Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na gruncie rozliczeń z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka działa na podstawie ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 18 z późn. zm., dalej: „KSH”) oraz innych powszechnie obowiązujących przepisów prawa, a także na podstawie umowy Spółki i wewnętrznie uchwalonych regulaminów.

Wnioskodawca należy do (...) grupy kapitałowej (dalej: „Grupa A”), która jest dostawcą (…). Grupa A prowadzi działalność w branży (…), w szczególności w (…). Podmiotem nadrzędnym w Grupie A, jak również jedynym udziałowcem Spółki jest B z siedzibą w Stanach Zjednoczonych. W ramach swojej działalności A zajmuje się produkcją części dla branży (…).

Ze względu na specyfikę działalności, prace prowadzone przez Spółkę w znacznej mierze opierają się na wykorzystaniu środków trwałych. Środki te stanowią kluczowy element infrastruktury Spółki, umożliwiając realizację procesów produkcyjnych oraz świadczenie usług na wysokim poziomie. W związku z zarządzaniem szeroką gamą środków trwałych, Spółka jest w stanie utrzymać konkurencyjność na rynku oraz zapewnić ciągłość operacyjną. Wśród posiadanych przez Spółkę środków trwałych znajdują się w szczególności maszyny i urządzenia produkcyjne, jak również inne, niezbędne do funkcjonowania przedsiębiorstwa zasoby.

Spółka prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (dalej: „Ustawa o rachunkowości”), a także - w myśl art. 10 ust. 3 tej ustawy – w sprawach nieuregulowanych jej przepisami, stosuje krajowe standardy rachunkowości (dalej: „PL GAAP”) wydane przez Komitet Standardów Rachunkowości. Jednocześnie, z uwagi na fakt przynależności Spółki do międzynarodowej grupy kapitałowej, co wiąże się między innymi z wymogiem konsolidacji sprawozdań finansowych, A stosuje również amerykańskie standardy rachunkowości, tj. Generally Accepted Accounting Principles (dalej: „US GAAP”). Są to ogólnie przyjęte zasady rachunkowości, tworzone przez Radę Standardów Rachunkowości Finansowej (Financial Accounting Standards Board - FASB). Jest to zbiór zasad, standardów i procedur rachunkowych, które są wydawane i często aktualizowane przez FASB oraz Radę Standardów Rachunkowości Rządowej (Governmental Accounting Standards Board - GASB).

Zgodnie z globalną polityką Grupy A, w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych Spółka używa tego samego systemu co inne podmioty powiązane. W kwestii rachunkowej ewidencji środków trwałych, zgodnie z wytycznymi obowiązującymi w Grupie, Spółka prowadzi dla celów rachunkowych dwie odrębne ewidencje, zgodnie ze standardami US GAAP oraz ze standardami PL GAAP.

Jak wspomniano wcześniej, istotnym elementem prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy są środki trwałe, wykorzystywane przez niego w poszczególnych obszarach tejże działalności. Spółka nabywa lub wytwarza maszyny i urządzenia we własnym zakresie oraz weryfikuje przy tym ich kompletność i zdatność do użytkowania. Następnie A sprawdza, czy w zakresie każdej z trwałych maszyn czy urządzeń przewidywany czas użytkowania jest dłuższy niż rok, a wartość przekracza 10 000 zł. Weryfikacja ta dokonywana jest dla potrzeb identyfikacji spełnienia definicji środka trwałego.

Zgodnie z przepisami wskazanymi w art. 16d Ustawy o CIT, jeżeli wartość początkowa środka trwałego - określona zgodnie z art. 16g tej ustawy - nie przekracza 10 000 zł, wtedy Spółka zalicza koszt nabycia środka trwałego jako koszt uzyskania przychodów jednorazowo, w miesiącu przekazania go do użytkowania. Jeżeli jednak wartość początkowa środka trwałego określona zgodnie z art. 16g Ustawy o CIT przekracza 10 000 zł, wtedy Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a i nast. Ustawy o CIT.

W ramach działalności gospodarczej A wyróżnić można procesy produkcyjne, w których wykorzystywane są środki trwałe, takie jak maszyny, a także urządzenia produkcyjne oraz testowe. Procesy te mogą różnić się w zależności od zakresu i charakteru prac wykonywanych w ramach projektów prowadzonych przez Spółkę. Zazwyczaj jednak obejmują one charakterystyczne elementy, które składają się na rozwój i wprowadzanie zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, a także udoskonalania samych procesów produkcyjnych. Projekty dzielą się na główne dwa typy, w ramach których najczęściej wyróżnić można poszczególne fazy, jak poniżej:

- Prace związane z opracowaniem nowych/ulepszonych produktów dzielą się na fazy:

- prac koncepcyjnych,

- prac projektowych,

- rozruchu technologicznego produkcji,

- produkcji seryjnej.

- Prace związane z rozwijaniem/ulepszaniem procesów produkcyjnych dzielą się na:

- prace koncepcyjne,

- prace projektowe - projekt nowego procesu,

- rozruch technologiczny,

- produkcję seryjną.

W zakresie wskazanych powyżej środków trwałych, takich jak maszyny, a także urządzenia produkcyjne oraz testowe, które są nabywane oraz wykorzystywane w związku z prowadzeniem przez Spółkę działalności produkcyjnej, Spółka wskazuje, że spełniają one wymogi postawione w art. 16a Ustawy o CIT, tj. są zdatne do użytkowania o przewidywanym czasie dłuższym niż rok oraz są wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy w części w jakiej prowadzi on działalność produkcyjną. Wnioskodawca wskazuje również, że są one fizycznie kompletne, a także zdatne do użytkowania już na etapie prowadzonych przez A prac badawczo-rozwojowych oraz w procesach testowych. Spółka wykorzystuje je bowiem we wskazanych etapach produkcji. Ponadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, że w momencie pierwszego użycia wskazanych powyżej środków trwałych, spełniają one wymogi wskazane w art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT, co oznacza, że na moment przyjęcia ich do użytkowania:

- przewidywany okres ich użytkowania jest dłuższy niż rok,

- wartość każdego środka trwałego przekracza kwotę 10 000 zł,

- wykorzystywane są przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością.

Co więcej, wspomniane maszyny, a także urządzenia produkcyjne oraz testowe, o których mowa powyżej, nie stanowią środków trwałych, o których mowa w art. 16c Ustawy o CIT, zatem nie należą do katalogu środków niepodlegających pod proces amortyzacji.

Pomimo wykorzystania wskazanych powyżej środków trwałych na wcześniejszych etapach produkcji, do wspomnianej ewidencji środków trwałych prowadzonej dla celów rachunkowych - zarówno zgodnej ze standardami US GAAP, jak i PL GAAP - są one wprowadzane w momencie rozpoczęcia z ich pomocą produkcji seryjnej danego produktu, co związane jest z zastosowaniem zasad obowiązujących w Grupie A. W momencie rozpoznania środków trwałych w ewidencji rachunkowej, Spółka rozpoczyna również dokonywanie odpisów amortyzacyjnych dla celów rachunkowych.

W związku z powyższym, dla celów podatkowych A prowadzi osobną ewidencję środków trwałych zgodnie z przepisami Ustawy o CIT. W tym przypadku Spółka rozpoznaje i wprowadza środki trwałe do ewidencji prowadzonej na potrzeby podatkowe we wskazanym momencie przekazania ich do użytkowania, co jest zgodne z art. 16d ust. 2 Ustawy o CIT. Środki te są wprowadzane do ewidencji podatkowej w wartości początkowej ustalonej na podstawie przepisów wskazanych w art. 16g wspomnianej ustawy. Jednocześnie, zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, Spółka może rozpocząć amortyzację środków trwałych dla celów podatkowych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji.

Dla celów ustalenia wartości amortyzacji dla celów podatkowych A stosuje stawki amortyzacyjne wskazane w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, tj. wynikające z Wykazu stawek amortyzacyjnych stanowiącego Załącznik nr 1 do Ustawy o CIT (dalej: „Wykaz stawek amortyzacyjnych”).

Przy czym w przypadku przywołanych maszyn, a także urządzeń produkcyjnych oraz testowych, z uwagi na stosowanie osobnych momentów wprowadzenia środków trwałych do ewidencji prowadzonej dla celów rachunkowych oraz ewidencji prowadzonej dla celów podatkowych, od chwili rozpoczęcia amortyzacji dla celów podatkowych, aż do momentu rozpoczęcia amortyzacji dla celów rachunkowych (który jak wskazano powyżej ma miejsce w momencie startu produkcji seryjnej produktu wytwarzanego przy użyciu danego środka trwałego), A korzysta z regulacji wskazanej w art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT.

W związku z tym Spółka obniża we wskazanym okresie stawki amortyzacyjne dla tych środków trwałych do wartości 0%. Natomiast po rozpoczęciu amortyzacji dla celów rachunkowych, Spółka dokonuje stosownej korekty stawki amortyzacji danego środka trwałego dla celów podatkowych, do poziomu wynikającego z Wykazu stawek amortyzacyjnych. W tym miejscu należy podkreślić, że w momencie zakończenia prac rozwojowych oraz produkcji testowej, użytkowane środki trwałe co do zasady nie przechodzą dodatkowej modernizacji czy też ulepszenia w rozumieniu Ustawy o CIT, w celu dostosowania ich do użycia w produkcji seryjnej.

Obecnie Spółka rozważa zmianę metodologii procesu naliczania amortyzacji podatkowej środków trwałych takich jak maszyny, a także urządzenia produkcyjne oraz testowe, które użytkowane są przez Spółkę w działalności produkcyjnej. W tym zakresie Wnioskodawca rozpatruje zmianę podejścia poprzez amortyzowanie środków trwałych od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji podatkowej, według stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, z zastrzeżeniem sytuacji, gdy sposób wykorzystania środka trwałego uzasadnia zastosowanie podwyższonej stawki amortyzacji bądź innego indywidualnego podejścia. Innymi słowy, Spółka rozważa dokonywanie podatkowej amortyzacji środków trwałych niezależnie od momentu, w którym dany środek trwały zostanie rozpoznany w ewidencji rachunkowej.

Wnioskodawca wskazuje również, że środki trwałe jakich używa i będzie używać w działalności gospodarczej, tj. zarówno działalności produkcyjnej jak i pozostałej, nie stanowią środków trwałych zdefiniowanych w katalogu wskazanym w art. 16a ust. 2 Ustawy o CIT, takich jak:

- przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych,

- budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

- składniki majątku, wymienione w art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy leasingu, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający,

- tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) w grupowaniu o symbolu ex 30.11 „Statki i konstrukcje pływające”.

Ponadto, Wnioskodawca zaznacza, że wykorzystywane środki trwałe nie są i nie będą środkami trwałymi, o których mowa w art. 16i ust. 8 Ustawy o CIT, zatem nie będą środkami trwałymi wykorzystywanymi przez Wnioskodawcę w działalności, z której dochody podlegają pod zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym - w okresie korzystania z takiego zwolnienia.

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym ma on prawo do naliczania amortyzacji podatkowej środków trwałych wykorzystywanych w działalności produkcyjnej, w maksymalnej wysokości wynikającej ze stawek amortyzacji wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia danego środka trwałego do ewidencji prowadzonej dla celów podatkowych, niezależnie od momentu wprowadzenia tego środka trwałego do ewidencji rachunkowej?

2.Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest twierdząca, to czy Wnioskodawca będzie uprawniony do dokonania korekty stawek amortyzacji podatkowej za okres od momentu wprowadzenia środków trwałych do ewidencji prowadzonej dla celów podatkowych, ze stosowanej dotychczas obniżonej stawki amortyzacji 0%, do wysokości wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych, w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 oraz art. 16i ust. 1 Ustawy o CIT. W następstwie czego, Spółka jest tym samym uprawniona do skorygowania deklaracji podatkowych za lata ubiegłe na podstawie art. 81 § 1 Ordynacji Podatkowej oraz rozliczenia amortyzacji w skorygowanej wartości za bieżący rok podatkowy oraz kolejne (przyszłe) lata?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ma on prawo do naliczania amortyzacji podatkowej środków trwałych wykorzystywanych w działalności produkcyjnej, w maksymalnej wysokości wynikającej ze stawek amortyzacji wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia danego środka trwałego do ewidencji podatkowej, niezależnie od momentu wprowadzenia tego środka trwałego do ewidencji rachunkowej.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

I.Obowiązek prowadzenia ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m Ustawy o CIT.

Jak wynika z art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT, który to przepis zawiera definicję środka trwałego dla celów podatkowych, środkami trwałymi są określone składniki majątkowe, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Istnieje zatem wymóg, aby dany składnik majątku - który ma być środkiem trwałym - stanowił własność (współwłasność) podatnika.

Przepis art. 16d ust. 2 zdanie pierwsze Ustawy o CIT stanowi, że składniki majątku mające być środkami trwałymi wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy o CIT, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Z powyższych regulacji wynika, że w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych mają być zawarte informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych. W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazywane jest, że „w zakresie odnoszącym się do odpisów amortyzacyjnych w ujęciu podatkowym przepis ten nakazuje prowadzenie ewidencji w taki sposób, aby możliwe było obliczenie odpisów amortyzacyjnych według zasad określonych w ustawie podatkowej” (por. wyrok WSA w Opolu z dnia 23 września 2009 r., sygn. I SA/Op 199/09; wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 listopada 2010 r., sygn. I SA/Łd 915/10 oraz wyrok NSA z dnia 2 lutego 2016 r., sygn. II FSK 3263/13).

Należy przy tym wskazać, że normy prawa regulujące obowiązek prowadzenia przez podatnika ewidencji rachunkowej, nie ograniczają możliwości prowadzenia dwóch odrębnych ewidencji środków trwałych - ewidencji dla celów rachunkowych oraz ewidencji dla celów podatkowych.

W doktrynie prezentowane jest stanowisko zgodnie, z którym „kierownik jednostki może tak zorganizować ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, aby spełniała obowiązki obydwu ustaw” (zob. W. Nykiel, A. Mariański, Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Gdańsk 2006, s. 576). Należy jednak w tym miejscu wskazać, że istotne w powyższym komentarzu jest użycie słowa „może” oznaczające prawo kierownika takiej jednostki, a nie obowiązek, który sprowadzałby się do ograniczenia możliwości prowadzenia ewidencji środków trwałych tylko w formie ewidencji rachunkowej.

W nawiązaniu do powyższego, podkreślenia wymaga fakt, iż ewidencja podatkowa środków trwałych prowadzona przez Wnioskodawcę spełnia wymagania prowadzenia ewidencji w taki sposób, aby możliwe było obliczenie odpisów amortyzacyjnych według zasad określonych w Ustawie o CIT.

Jak wspomniano powyżej, norma prawna wynikająca z art. 9 ust. 1 Ustawy o CIT, nakładająca na podatnika obowiązek prowadzenia ewidencji, określa jedynie wymóg w zakresie odnoszącym się do odpisów amortyzacyjnych w ujęciu podatkowym. Przepis ten nakazuje prowadzenie ewidencji w taki sposób, aby możliwe było obliczenie odpisów amortyzacyjnych według zasad określonych w Ustawie o CIT - zatem podejście Wnioskodawcy, zgodnie z którym prowadzi on odrębne ewidencje środków trwałych dla celów podatkowych oraz dla celów rachunkowych, należy uznać za uzasadnione.

II.Przepisy regulujące dokonanie amortyzacji dla celów podatkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 Ustawy o CIT, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

Należy zaznaczyć, że amortyzacja stanowi szacunek rzeczywistego zużycia, który bezpośrednio wpływa na wyniki finansowe spółek. Najbardziej powszechną i najprostszą formą amortyzacji jest amortyzacja liniowa, zgodnie z którą co roku odlicza się stałą kwotę, tak aby po założonej z góry liczbie lat księgowa wartość majątku wynosiła zero. Zasady dotyczące rozliczenia kosztów środków trwałych przez ich amortyzację wynikają z decyzji narzuconych przez państwo w ramach prowadzonej polityki fiskalnej i gospodarczej oraz z zasad przyjętych w rachunkowości. Z jednej strony rozliczenie poniesionych kosztów przez amortyzację zabezpiecza interesy ekonomiczne państwa, z drugiej strony dzięki amortyzacji, której koszty są równomiernie rozkładane w czasie, zyski przedsiębiorstw nie ulegają zaburzeniu. Jednocześnie, choć coroczne odpisy amortyzacyjne traktowane są jako koszt, nie wiążą się one z regularnym odpływem gotówki i z tego względu nazywane są kosztami niepieniężnymi. Sposób amortyzacji, okres amortyzacji (m.in. to, czy ma odzwierciedlać planowany okres użytkowania środka trwałego, czy też możliwość jednorazowej amortyzacji itp.), stawki oraz inne jej elementy dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a-16m Ustawy o CIT.

W myśl art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c Ustawy o CIT - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 Ustawy o CIT, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 Ustawy o CIT, podatnicy - z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej - dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 oraz w art. 16b Ustawy o CIT. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m Ustawy o CIT, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1 Ustawy o CIT, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Zauważyć należy, że stosownie do art. 16h ust. 2 Ustawy o CIT podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł Ustawy o CIT, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k Ustawy o CIT dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji, a wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Maksymalną wysokość stawek amortyzacyjnych określa Wykaz stawek amortyzacyjnych, zgodnie z którym różne rodzaje środków trwałych amortyzowane są według określonych maksymalnych stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać stawki dla niektórych środków trwałych lub rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Natomiast w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek lub wartość wprowadzono do ewidencji.

Jak wskazano w stanie faktycznym [winno być – stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym – przyp. organu], w zakresie ewidencji prowadzonej na potrzeby podatkowe, Spółka rozpoznaje i wprowadza środek trwały do tejże ewidencji w momencie przekazania go do użytkowania, zgodnie z art. 16d ust. 2 Ustawy o CIT. Jednocześnie, zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 tejże ustawy, Spółka rozpoczyna amortyzację podatkową poszczególnych środków trwałych od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji. Ponadto, od momentu rozpoczęcia amortyzacji dla celów podatkowych, do momentu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji dla celów rachunkowych, A stosuje dla celów podatkowych obniżoną stawkę amortyzacji podatkowej 0%, zgodnie z art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT.

W nawiązaniu do wskazanych powyżej regulacji należy zauważyć, że Wnioskodawca prowadząc ewidencję dla celów podatkowych może amortyzować środki trwałe według stawki amortyzacji w wysokości maksymalnej, określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji podatkowej. Należy podkreślić, że przepisy Ustawy o CIT nie uzależniają w żaden sposób prawa do naliczania amortyzacji podatkowej, od faktu wprowadzenia środków trwałych do ewidencji rachunkowej.

III.Podsumowanie.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy podejście, zgodnie z którym środki trwałe takie jak maszyny oraz urządzenia produkcyjne są wprowadzane do ewidencji prowadzonej dla celów podatkowych w momencie przekazania ich do użytkowania, jest spójne z przepisami wskazanymi w art. 16d ust. 2 Ustawy o CIT i w związku z tym należy je uznać za poprawne. Co za tym idzie, za prawidłowe należy uznać także działanie Wnioskodawcy w zakresie rozpoczęcia amortyzacji środków trwałych dla celów podatkowych, co ma miejsce począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do tej ewidencji i jest zgodne z regulacjami wskazanymi w art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT. Z uwagi na zgodność działania A z wymogami wskazanymi w powyższych przepisach, zdaniem Wnioskodawcy dla zaistnienia prawa do naliczania amortyzacji podatkowej bez znaczenia pozostaje fakt oraz moment wprowadzenia środków trwałych do ewidencji rachunkowej.

Ad 2.

W przypadku udzielenia twierdzącej odpowiedzi na pytanie 1, Wnioskodawca uważa również, że będzie on uprawniony do dokonania korekty stawek amortyzacji podatkowej za okres od momentu wprowadzenia środków trwałych do ewidencji prowadzonej dla celów podatkowych, ze stosowanej dotychczas obniżonej stawki amortyzacji 0%, do wysokości wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych, w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 oraz art. 16i ust. 1 Ustawy o CIT. W następstwie czego, zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do skorygowania deklaracji podatkowych za lata ubiegłe na postawie art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej oraz rozliczenia amortyzacji w skorygowanej wartości za bieżący rok podatkowy oraz kolejne (przyszłe) lata.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

I.Stawki amortyzacyjne i możliwość ich zmiany.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 Ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł Ustawy o CIT, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych oraz zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT.

Stosownie zaś do treści art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać stawki podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatnicy mogą stosować stawki amortyzacyjne w przedziale mieszczącym się pomiędzy stawkami określonymi w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącymi górną ich granicę a wartością ustaloną na najniższym poziome, tj. w praktyce równą zero. Jednocześnie cytowany powyżej przepis nie wprowadza jakichkolwiek ograniczeń w zakresie modyfikowania (tj. zwiększenia lub dalszego zmniejszania) uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej, jednakże w żadnym przypadku wartość nowej zmodyfikowanej stawki nie może przekroczyć wartości stawki wskazanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, jak również nie może być mniejsza niż zero. Wnioskodawca pragnie przy tym wskazać, iż jedyne ograniczenia wprowadzone przez ustawodawcę w omawianym zakresie dotyczą momentu, od którego podatnik może dokonać zmiany stosowanych stawek amortyzacyjnych, określonego jako miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. W praktyce oznacza to, iż zmiana stawek amortyzacyjnych według zasad wskazanych powyżej może być dokonana od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, nie później jednak niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku podatkowym odpisu amortyzacyjnego.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że podatnik amortyzujący środki trwałe wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej z zastosowaniem metody liniowej, może obniżać/podwyższać stosowane dla celów podatkowych stawki amortyzacyjne, przy zachowaniu limitów określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

W ocenie Wnioskodawcy w związku ze wskazanym stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym, przepis art. 16i ust. 5 zdanie drugie Ustawy o CIT, w zakresie w jakim wskazuje on, iż zmiany stawek dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, należy interpretować w ten sposób, że zmian stawek amortyzacji można dokonywać począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji podatkowej. Ponadto, obniżenia/podwyższenia stawki amortyzacji można dokonać zarówno w odniesieniu do przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych (tj. za okresy podatkowe, za które podatnik złożył już zeznanie CIT-8), w tym za wszystkie lata podatkowe wstecz, które nie uległy jeszcze przedawnieniu zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej.

Wnioskodawca wskazuje, iż w art. 16i ust. 5 zdanie drugie Ustawy o CIT nie zostało określone, że zmiana ta musi następować od pierwszego miesiąca roku podatkowego następnego po roku bieżącym, jak również nie zastrzeżono, że zmian stawek amortyzacji nie wolno dokonywać wstecz.

Co istotniejsze jednak wobec faktu, iż powyższy przepis art. 16i ust. 5 zdanie drugie Ustawy o CIT nie wskazuje, o który tzw. „następny” rok podatkowy chodzi, w ocenie Wnioskodawcy uznać należy jednoznacznie, iż obniżenia/podwyższenia stawki amortyzacyjnej można dokonywać:

- począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, albo

- od pierwszego miesiąca każdego (jakiekolwiek) kolejnego roku podatkowego, następującego po roku podatkowym, w którym nastąpiło wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych

- przy czym zmiany te mogą być dokonywane zarówno „na bieżąco”, jak i wstecznie, z uwzględnieniem oczywiście okresu przedawnienia zobowiązania CIT, jak również górnych granic stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Taka interpretacja powyższego przepisu oznacza, że jeśli przykładowo środek trwały został wprowadzony do podatkowej ewidencji środków trwałych w styczniu 2019 r., to na mocy przepisu art. 16i ust. 5 zdanie drugie Ustawy o CIT, podatnik może obniżyć/podwyższyć stawkę amortyzacji stosowaną dotychczas, tj. w latach 2019-2024 zarówno:

- na bieżąco, tj. od pierwszego miesiąca roku następującego po roku bieżącym,

- z mocą wsteczną, tj.:

- począwszy od miesiąca, w którym dany środek został wprowadzony do ewidencji podatkowej (tu: od stycznia 2019 r.), lub

- począwszy od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego, następującego po roku, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji podatkowej (tj. od stycznia 2020 r., stycznia 2021 r. itd.), z odpowiednim zachowaniem terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, wskazanego w art. 70 Ordynacji podatkowej.

II.Ograniczenia zmiany stawki amortyzacyjnej.

Należy przy tym wskazać, że samą intencją ustawodawcy było udzielenie podatnikowi prawa do podjęcia swobodnej decyzji, od kiedy zmiana stawki amortyzacyjnej zacznie obowiązywać, nie zakreślając okresu za jaki zmiana stawki amortyzacyjnej będzie możliwa. Niewątpliwie jednak jedynym ograniczeniem czasowym dokonania obniżenia stawki amortyzacyjnych jest okres przedawnienia zobowiązania podatkowego wynikający z art. 70 Ordynacji podatkowej. Przepis art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT nie odnosi się natomiast w żadnym zakresie do tego czy zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać tylko na przyszłość (tj. tylko na przyszłe okresy rozliczeniowe).

Ponadto, przepisy Ustawy o CIT regulujące kwestie amortyzacji nie wprowadzają ograniczeń w zakresie ponownego obniżania lub podwyższania uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej, z zastrzeżeniem momentu dokonania tej operacji zgodnie z art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT oraz wysokością stawek wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż stawki amortyzacyjne mogą być zmieniane i ustalane na dowolnym poziomie pod warunkiem, że ich wysokość nie przekroczy wartości określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, przy czym jak wskazano powyżej zmiana ich wysokości może być dokonana od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego nie później jednak niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku podatkowym odpisu amortyzacyjnego.

Co istotne, zmiana, o której mowa w powołanym przepisie, dotyczy zarówno sytuacji, w której stawka amortyzacyjna może być obniżona (zgodnie z art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT), jak i rezygnacji z obniżonej stawki na rzecz stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Wobec powyższego, zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. zmniejszenie bądź zwiększenie uprzednio obniżonej może nastąpić od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji podatkowej albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość zastosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym, że zmienione stawki nie mogą być wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji podatkowej, jak i w odniesieniu do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji.

Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji podatkowej zmiana stawki amortyzacyjnej, czyli jej obniżenie może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej, a także zwiększenia uprzednio obniżonej odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji i powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. W kolejnych latach podatkowych podatnik ma prawo do obniżać/podwyższać uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej, jednakże tylko w granicach wyznaczonych stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Podstawowym warunkiem jest, aby podwyższone stawki nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Wysokość obniżenia/podwyższenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika.

Należy wreszcie podkreślić również fakt, iż wsteczna zmiana stawek amortyzacji podatkowej, w istocie stanowi jedynie techniczne rozliczenie kosztu w czasie, które nie rzutuje wstecznie na treść obowiązków podatkowych. Nie spowoduje jednocześnie, że podatnicy uzyskają w rozliczeniu globalnym korzyści podatkowe, ponieważ górną granicą sumy odpisów amortyzacyjnych pozostaje wartość początkowa środka trwałego podlegającego amortyzacji.

Dodatkowo należy zauważyć, iż zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach, co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego. W aktualnie obowiązującym stanie prawnym podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych miesięcznie, kwartalnie lub jednorazowo na koniec roku. W przypadku obniżenia/podwyższenia stawki amortyzacyjnej i dokonywania odpisów amortyzacyjnych, np. co kwartał lub na koniec roku, zmniejszenie stawki nastąpi praktycznie na koniec kwartału lub koniec roku. Tak więc obniżenie/podwyższenie stawki w trakcie roku podatkowego powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Możliwość zmian w zakresie wysokości stawek amortyzacyjnych i tym samym ustalenia ich wysokości na dowolnym poziomie, jednakże nie przekraczającym wartości określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych znajduje swoje odzwierciedlenie w następujących interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

- interpretacja indywidualna z dnia21 stycznia 2020 r., sygn.: 0114-KDIP2-1.4010.487.2019.1.KS,

- interpretacja indywidualna z dnia16 sierpnia 2019 r., sygn.: 0111-KDIB2-3.4010.265.2019.1.KK,

- interpretacja indywidualna z dnia12 lipca 2018 r., sygn.: 0111-KDIB1-2.4010.193.2018.2.AW,

- interpretacja indywidualna z dnia18 maja 2017 r., sygn.: 0111-KDIB2-1.4010.27.2017.1.BJ,

- interpretacja indywidualna z dnia 19 stycznia 2017 r., sygn.: 0461-ITPB3.4510.719.2016.1.MJ.

Jednocześnie potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy w kwestii możliwości dokonania korekty stawek amortyzacji za okresy przeszłe stanowi ugruntowane w ciągu ostatnich lat orzecznictwo sądów administracyjnych, zaprezentowane w następujących wyrokach:

- wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 25 marca 2021 r., sygn. I SA/Go 32/21,

- wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 grudnia 2018 r., sygn. III SA/Wa 566/18,

- wyrok NSA z dnia 16 lutego 2024 r., sygn. II FSK 708/21,

- wyrok NSA z dnia 3 lutego 2022 r., sygn. II FSK 1413/19,

- wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2024 r., sygn. II FSK 545/21,

- wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2024 r., sygn. II FSK 807/21.

III.Możliwość skorygowania deklaracji podatkowych.

Z przepisu art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że zasadą przewidzianą na gruncie polskiego prawa podatkowego jest możliwość dokonania korekty uprzedniego samo-obliczenia podatku przez podatnika. Dopiero wyraźnie uregulowany w ustawie podatkowej wyjątek wyłącza możliwość dokonania takiej korekty, przy czym granicą prawa do dokonania korekty deklaracji jest przedawnienie zobowiązania podatkowego, o którym mowa w art. 70 Ordynacji podatkowej. W art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT nie uregulowano wprost ani zakazu dokonywania korekty deklaracji podatkowej z uwagi na zmianę stawki amortyzacji dokonaną „wstecz”, ani bezpośredniego zakazu dokonywania zmian stawek amortyzacji za lata wcześniejsze. Podkreślić należy, że gdyby ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie takiego zakazu, to powinien uczynić to w sposób niebudzący wątpliwości w ustawie.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w związku z dokonaniem korekty stawek amortyzacyjnych, na postawie art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do skorygowania deklaracji podatkowych za lata ubiegłe oraz rozliczenia amortyzacji w skorygowanej wartości za bieżący rok podatkowy oraz kolejne (przyszłe) lata.

IV.Podsumowanie.

Podsumowując, niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie poprzednich lat podatkowych, przepisy Ustawy o CIT nie ograniczają możliwości dokonywania dalszych zmian, tj. ponownego obniżania lub podwyższania uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych z zastrzeżeniem okresów wskazanych w art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT oraz wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, w odniesieniu do ubiegłych lat podatkowych, w przypadku których nie upłynął okres przedawnienia zobowiązania podatkowego CIT (zgodnie z art. 70 Ordynacji podatkowej), jak również w odniesieniu do bieżącego roku podatkowego (w którym Wnioskodawca podejmie decyzję o podwyższeniu stawek amortyzacji podatkowej) oraz w kolejnych (przyszłych) latach. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy jest on uprawniony do dokonania korekty polegającej na zastosowaniu w odniesieniu do tych okresów stawek amortyzacji podatkowej zgodnych z Wykazem stawek amortyzacyjnych, dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które zostały już wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych dla celów podatkowych i tym samym podlegają amortyzacji dla celów podatkowych), w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 oraz art. 16i ust. 1 Ustawy o CIT dla wybranych środków trwałych.

Ponadto, w związku z dokonaniem korekt stawek amortyzacyjnych, o których mowa powyżej, Wnioskodawca będzie uprawniony do skorygowania deklaracji podatkowych za lata ubiegłe i rozliczenia amortyzacji w skorygowanej wartości za bieżący rok podatkowy oraz kolejne (przyszłe) lata.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278; dalej: „ustawa o CIT”):

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Treść powołanych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT:

Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16i ust. 4 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o CIT:

Przy czym zgodnie z art. 16i ust. 8 ustawy o CIT:

Państwa wątpliwości zawarte w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia, czy Państwa Spółka ma prawo do naliczania amortyzacji podatkowej środków trwałych wykorzystywanych w działalności produkcyjnej, w maksymalnej wysokości wynikającej ze stawek amortyzacji wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia danego środka trwałego do ewidencji prowadzonej dla celów podatkowych, niezależnie od momentu wprowadzenia tego środka trwałego do ewidencji rachunkowej.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Z art. 16d ust. 2 ustawy o CIT wynika, że:

Z powołanych przepisów wynika, że środki trwałe wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w momencie przekazania ich do używania, zgodnie z art. 16d ust. 2 ustawy o CIT. Ponadto, art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wskazuje, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych poszczególnych środków trwałych rozpoczyna się od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia tych środków do ewidencji.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że składniki majątku (maszyny, urządzenia) spełniają wymogi z art. 16a Ustawy o CIT, tj. są zdatne do użytkowania o przewidywanym czasie dłuższym niż rok oraz są wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą Spółki w części w jakiej prowadzi ona działalność produkcyjną. Wskazali Państwo również, że są one fizycznie kompletne, a także zdatne do użytkowania już na etapie prowadzonych przez Spółkę prac badawczo-rozwojowych oraz w procesach testowych. Spółka wykorzystuje je bowiem we wskazanych etapach produkcji. W momencie pierwszego użycia wskazanych powyżej środków trwałych, spełniają one wymogi wskazane w art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT, co oznacza, że na moment przyjęcia ich do użytkowania przewidywany okres ich użytkowania jest dłuższy niż rok, wartość każdego środka trwałego przekracza kwotę 10 000 zł, wykorzystywane są przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością.

W świetle powyższego, skoro w rozpatrywanej sprawie środki trwałe takie jak maszyny oraz urządzenia produkcyjne spełniają warunki do uznania ich za środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i zostały wprowadzane do ewidencji prowadzonej dla celów podatkowych w momencie przekazania ich do użytkowania zgodnie z przepisami wskazanymi w art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, to rozpoczęcie amortyzacji środków trwałych dla celów podatkowych następuje począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do tej ewidencji, zgodnie z regulacjami wskazanymi w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Stosownie do przywołanego wcześniej art. 16i ust. 1 ustawy o CIT dla wyliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych stosuje się stawki amortyzacyjne określone w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Z uwagi na powyższe, są/będą Państwo uprawnieni do amortyzowania środków trwałych według stawek amortyzacyjnych w wysokości określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, w sytuacji prowadzenia ewidencji dla celów podatkowych. Prowadzenie odrębnej ewidencji dla celów rachunkowych pozostaje bez wpływu na powyższe.

Zatem, Państwa stanowisko wskazujące, że mają Państwo prawo do naliczania amortyzacji podatkowej środków trwałych wykorzystywanych w działalności produkcyjnej, w maksymalnej wysokości wynikającej ze stawek amortyzacji wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia danego środka trwałego do ewidencji podatkowej, niezależnie od momentu wprowadzenia tego środka trwałego do ewidencji rachunkowej należy uznać za prawidłowe.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości zawarte w pytaniu nr 2 dotyczą ustalenia, czy Państwa Spółka jest/będzie uprawniona do dokonania korekty stawek amortyzacji podatkowej za okres od momentu wprowadzenia środków trwałych do ewidencji prowadzonej dla celów podatkowych, ze stosowanej dotychczas obniżonej stawki amortyzacji 0%, do wysokości wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Przedmiotem wątpliwości jest również ustalenie, czy Państwa Spółka jest/będzie uprawniona do skorygowania deklaracji podatkowych za lata ubiegłe oraz rozliczenia amortyzacji w skorygowanej wartości za bieżący rok podatkowy oraz kolejne (przyszłe) lata.

Przepis art. 16i ust. 4 ustawy o CIT wskazuje, że podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo dokonywać ich zwiększenia począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość stosowania wyższych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 4 ustawy o CIT powinna być również dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Zatem, ww. przepisy umożliwiły podatnikom podwyższenie stawek amortyzacyjnych, nie określając przy tym szczegółowych zasad tego procesu, za wyjątkiem określenia terminów, w których może do tych zmian dojść (czyli począwszy od miesiąca wprowadzenia do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego) oraz w przypadku stosowania dla tych środków trwałych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową.

W świetle powyższego, wysokość podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika, z zastrzeżeniem dotyczącym wysokości wynikającej ze stawek amortyzacji wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych oraz terminów, w których może dojść do tych zmian. Podatnik ma więc możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych w wysokości nie wyższej od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zasady zawarte w art. 16i ust. 4 i 5 ustawy o CIT nie oznaczają, że zmiany stawki amortyzacji można dokonać „wstecz”. Wyrażenie „następny”, zdaniem organu, oznacza każdy następny rok podatkowy po obecnym. Tak więc obniżenia/podwyższenia stawek amortyzacji środków trwałych, które zostały wprowadzone do ewidencji we wcześniejszym okresie można dokonać tylko na początku każdego roku po bieżącym.

Wskazuje na to także treść uzasadnienia projektu ustawy z 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk sejmowy nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r.) „zgodnie z założeniami pakietu „Przede wszystkim przedsiębiorczość” zmieniono również Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, ograniczając liczbę pozycji Wykazu. Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

W uzasadnieniu projektu ustawy nowelizującej wskazano zatem na możliwość zaplanowania obniżonych stawek amortyzacji dla celów podatkowych w okresie ponoszenia strat, a tym samym wpływania na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania. Nie można jednak uznać, że art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, zezwala na modyfikowanie odpisów amortyzacyjnych (a więc w konsekwencji wysokości kosztów podatkowych) za okresy wcześniejsze. Analogiczne zasady należy przyjąć do podwyższenia stawek amortyzacyjnych. Podatnicy nie są uprawnieni do modyfikowania kosztów uzyskania przychodów w dowolnym dla siebie momencie i za dowolny okres w przeszłości według własnego uznania, bez wyraźnej przyczyny powodującej korektę. Taką przyczyną może być m.in. błąd rachunkowy, oczywista omyłka czy też błędnie stosowane stawki amortyzacji.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane powyżej przepisy stwierdzić należy, że zgodnie z rozumieniem art. 16i ust. 4 i ust. 5 omawianej ustawy, zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ustawodawca stworzył więc możliwość obniżenia/podwyższenia stawek określonych w Wykazie, a decyzję w tym zakresie pozostawił podatnikowi. Jednocześnie brzmienie art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, nie pozostawia wątpliwości co do momentu, w którym może nastąpić modyfikacja stawki z Wykazu – jest to (w odniesieniu do środków będących już w ewidencji) – pierwszy miesiąc każdego następnego roku podatkowego. Zmiana stawki nie może być więc dokonana, jak twierdzi Spółka, „wstecznie” od momentu wprowadzenia środków trwałych do ewidencji. Gdyby istniała taka możliwość przepis art. 16i ust. 4 i ust. 5 musiałby mieć brzmienie: „zmiany stawki można dokonać „wstecz” lub w trakcie roku podatkowego ze skutkiem począwszy od pierwszego miesiąca roku podatkowego”.

Zatem, literalna wykładnia przepisu art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, nie daje podstaw do dokonania modyfikacji stawki amortyzacyjnej, a więc podjęcia przez podatnika decyzji w tym zakresie, w miesiącu innym niż pierwszy miesiąc każdego roku podatkowego.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy, zmiany stawek amortyzacyjnych mogą Państwo dokonać/dokonywać począwszy od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego, przy czym przez słowo „następny” należy rozumieć każdy następny po obecnym (bieżącym) roku podatkowym. Nie mogą Państwo natomiast w trakcie lub po zakończeniu roku podatkowego w którym stosowali Państwo obniżone/podwyższone stawki podjąć decyzji dotyczącej modyfikacji stawki amortyzacyjnej ze skutkiem wstecz, dokonując korekty uprzednio dokonywanych odpisów amortyzacyjnych wg stawek wynikających z Wykazu, ponieważ jak wynika z wyżej powołanego przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnik może dokonać zmiany od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Kolejne obniżenie/podwyższenie stawki amortyzacyjnej dla tych konkretnych środków trwałych będzie możliwe jak wynika z przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

W świetle powyższego, nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem wskazującym, że są/będą Państwo uprawnieni do dokonania korekty stawek amortyzacji podatkowej za okres od momentu wprowadzenia środków trwałych do ewidencji prowadzonej dla celów podatkowych, ze stosowanej dotychczas obniżonej stawki amortyzacji 0%, do wysokości wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych, w następstwie czego, są/będą Państwo uprawnieni do skorygowania deklaracji podatkowych za lata ubiegłe oraz rozliczenia amortyzacji w skorygowanej wartości za bieżący rok podatkowy oraz kolejne (przyszłe) lata.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.