Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej. Wniosek dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych. Uzupełnili go Państwo, w odpowiedzi na wezwanie pismem z 20 lutego 2025 r. (wpływ 20 i 27 lutego 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka Cywilna X (od (…) po transformacji w Y Sp. z o.o.) zajmuje się wznoszeniem budynków na wynajem. Spółka w grudniu (…) podpisała umowę kredytowo-hipoteczną „(…)”, która została w całości przeznaczona na wyposażenie i wykończenie parteru budynku 3 kondygnacyjnego. Budynek został ukończony w sierpniu (…) bez instalacji wentylacyjnej na 1 i 2 piętrze. We wrześniu nadzór budowlany wydał pozwolenie na użytkowanie posesji oraz parteru (częściowe pozwolenie na użytkowanie), w tym samym miesiącu wprowadził się lokator na plac i parter.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 20 lutego 2025 r. na zadane w wezwaniu pytania udzielono odpowiedzi w następujący sposób:

1.Czy w stosunku do całego budynku przysługuje Państwu prawo własności? Czy ewentualnie do znajdujących się w ww. budynku kondygnacji istnieje odrębny tytuł prawny, a więc czy są przedmiotem odrębnej własności?

W stosunku do całego budynku przysługuje spółce prawo własności.

2.Czy wprowadzili Państwo budynek (bądź poszczególne jego części – jeżeli stanowią odrębne nieruchomości) do ewidencji środków trwałych? Jeżeli tak, to kiedy i pod jakim symbolem Klasyfikacji Środków Trwałych?

Nie wprowadzono jeszcze budynku na środki trwałe, ponieważ decyzja na użytkowanie została wydane we wrześniu (...) na parter budynku, parking i posesje. W budynku w trakcie odbioru na 1 i 2 piętrze brakowało wentylacji. Budynek został odebrany przez Straż Pożarną i Sanepid w całości, Nadzór Budowlany dopuścił do użytkowania tylko część parterową i posesję. Budynek wobec powyższego został zakwalifikowany jako środek trwały w budowie.

3.Czy budynek lub poszczególne kondygnacje jest/będzie wykorzystywany na cele mieszkalne?

Budynek lub poszczególne kondygnacje nie będzie/będą wykorzystywany na cele mieszkaniowe.

4.Od kiedy spłacacie Państwo odsetki od kredytu, o którym mowa we wniosku i w jakim konkretnie celu został zaciągnięty? Proszę dokładnie opisać.

W dniu (…) spółka podpisała umowę kredytową „(…)” w (…) w kwocie (…) zł (słownie: (…) złotych) na prace wykończeniowe pomieszczeń kondygnacji, parteru o powierzchni (…) m² pod konkretnego najemcę, takie jak:

-  ściany działowe,

-  stolarka wewnętrzna,

-  instalację grzewczą, klimatyzację i wentylację,

-  podwieszane sufity,

-  wyposażenie łazienek,

-  wykonanie podłóg,

-instalacje monitoringu,

-  wykonanie prac związanych z placem parkingowym.

Kredyt w całości był przeznaczony na wyposażenie lokalu i posesji pod konkretnego lokatora, który od września (…) r. go użytkuje i płaci czynsz. Kredyt został przeznaczony na cel, który został wykonany i jest z tego tytułu przychód, który finansuje kredyt.

Aktualnie nasze biuro księgowe kwalifikuje i ujmuje odsetki od kredytu, które powstają od lutego (…) r. na zwiększenie środka trwałego w budowie.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Skoro kredyt został przeznaczony pod konkretny cel oddania lokalu (części budynku) dla klienta, klient z niego korzysta, płaci czynsz, czy można amortyzować środek trwały częściowo odebrany do użytkowania i czy można odsetki od konkretnego zadania w tym przypadku księgować jako koszty uzyskania przychodu uzyskanego od lokatora?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro kredyt został przeznaczony na wydatki związane z wyposażeniem parteru w budynku 3 kondygnacyjnym i posesji po odbiorze częściowym można wartość nakładów budynku amortyzować oraz odsetki od kredytu uznać za koszt bezpośredni.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278, dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy natomiast zbadać istnienie związku między poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, czyli:

-   został poniesiony przez podatnika,

-   jest definitywny, a więc bezzwrotny,

-   pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-   jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania;

-   w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,

-   nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,

-   został właściwie udokumentowany.

Jednym z rodzajów kosztów podatkowych są odpisy amortyzacyjne obliczane od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

-   zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;

-   stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT;

-   są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie;

-   przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;

-   muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu;

-   nie są ujęte w katalogu środków trwałych zawartym w art. 16c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o CIT,

podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o CIT,

składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT,

odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o CIT,

odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16d ust. 1 ustawy o CIT,

podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,

odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Państwa wątpliwości dotyczą m.in. kwestii ustalenia, czy można amortyzować środek trwały częściowo odebrany do użytkowania.

Zasadnicze znaczenie, w kontekście treści stawianego przez Państwa pytania, ma ustalenie znaczenia użytego przez ustawodawcę określenia kompletne i zdatne do użytku. Niewątpliwie wiąże się to z rozstrzygnięciem, czy te warunki może spełniać budynek tylko częściowo oddany do użytkowania. Unormowania zawarte w ustawie podatkowej nie definiują wprost, co należy przez to określenie rozumieć. Z kolei w Krajowym Standardzie Rachunkowości Nr 11 „Środki trwałe” wskazano, iż środek trwały uznaje się za zdatny do użytkowania, jeżeli jest kompletny i jednocześnie spełnia:

-wymogi prawne przewidziane w przepisach regulujących szczególne warunki jakie muszą spełniać określone kategorie środków trwałych, aby zostały dopuszczone do użytkowania;

-wymogi wewnętrzne polegające na jego dostosowaniu do miejsca i warunków funkcjonowania, zgodnie z wymaganiami jednostki.

Zdatność do użytkowania powinna być potwierdzona odpowiednim dokumentem odbioru, ewentualnie po przeprowadzeniu stosownych prób.

Natomiast środek trwały jest kompletny, jeżeli może realizować przypisane mu funkcje, co oznacza, że spełnia wszystkie warunki techniczne (pod względem konstrukcyjnym) i prawnie przewidziane dla danej kategorii środków trwałych, a w szczególności zawiera wszystkie części składowe.

Językowa wykładnia omawianych pojęć prowadzi do wniosku, że aby dany środek trwały spełniał przesłanki kompletności i zdatności do użytku powinien być odpowiednio: nie mający braków, obejmujący całość z danego zakresu; odpowiedni, stosowny, przydatny (Słownik języka polskiego. Pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1981, tom I, s. 978, tom III, s. 989).

Uznaniu, że tylko część budynku jest kompletna i zdatna do użytkowania nie stoją na przeszkodzie przepisy prawa budowlanego, skoro to właśnie na ich podstawie Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał przedmiotową decyzję o pozwoleniu na użytkowanie parteru budynku, parkingu oraz posesji. Logiczna jest teza, iż organy administracji architektoniczno-budowlanej nie wydałyby pozwolenia na użytkowanie w sytuacji, gdyby z uwagi na zakres robót budowlanych pozostających do wykonania, budynek nie mógł być bezpiecznie wykorzystywany przez inwestora do celu, jakiemu ma służyć.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że już w momencie, kiedy posiadali Państwo pozwolenie na częściowe użytkowanie budynku, tj. parteru budynku, parkingu i posesji, to obiekt ten posiadał walor kompletności dzięki czemu mogli Państwo, w miesiącu przyjęcia go do użytkowania, zakwalifikować go jako środek trwały. Dla kompletności (także w prawnym rozumieniu) nie jest konieczny odbiór całego obiektu; wystarczy jego część co do której możliwe było jej zakwalifikowanie do środków trwałych i rozpoczęcie amortyzowania.

Z opisu sprawy wynika jednak, że znajdująca się w budynku kondygnacja - parter (na użytkowanie którego uzyskali Państwo stosowne pozwolenie) nie została ujęta w ewidencji środków trwałych i nie rozpoczęto jej amortyzacji dla celów podatkowych. Stało się tak, ponieważ decyzja na użytkowanie została wydana we wrześniu (…) r. na parter budynku, parking i posesje. W budynku w trakcie odbioru na 1 i 2 piętrze brakowało wentylacji. Budynek został odebrany przez Straż Pożarną i Sanepid w całości, Nadzór Budowlany dopuścił do użytkowania tylko część parterową i posesję.

Natomiast użyte w art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT sformułowanie „nieobjętych dotychczas ewidencją” należy odczytywać jako niewpisanie takich środków trwałych do ewidencji i w konsekwencji - ich nieamortyzowanie. Wskazany wyżej przepis reguluje sytuację, w której podatnik w ogóle nie wprowadził środka trwałego do ewidencji i nie dokonywał od niego żadnych odpisów amortyzacyjnych.

Taka sytuacja ma miejsce w Państwa przypadku, zatem niezbędne jest ujawnienie środka trwałego poprzez wpisanie budynku do ewidencji środków trwałych.

Zatem, brak jest podstaw do kwestionowania zdatności do użytkowania i kompletności środka trwałego jakim jest część budynku. Sytuacja, w której posiadają Państwo pozwolenie na użytkowanie w zakresie parteru budynku, parkingu oraz posesji, niewątpliwie pozwala po wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych na amortyzowanie tego środka trwałego oraz określenie jego wartości początkowej dla celów amortyzacji, ponieważ możliwym jest obliczenie powierzchni oddanej do użytkowania w stosunku do całej powierzchni budynku.

W związku z powyższym należy zgodzić się z tą częścią Państwa stanowiska, że będziecie Państwo mogli amortyzować budynek częściowo oddany do używania.

Dodatkowo, Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy można odsetki od kredytu udzielonego na realizację konkretnego zadania uznać jako koszty uzyskania przychodu uzyskanego bezpośrednio związanego z przychodem z najmu od lokatora.

Zauważyć bowiem należy, że o ile udzielenie kredytu jest neutralne podatkowo dla stron umowy, o tyle odsetki z nim związane, do poniesienia których jest zobowiązany kredytobiorca (tu: Spółka), po spełnieniu określonych warunków mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Koszty kredytu (pożyczki), tj. naliczone odsetki od kredytu, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ustalonym zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a lub art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a powołanej ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

- pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

- pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 tej ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

A contrario odsetki od pożyczek (kredytów) zapłacone/skapitalizowane mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT, wartością początkową środka trwałego jest cena nabycia lub koszt wytworzenia. Wartość początkowa środka trwałego generalnie zależy od stanu, w jakim jednostka go pozyskała, zakresu i rodzaju działań, jakie przeprowadzono w celu zapewnienia kompletności i zdatności do użytkowania zgodnie z zamierzeniem oraz okresu dostosowania środka trwałego do użytkowania.

Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT:

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że odsetki od spłaty kredytu do dnia oddania środka trwałego do używania powiększają jego wartość początkową, natomiast po tym dniu nie wpływają na jego wartość początkową, jednak stanowią one koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zauważyć należy, że sposób zaliczenia odsetek od kredytu (pożyczki) zaciągniętej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej do kosztów uzyskania przychodów, zależy od celu na jaki został/a on/a przeznaczony/a oraz od zakres wydatków jakie zostały podniesione przez podatnika i pokryte środkami pochodzącymi z kredytu lub pożyczki.

W związku z powyższym w odniesieniu do tych wydatków, które ponieśli Państwo na wytworzenie środka trwałego – budynku, o którym mowa we wniosku – które powiększały wartość początkową tego środka trwałego, odsetki od kredytu przeznaczonego na finansowanie tych wydatków naliczone do dnia przekazania go do używania, będą podlegały ujęciu w wartości początkowej tego środka trwałego. Natomiast odsetki naliczone już po tym dniu będą Państwo mogli ująć w kosztach podatkowych na zasadach ogólny, na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT, tj. w momencie ich zapłaty.

W odniesieniu natomiast do wydatków, które ponieśli Państwo na ten budynek, a które nie wchodziły do wartości środka trwałego ponieważ dotyczyły, np. wyposażenia budynku, to odsetki od kredytu finansującego te wydatki, będą również stanowić koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych – na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT, tj. w momencie ich zapłaty.

Jednocześnie wskazać należy, że odsetki od kredytu zaciągniętego na wytworzenie i wyposażenie budynku stanowiącego środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, stanowią koszy pośrednio związane z uzyskaniem przychodów przez Państwa Spółkę ponieważ dotyczą one budynku, a więc składnika majtku trwałego, który może być wykorzystywany w prowadzonej przez Państwa działalności w różny sposób. Zatem nie można odsetek od udzielonego kredytu na wytworzenie czy wyposażenie tego budynku (nawet konkretnego lokalu który znajduje się w tym budynku) powiązać w sposób bezpośredni z przychodem z najmu lokalu znajdującego się w tym budynku ponieważ wydatek ten nie jest bezpośrednio poniesiony w celu uzyskania tego przychodu, ale odnosi się do ogólnej działalności prowadzonej przez Państwa Spółkę.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie możliwości zaliczenia odsetek od kredytu za koszt bezpośredni jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-  Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-  Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-  Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-  w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-  w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.