W zakresie dotyczy ustalenia, czy Spółka, zawierając jako wynajmujący umowy najmu w rozumieniu art. 659 kc, w których najemcami będą osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy, tj. osoby prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową, jak i klienci indywidualni (konsumenci), tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uznana za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od niektórych instytucji finansowych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 sierpnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 10 sierpnia 2022 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Spółka, zawierając jako wynajmujący umowy najmu w rozumieniu art. 659 kc, w których najemcami będą osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy, tj. osoby prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową, jak i klienci indywidualni (konsumenci), tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uznana za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X sp. z o. o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest osobą prawną, czynnym podatkiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Działalność gospodarcza Spółki obejmuje przede wszystkim świadczenie usług leasingu, w tym leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), leasingu finansowego, o którym mowa w art. 17f ustawy o CIT, jak i leasingu gruntów, o którym mowa w art. 17i ustawy o CIT, zawieranych z klientami będącymi przedsiębiorcami tj. podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, w tym spółkami osobowymi oraz kapitałowymi.

W swojej ofercie produktowej Spółka posiada również umowy najmu, o których mowa w art. 659 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 2022 r., poz. 1360 ze zm.; dalej: „kc”), których przedmiotami są samochody zarówno nowe, jak i używane. Klientami dla takich umów są osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy, tj. prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową, jak i klienci indywidualni, tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (konsumenci).

W ramach umowy najmu Spółka (działając jako wynajmujący) zobowiązuje się oddać najemcy pojazd do używania przez czas oznaczony, a najemca zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Spółki umówionego czynszu. Oprócz wskazanych usług najmu, Spółka oferuje najemcom wraz ze swoimi partnerami biznesowymi także pozostałe produkty, które standardowo udostępnia swoim klientom, takie jak np.: umowy ubezpieczenia komunikacyjnego, możliwość nabycia paliw silnikowych (na podstawie kart paliwowych) czy też pakiety serwisowe dla wynajmowanego pojazdu. Czynsz jest rozliczany przez najemcę wyłącznie w formie bezgotówkowej (za pośrednictwem rachunku bankowego), a usługa najmu dokumentowana jest przez Spółkę każdorazowo za pomocą wystawianych faktur.

Obecnie Spółka planuje stworzyć dla klientów ofertę wynajmu pojazdów, która spełniać będzie poniższe parametry:

-Przedmiotem umowy najmu będą mogły być pojazdy nowe jak i używane. Umowy najmu będą mogły być zawierane na zróżnicowane okresy czasu — od 6 miesięcy do, nawet 5 lat.

-W ramach umowy najmu, najemca będzie ponosił na rzecz Spółki określone wydatki, a w szczególności czynsz najmu, czynsz inicjalny (płatny z góry, w odniesieniu do całego okresu najmu), o ile będą przewidziane w umowie, a także opłaty dodatkowe wynikające z jej treści. Zakładane jest, że jeśli klient zobowiązany zostanie do zapłaty czynszu inicjalnego, tj. czynszu warunkującego wydanie pojazdu na rzecz najemcy i dotyczącego całego okresu najmu, jego wysokość kształtować się będzie na poziomie nie wyższym niż 30% wartości początkowej przedmiotu najmu.

-Zgodnie z postanowieniami umowy najmu najemcy będzie przysługiwało prawo do nabycia własności przedmiotu najmu po jej zakończeniu po cenie wskazanej w umowie najmu. Będzie to opcja wykupu, z której najemca będzie uprawniony skorzystać, jednak nie będzie miał takiego obowiązku. W szczególności, Spółka jako wynajmujący nie będzie uprawniona by żądać od najemcy zakupu przedmiotu umowy (pojazdu) po zakończeniu takiej umowy. Obowiązku nabycia pojazdu po stronie najemcy nie będzie przewidywał również żaden inny (odrębny) dokument, ani żadna inna umowa zawarta między Spółką a najemcą - istnieć będzie jedynie opcja wykupu, z której najemca będzie mógł skorzystać, bądź nie. Jednocześnie, brak skorzystania z tejże opcji nie będzie się wiązał dla najemcy z żadnymi dodatkowymi kosztami poza obowiązkiem zwrotu pojazdu na rzecz Spółki.

-Suma czynszu inicjalnego, miesięcznych czynszów najmu wynikających z umowy najmu, a także ceny potencjalnego wykupu pojazdu, będzie przekraczać wartość początkową pojazdu (czyli cenę, po której Spółka nabędzie pojazd). Umowa najmu spełniać będzie kryteria umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 oraz art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, w efekcie czego Spółka będzie uprawniona by — po zakończeniu okresu, na który zawarta zostanie umowa najmu - dokonać na rzecz najemcy sprzedaży pojazdu po cenie odbiegającej od rynkowej. Niemniej, cena ta będzie ustalana już z chwilą zawarcia umowy najmu i będzie się kształtowała na poziomie nieodbiegającym istotnie od ceny rynkowej danego pojazdu po planowanym zakończeniu umowy najmu (tj. z uwzględnieniem okresu trwania tej umowy).

Jednocześnie, Spółka oświadcza, że nie posiada statusu banku krajowego, oddziału banku zagranicznego, oddziału instytucji kredytowej, spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, krajowego zakładu ubezpieczeń, krajowego zakładu reasekuracji, oddziału zagranicznego zakładu ubezpieczeń i zagranicznego zakładu reasekuracji, głównego oddziału zagranicznego zakładu ubezpieczeń i zagranicznego zakładu reasekuracji, nie jest również instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym, z tytułu innych czynności niż przedstawione w niniejszym wniosku.

Pytanie

Czy Spółka, zawierając jako wynajmujący umowy najmu w rozumieniu art. 659 kc, w których najemcami będą osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy, tj. osoby prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową, jak i klienci indywidualni (konsumenci), tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uznana za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku zawierania przez nią umów najmu w rozumieniu art. 659 kc, w których najemcami będą osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy, tj. osoby prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową, jak i klienci indywidualni (konsumenci), tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim i w konsekwencji nie będzie podatnikiem podatku bankowego w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym, podatnikami tego podatku są instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2022 r., poz. 246 ze zm., dalej: „ustawa o kredycie konsumenckim”). Zatem, dla rozstrzygnięcia czy dany podmiot objęty jest przepisami ustawy o podatku bankowym jako instytucja pożyczkowa, niezbędne jest ustalenie statusu tego podmiotu na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim. W przeciwnym razie nie jest możliwe określenie, czy ów podmiot jest instytucją pożyczkową, a w konsekwencji podatnikiem podatku bankowego.

Pojęcie „instytucji pożyczkowej” na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim zostało zdefiniowane w art. 5 pkt 2a, zgodnie z którym instytucją pożyczkową jest kredytodawca inny niż:

a)bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe,

b)spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo- Kredytowa,

c)podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.

Z tej perspektywy istotne jest czy dany podmiot może być określony mianem „kredytodawcy” - definicja legalna kredytodawcy jest zawarta w art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim. Zgodnie z tym przepisem kredytodawcą jest przedsiębiorca w rozumieniu przepisów kc, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Dodatkowo, ustawa o kredycie konsumenckim w art. 3 określa warunki formalne, które musi spełniać dana umowa, by została uznana za kredyt konsumencki na gruncie tej ustawy. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.

Ponadto, w art. 3 ust. 2 ustawa o kredycie konsumenckim zawiera katalog umów, które w szczególności uważa się za umowy o kredyt konsumencki — jako spełniające kryterium kredytu konsumenckiego wymienione zostały w szczególności:

1.umowa pożyczki;

2.umowa kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego;

3.umowa o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia;

4.umowa o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia;

5.umowa o kredyt odnawialny.

Ponadto, w art. 3 ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim wprowadzono zastrzeżenie, zgodnie z którym za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się umów dotyczących odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.

Dodatkowe zastrzeżenie zawarte jest w art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którym przepisów tej ustawy nie stosuje się do umów leasingu, jeżeli umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. Zatem, a contrario należy przyjąć założenie, że tylko umowa leasingu przewidująca obowiązek zakupu przedmiotu umowy leasingu przez korzystającego mogłaby zostać uznana za kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kredycie konsumenckim (spełniając warunki umowy o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia).

Dopełnieniem powyższego są zapisy art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którymi ustawę stosuje się do umów leasingu i najmu, jeżeli umowa odrębna od tych umów przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy, uzależniając go od żądania kredytodawcy. Zatem, należy przyjąć założenie, że w sytuacji, w której wynajmujący i najemca lub finansujący i korzystający zawarli odrębną od (odpowiednio) umowy najmu lub leasingu umowę, nakładającą na (odpowiednio) najemcę i korzystającego obowiązek nabycia własności przedmiotu umowy najmu lub leasingu przez konsumenta, to do takiej umowy najmu lub leasingu stosuje się ustawę o kredycie konsumenckim.

Zatem:

-finansujący udzielający finansowania w postaci leasingu, jeżeli umowa leasingu nakłada na korzystającego obowiązek nabycia własności przedmiotu leasingu, albo obowiązek ten wynika z innej niż umowa leasingu umowy między stronami, lub

-wynajmujący, który zawiera z najemcą odrębną od umowy najmu umowę nakładającą na najemcę obowiązek nabycia własności przedmiotu najmu,

spełniają ustawowe przesłanki do uznania ich w tym zakresie za instytucję pożyczkowy w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Przenosząc powyższe na opis zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji Spółka wskazuje, że zawierane przez nią umowy najmu będą spełniały warunki przewidziane w art. 17a pkt 1 oraz art. 17b ust. 1 ustawy o CIT - dla celów podatku dochodowego będą one więc kwalifikowane jako umowy leasingu. Niemniej, umowy te nie będą nakładać na najemców obowiązku nabycia przedmiotu najmu, lecz jedynie możliwość takiego nabycia. Dodatkowo, Spółka nie będzie zawierała z najemcą żadnej dodatkowej, innej umowy, która nakładałaby na najemcę obowiązek nabycia prawa własności przedmiotu najmu. W efekcie, ani sama umowa najmu, ani żadna inna umowa, nie będą uprawniały Spółki do żądania od najemcy, by— w trakcie bądź po zakończeniu okresu, na który zawarta zostanie umowa najmu - dokonał zakupu pojazdu. Zakup pojazdu po zakończeniu okresu, na który zawarta zostanie umowa najmu, będzie każdorazowo autonomiczną decyzją podejmowaną przez najemcę w oparciu o przewidzianą w umowie opcję wykupu.

Jako, że ustawa o kredycie konsumenckim wprowadza zasadę, zgodnie z którą jej przepisy nie mają zastosowania do umów najmu konsumenckiego, jeżeli taka umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, ani też strony nie zawarły żadnej odrębnej umowy nakładającej na najemcę obowiązek wykupu przedmiotu najmu na żądanie kredytodawcy, umowy najmu, które Spółka planuje zawierać ze swoimi klientami nie będą kwalifikowane jako kredyt konsumencki. W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku zawierania przez nią umów najmu pojazdów w rozumieniu art. 659 kc, w których najemcami mogą być zarówno osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy jak i konsumenci, na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, zawieranie takich umów nie będzie stanowiło udzielania konsumentowi kredytu w rozumieniu art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim. W związku z powyższym, Spółka nie może zostać uznana za kredytodawcę i w konsekwencji nie wypełni przesłanek definicji instytucji pożyczkowej w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim. W efekcie, w związku z zawieraniem opisanych umów najmu Spółka nie będzie również podatnikiem podatku bankowego w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym.

Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko potwierdzają liczne interpretacje indywidualne wydawane przez organy podatkowe w podobnych stanach faktycznych/zdarzenia przyszłych. Przykładowo, w interpretacji wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 1 lutego 2022 r. (nr 0111-KDIB1-3.4016.8.2021.1.MBD) organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy, wskazując, że: „(...) należy uznać, w związku z faktem, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i planowanego rozszerzenia swoich usług będzie zawierał wyłącznie umowy najmu konsumenckiego nieprzewidujące obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, to zawieranie takich umów nie będzie stanowiło udzielania konsumentowi kredytu w rozumieniu art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim. Tym samym, Wnioskodawca nie będzie uznany za kredytodawcę i w konsekwencji nie wypełni przesłanek definicji instytucji pożyczkowej w rozumieniu przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Jak zostało wskazane, sama ustawa o kredycie konsumenckim wskazuje, że jej przepisy nie mają zastosowania do umów najmu konsumenckiego, jeżeli taka umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. Do umów najmu, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będzie miał również zastosowania przepis art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, ponieważ Wnioskodawca nie będzie zawierał poza umowami najmu dodatkowych umów, które przewidywałyby obowiązek wykupu przedmiotu najmu przez konsumenta, na żądanie Wnioskodawcy. Tym samym, skoro umowy najmu konsumenckiego, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim. Mając na względzie przytoczone przepisy, oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca zawierając w przyszłości umowy najmu konsumenckiego nie będzie uznany za instytucję pożyczkową, to tym samym nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych. ”

Powyższe podejście organów podatkowych jest ugruntowane i konsekwentnie prezentowane, np.:

-w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 września 2016 r. (nr IPPB6/4510-444/16-2/AG), organ podzielił stanowisko zaprezentowane przez podatnika, zgodnie z którym: „jeżeli zatem, art. 4 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy KK, wyłączają z zakresu obowiązywania tej ustany umowy leasingu, w sytuacjach, gdy umowy nie przewidują obowiązku nabycia przedmiotu leasingu przez konsumenta/umowy odrębne nie przewidują takiego obowiązku, uzależniając go od żądania kredytodawcy, do umów takich nie znajdzie zastosowania art. 5 pkt 2a ustawy KK - w związku z czym leasingodawcy zawierający ww. umowy nie będą mogli zostać uznani za „instytucje pożyczkowe” oraz nie będą podlegali podatkowi PNIF”;

-w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 maja 2017 r. (nr 0114-KDIP2-2.4016.2.2017.1.AZ) organ uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym: ,,(...)w przypadku zawierania umów leasingu z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, które nie zawierają obowiązku przeniesienia własności przedmiotu leasingu, Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca nie może zostać uznany za kredytodawcę w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumencki, gdyż nie udziela, ani nie daje przyrzeczenia udzielenia kredytu konsumentom w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumenckim, tj. zawierane przez niego umowy nie będą przewidywały obowiązku przeniesienia własności przedmiotu umowy. Tym samym, Wnioskodawca nie jest instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a Ustawy o kredycie konsumenckim i w konsekwencji nie jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, wskazanym w art. 4 pkt 9 Ustawy PIF”;

-w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24.11.2017 r. (nr 0114-KDIP2-2.4016.4.2017.1.AG), organ zaakceptował, że: „(...) skoro umowy leasingu, które planuje zawierać nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim”;

-w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 grudnia 2020 r. (nr 0111-KDIB1-3.4016.1.2020.1.MBD), organ uznał, że: „(...) Tym samym, skoro umowy leasingu, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim. Mając na względzie przytoczone przepisy, oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca zbierając w przyszłości umowy leasingu nie będzie uznany za instytucję pozy czekową, to tym samym nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych. ”

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz.U. z 2022 r., poz. 1685):

Przytoczony powyżej przepis wskazuje, że dla ustalenia, czy konkretny podmiot jest instytucją pożyczkową, a tym samym podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, istotne jest określenie jego statusu na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim.

W myśl art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, że:

Z kolei, pojęcie kredytodawcy zdefiniowano w art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie, z którym:

Równocześnie, art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim określa, jakie warunku musi spełniać umowa kredytu, aby być uznana za kredyt konsumencki.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim:

Ustawa o kredycie konsumenckim zawiera również katalog umów, które w szczególności uważa się za umowy o kredyt konsumencki.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim:

Jednocześnie w ust. 3 art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim przewidziano, że:

Za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się natomiast umów dotyczących odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.

Ponadto, na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim:

Należy przez to rozumieć, że tylko umowa leasingu przewidująca obowiązek przeniesienia własności przedmiotu umowy może zostać uznana za kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kredycie konsumenckim (jako umowa o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia).

Zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim:

Z powyższego wynika, że ustawę stosuje się do umów leasingu i najmu, jeśli umowa przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. W związku z tym leasingodawca udzielający leasingu (wynajmujący), w którym przewidziano obowiązek nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, powinien w tym zakresie być uznany za instytucję pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Mając na uwadze wskazane regulacje ustawy o kredycie konsumenckim, należy uznać, że aby dany podmiot mógł być kwalifikowany jako instytucja pożyczkowa w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim, powinny być spełnione następujące warunki:

-podmiot musi być przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego;

-w zakresie działalności gospodarczej lub zawodowej takiego podmiotu jest udzielanie konsumentowi kredytu bądź też udzielanie przyrzeczenia udzielenia takiego kredytu;

-podmiot ten nie jest bankiem lub innym podmiotem wskazanym w wyłączeniu zawartym w art. 5 pkt 2a Ustawy o kredycie konsumenckim,

-udzielane w ramach działalności gospodarczej lub zawodowej kredyty mieszczą się w zakresie pojęcia kredyt konsumencki, tym samym nie mogą podlegać włączeniom wskazanym w art. 4 ustawy o kredycie konsumenckim.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe należy uznać, że w związku z faktem, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i planowanego rozszerzenia swoich usług będzie zawierał wyłącznie umowy najmu konsumenckiego nieprzewidujące obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, to zawieranie takich umów nie będzie stanowiło udzielania konsumentowi kredytu w rozumieniu art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim.

Tym samym, Wnioskodawca nie będzie uznany za kredytodawcę i w konsekwencji nie wypełni przesłanek definicji instytucji pożyczkowej w rozumieniu przepisów ustawy o kredycie konsumenckim.

Jak zostało wskazane, sama ustawa o kredycie konsumenckim wskazuje, że jej przepisy nie mają zastosowania do umów najmu konsumenckiego, jeżeli taka umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta.

Do umów najmu, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będzie miał również zastosowania przepis art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, ponieważ Wnioskodawca nie będzie zawierał poza umowami najmu dodatkowych umów, które przewidywałyby obowiązek wykupu przedmiotu najmu przez konsumenta, na żądanie Wnioskodawcy.

Tym samym, skoro umowy najmu konsumenckiego, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Mając na względzie przytoczone przepisy, oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca zawierając w przyszłości umowy najmu konsumenckiego nie będzie uznany za instytucję pożyczkową, to tym samym nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Tm samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy Spółka, zawierając jako wynajmujący umowy najmu w rozumieniu art. 659 kc, w których najemcami będą osoby fizyczne mające status przedsiębiorcy, tj. osoby prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową, jak i klienci indywidualni (konsumenci), tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, na warunkach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uznana za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym, należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.