Czy Spółka, zawierając jako wynajmujący umowy najmu w rozumieniu art. 659 kc, w których najemcami będą osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy, tj. osoby prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową, jak i klienci indywidualni (konsumenci), tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uznana za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od niektórych instytucji finansowych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 sierpnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 10 sierpnia 2022 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Spółka, zawierając jako wynajmujący umowy najmu w rozumieniu art. 659 kc, w których najemcami będą osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy, tj. osoby prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową, jak i klienci indywidualni (konsumenci), tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uznana za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest osobą prawną, czynnym podatkiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Działalność gospodarcza Spółki obejmuje przede wszystkim świadczenie usług leasingu, w tym leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), leasingu finansowego, o którym mowa w art. 17f ustawy o CIT, jak i leasingu gruntów, o którym mowa w art. 17i ustawy o CIT, zawieranych z klientami będącymi przedsiębiorcami tj. podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, w tym spółkami osobowymi oraz kapitałowymi.

W swojej ofercie produktowej Spółka posiada również umowy najmu, o którym mowa w art. 659 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 2022 r., poz. 1360 ze zm.; dalej: „kc”), których przedmiotami są samochody zarówno nowe, jak i używane. Klientami dla takich umów są osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy, tj. prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową jak i klienci indywidualni, tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (konsumenci).

W ramach umowy najmu Spółka (działając jako wynajmujący) zobowiązuje się oddać najemcy pojazd do używania przez czas oznaczony, a najemca zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Spółki umówionego czynszu. Oprócz wskazanych usług najmu, Spółka oferuje najemcom wraz ze swoimi partnerami biznesowymi także pozostałe produkty, które standardowo udostępnia swoim klientom, takie jak np.: umowy ubezpieczenia komunikacyjnego, możliwość nabycia paliw silnikowych (na podstawie kart paliwowych) czy też pakiety serwisowe dla wynajmowanego pojazdu. Czynsz jest rozliczany przez najemcę wyłącznie w formie bezgotówkowej (za pośrednictwem rachunku bankowego), a usługa najmu dokumentowana jest przez Spółkę każdorazowo za pomocą wystawianych faktur.

Obecnie Spółka planuje stworzyć dla klientów ofertę wynajmu pojazdów, która spełniać będzie poniższe parametry:

  - Przedmiotem umowy najmu będą mogły być pojazdy nowe jak i używane. Umowy najmu będą mogły być zawierane na zróżnicowane okresy czasu od 6 miesięcy do nawet 5 lat.

  - W ramach umowy najmu, najemca będzie ponosił na rzecz Spółki określone wydatki, a w szczególności czynsz najmu, czynsz inicjalny (płatny z góry, w odniesieniu do całego okresu najmu), o ile będą przewidziane w umowie, a także opłaty dodatkowe wynikające z jej treści. Zakładane jest, że jeśli klient zobowiązany zostanie do zapłaty czynszu inicjalnego, tj. czynszu warunkującego wydanie pojazdu na rzecz najemcy i dotyczącego całego okresu najmu, jego wysokość kształtować się będzie na poziomie nie wyższym niż 30% wartości początkowej przedmiotu najmu.

  - W każdym przypadku suma czynszu inicjalnego oraz miesięcznych czynszów najmu wynikających z umowy najmu będzie niższa od wartości początkowej pojazdu (czyli ceny, po której Spółka nabędzie pojazd).

  - Zgodnie z postanowieniami umowy najmu najemcy nie będzie przysługiwało prawo do nabycia własności przedmiotu najmu ani w trakcie trwania umowy, ani po jej zakończeniu. Obowiązku nabycia pojazdu po stronie najemcy nie będzie przewidywał również żaden inny (odrębny) dokument, ani żadna inna umowa zawarta między Spółką, a najemcą.

Jednocześnie, Spółka oświadcza, że nie posiada statusu banku krajowego, oddziału banku zagranicznego, oddziału instytucji kredytowej, spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, krajowego zakładu ubezpieczeń, krajowego zakładu reasekuracji, oddziału zagranicznego zakładu ubezpieczeń i zagranicznego zakładu reasekuracji, głównego oddziału zagranicznego zakładu ubezpieczeń i zagranicznego zakładu reasekuracji, nie jest również instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym, z tytułu innych czynności niż przedstawione w niniejszym wniosku.

Pytanie

Czy Spółka, zawierając jako wynajmujący umowy najmu w rozumieniu art. 659 kc, w których najemcami będą osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy, tj. osoby prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową, jak i klienci indywidualni (konsumenci), tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uznana za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku zawierania przez nią umów najmu w rozumieniu art. 659 kc, w których najemcami będą osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy, tj. osoby prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową, jak i klienci indywidualni (konsumenci), tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim i w konsekwencji nie będzie podatnikiem podatku bankowego w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym.

Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym podatnikami tego podatku są instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2022 r., poz. 246 ze zm., dalej: „ustawa o kredycie konsumenckim”). Zatem dla rozstrzygnięcia czy dany podmiot objęty jest przepisami ustawy o podatku bankowym jako instytucja pożyczkowa, niezbędne jest ustalenie statusu tego podmiotu na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim. W przeciwnym razie nie jest możliwe określenie, czy ów podmiot jest instytucją pożyczkową, a w konsekwencji podatnikiem podatku bankowego.

Pojęcie „instytucji pożyczkowej” na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim zostało zdefiniowane w art. 5 pkt 2a, zgodnie z którym instytucją pożyczkową jest kredytodawca inny niż:

a) bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe,

b) spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,

c) podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.

Z tej perspektywy istotne jest, czy dany podmiot może być określony mianem „kredytodawcy” — definicja legalna kredytodawcy jest zawarta w art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim. Zgodnie z tym przepisem kredytodawcą jest przedsiębiorca w rozumieniu przepisów kc, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Dodatkowo ustawa o kredycie konsumenckim w art. 3 określa warunki formalne, które musi spełniać dana umowa, by została uznana za kredyt konsumencki na gruncie tej ustawy. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.

Ponadto, w art. 3 ust. 2 ustawa o kredycie konsumenckim zawiera katalog umów, które w szczególności uważa się za umowy o kredyt konsumencki - jako spełniające kryterium kredytu konsumenckiego wymienione zostały w szczególności:

1. umowa pożyczki;

2. umowa kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego;

3. umowa o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia;

4. umowa o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia;

5. umowa o kredyt odnawialny.

Ponadto, w art. 3 ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim wprowadzono zastrzeżenie, zgodnie z którym za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się umów dotyczących odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.

Dodatkowe zastrzeżenie zawarte jest w art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którym przepisów tej ustawy nie stosuje się do umów leasingu, jeżeli umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. Zatem, a contrario należy przyjąć założenie, że tylko umowa leasingu przewidująca obowiązek zakupu przedmiotu umowy leasingu przez korzystającego mogłaby zostać uznana za kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kredycie konsumenckim (spełniając warunki umowy o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia).

Dopełnieniem powyższego są zapisy art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którymi ustawę stosuje się do umów leasingu i najmu, jeżeli umowa odrębna od tych umów przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy, uzależniając go od żądania kredytodawcy. Zatem, należy przyjąć założenie, że w sytuacji, w której wynajmujący i najemca lub finansujący i korzystający zawarli odrębną od (odpowiednio) umowy najmu lub leasingu umowę, nakładającą na (odpowiednio) najemcę i korzystającego obowiązek nabycia własności przedmiotu umowy najmu lub leasingu przez konsumenta, to do takiej umowy najmu lub leasingu stosuje się ustawy o kredycie konsumenckim.

Zatem:

  - finansujący udzielający finansowania w postaci leasingu, jeżeli umowa leasingu nakłada na korzystającego obowiązek nabycia własności przedmiotu leasingu, albo obowiązek ten wynika z innej niż umowa leasingu umowy między stronami, lub

  - wynajmujący, który zawiera z najemcą odrębną od umowy najmu umowę nakładającą na najemcę obowiązek nabycia własności przedmiotu najmu, spełniają ustawowe przesłanki do uznania ich w tym zakresie za instytucję pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Przenosząc powyższe na opis zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji Spółka wskazuje, że zawierane przez nią umowy najmu nie tylko nie będą nakładać na najemców obowiązku nabycia przedmiotu najmu, ale wręcz nie będą zawierać takiej opcji. Dodatkowo, Spółka nie będzie zawierała z najemcą żadnej dodatkowej, innej umowy, która nakładałaby na najemcę obowiązek nabycia prawa własności przedmiotu najmu. Jako że ustawa o kredycie konsumenckim wprowadza zasadę, zgodnie z którą jej przepisy nie mają zastosowania do umów najmu konsumenckiego, jeżeli taka umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, ani też strony nie zawarły żadnej odrębnej umowy nakładającej na najemcę obowiązek wykupu przedmiotu najmu na żądanie kredytodawcy, umowy najmu, które Spółka planuje zawierać ze swoimi klientami nie będą kwalifikowane jako kredyt konsumencki. W konsekwencji Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku zawierania przez nią umów najmu pojazdów w rozumieniu art. 659 kc, w których najemcami mogą być zarówno osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy jak i konsumenci, na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, zawieranie takich umów nie będzie stanowiło udzielania konsumentowi kredytu w rozumieniu art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim. W związku z powyższym, Spółka nie może zostać uznana za kredytodawcę i w konsekwencji nie wypełni przesłanek definicji instytucji pożyczkowej w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim. W efekcie, w związku z zawieraniem opisanych umów najmu Spółka nie będzie również podatnikiem podatku bankowego w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym.

Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko potwierdzają liczne interpretacje indywidualne wydawane przez organy podatkowe w podobnych stanach faktycznych/zdarzenia przyszłych. Przykładowo, w interpretacji wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 lutego 2022 r. (nr 0111-KDIB1-3.4016.8.2021.1.MBD) organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy, wskazując, że: „ (…) należy uznać, że w związku z faktem, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i planowanego rozszerzenia swoich usług będzie zawierał wyłącznie umowy najmu konsumenckiego nieprzewidujące obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, to zawieranie takich umów nie będzie stanowiło udzielania konsumentowi kredytu w rozumieniu art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim. Tym samym, Wnioskodawca nie będzie uznany za kredytodawcę i w konsekwencji nie wypełni przesłanek definicji instytucji pożyczkowej w rozumieniu przepisów - ustawy o kredycie konsumenckim. Jak zostało wskazane, sama ustawa o kredycie konsumenckim wskazuje, że jej przepisy nie mają zastosowania do umów najmu konsumenckiego, jeżeli taka umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. Do umów najmu, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będzie miał również zastosowania przepis art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, ponieważ Wnioskodawca nie będzie zawierał poza umowami najmu dodatkowych umów, które przewidywałyby obowiązek wykupu przedmiotu najmu przez konsumenta, na żądanie Wnioskodawcy. Tym samym, skoro umowy najmu konsumenckiego, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim. Mając na względzie przytoczone przepisy, oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca zawierając w przyszłości umowy najmu konsumenckiego nie będzie uznany za instytucję pożyczkową, to tym samym nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.”

Powyższe podejście organów podatkowych jest ugruntowane i konsekwentnie prezentowane, np.:

  - w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 września 2016 r. (nr IPPB6/4510-444/16-2/AG), organ podzielił stanowisko zaprezentowane przez podatnika, zgodnie z którym: „jeżeli zatem, art. 4 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy KK, wyłączają z zakresu obowiązywania tej ustawy umowy leasingu, w sytuacjach, gdy umowy nie przewidują obowiązku nabycia przedmiotu leasingu przez konsumenta/umowy odrębne nie przewidują takiego obowiązku, uzależniając go od żądania kredytodawcy, do umów takich nie znajdzie zastosowania art. 5 pkt 2a ustawy KK - w związku z czym leasingodawcy zawierający ww. umowy nie będą mogli zostać uznani za „instytucje pożyczkowe” oraz nie będą podlegali podatkowi PNIF”.

  - w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 maja 2017 r. (nr 0114-KDIP2-2.4016.2.2017.1.AZ) organ uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym: ,,(...)w przypadku zawierania umów leasingu z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, które nie zawierają obowiązku przyniesienia własności przedmiotu leasingu, Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca nie może zostać uznany za kredytodawcę w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumenckim, gdyż nie udziela, ani nie daje przyrzeczenia udzielenia kredytu konsumentom w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumenckim, tj. zawierane przez niego umowy nie będą przewidywały obowiązku przeniesienia własności przedmiotu umowy. Tym samym, Wnioskodawca nie jest instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a Ustany o kredycie konsumenckim i w konsekwencji nie jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, wskazanym w art. 4 pkt 9 Ustany PIF”.

  - w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 listopada 2017 r. (nr 0114-KDIP2-2.4016.4.2017.1.AG), organ zaakceptował, iż: „(...) skoro umowy leasingu, które planuje zawierać nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

  - w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 grudnia 2020 r. (nr 0111-KDIB1-3.4016.1.2020.1.MBD), organ uznał, że: „(...) Tym samym, skoro umowy leasingu, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim. Mając na względzie przytoczone przepisy, oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca zawierając w przyszłości umowy leasingu nie będzie uznany za instytucję pożyczkową, to tym samym nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.