Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący ustalenia, czy otrzymywane przez Spółkę Prowizje stanowią przychody odsetkowe, zdefiniowane w art. 15c ust. 13 ustawy o CIT. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i polskim rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka prowadzi działalność polegającą na finansowaniu klientów poprzez nabywanie wierzytelności z wystawionych przez nich faktur (faktoring).

Spółka w celu prowadzenia działalności uzyskuje środki finansowe od podmiotów zewnętrznych (tj. banki, obligatariusze, pożyczkodawcy itd.) w zamian za ustalone wynagrodzenie. Następnie, z wykorzystaniem tak pozyskanych środków finansowych oraz środków własnych, Spółka udziela finansowania m.in. na mocy umów o świadczenie usług faktoringowych z regresem zawieranych z klientami. Umowa o świadczenie usług faktoringowych z regresem (faktoringu niepełnego) jest umową faktoringu i określa zasady uzyskania przez klienta finansowania, w tym określa wynagrodzenie uiszczane Spółce w formie prowizji przez drugą stronę umowy.

Spółka prowadzi opisaną działalność poprzez platformę internetową, na której realizowana jest istotna część interakcji z klientami. Klient oferuje Spółce do wykupu przysługujące mu niewymagalne wierzytelności wynikające z faktur VAT wystawionych wobec swoich kontrahentów. Wykup faktur następuje na podstawie odrębnej umowy przelewu wierzytelności lub w drodze cesji globalnej, tj. umowy, w której klient przekazuje Spółce wszystkie wierzytelności handlowe przysługujące mu z tytułu umów z danym klientem. Umowa przelewu wierzytelności zostaje zawarta z chwilą akceptacji przez Spółkę.

W przypadku braku zapłaty przez dłużnika klienta całości lub części wykupywanych faktur, w okresie wskazanym w umowie faktoringowej, Spółka zastrzega sobie prawo do wezwania klienta do zwrotu kwoty otrzymanej z tytułu wykupu niezapłaconych faktur. Klient zobowiązuje się, na wezwanie Spółki, do zwrotu kwoty otrzymanej z tytułu wykupu niezapłaconych faktur wraz z należną prowizją faktoringową. Zwrot ww. kwoty powoduje zwrotne przejście na klienta finansowanych wierzytelności.

Tym samym, opisywaną umowę faktoringu należy traktować jako umowę faktoringu niepełnego (z regresem), gdyż Spółka nabywa wierzytelność, ale w przypadku jej niezaspokojenia przez dłużnika dochodzi do cesji powrotnej. Zgodnie z postanowieniami umowy faktoringowej, Spółka nie odpowiada wobec dłużnika za wady rzeczy lub usług realizowanych przez faktoranta w związku z przeniesioną wierzytelnością. Odpowiedzialność taką, niezależnie od przelewu wierzytelności, ponosi faktorant. W szczególności faktorant ponosi odpowiedzialność z tytułu gwarancji i rękojmi.

Z tytułu przelewu wierzytelności, Spółka dokonuje na rzecz klienta zapłaty za każdą wykupywaną wierzytelność na następujących warunkach:

• Za przekazane do wykupu wierzytelności Spółka wypłaca klientowi 80% wartości nominalnej tychże wierzytelności (I płatność);
• Pozostałe 20% kwoty wykupywanych wierzytelności, wypłacane jest po spłaceniu całej należności przez dłużnika klienta na rzecz Spółki, po uprzednim rozliczeniu należnych prowizji oraz ewentualnych potrąceń (II płatność/regres).

Dodatkowo, Spółka dopuszcza dla umów faktoringu niepełnego (z regresem) możliwość wykupu wierzytelności przyszłych w przypadku zaakceptowanych wcześniej przez Spółkę dłużników klienta, do kwoty określonej każdorazowo w umowie (aneksie do umowy o świadczenie usług faktoringowych).

Prowizja, która przysługuje Spółce z tytułu wykupu faktur, należna jest za każdą wykupywaną przez Spółkę wierzytelność, określana jest każdorazowo w umowie przelewu. Spółka każdorazowo wylicza prowizję z danej umowy, posługując się w uproszczeniu poniższym wzorem:

wartość nominalna wykupywanej wierzytelności (pomniejszana o ew. częściowe spłaty dłużników) x indywidualnie określona stawka procentowa x liczba dni (pomiędzy datą zapłaty przez Spółkę za wykupione faktury, a datą wpływu na konto Spółki środków przeznaczonych na zaspokojenie wierzytelności z tyt. tych faktur).

Dodatkowo, prowizja faktoringowa może zostać podwyższona o indywidualnie określoną stawkę procentową w przypadku braku spłaty wykupywanych wierzytelności w terminach płatności określonych w poszczególnych umowach o przelew wierzytelności. Podwyższenie indywidualnie określonej stawki procentowej nastąpi od dnia następnego po przekroczeniu terminu płatności.

Wówczas wzór na prowizję w uproszczeniu przyjmuje następującą formę:

wartość nominalna wykupywanej wierzytelności (pomniejszana o ew. częściowe spłaty dłużników) x podwyższona indywidualnie określona stawka procentowa x liczba dni (pomiędzy datą zapłaty przez Spółkę za wykupione faktury, a datą wpływu na konto Spółki środków przeznaczonych na zaspokojenie wierzytelności z tyt. tych faktur)

Podstawę naliczania prowizji obniżają odpowiednio częściowe spłaty wierzytelności przez dłużników. Rozliczenie opisanej wyżej prowizji faktoringowej (dalej: „Prowizja”) oraz odrębnych opłat bankowych, co do zasady następuje na podstawie faktury VAT. Jak wskazano wyżej, Prowizja jest potrącana z II płatności.

Mając na uwadze powyższe, Spółka powzięła wątpliwości, co do podatkowego traktowania na gruncie art. 15c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm. dalej: „ustawa o CIT"), Prowizji należnych Spółce w związku z zawartymi umowami.

Pytanie

Czy otrzymywane przez Spółkę Prowizje stanowią przychody o charakterze odsetkowym, zdefiniowane w art. 15c ust. 13 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, otrzymywane przez Spółkę Prowizje spełniają przesłanki uznania ich za przychody o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175 dalej: „ustawa nowelizująca") nastąpiła nowelizacja przepisów dotyczących kosztów finansowania dłużnego. Przesłanką dokonania tych zmian była konieczność dostosowania tej regulacji do wymogów dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy, mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „dyrektywa ATAD”).

W świetle art. 2 ust. 1 dyrektywy ATAD, koszty finansowania zewnętrznego oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomiczne równoważne odsetkom oraz wydatki związane z pozyskiwaniem finansowania, które mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z prawem krajowym. Wynikający zatem z dyrektywy ATAD zakres pojęcia „finansowanie zewnętrzne" jest bardzo szeroki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Oznacza to, że wszelkie wydatki poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, należy traktować jako koszt uzyskania przychodu.

Natomiast, z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT wynika, że podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów, koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1)kwotę 3.000.000 złotych albo

2)30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tzw. zmodyfikowana podatkowa EBITDA).

Art. 15c ust. 3 i 4 ustawy o CIT stanowi, że przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

W art. 15c ust. 12 ustawy o CIT zdefiniowano koszty finansowania dłużnego, przez które rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Z kolei przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 ustawy o CIT).

Brzmienie przedstawionych wyżej definicji ustawowych kosztów finansowania dłużnego oraz przychodów o charakterze odsetkowym wskazuje na ich korelację. W definicji przychodów o charakterze odsetkowym wskazuje się bowiem, że uznaje się za nie m.in. inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego. Oznaczałoby to, że jeżeli dany rodzaj kosztów finansowych będzie stanowić koszt finansowania dłużnego dla jednej strony, to analogiczne przychody finansowe drugiej strony, odpowiadające takim kosztom finansowym, powinny stanowić przychody o charakterze odsetkowym w myśl art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

Umowa o świadczenie usług faktoringowych z regresem zawarta pomiędzy Spółką a jej klientami polega na wykupie przez Spółkę nieprzeterminowanych wierzytelności finansowych, które powstały pomiędzy klientem a kontrahentem klienta. Wskazać należy, że opisywana umowa jest umową faktoringu. Zgodnie z przepisami prawa cywilnego faktoring jest umową nienazwaną, opartą na zasadzie swobody umów, ustanowionej w art. 353¹ Kodeksu cywilnego. Faktoring jest jedną z metod finansowania różnego rodzajów podmiotów. Polega on na tym, że faktor, nabywa od innego podmiotu, znanego jako faktorant, wierzytelności z tytułu sprzedaży towarów lub usług. Faktor nabywa te wierzytelności od faktoranta za określone wynagrodzenie. Celem umowy faktoringu jest zapewnienie przedsiębiorstwu szybszego dostępu do środków finansowych oraz ochrony należności klientów przed ryzykiem nieściągalności.

Wskazać należy, że usługi świadczone przez Spółkę na podstawie umowy o świadczenie usług faktoringowych z regresem są świadczeniem faktoringu niepełnego. Faktoring pełny różni się od faktoringu niepełnego tym, że w przypadku faktoringu pełnego faktor ponosi ryzyko związane z niewypłacalnością dłużnika po przejęciu wierzytelności. Jeśli dłużnik nie może spłacić wierzytelności, faktor nie ma możliwości dochodzenia zwrotu od sprzedawcy wierzytelności. Z kolei faktoring niepełny nie skutkuje przejściem ryzyka niewypłacalności dłużników klienta.

Spółka nabywa wierzytelności, ale w przypadku braku zapłaty przez dłużnika klienta całości lub części wykupywanych faktur w określonym umową terminie, Spółka zastrzega sobie prawo do wezwania klienta do zwrotu kwoty otrzymanej z tytułu wykupu niezapłaconych faktur. Klient zobowiązuje się, na wezwanie Spółki, do zwrotu kwoty otrzymanej z tytułu wykupu niezapłaconych faktur wraz z należną Prowizją. Zwrot ww. kwoty powoduje zwrotne przejście na klienta finansowanych wierzytelności.

Ponadto Spółka nie odpowiada wobec dłużnika za wady rzeczy lub usług realizowanych przez faktoranta w związku z przeniesioną wierzytelnością. Odpowiedzialność taką, niezależnie od przelewu wierzytelności, ponosi faktorant. Tym samym, faktoring świadczony na podstawie umowy o świadczenie usług faktoringowych z regresem jest faktoringiem niepełnym. Ze względu na charakter umowy faktoringu, zdaniem Spółki koszty Prowizji związane z uzyskaniem od Spółki środków finansowych i z korzystaniem z tych środków należy traktować jako koszty finansowania dłużnego, a tym samym dla Spółki stanowią one przychody o charakterze odsetkowym.

W ocenie Spółki, z treści powyżej przywołanych przepisów wynika, że zakres kosztów związanych z finansowaniem dłużnym obejmuje wszelkie wydatki związane z pozyskaniem finansowania. Jest to obszerny katalog, co potwierdza użycie w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT sformułowania „w szczególności". W związku z tym, należy przyjąć, że koszty finansowania dłużnego odnoszą się do wszystkich wydatków związanych z uzyskaniem środków finansowych od różnych podmiotów, włącznie z podmiotami powiązanymi. W szczególności do kosztów finansowania dłużnego należy zaliczyć następujące wydatki:

1)odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

2)opłaty,

3)prowizje,

4)premie,

5)część odsetkową raty leasingowej,

6)kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań, oraz

7)koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Ze względu na fakt, że koszty finansowania dłużnego obejmują różnorodne wydatki związane z pozyskaniem środków finansowych od innych podmiotów oraz ich użytkowaniem, w ocenie Spółki Prowizja, wynikająca z umowy o świadczenie usług faktoringowych z regresem, jest kosztem finansowania dłużnego zgodnie z definicją zawartą w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT. Za zakwalifikowaniem kosztów Prowizji jako kosztów finansowania dłużnego przemawia fakt, że koszt Prowizji ponoszony w ramach zawieranych umów faktoringu jest wynagrodzeniem za udostępnienie oraz wykorzystanie środków. Oznacza to, że Prowizja jest bezpośrednio powiązana z pozyskaniem środków finansowych. Ponadto definicja kosztów finansowania dłużnego wprost przywołuje opłaty i prowizje jako przykłady kosztów finansowania dłużnego. Powyższe potwierdza stanowisko Spółki, zgodnie z którym Prowizje przysługującą Spółce z tytułu udzielenia finansowania należy traktować jako koszt finansowania dłużnego po stronie faktoranta. Na charakter odsetkowy Prowizji wskazuje również sposób kalkulacji Prowizji, gdzie elementami iloczynu jest liczba dni (pomiędzy datą zapłaty przez Spółkę za wykupione faktury a datą wpływu na jego konto środków przeznaczonych na ich zaspokojenia) oraz stawka procentowa ustalona indywidualnie dla Klienta, co jest mechanizmem zbliżonym do sposobu naliczania odsetek.

Z kolei, jak wskazano wcześniej, przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 ustawy o CIT). Oznacza to, że podatnik przy określeniu przychodu tego typu powinien stosować te same kryteria, które zastosował przy określaniu kosztów finansowania dłużnego. Skoro art. 15c ust. 13 ustawy o CIT stanowi, że inne przychody o charakterze odsetkowym odpowiadają kosztom finansowania, a do kosztów finansowania dłużnego zaliczane są m.in. opłaty i prowizje, zatem Prowizje otrzymywane przez Spółkę w ramach opisanych we wniosku umów faktoringu odpowiadają omawianym kosztom.

Otrzymana przez Spółkę Prowizja, uwzględnia podatek VAT i określana jest każdorazowo w umowie o świadczenie usług faktoringowych. Do obliczenia Prowizji potrzebne są następujące dane: kwota faktury, liczba dni pomiędzy datą zapłaty przez Spółkę za wykupione faktury a datą wpływu na konto Spółki środków przeznaczonych na zaspokojenie wierzytelności z tyt. tych faktur, indywidualna stawka procentowa Prowizji ustalona wewnętrznie dla klienta (która będzie podwyższona w przypadku braku spłaty wykupywanych wierzytelności w określonych w poszczególnych umowach o przelew wierzytelności terminach płatności).

Należy zauważyć, że art. 15c ust. 13 ustawy o CIT, który określa definicję przychodów odsetkowych poza odsetkami wymienia „inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom". Użycie zwrotu „inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom" sugeruje to, że intencją ustawodawcy było zaliczenie do przychodów o charakterze odsetkowym także przychodów innych niż same odsetki, lecz o zbliżonym charakterze. Odsetki stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału.

Z powyższego wynika, że koszty Prowizji ponoszone przez klientów Spółki powinny być traktowane przez Spółkę jak inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT, ponieważ są one formą wynagrodzenia za udostępnienie kapitału pochodzącego od Spółki. Zatem, z uwagi na fakt, że Prowizja jest rodzajem zapłaty za udostępnienie kapitału Spółki należy traktować ją jako przychód równoważny odsetkom.

Otrzymana przez Spółkę Prowizja poza tym, że odpowiada kosztom finansowania dłużnego, pełni też funkcję wynagrodzenia dla Spółki za udzielenie i korzystanie przez klientów ze środków finansowych, czyli stanowi przychód równoważny ekonomicznie odsetkom. Ze względu na fakt, że jako przychody odsetkowe traktujemy kwoty, które są należne podatnikowi z tytułu udzielonego finansowania i analogicznie stanowią koszt finansowania dłużnego po drugiej stronie, Spółka uważa, że uzyskiwane Prowizje z tytułu usług faktoringu spełniają przesłanki uznania ich za przychody o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

W konsekwencji, Prowizje uzyskiwane przez Spółkę od klientów, Spółka powinna traktować jako przychody o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

Podobna argumentacja została zawarta również w następujących wyrokach i interpretacjach:

1)W zakresie uznania prowizji faktoringowych za przychody o charakterze odsetkowym – pismo z dnia 13 czerwca 2024 r., wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0111-KDIB1-3.4010.224.2024.1.DW

2)W zakresie uznania kosztów faktoringu jako kosztów finansowania dłużnego – wyrok WSA w Warszawie z 8 stycznia 2020 r., III SA/Wa 1517/19:

„Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz fakt, że przez koszty finansowania dłużnego rozumie się »wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych i z korzystaniem z tych środków«, wynagrodzenie ponoszone przez skarżącą z tytułu nabywanej usługi faktoringu (w związku z otrzymaniem środków od faktora) stanowi koszt finansowania dłużnego, w rozumieniu art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p.”;

3)W zakresie uznania kosztów faktoringu jako kosztów finansowania dłużnego – pismo z dnia 13 lipca 2023 r., wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0111-KDIB1-3.4010.352.2023.1.PC:

„Z powyższego wynika zatem, że koszty ponoszone w związku z umowami faktoringu (prowizje, odsetki, opłaty) stanowią zapłatę za udostępnienie środków i korzystanie z nich. Oznacza to, że omawiane koszty stanowią koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p. i będą podlegały potencjalnemu limitowaniu w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów”;

4)W zakresie rozumienia przychodów o charakterze odsetkowym – pismo z dnia 8 maja 2023 r., wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0111-KDIB2-1.4010.106.2023.1.AR:

„Skoro zatem przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związany z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w tym m.in. kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań, to za równoważne ekonomicznie tym kosztom przychody uznać należy wszelkiego rodzaju przychody związane z przekazaniem innym podmiotom środków finansowych oraz należności uzyskane za korzystanie przez te inne podmioty z tych środków (...)”;

5) W zakresie rozumienia przychodów o charakterze odsetkowym - wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 lipca 2020 r., sygn. III SA/Wa 2255/19 oraz podobnie wyrok WSA w Gliwicach z dnia 20 września 2024 r., sygn. I SA/GI 6/24):

„Zaznaczyć bowiem należy, że – w myśl tego przepisu [art. 15c ust. 13 ustawy o CIT] – przychody odsetkowe są to przychody »odpowiadające« kosztom finansowania dłużnego. Innymi słowy, przychody o charakterze odsetkowym mają być – zdaniem sądu – »lustrzanym odbiciem« kosztów finansowania dłużnego. To bowiem co stanowi koszt finansowania dłużnego po stronie jednego podmiotu, dla jego kontrahenta stanowi przychód o charakterze odsetkowym”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ustawą z 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175 dalej: „ustawa nowelizująca”) znowelizowano przepisy dotyczące kosztów finansowania dłużnego. Dzięki tym zmianom, regulacje te dostosowano do wymogów dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „dyrektywa ATAD”).

Celem dyrektywy ATAD, zgodnie z jej tytułem, jest zwiększenie skuteczności krajowych systemów opodatkowania podatkiem dochodowym przedsiębiorstw korporacyjnych w zakresie przeciwdziałania erozji baz podatkowych na rynku wewnętrznym i przenoszeniu zysków poza obszar rynku wewnętrznego. Cel ten ma zostać osiągnięty poprzez wdrożenie przez wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej do swoich ustawodawstw podatkowych najpowszechniejszych rozwiązań (instytucji) prawnych przeciwdziałających tzw. optymalizacji podatkowej.

I tak zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):

W myśl art. 15c ust. 3 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT:

Według art. 15c ust. 13 ustawy o CIT:

Z Państwa wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność polegającą na finansowaniu klientów poprzez nabywanie wierzytelności z wystawionych przez nich faktur (faktoring). Spółka w celu prowadzenia działalności uzyskuje środki finansowe od podmiotów zewnętrznych, jak np. banki. Spółka udziela finansowania m.in. na mocy umów o świadczenie usług faktoringowych z regresem zawieranych z klientami. Określają one zasady uzyskania przez klienta finansowania, w tym wynagrodzenie uiszczane Spółce w formie prowizji. Z tytułu przelewu wierzytelności, Spółka dokonuje na rzecz klienta zapłaty za każdą wykupywaną wierzytelność na następujących warunkach:

• za przekazane do wykupu wierzytelności Spółka wypłaca klientowi 80% wartości nominalnej tychże wierzytelności (I płatność);
• pozostałe 20% kwoty wykupywanych wierzytelności, wypłacane jest po spłaceniu całej należności przez dłużnika klienta na rzecz Spółki, po uprzednim rozliczeniu należnych prowizji oraz ewentualnych potrąceń (II płatność/regres).

Prowizja, która przysługuje Spółce z tytułu wykupu faktur, należna jest za każdą wykupywaną przez Spółkę wierzytelność, określana jest każdorazowo w umowie przelewu. Spółka każdorazowo wylicza prowizję z danej umowy z wykorzystaniem ustalonego wzoru.

Przedmiotem wątpliwości Państwa jest to, czy otrzymywane przez Spółkę prowizje stanowią przychody odsetkowe, zdefiniowane w art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

Należy zauważyć, że w świetle art. 2 ust. 1 dyrektywy ATAD, koszty finansowania zewnętrznego oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomiczne równoważne odsetkom oraz wydatki związane z pozyskiwaniem finansowania, które mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z prawem krajowym. Wynikający zatem z dyrektywy ATAD zakres pojęcia „finansowanie zewnętrzne” jest bardzo szeroki.

Zaznaczenia wymaga, że faktoring polega na wykupie przez faktora (bank lub inną instytucję finansową) nieprzeterminowanych wierzytelności finansowych, które powstały pomiędzy dostawcą towarów lub usług a ich odbiorcą. Przedsiębiorstwo korzystające z faktoringu szybciej otrzymuje środki finansowe wynikające z zawartej transakcji sprzedaży. Faktoring pozwala zatem przedsiębiorstwu skrócić cykl rotacji należności, a więc poprawić jego bieżącą płynność. Ponadto, faktoring umożliwia podmiotom gospodarczym ograniczyć ryzyko niewypłacalności kontrahenta (ryzyko to podejmuje faktor). Nie ulega zatem wątpliwości, że faktoring stanowi formę finansowania działalności gospodarczej.

Jak wynika z powyższego, ograniczenie kosztów na podstawie art. 15c ustawy o CIT, może dotyczyć jedynie kosztów zabezpieczenia zobowiązań, a nie wierzytelności. Do przychodów o charakterze odsetkowym zalicza się więc m.in. otrzymane opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań przez kontrahentów, przychody z tytułu zabezpieczenia zobowiązań przez kontrahentów, w tym przychody z tytułu pochodnych instrumentów finansowych (tzn. to, co zostało wymienione jako koszty finansowania dłużnego w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT). Należy przyjąć, że samo sformułowanie w art. 15c ust. 13 ustawy o CIT „inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego” odsyła do art. 15c ust. 12 ustawy o CIT. Zaznaczyć bowiem należy, że – w myśl tego przepisu – przychody odsetkowe są to przychody „odpowiadające” kosztom finansowania dłużnego. Innymi słowy, przychody o charakterze odsetkowym są „lustrzanym odbiciem” kosztów finansowania dłużnego. To, co stanowi koszt finansowania dłużnego po stronie klienta Spółki, dla Państwa stanowi przychód o charakterze odsetkowym.

Podsumowując, należy uznać, że otrzymywane przez Spółkę Prowizje stanowią przychody o charakterze odsetkowym, zdefiniowane w art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Wskazać należy, że powołane we wniosku interpretacje indywidualne oraz wyroki sądowe zostały wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.