W zakresie ustalenia, czy w przypadku zawierania umów najmu konsumenckiego z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej (konsumentami), na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie uznany za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od niektórych instytucji finansowych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 grudnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 7 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy w przypadku zawierania umów najmu konsumenckiego z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej (konsumentami), na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie uznany za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka jest podmiotem prowadzącym działalność finansową, w szczególności w zakresie zawierania umów leasingu operacyjnego i finansowego, umów najmu oraz udzielania klientom finansowania w formie pożyczek. Działalność Wnioskodawcy polega w szczególności na zawieraniu transakcji gospodarczych, których przedmiotem jest świadczenie usług lub dostawa towarów wynikających z realizacji umów finansowania pod postacią umów leasingu, najmu oraz umów pożyczek dla klientów będących przedsiębiorcami tj. podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, w tym spółkami osobowymi oraz kapitałowymi.

W związku z planowanym rozwojem oferty produktowej, Spółka zamierza zaoferować produkt finansowy dla klientów indywidualnych tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (dalej: „konsument”, „klient”). Spółka planuje zaoferować konsumentom produkt pod postacią umów najmu, o którym mowa w art. 659 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks Cywilny (Dz.U.2020.1740), dalej: „najem konsumencki”.

W ramach umowy najmu konsumenckiego, Spółka (działając jako wynajmujący) zobowiąże się oddać konsumentowi (najemcy) rzecz (przykładowo pojazd) do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony a najemca zobowiąże się do zapłaty na rzecz wynajmującego umówionego czynszu. Oprócz wskazanego najmu konsumenckiego, Spółka wraz z partnerami biznesowymi zaoferuje klientom także pozostałe produkty, które standardowo udostępnia swoim klientom, przykładowo są to: umowy ubezpieczenia komunikacyjnego, majątkowego, osobistego, produkty dodatkowe takie jak karta paliwowa, pakiety serwisowe dla wynajmowanego pojazdu (pełne oraz podstawowe a także inne bieżące wydatki związane z serwisowaniem pojazdu) itp.

W ramach umowy najmu konsumenckiego, konsument otrzyma do używania wybrany przez siebie pojazd (lub inną rzecz), gdzie za ustalonym z góry wynagrodzeniem, będzie miał możliwość używania przedmiotu najmu. Spółka będzie przyjmowała od konsumenta płatności wyłącznie w formie bezgotówkowej a sprzedaż usług najmu konsumenckiego będzie w każdym wypadku dokumentowana fakturą.

Zgodnie z treścią zawieranej umowy najmu konsumenckiego, klient Spółki, będzie miał możliwość zakupu przedmiotu najmu (co do zasady za cenę równą wartości rynkowej) przy czym będzie to wyłącznie opcja. W żadnym wypadku klient Spółki nie będzie zobowiązany do dokonania wykupu przez siebie wynajmowanego pojazdu po zakończeniu okresu, na jaki została zawarta umowa najmu konsumenckiego (lub też w żadnym innym momencie w przypadku umów najmu na czas nieokreślony). Taki obowiązek nie będzie również wynikał z odrębnej (od umowy najmu) umowy zawartej z konsumentem. Skorzystanie z takiej możliwość (opcja wykupu) zależeć będzie wyłącznie od samodzielnej i autonomicznej decyzji klienta o skorzystaniu bądź nie skorzystaniu z takiej opcji zakupu. Umowa najmu przewidywać będzie w tym zakresie w pierwszej kolejności konieczność zwrotu przedmiotu najmu do Spółki, w kolejnym zaś kroku, klient Spółki będzie mógł wnioskować o nabycie pojazdu. Możliwe będzie również wydłużenie umowy najmu na wniosek konsumenta. Co więcej, umowa najmu oferowana przez Spółkę nie będzie przewidywać żadnych kar umownych czy opłat dodatkowych za nieskorzystanie z opcji wykupu przedmiotu najmu przez klienta.

W ramach umowy najmu konsumenckiego, klient będzie ponosił na rzecz Spółki określone wydatki. W pierwszej kolejności będzie to czynsz najmu, w pozostałym zakresie mogą to być opłaty dodatkowe wynikające z nadbiegu pojazdu (przekroczenie umówionego przebiegu pojazdu), koszty serwisowe pojazdu, koszty ubezpieczenia pojazdu, koszty przywrócenia pojazdu do umówionego stanu (zarówno opłaty dodatkowe do umowy najmu jak i kary oraz odszkodowania), kary umowne, w tym za rozwiązanie umowy z przyczyn leżących po stronie klienta (w równowartości np. 3 czynszów najmów miesięcznych) a także za naruszenie Gwarancji Trwałości Umowy Najmu (tj. rozwiązanie umowy z winy klienta). Ponadto, umowa najmu konsumenckiego będzie przewidywać kary lub opłaty z m.in. następujących tytułów:

-za niepoinformowanie Spółki przez klienta o obowiązku wykonania przeglądu przedmiotu najmu;

-za niewykonanie przez klienta przeglądu przedmiotu najmu;

-za wykonanie przeglądu przedmiotu najmu w innym punkcie niż wskazany przez Spółkę,

-za niepodstawienie przedmiotu najmu w wyznaczonym przez Spółkę miejscu lub terminie w celu wykonania przeglądu przedmiotu najmu, naprawy lub sezonowej wymiany opon,

-za niepodstawienie przedmiotu najmu, w wyznaczonym przez Spółkę miejscu lub terminie w celu wykonania oględzin przedmiotu najmu,

-za każdy dzień niezwrócenia (nie wydania) przedmiotu najmu w terminie i miejscu określonym przez Spółkę,

-za niewykonanie przez klienta obowiązków wynikających z nadzoru nad przedmiotem najmu,

-zwrot przedmiotu najmu bez drugiego kompletu kluczyków,

-zwrot przedmiotu najmu bez książki serwisowej (brak wpisów będzie traktowany jako brak książki),

-nie odebranie przedmiotu najmu w terminie wyznaczonym przez Spółkę.

W sytuacji zaniedbań powstałych z przyczyn leżących po stronie klienta, klient może być zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki odszkodowania odpowiadającego pełnej wartości przedmiotu najmu wraz z kosztami dodatkowymi, w szczególności w sytuacji gdy przedmiot najmu zostanie utracony z winy klienta (kradzież, przywłaszczenie, zniszczenie pojazdu), w okolicznościach w których zakład ubezpieczeń odmówi wypłaty odszkodowania (np. jazda pod wpływem alkoholu lub środków odurzających w przypadku zaistnienia szkody).

Jednocześnie, Spółka oświadcza, że nie posiada statusu: banku krajowego, oddziału banku zagranicznego, oddziału instytucji kredytowej, spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, krajowego zakładu ubezpieczeń, krajowego zakładu reasekuracji, oddziału zagranicznego zakładu ubezpieczeń i zagranicznego zakładu reasekuracji, głównego oddziału zagranicznego zakładu ubezpieczeń i zagranicznego zakładu reasekuracji, nie jest również instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym, z tytułu innych czynności niż przedstawione w niniejszym wniosku.

Pytanie

Czy w przypadku zawierania umów najmu konsumenckiego z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej (konsumentami), na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie uznany za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Spółki, w przypadku zawierania umów najmu konsumenckiego z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej (konsumentami), na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku bankowego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym, podatnikami tego podatku są m.in. instytucje pożyczkowe zdefiniowane w art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2019.1083, dalej: „ustawa o kredycie konsumenckim”). W związku z tym, dla ustalenia czy Spółka jest instytucją pożyczkową, a tym samym podatnikiem podatku bankowego, kluczowe jest określenie jej statusu na gruncie przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Zgodnie z art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim, przez instytucję pożyczkową należy rozumieć kredytodawcę innego niż:

a)bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo Bankowe,

b)spółdzielcza kasa oszczędnościowo - kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo - Kredytowa,

c)podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.

Ponadto, art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, że kredytodawcą jest przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks Cywilny, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Przez konsumenta, zgodnie z art. 5 pkt 1 ustawy o kredycie konsumenckim, w związku z art. 221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks Cywilny, należy rozumieć osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Równocześnie art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim określa, jakie warunki musi spełniać umowa kredytu, aby być uznana za kredyt konsumencki. Zgodnie z ust. 1 przez umowę kredytu konsumenckiego należy rozumieć umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Ponadto, zgodnie z ust. 2, przez umowę kredytu konsumenckiego rozumie się także umowę o kredyt niezabezpieczony hipoteką, który jest przeznaczony na remont domu albo lokalu mieszkalnego, w tym również w wysokości większej niż 255 550 zł lub równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim.

Ustawa o kredycie konsumenckim, zawiera również katalog umów, które w szczególności uważa się za umowy o kredyt konsumencki. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim są nimi następujące umowy:

1.pożyczki;

2.kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego;

3.o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia;

4.o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia;

5.o kredyt odnawialny.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim, za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się umów dotyczących odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.

Natomiast, na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim, przepisów tej ustawy nie stosuje się do umów leasingu, jeżeli umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. Ponadto, zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, ustawę tę stosuje się do umów leasingu i najmu, jeżeli umowa odrębna od tych umów przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy, uzależniając go od żądania kredytodawcy.

Mając na uwadze powyższe, umowy najmu konsumenckiego, które zamierza zaoferować Spółka nie mogą być uznane za umowę kredytu konsumenckiego w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim. Umowy te mogłyby zostać uznane za umowę kredytu konsumenckiego tylko wówczas, gdyby umowa najmu (lub odrębna umowa) przewidywała obowiązek nabycia przedmiotu najmu przez konsumenta - na podstawie postanowień umowy albo uzależniając ten obowiązek od żądania Spółki.

Uwzględniając wyżej wskazane regulacje, w celu kwalifikacji danego podmiotu do kategorii instytucji pożyczkowej w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim, konieczne jest łączne spełnienie następujących niżej wskazanych warunków:

a)podmiot taki musi być przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów Kodeksu Cywilnego;

b)w zakresie działalności gospodarczej lub zawodowej takiego podmiotu jest udzielanie konsumentom kredytów bądź też udzielanie przyrzeczenia udzielenia takich kredytów;

c)podmiot ten nie jest bankiem lub innym podmiotem wskazanym w wyłączeniu zawartym w art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim;

d)udzielane w ramach działalności gospodarczej lub zawodowej kredyty mieszczą się w kategorii objętej przepisami ustawy o kredycie konsumenckim, tym samym w szczególności nie podlegają wyłączeniom wskazanym w art. 4 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim.

Wnioskodawca zauważa, że zakres podmiotowy dla celów podatku od niektórych instytucji finansowych, został dookreślony w interpretacji ogólnej Ministra Finansów z 3 marca 2016 r. (sygn. akt PK1.8201.1.2016), zgodnie z którą przez instytucję pożyczkową na potrzeby podatku bankowego, należy rozumieć podmiot, którego forma prawna i zasady funkcjonowania są regulowane ustawą o kredycie konsumenckim. Oznacza to tym samym, że podatnikami powinny być wyłącznie instytucje pożyczkowe sensu stricto.

Przenosząc powyższe na grunt przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy wskazać, że Wnioskodawca nie będzie mógł być uznany za kredytodawcę i w konsekwencji nie wypełni przesłanek kwalifikujących go do kategorii instytucji pożyczkowej w rozumieniu przepisów ustawy o kredycie konsumenckim, gdyż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i planowanego rozszerzenia swoich usług Wnioskodawca:

a)będzie zawierał umowy najmu z klientami (konsumentami), w ramach których na konsumenta nie zostanie nałożony obowiązek wykupu przedmiotu najmu po upływie okresu na jaki będzie zawarta umowa;

b)będzie zawierał umowy najmu z konsumentami, które nie będą zawierały postanowień w zakresie automatycznego przeniesienia prawa własności przedmiotu najmu bez dodatkowego świadczenia na rzecz konsumenta;

c)nie będzie zawierał poza umowami najmu konsumenckiego dodatkowych umów, które mogą przewidywać obowiązek wykupu przedmiotu najmu przez konsumenta, na żądanie Wnioskodawcy;

d)nie będzie przewidywał kar umownych (lub innych opłat), skutkujących tym, że konsumenci byliby w istocie zobowiązani do wykupu przedmiotu umowy najmu konsumenckiego.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, skoro z tytułu zawieranych w przyszłości umów najmu konsumenckiego nie będzie on uznany za instytucję pożyczkową w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim, to nie będzie on podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko potwierdzają liczne interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w podobnych stanach faktycznych/zdarzenia przyszłych np.:

a)interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 września 2016 r. (sygn. akt IPPB6/4510-444/16-2/AG), w której Dyrektor odstępując od uzasadnienia, podzielił stanowisko zaprezentowane przez podatnika, zgodnie z którym: Jeżeli zatem, art. 4 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy KK, wyłączają z zakresu obowiązywania tej ustawy umowy leasingu, w sytuacjach, gdy umowy nie przewidują obowiązku nabycia przedmiotu leasingu przez konsumenta/umowy odrębne nie przewidują takiego obowiązku, uzależniając go od żądania kredytodawcy, do umów takich nie znajdzie zastosowania art. 5 pkt 2a ustawy KK - w związku z czym leasingodawcy zawierający ww. umowy nie będą mogli zostać uznani za „instytucje pożyczkowe” oraz nie będą podlegali podatkowi PNIF;

b)interpretacja indywidualna Dyrektora z 22 maja 2017 r. (sygn. akt 0114-KDIP2-2.4016.2.2017.1.AZ), w której Dyrektor odstępując od uzasadnienia, podzielił stanowisko zaprezentowane przez podatnika, zgodnie z którym: w przypadku zawierania umów leasingu z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, które nie zawierają obowiązku przeniesienia własności przedmiotu leasingu, Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca nie może zostać uznany za kredytodawcę w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumencki, gdyż nie udziela, ani nie daje przyrzeczenia udzielenia kredytu konsumentom w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumenckim, tj. zawierane przez niego umowy nie będą przewidywały obowiązku przeniesienia własności przedmiotu umowy. Tym samym, Wnioskodawca nie jest instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a Ustawy o kredycie konsumenckim i w konsekwencji nie jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, wskazanym w art. 4 pkt 9 Ustawy PIF;

c)interpretacja indywidualna z 24 listopada 2017 r. (sygn. akt 0114-KDIP2-2.4016.4.2017.1.AG), w której Dyrektor odstępując od uzasadnienia, podzielił stanowisko zaprezentowane przez podatnika, zgodnie z którym: skoro umowy leasingu, które planuje zawierać nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim;

d)interpretacja indywidualna z 9 grudnia 2020 roku (sygn. akt 0111-KDIB1-3.4016.1.2020.1.MBD), w której Dyrektor potwierdził stanowisko wnioskodawcy, wskazując, że: Tym samym, skoro umowy leasingu, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim. Mając na względzie przytoczone przepisy, oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca zawierając w przyszłości umowy leasingu nie będzie uznany za instytucję pożyczkową, to tym samym nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Podsumowując, w opinii Wnioskodawcy, w przypadku zawierania umów najmu konsumenckiego z konsumentami na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim i w konsekwencji nie będzie podatnikiem podatku bankowego w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1836):

Przytoczony powyżej przepis wskazuje, że dla ustalenia, czy konkretny podmiot jest instytucją pożyczkową, a tym samym podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, istotne jest określenie jego statusu na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim.

W myśl art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, że:

Z kolei, pojęcie kredytodawcy zdefiniowano w art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie, z którym:

Równocześnie, art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim określa, jakie warunku musi spełniać umowa kredytu, aby być uznana za kredyt konsumencki.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim:

Ustawa o kredycie konsumenckim zawiera również katalog umów, które w szczególności uważa się za umowy o kredyt konsumencki.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim są nimi:

Jednocześnie w ust. 3 art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim przewidziano, że:

Za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się natomiast umów dotyczących odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.

Ponadto, na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim:

Należy przez to rozumieć, że tylko umowa leasingu przewidująca obowiązek przeniesienia własności przedmiotu umowy może zostać uznana za kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kredycie konsumenckim (jako umowa o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia).

Zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim:

Z powyższego wynika, że ustawę stosuje się do umów leasingu i najmu, jeśli umowa przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. W związku z tym leasingodawca udzielający leasingu (wynajmujący), w którym przewidziano obowiązek nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, powinien w tym zakresie być uznany za instytucję pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Mając na uwadze wskazane regulacje ustawy o kredycie konsumenckim, należy uznać, że aby dany podmiot mógł być kwalifikowany jako instytucja pożyczkowa w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim, powinny być spełnione następujące warunki:

-podmiot musi być przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego;

-w zakresie działalności gospodarczej lub zawodowej takiego podmiotu jest udzielanie konsumentowi kredytu bądź też udzielanie przyrzeczenia udzielenia takiego kredytu;

-podmiot ten nie jest bankiem lub innym podmiotem wskazanym w wyłączeniu zawartym w art. 5 pkt 2a Ustawy o kredycie konsumenckim,

-udzielane w ramach działalności gospodarczej lub zawodowej kredyty mieszczą się w zakresie pojęcia kredyt konsumencki, tym samym nie mogą podlegać włączeniom wskazanym w art. 4 ustawy o kredycie konsumenckim.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe należy uznać, że w związku z faktem, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i planowanego rozszerzenia swoich usług będzie zawierał wyłącznie umowy najmu konsumenckiego nieprzewidujące obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, to zawieranie takich umów nie będzie stanowiło udzielania konsumentowi kredytu w rozumieniu art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim.

Tym samym, Wnioskodawca nie będzie uznany za kredytodawcę i w konsekwencji nie wypełni przesłanek definicji instytucji pożyczkowej w rozumieniu przepisów ustawy o kredycie konsumenckim.

Jak zostało wskazane, sama ustawa o kredycie konsumenckim wskazuje, że jej przepisy nie mają zastosowania do umów najmu konsumenckiego, jeżeli taka umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta.

Do umów najmu, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będzie miał również zastosowania przepis art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, ponieważ Wnioskodawca nie będzie zawierał poza umowami najmu dodatkowych umów, które przewidywałyby obowiązek wykupu przedmiotu najmu przez konsumenta, na żądanie Wnioskodawcy.

Tym samym, skoro umowy najmu konsumenckiego, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Mając na względzie przytoczone przepisy, oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca zawierając w przyszłości umowy najmu konsumenckiego nie będzie uznany za instytucję pożyczkową, to tym samym nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Tm samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy w przypadku zawierania umów najmu konsumenckiego z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej (konsumentami), na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie uznany za podatnika podatku bankowego na podstawie art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).   

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).