Interpretacja indywidualna z dnia 15.01.2020, sygn. 0111-KDIB3-2.4018.15.2019.1.ASZ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

brak obowiązku zgłaszania rachunków technicznych

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 października 2019 r. (data wpływu 15 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłaszania rachunków technicznych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku zgłaszania rachunków technicznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową, będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podatnikiem VAT czynnym. Prowadzi działalność gospodarczą w obszarze deweloperskim.

W związku z prowadzoną działalnością Spółka posiada szereg rachunków bankowych w różnych bankach w Polsce:

1. Bieżące i pomocnicze rachunki rozliczeniowe prowadzone zgodnie z art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 2187, dalej: Prawo bankowe). Do każdego rachunku rozliczeniowego utworzono rachunek VAT.
2. Rachunki powiernicze otwarte prowadzone zgodnie z art. 49 ust. 1 pkt 4 Prawo bankowe. Obowiązek prowadzenia rachunków powierniczych wynika z ustawy deweloperskiej z dnia 16 września 2011 r. (dalej: ustawa deweloperska), która nakłada na Spółkę obowiązek prowadzenia mieszkaniowego rachunku powierniczego dla każdej realizowanej przez Spółkę inwestycji. Klienci Spółki nabywający lokal mieszkalny, dokonują regularnych transz wpłat na poczet inwestycji na rachunek powierniczy. Środki z rachunku powierniczego przeznaczone są na budowę i wykończenie lokali mieszkalnych, a Spółka otrzymuje je od banku w miarę postępów prac budowlanych (jest to bowiem rachunek powierniczy otwarty).
3. Rachunki lokat terminowych prowadzone zgodnie z art. 49 ust. 1 pkt 2 ustawy prawo bankowe.

Banki prowadzą wskazane powyżej rachunki bankowe w oparciu o umowę rachunku bankowego uregulowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, dalej: Kodeks cywilny). Spółka zgłasza fakt otwarcia i zamknięcia wskazanych powyżej rachunków bankowych do naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-8.

W praktyce do już istniejących rachunków bankowych (rozliczeniowych, pomocniczych, powierniczych lub rachunków lokat), na których prowadzone są operacje bankowe, banki prowadzą (lub mogą prowadzić w przyszłości) także szereg rachunków technicznych (dalej; rachunki techniczne), tj. w zależności od banku mogą zakładać subkonta, które służą jedynie do ewidencjonowania na nich środków pieniężnych bez możliwości dokonywania jakichkolwiek operacji przez Spółkę (Spółka może tylko dysponować środkami na rachunkach podstawowych a nie technicznych). Co do zasady rachunki techniczne służą wyłącznie poprawnemu funkcjonowaniu podstawowych rachunków bankowych dla których zostały utworzone. Do rachunków technicznych nie wydaje się kart bankowych (nie ma do nich bezpośredniego dostępu). Banki regularnie informują Spółkę o powadzonych dla niej rachunkach bankowych oraz o ich charakterze (Spółka ma więc możliwość wskazania, które rachunki banki traktują jako rachunki typowo techniczne).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma obowiązek zgłaszać do naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu aktualizującym NIP-8 informację o numerach rachunków technicznych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka nie powinna mieć obowiązku zgłaszać do naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu aktualizującym NIP-8 informacji o numerach rachunków technicznych.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2019 r., poz. 23. dalej: ustawa o ewidencji), podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Stosownie do art. 5 ust. 3 ustawy zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych (...).

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, la i 10, mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych. Podmioty wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego dokonują zgłoszenia aktualizacyjnego wyłącznie w zakresie danych uzupełniających wskazanych w art. 5 ust. 2b pkt 2 tj. obejmujące następujące dane: skróconą nazwę (firmę), wykaz rachunków bankowych lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, z wyjątkiem rachunku VAT w rozumieniu art. 2 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2018 poz. 2174 dalej: ustawa o VAT), adresy miejsc prowadzenia działalności, dane prowadzącego dokumentację rachunkową, w tym jego NIP, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej, dane kontaktowe, a w przypadku osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych dane dotyczące poszczególnych wspólników, w tym ich identyfikatory podatkowe.

Zgodnie z ustawą ewidencji oraz rozporządzeniem wydanym na jej podstawie osoby prawne składają aktualizację na formularzu NIP-8.

Umowa rachunku bankowego oraz określenie obowiązków i uprawnień stron umowy została uregulowana w art. 725 -733 Kodeksu cywilnego. Na podstawie art. 725 kodeksu cywilnego przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych.

Bank może obracać czasowo wolne środki pieniężne zgromadzone na rachunku bankowym z obowiązkiem ich zwrotu w całości lub w części na każde żądanie, chyba że umowa uzależnia obowiązek zwrotu od wypowiedzenia (art. 726 kodeksu cywilnego).

Zasady prowadzenia przez banki rachunków bankowych uregulowane zostały w ustawie prawo bankowe. Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy prawo bankowe banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje rachunków bankowych:

1. rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze;
2. rachunki lokal terminowych;
3. rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, w tym rachunki rodzinne, oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych;
4. rachunki powiernicze.

Natomiast w myśl art. 49 ust. 2 ustawy prawo bankowe rachunki rozliczeniowe oraz rachunki lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla:

1. osób prawnych;
2. jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, o ile posiadają zdolność prawną;
3. osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym dla osób będących przedsiębiorcami.

Należy wskazać, iż poza wymienionymi w przepisach prawo bankowe rachunkami bankowymi istnieją również tzw. rachunki techniczne, które mają bardzo ograniczoną funkcjonalność i w praktyce są tworzone do już istniejących rachunków podstawowych (bieżących, powierniczych czy lokat). Jednak niemożliwe jest ich zakwalifikowanie do definicji któregokolwiek z ustawowych typów rachunków bankowych wymienionych w art. 49 ust. 1 prawa bankowego (brak jest bowiem podstaw aby automatycznie uznać, iż przykładowo rachunek techniczny dla rachunku bieżącego jest rachunkiem bieżącym). Rachunek techniczny charakteryzuje się tym, że niemal wszelkie operacje płatnicze jakie mogą być na nim wykonywane są wykonywane automatycznie przez bank z korelacją z rachunkiem podstawowym.

Jak wynika z wydawanych do tej pory interpretacji indywidualnych (jakkolwiek stan faktyczny wskazany w przywołanych interpretacjach odbiega od stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku, niemniej jednak reprezentują one zasady, które zdaniem organów podatkowych, wyznaczają kierunek w zakresie raportowania rachunków bankowych) w zakresie zasad raportowania rachunków bankowych, raportowaniu powinny podlegać rachunki spełniające definicję z art. 49 ust. 1 prawa bankowego. Tak przykładowo wskazał Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 9 października 2017 r. sygn. 0111-KDIB3-1.4018.2.2017.1.KO, w której wskazał m.in., że: Organ podatkowy stoi na stanowisku, że skoro przedmiotowe lokaty bankowe mają charakter rachunków lokat terminowych, o których mowa w powołanym wyżej art. 49 ust. 1 ustawy prawo bankowe i w myśl ustawy Prawo bankowe są jednym z rodzajów rachunków bankowych, to na Wnioskodawcy ciąży obowiązek dokonywania zgłoszeń aktualizacyjnych NIP-2 poszczególnych numerów rachunków bankowych przyporządkowanych lokatom terminowym zarówno w sytuacji ich otwarcia jak i zamknięcia.

Ponadto organy podkreślały, iż rachunki bankowe, służące do celów ewidencyjnych nie podlegają zgłoszeniu, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 grudnia 2013 r. sygn. IPPP2/443-1063/13-2/RR, wskazał że: Rachunek kredytowy jest tylko kontem ewidencyjnym, które służy wyłącznie do ewidencjonowania wykorzystania i spłaty kredytu. Ponadto omawiany rachunek nie został wymieniony w treści art. 49 ust. 1 Prawa bankowego, w konsekwencji powyższego wnioskodawca nie ma obowiązku informowania organów podatkowych o fakcie posiadania rachunku kredytowego.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy wskazać iż charakter rachunków technicznych które służą wyłącznie do celów ewidencyjnych i nie zostały wymienione w art. 49 ust. 1 Prawa bankowego, determinowałby brak obowiązku zgłaszania przez Spółkę takich rachunków do naczelnika urzędu skarbowego na formularzu NIP-8.

Należy także wskazać, iż dnia 1 września 2019 r. na podstawie znowelizowanego art. 96b ustawy o VAT weszła w życie nowa regulacja tzw. biała lista podatników VAT. Biała lista podatników VAT jest to ogólnie dostępny, ujednolicony rejestr podatników VAT, w którym można zweryfikować szereg informacji dostępnych do tej pory w różnych rejestrach. Zgodnie z art. 96b ust. 3 pkt 13 ustawy o VAT rejestr ten został dodatkowo uzupełniony o numery rachunków rozliczeniowych, o których mowa w art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy prawo bankowe lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której podmiot jest członkiem, otwartych w związku z prowadzoną przez członka działalnością gospodarczą wskazanych w zgłoszeniu identyfikacyjnym lub zgłoszeniu aktualizacyjnym i potwierdzonych przy wykorzystaniu STIR w rozumieniu art. 119zg pkt 6 Ordynacji podatkowej. Wraz z nową białą listą podatników VAT, nałożono na podatników realizujących transakcje przekraczające 15 000 zł obowiązek skrupulatnego weryfikowania rachunków bankowych swoich kontrahentów z białą listą podatników VAT (brak zapłaty na rachunek bankowy wskazany na białej liście będzie skutkował od 2020 r. brakiem prawa zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych oraz odpowiedzialnością solidarną za podatek VAT razem z kontrahentem).

Powyższe oznacza to, że od 1 września 2019 r. podatnicy mają, stosunkowo łatwą, możliwość zweryfikowania w jednym miejscu pełnych danych dotyczące ich kontrahentów, łącznie z danymi rachunków bankowych i powinni dokonywać płatności jedynie na rachunki bankowe wskazane na białej liście podatników VAT.

W kontekście powyższego, jeszcze większego znaczenia nabywa kwestia zgłaszania posiadanych rachunków bankowych poruszona w niniejszym wniosku (wszak kontrahenci Spółki będą każdorazowo weryfikować stan posiadanych rachunków bankowych Spółki na białej liście podatników VAT). Patrząc więc na wykładnię celowościową regulacji w zakresie białej listy podatników VAT nie wydaje się celowe aby zamiarem ustawodawcy było publikowanie na białej liście podatników VAT również rachunków technicznych, które nie są rachunkami bankowymi zgodnie z art. 49 ust. 1 prawa bankowego (należy bowiem jeszcze raz podkreślić, iż na białej liście podatników VAT publikowane będą wszystkie zgłoszone na NIP-8 i potwierdzone przez banki rachunki bankowe podatnika).

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż nie powinna mieć obowiązku zgłaszania do naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu aktualizującym NIP-8 informacji o numerach rachunków technicznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2019 r., poz. 63 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Na podstawie art. 5 ust. 2b ustawy zgłoszenie identyfikacyjne podatników wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego zawiera dane:

1. objęte treścią wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym, z wyłączeniem rejestru dłużników niewypłacalnych, przekazywane automatycznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego;
2. uzupełniające: skróconą nazwę (firmę), wykaz rachunków bankowych lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, z wyjątkiem rachunku VAT w rozumieniu art. 2 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, adresy miejsc prowadzenia działalności, dane prowadzącego dokumentację rachunkową, w tym jego NIP, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej, dane kontaktowe, a w przypadku osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych dane dotyczące poszczególnych wspólników, w tym ich identyfikatory podatkowe.

W myśl art. 5 ust. 3 ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, z wyjątkiem rachunku VAT w rozumieniu art. 2 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, adresy miejsc prowadzenia działalności, dane prowadzącego dokumentację rachunkową, w tym jego NIP, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych ().

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy, podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1114, z późn. zm.). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego.

Podatnicy, z wyłączeniem osób fizycznych objętych rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług, oraz płatnicy podatków podlegający obowiązkowi ewidencyjnemu są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego nie później niż w terminie przewidzianym do złożenia pierwszej deklaracji, zeznania, informacji bądź oświadczenia, albo wraz z dokonaniem pierwszej wpłaty podatku lub zaliczki na podatek (art. 6 ust. 1a ustawy).

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, oraz zarządca sukcesyjny mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych. W okresie od dnia śmierci przedsiębiorcy do dnia ustanowienia zarządu sukcesyjnego albo wygaśnięcia uprawnienia do powołania zarządcy sukcesyjnego, a także w okresie od dnia, w którym zarządca sukcesyjny przestał pełnić tę funkcję, do dnia powołania kolejnego zarządcy sukcesyjnego albo wygaśnięcia zarządu sukcesyjnego obowiązek aktualizowania danych za przedsiębiorstwo w spadku wykonują osoby, o których mowa w art. 14 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej (Dz. U. poz. 1629), dokonujące czynności, o których mowa w art. 13 tej ustawy. Podmioty wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego dokonują zgłoszenia aktualizacyjnego wyłącznie w zakresie danych uzupełniających wskazanych w art. 5 ust. 2b pkt 2.

Natomiast art. 9 ust. 6 ustawy stanowi, że do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

1. odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;
2. wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Z przedstawionych wyżej przepisów wynika, iż zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera m.in. wykaz rachunków bankowych. Ponadto podatnicy prowadzący działalność gospodarczą zostali obowiązani dokonać zgłoszenia aktualizacyjnego w celu uzupełnienia danych, m.in. wykazu rachunków bankowych.

W myśl art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:

1. w odniesieniu do których naczelnik urzędu skarbowego nie dokonał rejestracji albo które wykreślił z rejestru jako podatników VAT;
2. zarejestrowanych jako podatnicy VAT, w tym podmiotów, których rejestracja jako podatników VAT została przywrócona.

Stosownie do art. 96b ust. 3 pkt 13 ustawy o VAT, wykaz wśród danych podmiotów, o których mowa w ust. 1 zawiera numery rachunków rozliczeniowych, o których mowa w art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której podmiot jest członkiem, otwartych w związku z prowadzoną przez członka działalnością gospodarczą wskazanych w zgłoszeniu identyfikacyjnym lub zgłoszeniu aktualizacyjnym i potwierdzonych przy wykorzystaniu STIR w rozumieniu art. 119zg pkt 6 Ordynacji podatkowej.

Pojęcie rachunku płatniczego zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 25 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2019 r. poz. 659 ze zm.), zgodnie z którym rachunek płatniczy jest to rachunek prowadzony dla jednego lub większej liczby użytkowników służący do wykonywania transakcji płatniczych, przy czym przez rachunek płatniczy rozumie się także rachunek bankowy oraz rachunek członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jeżeli rachunki te służą do wykonywania transakcji płatniczych.

Rodzaje rachunków bankowych określone zostały w rozdziale 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2018 r., poz. 2187 ze zm.).

Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje rachunków bankowych:

1. rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze, oraz prowadzone dla nich na zasadach określonych w rozdziale 3a rachunki VAT;
2. rachunki lokat terminowych;
3. rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, w tym rachunki rodzinne, oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych;
4. rachunki powiernicze.

Na tle przedstawionego we wniosku opisu sprawy wątpliwości Spółki związane są z obowiązkiem zgłaszania do naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu aktualizującym NIP-8 informacji o numerach rachunków technicznych.

Spółka w opisie sprawy podała, że w związku z prowadzoną działalnością posiada szereg rachunków bankowych w różnych bankach w Polsce.:

1. Bieżące i pomocnicze rachunki rozliczeniowe prowadzone zgodnie z art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo bankowe. Do każdego rachunku rozliczeniowego utworzono rachunek VAT.
2. Rachunki powiernicze otwarte prowadzone zgodnie z art. 49 ust. 1 pkt 4 Prawo bankowe. Obowiązek prowadzenia rachunków powierniczych wynika z ustawy deweloperskiej z dnia 16 września 2011 r., która nakłada na Spółkę obowiązek prowadzenia mieszkaniowego rachunku powierniczego dla każdej realizowanej przez Spółkę inwestycji. Klienci Spółki nabywający lokal mieszkalny, dokonują regularnych transz wpłat na poczet inwestycji na rachunek powierniczy. Środki z rachunku powierniczego przeznaczone są na budowę i wykończenie lokali mieszkalnych, a Spółka otrzymuje je od banku w miarę postępów prac budowlanych (jest to bowiem rachunek powierniczy otwarty).
3. Rachunki lokat terminowych prowadzone zgodnie z art. 49 ust. 1 pkt 2 ustawy prawo bankowe.

Wnioskodawca zgłasza fakt otwarcia i zamknięcia wskazanych powyżej rachunków bankowych do naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-8.

Spółka podaje, że do już istniejących rachunków bankowych (rozliczeniowych, pomocniczych, powierniczych lub rachunków lokat), na których prowadzone są operacje bankowe, banki prowadzą (lub mogą prowadzić w przyszłości) także szereg rachunków technicznych (dalej; rachunki techniczne), tj. w zależności od banku mogą zakładać subkonta, które służą jedynie do ewidencjonowania na nich środków pieniężnych bez możliwości dokonywania jakichkolwiek operacji przez Spółkę (Spółka może tylko dysponować środkami na rachunkach podstawowych a nie technicznych). Co do zasady rachunki techniczne służą wyłącznie poprawnemu funkcjonowaniu podstawowych rachunków bankowych dla których zostały utworzone. Do rachunków technicznych nie wydaje się kart bankowych (nie ma do nich bezpośredniego dostępu). Banki regularnie informują Spółkę o prowadzonych dla niej rachunkach bankowych oraz o ich charakterze (Spółka ma więc możliwość wskazania, które rachunki banki traktują jako rachunki typowo techniczne).

W praktyce gospodarczej zdarza się, że podmioty wykorzystują usługę rachunków technicznych stosowanych w celu zautomatyzowania rozliczeń. Rachunki techniczne połączone są z bankowymi rachunki rozliczeniowymi na których prowadzone są operacje bankowe. Rachunek techniczny stosowany jest w celu zautomatyzowania rozliczeń, którego użycie powoduje, że system bankowy sam rozpoznaje wszystkie parametry przelewu i automatycznie księguje wpłaty na rachunek główny prowadzony na rzecz sprzedawcy.

Konfrontując przedstawiony opis sprawy w przywołanymi przepisami stwierdzić zatem należy, że tzw. rachunki techniczne, o których mowa we wniosku, nie są rachunkami rozliczeniowymi w rozumieniu art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo bankowe. Zatem Wnioskodawca nie ma więc obowiązku zgłaszania opisanych we wniosku rachunków technicznych, które jak jednoznacznie podaje służą jedynie do ewidencjonowania na nich środków pieniężnych bez możliwości dokonywania jakichkolwiek operacji przez Spółkę (Spółka może tylko dysponować środkami na rachunkach podstawowych a nie technicznych) naczelnikowi właściwego urzędu skarbowego, a tym samym nie będą one uwidaczniane w wykazie prowadzonym na podstawie art. 96b ustawy o VAT przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego nie powinien mieć obowiązku zgłaszania do naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu aktualizującym NIP-8 informacji o numerach rachunków technicznych, jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej