Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z którym:

• Spółka ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty kapitału wymagalnych a nieściągalnych pożyczek udzielonych konsumentom, tj. kwoty należności pomniejszonej o kwotę odsetek, opłat i prowizji – jest prawidłowe,
• Spółka nie powinna pomniejszać kosztów uzyskania przychodów w postaci kwoty kapitału wymagalnych a nieściągalnych pożyczek o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe, utworzonych na te pożyczki – jest prawidłowe,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia, czy mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę kapitału wymagalnych, a nieściągalnych pożyczek udzielonych konsumentom, tj. kwoty należności pomniejszonej o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz czy mogą Państwo nie pomniejszać kosztów uzyskania przychodów w postaci kwoty kapitału wymagalnych a nieściągalnych pożyczek o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe, utworzonych na te pożyczki. Uzupełnili Państwo wniosek pismem z 17 lutego 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca jest zarejestrowany i prowadzi działalność gospodarczą w Polsce. Wnioskodawca posiada status instytucji pożyczkowej i jest wpisany do Rejestru instytucji pożyczkowych prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udzielenia konsumentom pożyczek pieniężnych w wysokości do 20000 zł na dowolny cel. Wnioskodawca jako instytucja pożyczkowa jest uprawniony do udzielenia pożyczek na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w tym art. 59aa wskazanej ustawy.

Zasady funkcjonowania wnioskodawcy jako instytucji pożyczkowej są uregulowane przez ustawę o kredycie konsumenckim, w tym art. 59a-59cc tej ustawy.

Zgodnie z art. 59df ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim działalność wnioskodawcy w zakresie udzielania kredytu konsumenckiego podlega nadzorowi sprawowanemu przez Komisję Nadzoru Finansowego.

Umowy pożyczki zawierane przez Wnioskodawcę przewidują obowiązek pożyczkobiorcy zwrócić pożyczkę w terminie przewidzianym w umowie razem z odsetkami kapitałowymi i prowizją. Więc, żeby całkowicie spłacić pożyczkę, pożyczkobiorca powinien:

1)zwrócić kapitał pożyczki,

2)zapłacić odsetki kapitałowe,

3)zapłacić prowizję.

Przed udzieleniem pożyczki Wnioskodawca dokonuje oceny zdolności kredytowej w sposób przewidziany w art. 9a ust. 2 i 3 ustawy o kredycie konsumenckim. Zdarzają się sytuacje, kiedy pożyczkobiorca nie zwraca pożyczki w terminie przewidzianym w umowie. Wtedy wnioskodawca podejmuje działania w celu windykacji należności. Jednak mimo działań windykacyjnych część długów nie może być odzyskana. Wnioskodawca dokumentuje fakt niemożliwości lub niecelowości dalszych działań windykacyjnych w sposoby przewidziane w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca dokonuje odpisania takich wierzytelności jako nieściągalnych w księgach rachunkowych.

Opisany stan faktyczny dotyczy pożyczek udzielonych po dniu 1 stycznia 2024 r.

Opisany stan faktyczny nie dotyczy wierzytelności przedawnionych.

W opisanym stanie faktycznym brak jest elementów transgranicznych.

Pismem z 17 lutego 2025 r. uzupełnili Państwo wniosek w następujący sposób:

W odniesieniu do pożyczek opisanych we wniosku (opisywanych także jako kredyty konsumenckie) nie były tworzone rezerwy lub odpisy na straty kredytowe albo odpisy aktualizujące wartość należności, utworzone na te pożyczki, które zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Pytania

1.Czy zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty kapitału wymagalnych a nieściągalnych pożyczek udzielonych przez Wnioskodawcę konsumentom, tj. kwoty należności pomniejszonej o kwotę odsetek, opłat i prowizji?

2.Czy zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawca powinien pomniejszyć koszty uzyskania przychodów w postaci kwoty kapitału wymagalnych a nieściągalnych pożyczek o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe, utworzonych na te pożyczki?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty kapitału wymagalnych a nieściągalnych pożyczek udzielonych przez Wnioskodawcę konsumentom, tj. kwoty należności pomniejszonej o kwotę odsetek, opłat i prowizji. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Artykuł 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera nie tylko katalog wyłączeń, ale niektóre jego punkty stanowią niezależną od art. 15 ust. 1 pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wymagalnych a nieściągalnych kredytów (pożyczek) pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów - w przypadku gdy te kredyty (pożyczki) udzielone zostały przez jednostkę organizacyjną, której działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania.

Warunkiem zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest ich nieprzedawnienie. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Ponadto wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być udokumentowanie w sposób określony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy.

W myśl art. 16 ust. 2 ustawy o CIT: Za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1)postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2)postanowieniem sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub zakończeniu postępowania upadłościowego, albo

3)protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Zatem zaliczenie nieściągalnych wierzytelności do kosztów podatkowych może mieć miejsce przy łącznym spełnieniu dwóch przesłanek:

• dokonania rachunkowego odpisania wierzytelności jako nieściągalnej w księgach rachunkowych,
• udokumentowania nieściągalności wierzytelności w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Literalne brzmienie przepisu nie pozostawia wątpliwości, że w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, ustawodawca jednoznacznie wskazuje, że możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych nieściągalnych wierzytelności dotyczy tylko kredytów (pożyczek) udzielonych przez jednostki uprawnione, których działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym. Dlatego właściwym momentem, na który należy zweryfikować spełnienie przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, jest moment udzielenia kredytu (pożyczki). Na ten moment pożyczkodawca musi:

• posiadać status jednostki organizacyjnej uprawnionej do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania;
• jego działalność musi podlegać nadzorowi państwowego organu nad rynkiem finansowym (organem tym jest Komisja Nadzoru Finansowego; dalej: „KNF”).

Wnioskodawca jest instytucją pożyczkową wpisaną przez KNF do rejestru instytucji pożyczkowych, świadczącą usługi na podstawie ustawy o kredycie konsumenckim.

Z mocy prawa, Wnioskodawca z dniem 1 stycznia 2024 r. został objęty nadzorem KNF na podstawie ustawy z dnia 6 października 2022 r. o zmianie ustaw w celu przeciwdziałania lichwie, która wprowadziła w tym zakresie stosowne regulacje do u.k.k.

Odnosząc się z kolei do drugiej przesłanki z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, zauważyć należy, że z dniem 1 stycznia 2024 r. - mocą art. 7 ustawy z 6 października 2022 r. o zmianie ustaw w celu przeciwdziałania lichwie (Dz. U. z 2022 r. poz. 2339) - weszła w życie nowelizacja ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Dodano w niej m.in. rozdział 5ab „Nadzór nad działalnością instytucji pożyczkowych”.

Zgodnie z art. 59df ust. 1 u.k.k. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2024 r. działalność instytucji pożyczkowych w zakresie udzielania kredytu konsumenckiego podlega nadzorowi sprawowanemu przez Komisję Nadzoru Finansowego. W związku z powyższym, nieściągalne wierzytelności z tytułu kredytów/pożyczek udzielonych po 1 stycznia 2024 r. w ramach działalności instytucji pożyczkowej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, przy spełnieniu pozostałych warunków zawartych w ustawie o CIT, tj. nieprzedawnienia, dokonania odpisu i udokumentowania nieściągalności wierzytelności.

Ad 2

Nie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawca nie musi pomniejszyć koszty uzyskania przychodów w postaci kwoty kapitału wymagalnych a nieściągalnych pożyczek o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe, utworzonych na te pożyczki, ponieważ Wnioskodawca nie jest uprawniony do uprzedniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rezerw lub odpisów na straty kredytowe.

W art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT chodzi tylko o takie rezerwy lub odpisy na straty kredytowe, które podatnik uprzednio już zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. Więc jeżeli podatnik tworzy rezerwy lub odpisy na straty kredytowe, ale uprzednio nie zaliczył tych rezerw lub odpisów do kosztów uzyskania przychodów, to takie ewentualne rezerwy lub odpisy nie wpływają na zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26, pkt 26c, pkt 27 ustawy o CIT do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rezerw lub odpisów na straty kredytowe są uprawnione tylko i wyłącznie: 1) banki, 2) podmioty, dla których obowiązek tworzenia rezerw lub odpisów na straty kredytowe w ciężar kosztów wynika z innych ustaw (tj. z ustaw innych niż ustawa o CIT, ustawa o rachunkowości albo MSR). Wnioskodawca nie jest bankiem. Jednocześnie brak jest ustaw (poza zakresem ustawy o CIT, ustawy o rachunkowości albo MSR) które nakładają na wnioskodawcę obowiązek tworzenia rezerw lub odpisów na straty kredytowe. Więc wnioskodawca nie może uprzednio zaliczać do kosztów uzyskania przychodów rezerw lub odpisów na straty kredytowe.

Dlatego Wnioskodawcy nie dotyczy fragment art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT „pomniejszonych o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe utworzonych na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2025 r. poz. 278, dalej: „updop” lub „ustawa o CIT”),

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera nie tylko katalog wyłączeń, ale niektóre jego punkty stanowią niezależną od art. 15 ust. 1 pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT:

Warunkiem zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest ich nieprzedawnienie.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT:

Ponadto wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być udokumentowanie w sposób określony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT:

Jak słusznie Państwo zauważyli, zaliczenie nieściągalnych wierzytelności do kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, może mieć miejsce przy łącznym spełnieniu dwóch przesłanek:

• dokonania rachunkowego odpisania ww. wierzytelności jako nieściągalnej w księgach rachunkowych,
• udokumentowania nieściągalności tych wierzytelności, w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Jeżeli warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie odpisu do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Literalne brzmienie przepisu nie pozostawia wątpliwości, że w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, ustawodawca jednoznacznie wskazuje, że możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych nieściągalnych wierzytelności dotyczy tylko kredytów (pożyczek) udzielonych przez jednostki uprawnione (…), których działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym.

Dlatego właściwym momentem, na który należy zweryfikować spełnienie przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, jest moment udzielenia pożyczki (kredytu).

Na ten moment pożyczkodawca musi:

1.posiadać status jednostki organizacyjnej uprawnionej do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania;

2.jego działalność musi podlegać nadzorowi państwowego organu nad rynkiem finansowym (organem tym jest Komisja Nadzoru Finansowego; dalej: „KNF”).

Wnioskodawca jest instytucją pożyczkową wpisaną przez KNF do rejestru instytucji pożyczkowych, świadczącą usługi na podstawie ustawy o kredycie konsumenckim. Z mocy prawa, Wnioskodawca z dniem 1 stycznia 2024 r. został objęty nadzorem KNF na podstawie ustawy z 6 października 2022 r. o zmianie ustaw w celu przeciwdziałania lichwie, która wprowadziła w tym zakresie stosowne regulacje do u.k.k. Wypełniacie Państwo zatem pierwszy, ze wskazanych wyżej warunków.

Odnosząc się z kolei do drugiej przesłanki z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, jaką muszą Państwo spełnić na dzień udzielenia pożyczki (kredytu), a która dotyczy podlegania przez Państwa działalności nadzorowi KNF, zauważyć należy, że z dniem 1 stycznia 2024 r. − mocą art. 7 ustawy z 6 października 2022 r. o zmianie ustaw w celu przeciwdziałania lichwie (Dz. U. z 2022 r. poz.2339) − weszła w życie nowelizacja ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Dodano w niej m.in. rozdział 5ab „Nadzór nad działalnością instytucji pożyczkowych”.

Zgodnie z art. 59df ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t. j. Dz. U z 2024 r. poz. 1497 ze zm.):

W związku z powyższym, nieściągalne wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych po 1 stycznia 2024 r. w ramach działalności instytucji pożyczkowej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, przy spełnieniu pozostałych warunków zawartych w ustawie o CIT, tj. nieprzedawnienia, dokonania odpisu i udokumentowania nieściągalności wierzytelności, co jak Państwo wskazali w opisie sprawy będzie miało miejsce. Jak wynika z treści wniosku, dotyczy on wyłącznie pożyczek udzielonych po 1 stycznia 2024 r.

W związku z powyższym Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego nr 1 jest prawidłowe.

Jak wynika z treści art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wymagalnych a nieściągalnych kredytów (pożyczek) pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów - w przypadku gdy te kredyty (pożyczki) udzielone zostały przez jednostkę organizacyjną, której działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania.

Jak wskazali Państwo w uzupełnieniu wniosku, w odniesieniu do pożyczek, których dotyczy wniosek (opisywanych także jako kredyty konsumenckie), nie były tworzone rezerwy lub odpisy na straty kredytowe albo odpisy aktualizujące wartość należności, utworzone na te pożyczki, które zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Słusznie wskazali Państwo, że przepisy art. 16 ust. 1 pkt 26, pkt 26c oraz pkt 27 ustawy o CIT nie znajdują w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczą one banków, którym Państwo nie są, a ponadto obowiązek tworzenia rezerw, odpisów na straty kredytowe oraz odpisów aktualizujących, innych niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 26-26c updop nie wynika z innych ustaw.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2, zgodnie z którym nie muszą Państwo pomniejszać kosztów uzyskania przychodów w postaci kwoty kapitału wymagalnych a nieściągalnych pożyczek o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe, utworzonych na te pożyczki – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.