Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej dot. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w razie przyznania Państwu prawa własności nieruchomości, o których mowa we wniosku, przez Sąd w 2025 r.:

-poprzez zasiedzenie orzeczone od 1989 r., bądź też

-przy uznaniu daty przypadającej po 30 latach od 1979 r., to jest w 2009 r. jako tej, w której doszło do zasiedzenia,

- to przychód podatkowy z takiego przysporzenia majątkowego powinni Państwo rozpoznać w dacie uprawomocnienia się aktu sądowego, czyli w 2025 r., czy też w dacie uznanej przez Sąd za tą, w której doszło do zasiedzenia, czyli odpowiednio w 1989 r., bądź 2009 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca stanowi spółdzielnię mieszkaniową, której podstawowym (określonym w Statucie i przepisach ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych) celem działalności jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych członków i ich rodzin.

Wnioskodawca w 1979 r., w wyniku reorganizacji spółdzielni mieszkaniowych na terenie (…), przejął od Spółdzielni X część zasobów mieszkaniowych, w tym budynki mieszkalne.

Formalnie Zebranie Przedstawicieli Członków Spółdzielni X 5 stycznia 1979 r. podjęło w oparciu o art. 34 § 1 pkt 6 wówczas obowiązującej ustawy z dnia 17 lutego 1961 r. o spółdzielniach i ich związkach (Dz. U. nr 12 poz. 61 z późn. zm.) uchwałę o wydzieleniu i nieodpłatnym przekazaniu części majątku na rzecz Wnioskodawcy, natomiast Zebranie Przedstawicieli Członków, dalej jako ZPCZ, Wnioskodawcy podjęło 11 stycznia 1979 r. uchwałę o nieodpłatnym przejęciu tegoż majątku. Od Spółdzielni X Wnioskodawca otrzymał m.in. budynki mieszkalne przy ul. (…) w (…), których część mniejszą niż 50% stanowią lokale użytkowe.

W następstwie podjętych przez organy obu Spółdzielni (Spółdzielni X i Wnioskodawcy), ich Zarządy dokonały 29 marca 1979 r. protokolarnego przekazania - przejęcia wszystkich zasobów mieszkaniowych, jak również wszelkiej dokumentacji, dotyczącej posiadanych przez użytkowników poszczególnych lokali tytułów prawnych do tychże lokali (lokatorskie oraz własnościowe prawa do lokali mieszkalnych oraz tytuły cywilnoprawne poza odrębnymi prawami własności lokali, gdyż tych ostatnich nie można było ustanawiać w ówczesnych warunkach gospodarczych). Po przeprowadzeniu wizji lokalnej, Wnioskodawca dokonał fizycznego przejęcia przedmiotowych budynków od Spółdzielni X.

Przekazane Wnioskodawcy budynki, w tym także te przy ul. (…) w (…), zostały w 1979 r. wprowadzone do ewidencji księgowej i taki stan rzeczy trwa nieprzerwanie nadal.

Bardziej skomplikowany jest stan prawny dotyczący gruntów (działek), na których położone są opisane wyżej budynki: na podstawie uchwały ZPCZ, Spółdzielni X po wystąpieniu przez Wnioskodawcę z odpowiednim wnioskiem, w księgach wieczystych prowadzonych przez Sąd Rejonowy w (…), związanych z ww. budynkami, Sąd ten w 1992 r. wpisał Wnioskodawcę jako właściciela; następnie 28 listopada 2000 r. Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu jw., na wniosek Spółdzielni X, wpisał ją w ww. księgach wieczystych jako właściciela przedmiotowych nieruchomości, pomimo, że nadal to Wnioskodawca był w posiadaniu budynków przy ul. (…) w (…) i to on zarządzał przekazanymi jej zasobami mieszkaniowymi, w tym także gruntami związanymi z tymi budynkami.

W związku z powyższymi okolicznościami, Wnioskodawca trwa w przekonaniu, że jest właścicielem prawnym przekazanych jej w 1979 r. budynków, w tym tych przy ul. (…) w (…), a w okresie od 1992 r. do 2000 r. jej uprawnienia właścicielskie także do gruntów, na których posadowione są przedmiotowe budynki potwierdzał również stan prawny wynikający z ww. ksiąg wieczystych.

Faktyczne zarządzanie przekazanym Wnioskodawcy w 1979 r. majątkiem, włącznie z gruntami, na których postawione są budynki, także te przy ul. (…) w (…), które to zarządzanie trwa nadal, powoduje, że Wnioskodawca nie akceptuje stanu prawnego wynikającego od 2000 r. z ksiąg wieczystych, według którego formalnie wpisanym właścicielem przedmiotowych gruntów jest Spółdzielnia X.

Dodatkowo i w pośredni sposób przekonanie Wnioskodawcy nie akceptujące wpisów do ksiąg wieczystych potwierdzają rozstrzygnięcia sądowe sądów dwóch instancji, wydane na skutek pozwu Spółdzielni X, skierowanego przeciwko Wnioskodawcy, o zapłatę wynagrodzenia za „bezumowne korzystanie z nieruchomości przy ul. (…) w (…)” przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca wyjaśnia przy tym akcentowanie w niniejszym wniosku akurat tych konkretnych nieruchomości (a nie wszystkich otrzymanych w 1979 r. zasobów) tym, iż w kontekście regulacji ustawy CIT tylko one, jako zabudowane obiektami mającymi lokale użytkowe, mogą pozostawać potencjalnym przedmiotem opodatkowania, w sytuacji, o której mowa będzie w dalszej części opisu zdarzeń przyszłych (pozostałe nieruchomości stanowią wyłącznie zasoby mieszkaniowe, z których dochód, co do zasady, korzysta ze zwolnienia wskazanego w art 17 ust. 1 pkt. 44 ustawy o CIT). Powracając do rozstrzygnięć sądowych, odnośnie roszczeń Spółdzielni za bezumowne korzystanie z ww. nieruchomości, jako pośrednio potwierdzających brak ze strony Wnioskodawcy akceptacji stanu prawnego, określonego wpisami do ksiąg wieczystych powyższych nieruchomości, należy powołać fragment uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w (…) z (…) 2004 r., (…): „Jak wynika z zebranych dowodów, w tym uchwały powódki z dnia 5 stycznia 1979 r. oraz protokołu przekazania z dnia 29 marca 1979 r. oraz wymienionych w nim załączników na skutek reorganizacji spółdzielni mieszkaniowych na terenie (…) doszło w tym okresie do nieodpłatnego przekazania (bez zachowania formy notarialnej) przez powódkę spornych nieruchomości wraz z całą dokumentacją, rejestrami, kartami ewidencji, umowami, kluczami do wolnych mieszkań pozwanej w samoistne posiadanie. Pozwana obejmowała swoim zakresem działania teren objęty spornymi nieruchomościami. To nie był odosobniony przypadek takiego sposobu przekazania nieruchomości pomiędzy spółdzielniami. Była to powszechna praktyka, o czym świadczą dokumenty dołączone do akt sprawy. Obejmując na podstawie opisanej wyżej procedury przedmiotowe nieruchomości w posiadanie, miała uzasadnione podstawy do mniemania, iż stała się ich właścicielem. Na tej też podstawie pozwana wystąpiła później o wpis prawa własności, który uzyskała, a który później został wykreślony (...). Zauważyć należy, że nawet po uzyskaniu wpisu powódki jako właściciela spornych nieruchomości, powódka nie zwracała się o ich wydanie, a wręcz przeciwnie - akceptując fakt ich posiadania przez pozwaną w okresie blisko 20 lat - strony prowadziły negocjacje co do notarialnego przekazania tych gruntów pozwanej, a nawet podjęto w tym zakresie stosowną uchwałę”.

W oparciu o powyższe (i inne) tezy, Sąd I instancji oddalił roszczenia Spółdzielni X o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z przedmiotowych nieruchomości jako bezzasadne, odrzucając przy tym zarzut tej Spółdzielni, podniesiony przeciwko Wnioskodawcy o władanie nieruchomościami w złej wierze. Jednocześnie Sąd apelacyjny utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji, którego niektóre tezy Wnioskodawca przytoczył wyżej.

Aktualny stan prawny i faktyczny polegają na tym, że pomimo wpisania do ksiąg wieczystych nieruchomości przy ul. (…) w (…), zabudowanych budynkami zawierającymi część lokali stanowiących lokale użytkowe Spółdzielni X, faktycznie nieruchomościami tymi zarządza Wnioskodawca. Ponosi przy tym koszty podatku od nieruchomości dotyczącego przedmiotowych nieruchomości. Całokształt okoliczności wskazanych powyżej przez Wnioskodawcę, w tym zwłaszcza jego przekonanie, że od 1979 r. jest właścicielem spornych nieruchomości, uzasadnienie Sądu I instancji w wyroku oddalającym roszczenia Spółdzielni X o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z tychże nieruchomości (i o ich wydanie przez Wnioskodawcę tych nieruchomości), włącznie z przyznaniem Wnioskodawcy przymiotu działania w dobrej wierze, faktyczne zarządzanie tymi nieruchomościami przez cały czas (nadal do dnia sporządzenia niniejszego wniosku) i systematyczne płacenie podatku od nieruchomości dotyczącego tych nieruchomości (Wnioskodawca jest w posiadaniu wiedzy, iż podatku tego nie uiszcza w tym zakresie Spółdzielnia X) powodują, że Wnioskodawca ma zamiar wystąpić na drogę sądową o przyznanie mu własności w drodze zasiedzenia spornych nieruchomości.

Wnioskodawca chce przy tym, w pierwszej kolejności, powołać przepisy obowiązujące w zakresie zasiedzenia obowiązujące w 1989 r., gdyż wówczas pozwalały one powoływać się na zasiedzenie już po 10 latach, a w czasie tych 10 lat liczonych od przejęcia majątku od Spółdzielni X Wnioskodawca bezspornie działał w dobrej wierze, co pośrednio potwierdziły także wpisy do określonych ksiąg wieczystych (prowadzonych dla nieruchomości przy ul. (…) w (…)) dokonane na rzecz Wnioskodawcy w 1992 r.

Wnioskodawca z ostrożności procesowej powoła się na wypadek nieuznania zasiedzenia według reguł jakie obowiązywały po 10 latach od przejęcia majątku od Spółdzielni X w 1979 r., na aktualne przepisy w zakresie zasiedzenia, wymagające 30 lat władania rzeczą bez względu na to, czy było to w dobrej czy w złej wierze.

Ewentualne przyznanie własności spornych nieruchomości w drodze zasiedzenia w jednej z dwóch sytuacji: według przepisów obowiązujących po 10 latach od ich przejęcia od Spółdzielni X w 1979 r., czyli obowiązujących w 1989 r. albo według przepisów jakie obowiązywały po 30 latach od tego przejęcia, stanowi w aspekcie skutków podatkowych określonych w ustawie o CIT i Op przedmiot niniejszego wniosku. Chodzi przede wszystkim o to, że droga sądowa zostanie przez Wnioskodawcę zastosowana w 2025 r., a w razie korzystnego dla Wnioskodawcy rozstrzygnięcia sądowego, zasiedzenie zostanie orzeczone na 1989 r. albo na 2009 r.

Pytania

1.Czy w razie przyznania Wnioskodawcy prawa własności nieruchomości przy ul. (…) w (…), zabudowanej obiektami, w których mieszczą się także (poza mieszkalnymi) lokale użytkowe, przez Sąd w 2025 r., poprzez zasiedzenie orzeczone od 1989 r., przychód podatkowy z takiego przysporzenia majątkowego Wnioskodawca powinien rozpoznać w dacie uprawomocnienia się aktu sądowego, czyli w 2025 r., czy też w dacie uznanej przez Sąd za tą, w której doszło do zasiedzenia, czyli w 1989 r.?

2.Czy w razie analogicznego jak w pytaniu 1 przyznania przez Sąd prawa własności nieruchomości jak wyżej, aktem sądowym wydanym w 2025 r., przy jednoczesnym uznaniu daty przypadającej po 30 latach od 1979 r., to jest w 2009 r., jako tej w której doszło do zasiedzenia, datą przysporzenia majątkowego jest 2025 r. czy 2009 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

W zakresie objętym pytaniem nr 1, Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko zawierające uzasadnienie prawne uważa, iż w razie przyznania mu własności nieruchomości przy ul. (…) w (…) w drodze zasiedzenia, wystąpi przychód podatkowy, ale datą w której przychód ten Wnioskodawca będzie zobowiązany rozpoznać, nie będzie data orzeczenia lub innego aktu sądowego przyznającej tę własność, lecz data wskazana jako data, w której doszło do zasiedzenia.

Znaczenie prawnopodatkowe dla Wnioskodawcy ma jedynie rozstrzygnięcie sądowe w zakresie ww. nieruchomości, gdyż wśród składników majątkowych przejętych przez Wnioskodawcę jedynie one zawierają lokale użytkowe, nie korzystające ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 17 ust. 1 pkt. 44 ustawy o CIT.

Art. 17 ust. 1: „Wolne od podatku są: (...) 44) dochody spółdzielni mieszkaniowych, wspólnot mieszkaniowych, społecznych inicjatyw mieszkaniowych, towarzystw budownictwa społecznego, samorządowych jednostek organizacyjnych prowadzących działalność w zakresie gospodarki mieszkaniowej oraz społecznych agencji najmu, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o społecznych formach rozwoju mieszkalnictwa (Dz. U. z 2023 r. poz. 790, 1114, 1463 i 1693), uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi - w części przeznaczonej na cele związane z utrzymaniem tych zasobów, z wyłączeniem dochodów uzyskanych z innej działalności gospodarczej niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi” - niewątpliwie wynik podatkowy w postaci dochodu w zakresie lokali użytkowych, które znajdują się w nieruchomościach, co do których Wnioskodawca zamierza wystąpić o przyznanie mu ich własności w drodze zasiedzenia, nie jest dochodem uzyskanym z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, zatem bez względu na jego przeznaczenie, nie może korzystać ze zwolnienia wskazanego w zacytowanym przepisie.

Przysporzenie majątkowe, dotyczące uzyskania prawa własności w drodze zasiedzenia ww. nieruchomości, pomimo tego, iż Wnioskodawca ponosił również wydatki związane z zarządzaniem tymi nieruchomościami (równoważone zresztą wpływami od faktycznych użytkowników tych nieruchomości), będzie w jego ocenie stanowić przychód w rozumieniu przepisów ustawy O CIT, a konkretnie art. 12 ust. 1 pkt. 2 tej ustawy: „Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: (...) 2) wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe i instytucje gospodarki budżetowej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie”.

Jeżeli więc w drodze zasiedzenia Wnioskodawcy zostaną przyznane przez Sąd prawa własności, to tym samym Wnioskodawca uzyska przychód z tego tytułu o takiej wartości, jaka odpowiada wartości rynkowej objętych prawami własności nieruchomości, i będzie to przychód otrzymany nieodpłatnie, bo bez ekwiwalentności na rzecz Spółdzielni X, dotychczasowego formalnego właściciela tych nieruchomości.

Jeżeli chodzi o ustalenie momentu osiągnięcia przychodu, to regulują go przepisy art. 12 ust. 3 i następne ustawy o CIT, jednakże analiza regulacji zawartych w art. 12 ust. 3-3n nie jest pomocna dla ustalenia momentu osiągnięcia przychodu z tytułu nabycia praw nieodpłatnie - trudno w jakikolwiek sposób powiązać z tymi ostatnimi przepisami normę art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, jedynie uznając, iż postanowienie dotyczące „uregulowania należności”, to jest art. 12 ust. 3a pkt 2 nie dotyczy wyłącznie przepływu środków pieniężnych, ale też może mieć cywilnoprawny charakter. Można w drodze analogii stwierdzić, iż przyznanie własności w drodze zasiedzenia stanowi swoiste uregulowanie należności w sensie realizacji roszczenia Wnioskodawcy o nabycie tej własności. To jednak nadal nie rozwiązuje dylematów wynikających z postawionych pytań stanowiących przedmiot wniosku, to jest czy przysporzenie majątkowe nastąpi dopiero w dniu odpowiedniego aktu sądowego czy też w dniu określonym przez Sąd jako data zasiedzenia.

W przekonaniu Wnioskodawcy, przy wszystkich wątpliwościach dotyczących określenia momentu powstania przychodów z nabycia praw własności wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego nieruchomości w drodze zasiedzenia, właśnie zasiedzenie jest kategorią obiektywną, gdyż dochodzi do niego przy realizacji określonych przesłanek, w tym podstawowej, jaką jest upływ wskazanego okresu, w którym podmiot powołujący się na zasiedzenie władał przedmiotem, którego to zasiedzenie dotyczy. Orzeczenie lub inny akt sądowy przyznający własność ze względu na powyższą przesłankę „jedynie” potwierdza zrealizowanie tej przesłanki. Zatem Wnioskodawca uważa, że rozpoznanie przychodu podatkowego przez niego powinno nastąpić nie w dacie aktu sądowego, ale w dacie, którą Sąd określi w tym akcie jako datę zasiedzenia. Odnosząc to do sytuacji wskazanej w pytaniu nr 1 Wnioskodawca uważa, że powinien przychód podatkowy rozpoznać w 1989 r., a nie w 2025 r.

W zakresie pytania 2 stanowisko Wnioskodawcy jest z powodu identycznej argumentacji jak w pkt. 1 takie samo, jak w przypadku pytania nr 1, tzn. Wnioskodawca uważa, że przychód podatkowy z przysporzenia majątkowego w postaci nabycia własności określonych nieruchomości w drodze zasiedzenia powinien rozpoznać nie w dacie aktu sądowego, ale w dacie zasiedzenia po 30 latach, to jest w 2009 r.

W tym miejscu Wnioskodawca wyraża stanowisko, iż właściwość jego stanowiska potwierdza interpretacja indywidualna z 6 sierpnia 2020 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0111-KDIB2-1.4010.190.2020.1.AM (rozliczenia CIT w związku z nabyciem nieruchomości przez zasiedzenie). Organ interpretacyjny uznał w ww. akcie, że przychód w postaci praw nabytych w drodze zasiedzenia jest przychodem podatkowym: „Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT przychodem podatkowym jest m.in. wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie. W omawianym stanie faktycznym niewątpliwie Spółka otrzymała Nieruchomość o określonej wartości bez dokonania odpłatności z tego tytułu. W odniesieniu do definicji ustawowej przychodu podatkowego należy uznać, iż Spółka przychód podatkowy powinna rozpoznać, gdyż uzyskała przysporzenie majątkowe.” Jednocześnie organ ten jako datę powstania (rozpoznania) przychodu powiązał z datą wskazaną jako datę zasiedzenia, wskazaną w akcie sądowym, a nie samą datę tego aktu: „Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca 26 kwietnia 2016 r. złożył wniosek do Sądu Rejonowego o stwierdzenie nabycia nieruchomości gruntowej przez zasiedzenie. Sąd Rejonowy 30 lipca 2019 r. wydał postanowienie, w którym stwierdził, że Spółka nabyła ww. nieruchomość w drodze zasiedzenia z dniem 18 czerwca 2011 r.

Postanowienie Sądu Rejonowego uprawomocniło się 4 października 2019 r.

Spółka otrzymała przedmiotowe postanowienie 2 grudnia 2019 r.

Na podstawie uprawomocnionego postanowienia Sądu Rejonowego Spółka 31 grudnia 2019 r. przyjęła Nieruchomość do ewidencji środków trwałych.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nabycie własności wskazanej we wniosku nieruchomości nastąpiło, w drodze zasiedzenia, w dniu wskazanym w postanowieniu Sądu, tj. 18 czerwca 2011 r.

Wartość tej nieruchomości stanowi nieodpłatne przysporzenie majątkowe stanowiące dla Spółki przychód podatkowy, mający wpływ na dochód Wnioskodawcy za rok podatkowy 2011.

Wnioskodawca był zatem zobowiązany wykazać ww. przychód w zeznaniu podatkowym o wysokości dochodu (straty) za 2011 r., składanym do końca marca 2012 r., i w tym terminie wpłacić należny podatek.

Zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 2011 r., zgodnie z cytowanym art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przedawniło się z upływem 2017 r., o ile nie wystąpiły okoliczności, o których mowa w art. 70 § 2-8 Ordynacji podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, w razie uzyskania korzystnego rozstrzygnięcia, to jest przyznania mu praw własności do określonych nieruchomości w drodze zasiedzenia, jego sytuacja będzie analogiczna do tej, która była przedmiotem zacytowanej wyżej interpretacji indywidualnej, zatem skutki prawnopodatkowe również powinny być takie same, włącznie z przedawnieniem, co uzasadnia stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniami nr 1 i 2 niniejszego wniosku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278, dalej „ustawa o CIT”):

Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe i instytucje gospodarki budżetowej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Nabycie nieruchomości przez zasiedzenie jest formą nieodpłatnego przysporzenia majątkowego, a wartość nieruchomości nabytej przez zasiedzenie należy traktować jako wartość otrzymanej nieodpłatnie rzeczy. Tym samym, nabycie poprzez zasiedzenie nieruchomości, będzie stanowiło przysporzenie majątkowe, które podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 12 ust. 5 ustawy o CIT:

Wartość otrzymanych rzeczy lub praw, w tym otrzymanych nieodpłatnie, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania, z zastrzeżeniem ust. 6b.

Stosownie do art. 27 ust. 1 ustawy o CIT:

Podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d i 1da, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą zapłaconych zaliczek za okres od początku roku.

Dla oceny Państwa stanowiska w zakresie momentu powstania przychodu z tytułu nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia, istotne jest ustalenie momentu nabycia własności. W celu prawidłowego określenia, kiedy następuje nabycie nieruchomości w drodze zasiedzenia, należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061, dalej: „Kc”).

W myśl art. 172 § 1 i 2 Kc:

Posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie).

Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Z powyższego przepisu wynika, że na skutek zasiedzenia dotychczasowy posiadacz samoistny, czyli ten, który faktycznie włada rzeczą jak właściciel ex lege nabywa własność na skutek upływu czasu i może żądać, aby stwierdził to sąd w orzeczeniu. Nabycie własności jest tu tzw. nabyciem pierwotnym, a orzeczenie sądu ma charakter deklaratoryjny i stanowi podstawę wpisu nowego właściciela do księgi wieczystej. Orzeczenie sądu nie jest warunkiem nabycia prawa własności, nabywa się je bowiem po spełnieniu przesłanek określonych w przepisach kodeksu cywilnego. Orzeczenie sądu stanowi jednak dowód takiego nabycia, na który będzie się można powołać w celu wykazania prawa własności rzeczy.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111):

Zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania.

W myśl art. 59 § 1 pkt 9 ww. ustawy:

Zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek przedawnienia.

Stosownie do art. 70 § 1 ustawy:

Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Mają Państwo zamiar wystąpić na drogę sądową o przyznanie Państwu własności w drodze zasiedzenia wskazanych we wniosku nieruchomości. Spodziewają się Państwo uzyskać w 2025 r. korzystne orzeczenie sądowe. Z orzeczenia tego będzie wynikało, że datą zasiedzenia nieruchomości wskazaną w orzeczeniu będzie odpowiednio 1989 r. bądź 2009 r.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia daty, którą należy uznać za moment uzyskania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego nabycia nieruchomości w drodze zasiedzenia, w razie korzystnego dla Państwa rozstrzygnięcia sądowego.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości należy stwierdzić, że o ile ziszczą się wskazane we wniosku okoliczności, tj. uzyskają Państwo w 2025 r. orzeczenie sądowe, wskazujące, że nabycie w drodze zasiedzenia wskazanych we wniosku nieruchomości nastąpiło odpowiednio w 1989 r. bądź w 2009 r, to w przedmiotowej sprawie nabycie przez Państwa własności w drodze zasiedzenia wskazanych we wniosku nieruchomości nastąpi w dniu wskazanym w postanowieniu Sądu jako data zasiedzenia, tj. w 1989 r. bądź w 2009 r.

Wobec powyższego, należy zauważyć, że nieruchomości nabyte w drodze zasiedzenia w 1989 r. nie mogą generować dla Państwa przychodów w rozumieniu obowiązującej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, biorąc pod uwagę, że ustawa ta weszła w życie w 1992 r. W 1989 r. obowiązywała ustawa z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 1991 r. nr 49 poz. 216), która zawierała odrębne regulacje prawne od regulacji obowiązujących obecnie.

Natomiast wartość nieruchomości nabytej w 2009 r., będzie stanowiła nieodpłatne przysporzenie majątkowe stanowiące dla Państwa przychód podatkowy, mający wpływ na Państwa dochód za rok podatkowy 2009. Byli Państwo zatem zobowiązani wykazać ww. przychód w zeznaniu podatkowym o wysokości dochodu (straty) za 2009 r., składanym do końca marca 2010 r. i w tym terminie wpłacić należny podatek.

Zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 2009 r., zgodnie z cytowanym art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przedawniło się wraz z upływem 2015 r., o ile nie wystąpiły okoliczności, o których mowa w art. 70 § 2-8 Ordynacji podatkowej.

W konsekwencji, Państwa zobowiązanie w obowiązującym podatku dochodowym od osób prawnych z ww. tytułu nie powstało lub uległo przedawnieniu, a zatem nie ciąży na Państwu obowiązek zapłacenia podatku dochodowego wynikający z nabycia przedmiotowych nieruchomości.

Z ww. zastrzeżeniem dot. nabycia przez Państwa nieruchomości w drodze zasiedzenia w 1989 r. lub w 2009 r. Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.