Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lutego 2025 r. za pośrednictwem platformy ePUAP, wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user oraz usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

(Spółka A) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. W ramach swojej działalności, Spółka m.in. ponosi koszty związane z nabywaniem oprogramowania end user lub SaaS, które zdefiniowano poniżej:

1.Oprogramowanie end user, tj. oprogramowanie użytkownika końcowego (z ang. end user). Wraz z nabyciem oprogramowania end user, użytkownik tego oprogramowania nie nabywa autorskich praw majątkowych związanych z tym oprogramowaniem (jest tzw. użytkownikiem końcowym). Jego uprawnienia ograniczone są do instalacji, uruchamiania, przechowywania i korzystania z oprogramowania oraz jego konfiguracji w ramach infrastruktury techniczno-systemowej na określonej liczbie urządzeń. W szczególności, nie dysponuje on prawem do rozpowszechniania, w tym użyczania lub najmu oprogramowania ani jego kopii, ani prawem do wprowadzania jakichkolwiek zmian w kodzie programu.

Oprogramowanie end user będące przedmiotem Wniosku stanowi standardowe oprogramowanie, które nie zostało stworzone dla indywidualnych potrzeb klienta (użytkownika końcowego).

2.Usługi typu Software as a Service (dalej „SaaS”). SaaS (z ang. oprogramowanie jako usługa) polega na umożliwieniu dostępu do funkcjonalności oprogramowania zainstalowanego w środowisku sprzętowo-systemowym dostawcy usługi lub jego podwykonawcy. Model ten zwany jest również modelem subskrypcyjnym.

SaaS to kompletne rozwiązanie programowe, w ramach którego cała podstawowa infrastruktura, oprogramowanie i dane aplikacji znajdują się w centrum danych dostawcy lub jego podwykonawcy, dzięki czemu użytkownik może korzystać z funkcjonalności oprogramowania za pośrednictwem Internetu, bez konieczności angażowania własnej infrastruktury i urządzeń.

Użytkownik w zamian za opłatę subskrypcyjną uzyskuje wyłącznie prawo do wykorzystania oprogramowania dla własnych potrzeb w ściśle określonym zakresie (przykładowo, umowa subskrypcyjna może przewidywać ściśle określoną liczbę urządzeń, z których można równocześnie korzystać z usługi). Umowa ta nie przenosi autorskich praw majątkowych do oprogramowania, ani praw do infrastruktury dostawcy. Użytkownik nie może modyfikować ani wyodrębniać udostępnionego mu oprogramowania, ani udostępniać go podmiotom trzecim w całości ani w części.

Umowy w ramach modelu subskrypcyjnego z zasady mają charakter terminowy, w którym użytkownik nabywa prawo do korzystania z usługi przez określony czas. Niemniej jednak, mogą występować również umowy, w ramach których wynagrodzenie jest uzależnione od faktycznego wykorzystania oprogramowania oraz umowy zawierane bezterminowo.

Jednocześnie, aby uniknąć wątpliwości, Spółka pragnie wyjaśnić, że nabywane przez nią usługi SaaS obejmują również usługi SaaS, których kluczowym elementem jest dostarczenie oprogramowania zwiększającego funkcjonalność strony internetowej lub aplikacji (np. przez zintegrowanie ich z komunikatorem internetowym). W przypadku tego typu usług, w ramach umowy subskrypcyjnej użytkownik nabywa dostęp do pakietu narzędzi dla programistów (z ang. software development kit, SDK), który pozwala na zintegrowanie dostępu do nabywanej usługi ze stroną internetową lub aplikacją mobilną.

Powyższa integracja nie obejmuje jednak prawa do dokonywania zmian w oprogramowaniu dostarczanym przez dostawcę usługi, ani do jego wyodrębniania. Analogicznie jak w przypadku typowych usług SaaS, oprogramowanie to, wraz z całą infrastrukturą niezbędną do jego funkcjonowania oraz danymi aplikacji, znajduje się po stronie dostawcy. Co za tym idzie, w przypadku wygaśnięcia umowy subskrypcyjnej, użytkownik traci dostęp do wykorzystania tego oprogramowania.

Nabywane przez Spółkę oprogramowanie może stanowić zarówno narzędzia pozwalające użytkownikowi na samodzielne wykonanie określonych zadań, jak również oprogramowanie zawierające algorytmy sztucznej inteligencji, umożliwiające zautomatyzowane wykonanie określonych zadań w oparciu o dane wskazane przez użytkownika.

Jednocześnie, Spółka pragnie podkreślić, że w stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym) będącym przedmiotem niniejszego Wniosku nie dochodzi do udzielenia licencji wyłącznej w rozumieniu art. 67 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509 z późn. zm.): Jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna).

We wszystkich przypadkach opisanych w niniejszym wniosku, oprogramowanie może być nabywane przez Spółkę od podatników podatku dochodowego od osób prawnych niebędących polskimi rezydentami podatkowymi (będących rezydentami podatkowymi m.in. Stanów Zjednoczonych Ameryki, Australii, Irlandii). Jednocześnie, podmioty, od których Spółka nabywa oprogramowanie mogą, ale nie muszą być producentami tego oprogramowania. Może się zdarzyć, że podmiot, od którego Spółka nabywa oprogramowanie jest pośrednikiem.

W nawiązaniu do art. 14b § 3a Ordynacji podatkowej, ponieważ przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe obejmuje transakcje z udziałem podmiotów nieposiadających siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Wnioskodawca podaje dane identyfikujące tych podmiotów:

Jednocześnie, Wnioskodawca nie wyklucza, że w przyszłości może zawierać transakcje analogiczne do opisanych w stanie faktycznym oraz opisie zdarzenia przyszłego wniosku również z innymi podmiotami nie posiadającymi siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na chwilę obecną, zgodnie z wiedzą Spółki, żaden z podmiotów, na rzecz których Spółka wypłaca/ będzie wypłacać należności opisane w niniejszym wniosku nie prowadzi w Polsce działalności poprzez zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 z późn. zm.).

Niemniej jednak, Spółka nie może wykluczyć, iż w przyszłości któryś z podmiotów zagranicznych, na rzecz których będzie wypłacać należności, rozpocznie prowadzenie w Polsce działalności poprzez taki zakład.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user oraz usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user oraz usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT.

Oprogramowanie nabywane dla celów własnego użytku

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, które dokonują wypłat należności m.in. z tytułu przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT są zobowiązane do obliczania, pobierania i wpłacania pobranego podatku do właściwych organów skarbowych.

Należy przy tym zauważyć, że ustawa o CIT w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 wskazuje zamknięty katalog przychodów, podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1)z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2)z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

3)z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych, uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera (winno być: 3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych),

4)uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowe transakcje nabycia przez Spółkę oprogramowania end user i usług SaaS w sposób oczywisty nie mieszczą się w kategoriach przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2 – 4. Tym samym, analiza powinna skupić się na możliwości ewentualnego zakwalifikowania nabywanych usług do kategorii wymienionej w pkt 1 powyższego artykułu, a konkretnie jako „przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych, a także z ich sprzedaży”.

Ustawa o CIT ani żadne inne ustawy podatkowe nie zawierają definicji praw autorskich. Z uwagi na fakt, iż prawa autorskie nie są podatkowo zdefiniowane, należy w tym zakresie odnieść się do ustawy, która zawiera ich definicję. Taką ustawą jest ustawa z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509 z późn. zm. (winno być: t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 24 ze zm.), dalej jako: „UPAiPP”).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 UPAiPP, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Natomiast stosownie do art. 1 ust. 2 pkt 1 UPAiPP, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Zgodnie z art. 74 ust. 4 UPAiPP, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1)trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2)tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3)rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Jednocześnie, w art. 75 ust. 2 UPAiPP wprost wskazano, że nie wymaga zgody uprawnionego:

1)sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu komputerowego. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być używana równocześnie z programem komputerowym;

2)obserwowanie, badanie i testowanie funkcjonowania programu komputerowego w celu poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą prawo korzystania z egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania programu komputerowego;

3)zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną spełnione następujące warunki:

a) czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do korzystania z egzemplarza programu komputerowego bądź przez inną osobę działającą na ich rzecz,

b) informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio łatwo dostępne dla osób, o których mowa pod lit. a,

c) czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.

Ponadto, stosownie do art. 52 UPAiPP:

1.Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do utworu.

2.Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przejście autorskich praw majątkowych nie powoduje przeniesienia na nabywcę własności egzemplarza utworu.

3.Nabywca oryginału utworu jest obowiązany udostępnić go twórcy w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do wykonywania prawa autorskiego. Nabywca oryginału może jednak domagać się od twórcy odpowiedniego zabezpieczenia oraz wynagrodzenia za korzystanie.

Oprogramowanie end user

Odnosząc powyższe do przedmiotowego stanu faktycznego należy zauważyć, że w ramach nabywania oprogramowania end user na własne potrzeby, Spółka nabywa prawa, które są ograniczone do instalacji, uruchamiania, przechowywania i korzystania z oprogramowania oraz jego konfiguracji w ramach infrastruktury techniczno-systemowej na określonej liczbie urządzeń. W szczególności, Spółka nie nabywa praw do rozpowszechniania, w tym użyczania lub najmu oprogramowania ani jego kopii, ani praw do wprowadzania jakichkolwiek zmian w kodzie programu.

Konsekwentnie, prawa nabywane przez Spółkę wraz z oprogramowaniem end user nie mieszczą się w zakresie praw autorskich wymienionych w art. 74 ust. 4 UPAiPP. Tym samym, w wyniku nabycia tego oprogramowania nie dochodzi do przeniesienia autorskich praw majątkowych, ani do uprawnienia do korzystania z tego oprogramowania na którymkolwiek z pól eksploatacji określonych w UPAiPP. Zatem, przychody z tytułu nabycia przedmiotowego oprogramowania nie stanowią przychodów z praw autorskich, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca pragnie również zauważyć, że stanowisko, iż przychody z tytułu sprzedaży oprogramowania end user nie podlegają obowiązkowi poboru podatku u źródła, było również wielokrotnie potwierdzane przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, np.:

- Interpretacja indywidualna DKIS z 28 maja 2020 roku o znaku 0114-KDIP2- 1.4010.97.2020.1.SP, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: (…) w ocenie Spółki, nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich do Oprogramowania. W szczególności Wnioskodawca nie nabywa prawa do zwielokrotnienia, modyfikacji czy rozpowszechniania programów komputerowych. Spółka nie nabywa również usług przetwarzania danych. Wnioskodawca nabywa jedynie egzemplarze/dostęp do Oprogramowania (na potrzeby własne lub w celu dalszej odsprzedaży). Biorąc pod uwagę powyższe, po stronie zagranicznych producentów lub podmiotów pośredniczących w dystrybucji nie dochodzi do powstania przychodu z praw autorskich, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, ani przychodu z tytułu świadczenia usług przetwarzania danych. Zatem, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik podatku do potrącenia od takiej płatności zryczałtowanego podatku dochodowego zgodnie z art. 26 ust. 1 i ust. 2e Ustawy o CIT.

- Interpretacja indywidualna DKIS z 2 grudnia 2019 roku o znaku 0111-KDIB1- 2.4010.416.2019.1.AK, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: (…) wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz danego Nierezydenta wynagrodzenia za przedmiotowe Licencje "end-user" nie jest objęta obowiązkiem poboru podatku u źródła. Niniejsze nie jest w szczególności uzależnione od dysponowania przez Wnioskodawcę certyfikatem rezydencji podatkowej danego Nierezydenta, na rzecz którego wypłacane jest wynagrodzenie z tytułu niniejszych licencji.

- Interpretacja indywidualna DKIS z 27 sierpnia 2019 roku o znaku 0111-KDIB1- 1.4010.249.2019.4.BS, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: (…) za należności licencyjne nie mogą być uznawane te należności, które ponoszone są za licencję, w związku z którą jej nabywca:

-nie nabywa praw autorskich bądź praw do dysponowania nimi w stosunku do przedmiotu licencji;

-nie będzie dokonywał dalszej odsprzedaży bądź nie będzie udzielał sublicencji;

-może wykorzystywać przedmiot licencji jedynie do własnych potrzeb.

W przypadku wypłaty przez Wnioskodawcę należności nierezydentom, które nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji warunkującego niepobranie podatku "u źródła".

- Interpretacja indywidualna DKIS z 1 lipca 2019 roku o znaku 0111-KDIB1- 1.4010.193.2019.1.BS, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: (…) obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., dotyczy tylko wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie będzie obejmował on Spółki, gdyż wypłacane przez nią na mocy Umowy End-User należności z tytułu nabycia od zagranicznych osób prawnych licencji na użytkowanie programu komputerowego na własny użytek nie stanowią należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

- Interpretacja indywidualna DKIS z 24 kwietnia 2019 roku o znaku 0111-KDIB2- 1.4010.164.2019.1.MJ, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: (…) Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności tytułem udzielania licencji końcowego użytkowania programu komputerowego na rzecz rezydenta Norwegii, bez względu na to, czy będzie w posiadaniu certyfikatu rezydencji, czy też nie będzie go posiadać.

- Interpretacja indywidualna DKIS z 31 stycznia 2018 roku o znaku 0114-KDIP2- 1.4010.364.2017.1.PW, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: Podsumowując, jako że Spółka nabywając licencję użytkownika końcowego do korzystania z danych oraz oprogramowania udostępnianego przez Licencjodawcę:

-nie jest jej wyłącznym użytkownikiem

-ma prawo wykorzystywać oprogramowanie i udostępnione dane wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej i tylko w Polsce

-nie ma prawa sprzedawać ani udostępniać lub przekazywać w innej formie osobom trzecim danych ich oprogramowania wynagrodzenie uiszczane przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy nie stanowi należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Nie podlega zatem opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w Polsce. Wnioskodawca nie jest więc w tym przypadku zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku i odprowadzenia go na rachunek organu podatkowego.

Do kwestii, iż obrót oprogramowaniem komputerowym nie zawsze wiąże się z przeniesieniem praw autorskich, odniósł się także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku (podjętym w składzie 7 sędziów) z 24 listopada 2003 roku o sygn. akt FSA 2/03, stosownie do którego: W praktyce gospodarczej nie każdemu obrotowi oprogramowaniem komputerowym towarzyszyć musi umowa przeniesienia praw autorskich lub licencja. Występuje to wówczas, gdy oprogramowanie nie stanowi utworu w rozumieniu prawa autorskiego oraz gdy w świetle umowy przenoszącej własność egzemplarza oprogramowania nie jest jej przedmiotem przejście autorskich praw majątkowych do utworu (art. 52 ust. 1 ustawy o prawie autorskim), a także gdy nabywca egzemplarza oprogramowania na podstawie umowy licencyjnej dokonuje jego dalszej odsprzedaży, do czego jest uprawniony ze względu na wyczerpanie się prawa autorskiego do rozpowszechniania tego egzemplarza (art. 74 ust. 4 pkt 3 ustawy o prawie autorskim).

Usługi SaaS

W odniesieniu do nabywania usług SaaS należy zauważyć, że istotą tych usług jest umożliwienie ich nabywcy dostępu do funkcjonalności oprogramowania zainstalowanego w środowisku sprzętowo-systemowym dostawcy usługi lub jego podwykonawcy. Nabywca (użytkownik) usługi korzysta z funkcjonalności oprogramowania za pośrednictwem Internetu dla własnych potrzeb, w ściśle określonym zakresie. Nie może modyfikować ani wyodrębniać udostępnionego mu oprogramowania. Nie ma też prawa do dystrybucji czy kopiowania nabytych usług. Co więcej, użytkownik usług SaaS nie korzysta z konkretnego egzemplarza programu komputerowego, którego identyfikacja byłaby możliwa.

Wobec powyższego, należy zauważyć, że w związku z nabyciem usług SaaS nie zostaną przeniesione autorskie prawa majątkowe ani nie zostanie udzielone prawo do korzystania z oprogramowania na którymkolwiek z pól eksploatacji wymienionych w art. 74 ust. 4 UPAiPP. W konsekwencji, przychody z tytułu świadczenia tych usług nie są opodatkowane podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego wydawanych przez organy podatkowe, tak np.:

- Interpretacja indywidualna DKIS z 22 listopada 2019 roku o znaku 0114-KDIP2- 1.4010.409.2019.1.JS, stosownie do której: Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, w myśl cytowanych powyżej przepisów, nie będzie obejmował Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu (…) korzystania z usług SaaS oraz pośrednictwa w sprzedaży usługi SaaS, polegające na umożliwieniu dostępu do funkcji realizowanych przez oprogramowanie umieszczone na serwerach w chmurze bez potrzeby instalacji, obejmujące w szczególności dostęp do aplikacji w trybie "online" nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1-4 u.p.d.o.p. i w konsekwencji Spółka jako płatnik nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła na zasadach przewidzianych w art. 26 u.p.d.o.p.

- Interpretacja indywidualna DKIS z 21 czerwca 2018 roku o znaku 0114-KDIP2- 1.4010.111.2018.2.PW, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: Spółka dokonując zapłaty za dostęp do internetowych baz danych/ serwisów informacyjnych, gdy celem korzystania jest wyłącznie poszerzenie wiedzy subskrybenta korzystającego z informacji, do których dostęp został wykupiony, nie ma obowiązku odprowadzania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia należnego kontrahentowi.

Podsumowując, zdaniem Spółki, wyżej przedstawione okoliczności pozwalają uznać, że należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user oraz usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Końcowo powołać należy pełne brzmienie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Powyższe pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.