W zakresie ustalenia, czy wobec wdrożenia w marcu 2021 r. planu naprawy na podstawie Uchwały Zarządu Banku w związku z wystąpieniem na koniec 2020 r. straty bilansowej oraz przekroczenia na koniec 2020 r. wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Prawa bankowego, Bank począwszy od marca 2021 r. będzie korzystał ze zwolnienia od podatku od niektórych instytucji finansowych, na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PNIF, przez cały okres objęcia wdrożonym planem naprawy.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 kwietnia 2021 r. (data wpływu 5 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych, w zakresie ustalenia, czy wobec wdrożenia w marcu 2021 r. planu naprawy na podstawie Uchwały Zarządu Banku w związku z wystąpieniem na koniec 2020 r. straty bilansowej oraz przekroczenia na koniec 2020 r. wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Prawa bankowego, Bank począwszy od marca 2021 r. będzie korzystał ze zwolnienia od podatku od niektórych instytucji finansowych, na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PNIF, przez cały okres objęcia wdrożonym planem naprawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych, w zakresie ustalenia, czy wobec wdrożenia w marcu 2021 r. planu naprawy na podstawie Uchwały Zarządu Banku w związku z wystąpieniem na koniec 2020 r. straty bilansowej oraz przekroczenia na koniec 2020 r. wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Prawa bankowego, Bank począwszy od marca 2021 r. będzie korzystał ze zwolnienia od podatku od niektórych instytucji finansowych, na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PNIF, przez cały okres objęcia wdrożonym planem naprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (zwany dalej: „Spółka” lub „Bank”) jest bankiem krajowym w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm., dalej: „Prawo bankowe”), który w ramach prowadzonej działalności bankowej oferuje dla szerokiego kręgu odbiorców różnego rodzaju usługi finansowe.

Bank zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1836, dalej: „Ustawa o PNIF”, jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

W myśl przepisu art. 141m ust. 4 Prawa bankowego, banki krajowe są zobowiązane opracowywać i aktualizować plany naprawy co najmniej raz w roku oraz m.in. po istotnej zmianie sytuacji finansowej lub po wystąpieniu innego zdarzenia wpływającego na przyjęte w planie naprawy założenia i wykonanie tego planu. Komisja Nadzoru Finansowego (dalej: „KNF”) w drodze decyzji, zatwierdza aktualizację planu naprawy.

Plan naprawy określa m.in. czynności do podjęcia, służące utrzymaniu lub przywróceniu wypłacalności banku lub możliwości osiągania zysku przez bank. Jednocześnie, zgodnie z dyspozycją normy prawnej ujętej w przepisie art. 142 ust. 2 Prawa bankowego, zarząd banku m.in. w przypadku istotnie pogarszającej się sytuacji finansowej banku, w tym powstania straty bilansowej bądź groźby jej wystąpienia albo powstania niebezpieczeństwa niewypłacalności lub utraty płynności jest obowiązany zapewnić wdrożenie planu naprawy oraz zawiadomić o tym KNF.

Negatywne zmiany warunków rynkowych na skutek pandemii oraz konieczność utworzenia dodatkowych rezerw na zwrot części prowizji od przedterminowo spłaconych kredytów konsumenckich miały znaczący wpływ na pogorszenie sytuacji finansowej Banku, który odnotował za rok 2020 stratę bilansową.

W związku z wystąpieniem straty bilansowej na koniec grudnia 2020 r. i wobec przekroczenia na koniec grudnia wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Prawa bankowego oraz prognozą wystąpienia straty w 2021 r., Zarząd Banku stosując środek wczesnej interwencji podjął decyzję na postawie uchwały z dnia 16 marca 2021 r. o wdrożeniu planu naprawy zatwierdzonego decyzją Komisji Nadzoru Finansowego z dnia 3 stycznia 2018 r. Uchwała obejmuje wskazanie przyczyn podjętej decyzji, uzasadnionej względami ekonomicznymi i sytuacją finansową Banku.

Jednocześnie, Bank stosownie do dyspozycji wynikającej z art. 141m ust. 4 Prawa bankowego, sporządził aktualizację planu naprawy, która została przekazana do KNF w dniu 2 kwietnia br. zmieniając poziomy wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Prawa bankowego. Na dzień złożenia niniejszego wniosku, KNF nie zatwierdziła przedłożonej przez Bank aktualizacji planu naprawy w drodze decyzji, przy czym zgodnie z art. 142 Prawa Bankowego, KNF może zwrócić się do banku o wprowadzenie zmian do złożonej aktualizacji planu naprawy.

Ponadto, w dniu podjęcia uchwały o wdrożeniu planu naprawy Zarząd Banku złożył do KNF zawiadomienie (pismo z dnia 16 marca 2021 r.) o wystąpieniu przesłanki obligującej Bank do wdrożenia planu naprawy. Bank posiada elektroniczne potwierdzenie złożonego zawiadomienia.

Z dniem 16 marca 2021 r. z dniem złożenia zawiadomienia do KNF, Bank rozpoczął wdrażanie działań naprawczych i tym samym został objęty wdrożonym planem naprawy. Na dzień 31 marca 2021 r. będący pierwszym końcem miesiąca po objęciu Banku wdrożonym planem naprawy, Bank osiągnął narastająco za 3 miesiące 2021 r. dodatni wynik netto oraz na dzień 31 marca 2021 r. nie zostały osiągnięte poziomy wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 zgodnie z obowiązującym i wdrażanym Planem Naprawy. Z kolei, zgodnie z przyjętym Planem finansowym na 2021 r. Bank spodziewa się osiągnięcia straty netto za cały rok 2021 oraz osiągnięcia na dzień 31 grudnia 2021 r. poziomu wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Ustawy Prawo bankowe.

Wdrożenie działań naprawczych przez Bank ma na celu odbudowę rentowności operacyjnej Banku i jego dalszy rozwój. Ponadto, Bank zakłada, że działania naprawcze realizowane na podstawie wdrożonego Planu naprawy będą prowadzone do czasu osiągnięcia poprawy sytuacji finansowej Banku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wobec wdrożenia w marcu 2021 r. planu naprawy na podstawie Uchwały Zarządu Banku w związku z wystąpieniem na koniec 2020 r. straty bilansowej oraz przekroczenia na koniec 2020 r. wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Prawa bankowego, Bank począwszy od marca 2021 r. będzie korzystał ze zwolnienia od podatku od niektórych instytucji finansowych, na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PNIF, przez cały okres objęcia wdrożonym planem naprawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, realizując działania naprawcze na podstawie wdrożonego planu naprawy w rozumieniu art. 142 ust. 2 Prawa bankowego, które zostały wprowadzone na podstawie uchwały Zarządu Banku z dnia 16 marca 2021 r. w związku z wystąpieniem na koniec 2020 r. straty bilansowej i przekroczeniem na koniec 2020 r. wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Prawa bankowego, Bank będzie korzystał ze zwolnienia od podatku od instytucji finansowych na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PNIF, począwszy od miesiąca marca 2021 r. oraz przez cały okres objęcia wdrożonym planem naprawy.

Należy wskazać, iż Ustawa o PNIF, która weszła w życie z dniem 1 lutego 2016 r. wprowadziła obowiązek opodatkowania aktywów niektórych instytucji finansowych. Z uwagi na treść art. 4 ust. 1 Ustawy o PNIF, zgodnie z którym podatnikami podatku są m.in. banki krajowe w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 Prawa Bankowego, opodatkowaniem zostały objęte również aktywa Banku. Podstawę opodatkowania (zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy) stanowi w takim przypadku nadwyżka sumy wartości aktywów banku, wynikająca z zestawienia obrotów i sald ustalonego na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej, zgodnie standardami rachunkowości stosowanymi przez Bank ponad kwotę 4 mld zł.

Równocześnie, w art. 11 Ustawy o PNIF, ustawodawca przewidział przypadki, których zaistnienie prowadzi do zwolnienia podatników z ww. opodatkowania. I tak, zgodnie z art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PNIF, od podatku zwalnia się podatników objętych wdrożonym planem naprawy, w przypadku zaistnienia okoliczności, o których mowa w art. 142 ust. 2 Prawa bankowego, oraz osiągnięcia poziomu wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Prawa bankowego.

Zdaniem Banku, z uwagi na fakt, że regulacje Ustawy o PNIF, nie zawierają autonomicznych przepisów określających moment objęcia podatników zwolnieniem od podatku i odnoszą się w tym zakresie wprost do przepisów art. 142 ust. 1-3 Prawa bankowego, moment objęcia Banku wdrożonym planem naprawy w rozumieniu art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy, należy utożsamiać z momentem wdrożenia planu naprawy przez bank w rozumieniu Prawa Bankowego.

Wdrożenie planu naprawy, o którym mowa w art. 142 Prawa bankowego, prowadzone jest w razie wystąpienia określonych przesłanek, tj.: powstania straty bilansowej bądź groźby jej nastąpienia albo powstania niebezpieczeństwa niewypłacalności lub utraty płynności. Dla wdrożenia planu naprawy wystarczy spełnienie choćby jednej z wymienionych powyżej przesłanek. Jednocześnie, decyzję o wdrożeniu planu naprawy podejmuje Zarząd Banku, który w razie wystąpienia ww. przesłanek ma obowiązek zawiadomić o tym KNF oraz zapewnić wdrożenie planu naprawy.

Należy podkreślić, że w przypadku zaniechania przez Zarząd Banku obowiązku złożenia ww. zawiadomienia oraz wdrożenia planu naprawy, KNF z własnej inicjatywy może zobowiązać bank do podjęcia ww. czynności (art. 142 ust. 3 Prawa bankowego).

Jak wskazano na wstępie, Bank odnotował stratę bilansową na koniec 2020 r. tj. wystąpiła przesłanka zobowiązująca Zarząd Banku do wdrożenia planu naprawy. Jednocześnie, na koniec 2020 r. zostały przekroczone wskaźniki, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Ustawy - Prawo bankowe. Z uwagi na powyższe, Zarząd Banku podjął w dniu 16 marca 2021 r. stosowną uchwałę w sprawie wdrożenia planu naprawy i zawiadomił w tym samym dniu KNF o zaistniałych okolicznościach.

Biorąc, pod uwagę regulację art. 142 ust. 1-3 Prawa Bankowego, zdaniem Banku, Bank został objęty wdrożonym planem naprawy w dniu 16 marca 2021 r. w dniu podjęcia przez Zarząd Banku uchwały o wdrożeniu planu naprawy oraz przekazania do KNF pisma informującego o wdrożeniu planu naprawy.

W związku z powyższym, w ocenie Banku, Bank uzyskał prawo do zwolnienia od podatku od niektórych instytucji finansowych, w momencie wdrożenia planu naprawy, tj. w dniu podjęcia stosownej uchwały przez Zarząd Banku 16 marca 2021 r. w związku z wystąpieniem straty bilansowej oraz wobec przekroczenia wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 na dzień 31 grudnia 2020 r. przy jednoczesnym zawiadomieniu KNF o wdrożeniu planu naprawy.

Należy wskazać, że zwolnienie, o którym mowa w art. 11 ust. 2 pkt 2 Ustawy o PNIF, ma charakter systemowy, gdyż zostało uregulowane w ustawie i obowiązuje wszystkie podmioty, które spełniają warunki jego przyznawania.

W ocenie Banku, uprawnienie do skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 11, przysługuje, o ile spełnione zostaną dwie przesłanki. Pierwszą przesłanką jest wdrożenie planu naprawy przez bank w rozumieniu art. 142 ust. 2. Natomiast, drugą przesłanką jest przekroczenie wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Prawa bankowego tj. wskaźników ilościowych lub jakościowych określających sytuację finansową banku. Zgodnie z przywołanym wyżej przepisem zastosowanie zwolnienia podatkowego jest możliwe, jeżeli te dwie przesłanki zostaną spełnione łącznie.

Wobec powyższego, wdrożenie przez Bank planu naprawy na skutek podjętej uchwały przez Zarząd Banku w związku z wystąpieniem straty bilansowej na koniec 2020 r. oraz przekroczeniem wskaźników ilościowych lub jakościowych według stanu na 31 grudnia 2020 r., skutkuje powstaniem uprawnienia po stronie Banku do zwolnienia z podatku od niektórych instytucji finansowych.

Ustawodawca zwalnia z opodatkowania podmioty, wobec których zaistniały przesłanki określone w hipotezie normy wynikającej z art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PNIF. Zwolnienie, o którym mowa, wykazuje zatem charakter podmiotowy, gdyż ustawodawca zwalnia z opodatkowania określoną kategorię podmiotów ze względu na jej obiektywne cechy. Jak wskazano wyżej, zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy, wartość aktywów stanowiącą podstawę do kalkulacji podatku ustala się na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej podatnika.

Ponadto, Ustawodawca uzależnił zastosowanie zwolnienia podatkowego od prawidłowo dokonanej oceny swojej sytuacji finansowej przez bank. Plan naprawy zgodnie z przepisem art. 141m ust. 3 pkt 2 Prawa bankowego, obejmuje wskaźniki ilościowe lub jakościowe określające sytuację finansową, których poziom powinien monitorować bank. Spełnienie warunków uprawniających do zwolnienia w podatku od niektórych instytucji finansowych jest uzależnione od decyzji samego podatnika, czyli banku, i nie jest to decyzja dowolna. Decyzja ta związana jest z koniecznością oszacowania przez Bank, czy doszło do znacznego pogorszenia się sytuacji finansowej Banku. Wskazuje to na systemowy charakter analizowanego zwolnienia, które nie jest uzależnione od uznania organu podatkowego, lecz od przesłanek określonych w ustawie.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Banku, prawo do zwolnienia od podatku od instytucji finansowych, Bank nabył w trakcie miesiąca marca 2021 r., w którym wdrożył plan naprawy w związku z wystąpieniem straty bilansowej i przekroczeniem wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Prawa bankowego, na dzień 31 grudnia 2020 r. W związku z czym, począwszy od marca 2021 r. Bank będzie korzystał ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od niektórych instytucji finansowych. W konsekwencji, Bank nie będzie zobowiązany do obliczenia i wpłaty podatku do właściwego organu podatkowego za miesiąc marzec 2021 r. i kolejne miesiące, aż do zakończenia realizacji planu naprawy przez Bank, bez konieczności badania po każdym zakończonym miesiącu czy zostały osiągnięte wskaźniki, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 Ustawy Prawo bankowe.

W okresie realizacji wdrożonego planu naprawy zysk osiągany przez bank będzie przeznaczany w pierwszej kolejności na pokrycie strat, a następnie na zwiększenie funduszy własnych banku. Dlatego należy przyjąć, że aby zrealizować cel w postaci przeciwdziałania pogarszającej się sytuacji banku, ustawodawca przedział m.in. zwolnienie, o którym mowa w art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o PNIF, dla banków realizujących plan naprawy.

Należy wskazać, że potwierdzenie powyższego stanowiska znajdziemy w interpretacji z 24 października 2019 r., sygn. IPPB3/4510-539/16-6/S/MS/AG wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, jak również w wyroku NSA z 19 grudnia 2018 r. (sygn. akt II FSK 948/18), z których wynika że w trakcie miesiąca w którym wystąpią przesłanki do zwolnienia od podatku od instytucji finansowych to podatnik jest zwolniony z podatku bankowego już za ten miesiąc, aż do zakończenia realizacji programu postępowania naprawczego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.