Wnioskodawca współpracuje z następującymi kontrahentami:

1)Maroko, B (osoba fizyczna), adres: (…), zagraniczny numer identyfikacji podatkowej (…),

2)RPA, C (osoba prawna), adres: (…), zagraniczny numer identyfikacji podatkowej (…),

3)Niemcy, D (osoba prawna), adres: (…), zagraniczny numer identyfikacji podatkowej (…).

Spółka, wypłacając należności, będzie posiadała aktualne certyfikaty rezydencji kontrahentów, potwierdzające kraj ich rezydencji. Podmioty te będą rzeczywistymi właścicielami należności wypłacanych przez Spółkę.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca zawarł informacje dotyczące zawartych umów licencji z Kontrahentami.

Wnioskodawca wskazuje, że w przypadku:

- Kontrahenta z Niemiec wniosek dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego (pierwsza wypłata (…) stycznia 2020 r.);

- Kontrahenta z RPA wniosek dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego (pierwsza wypłata (…) września 2020 r.).

A zatem, pierwsze płatności na rzecz kontrahenta (kontrahentów) miały miejsce już w roku 2020 w miesiącach poprzedzających złożenie wniosku (od stycznia do września 2020 r.).

I tak, w odniesieniu do umowy zawartej z Kontrahentem z RPA Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z postanowieniami umowy pomiędzy Spółką a Kontrahentem, przedmiotem umowy jest stworzenie przez Kontrahenta określonej liczby utworów multimedialnych w fazie prototypowej w danym miesiącu oraz udzielenie Spółce licencji w celu ich testowania i oceny potencjału gospodarczego w zakresie dalszego rozwoju/wydania. W ramach umowy Kontrahent co do zasady tworzy nowe utwory multimedialne „na zlecenie Spółki”. Spółka po swojej stronie weryfikuje jedynie, czy utwór multimedialny nie zawiera treści niedozwolonych (np. treści nielegalne, pornograficzne, stanowiące tzw. hate speech, wirusy), wad materialnych (usterki, błędy, awarie) oraz sprawdza ogólną funkcjonalność utworu multimedialnego pod kątem możliwości przeprowadzenia testów. Współpraca w ramach umowy opiera się więc na wykorzystaniu pomysłów Kontrahenta i jego kreatywności w tworzeniu utworów multimedialnych z potencjałem gospodarczym.

Umowa ta określa następujące pola eksploatacji:

a.stałe lub czasowe powielanie Gier w całości lub w części, w dowolny sposób i w dowolnej formie; w przypadku gdy konieczne jest powielenie tej Gry w celu jej załadowania, wyświetlenia, uruchomienia, transmisji i przechowywania;

b.utrwalenie we wszelkich technikach/systemach/rodzajach zapisu na wszelkich nośnikach zapisu magnetycznego, cyfrowego, nośnikach światłoczułych, drukarskich itp. i przepisywanie utrwaleń zapisów na inną technikę/system/rodzaj zapisu/nośnik, w tym nośniki zapisu magnetycznego, cyfrowego, nośniki światłoczułe w nieograniczonej liczby nośników;

c.zwielokrotnianie zapisów w nieograniczonej liczbie egzemplarzy na wszelkich nośnikach, wszelkimi technikami, w tym techniką zapisu magnetycznego, światłoczułego, drukarskiego, reprograficznego, cyfrowego;

d.wymiana nośników, na których Gry utrwalono oraz wprowadzanie zapisów do pamięci komputerów i serwerów sieci komputerowych, także ogólnie dostępnych w rodzaju Internet oraz udostępnianie ich zapisów (plików) użytkownikom (korzystającym z) takich sieci na całym świecie w tym za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnych w miejscu i czasie przez nich wybranych w tym w systemie (…), udostępniania przez witryny www i portale internetowe, (…) i inne protokoły udostępniania i/lub wymiany plików;

e.wielokrotne nadawanie za pomocą wizji i fonii przewodowej i bezprzewodowej, także stereofonicznie, przez stacje naziemne i za pośrednictwem satelity, w tym także w ramach tzw. „platform cyfrowych” na całym świecie, dla odbiorców wszelkich systemów odbioru telewizji (w tym także nadawanie w sieci Internetu we wszelkich formułach – „on demand”, „pay per view”, swobodnie dostępnej dla korzystających z sieci Internetu itp., rozpowszechniania w zamkniętych obiektach, statkach, samolotach itp.);

f.digitalizacja Gier, w tym zmiany systemu/formatu zapisu;

g.wykorzystywanie Gier w celach informacyjnych, reklamowych, promocyjnych i marketingowych, w szczególności merchandisingu;

h.w zakresie praw zależnych zezwolenie dotyczy w szczególności - prawo do zezwalania na wykonywanie praw zależnych i dokonywanie opracowań - prawo do dokonania zmian, przeróbek, skrótów, stopklatek, kontynuacji, adaptacji, ponownej ekranizacji oraz prawo do zezwalania na rozporządzanie i korzystanie z opracowań;

i.do wykonywania praw zależnych do Gier oraz utworów powstałych podczas korzystania z Gier lub ich fragmentów, w tym między innymi do wszelkich modyfikacji, skróceń lub przekształceń w obrębie utworu;

j.ponadto w warstwie programowej Gier:

i.stałe lub czasowe powielanie programu komputerowego w dowolny sposób i w dowolnej formie, w części lub w całości; w zakresie, w jakim ładowanie, wyświetlanie, uruchamianie, przesyłanie lub przechowywanie programu komputerowego wymaga jego powielania, takie czynności wymagają zezwolenia Dewelopera (Kontrahenta - przyp. Wnioskodawcy),

ii.tłumaczenie, adaptację, aranżację i wszelkie inne zmiany programu komputerowego, bez uszczerbku dla praw osoby zmieniającej program.

Zgodnie z umową, wynagrodzenie jest wypłacane Kontrahentowi za proces tworzenia i rozwoju utworów multimedialnych w ramach umowy. Jednocześnie wskazane jest, iż wynagrodzenie obejmuje również wynagrodzenie za udzielenie Spółce licencji w celu ich testowania i oceny potencjału gospodarczego w zakresie dalszego rozwoju/wydania.

Wskazane we wniosku licencje oraz umowy z Kontrahentami dotyczą jedynie utworów multimedialnych w postaci gier komputerowych na aplikacje mobilne.

Licencja udzielona Spółce jest licencją wyłączną, w odniesieniu do której w umowie zastrzeżono wyłączność korzystania z utworu, a umowa z Kontrahentem nie przewiduje prawa do udzielania sublicencji na dalsze podmioty.

Z kolei, w odniesieniu do umowy zawartej z Kontrahentem z Niemiec Spółka wskazała, że umowa dotyczy wydania już dopracowanego utworu multimedialnego w postaci gry komputerowej.

Zgodnie z umową Spółka jest zobowiązana do:

(i)wprowadzenia na rynek gry za pośrednictwem platform dystrybucji cyfrowej i jej promowania;

(ii)udostępnienia gry do pobrania przez użytkowników końcowych.

Z kolei Kontrahent zobowiązany jest do:

(i)dostarczenia Spółce gry korzystając z mechanizmów przesyłania aplikacji;

(ii)udzielenia Spółce licencji zgodnie z wymogami Umowy;

(iii)dbania o dalszy rozwój gry, poprzez dostarczanie aktualizacji oraz dokonywania poprawek wymaganych do jej prawidłowego funkcjonowania.

Umowa ta określa następujące pola eksploatacji:

a.stałe lub czasowe powielanie Gry w całości lub w części, w dowolny sposób i w dowolnej formie; w przypadku gdy konieczne jest powielenie Gry w celu jej załadowania, wyświetlenia, uruchomienia, transmisji i przechowywania;

b.utrwalenie we wszelkich technikach/systemach/rodzajach zapisu na wszelkich nośnikach zapisu magnetycznego, cyfrowego, nośnikach światłoczułych, drukarskich itp. i przepisywanie utrwaleń zapisów na inną technikę/system/rodzaj zapisu/nośnik, w tym nośniki zapisu magnetycznego, cyfrowego, nośniki światłoczułe w nieograniczonej liczby nośników;

c.zwielokrotnianie zapisów w nieograniczonej liczbie egzemplarzy na wszelkich nośnikach, wszelkimi technikami, w tym techniką zapisu magnetycznego, światłoczułego, drukarskiego, reprograficznego, cyfrowego;

d.wymiana nośników, na których Gry utrwalono oraz wprowadzanie zapisów do pamięci komputerów i serwerów sieci komputerowych, także ogólnie dostępnych w rodzaju Internet oraz udostępnianie ich zapisów (plików) użytkownikom (korzystającym z) takich sieci na całym świecie w tym za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnych w miejscu i czasie przez nich wybranych w tym w systemie (…), udostępniania przez witryny www i portale internetowe, (…) i inne protokoły udostępniania i/lub wymiany plików;

e.rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii oraz publiczne udostępnienie Gry w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym;

f.wielokrotne nadawanie za pomocą wizji i fonii przewodowej i bezprzewodowej, także stereofonicznie, przez stacje naziemne i za pośrednictwem satelity, w tym także w ramach tzw. „platform cyfrowych” na całym świecie, dla odbiorców wszelkich systemów odbioru telewizji (w tym także nadawanie w sieci Internetu we wszelkich formułach – „on demand”, „pay per view”, swobodnie dostępnej dla korzystających z sieci Internetu itp., rozpowszechniania w zamkniętych obiektach, statkach, samolotach itp.);

g.wprowadzanie do obrotu nośników zapisu (wszelkiego rodzaju, w tym VCD, DVD, kasety video, pliki cyfrowe, CD, kasety magnetofonowe, Blu-ray itd.) i ich fragmentów w nieograniczonej liczbie egzemplarzy oraz ich użyczania i najmu;

h.digitalizacja Gry, w tym zmiany systemu/formatu zapisu;

i.zezwalanie na zasadzie wyłączności na nadawanie przez inne organizacje telewizyjne, w tym na rozpowszechnianie w sieciach kablowych i platformach cyfrowych oraz w sieciach telekomunikacyjnych i w sieciach powszechnie dostępnych w rodzaju Internetu;

j.publiczne wyświetlanie, wykonanie i odtwarzanie, w tym przy wykorzystaniu technologii virtual reality lub augmented reality

k.wykorzystywanie Gry w celach informacyjnych, reklamowych, promocyjnych i marketingowych, w szczególności merchandisingu;

l.w zakresie praw zależnych zezwolenie dotyczy w szczególności - prawo do zezwalania na wykonywanie praw zależnych i dokonywanie opracowań - prawo do dokonania zmian, przeróbek, skrótów, stopklatek, kontynuacji, adaptacji, ponownej ekranizacji oraz prawo do zezwalania na rozporządzanie i korzystanie z opracowań;

m.w ramach dowolnej promocji i reklamy - w dowolnych mediach, na dowolnych nośnikach i kanałach rozpowszechniania, w tym w filmach, trailerach, fotosach, recenzjach, opisach, komentarzach, teledyskach i innych utworach audiowizualnych, programach telewizyjnych i radiowych, konkursach, programach, reklamie telewizyjnej, radiowej, ulicznej, drukowanej i internetowej, oraz w każdym innym zakresie;

n.wprowadzanie zapisów do sieci telekomunikacyjnych przewodowych i bezprzewodowych oraz udostępnianie ich zapisów (plików) użytkownikom (korzystającym z) takich sieci na całym świecie, w tym za pośrednictwem telefonów komórkowych i innych urządzeń przenośnych (mobilnych) w miejscu i czasie przez nich wybranych;

o.wprowadzanie zapisów do pamięci komputerów i serwerów sieci komputerowych, także ogólnie dostępnych w rodzaju Internet oraz udostępnianie ich zapisów (plików) użytkownikom (korzystającym z) takich sieci na całym świecie, w tym za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnych w miejscu i czasie przez nich wybranych, w tym w systemie (…) (przez co strony rozumieją w szczególności: video on demand, video on demand rental, video on demand sell through, near video on demand, subscription video on demand, Internet video on demand), udostępniania przez witryny www i portale internetowe, (…) i inne protokoły udostępniania i/lub wymiany plików, w nieograniczonej liczbie nadań i wielkości nakładów;

p.do wykonywania praw zależnych do Gry oraz utworów powstałych podczas korzystania z Gry lub ich fragmentów, w tym między innymi do wszelkich modyfikacji, skróceń lub przekształceń w obrębie utworu;

q.ponadto w warstwie programowej Gry:

i.stałe lub czasowe powielanie programu komputerowego w dowolny sposób i w dowolnej formie, w części lub w całości; w zakresie, w jakim ładowanie, wyświetlanie, uruchamianie, przesyłanie lub przechowywanie programu komputerowego wymaga jego powielania, takie czynności wymagają zezwolenia Dewelopera (Kontrahenta - przyp. Wnioskodawcy),

ii.tłumaczenie, adaptację, aranżację i wszelkie inne zmiany programu komputerowego, bez uszczerbku dla praw osoby zmieniającej program;

iii.dystrybucja, w tym wynajem lub użyczenie programu komputerowego lub jego kopii.

Ponadto, zgodnie z umową, wynagrodzenie jest wypłacane Kontrahentowi za wykonywanie swoich obowiązków wynikających z umowy, tj.:

i.dostarczenia Spółce gry korzystając z mechanizmów przesyłania aplikacji;

ii.udzielenia Spółce licencji zgodnie z wymogami Umowy;

iii.dbania o dalszy rozwój gry, poprzez dostarczanie aktualizacji oraz dokonywania poprawek wymaganych do jej prawidłowego funkcjonowania. Udzielenie licencji nie jest więc wyłącznym źródłem wynagrodzenia Kontrahenta, które otrzymuje w ramach umowy.

Wskazane licencje oraz umowy z Kontrahentami dotyczą jedynie utworów multimedialnych w postaci gier komputerowych na aplikacje mobilne.

Licencja udzielona Spółce jest licencją wyłączną, w odniesieniu do której w umowie zastrzeżono wyłączność korzystania z utworu.

Spółka uprawniona jest do udzielania sublicencji bez zgody Kontrahenta jedynie na podmioty należące do Grupy Kapitałowej (…) S.A. Grupa Kapitałowa (…) została w umowie zdefiniowana jako każda osoba prawna, która jest (a) bezpośrednio lub pośrednio kontrolowana przez Spółkę; lub (b) pod bezpośrednią lub pośrednią kontrolą co Spółka, lub (c) kontrolowana przez Spółkę tak długo, jak trwa taka kontrola. Kontrola odbywa się poprzez bezpośrednią lub pośrednią własność ponad 50% wartości nominalnej wyemitowanego kapitału zakładowego lub ponad 50% akcji uprawniających posiadaczy do głosowania w wyborach członków zarządu lub osób wykonujących podobne funkcje.

Wnioskodawca wskazuje, że pojęcie zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) ma zastosowanie m.in. do podatku wskazanego w art. 21 ustawy o CIT.

Pytanie

Czy Wnioskodawca nabywając od podmiotów (osób prawnych) niemających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu albo miejsca zamieszkania (będących rezydentami podatkowymi takich krajów jak Niemcy, Maroko, RPA) licencje opisane w stanie faktycznym jest zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) od wypłaty tych należności?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłaty należności kontrahentom zagranicznym (z tytułu opisanego w stanie faktycznym) niemających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu albo miejsca zamieszkania (będących rezydentami podatkowymi takich krajów jak Niemcy, RPA) nie jest zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła), ponieważ należności te nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Rzeczpospolitą Polską z w/w krajami.

Uzasadnienie.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy o CIT [ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: ustawa o CIT) – przyp. organu] podatnicy, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów. Równocześnie art. 21 ust. 2 tego aktu prawnego stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1992 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1231 ze zm.), przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe), plastyczne, fotograficzne, lutnicze, wzornictwa przemysłowego, architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne, muzyczne i słowno-muzyczne; sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne oraz audiowizualne (w tym filmowe). Ustawowe wyliczenie ma charakter przykładowy i nie jest wyczerpujące.

Wyraźne rozróżnienie w ustawie utworów literackich, utworów naukowych i programów komputerowych wskazuje jednoznacznie, że programy komputerowe są samodzielnym i odrębnym przedmiotem ochrony praw autorskich nie stanowiącym utworów literackich, ani naukowych. Co więcej, w kolejnym artykule ustawy - art. 74 ust. 1 - potwierdzono, że „programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej’. Użycie słowa „jak” (a nie „jako”) w kontekście programów komputerowych i utworów literackich po raz kolejny wyraźnie oddziela i konsekwentnie wskazuje, że programy komputerowe są przedmiotami ochrony praw autorskich samodzielnymi i niezależnymi od innych rodzajów utworów (w tym od utworów literackich oraz od utworów naukowych). Takie samo podejście, zdaniem Spółki, aktualne jest w stosunku do opisanych w stanie faktycznym gier komputerowych, które stanowią samodzielny przedmiot ochrony prawnoautorskiej. Gry komputerowe stanowiące w rozumieniu prawa autorskiego sztandarowy przykład utworu multimedialnego, są bowiem przedmiotem ochrony tego prawa odrębnym od utworów wymienionych w ustawowym katalogu (w tym m.in. od utworów literackich, artystycznych, czy naukowych).

Analogiczne wnioski dla gier komputerowych (jak w przypadku programów komputerowych) można również wyciągnąć ze wskazówek Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (ang. OECD) przedstawionych w Komentarzu do Konwencji Modelowej tej organizacji mówiących o tym jak należy rozumieć i interpretować zapisy umów międzynarodowych o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z postanowieniami Konwencji, w przypadku trudności w zastosowaniu zapisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania do programów komputerowych ustęp 2 art. 12 Konwencji Modelowej wymaga sklasyfikowania oprogramowania jako dzieło literackie, artystyczne lub naukowe - niemniej żadna z tych kategorii nie jest do końca odpowiednia. Komentarz wskazuje, że wiele krajów klasyfikuje oprogramowanie jako dzieło literackie lub naukowe. Kraje, w których prawodawstwie nie można zaliczyć oprogramowania do żadnej z tych kategorii mogą wskazać w umowach dwustronnych zmienione brzmienie ustępu 2, aby wyeliminować jakiekolwiek odniesienia do istoty praw autorskich albo wzmiankować wyraźnie oprogramowanie komputerowe.

W związku z tym, że ustawa o prawie autorskim wyraźnie rozróżnia prawa autorskie do programów komputerowych od praw autorskich do dzieł literackich i naukowych, jedyną możliwością uznania płatności za użytkowanie licencji jest wyraźne wskazanie tego w zapisach umowy bilateralnej. Z prawa tego Rzeczpospolita Polska skorzystała w wielu umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania - m.in. w zawartych z Singapurem, Kazachstanem, Izraelem i Kirgistanem - poprzez literalne wyszczególnienie programów komputerowych - jako stanowiących należności licencyjne, jak również z krajami takimi jak Norwegia, Australia, czy Kanada - poprzez wskazanie, że pojęcie należności licencyjne obejmuje wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania każdego prawa autorskiego.

W art. 3 ust. 2 umów międzynarodowych o unikaniu podwójnego opodatkowania wskazuje się, że przy stosowaniu danej umowy przez umawiające się państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało także znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodne z prawem tego państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie umowa, przy czym oznaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego państwa.

Rozróżnienie programów komputerowych i utworów literackich jest również podkreślane w umowach międzynarodowych takich jak Traktat Światowej Organizacji Własności Intelektualnej o prawie autorskim, podpisany w Genewie 20 grudnia 1996 r., (Dz.U. z 2005 r., Nr 3, poz. 12). W art. 4 tego aktu prawnego zawarta jest norma prawna mówiąca o tym, że „programy komputerowe są chronione jak utwory literackie w rozumieniu art. 2 Konwencji Berneńskiej. Ochrona ta odnosi się do programów komputerowych niezależnie od formy lub sposobu wyrażania”.

Ponadto art. 10 ust. 1 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (Dz.U. z 1996 r., Nr 32, poz. 143) nakazuje ochronę „programów komputerowych, zarówno w kodzie źródłowym jak przedmiotowym jak dzieła na podstawie Konwencji Berneńskiej. Co więcej analogiczny zapis został zawarty także w art. 1 ust. 1 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (Dz. Urz. UE. L. z 2009 r., Nr 111, poz. 16): „Zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy państwa członkowskie chronią prawem autorskim programy komputerowe w taki sposób, jak dzieła literackie w rozumieniu konwencji berneńskiej o ochronie dzieł literackich i artystycznych”.

W związku z tym, że umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte z w/w krajami nie zawierają zapisów wskazujących, że pojęcie należności licencyjne obejmuje programy komputerowe (lub też gry komputerowe), bądź wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania każdego prawa autorskiego Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) od wypłacanych należności opisanych w stanie faktycznym.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy znajduje swoje potwierdzenie w ugruntowanym i jednolitym orzecznictwie sądów administracyjnych. Wystarczy przywołać choćby takie wyroki i argumentację Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak:

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 2014 r. (sygn. akt II FSK 1545/12):

„(...) Konwencja nie definiuje pojęcia prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego i naukowego, którym operuje jej art. 12 ust. 3 lit. a. Odwołać się w związku z tym należy, zgodnie z art. 3 ust. 2 Konwencji, do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Także w ustawie nie zawarto jednak definicji tych pojęć, choć odwołuje się ona do pojęcia praw autorskich w art. 21 ust. 1 pkt 1. Natomiast z samego faktu uznania programu komputerowego za utwór w rozumieniu prawa autorskiego (art. 1 ust. 2 pkt 1) i możliwości posiadania przez ten utwór cech także innego rodzaju utworów nie wynika, że należności z tytułu użytkowania tego programu są objęte definicją należności licencyjnych zawartą w Konwencji, jako dzieła literackie albo naukowe. Uwadze organu umknęło, że ustawodawca wyraźnie odróżnia te rodzaje utworów. Z art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim wynika, że programy komputerowe nie stanowią - podkategorii utworów literackich, ale są dziełami rodzajowo odmiennymi, choć do ich ochrony stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące dzieł literackich. Obowiązujące prawo autorskie odróżnia zatem programy komputerowe od utworów literackich, choć jednym i drugim przysługuje ochrona wynikająca z prawa autorskiego, a zakres tej ochrony jest co do zasady identyczny. Dotyczy to jednak ochrony praw autorskich, a nie identycznego traktowania w zakresie opodatkowania, gdyż prawo autorskie nie reguluje kwestii podatkowych. Wobec tego należności z tytułu korzystania z praw autorskich do programu komputerowego nie mogą być utożsamiane z należnościami licencyjnymi z tytułu korzystania z praw autorskich do dzieła literackiego, o których mowa w Konwencji. Programy komputerowe nie zostały bowiem zaliczone przez ustawodawcę do kategorii utworów literackich (a jedynie są traktowane jak utwory literackie pod względem ochrony praw autorskich do nich przysługujących), ani też z należnościami licencyjnymi z tytułu praw do dzieła naukowego bądź artystycznego, skoro traktowane są jako odrębny rodzaj utworu (…)”;

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2014 r. (sygn. akt II FSK 1659/12):

„(...) Zauważyć należy, co podkreślił również WSA, że Polska skorzystała z możliwości dostosowania przepisu dotyczącego należności licencyjnych w umowach z Kazachstanem (Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Kazachstanu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu majątku - Dz.U. z 1995 r., Nr 121, poz. 586), z Portugalią (Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Portugalską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu - Dz.U. z 1998 r, Nr 48, poz. 304), a ostatnio także w nowej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z Norwegią (Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji, podpisane w Warszawie dnia 9 września 2009 r. - Dz.U. z 2010 r., nr 134, poz. 899). W umowach tych albo wymieniono w sposób jednoznaczny należności licencyjne od programów komputerowych, albo zdefiniowano należności licencyjne jako należności z tytułu wszelkich praw autorskich (...)”;

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 grudnia 2015 r. (sygn. akt II FSK 2544/13):

„(...) Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej - Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Ponadto z treści ust. 2 tego przepisu wynika, że „Jednakże należności licencyjne mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych”. Umowa zawiera także definicję pojęcia „należności licencyjne”. Jest to pojęcie węższe niż katalog przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. W definicji należności licencyjnych zawartej w umowie polsko-niemieckiej nie wymieniono wprost należności za korzystanie z praw autorskich do programów komputerowych. Nie oznacza to jednak, że takich należności nie można traktować jako należności licencyjnych w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wszystko zależy od postanowień krajowego prawa autorskiego.

W art. 1 ust. 2 u.p.a. jako przedmiot prawa autorskiego wymieniono między innymi - utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Tak sformułowany przepis wskazuje, iż programy komputerowe są według polskiego prawa samodzielnym przedmiotem ochrony praw autorskich. Oznacza to, że w świetle polskiej ustawy o prawie autorskim programów komputerowych nie można uznać za rodzaj dzieła literackiego, czy naukowego. Do odmiennego przekonania nie może doprowadzić także analiza treści art. 74 ust. 1 u.p.a. W myśl tego przepisu programy komputerowe podlegają ochronie „jak utwory literackie, z wyjątkami przewidzianymi samą ustawą”. Wprowadzenie w ustawie ochrony analogicznej jak dla utworów literackich nie zmienia jednak faktu, iż ustawodawca jednoznacznie wskazał na ich odrębny charakter, a wspomniany przepis umieścił w Rozdziale 7 ustawy zawierającym szczególne unormowania odnoszące się do programów komputerowych. Zdaniem Sądu, tak przeprowadzona interpretacja polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w kontekście przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie pozwala na uznanie należności z tytułu licencji do programów komputerowych za należności licencyjne. W umowie bowiem mowa o należnościach z praw autorskich do określonych kategorii utworów - literackich, artystycznych, naukowych (…)”;

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 czerwca 2017 r. (sygn. akt II FSK 1494/15):

„(...) Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela stanowiska autora skargi kasacyjnej, że z samego faktu uznania programu komputerowego za utwór w rozumieniu prawa autorskiego wynika, iż należności licencyjne z tytułu użytkowania tego programu są objęte definicją należności licencyjnych zawartą w powołanej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania jako dzieła literackie albo naukowe. Wniosku takiego, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie można wyciągnąć z treści art. 74 ust. 1 Prawa autorskiego. Zgodnie z tym przepisem, zawartym w rozdziale 7 Przepisy szczególne dotyczące programów komputerowych, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie. Ochronie tej podlega każda forma jego wyrażenia (art. 74 ust. 2 Prawa autorskiego). Sformułowania te (wobec użycia w ust. 1 słowa „jak”, a nie „jako”) mają podkreślać, że programy komputerowe nie stanowią jednej z podkategorii utworów literackich, ale iż są one w stosunku do tych utworów dziełami rodzajowo odmiennymi (tak też R. Golat, Prawo autorskie i prawa pokrewne, Warszawa 2010, s. 68.), choć do ich ochrony stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące dzieł literackich (...)”;

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2018 r. (sygn. akt II FSK 814/16):

„(...) Obowiązujące obecnie prawo autorskie odróżnia zatem w sposób jednoznaczny programy komputerowe od utworów literackich, choć i jednym, i drugim, co nie budzi wątpliwości, przysługuje ochrona wynikająca z prawa autorskiego, a zakres tej ochrony jest - co do zasady - identyczny (z pewnymi odrębnościami wynikającymi z przepisów dotyczących programów komputerowych - por. R. Golat, op. cit., s. 69). Dotyczy to jednak, co należy podkreślić, ochrony praw autorskich, a nie identycznego traktowania w zakresie opodatkowania. Prawo autorskie bowiem kwestii podatków nie reguluje. W świetle przepisów krajowych, należności z tytułu korzystania z praw autorskich do programu komputerowego nie mogą być zatem utożsamiane z należnościami licencyjnymi z tytułu korzystania z praw autorskich do dzieła literackiego. Nie zostały bowiem zaliczone przez ustawodawcę do kategorii utworów literackich, a jedynie są traktowane jak utwory literackie pod względem ochrony praw autorskich do nich przysługujących, ani też z należnościami licencyjnymi z tytułu praw do dzieła naukowego bądź artystycznego, skoro przez ustawodawcę traktowane są jako odrębny rodzaj utworu. Wobec tego należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo przyjął, ze skoro w art. 12 ust. 3 umowy polsko-irlandzkiej definiując należności licencyjne nie wymieniono należności z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego to stosowanie do art. 3 ust. 2 umowy, mając na uwadze obowiązujący w Polsce porządek prawny, nie można tych należności przyporządkować do żadnej z wymienionych tam grup, a w konsekwencji, nie mogą być opodatkowane w państwie ich powstania (…)”;

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 grudnia 2015 r. (sygn. akt II FSK 2789/13):

„(...) Zauważyć należy, iż Polska w sposób odmienny od analizowanego przypadku uregulowała kwestię dotyczącą należności licencyjnych w umowach z Kazachstanem (Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Kazachstanu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu majątku - Dz.U. z 1995 r. poz. 586), z Portugalią (Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Portugalską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu - Dz.U. z 1998 r. poz. 304), w nowej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z Norwegią (Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji, podpisane w Warszawie dnia 9 września 2009 r. - Dz.U. 2010 r. poz. 899), także w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania z Singapurem (umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz protokół do tej umowy, podpisane w Singapurze dnia 4 listopada 2012 r. - Dz.U. z 2014 r. poz. 443).

W umowach tych albo wymieniono w sposób jednoznaczny należności licencyjne od programów komputerowych, albo zdefiniowano należności licencyjne jako „należności uzyskiwane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania każdego prawa autorskiego”.

Takiej wyraźnej regulacji brak w umowie polsko-niemieckiej.

Z tych względów stosowanie wykładni celowościowej, postulowane w skardze kasacyjnej organu, nie znajduje podstaw. Wykładnia językowa nie pozostawia bowiem wątpliwości interpretacyjnych. Sprawą polskiego ustawodawcy jest ewentualnie takie uregulowanie tego zagadnienia, które będzie nakazywało pobór podatku u źródła (...)”;

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 sierpnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 1961/15):

„(...) Nie można podzielić stanowiska Ministra Finansów, iż z samego faktu uznania programu komputerowego za utwór w rozumieniu prawa autorskiego i możliwości posiadania przez ten utwór cech także innego rodzaju utworów, wynika, iż należności licencyjne z tytułu użytkowania tego programu są objęte definicją należności licencyjnych zawartą w umowie polsko-irlandzkiej jako dzieła literackie albo naukowe (...)”;

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2011 r. (sygn. akt II FSK 1550/09):

„(...) Wobec tego, że programy komputerowe nie zostały zakwalifikowane przez normodawcę jako dzieła literackie ani naukowe to opłaty za użytkowanie lub prawo użytkowania tych programów nie stanowi należności licencyjnych, o których stanowią art. 12 umów międzynarodowych (...)”;

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2009 r. (sygn. akt II FSK 276/08):

„(...) Skoro program komputerowy nie stanowi dzieła literackiego ani naukowego w rozumieniu polskiej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz Konwencji Berneńskiej to na podstawie art. 12 ust. 3 Umowy w zw. z art. 3 ust. 2 Umowy opłaty za użytkowanie lub prawo do użytkowania programu komputerowego nie mogą być zakwalifikowane do należności licencyjnych. Interpretacja uznająca należności z tytułu opłat za używanie programów komputerowych za należności licencyjne w myśl art. 12 ust. 3 Umowy nie znajduje oparcia także biorąc pod uwagę Komentarz do Konwencji Modelowej (Commentaires surles articles du Modele de Convention Fiscale, OECD 2005 str. 187 i n.). Wobec trudności interpretacyjnych zapisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania wskazuje on na możliwość utożsamiania programu komputerowego z dziełem naukowym jako rozwiązanie, które jest najbardziej realistyczne. Możliwość ta musi jednak być dopuszczalna w świetle prawa wewnętrznego danego kraju, a to jest wyłączone ze względu na obowiązującą w Polsce ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Obowiązku podatkowego nie można domniemywać. Wskazać również należy, że w niektórych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania w definicję należności licencyjnych wprost zostały wpisane należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programu komputerowego (Konwencja w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku zawarta w dniu 21 września 1995 r. pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Kazachstanu Dz.U. z 1995 r., Nr 121, poz. 586, Konwencja w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku zawarta w dniu 9 maja 1995 r. pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republika Portugalską Dz.U. z 1998 r., Nr 48, poz. 304) (...)”,

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 2010 r. (sygn. akt II FSK 901/09):

„(...) Również zalecenie zawarte w Komentarzu do art. 12 ust. 3 Modelowej Konwencji OECD wskazuje na brak tożsamości pojęć program komputerowy i dzieło literackie użytych w tej konwencji. Wskazano w nim bowiem, że państwa, które nie mogą przypisać programów komputerowych do żadnej kategorii dzieł wymienionych w art. 12 ust. 3 Konwencji (przy czym za najbardziej realistyczne uznano w Komentarzu zaliczenie ich do dzieł naukowych, a nie literackich) są uprawnione do przyjęcia w umowach dwustronnych odpowiednio znowelizowanych wersji § 2, który będzie pomijał wszelkie odwołanie się do charakteru praw autorskich bądź odwoływać się bezpośrednio do programów komputerowych. Gdyby z zapisu umowy, odpowiadającemu w swej treści zapisowi z Modelowej Konwencji wynikało, że należności licencyjne, o których tam mowa, obejmują również należności z tytułu korzystania z praw autorskich do programu komputerowego (bez odwołania się do prawa wewnętrznego), zalecenie zawarte w Komentarzu byłoby zbędne (...)”;

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 lutego 2014 r. (II FSK 497/12):

„(...) Umowa polsko-duńska nie definiuje pojęcia prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego i naukowego. Odwołać się w związku z tym należy, zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy polsko-duńskiej, do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Także w niej nie zawarto jednak własnej definicji tych pojęć, choć odwołuje się do pojęcia praw autorskich w art. 21 ust. 1. W ramach dokonywania wykładni tych pojęć w ustawie podatkowej odwołać się w związku tym należy do regulacji prawa autorskiego. W świetle art. 1 ust. 1 i ust. 2 u.p.a.p.p. nie budzi wątpliwości, że programy komputerowe podlegają ochronie na podstawie przepisów prawa autorskiego. Nie można jednak podzielić stanowiska Ministra Finansów, iż z samego faktu uznania programu komputerowego za utwór w rozumieniu prawa autorskiego i możliwości posiadania przez ten utwór cech także innego rodzaju utworów, wynika, iż należności licencyjne z tytułu użytkowania tego programu są objęte definicją należności licencyjnych zawartą w umowie polsko-duńskiej jako dzieła literackie albo naukowe. Uwadze organu interpretującego umknęło bowiem, że ustawodawca wyraźnie odróżnia różne rodzaje utworów. W rozdziale 7 zamieszczono przepisy szczególne dotyczące programów komputerowych (...)”;

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 grudnia 2015 r. (sygn. akt II FSK 2483/13):

„(...) Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.p.a. przedmiotem tego prawa jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W ustępie 2 w punkcie 1 tego artykułu wymieniono rodzaje utworów, specyfikując je jako wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Oznacza to, że poczyniono wyraźne rozróżnienie między utworami literackimi a programami komputerowymi, toteż jakkolwiek programy komputerowe podlegają ochronie na podstawie przepisów prawa autorskiego, ale nie jako utwory literackie. W konsekwencji programy komputerowe objęte są również zakresem regulacji art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., który odnosi się wprost do wszystkich należności z tytułu praw autorskich i pokrewnych. Nie sposób jednak przyjąć, że z samego faktu uznania programu komputerowego za utwór w rozumieniu prawa autorskiego wynika, iż należności z tytułu użytkowania tego programu są objęte definicją należności licencyjnych, zawartą w umowie polsko-holenderskiej. W szczególności wniosku takiego nie można wyprowadzić z treści zawartego w rozdziale 7 u.p.a., zatytułowanym „Przepisy szczególne dotyczące programów komputerowych”, art. 74 ust. 1 i ust. 2 u.p.a, zgodnie z którym programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie i ochronie tej podlega każda forma jego wyrażenia. Sformułowania te (wobec użycia w ust. 1 słowa „jak”, a nie „jako”) podkreślają, że programy komputerowe nie stanowią jednej z podkategorii utworów literackich, ale iż są one w stosunku do tych utworów dziełami rodzajowo odmiennymi, choć do ich ochrony stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące dzieł literackich. W świetle krajowych przepisów podatkowych należności z tytułu korzystania z praw do programu komputerowego nie mogą być zatem utożsamiane z należnościami licencyjnymi z tytułu korzystania z praw autorskich do dzieła literackiego, nie zostały bowiem zaliczone przez ustawodawcę do kategorii utworów literackich, a jedynie są traktowane jak utwory literackie pod względem ochrony praw autorskich do nich przysługujących (...)”;

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 stycznia 2016 r. (sygn. akt II FSK 2677/13):

„(...) Z samego faktu uznania programu komputerowego za utwór w rozumieniu u.p.a.p. (art. 1 ust. 2 pkt 1) i możliwości posiadania przez ten utwór cech także innego rodzaju utworów nie wynika, że należności z tytułu użytkowania tego programu są objęte definicją należności licencyjnych zawartą w Konwencji, jako dzieła literackie albo naukowe.

Uwadze organu umknęło, że ustawodawca wyraźnie odróżnia te rodzaje utworów. Z art. 74 ust. 1 u.p.a.p. wynika, że programy komputerowe nie stanowią podkategorii utworów, literackich, ale są dziełami rodzajowo odmiennymi, choć do ich ochrony stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące dzieł literackich. Obowiązujące prawo autorskie odróżnia zatem programy komputerowe od utworów literackich, choć jednym i drugim przysługuje ochrona wynikająca z prawa autorskiego, a zakres tej ochrony jest co do zasady identyczny. Dotyczy to jednak ochrony praw autorskich, a nie identycznego traktowania w zakresie opodatkowania, gdyż prawo autorskie nie reguluje kwestii podatkowych. Wobec tego należności z tytułu korzystania z praw autorskich do programu komputerowego nie mogą być utożsamiane z należnościami licencyjnymi z tytułu korzystania z praw autorskich do dzieła literackiego, o których mowa w Konwencji. Programy komputerowe nie zostały bowiem zaliczone przez ustawodawcę do kategorii utworów literackich (a jedynie są traktowane jak utwory literackie pod względem ochrony praw autorskich do nich przysługujących), nie mogą też być utożsamiane z należnościami licencyjnymi z tytułu praw do dzieła naukowego bądź artystycznego, skoro traktowane są jako odrębny rodzaj utworu. Prezentowaną wykładnię potwierdza również treść umów międzynarodowych, dotyczących ochrony praw wynikających z programu komputerowego, a ponadto zalecenie zawarte w Komentarzu do art. 12 ust. 3 Modelowej Konwencji OECD (...)”;

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 2913/15):

„(...) Z samego faktu uznania programu komputerowego za utwór w rozumieniu u.p a.p. (art. 1 ust. 2 pkt 1) i możliwości posiadania przez ten utwór cech także innego rodzaju utworów nie wynika, że należności z tytułu użytkowania tego programu są objęte definicją należności licencyjnych zawartą w Konwencji, jako dzieła literackie albo naukowe (...)”.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 19 maja 2021 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0111-KDIB1-2.4010.493.2020.3.BD, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 19 maja 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

21 czerwca 2021 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, wnosząc o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości, na podstawie art. 146 § 1 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a PPSA oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Odpowiedzi na skargę udzieliłem pismem z 16 lipca 2021 r., Znak 0111-KDIB1-2.4010.493.2020.4.BD.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 19 stycznia 2022 r. sygn. akt I SA/Gd 1035/21.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 25 października 2024 r. sygn. akt II FSK 421/22 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 25 października 2024 r. i wpłynął do mnie 23 stycznia 2025 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku 

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oraz Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w ww. wyrokach;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Nadmienić należy, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie podatku dochodowego od osób prawnych, a w zakresie dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.