Uznanie przychodu uzyskiwanego z tytułu sprzedaży złota dewizowego za przychód ze sprzedaży detalicznej w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 kwietnia 2021 r. (data wpływu 22 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem  17 maja 2021 r. (data wpływu 26 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od sprzedaży detalicznej w przedmiocie braku uznania przychodu uzyskiwanego z tytułu sprzedaży złota dewizowego za przychód ze sprzedaży detalicznej w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od sprzedaży detalicznej w przedmiocie braku uznania przychodu uzyskiwanego z tytułu sprzedaży złota dewizowego za przychód ze sprzedaży detalicznej w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej. Ww. został uzupełniony pismem z 17 maja 2021 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 7 maja 2021 r. znak: 0111-KDIB3-3.4019.3.2021.1.PK.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą obejmującą m.in. obrót dewizami w postaci złota dewizowego, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1708) („uPD”).

Przepisy uPD nie różnicują obrotu w odniesieniu do poszczególnych wartości dewizowych, tzn. obrót złotem dewizowym traktowany jest na równi z obrotem innymi dewizami (w tym walutami), kwalifikując taką działalność w sposób ogólny jako działalność kantorową. Jednocześnie, zgodnie z jednolitym stanowiskiem organów podatkowych działalność kantorowa kwalifikowana jest jako świadczenie usług.

Wnioskodawca wpisany jest do rejestru działalności kantorowej, o którym mowa w art. 11 ust. 1 uPD, pod numerem.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała:

Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą obejmującą m.in. obrót dewizami w postaci złota dewizowego, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1708) („uPD"). Wnioskodawca dokonuje transakcji obrotu złotem dewizowym zarówno z konsumentami, w rozumieniu art. 3 pkt 3 uPSD, jak również z podmiotami nie kwalifikującymi się jako konsumenci w rozumieniu przywołanej definicji.

Mając jednak na uwadze, że przepisy uPSD dotyczą wyłącznie sprzedaży detalicznej, tj. dokonywanej na rzecz konsumentów, stąd wniosek Wnioskodawcy o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej dotyczy wyłącznie transakcji dokonywanych z konsumentami, w rozumieniu art. 3 pkt 3 uPSD.

Ponadto Wnioskodawca dokonuje transakcji z konsumentami zarówno w lokalu Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 2 pkt 3 uPK, jak również na podstawie umów zawartych na odległość w rozumieniu art. 2 pkt 1 uPK. Jednocześnie, Wnioskodawca nie dokonuje transakcji z konsumentami na podstawie umów zawartych poza lokalem Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 2 pkt 2 uPK.

Wnioskodawca, w zakresie transakcji dokonywanych w lokalu Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 2 pkt 3 uPK, realizuje je na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Mając na uwadze, że przepisy uPSD dotyczą wyłącznie sprzedaży detalicznej, tj. dokonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w lokalu przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 2 pkt 3 uPK oraz poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 uPK, wniosek Wnioskodawcy o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej dotyczy wyłącznie transakcji dokonywanych przez Wnioskodawcę w lokalu Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 2 pkt 3 uPK, znajdującym się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przychód Wnioskodawcy osiągnięty z tytułu transakcji dot. złota dewizowego, w rozumieniu uPD, w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności kantorowej, podlega opodatkowaniu na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o podatku od sprzedaży detalicznej (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1293) („uPSD”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód osiągnięty z tytułu transakcji dot. złota dewizowego, w rozumieniu uPD, w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności kantorowej, nie podlega opodatkowaniu na podstawie przepisów uPSD.

UZASADNIENIE:

Zgodnie z art. 5 w zw. art. 3 pkt 5 w zw. z pkt 6 uPSD przedmiotem opodatkowania jest podatkiem jest przychód ze sprzedaży detalicznej.

Podatek ustanowiony na podstawie przepisów uPSD dotyczy wyłącznie sprzedaży detalicznej i nie obejmuje przychodu osiąganego z tytułu świadczenia usług. Powyższe - bezsporne - stanowisko potwierdzają także organy skarbowe w wydawanych interpretacjach, np. Interpretacja indywidualna Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, 8 listopada 2016 r., 1462-IPPP2.4513.7.2016.1.BH, w której wskazano, że „Istotnie, ustawodawca podatkiem od sprzedaży detalicznej nie objął usług (...)”.

Jednocześnie transakcje dokonywane przez Wnioskodawcę w ramach działalności kantorowej (w tym obejmujące także transakcje dot. złota dewizowego, w rozumieniu uPD) stanowią świadczenie usług.

Potwierdził to m.in. Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w orzeczeniu z dnia 14 lipca 1996 r., wydanym w sprawie C-172/96 - Commissioners of Customs & Exase przeciwko First National Bank of Chicago gdzie wskazano, że „(...) waluty przekazywane danej stronie transakcji przez drugą, o ile są przedmiotem dostawy, nie mogą być traktowane jako odpłatność za usługę wymiany jednych na inne, a w konsekwencji jako wynagrodzenie za taką usługę

Z kolei w wyroku Trybunału z dnia 22 października 2015 r. wydanym w sprawie C0264/14 - Skatteverket przeciwko Davidowi Hedqvistowi, który dotyczył wymiany walut tradycyjnych na waluty wirtualne (bitcoin), Trybunał orzekł, że „Artykuł 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że stanowią odpłatne świadczenie usług w rozumieniu tego przepisu transakcje, takie jak w postępowaniu głównym, polegające na wymianie waluty tradycyjnej na jednostki wirtualnej waluty „bitcoin” i odwrotnie, dokonywane za zapłatą kwoty odpowiadającej marży wynikającej z różnicy pomiędzy ceną, po jakiej dany przedsiębiorca nabywa waluty, a ceną, po jakiej je sprzedaje klientom.”

Powyższa argumentacja znajduje również potwierdzenie w stanowiskach krajowych organów podatkowych wskazując m.in. że:

1.„W przypadku transakcji wymiany walut wynagrodzeniem podmiotu świadczącego takie usługi jest różnica między ceną zakupu a ceną sprzedaży waluty” (Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 4 grudnia 2013 r., nr ILPP1/443-827/13-3/AW);

2.„W szczególności należy zwrócić uwagę, że transakcje wymiany walut są transakcjami na pieniądzach, czyli rzeczach oznaczonych tylko co do gatunku, realizowanymi z wieloma podmiotami jednocześnie, co oznacza, że w sytuacji gdy w danym okresie dokonywane są setki podobnych transakcji, nie sposób ustalić, po jakiej cenie został zakupiony dany pieniądz i czy jego sprzedaż przyniosła zysk czy stratę. W takim przypadku rozwiązanie przyjęte przez TSUE jest jedynym logicznym sposobem pozwalającym na określenie wielkości osiągniętego obrotu. Zatem w sytuacji transakcji wymiany walutowej, kiedy bank nie pobiera opłat ani prowizji, podstawę opodatkowania stanowi ogólny wynik transakcji usługodawcy w danym okresie. Różnica pomiędzy ceną kupna a ceną sprzedaży jest jedynym odpowiednikiem ceny, jaką Bank uzyskałby, gdyby miał zawrzeć w tej samej chwili i na takich samych warunkach dwie odpowiadające sobie transakcje kupna i sprzedaży tych samych kwot w tych samych walutach” (Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 stycznia 2015 r., nr IBPP2M43-1036/14/IK);

3.„Przepis Dyrektywy wskazuje, że jako podstawę opodatkowania przyjąć należy otrzymaną przez usługodawcę zapłatę, wynagrodzenie, za świadczone usługi. W przypadku transakcji wymiany walut, wynagrodzeniem podmiotu świadczącego takie usługi jest różnica między ceną zakupu a ceną sprzedaży waluty” (Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 18 listopada 2014 r. nr ITPP1/443-984/14/AJ);

4.„podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest łączny dodatni wynik (zysk) z transakcji w przyjętych okresach rozliczeniowych z tytułu transakcji wymiany walut. Wobec tego za zapłatę, o której mowa w art. 29a ustawy z tytułu świadczenia usług wymiany walut należy przyjąć różnicę pomiędzy ceną zakupu a ceną sprzedaży danej waluty obcej” (Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 sierpnia 2017 r., nr 0111-KDIB3- 1.4012.299.2017.1.IK).

Mając na uwadze, że:

1.zgodnie z § 2 pkt 19 uPD - działalnością kantorową jest regulowana działalność gospodarcza polegająca na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych oraz pośrednictwie w ich kupnie i sprzedaż oraz

2.zgodnie z § 2 pkt 8 uPD - wartościami dewizowymi są zagraniczne środki płatnicze oraz złoto dewizowe i platyna dewizowa oraz

3.zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz stanowiskiem krajowych organów skarbowych wymiana walut, będących dewizami, w ramach prowadzenia działalności kantorowej, w rozumieniu uPD, stanowi świadczenie usług oraz

4.transakcje dot. złota dewizowego, w przypadku prowadzenia działalności kantorowej, stanowią transakcje dot. wartości dewizowych i kwalifikowane są jako usługa wymiany oraz

5.zgodnie z art. 5 w zw. z art. 3 pkt 5 w zw. z pkt 6 uPSD opodatkowaniu na podstawie przepisów uPSD polega wyłącznie sprzedaż towarów

- przychody Wnioskodawcy pochodzące z transakcji dot. złota dewizowego nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej, o którym mowa w uPSD.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka doprecyzowała konkluzje zawarte we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej w ten sposób, że w ocenie Wnioskodawcy przychód osiągnięty z tytułu transakcji dot. złota dewizowego, tj. transakcji zawieranych przez Wnioskodawcę z konsumentami, w rozumieniu art. 3 pkt 3 uPSD, w lokalu Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 2 pkt 3 uPK, znajdującym się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności kantorowej, nie podlega opodatkowaniu na podstawie przepisów uPSD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 pkt 1-6 ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o podatku od sprzedaży detalicznej (Dz. U. z 2020 r, poz. 1293), zwanej dalej ustawą, ilekroć w ustawie jest mowa o:

1.działalności gospodarczej - rozumie się przez to działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, 568, 1065 i 1106);

2.kasie rejestrującej - rozumie się przez to kasę rejestrującą, o której mowa w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3.konsumencie - rozumie się przez to osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą nabywającą towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, a także rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

4.sprzedawcy detalicznym - rozumie się przez to osobę fizyczną, osobę prawną, spółkę cywilną oraz jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej dokonujące sprzedaży detalicznej;

5.sprzedaży detalicznej - rozumie się przez to dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

a)w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287),

b)poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta

- także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej;

6.towarze - rozumie się przez to rzeczy ruchome lub ich części.

Na podstawie art. 4 i art. 5 ustawy podatnikami podatku są sprzedawcy detaliczni, a przedmiotem opodatkowania podatkiem jest przychód ze sprzedaży detalicznej.

W myśl art. 6 ust. 1-5 ustawy:

1.Podstawę opodatkowania podatkiem stanowi osiągnięta w danym miesiącu nadwyżka przychodów ze sprzedaży detalicznej ponad kwotę 17 000 000 zł.

2.Przychodem ze sprzedaży detalicznej są kwoty otrzymane przez podatnika z tytułu sprzedaży, o której mowa w ust. 1, w tym zaliczki, raty, przedpłaty i zadatki, także w przypadku, gdy kwoty te podatnik otrzymał przed wydaniem towaru.

3.Przychód ze sprzedaży detalicznej określa się na podstawie wielkości sprzedaży zaewidencjonowanej przy użyciu kas rejestrujących oraz sprzedaży niezaewidencjonowanej zgodnie ze zwolnieniem określonym w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 8 i art. 145a ust. 17 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

4.Przychód ze sprzedaży detalicznej nie obejmuje należnego podatku od towarów i usług.

5.Przychód osiągnięty w danym miesiącu pomniejsza się o kwoty wypłacone w tym miesiącu z tytułu zwrotu towarów po odliczeniu podatku od towarów i usług.

Z ww. przepisów wynika, że podstawą opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej jest nadwyżka - ponad kwotę 17 000 000 zł w danym miesiącu - przychodów ze sprzedaży towarów uznanej za sprzedaż detaliczną w rozumieniu ustawy, zaewidencjonowana przy pomocy kas rejestrujących oraz obrotu niezaewidencjonowanego zgodnie ze zwolnieniem przewidzianym w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. z 2018 r., poz. 2519).

Należy zauważyć, że aby dany przychód ze sprzedaży był opodatkowany podatkiem od sprzedaży detalicznej, konieczne jest aby łącznie były spełnione następujące warunki:

1.zbycie musi być dokonywana na rzecz określonej grupy podmiotów (konsumentów),

2.zbycie winno następować w ramach działalności gospodarczej (w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT) zbywcy,

3.zbycie musi mieć charakter odpłatny oraz musi mieć miejsce na podstawie umowy zawartej w lokalu przedsiębiorstwa lub poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o prawach konsumenta,

4.przedmiotem zbycia muszą być towary (w rozumieniu ustawy).

Zatem aby móc rozstrzygnąć czy dana działalność podlega opodatkowaniu podatkiem, konieczne jest ustalenie czy są spełnione ww. warunki.

Z wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą obejmującą m.in. obrót dewizami w postaci złota dewizowego, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (uPD). Przepisy uPD nie różnicują obrotu w odniesieniu do poszczególnych wartości dewizowych, tzn. obrót złotem dewizowym traktowany jest na równi z obrotem innymi dewizami (w tym walutami), kwalifikując taką działalność w sposób ogólny jako działalność kantorową. Spółka dokonuje transakcji z konsumentami zarówno w lokalu Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy o prawach konsumenta (uPK), jak również na podstawie umów zawartych na odległość w rozumieniu art. 2 pkt 1 uPK.

Wątpliwości Spółki dotyczą rozpoznania i opodatkowania przychodu uzyskanego ze sprzedaży złota dewizowego jako przychodu ze sprzedaży detalicznej.

W kontekście przywołanych powyżej warunków, które muszą być spełnione aby przychód ze sprzedaży był opodatkowany podatkiem od sprzedaży detalicznej należy rozpatrzyć czy złoto dewizowe stanowi towar w rozumieniu ustawy.

Definicja towaru dla potrzeb podatku od sprzedaży detalicznej, wskazuje na jej autonomiczny charakter. Mianowicie definicja ta ma inny (węższy) zakres, niż definicja towarów zawarta w ustawie o VAT, do której odwołuje się ustawodawca definiując działalność gospodarczą oraz kasy rejestrujące. Natomiast w myśl definicji towaru na gruncie podatku od sprzedaży detalicznej, w przeciwieństwie do podatku VAT, towarem nie są nieruchomości (budynki, budowle, działki itp.). Konsekwencją tej autonomiczności jest brak podstaw do odwoływania się do interpretacji indywidualnych wydanych przez Ministra Finansów w zakresie klasyfikacji danych świadczeń na gruncie podatku VAT (por. wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 365/17).

Definicja towaru dla potrzeb podatku od sprzedaży detalicznej zachowuje pewną odrębność również w odniesieniu do prawa cywilnego. Co prawda w przepisach prawa cywilnego brak jest definicji towaru, lecz znajdujemy tam definicję rzeczy jako przedmiotu materialnego (art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 2019 poz. 1145), czyli również nieruchomości. Przy czym mając na uwadze, ww. definicję rzeczy można stwierdzić, że poza nieruchomościami, pojęcie towaru - zdefiniowane na potrzeby podatku od sprzedaży detalicznej - będzie miało podobny zakres jak na gruncie kodeksu cywilnego, o czym świadczy chociażby uzasadnienie do ustawy, gdzie stwierdzono, że „zgodnie z dychotomicznym podziałem rzeczy, funkcjonującym powszechnie na gruncie prawa cywilnego, rzeczami ruchomymi są wszelkie przedmioty materialne, które nie są nieruchomościami. Wobec powyższego nie ma konieczności definiowania w ustawie pojęcia rzeczy”.

Ponadto należy zauważyć, że wobec autonomicznej regulacji ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, która poprzez wprowadzenie własnych, odrębnych definicji ustawowych nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych brak jest wskazań aby odwołać się do klasyfikacji PKWiU, której stosowania ustawodawca nie przewidział na gruncie ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej i nie odwołuje się do definicji ustawowych zawartych w ustawie (por. wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 365/17).

Dlatego też, w związku z brakiem odwołania się w przedmiotowej definicji towaru do innych aktów prawnych, należy odczytać ją literalnie.

Zgodnie z potocznym znaczeniem słowa „rzecz” rozumie się przez nie «materialny element otaczającego świata» lub «przedmiot będący czyjąś własnością» (Słownik Języka Polskiego PWN, https://sjp.pwn.pl/sjp/rzecz;2518559.html). Synonimem „rzeczy” jest: coś, eksponat, obiekt, przedmiot, przynależność, ruchomość (Internetowy słownik synonimów języka polskiego online Synonim.NET, https://synonim.net/synonim/rzecz).

Zatem przez towar, na potrzeby podatku od sprzedaży detalicznej należy rozumieć każdy przedmiot (poza nieruchomościami), wyrób mający materialną postać który może być wytworzony bez udziału klienta i którego wartość użyteczna, a po części również materialna jest wytworzona w miejscu produkcji/wytworzenia towaru,  a contrario nie ma postaci niematerialnej (np. czynności, postępowania, procesu, pracy).

W świetle powyższego należy przeanalizować, czy złoto dewizowe stanowi towar w rozumieniu ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej.

Jak wynika z art. 2 pkt 13 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. z 2020 r., poz. 1708), złotem dewizowym i platyną dewizową jest złoto i platyna w stanie nieprzerobionym oraz w postaci sztab, monet bitych po 1850 r., a także półfabrykatów, z wyjątkiem stosowanych w technice dentystycznej; złotem dewizowym i platyną dewizową są również przedmioty ze złota i platyny zazwyczaj niewytwarzane z tych kruszców.

Zatem złoto dewizowe niewątpliwie ma postać materialną. W dodatku jak wynika z definicji złota dewizowego (które jest przedmiotem obrotu Spółki) złotem dewizowym jest każda postać złota poza złotem stosowanym w technice dentystycznej i motet bitych do 1850 r.

Ponadto należy zauważyć, że złoto w postaci monet, nawet jeżeli mają wybity nominał, ma wartość nienominalną lecz rzeczywistą odpowiadającą materiałowi z której jest wytworzona. 

Należy zatem zauważyć, że w przeciwieństwie do obrotu walutami gdzie przedmiotem sprzedaży jest ich wartość nominalna, to w przypadku obrotu złotem dewizowym mamy do czynienia de facto ze surowcem (przerobionym jak i nieprzerobionym). Należy zatem uznać, że złoto dewizo stanowi rzecz, a tym samym towar na gruncie podatku od sprzedaży detalicznej.

W konsekwencji powyższego, kwoty uzyskane ze sprzedaż złota dewizowego - gdy jest ona dokonywana na rzecz konsumentów (w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy) na podstawie umowy zawartej w lokalu przedsiębiorstwa (w rozumieniu ustawy o prawach konsumenta) – stanowi przychód ze sprzedaży detalicznej, który podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej.

Zatem stanowisko Spółki jest nieprawidłowe.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie zapytania Wnioskodawcy w kontekście przedstawionego stanu faktycznego. Inne kwestie nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.z zastosowaniem art. 119a;

2.w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3.z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne. 

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie  ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.