Interpretacja indywidualna z dnia 12.11.2020, sygn. 2461-IBPP1.4519.9.2016.10.MGO, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Dotyczy NIP jakim ma się posługiwać oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 18 października 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 644/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 13 sierpnia 2020 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 31 stycznia 2020 r. sygn. akt II FSK 509/18 (data wpływu 21 maja 2020 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 grudnia 2016 r. (data wpływu 22 grudnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z 9 lutego 2017 r. (data wpływu 9 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie NIP-u jakim ma się posługiwać Wnioskodawca jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie NIP-u jakim ma się posługiwać Wnioskodawca.

Wniosek został uzupełniony pismem z 9 lutego 2017 r. (data wpływu 9 lutego 2017 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 3 lutego 2017 r. znak: 2461-IBPP1.4519.9.2016.1.LSz.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 21 lutego 2017 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wydał interpretację indywidualną znak: 2461-IBPP1.4519.9.2016.2.LSz, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe w zakresie NIP-u jakim ma się posługiwać Wnioskodawca.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 21 lutego 2017 r. znak: 2461-IBPP1.4519.9.2016.2.LSz wniósł pismem z 6 marca 2017 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów pismem z 20 kwietnia 2017 r. znak: 2461-IBPP1.4519.9.2016.4.MGO stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników dotyczącej NIP-u jakim ma się posługiwać Wnioskodawca.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 21 lutego 2017 r. znak: 2461-IBPP1.4519.9.2016.2.LSz złożył skargę z 17 maja 2017 r. (data wpływu 18 maja 2017 r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Wyrokiem z 18 października 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 644/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 21 lutego 2017 r. znak: 2461-IBPP1.4519.9.2016.2.LSz.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 18 października 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 644/17 Szef Krajowej Administracji Skarbowej złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 31 stycznia 2020 r. sygn. akt II FSK 509/18 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną Organu.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2135 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie NIP-u jakim ma się posługiwać Wnioskodawca wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

W przedmiotowym wniosku, uzupełnionym pismem z 9 lutego 2017 r., przedstawiono następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca Zagraniczny zgłosił się do właściwego urzędu skarbowego z wnioskiem o nadanie Numeru Identyfikacji Podatkowej. Podatnik otrzymał takowy nr - XXX. W dalszej kolejności podmiot zagraniczny zawiązał w dniu 2016 roku oddział przedsiębiorcy zagranicznego. Wniosek o rejestrację oddziału został złożony do właściwego Wydziału Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 2016 roku. Wraz ze zgłoszeniem oddziału, standardowo w ramach tzw. jednego okienka, został mu nadany nr NIP.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oddział w Polsce, w związku z powyższym ma zgłoszony w Krajowym Rejestrze Sądowym nadany mu Numer Identyfikacji Podatkowej inny od Numeru Identyfikacji Podatkowej nadanego przedsiębiorstwu zagranicznemu. Rodzi to wiele sytuacji problematycznych związanych z wątpliwościami kontrahentów odnośnie danych zawartych w odpisie z Centralnej Informacji KRS a danych umieszczonych w stosownych fakturach.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że Wnioskodawca nie jest odrębnym od zagranicznego przedsiębiorcy podatnikiem jakiegokolwiek podatku, lecz jest płatnikiem podatków na podstawie art. 2 ust 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. 1995 Nr 142 poz. 702). Dotyczy to podatku dochodowego z ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 1991 nr 80 poz. 350. ze zm.). Wnioskodawca jest także płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, w myśl ustawy z 13 października 1998 r. (Dz.U. 1998 nr 137 poz. 887 ze zm.) o systemie ubezpieczeń społecznych.

Wnioskodawca nadmienia, iż ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) nie przewiduje możliwości by oddziały osoby prawnej rozliczały się z tego podatku jako odrębni od tej osoby podatnicy, bowiem oddział przedsiębiorcy zagranicznego nie posiada również podmiotowości podatkowej na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na potrzeby wszystkich rozliczeń podatkowych w Polsce oddział zagranicznego przedsiębiorcy może występować pod numerem NIP nadanym uprzednio zagranicznemu przedsiębiorstwu?

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku poinformował, że pytanie dotyczy rozliczenia Wnioskodawcy z tytułu posiadania statusu płatnika podatków dochodowych z ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 1991 nr 80 poz. 350. ze zm.) i statusu płatnika składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, w myśl ustawy z 13 października 1998 r. (Dz.U. 1998 nr 137 poz. 887 ze zm.) o systemie ubezpieczeń społecznych. Interpretacja nie dotyczy w żadnej części podatku od towarów i usług (VAT) w myśl ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

Stanowisko Wnioskodawcy:

definicja oddziału została określona w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.). Zgodnie z art. 5 ust. 4 wskazywanej powyżej ustawy jest to wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności. Oddział spółki zagranicznej w Polsce nie posiada odrębnej od spółki zagranicznej podmiotowości prawnej. Oddział jest jedynie formą prawną prowadzenia przez spółkę zagraniczną działalności w Polsce. Według art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników (Dz.U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681 z późn. zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu. Jednocześnie należy wskazać, że stosowanie do ust. 2 powyższego przepisu, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami i płatnikami podatków.

Stosownie do art. 2 ust. 4 ww. ustawy obowiązkowi ewidencyjnemu nie podlegają podatnicy, którzy numer identyfikacyjny uzyskali na podstawie art. 132 ust. 5 oraz art. 134a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn zm.) Stosownie do art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U z 2005 r. Nr 8, z późn. zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z przytoczonych przepisów wynika, że każdy podmiot, który należy do jednej z wymienionych kategorii jako odrębni podatnicy, wstępuje z dniem 1 maja 2004 r. we wszystkie przewidziane w przepisach prawa i obowiązki swojego zakładu (oddziału), który przestał być wyodrębnionym podatnikiem w zakresie, w jakim obowiązany jest we wszystkich sprawach związanych z rozliczeniem podatku VAT do posługiwania się macierzystym NIP.

Natomiast według art. 2 ust. 2 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, w sprawach związanych z wykonywaniem przez oddział funkcji płatnika, jeżeli wykonuje te funkcje we własnym imieniu i na własny rachunek, w dalszym ciągu posługując się NIPem oddziału oraz stałego miejsca prowadzenia działalności, gdy został zarejestrowany jako podatnik podatku od towarów, a następnie utworzył oddział (oddziały), za pośrednictwem którego (których) będzie prowadził na terytorium działalności spółki to nie dochodzi do powstania nowego podatnika podatku od towarów. Zmienia się jedynie zakres wykonywanych czynności i struktura organizacyjna tego podatnika. Nie ma zatem podstaw do odrębnej rejestracji dla podatku od towarów i usług. Sytuacja taka powoduje jedynie konieczność aktualizacji zgłoszeń identyfikacyjnych NIP oraz rejestracyjnych VAT-R w oparciu o nadany wcześniej numer identyfikacji podatkowej.

Powyższe uwagi, poczynione w oparciu o przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustawy o ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, na gruncie podatku od towarów i usług, można odnieść się do podatku dochodowego od osób prawnych (bezsprzecznie przy uwzględnieniu wszystkich różnic osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy są obowiązane jako podatnicy obliczać i pobierać w zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułów udziału w nadwyżce płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (zob. Interpelację Indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, IPPP2/443-333/14-2/Dg, czy też IPPP2/443-1209/11-2JW).

W związku z powyższym jest zobowiązany posiadać i posługiwać się własnym Numerem Identyfikacji Podatkowej, jeśli odrębnie zatrudnia pracowników. Przedmiotem budzącym uzasadnione kontrowersje pozostaje kwestia możliwości posługiwania się przez przedsiębiorcę zagranicznego wyłącznie Numerem Identyfikacji Podatkowej Przedsiębiorcy Zagranicznego.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 marca 2011 r. ,,W świetle art. 2 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681 ze zm.) oddział spółki zagranicznej, podatnikiem na mocy odrębnych przepisów, nie jest zobowiązany do zgłoszenia ewidencyjnego, nawet płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych oraz płatnik składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, ponieważ w obrocie gospodarczym posługuje się NIP nadanym spółce (Wyrok NSA z dnia 18 marca 2011 r. FSK 1773/09, podobnie Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego).

Jednocześnie nie sposób utracić z pola widzenia okoliczności, iż tezę o braku uzasadnionych argumentów prawnych do stosowania konieczności używania w odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych przez płatnika składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne osobnego Numeru Identyfikacji Podatkowej nadanego oddziałowi, różnego od Numeru Identyfikacji Podatkowej przedsiębiorcy zagranicznego jest ugruntowana w doktrynie prawniczej i orzecznictwie.

W tym miejscu warto choćby przytoczyć wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 czerwca 2011 roku ,, Na podstawie art. 2 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy z 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, jest zobowiązany do 2. Na podstawie art. 2 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oddział spółki zagranicznej, będącej podatnikiem na mocy odrębnych przepisów o podatku od towarów i usług nie jest zobowiązany do zgłoszenia ewidencyjnego, nawet tylko jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych oraz płatnik składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, ponieważ w obrocie gospodarczym posługuje się NIP nadanym spółce. Tym samym nie ma podstaw nadania takiemu oddziałowi spółki odrębnego numeru identyfikacji podatkowej (Wyrok WSA w Łodzi z 14 czerwca 2011, I SA/LEX nr 1085533).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że po sprecyzowaniu pytania podtrzymuje stanowisko przedstawione we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 18 października 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 644/17 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 stycznia 2020 r. sygn. akt II FSK 509/18.

Kwestie dotyczące funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego działającego w Polsce regulują przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1829 ze zm.).

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Natomiast oddział zdefiniowany został w art. 5 pkt 4 ww. ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni mogą, na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwane dalej oddziałami.

Na podstawie postanowień zawartych w art. 86 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego.

W świetle powołanych unormowań podmiot zagraniczny, prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług, traktowany jest jako jeden podmiot przedsiębiorca zagraniczny. Rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego.

Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie posiada możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, zaś prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

Potwierdza to również regulacja zawarta w art. 88 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z którym przedsiębiorca zagraniczny może rozpocząć działalność w ramach oddziału po uzyskaniu wpisu oddziału do rejestru przedsiębiorców. Zasady wpisu do rejestru przedsiębiorców określają przepisy odrębnej ustawy.

Zatem podmiotem prowadzącym działalność w Polsce pozostaje, pomimo utworzenia i funkcjonowania oddziału w Polsce, przedsiębiorca zagraniczny. W kontekście posiadanej podmiotowości prawnej, należy stwierdzić, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią.

Ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 476 ze zm.) dalej zwana ustawą o NIP, w art. 1 ust. 1 określa zasady ewidencji:

1. podatników,
2. płatników podatków,
3. płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne, zwanych dalej płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy o NIP, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 i 3 cyt. wyżej ustawy o NIP, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków.

Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Stosownie do art. 2 ust. 4 ww. ustawy, obowiązkowi ewidencyjnemu nie podlegają podatnicy, którzy uzyskali numer identyfikacyjny na podstawie art. 132 ust. 5 oraz art. 134a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., poz. 1054, z późn. zm.).

Z analizy wyżej powołanego art. 2 ustawy o NIP wynika, że obowiązek dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego dotyczy podmiotów, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami lub płatnikami podatków bądź płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Zgodnie z art. 3 ust.1 ustawy o NIP identyfikatorem podatkowym jest:

1. numer PESEL w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;
2. NIP w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.

W myśl art. 3a ustawy o NIP, w przypadku gdy z odrębnych przepisów wynika obowiązek podawania NIP, obowiązek ten dotyczy wyłącznie podmiotów, które są obowiązane posiadać NIP na podstawie przepisów niniejszej ustawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Należy podkreślić również, że nie jest prawnie dopuszczalna sytuacja nadania jednego NIP dwóm podmiotom (z których jeden jest podatnikiem np. podatku od towarów i usług, a drugi płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych), jak również posługiwania się do identyfikacji NIP nadanym innemu podmiotowi.

Na podstawie art. 5 ust. 3 ww. ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

1. w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
2. w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
3. w przypadku podatkowych grup kapitałowych dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.

Z przytoczonych przepisów wynika, że każdy podmiot, który należy do jednej z wymienionych kategorii (podatnika i płatnika) jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Zatem podmiot posiadający status podatnika lub płatnika podatków lub płatnika składek ubezpieczeniowych i zdrowotnych jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego.

Zgodnie z art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Stosownie do art. 8 ww. ustawy płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że przedsiębiorca zagraniczny zgłosił się do właściwego urzędu skarbowego z wnioskiem o nadanie Numeru Identyfikacji Podatkowej, który otrzymał. Następnie podmiot zagraniczny zawiązał w dniu 2016 r. oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce. Wniosek o rejestrację oddziału został złożony do właściwego Wydziału Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 2016 roku. Wraz ze zgłoszeniem oddziału, standardowo w ramach tzw. jednego okienka, został mu nadany nr NIP.

Wnioskodawca (oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce), ma zgłoszony w Krajowym Rejestrze Sądowym Numer Identyfikacji Podatkowej inny od Numeru Identyfikacji Podatkowej nadanego przedsiębiorstwu zagranicznemu.

Wnioskodawca (oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce) nie jest odrębnym od zagranicznego przedsiębiorcy podatnikiem jakiegokolwiek podatku, lecz jest płatnikiem podatków na podstawie art. 2 ust 2 ustawy o NIP. Dotyczy to podatku dochodowego z ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1991 nr 80 poz. 350 ze zm.). Wnioskodawca jest także płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, w myśl ustawy z 13 października 1998 r. (Dz. U. 1998 nr 137 poz. 887 ze zm.) o systemie ubezpieczeń społecznych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii występowania przez oddział zagranicznego przedsiębiorcy na potrzeby wszystkich rozliczeń podatkowych w Polsce pod numerem NIP nadanym uprzednio zagranicznemu przedsiębiorstwu.

Dokonując rozstrzygnięcia w zakresie możliwości występowania przez oddział zagranicznego przedsiębiorcy pod numerem NIP nadanym uprzednio zagranicznemu przedsiębiorstwu na potrzeby wszystkich rozliczeń podatkowych w Polsce należy mieć na uwadze stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 18 października 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 644/17 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 stycznia 2020 r. sygn. akt II FSK 509/18.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi Dla rozstrzygnięcia owego sporu konieczna jest interpretacja przepisów art. 2 i art. 5 ust. 1 ustawy o NIP. Zgodnie z art. 2 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu (ust. 1). Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków (ust. 2). Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych (ust. 3). Obowiązkowi ewidencyjnemu nie podlegają podatnicy, którzy uzyskali numer identyfikacyjny na podstawie art. 132 ust. 5 oraz art. 134a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (ust. 4).

Uwzględniając wymogi wykładni systemowej wewnętrznej należy stwierdzić, że na gruncie ustawy o NIP ustawodawca rozróżnia dwie kategorie podmiotów: (1) osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które są podatnikami na podstawie innych ustaw oraz inne podmioty, które także na mocy odrębnych ustaw mają przypisany status podatnika, a obok tej grupy (2) płatników podatków, którym odrębne ustawy prawa nie nadają statusu podatnika. Rozróżnienie powyższych kategorii wynika z redakcji art. 2, gdzie w ust. 2 spójnik oraz oddziela płatników podatków od kategorii innych podmiotów będących podatnikami, których odesłanie do ust. 1 ww. przepisu łączy w jedną kategorię z podmiotami wymienionymi w tymże ustępie. Wniosek taki wspiera wykładnia systemowa wewnętrzna, bowiem art. 2 ust. 2 ustawy o NIP należy odczytać w świetle art. 6 tejże ustawy, gdzie ustawodawca literalnie rozróżnia kategorię podatników i płatników podatków, niepodlegających obowiązkowi ewidencyjnemu jako podatnicy. Należy mieć przy tym na względzie, że ww. przepis reguluje moment dokonania przez podmioty objęte obowiązkiem ewidencyjnym zgłoszenia identyfikacyjnego. Tym samym o ile w art. 2 ustawy o NIP ustawodawca określił zakres podmiotowy obowiązku ewidencyjnego poprzez wskazanie podmiotów, którym na mocy analizowanej ustawy należy nadać NIP, to o podziale tych podmiotów na określone kategorie można wnioskować z treści art. 6 ustawy, który konkretyzuje kto i kiedy jest zobowiązany dokonać stosowanego zgłoszenia ewidencyjnego. Przepis ten nie pozostawia wątpliwości, że ustawodawca różnicuje podmioty objęte obowiązkiem podatkowym na podatników i płatników podatków, którym nie można przepisać statusu podatnika. Ponadto, art. 1 ustawy o NIP wyraźnie różnicuje kategorie podmiotów objętych mocą ustawy, tj. podatników i płatników podatków, a także składek na ubezpieczenie społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne. Zatem zakres podmiotowy ustawy o NIP, uregulowany w art. 1 i art. 2 tej ustawy, obejmuje dwie odrębne kategorie podmiotów: (1) podatników jakichkolwiek podatków oraz (2) płatników jakichkolwiek podatków lub składek na ubezpieczenie społeczne oraz zdrowotne, którzy na mocy odrębnych przepisów nie są podatnikami.

Ponadto Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził, że zdaniem sądu z treści art. 5 ustawy o NIP, można wywieść zasadę jednokrotności zgłoszenia identyfikacyjnego. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, co literalnie wynika z ust. 1 tegoż przepisu ustawy o NIP, który stanowi, że "podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego; zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw". Na mocy art. 5 ust. 6 tej ustawy, odnosi on się także do płatników podatków i płatników składek ubezpieczeniowych. Konsekwencją tak skonstruowanej przez ustawodawcę regulacji jest to, że dany podmiot, będący podatnikiem lub płatnikiem, tylko jednokrotnie dokonuje zgłoszenia identyfikacyjnego, którego następstwem jest nadanie NIP. Zgłoszenie takie jest realizacją obowiązku ewidencyjnego, którym dany podmiot jest objęty na mocy ustawy o NIP. Zakres podmiotowy tejże ustawy obejmuje dany podmiot na mocy art. 2 wówczas, gdy jest on albo podatnikiem jakiekolwiek podatku, albo płatnikiem, który nie ma statusu podatnika. Dany podmiot dokonuje zgłoszenia jednokrotnie, jeżeli należy do jednej z dwóch ww. kategorii. W ustawie o NIP brak jest podstaw do przyjęcia, że dany podmiot, będący jednocześnie podatnikiem jakiegokolwiek podatku oraz płatnikiem podatku lub składek wskazanych w art. 2 ust. 3 ustawy, jest zobowiązany do podwójnego zgłoszenia ewidencyjnego, a tym samym do posiadania dwóch NIP. Wręcz przeciwnie, przyjęcie odmiennego stanowiska godziłoby w dyspozycję normy zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy o NIP. Nie można przypisać oddziałowi spółki odrębnej podmiotowości prawnej, która mogłaby być podstawą do samodzielnego zatrudniania pracowników. Jeżeli w rozpoznawanej sprawie odział spółki zatrudnia pracowników, to wchodzi w stosunek pracy korzystając z podmiotowości prawnej spółki jako takiej. Na gruncie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (u.s.d.g ) nie można zatem wywieść odrębności prawnej oddziału od spółki, którego separacja od centrali: spółki polega tylko na funkcjonalnym i przestrzennym wydzieleniu składników siły produkcyjnej. Odrębność taka nie przekłada się jednak na odrębność prawną, co wynika z definicji legalnej zawartej w art. 5 pkt 4 u.s.d.g.

W konsekwencji WSA stwierdził, że Niezasadnie zatem organ interpretacyjny ocenił oddział spółki jako podmiot odrębny od samej spółki, już zaewidencjonowanej jako podatnik. Błędna ocena stała się podstawą wywiedzenia wadliwego wniosku, że w związku z powyższą odrębnością oddział spółki, jako płatnik, musi podlegać odrębnemu obowiązkowi ewidencyjnemu. W ocenie sądu przeciwnie, w związku z podmiotową ciągłością spółki w obrębie jej polskiego oddziału należało stwierdzić, że spółka jako podatnik otrzymała już NIP i wywiązała się z obowiązku zgłoszenia ewidencyjnego z art. 5 ust. 1 ustawy o NIP. Powstanie oddziału i zatrudnienie przez niego pracowników, czyli de facto zatrudnienie ich przez spółkę, bez wątpienia związane jest obowiązkiem bycia płatnikiem. Jednakże przymiot bycia płatnikiem, w przypadku podmiotu, który na mocy odrębnych przepisów jest już podatnikiem, nie jest związany z obowiązkiem ponownego zgłoszenia ewidencyjnego i starania się o drugi NIP. Wynika to z wykładni art. 2 i literalnego odczytania art. 5 ust. 1 ustawy o NIP.

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że Zarówno więc literalne brzmienie art. 1, art. 2 ust. 1 i 2 oraz art. 6 cyt. ustawy we wzajemnej relacji, jak i zasady logicznego rozumowania nie pozwalają na przyjęcie, że oddział spółki jest odrębnym płatnikiem i musi podlegać odrębnemu obowiązkowi ewidencyjnemu () Prawodawca bowiem nie przewidział w omawianej regulacji odrębności podatkowej oddziału tak jak chce tego organ.

W rezultacie mając na uwadze orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego wydane w niniejszej sprawie, stwierdzić należy, że Wnioskodawca oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce nie powinien dokonać rejestracji NIP jako płatnik w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o NIP, gdyż przedsiębiorca zagraniczny otrzymał Numer Identyfikacji Podatkowej, natomiast Wnioskodawca oddział tego przedsiębiorcy w Polsce nie jest odrębnym od zagranicznego przedsiębiorcy podatnikiem jakiegokolwiek podatku. Z kolei powstanie oddziału i zatrudnienie przez niego pracowników, związane jest z obowiązkiem bycia płatnikiem, jednakże bycie płatnikiem w przypadku Wnioskodawcy, który jest już podatnikiem nie nakłada obowiązku zgłoszenia ewidencyjnego o nadanie Numeru Identyfikacji Podatkowej. W konsekwencji Wnioskodawca oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce nie ma obowiązku posiadania odrębnego od przedsiębiorcy zagranicznego Numeru Identyfikacji Podatkowej. Tym samym Wnioskodawca na potrzeby wszystkich rozliczeń podatkowych w Polsce może występować pod numerem NIP nadanym uprzednio zagranicznemu przedsiębiorstwu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej