Interpretacja indywidualna z dnia 25.11.2021, sygn. 0111-KDIB3-3.4019.8.2021.1.PK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej
Temat interpretacji
Opodatkowania sprzedaży walut
Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 maja 2021 r. (data wpływu 8 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od sprzedaży detalicznej w przedmiocie braku opodatkowania sprzedaży walut - jest prawidłowe.
Uzasadnienie
W dniu 8 czerwca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od sprzedaży detalicznej w przedmiocie braku opodatkowania sprzedaży walut.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Spółka jest spółką prawa handlowego.
W ramach działalności gospodarczej, Spółka prowadzi m.in. działalność kantorową polegającą na kupnie i sprzedaży walut obcych.
Sprzedaż przez Spółkę walut obcych w ramach działalności kantorowej prowadzona jest na rzecz między innymi osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej lub osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą nabywających towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą (dalej „Konsumenci”).
Spółka powzięła wątpliwość czy sprzedaż przez Spółkę walut obcych na rzecz Konsumentów podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej na gruncie przepisów ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o podatku od sprzedaży detalicznej (t.j.: Dz.U. z 2020 r., poz. 1293 ze zm., dalej „ustawa o PSD”).
Wartość przychodów z tytułu sprzedaży detalicznej w przypadku Spółki przekracza ustawowy próg, o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o PSD.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy sprzedaż przez Spółkę walut obcych na rzecz Konsumentów podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej na gruncie przepisów ustawy o PSD?
Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przez Spółkę walut obcych na rzecz Konsumentów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej na gruncie przepisów ustawy o PSD.
Zgodnie z art. 5 ustawy o PSD, przedmiotem opodatkowania podatkiem jest przychód ze sprzedaży detalicznej. Stosownie do art. 4 ustawy o PSD, podatnikami podatku są sprzedawcy detaliczni.
W art. 3 pkt 5 ustawy o PSD ustawodawca wskazał, że pod pojęciem sprzedaży detalicznej rozumie się dokonywanie na terytorium Polski, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:
a) w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 287 ze zm., dalej „Ustawa o prawach konsumenta”),
b) poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 Ustawy o prawach konsumenta
- także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej.
Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy o PSD, ilekroć w ustawie jest mowa o konsumencie rozumie się przez to osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą nabywającą towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, a także rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Stosownie do art. 3 pkt 6 ustawy o PSD, pod pojęciem towaru rozumie się rzeczy ruchome lub ich części.
Zgodnie z art. 3 pkt 4 ustawy o PSD, ilekroć w ustawie jest mowa o sprzedawcy detalicznym rozumie się przez to osobę fizyczną, osobę prawną, spółkę cywilną oraz jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej dokonujące sprzedaży detalicznej.
Podstawę opodatkowania podatkiem stanowi osiągnięta w danym miesiącu nadwyżka przychodów ze sprzedaży detalicznej ponad kwotę 17 000 000 zł (art. 6 ust. 1 ustawy o PSD).
Z wykładni przytoczonych przepisów wynika, że dla opodatkowania danego przychodu podatkiem od sprzedaży detalicznej niezbędne jest łączne spełnienie następujących warunków:
1) źródłem przychodu jest sprzedaż detaliczna, zdefiniowana w art. 3 pkt 5 ustawy o PSD;
2) przedmiotem sprzedaży detalicznej są towary, których definicję ustawodawca zawarł w art. 3 pkt 6 ustawy o PSD;
3) sprzedaż detaliczna prowadzona jest przez sprzedawcę detalicznego, zdefiniowanego w art. 3 pkt 4 ustawy o PSD;
4) wartość przychodu z tytułu sprzedaży detalicznej przekracza ustawowy próg, o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o PSD;
5) sprzedaż detaliczna nie jest objęta jednym z wyłączeń, o których mowa w art. 7 ustawy o PSD.
W ocenie Spółki, na wstępie należy odwołać się do pojęcia „waluty obcej’ oraz wyjaśnić czym jest towar na gruncie przepisów ustawy o PSD.
Ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. - Prawo dewizowe (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1708 ze zm., dalej „Prawo dewizowe”) definiuje „waluty obce” jako znaki pieniężne (banknoty i monety) będące poza krajem prawnym środkiem płatniczym, a także wycofane z obiegu, lecz podlegające wymianie; na równi z walutami obcymi traktuje się wymienialne rozrachunkowe jednostki pieniężne stosowane w rozliczeniach międzynarodowych, w szczególności jednostkę rozrachunkową Międzynarodowego Funduszu Walutowego (SDR) (art. 2 pkt 10). Można także wskazać, że na gruncie Prawa dewizowego, działalnością kantorową jest regulowana działalność gospodarcza polegająca na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych oraz pośrednictwie w ich kupnie i sprzedaży (art. 2 pkt 19). Prawo dewizowe wskazuje również, że wartościami dewizowymi są zagraniczne środki płatnicze oraz złoto dewizowe i platyna dewizowa (art. 2 pkt 8), oraz że zagranicznymi środkami płatniczymi w rozumieniu ustawy są waluty obce i dewizy (art. 2 pkt 9).
Ustawa o PSD definiuje towar jako rzeczy ruchome lub ich części (art. 3 pkt 6 ustawy o PSD). W uzasadnieniu do projektu ustawy o PSD ustawodawca odwołał się do regulacji prawa cywilnego wskazując, że: „Towarem będą rzeczy ruchome lub ich części. Zgodnie z dychotomicznym podziałem rzeczy, funkcjonującym powszechnie na gruncie prawa cywilnego, rzeczami ruchomymi są wszelkie przedmioty materialne, które nie są nieruchomościami. Wobec powyższego nie ma konieczności definiowania w ustawie pojęcia rzeczy”.
Jak podniesiono w uzasadnieniu interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej „Dyrektor KIS”) z dnia 20 września 2019 r., znak 0111-KDIB3-3.4019.4.2019.1 PK: „Należy zatem rozstrzygnąć czym jest towar na gruncie tego podatku, przychód ze sprzedaży którego podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej. Ustawodawca zdefiniował towar lakonicznie jako rzeczy ruchome i ich części. Definicja towaru dla potrzeb podatku od sprzedaży detalicznej, wskazuje na jej autonomiczny charakter. Mianowicie definicja ta ma inny (węższy) zakres, niż definicja towarów zawarta w ustawie o VAT, do której odwołuje się ustawodawca definiując działalność gospodarczą oraz kasy rejestrujące. (...)
Definicja towaru na potrzeby podatku od sprzedaży detalicznej zachowuje pewną odrębność również w odniesieniu do prawa cywilnego. Co prawda w przepisach prawa cywilnego brak jest definicji towaru, lecz znajdujemy tam definicję rzeczy jako przedmioty materialne (art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), czyli również nieruchomości. Przy czym mając na uwadze, ww. definicję rzeczy można stwierdzić, że poza nieruchomościami, pojęcie towaru - zdefiniowane na potrzeby podatku od sprzedaży detalicznej - będzie miało podobny zakres jak rzecz na gruncie kodeksu cywilnego, o czym świadczy chociażby uzasadnienie do ustawy (...)”.
W dalszej części uzasadnienia interpretacji znak 0111-KDIB3-3.4019.4.2019.1.PK Dyrektor KIS wskazał również, że: „(...) wobec autonomicznej regulacji ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, która poprzez wprowadzenie własnych, odrębnych definicji ustawowych nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych brak jest wskazań aby odwołać się do klasyfikacji PKWiU, której stosowania ustawodawca nie przewidział na gruncie ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej i nie odwołuje się do definicji ustawowych zawartych w ustawie (por. wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 365/17).
Dlatego też, w związku z brakiem odwołania się w przedmiotowej definicji towaru do innych aktów prawnych, należy odczytać ją literalnie. Jak bowiem zauważono w uchwale Sądu Najwyższego sygn. akt III CZP 94/06 „Zasada pierwszeństwa wykładni językowej, choć nie ustala absolutnego porządku preferencji, to jednak dopuszcza odstępstwa od wyniku jej zastosowania tylko wówczas, gdy wynik ten prowadzi albo do absurdu, albo do rażąco niesprawiedliwych lub irracjonalnych konsekwencji”.
Zgodnie z potocznym znaczeniem słowa „rzecz” rozumie się przez nie «materialny element otaczającego świata» lub «przedmiot będący czyjąś własnością» (Słownik Języka Polskiego PWN, https://sjp.pwn.pl/sjp/rzecz;2518559.html). Synonimem „rzeczy” jest: coś, eksponat, obiekt, przedmiot, przynależność, ruchomość (Internetowy słownik synonimów języka polskiego online Synonim.NET, https://synonim.net/synonim/rzecz).
(...) Zatem przez towar, na potrzeby podatku od sprzedaży detalicznej należy rozumieć każdy przedmiot (poza nieruchomościami), wyrób mający materialną postać który może być wytworzony bez udziału klienta i którego wartość użyteczna, a po części również materialna jest wytworzona w miejscu produkcji/wytworzenia towaru, a contrario nie ma postaci niematerialnej (np. czynności, postępowania, procesu, pracy) na rzecz czy dla korzyści usługodawcy i w przeciwieństwie do usługi, jego wartość nie wyniku - albo wynika w mniejszym stopniu - z interakcji z klientem”.
W świetle powyższego, należy zauważyć, że w uzasadnieniu projektu ustawy o PSD ustawodawca odwołał się do dychotomicznego podziału rzeczy funkcjonującego na gruncie prawa cywilnego na rzeczy ruchome i nieruchomości. Wskazał jednocześnie, że w świetle tego podziału, przez rzeczy ruchome należy rozumieć wszelkie przedmioty materialne, które nie są nieruchomościami. Podobnie w uzasadnieniu przywołanej wyżej interpretacji indywidualnej Dyrektor KIS wskazał z jednej strony na autonomiczność definicji towaru na gruncie ustawy o PSD, ale podkreślił jednocześnie, że za wyjątkiem nieruchomości, pojęcie towaru - zdefiniowane na potrzeby podatku od sprzedaży detalicznej - będzie miało podobny zakres jak rzecz na gruncie kodeksu cywilnego.
Rozważając zatem, czy pojęcie waluty obcej mieści się w definicji towaru sformułowanej w art. 3 pkt 6 ustawy o PSD należy w ocenie Spółki odwołać się do pojęć oraz piśmiennictwa z zakresu prawa cywilnego. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j.: Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm., dalej „Kodeks cywilny”), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.
Jak wskazano w komentarzu do art. 45 Kodeksu cywilnego (por. Kodeks cywilny. Komentarz, red. K. Osajdy): „Uwagi dotyczące pieniądza jako przedmiotu stosunków cywilnoprawnych rozpocząć należy od odróżnienia dwóch pojęć - jednostki pieniężnej oraz znaku pieniężnego. Jednostka pieniężna jest abstrakcyjną jednostką wartości (miary) i zarazem środkiem płatniczym. Jest ona przedmiotem niematerialnym (S. Grzybowski, w: System PrCyw, t. I, 1985, s. 448; M. Bednarek, Mienie, s. 73; E. Skowrońska-Bocian, M. Warciński, 6w: Pietrzykowski, Komentarz, 2015, t. I, s. 45, Nb 3; wydaje się, iż niematerialnego charakteru jednostki pieniężnej nie kwestionuje Z. Żabiński, Jednostka pieniężna, s. 75). Postać materialna ma natomiast znak pieniężny (banknot lub bilon) wyrażający określona wartość w jednostkach pieniężnych (zob. art. 31 NBPU). Znak pieniężny można kwalifikować jako rzecz ruchomą sui generis (Radwański, Olejniczak, Prawo cywilne, 2015, Nb 301; M. Bednarek, Mienie, s. 73). Szczególna cecha znaku pieniężnego, uzasadniająca jego kwalifikację jako rzeczy sui generis, polega na tym, iż w obrocie znaczenie ma wartość, której nośnikiem jest znak pieniężny, nie zaś konkretny egzemplarz lub rodzaj znaku pieniężnego (Wolter, Ignatowicz, Stefaniuk, Prawo cywilne, 2001, s. 241). Odnosząc te pojęcia, tj. jednostki pieniężnej i znaku pieniężnego, do pojęcia pieniądza uznać należy, iż ilekroć mowa jest o pieniądzu w funkcji miernika wartości i środka zapłaty, chodzi wówczas zawsze o jednostki pieniężne, niezależnie od tego, czy są one ucieleśnione w znakach pieniężnych, czy też występują w innej postaci, np. w postaci zapisu na rachunku bankowym. Obrót znakami pieniężnymi jako prawnymi środkami płatniczymi uznać więc należy za obrót samymi jednostkami pieniężnymi (tak S. Grzybowski, w: System PrCyw, t. I, 1985, s. 448).”
Podobne stanowisko zajmują inni komentatorzy (por. Kodeks cywilny, Komentarz., red. M. Załucki): „Przedmiotem stosunków cywilnoprawnych może być także pieniądz. Należy wyodrębnić dwa pojęcia, czyli jednostki pieniężnej oraz znaku pieniężnego. Jednostka pieniężna jest abstrakcyjną jednostką wartości i zarazem środkiem płatniczym. Jest ona przedmiotem niematerialnym (S. Grzybowski, w: SPC, t. 1, 1985, s. 448; M. Bednarek, Mienie, s. 73; E. Skowrońska-Bocian, M. Warciński, w: K.Pietrzykowski, Komentarz KC, t. 1, 2018, art. 45, Nb 3; Z. Żabiński, Jednostka pieniężna, s. 75). Postać materialna ma natomiast znak pieniężny (banknot lub bilon) wyrażający określona wartość w jednostkach pieniężnych (art. 31 ustawy z 29.8.1997 r. o Narodowym Banku Polskim, t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1810 ze zm.). Znak pieniężny można klasyfikować jako rzecz ruchomą sui generis (Z. Radwański, A. Olejniczak, Prawo cywilne, 2015, s. 124; M. Bednarek, Mienie, s. 73). Wynika to z faktu, że w obrocie prawno- gospodarczym znaczenie ma wartość, której nośnikiem jest znak pieniężny, nie zaś konkretny rodzaj znaku pieniężnego (A. Wolter, J. Ignatowicz, K. Stefaniuk, Prawo cywilne, 2001, s. 241). Niekiedy jednak ustawa posługuje się pojęciem pieniądza w znaczeniu znaków pieniężnych, m. in. w art. 169 (nabycie od nieuprawnionego), art. 264 (użytkowanie nieprawidłowe) lub art. 845 KC (depozyt nieprawidłowy) oraz wart. 21 ust. 1 RzeczZnalU. Odmiennie ocenić należy kwalifikację okazów numizmatycznych. Stanowią one rzeczy ruchome i najczęściej są rzeczami oznaczonymi co do tożsamości (S. Grzybowski, w: SPC, t. 1, 1985, s. 448; E. Skowrońska- Bocian, M. Warciński, w: K. Pietrzykowski, Komentarz KC, t. 1, 2018, art. 45, Nb 3).”
Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, waluty obce sprzedawane przez Spółkę w ramach działalności kantorowej należy uznać za jednostki pieniężne, będące przedmiotami niematerialnymi. Waluty obce nie mieszczą się zatem w pojęciu towaru, o którym mowa w art. 3 pkt 6 ustawy o PSD.
Argumentując per analogiam Spółka pragnie zauważyć, że również na gruncie podatku od towarów transakcja polegająca na sprzedaży walut obcych nie jest traktowana jako dostawa towarów, lecz stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 106 ze zm., dalej „ustawa o VAT”). Zgodnie z art. 43 ust.1 pkt 7 ustawy o VAT, transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną są zwolnione z podatku od towarów i usług (w tym zakresie por. również interpretację indywidualną Dyrektora KIS z dnia 2 sierpnia 2018 r., znak 0115-KDIT1- 1.4012.429.2018.1.KM).
Podsumowując, zdaniem Spółki, sprzedaż przez Spółkę walut obcych na rzecz Konsumentów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej na gruncie przepisów ustawy o PSD.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 3 pkt 1-6 ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o podatku od sprzedaży detalicznej (Dz. U. z 2020 r, poz. 1293), zwanej dalej ustawą, ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) działalności gospodarczej - rozumie się przez to działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, 568, 1065 i 1106);
2) kasie rejestrującej - rozumie się przez to kasę rejestrującą, o której mowa w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) konsumencie - rozumie się przez to osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą nabywającą towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, a także rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
4) sprzedawcy detalicznym - rozumie się przez to osobę fizyczną, osobę prawną, spółkę cywilną oraz jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej dokonujące sprzedaży detalicznej;
5) sprzedaży detalicznej - rozumie się przez to dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:
a) w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287),
b) poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta
- także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej;
6) towarze - rozumie się przez to rzeczy ruchome lub ich części.
Na podstawie art. 4 i art. 5 ustawy podatnikami podatku są sprzedawcy detaliczni, a przedmiotem opodatkowania podatkiem jest przychód ze sprzedaży detalicznej.
W myśl art. 6 ust. 1-5 ustawy:
1. Podstawę opodatkowania podatkiem stanowi osiągnięta w danym miesiącu nadwyżka przychodów ze sprzedaży detalicznej ponad kwotę 17 000 000 zł.
2. Przychodem ze sprzedaży detalicznej są kwoty otrzymane przez podatnika z tytułu sprzedaży, o której mowa w ust. 1, w tym zaliczki, raty, przedpłaty i zadatki, także w przypadku, gdy kwoty te podatnik otrzymał przed wydaniem towaru.
3. Przychód ze sprzedaży detalicznej określa się na podstawie wielkości sprzedaży zaewidencjonowanej przy użyciu kas rejestrujących oraz sprzedaży niezaewidencjonowanej zgodnie ze zwolnieniem określonym w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 8 i art. 145a ust. 17 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
4. Przychód ze sprzedaży detalicznej nie obejmuje należnego podatku od towarów i usług.
5. Przychód osiągnięty w danym miesiącu pomniejsza się o kwoty wypłacone w tym miesiącu z tytułu zwrotu towarów po odliczeniu podatku od towarów i usług.
Z ww. przepisów wynika, że podstawą opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej jest nadwyżka - ponad kwotę 17 000 000 zł w danym miesiącu - przychodów ze sprzedaży towarów uznanej za sprzedaż detaliczną w rozumieniu ustawy, zaewidencjonowana przy pomocy kas rejestrujących oraz obrotu niezaewidencjonowanego zgodnie ze zwolnieniem przewidzianym w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. z 2018 r., poz. 2519).
Należy zauważyć, że aby dany przychód ze sprzedaży był opodatkowany podatkiem od sprzedaży detalicznej, konieczne jest aby łącznie były spełnione następujące warunki:
1. zbycie musi być dokonywana na rzecz określonej grupy podmiotów (konsumentów),
2. zbycie winno następować w ramach działalności gospodarczej (w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT) zbywcy,
3. zbycie musi mieć charakter odpłatny oraz musi mieć miejsce na podstawie umowy zawartej w lokalu przedsiębiorstwa lub poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o prawach konsumenta,
4. przedmiotem zbycia muszą być towary (w rozumieniu ustawy).
Zatem aby móc rozstrzygnąć czy dana działalność podlega opodatkowaniu podatkiem, konieczne jest ustalenie czy są spełnione ww. warunki.
Z wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność kantorową polegającą na kupnie i sprzedaży walut obcych. Sprzedaż przez Spółkę walut obcych w ramach działalności kantorowej prowadzona jest na rzecz między innymi osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej lub osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą nabywających towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. Wartość przychodów z tytułu sprzedaży detalicznej w przypadku Spółki przekracza ustawowy próg, o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o PSD.
Wątpliwości Spółki dotyczą czy sprzedaż walut obcych na rzecz Konsumentów podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej na gruncie przepisów ustawy o PSD.
Rozważając czy pojęcie waluty obcej mieści się w definicji towaru sformułowanej w art. 3 pkt 6 ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej należy odwołać się do pojęć z zakresu prawa cywilnego. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j.: Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm., dalej „Kodeks cywilny”), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.
Jak się zauważa w doktrynie „Pieniądz obiegowy, czy to w banknotach czy w bilonie nie jest rzeczą ruchomą, o której mowa w art. 223 § 2 k.c. Charakter rzeczy ruchomej może mieć jedynie przedmiot transakcji, np. monety złote” (K. Piasecki [w:] Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Kraków 2003, art. 45).
Odpowiadając na pytanie Spółki należy zatem zauważyć, że pieniądze mimo istnienia w postaci materialnej stanowią rzecz szczególnego rodzaju (rzecz sui generis), a „swoistość” pieniądza jako rzeczy wynika tylko z pozornego jego podobieństwa do rzeczy w tradycyjnym, prawnym sensie tego słowa. Rzeczy i pieniądze jako znaki pieniężne mają więc tę wspólną cechę, że fizycznie istnieją, mają fizyczne właściwości, ale wartość rzeczy wynika właśnie z tych fizycznych właściwości, zaś wartość pieniędzy jest funkcją praw, które inkorporują.
Pieniądze pełnią szczególne funkcje, m.in. stanowią prawny środek płatniczy. Pieniądze (banknoty lub bilony) nie przedstawiają więc wartości wynikającej z ich cech materialnych, wartość pieniądza wynika natomiast z nadanej pieniądzom zdolności do umarzania zobowiązań, pełnienia funkcji miernika wartości oraz wykonywania funkcji płatniczych.
Zatem waluty obce (pieniądze) nie stanowią towaru na gruncie ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, a co za tym idzie przychód ze sprzedaży walut nie podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.
Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie zapytania Wnioskodawcy w kontekście przedstawionego stanu faktycznego. Inne kwestie nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.