jest lokalem przedsiębiorstwa danego przedsiębiorcy;

- w wyniku przyjęcia oferty złożonej przez konsumenta w okolicznościach, o których mowa powyżej;

- w lokalu przedsiębiorstwa danego przedsiębiorcy lub za pomocą środków porozumiewania się na odległość bezpośrednio po tym, jak nawiązano indywidualny i osobisty kontakt z konsumentem w miejscu, które nie jest lokalem przedsiębiorstwa danego przedsiębiorcy, przy jednoczesnej fizycznej obecności stron;

- podczas wycieczki zorganizowanej przez przedsiębiorcę, której celem lub skutkiem jest promocja oraz zawieranie umów z konsumentami.

Spółka wskazuje, że w omawianym przypadku nie będą spełnione ww. warunki dla uznania umów zawieranych przez Spółkę z klientami w związku ze sprzedażą za pośrednictwem e-sklepu za zawierane w lokalu przedsiębiorstwa Spółki lub poza takim lokalem w rozumieniu przepisów Ustawy o prawach konsumenta.

Jak wskazano, do zawarcia umów sprzedaży z klientami w przypadku sprzedaży za pośrednictwem e- sklepu dochodzi w momencie potwierdzenia przez Spółkę przyjęcia zamówienia złożonego przez klienta.

Z tego względu złożenie przez Spółkę oraz Klienta zgodnych oświadczeń woli o przystąpieniu do umowy sprzedaży nie następuje w lokalu przedsiębiorstwa Spółki.

W omawianych okolicznościach do zawarcia umów dochodzi za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej. W tym zakresie nie dochodzi w szczególności do bezpośredniego kontaktu Klienta z osobą zawierającą umowę sprzedaży w imieniu i na rzecz Spółki. Oświadczenie wyrażające wolę zakupu towaru przekazywane jest Spółce za pośrednictwem systemów teleinformatycznych. Spółka potwierdza przyjęcie zamówienia do realizacji również za pośrednictwem systemów teleinformatycznych

Podobnie, zdaniem Spółki, w omawianych okolicznościach nie można twierdzić, iż umowy zawierane przez Spółkę z klientami w ramach e-sklepu są umowami zawieranymi poza lokalem przedsiębiorstwa Spółki w rozumieniu przepisów Ustawy o prawach konsumenta.

Jak wskazano, zawierając umowę sprzedaży w ramach e-sklepu (w szczególności przyjmując ofertę złożoną przez konsumenta), klient nie ma bezpośredniego kontaktu ze Spółką w momencie zawarcia umowy ani bezpośrednio przed zawarciem umowy.

Należy również dodać, iż Spółka nie prowadzi działań mających na celu zachęcenie konsumentów do zakupu towarów składających się na jej ofertę, poprzez organizację wycieczek/wyjazdów, których celem jest promocja lub zawieranie umów z konsumentami.

W związku z powyższym, nie będą spełnione warunki dla uznania umów zawieranych przez Spółkę z klientami w ramach sprzedaży za pośrednictwem e-sklepu za zawarte poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 Ustawy o prawach konsumenta.

Dodatkowo Spółka zwraca uwagę, że z punktu widzenia analizowanych przepisów istotna jest analiza poszczególnych przesłanek na moment zawarcia umowy. Wszelkie bezpośrednie kontakty Spółki z klientem, które mogą mieć miejsce w wyniku realizacji zawartej wcześniej za pośrednictwem e-sklepu umowy (jak np. odbiór towaru w sklepie stacjonarnym z jednoczesną płatnością za towar przy odbiorze) są neutralne z punktu widzenia kwalifikacji danej umowy dokonanej na moment jej zawarcia. W momencie złożenia zamówienia przez klienta (tj. złożenia Spółce oferty zawarcia umowy sprzedaży (kupna) zamówionego towaru lub towarów) klient definiuje parametry zamówienia takie jak forma płatności oraz sposób i miejsce dostawy. Jeżeli realizacja zamówienia jest możliwa. Spółka potwierdza przyjęcie zamówienia do realizacji, co jest jednoznaczne z oświadczeniem Spółki o przyjęciu oferty klienta i zawarciem umowy sprzedaży. W tym momencie, jak wskazano powyżej, nie może być mowy o fizycznej obecności stron poza lokalem przedsiębiorstwa. Wszelkie działania podejmowane przez klienta lub Spółkę po zawarciu umowy (np. dokonanie przez klienta przedpłaty, dostawa towaru za pośrednictwem kuriera lub odbiór przez klienta zamówionego towaru w jednym z sieci sklepów stacjonarnych) jest jedynie realizacją zawartej umowy. Ewentualny bezpośredni (fizyczny) kontakt Spółki z klientem, jaki może nastąpić w wyniku realizacji umowy zawartej za pośrednictwem e-sklepu pozostaje bez wpływu na pierwotną kwalifikację charakteru transakcji. W szczególności na gruncie Ustawy o PSD możliwość odbioru zamówionych za pośrednictwem e-sklepu towarów w sieci sklepów stacjonarnych Spółki (także w wariancie płatności przy odbiorze) jako wybrana przez klienta forma realizacji dostawy nie wpływa na zmianę kwalifikacji umowy na gruncie PSD, która dokonywana jest w momencie jej zawarcia.

Konsekwentnie, zwroty towarów zakupionych za pośrednictwem e-sklepu, których klienci dokonują przynosząc towary do jednego z sieci sklepów stacjonarnych traktowane są jako realizacja umów, które w momencie ich zawarcia nie zostały zakwalifikowane do sprzedaży detalicznej, przez co zostały wyłączone spod opodatkowania PSD. Kwoty wypłacone w danym miesiącu z tytułu zwrotu towarów zakupionych za pośrednictwem e-sklepu dokonywane w sklepach stacjonarnych Spółki nie są zwrotami, o których mowa w art. 6 ust. 5 Ustawy o PSD i nie pomniejszają podstawy opodatkowania PSD).

Końcowo należy wskazać, że zamiar wyłączenia przez ustawodawcę z zakresu opodatkowania PSD sprzedaży detalicznej prowadzonej przez przedsiębiorców za pośrednictwem sieci Internet, znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu do projektu Ustawy o PSD (druk sejmowy nr 615 z 2016 r.).

W uzasadnieniu tym wskazano bowiem wprost, że: „Sprzedaż na odległość (m.in. przez Internet) nie będzie objęta podatkiem”.

Potwierdził to Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 09-02-2021 (Sygnatura: 0111 -KDIB3-3.4019.3.2020.1.PK).

Z uwagi na fakt, iż ww. umowy zawierane przez Spółkę z klientami za pośrednictwem e-sklepu nie powinny być traktowane jako zawierane w lokalu przedsiębiorstwa Spółki lub poza tym lokalem, odpłatne zbywanie towarów na rzecz klientów przez Spółkę za pośrednictwem e-sklepu, nie może zostać uznane za sprzedaż detaliczną, o której mowa w art. 3 pkt 5 Ustawy o PSD.

W konsekwencji, przychody uzyskiwane przez Spółkę z tytułu ww. sprzedaży nie będą stanowić przychodów ze sprzedaży detalicznej zgodnie z art. 5 Ustawy o PSD.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie Pytania nr 4:

Jak już wskazano powyżej, aby dany przychód ze sprzedaży był opodatkowany podatkiem od sprzedaży detalicznej, konieczne jest aby łącznie były spełnione następujące warunki:

- zbycie musi być dokonywane na rzecz określonej grupy podmiotów (konsumentów),

- zbycie winno następować w ramach działalności gospodarczej (w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT) zbywcy.

- zbycie musi mieć charakter odpłatny oraz musi mieć miejsce na podstawie umowy zawartej w lokalu przedsiębiorstwa lub poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu Ustawy o prawach konsumenta.

- przedmiotem zbycia muszą być towary (w rozumieniu Ustawy o PSD).

W kontekście przywołanych powyżej warunków, które muszą być spełnione aby przychód ze sprzedaży był opodatkowany podatkiem od sprzedaży detalicznej należy rozpatrzyć czy przedmiotowe Karty DGC stanowią towar w rozumieniu Ustawy o PSD. Sprzedaż Kart DGC jest dokonywana na rzecz klientów (w tym konsumentów w rozumieniu Ustawy o PSD), w ramach prowadzonej działalności gospodarczej m.in. w lokalu przedsiębiorstwa (w sieci sklepów stacjonarnych). Do rozstrzygnięcia pozostaje klasyfikacja Karty DGC na gruncie podatku od sprzedaży detalicznej, a konkretnie czy jest ona towarem.

Definicja towaru dla potrzeb podatku od sprzedaży detalicznej, wskazuje na jej autonomiczny charakter. Mianowicie definicja ta ma inny (węższy) zakres, niż definicja towarów zawarta w ustawie o VAT, do której odwołuje się ustawodawca definiując działalność gospodarczą oraz kasy rejestrujące. Natomiast w myśl definicji towaru na gruncie podatku od sprzedaży detalicznej, w przeciwieństwie do podatku VAT, towarem nie są nieruchomości (budynki, budowle, działki itp.). Konsekwencją tej autonomiczności jest brak podstaw do odwoływania się do interpretacji indywidualnych wydanych przez Ministra Finansów w zakresie klasyfikacji danych świadczeń na gruncie podatku VAT (por. wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 365/17).

Definicja towaru dla potrzeb podatku od sprzedaży detalicznej zachowuje pewną odrębność również w odniesieniu do prawa cywilnego. Co prawda w przepisach prawa cywilnego brak jest definicji towaru, lecz znajdujemy tam definicję rzeczy jako przedmiotu materialnego (art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 2019 poz. 1145), czyli również nieruchomości. Przy czym mając na uwadze, ww. definicję rzeczy można stwierdzić, że poza nieruchomościami, pojęcie towaru - zdefiniowane na potrzeby podatku od sprzedaży detalicznej - będzie miało podobny zakres jak rzecz na gruncie kodeksu cywilnego, o czym świadczy chociażby uzasadnienie do ustawy, gdzie stwierdzono, że „zgodnie z dychotomicznym podziałem rzeczy, funkcjonującym powszechnie na gruncie prawa cywilnego, rzeczami ruchomymi są wszelkie przedmioty materialne, które nie są nieruchomościami. Wobec powyższego nie ma konieczności definiowania w ustawie pojęcia rzeczy”. 

Ponadto należy zauważyć, że wobec autonomicznej regulacji ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, która poprzez wprowadzenie własnych, odrębnych definicji ustawowych nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych brak jest wskazań aby odwołać się do klasyfikacji PKWiU, której stosowania ustawodawca nie przewidział na gruncie ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej i nie odwołuje się do definicji ustawowych zawartych w ustawie (por. wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 365/17).

Dlatego też, w związku z brakiem odwołania się w przedmiotowej definicji towaru do innych aktów prawnych, należy odczytać ją literalnie.

Zgodnie z potocznym znaczeniem słowa „rzecz” rozumie się przez nie «materialny element otaczającego świata» lub «przedmiot będący czyjąś własnością» (Słownik Języka Polskiego PWN, https;//sjp.pwn.pl/sjp/rzecz;2518559.html). Synonimem „rzeczy” jest: coś, eksponat, obiekt, przedmiot, przynależność, ruchomość (Internetowy słownik synonimów języka polskiego Online Synonim.NET, https://synonim.net/synonim/rzecz).

Pomocniczo pojęcie towaru można zdefiniować jako przeciwstawność usługi, które nie podlegają podatkowi od sprzedaży detalicznej. Ze względu na brak legalnej definicji „usługi” należy odwołać się do potocznego znaczenia tego pojęcia, „usługa jest rozumiana jako działalność gospodarcza służąca do zaspokajania potrzeb ludzi (Słownik Języka Polskiego PWN, https://sjp.pwn.pl/szukaj/us%C5%82uga.html).

Mając na uwadze, że w tym przypadku jest rozważane znaczenie usługi w kontekście gospodarczym (co w konsekwencji rzutuje na aspekt podatkowy) warto przytoczyć definicję usługi zawartej w Encyklopedii Zarządzania (https://mfiles.pl/pl/index.php/Us%C5%82uga), zgodnie z którą „usługa jest każdą działalnością lub korzyścią nie mającą charakteru materialnego, którą jedna ze stron może zaoferować drugiej, co nie koniecznie musi być związane ze sprzedażą dóbr lub usług w porównaniu do produktu, który można kupić na własność”.

Zatem przez towar, na potrzeby podatku od sprzedaży detalicznej należy rozumieć każdy przedmiot (poza nieruchomościami), wyrób mający materialną postać który może być wytworzony bez udziału klienta i którego wartość użyteczna, a po części również materialna jest wytworzona w miejscu produkcji/wytworzenia towaru, a contrario nie ma postaci niematerialnej (np. czynności, postępowania, procesu, pracy).

Dodatkowo (mając na uwadze, że opodatkowaniu podatkiem podlega przychód ze sprzedaży detalicznej) należy zauważyć, że definiując sprzedaż detaliczną ustawodawca przewidział sprzedaż towarów, której towarzyszy świadczenie usługi. W takim przypadku, gdy odpłatnemu zbyciu towarów towarzyszy świadczenie usługi, to na potrzeby ustawy usługę tę uważa się za sprzedaż detaliczną podlegającą opodatkowaniu (o ile usługa nie jest odrębnie ewidencjonowana). W istocie ustawodawca doprecyzował tym definicję towaru. Wskazując, że w sytuacji gdy w ramach jednej transakcji dochodzi do sprzedaży towarów i usług wartość usług należy wliczyć do przychodu ze sprzedaży detalicznej, chyba że usługi zostały zaewidencjonowane oddzielnie.

W świetle powyższego należy uznać, że Karta DGC nie stanowi towaru w rozumieniu Ustawy o PSD. Nie ma postaci „rzeczy” (może mieć postać materialną lub zdematerializowaną), której wartość użyteczna, a po części również materialna jest wytworzona w miejscu produkcji/wytworzenia tej „rzeczy’ (wartość Karty DGC zależy bowiem od wartości środków pieniężnych, którymi Karta DGC jest zasilona a nie wartości wytworzenia plastikowej karty). Karta DGC stanowi natomiast zobowiązanie Spółki do określonego zachowania (do rozliczenia środków z Kart DGC jako części lub całości wynagrodzenia w ramach sprzedaży towarów w sklepach stacjonarnych lub za pośrednictwem e-sklepu na rzecz klientów posługujących się Kartą DGC).

Dodatkowo należy zauważyć, że sprzedaży Kart DGC nie towarzyszy sprzedaż towarów. W momencie sprzedaży Kart DGC następuje ich zasilenie określoną pulą środków, która jest rozliczana w momencie sprzedaży towarów i wykorzystania Karty DGC. Spółka nie opodatkowuje podatkiem VAT transferu (emisji) Kart DGC, będących bonem różnego przeznaczenia w rozumieniu Ustawy o VAT. Jako odrębną transakcję - w momencie ich realizacji - Spółka opodatkowuje podatkiem VAT sprzedaż towarów - jeśli posiadacz Karty DGC dokona takiego zakupu. Tym samym sprzedaż Kart DGC nie może być również uznany za sprzedaż detaliczną, jako świadczenie towarzyszące dostawie towarów.

Ponadto charakter przedmiotowego bonu różnego przeznaczenia w rozumieniu Ustawy o VAT, przesądza o tym, że nie może być on traktowany jako zaliczka, rata, przedpłata albo zadatek na zakup towaru. Należy wskazać, że ustawodawca nie zamieścił w treści Ustawy o PSD definicji zaliczki, raty, przedpłaty ani zadatku. Zgodnie więc z definicją słownikową (http://sjp.pwn.pl), zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet tej należności. Natomiast przez przedpłatę należy rozumieć określoną sumę pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru, wpłacaną z góry w celu uzyskania gwarancji jego zakupu w określonym terminie. Zadatek to z kolei część należności wpłacana z góry jako gwarancja dotrzymania umowy a rata część należności pieniężnej, płatna w oznaczonym terminie. Zatem zaliczkę oraz przedpłatę lub zadatek wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi (w przypadku raty także po dostawie). Stosownie do powyższego, zaliczka, jak również przedpłata lub zadatek i rata, jako zapłata na poczet przyszłej (lub istniejącej) należności musi być powiązana z konkretną transakcją, co zostało potwierdzone także przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).

W wyroku z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-419/02 BURA Hospitals Ltd. i Goldsborough Developments Ltd. przeciwko Commisioners of Customs & Excise, TSUE stwierdził, że w zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi VI Dyrektywy VAT (tj. Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG)), nie mieści się przedpłata dokonana w kwocie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości niewykorzystaną przedpłatę.

W powyższym wyroku TSUE podkreślił, że „(...) w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał w takiej sytuacji, wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub przyszłe świadczenie usług muszą już być znane, a zatem w szczególności, (...) w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone”.

Należy wskazać, że powyższy wyrok TSUE zachowuje swoją aktualność na gruncie obecnie obowiązującej Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 2006 r. str. 1, z póżn. zm.).

Zatem na podstawie powyższego wyroku TSUE można wysnuć wniosek, że aby zapłatę na poczet przyszłych należności uznać za zaliczkę, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

- zapłata musi zostać dokonana na poczet konkretnej transakcji, tj. przyszłe świadczenie powinno być określone co do rodzaju w sposób jednoznaczny (określone powinny być cechy identyfikujące rodzaj towaru bądź usługi).

- konkretyzacja przyszłego świadczenia powinna być wystarczająco dokładna dla określenia zasad opodatkowania świadczenia, tj. w szczególności należy móc określić miejsce świadczenia i stawkę opodatkowania,

- w momencie dokonania zaliczki strony nie mają intencji zmiany świadczenia w przyszłości.

Spółka stoi na stanowisku, że dokonywana przez klientów Spółki wpłata środków pieniężnych za Karty DGC nie wiąże się z nabyciem określonych towarów. W momencie zakupu Karty DGC nie jest znany konkretny towar ani termin jego zakupu. Karta DGC uprawnia jedynie do otrzymania towaru wybranego z oferty obowiązującej w okresie ważności Karty DGC. Zatem Spółka oraz nabywca Karty DGC w momencie zawierania transakcji dotyczącej Karty DGC nie mają wiedzy jak i czy dana Karta DGC zostanie wykorzystana. Może bowiem wystąpić sytuacja, w której posiadacz Karty DGC faktycznie nie skorzysta z oferty Spółki., przy czym w takiej sytuacji klientowi nie będzie przysługiwało roszczenie o zwrot zapłaconej kwoty za Kartę DGC.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że zapłata dokonana przez klienta w celu uzyskania Karty DGC, która następnie będzie upoważniała jego posiadacza do wymiany na dowolne towary z oferty Spółki w okresie ważności Karty DGC, nie będzie stanowić zaliczki, raty ani przedpłaty lub zadatku, o których mowa w art. 6 ust. 2 Ustawy o PSD, gdyż klient nabywając Kartę DGC wpłaca odpowiednią kwotę za towary, które nie zostały z góry określone w sposób jednoznaczny i nie są skonkretyzowane rodzajowo.

W momencie sprzedaży Karty DGC nie jest także wiadome, czy środki dostępne w ramach Karty DGC zostaną wykorzystane w kanale sprzedaży detalicznej w rozumieniu Ustawy o PSD, czy w kanale sprzedaży dokonanej za pośrednictwem e-sklepu. Tym samym w momencie wydania Karty DGC Spółka nie będzie posiadała wiedzy, czy środki otrzymane niewątpliwie przed wydaniem towaru miałyby być w rzeczywistości przychodem ze sprzedaży detalicznej w rozumieniu art. 6 ust. 1 Ustawy o PSD.

Dodatkowo zgodnie z art. 6 ust. 4 „przychód ze sprzedaży detalicznej nie obejmuje należnego podatku od towarów i usług”. Skoro zgodnie z art. 6 ust. 2 zaliczka, rata, przedpłata i zadatek mają stanowić przychód ze sprzedaży detalicznej, to zgodnie z ust. 4 nie powinny zawierać podatku VAT, który jest należny zgodnie z Ustawą o VAT.

Zasadne jest zatem odwołanie się w tym miejscu do zapisów Ustawy o VAT. Na podstawie art. 19a ust. 8 Ustawy o VAT „jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty (...)”. Użycie przez ustawodawcę w Ustawie o PSD oraz Ustawie o VAT tych samych określeń „zaliczka, rata, przedpłata i zadatek” oraz odwołanie w metodzie ustalania podstawy opodatkowania PSD do kategorii podatku należnego VAT wskazuje, że intencją racjonalnego ustawodawcy jest ujęcie w podstawie PSD kwot, dla których zgodnie z Ustawą o VAT powstaje obowiązek podatkowy VAT jak dla „zaliczki, raty, przedpłaty i zadatku” i możliwe jest jednoznaczne określenie VAT należnego.

Tymczasem w Ustawie o VAT odmiennie do opodatkowania podatkiem VAT otrzymanej zaliczki, raty, przedpłaty i zadatku uregulowana została kwestia emisji, transferu i wykorzystania bonu różnego przeznaczenia. Zgodnie z art. 8b ust. 1 Ustawy o VAT „faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia”.

Karty DGC spełniają definicję bonów różnego przeznaczenia w rozumieniu Ustawy o VAT w szczególności z uwagi na fakt, że kwota należnego podatku VAT z tytułu dostawy towarów, których bon dotyczy nie jest znana w chwili emisji tego bonu. W chwili emisji (sprzedaży) Karty DGC nie można określić, czy przedmiotem dostawy na rzecz okaziciela Karty DGC będą towary ze stawką 23%, czy np. 8% (w ofercie Spółki znajdują się bowiem towary o różnych stawkach VAT). Dlatego zgodnie z Ustawą o VAT podatek należny zostanie określony w momencie faktycznej dostawy towaru w sklepie stacjonarnym w zamian za Kartę DGC a nie w momencie otrzymania środków pieniężnych z tytułu emisji (pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu) Karty DGC.

W konsekwencji kwoty otrzymane przez podatnika z tytułu sprzedaży Kart DGC nie stanowią przychodu ze sprzedaży detalicznej na podstawie art. art. 6 ust. 2 w związku z ust. 4 Ustawy o PSD w momencie ich otrzymania. Przychód ze sprzedaży detalicznej powstanie dopiero w momencie sprzedaży towarów na rzecz konsumenta w sieci sklepów stacjonarnych, z tytułu której Spółka rozliczy w ramach wynagrodzenia środki zgromadzone na Karcie DGC.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie Pytania nr 5:

Spółka pragnie potwierdzić poprawność metodologii ustalania wysokości przychodów ze sprzedaży detalicznej, które wpływają na ustalenie podstawy opodatkowania PSD, o której mowa w art. 6 Ustawy o PSD w opisanym stanie faktycznym.

Od Sumy przychodów netto zaewidencjonowanych w danym miesiącu za pomocą kasy rejestrującej bez uwzględnienia podatku VAT (dokumenty oznaczone w JPK Typem dokumentu „RO”) Spółka odejmuje sprzedaż towarów bez podatku VAT dokonaną za pośrednictwem e-sklepu.

Otrzymaną różnicę Spółka pomniejsza o:

- wartość przychodu netto wynikającą z paragonów fiskalnych, które zawierają zweryfikowany pozytywnie względem CEiDG lub KRS numer NIP w tym przedpłaty pobierane w ramach indywidualnych zamówień klientów (bez względu na wartość poszczególnych paragonów i bez uwzględnienia zdarzeń zaistniałych w danym miesiącu dotyczących sprzedaży detalicznej z poprzednich okresów, w szczególności faktur na żądanie wystawionych do paragonów z NIP o wartości powyżej 450 zł/100 euro brutto, otrzymanych not korygujących, faktur korygujących itp.),

- zwracane klientom w danym miesiącu w jakiejkolwiek formie (w tym gotówką, przelewem na rachunek bankowy klienta lub poprzez zasilenie posiadanych przez klientów Kart DGC) kwoty należne im z tytułu dokonanych zwrotów towarów zakupionych w sklepach stacjonarnych Spółki, po odliczeniu podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie Pytania nr 6:

Spółka pragnie potwierdzić poprawność metodologii ustalania wysokości przychodów ze sprzedaży detalicznej, które w opisanym zdarzeniu przyszłym (czyli po zmianie procesu ewidencji sprzedaży w sklepach stacjonarnych) będą wpływać na ustalenie podstawy opodatkowania PSD, o której mowa w art. 6 Ustawy o PSD w opisanym zdarzeniu przyszłym.

W przyszłości Spółka zamierza zmienić proces ewidencji sprzedaży w sklepach stacjonarnych w ten sposób, że klient, który twierdząco odpowie na pytanie, czy nabywa towary w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i poda numer NIP przypisany do tej działalności otrzyma od razu fakturę dokumentującą sprzedaż.

W związku z powyższym, w zdarzeniu przyszłym wystarczające będzie, jeśli Spółka od Sumy przychodów netto zaewidencjonowanych w danym miesiącu za pomocą kasy rejestrującej bez uwzględnienia podatku VAT (dokumenty oznaczone w JPK Typem dokumentu „RO”) odejmie sprzedaż towarów bez podatku VAT zaewidencjonowaną w danym miesiącu za pomocą kasy rejestrującej dokonaną za pośrednictwem e-sklepu oraz zwracane klientom w danym miesiącu w jakiejkolwiek formie (w tym gotówką, przelewem na rachunek bankowy klienta lub poprzez zasilenie posiadanych przez klientów Kart DGC) kwoty należne im z tytułu dokonanych zwrotów towarów zakupionych w sklepach stacjonarnych Spółki, po odliczeniu podatku od towarów i usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest:

    - nieprawidłowe w zakresie:

  - braku wliczenia do podstawy opodatkowania sprzedaży zaewidencjonowaną na kasie fiskalnej i potwierdzoną paragonami z NIP o wartości powyżej 450 zł/100 euro, do których nie zostały wystawione faktury,

  - zaliczenia, do przychodu ze sprzedaży detalicznej, przychodu uzyskanego ze okazjonalnej sprzedaży na rzecz osób fizycznych ruchomości znajdujących się w ewidencji środków trwałych,

- ustalania przychodu ze sprzedaży detalicznej w stanie faktycznym i w zdarzeniu przyszłym;

    - prawidłowe w zakresie:

- braku zaliczenia do przychodu ze sprzedaży detalicznej, przychodu, który został udokumentowany fakturą uproszczoną (paragon z nr NIP nabywcy na sprzedaż do 450

zł/100 euro, 

  - braku uznania przychodu uzyskiwanego z tytułu sprzedaży kart podarunkowych za przychód ze sprzedaży detalicznej,

- zaliczenia, do przychodu ze sprzedaży detalicznej, przychodu uzyskiwanego z tytułu sprzedaży w ramach e-sklepu.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 pkt 1-6 ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o podatku od sprzedaży detalicznej (Dz. U. z 2020 r, poz. 1293), zwanej dalej ustawą,

Na podstawie art. 4 i art. 5 ustawy

podatnikami podatku są sprzedawcy detaliczni, a przedmiotem opodatkowania podatkiem jest przychód ze sprzedaży detalicznej.

W myśl art. 6 ust. 1-5 ustawy:

Z ww. przepisów wynika, że podstawą opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej jest nadwyżka - ponad kwotę 17 000 000 zł w danym miesiącu - przychodów ze sprzedaży towarów uznanej za sprzedaż detaliczną w rozumieniu ustawy, zaewidencjonowana przy pomocy kas rejestrujących oraz obrotu niezaewidencjonowanego zgodnie ze zwolnieniem przewidzianym w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. z 2018 r., poz. 2519).

Należy zauważyć, że aby dany przychód ze sprzedaży był opodatkowany podatkiem od sprzedaży detalicznej, konieczne jest aby łącznie były spełnione następujące warunki:

1. zbycie musi być dokonywana na rzecz określonej grupy podmiotów (konsumentów),

2. zbycie winno następować w ramach działalności gospodarczej (w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT) zbywcy,

3. zbycie musi mieć charakter odpłatny oraz musi mieć miejsce na podstawie umowy zawartej w lokalu przedsiębiorstwa lub poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o prawach konsumenta,

4. przedmiotem zbycia muszą być towary (w rozumieniu ustawy).

Zatem aby móc rozstrzygnąć czy dana działalność podlega opodatkowaniu podatkiem, konieczne jest ustalenie czy są spełnione ww. warunki.

Pod pojęciem konsumenta rozumieć się osobę fizyczną: nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz prowadzącą działalność gospodarczą nabywającą towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, a także rolnika ryczałtowego.

Zbycie musi nastąpić w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. Jak wynika z art. 15 ust. 2 tej ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Można zatem stwierdzić, że co do zasady opodatkowaniu podatkiem podlega tylko takie zbycie towarów, które jest dokonywane w ramach zorganizowanego działalności, natomiast nie podlega opodatkowaniu zbycie towarów, które jest dokonywane w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Odnośnie zaś „odpłatności zbycia towarów”, przepisy ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej nie zawierają definicji legalnej tego pojęcia. Przez pojęcie „odpłatny”, zgodnie z potocznym znaczeniem tego wyrazu, rozumie się taki, „za który się płaci”, „wymagający zapłacenia”. Natomiast „zbywać” oznacza „sprzedać coś”, „przekazać”. Można też zauważyć, że przez „sprzedaż” rozumie się „odstąpić komuś coś za pieniądze”.

Jak stwierdzono w uzasadnieniu do ustawy: „Odpłatne zbycie towarów ma znaczenie szersze niż cywilistyczne ujęcie sprzedaży. Pod pojęciem odpłatnego zbycia należy rozumieć wszelkie postaci przeniesienia własności towarów, dokonywane zarówno w swoim imieniu i na swoją rzecz, jak i na rzecz osób trzecich (w tym dokonywane na podstawie umowy komisu lub umowy agencyjnej), za wynagrodzeniem”.

Zatem można stwierdzić, że gdy w ustawie jest mowa o odpłatnym zbyciu należy przez to rozumieć, że chodzi o przekazanie towaru za pieniądze przez sprzedawcę detalicznego na rzecz konsumenta (nabywcy).

Przy czym aby takie zbycie stanowiło „sprzedaż detaliczna w rozumieniu ustawy - a tym samym przychód z takiej sprzedaży podlegał opodatkowaniu podatkiem - konieczne jest aby miało ono miejsce w Polsce na podstawie umowy zawartej w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta, albo poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta.

Zgodnie z art. 2 pkt 2 ww. ustawy

Natomiast przez lokal przedsiębiorstwa - stosownie do art. 2 pkt 3 ustawy o prawach konsumenta – rozumie się:

Zatem opodatkowaniu podlegają sprzedaże dokonane na podstawie umów zawartych w lokalu oraz poza nim przy czym konieczna jest fizyczna obecność stron przynajmniej na etapie złożenia oferty, która inicjuje zawarcie umowy.

Warto zauważyć, że lokalem przedsiębiorstwa jest też miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez pełnomocnika lub zastępcę pośredniego przedsiębiorcy, przy czym bez znaczenia jest tytuł prawny (własność, wynajem, dzierżawa) na podstawie którego sprzedawca korzysta z lokalu oraz to czy w ogóle korzysta z danego lokalu na podstawie prawnej. Natomiast nie podlega opodatkowaniu sprzedaż na odległość (m.in. przez Internet, telefon).

Na końcu pozostało do rozstrzygnięcia czym jest towar (przychód ze sprzedaży którego podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej). Ustawodawca zdefiniował towar lakonicznie jako rzeczy ruchome i ich części.

Definicja towaru dla potrzeb podatku od sprzedaży detalicznej, wskazuje na jej autonomiczny charakter. Mianowicie definicja ta ma inny (węższy) zakres, niż definicja towarów zawarta w ustawie o VAT, do której odwołuje się ustawodawca definiując działalność gospodarczą oraz kasy rejestrujące. Natomiast w myśl definicji towaru na gruncie podatku od sprzedaży detalicznej, w przeciwieństwie do podatku VAT, towarem nie są nieruchomości (budynki, budowle, działki itp.). Konsekwencją tej autonomiczności jest brak podstaw do odwoływania się do interpretacji indywidualnych wydanych przez Ministra Finansów w zakresie klasyfikacji danych świadczeń na gruncie podatku VAT (por. wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 365/17).

Definicja towaru dla potrzeb podatku od sprzedaży detalicznej zachowuje pewną odrębność również w odniesieniu do prawa cywilnego. Co prawda w przepisach prawa cywilnego brak jest definicji towaru, lecz znajdujemy tam definicję rzeczy jako przedmiotu materialnego (art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 poz. 1145), czyli również nieruchomości. Przy czym mając na uwadze, ww. definicję rzeczy można stwierdzić, że poza nieruchomościami, pojęcie towaru - zdefiniowane na potrzeby podatku od sprzedaży detalicznej - będzie miało podobny zakres jak rzecz na gruncie kodeksu cywilnego, o czym świadczy chociażby uzasadnienie do ustawy, gdzie stwierdzono, że „zgodnie z dychotomicznym podziałem rzeczy, funkcjonującym powszechnie na gruncie prawa cywilnego, rzeczami ruchomymi są wszelkie przedmioty materialne, które nie są nieruchomościami. Wobec powyższego nie ma konieczności definiowania w ustawie pojęcia rzeczy”.

Ponadto należy zauważyć, że wobec autonomicznej regulacji ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, która poprzez wprowadzenie własnych, odrębnych definicji ustawowych nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych brak jest wskazań aby odwołać się do klasyfikacji PKWiU, której stosowania ustawodawca nie przewidział na gruncie ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej i nie odwołuje się do definicji ustawowych zawartych w ustawie (por. wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 365/17).

Dlatego też, w związku z brakiem odwołania się w przedmiotowej definicji towaru do innych aktów prawnych, należy odczytać ją literalnie. Jak bowiem zauważono w uchwale Sądu najwyższego sygn. akt III CZP 94/06 „Zasada pierwszeństwa wykładni językowej, choć nie ustala absolutnego porządku preferencji, to jednak dopuszcza odstępstwa od wyniku jej zastosowania tylko wówczas, gdy wynik ten prowadzi albo do absurdu, albo do rażąco niesprawiedliwych lub irracjonalnych konsekwencji”.

Zgodnie z potocznym znaczeniem słowa „rzecz” rozumie się przez nie «materialny element otaczającego świata» lub «przedmiot będący czyjąś własnością» (Słownik Języka Polskiego PWN, https://sjp.pwn.pl/sjp/rzecz;2518559.html). Synonimem „rzeczy” jest: coś, eksponat, obiekt, przedmiot, przynależność, ruchomość (Internetowy słownik synonimów języka polskiego online Synonim.NET, https://synonim.net/synonim/rzecz).

Zatem przez towar, na potrzeby podatku od sprzedaży detalicznej należy rozumieć każdy przedmiot (poza nieruchomościami), wyrób mający materialną postać który może być wytworzony bez udziału klienta i którego wartość użyteczna, a po części również materialna jest wytworzona w miejscu produkcji/wytworzenia towaru,  a contrario nie ma postaci niematerialnej (np. czynności, postępowania, procesu, pracy) na rzecz czy dla korzyści usługodawcy i w przeciwieństwie do usługi, jego wartość nie wyniku - albo wynika w mniejszym stopniu - z interakcji z klientem.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.),

podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Art. 106b ust. 5 ustawy o VAT, dopuszcza możliwość wystawienia faktury do sprzedaży zaewidencjonowanej na kasie rejestrującej,

jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej (paragon z NIP).

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 5 ustawy jednym z elementów prawidłowo wystawionej faktury VAT jest, co do zasady,

numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi.

Z kolei art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT przewiduje, że

w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza 450 zł/100 euro, faktura może nie zawierać danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku. Jest to wtedy tzw. faktura uproszczona.

Oznacza to, że w zależności od statusu nabywcy i jego rezydencji podatkowej będzie to albo NIP (numer podatkowy, pod którym nabywca jest zidentyfikowany dla celów podatku), albo numer podatkowy innego państwa członkowskiego (pod którym nabywca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej). Z powyższego wynika, że NIP nabywcy zawiera faktura VAT wystawiona na rzecz zidentyfikowanego podatnika podatku VAT. Jednocześnie należy zauważyć, że wyłącznym identyfikatorem podatkowym dla podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzącymi działalności gospodarczej lub niebędącymi zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług jest PESEL. Takie osoby nie posługują się NIP-em (zgodnie z ustawą z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników – Dz. U. z 2020 r. poz. 170).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej może być przychód ze sprzedaży towarów na rzecz podmiotów:

- nie będących przedsiębiorcami,

- będących przedsiębiorcami lecz nabycie to nie jest związane z ich działalności gospodarczą,

- rolników ryczałtowych.

Z wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności, dokonujecie Państwo sprzedaży towarów. W ramach sprzedaży prowadzonej przez Spółkę w sklepach stacjonarnych na rzecz osób fizycznych/prawnych/innych, która jest ewidencjonowana na kasach rejestrujących, mogą wystąpić m.in następujące przypadki:

- Spółka dokonuje sprzedaży o wartości do 450 zł/100 euro brutto na rzecz osób fizycznych/prawnych/innych, które posługują się przy zakupie numerem NIP, wobec czego sprzedaż zostaje zarejestrowana na kasie rejestrującej oraz udokumentowana paragonem fiskalnym z NIP klienta (będącym fakturą uproszczoną);

- Spółka dokonuje sprzedaży o wartości powyżej 450 zł/100 euro brutto na rzecz osób fizycznych/prawnych/innych, które posługują się przy zakupie numerem NIP, wobec czego sprzedaż zostaje zarejestrowana na kasie rejestrującej i udokumentowana paragonem fiskalnym z NIP, na podstawie którego następnie - na ewentualne życzenie klienta - może zostać wystawiona faktura.

Pragniecie Państwo potwierdzić, czy wystawianie paragonów z NIP nabywcy (na żądanie nabywców), skutkuje koniecznością wyłączenia wartości sprzedaży zafiskalizowanej paragonami z NIP nabywcy z podstawy opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej.

Jak wskazano powyżej opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej podlega tylko przychód osiągnięty ze sprzedaży na rzecz konsumentów. A contrario, przychód uzyskany ze sprzedaży na rzecz innych podmiotów, w tym przypadku osób fizycznych będących przedsiębiorcami, w sytuacji gdy nabycie to związane z ich działalności gospodarczą oraz przychód uzyskany ze sprzedaży innej niż sprzedaż detaliczna - nie będzie podlegał opodatkowaniu tym podatkiem.

Przy czym przychód ze sprzedaży detalicznej określa się na podstawie wielkości sprzedaży zaewidencjonowanej przy użyciu kas rejestrujących. Równocześnie należy mieć na uwadze że na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnicy podatku od towarów i usług prowadzący sprzedaż mają obowiązek wystawiania faktur dla określonych podmiotów, m.in. na rzecz innych podatników podatku VAT.

Wyżej wskazane regulacje prawne wskazują na to, że w świetle ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej kluczowym elementem uznania sprzedaży zaewidencjonowanej na kasie fiskalnej za sprzedaż inną niż detaliczna jest spełnienie kryterium w postaci wystawienia faktury VAT, a nie sam fakt posłużenia się przez kupującego numerem NIP.    

W związku z powyższym sprzedaż, do której wystawiono paragon fiskalny z NIP dopiero z chwilą prawidłowego jej udokumentowania, zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług tj. przez wystawienie faktury VAT, będzie możliwa do zakwalifikowania jako sprzedaż na rzecz Przedsiębiorcy.

Tym samym wyłącznie przychód wynikający z faktury VAT lub faktury VAT uproszczonej (paragonu z nr NIP nabywcy do 450 zł) nie będzie uwzględniany przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej. Natomiast sprzedaż zaewidencjonowaną na kasie fiskalnej i potwierdzoną paragonami z NIP o wartości powyżej 450 zł (100 euro), do których nie zostały wystawione faktury VAT, należy uznać za sprzedaż detaliczną, której wartość wlicza się do podstawy opodatkowania.

Gwoli wyjaśnienia należy dodać, że fakt zarejestrowania podmiotu w CEiDG albo KRS nie ma wpływu na interpretacje ww. przepisów, albowiem w ustawie - w zakresie określenia statusu nabywcy - odesłanie jest wyłącznie do przepisów o VAT.

Oceniając stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1 w przedmiocie zaliczenia do przychodu ze sprzedaży detalicznej, przychodu, który został udokumentowany paragonami fiskalnymi z uzupełnionym polem „NIP Nabywcy” należy uznać za:

˗ nieprawidłowe w zakresie braku wliczenia do podstawy opodatkowania sprzedaży zaewidencjonowanej na kasie fiskalnej i potwierdzoną paragonami z NIP o wartości powyżej 450 zł/100 euro, do których nie zostały wystawione faktury;

˗ prawidłowe w zakresie braku wliczenia w przypadku wystawienia faktury uproszczonej (paragon z nr NIP nabywcy na sprzedaż do 450 zł/100 euro.

Odnośnie wliczenia do przychodu ze sprzedaży detalicznej, okazjonalnej sprzedaży na rzecz osób fizycznych ruchomości znajdujących się w ewidencji środków trwałych Spółki, to należy zauważyć, że taka sprzedaż nie może być uznana za gospodarowanie majątkiem prywatny a tym samym uznana za czynność wykonana poza działalnością gospodarczą.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, ani też z przepisów ustawy o VAT, skąd zaczerpnięto definicje prowadzenia działalności gospodarczej. Dlatego zasadnym jest odwołanie się do doktryny wypracowanej na gruncie tego podatku.

W orzeczeniu TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Jesteście Państwo spółką akcyjną, czyli podmiotem powołanym do prowadzenia działalności gospodarczej, więc Państwo nie posiadacie majątku prywatne, w powyższym rozumieniu.

Potwierdzają to również przepisy w zakresie podatku dochodowego. Jak wynika z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 poz. 1800)

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Z powyższego wynika, że środki trwałe, to rzeczy wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Dlatego też nie można uznać, że sprzedaż środków trwałych jest sprzedażą majątku prywatnego, czyli sprzedażą poza prowadzona działalnością gospodarczą.

Ponadto należy zauważyć, przepisy ustawy o nie przewidują szczególnych warunków (wyłączeń ze sprzedaży detalicznej) dla okazjonalne sprzedaży ruchomych środków trwałych.

Dlatego też, niezależnie od tego czy sprzedawany jest towar handlowy czy środki trwałe, to nie ma to wpływu na ocenę czy sprzedaż ta jest sprzedażą detaliczną.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że opisana sprzedaż ruchomości stanowiących środek trwały stanowi sprzedaż detaliczną, a wartości uzyskane z tej sprzedaży należy wliczyć do przychodu ze sprzedaży detalicznej.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 w przedmiocie zaliczenia, do przychodu ze sprzedaży detalicznej, przychodu uzyskanego ze okazjonalnej sprzedaży na rzecz osób fizycznych ruchomości znajdujących się w ewidencji środków trwałych - jest nieprawidłowe.

Jak wskazaliście we wniosku, prowadzicie Państwo również sprzedaż towarów za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległości (sieci Internet), czyli w ramach e-sklepu. W ramach sprzedaży za pośrednictwem e-sklepu, Spółka nie zawiera umów sprzedaży z klientami przy jednoczesnej fizycznej obecności osoby działającej w imieniu Spółki oraz klienta w miejscu innym niż lokal przedsiębiorstwa Spółki.

Jak wynika z powołanego wyżej art. 3 pkt 5 ustawy, opodatkowaniem podatkiem od sprzedaży detalicznej podlega wyłącznie sprzedaż dokonywana na podstawie umów zawieranych w lokalu przedsiębiorstwa oraz poza lokalem przedsiębiorstwa. Przy czym konieczna jest fizyczna obecność stron przynajmniej na etapie złożenia oferty, która inicjuje zawarcie umowy. Warto zauważyć, że lokalem przedsiębiorstwa jest też miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez pełnomocnika lub zastępcę pośredniego przedsiębiorcy, przy czym bez znaczenia jest tytuł prawny (własność, wynajem, dzierżawa) na podstawie którego sprzedawca korzysta z lokalu oraz to czy w ogóle korzysta z danego lokalu na podstawie prawnej. Natomiast nie podlega opodatkowaniu sprzedaż na odległość (m.in. przez Internet, telefon).

Zatem, Państwa przychody uzyskiwane z tytułu sprzedaży w ramach e-sklepu nie stanowią przychód ze sprzedaży detalicznej w rozumieniu art. 5 ustawy. W konsekwencji kwoty wypłacone z tytułu zwrotu towarów nie pomniejszają podstawy opodatkowania.

W konsekwencji stanowisko Państwa w zakresie pytania nr 3 w przedmiocie zaliczenia, do przychodu ze sprzedaży detalicznej, przychodu uzyskiwanego z tytułu sprzedaży w ramach e-sklepu - jest prawidłowe.

W sklepach stacjonarnych oraz za pośrednictwem e-sklepu oferujecie Państwo klientom zakup karty DGC. Karty DGC mogą mieć formę materialną (plastikowych kart) lub zdematerializowaną (w formie zapisu elektronicznego). Karty te spełniają definicję bonu różnego przeznaczenia, o którym mowa w art. 2 pkt 41 w zw. z pkt 44 Ustawy o VAT.

Państwa wątpliwości dotyczą rozpoznania przychodu uzyskanego ze kart podarunkowych jako przychodu ze sprzedaży detalicznej.

Chcąc odpowiedzieć na to pytanie należy rozstrzygnąć czym w istocie są sprzedawane karty.

Mając na uwadze opis cech tych kart można stwierdzić, że mają one postać znaków legitymacyjnych o których mowa w art. 921¹⁵ Kodeksu Cywilnego.

Zgodnie z tym przepisem § 1-3

Przez znaki legitymacyjne należy rozumieć dokumenty bądź inne przedmioty (np. karty gwarancyjnej, karnety, bilety, bony), które stanowią dowód przysługiwania określonej osobie określonego uprawnienia. Znaki legitymacyjne mogą występować w postaci znaków imiennych bądź znaków, które nie wskazują imiennie osoby uprawnionej. Forma w jakiej mogą występować znaki legitymacyjne stanowi katalog otwarty.

Kodeks cywilny reguluje, że przepisy o papierach wartościowych stosuje się odpowiednio do znaków legitymacyjnych stwierdzających obowiązek świadczenia. W razie utraty znaku legitymacyjnego stwierdzającego w swej treści obowiązek świadczenia na żądanie wierzyciela, dłużnik może uzależnić spełnienie świadczenia od wykazania uprawnienia przez osobę zgłaszającą takie żądanie. Znaki legitymacyjne umożliwiają uprawnionemu podmiotowi wykazanie przysługującego mu prawa, pełnią rolę dowodową, co odróżnia je od papierów wartościowych. Znaki legitymacyjne mogą występować w postaci znaków imiennych (np. bilet lotniczy) bądź znaków, które nie wskazują imiennie osoby uprawnionej (np. bilet komunikacji miejskiej).

Utrata znaku legitymacyjnego pozwala na wykazanie wierzycielowi swojego prawa za pomocą wszelkich środków dowodowych.

Należy zatem stwierdzić, że znaki legitymacyjne same w sobie nie stanowią ani usługi ani rzeczy lecz uprawniają ich posiadacza do skorzystania z określonego prawa. Znaki legitymacyjne pełnią funkcję dowodową, a utrata znaku legitymacyjnego nie pozbawia jego posiadacza automatycznie uprawnień które wynikały z utraconego znaku.

Mając na uwadze, że sprzedawane przez Państwa karty są bonami różnego przeznaczenia w rozumieniu ustawy o VAT to warto zauważyć, że jak wynika z art. 2 pkt 41, 43 i 44 ustawy o VAT przez:

Przenosząc powyższe na grunt podatku od sprzedaży detalicznej, należy stwierdzić, że znaki legitymacyjne, które stanowią dowód uprawniający do określonego świadczenia o charakterze niematerialnym (do usługi), nawet jeżeli przyjmują postać rzeczy, nie stanowią towaru w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy, a tym samych ich sprzedaż nie będzie sprzedażą detaliczną, która dotyczy tylko zbycia towarów. Konsekwencją tego jest, że przychód z takiej sprzedaży nie jest przedmiotem opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej. Należy bowiem uznać, że przez wydanie nabywcy znaku legitymacyjnego nie dochodzi do sprzedaży znaku samego w sobie ale określonych uprawnień do których dany znak legitymacyjny się odnosi.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy należy stwierdzić, że karty podarunkowe (bony różnego przeznaczenia MPV w rozumieniu art. 2 pkt 44 ustawy o VAT), które sprzedaje Spółka - w sytuacji gdy uprawniają one ich posiadacza do, nabycia określonych towarów – w istocie są znakami legitymacyjnymi, a tym samym przychód ze sprzedaży tych kart nie podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej (opodatkowaniu podlega przychód ze sprzedaży towarów opłaconych kartą podarunkową).

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 4 w przedmiocie braku uznania przychodu uzyskiwanego z tytułu sprzedaży kart podarunkowych za przychód ze sprzedaży detalicznej - jest prawidłowe.

W 5 pytaniu pytacie się Państwo o to jakie wartości - wynikające z prowadzonej przez was sprzedaży - nie należy wliczać do podstawy opodatkowania.

Mając na uwadze co wskazano powyżej, to podstawa opodatkowania będzie to wartość sprzedaży - bez podatku VAT - zaewidencjonowana za pomocą kasy rejestrującej obniżona o:

   - kwoty uzyskane ze sprzedaży za pośrednictwem e-sklepu,

   - kwoty sprzedaży udokumentowane fakturami (paragon z nr NIP nabywcy na sprzedaż do 450 zł/100 euro)

   - kwoty wypłacone w tym miesiącu z tytułu zwrotu towarów po odliczeniu podatku od towarów i usług,

   - kwoty wynikające z faktur wystawionych do sprzedaży udokumentowanych paragonami fiskalnymi z NIP o wartości powyżej 450 zł/100 euro

Neutralne dla określenia podstawy opodatkowania są wystawione noty korygujące i faktury korygujące.

Wbrew Państwa stanowisku (zgodnie z którym przychód pomniejsza się o wartość wynikającą z paragonów z NIP bez względu na wartość poszczególnych paragonów) do podstawy opodatkowania należy natomiast wliczyć wartość sprzedaż zaewidencjonowaną na kasie fiskalnej i potwierdzoną paragonami z NIP o wartości powyżej 450 zł (100 euro), do których nie zostały wystawione faktury VAT.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 5 w przedmiocie ustalania przychodu ze sprzedaży detalicznej - jest nieprawidłowe.

W 6 pytaniu pytacie się Państwo o to jakie wartości - wynikające z prowadzonej przez was sprzedaży - nie należy wliczać do podstawy opodatkowania w sytuacji kiedy zmienicie proces ewidencji sprzedaży w sklepach stacjonarnych w ten sposób, że klient, który twierdząco odpowie na pytanie, czy nabywa towary w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i poda numer NIP przypisany do tej działalności otrzyma od razu fakturę dokumentującą sprzedaż

Mając na uwadze co wskazano powyżej, to podstawa opodatkowania (w opisanym zdarzeniu przyszłym będzie to wartość sprzedaży - bez podatku VAT - zaewidencjonowana za pomocą kasy rejestrującej obniżona o:

    - kwoty uzyskane ze sprzedaży za pośrednictwem e-sklepu,

    - kwoty sprzedaży udokumentowane fakturami (paragon z nr NIP nabywcy na sprzedaż do 450 zł/100 euro)

    - kwoty wypłacone w tym miesiącu z tytułu zwrotu towarów po odliczeniu podatku od towarów i usług,

    - kwoty wynikające z faktur wystawionych do sprzedaży udokumentowanych paragonami fiskalnymi z NIP o wartości powyżej 450 zł/100 euro (dotyczy sprzedaży, która miała

      miejsce przed wprowadzeniem zmiany procesu ewidencjonowania).

Neutralne dla określenia podstawy opodatkowania są wystawione noty korygujące i faktury korygujące.

Mając na uwadze, że w stanowisku własnym nie uwzględniliście Państwo okoliczności wystawienia faktury do paragonu z NIP, którym była dokumentowana sprzedaż przed wprowadzeniem zmian ewidencjonowania, to wasze stanowisko nie może zostać uzna za prawidłowe bezwarunkowo.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 6 w przedmiocie ustalania przychodu ze sprzedaży detalicznej w zdarzeniu przyszłym, oceniane całościowo - jest nieprawidłowe.

W konsekwencji stanowisko Państwa należy uznać za

    - nieprawidłowe w zakresie:

  - braku wliczenia do podstawy opodatkowania sprzedaży zaewidencjonowaną na kasie fiskalnej i potwierdzoną paragonami z NIP o wartości powyżej 450 zł/100 euro, do których nie zostały wystawione faktury,

  - zaliczenia, do przychodu ze sprzedaży detalicznej, przychodu uzyskanego ze okazjonalnej sprzedaży na rzecz osób fizycznych ruchomości znajdujących się w ewidencji środków trwałych,

  -   ustalania przychodu ze sprzedaży detalicznej w stanie faktycznym i w zdarzeniu przyszłym;

    - prawidłowe w zakresie:

  - braku zaliczenia do przychodu ze sprzedaży detalicznej, przychodu, który został udokumentowany fakturą uproszczoną (paragon z nr NIP nabywcy na sprzedaż do 450 zł/100 euro,

  - braku uznania przychodu uzyskiwanego z tytułu sprzedaży kart podarunkowych za przychód ze sprzedaży detalicznej,

- zaliczenia, do przychodu ze sprzedaży detalicznej, przychodu uzyskiwanego z tytułu sprzedaży w ramach e-sklepu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie zapytania Wnioskodawcy i wskazanych przepisów do interpretacji. Inne kwestie nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).