Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia czy:

• na gruncie art. 4a pkt 35 Ustawy CIT Wnioskodawca nie spełnia definicji pozwalającej na uznanie go za spółkę nieruchomościową – jest nieprawidłowe;
• Wnioskodawca nie podlega opodatkowaniu podatkiem od budynków wskazanym w art. 24b Ustawy CIT w odniesieniu do powierzchni oddanych do używania w ramach usług noclegowych (zakwaterowania krótkoterminowego) – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 10 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia opodatkowania przychodów z budynków.

Treść wniosku jest następująca :

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A. sp. z o.o. sp.k., (dalej: „Wnioskodawca”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i właścicielem budynku, w którym zlokalizowany jest B. oferujący gościom miejsca noclegowe (dalej: „B.”) oraz (...) (dalej: „(...)”). Wartość bilansowa budynku zarówno na koniec roku 2023 jak i 2024 (rok podatkowy Wnioskodawcy jest zgodny z rokiem kalendarzowym) stanowiła więcej niż 50% wartości bilansowej aktywów Wnioskodawcy. Wartość bilansowa budynku przekracza kwotę 10 mln złotych.

Lokale znajdujące się w B. są udostępniane klientom na pobyt czasowy w ramach dwóch kategorii usług. Są to:

1)Usługi noclegowe (zakwaterowanie krótkoterminowe) – w tym przypadku opłata naliczana jest za każdą dobę pobytu osobno. Usługi noclegowe w ramach ceny obejmują czynności dodatkowe, takie jak sprzątanie, wymiana pościeli i ręczników, uzupełnienie środków czystości - mydełka, szampony, papier toaletowy itp.). Usługi te niczym nie różnią się od usług hotelowych świadczonych przez podmioty prowadzące działalność hotelarską w oparciu o obiekty wpisane do Centralnego Wykazu Obiektów Hotelarskich,

2)Usługi zakwaterowania długoterminowego – w tym przypadku opłata liczona jest za miesiąc. Dodatkowo gość obciążany jest kosztami zużycia mediów za okres pobytu. Usługi tego typu różnią się od standardowego wynajmu lokali na cele mieszkaniowe, ponieważ nie zaspakajają potrzeb mieszkaniowych gości, ale służą świadczeniu na ich rzecz usług noclegowych, zakwaterowaniu w ramach pobytu czasowego, niestałego i nierealizującego celów mieszkaniowych.

B. wyposażony jest w recepcję czynną przez 24 godziny na dobę, w której klient meldowany jest na pobyt czasowy. Istnieje możliwość dokonania rezerwacji za pośrednictwem systemu rezerwacyjnego na stronie internetowej obiektu lub przez serwisy pośredników np. (...).

Przebywając w budynku klient zobowiązany jest do przestrzegania regulaminu obiektu m.in. w zakresie ciszy nocnej, zapraszania innych gości, korzystania z udogodnień znajdujących się w budynku. Należy zaznaczyć, że rezerwując pokój, gość nie zna konkretnego numeru pokoju a jedynie parametry, które powinien on spełniać (ilość łóżek, standard itp.).

Jak wspomniano na wstępie, w ramach jednego budynku zajmowanego przez B. znajduje się również (...), którego powierzchnia wynajęta jest podmiotom zewnętrznym na działalność handlową i usługową.

W opisanym stanie faktycznym mamy zatem do czynienia z trzema kategoriami usług:

a)zakwaterowanie krótkoterminowe w B. (usługi noclegowe);

b)zakwaterowanie długoterminowe w B.(usługi noclegowe);

c)wynajem powierzchni komercyjnych w (...).

Przychody osiągane z ww. tytułów w stosunku do wszystkich przychodów Wnioskodawcy kształtują się następująco:

Ad a) Ok. 50% całkowitych przychodów,

Ad b) Ok. 12% całkowitych przychodów,

Ad c) Ok. 20% całkowitych przychodów.

Chociaż powyższe proporcje mogą ulegać zmianie w kolejnych latach, należy przyjąć, że przychody określone pod literami b) i c) nie będą przekraczać 60% przychodów Wnioskodawcy.

B. nie jest wpisany do Centralnego Wykazu Obiektów Hotelarskich, ale figuruje w ewidencji obiektów świadczących usługi hotelarskie, niebędących obiektami hotelarskimi oraz pól biwakowych na terenie (…) prowadzonej przez (…) na podstawie art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych.

Pytania

1)Czy na gruncie art. 4a pkt 35 Ustawy CIT Wnioskodawca spełnia definicję pozwalającą na uznanie go za spółkę nieruchomościową?

2)Czy Wnioskodawca podlega opodatkowaniu podatkiem od budynków wskazanym w art. 24b Ustawy CIT w odniesieniu do powierzchni oddanych do używania w ramach usług noclegowych (zakwaterowania krótkoterminowego)?

Państwa stanowisko w sprawie

Stanowisko do pytania 1:

Zdaniem Wnioskodawcy nie spełnia on kryteriów pozwalających na uznanie go za spółkę nieruchomościową.

Uzasadnienie stanowiska do pytania 1:

Definicja spółki nieruchomościowej zawarta została w art. 4a pkt 35 Ustawy CIT. Wnioskodawca nie jest podmiotem rozpoczynającym swoją działalność, co oznacza, że stosują się do niego postanowienia art. 4a pkt 34 lit. b) Ustawy CIT. Wnioskodawca jest jednocześnie podatnikiem podatku dochodowego. Aby zostać uznanym za spółkę nieruchomościową, spełnione muszą zostać łącznie następujące kryteria (o konieczności ich łącznego spełnienia świadczy użycie w przepisie spójnika „oraz”):

1.na ostatni dzień roku poprzedzającego rok podatkowy, a w przypadku gdy spółka nieruchomościowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego - na ostatni dzień roku poprzedzającego rok obrotowy, co najmniej 50% wartości bilansowej aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowiła wartość bilansowa nieruchomości położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw do takich nieruchomości i wartość bilansowa tych nieruchomości przekraczała 10 000 000 zł albo równowartość tej kwoty określoną według kursu średniego walut obcych, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ostatni dzień roku podatkowego poprzedzającego odpowiednio rok podatkowy albo rok obrotowy oraz

2.w roku poprzedzającym odpowiednio rok podatkowy albo rok obrotowy przychody podatkowe, a w przypadku gdy spółka nieruchomościowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego - przychody ujęte w wyniku finansowym netto, z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze lub z przeniesienia własności, których przedmiotem są nieruchomości lub prawa do nieruchomości, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 4, oraz z tytułu udziałów w innych spółkach nieruchomościowych, stanowiły co najmniej 60% ogółu odpowiednio przychodów podatkowych albo przychodów ujętych w wyniku finansowym netto - w przypadku podmiotów innych niż określone w art. 4a pkt 34 lit. a Ustawy CIT.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, wartość nieruchomości Wnioskodawcy stanowiła więcej niż 50% wartości aktywów ujętych w jego bilansie. Jednocześnie wartość nieruchomości przekraczała 10 000 000 zł.

Wnioskodawca nie osiągnął przychodów z przeniesienia własności, których przedmiotem były nieruchomości lub prawa do nieruchomości, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 4 Ustawy CIT oraz z tytułu udziałów w innych spółkach nieruchomościowych.

W konsekwencji w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca mógłby zostać uznany za spółkę nieruchomościową jedynie w przypadku, gdyby co najmniej 60% jego przychodów stanowiły przychody z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, ok. 62% wszystkich przychodów Wnioskodawcy (zarówno w ujęciu podatkowym jak i rachunkowym) pochodzi z usług noclegowych (zakwaterowania krótkoterminowego i długoterminowego w apartamentach), pokrewnych usługom hotelowym.

Dochody z klasycznego wynajmu powierzchni komercyjnych (...) stanowią ok. 20% całkowitych przychodów. Łączne przychody z tytułu wynajmu powierzchni komercyjnych oraz zakwaterowania długoterminowego nie będą przekraczać 60% wszystkich przychodów Wnioskodawcy.

Usługi noclegowe w ramach zakwaterowania krótkoterminowego polegają na udostępnieniu klientom pomieszczeń w cyklu dobowym. Klientom świadczone są ponadto w ramach ceny usługi dodatkowe takie jak sprzątanie, wymiana ręczników, pościeli i środków czystości. Klient przebywając w obiekcie zobowiązany jest do przestrzegania regulaminu dotyczącego m.in. ciszy nocnej, zapraszania innych gości, stosowania się do poleceń personelu w razie pożaru itp. Jego władztwo nad rzeczą (zajmowanym pomieszczeniem) jest więc ograniczone i nie przypomina władztwa przysługującego w ramach zwykłej umowy najmu.

Na gruncie PKWiU usługi zakwaterowania krótkoterminowego klasyfikowane są w sekcji 55 PKWiU (Usługi związane z zakwaterowaniem).

Zdaniem Wnioskodawcy nie spełnia on kryteriów do uznania go za spółkę nieruchomościową w rozumieniu art. 4a pkt 35 Ustawy CIT z uwagi na to, że osiąganych przez niego przychodów z zakwaterowania krótkoterminowego nie można zaklasyfikować jako przychodów z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze. Po wyłączeniu przychodów z zakwaterowania krótkoterminowego z przychodów Wnioskodawcy, pozostałe przychody z tytułu zakwaterowania długoterminowego oraz wynajmu powierzchni komercyjnych nie będą bowiem przekraczać 60% wszystkich przychodów Wnioskodawcy.

Szczegółowe uzasadnienie tego poglądu przedstawione zostało poniżej w punkcie 2 dotyczącym art. 24b Ustawy CIT. Osią argumentacji dotyczącej braku zastosowania art. 24b Ustawy CIT w odniesieniu do Wnioskodawcy jest to, że jego zdaniem osiąganie przez niego przychodów z zakwaterowania krótkoterminowego nie jest równoznaczne z osiąganiem przychodów z  tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze. Ta część argumentacji jest zatem wspólna dla stanowiska do pytania 1 jak również pytania 2. Należy zaznaczyć, że w art. 24b Ustawy CIT ustawodawca posługuje się określeniem „używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze”. W przepisie tym nie wymieniono wprawdzie umów podnajmu i poddzierżawy (umowa leasingu wymieniona jest natomiast w art. 24b ust. 17 Ustawy CIT), niemniej jednak wnioski płynące z uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy będą identyczne również w przypadku tych umów.

Stanowisko do pytania 2:

Zdaniem Wnioskodawcy nie podlega on opodatkowaniu podatkiem od budynków wskazanym w art. 24b Ustawy CIT w odniesieniu do powierzchni oddanych do używania w ramach usług noclegowych (zakwaterowania krótkoterminowego).

Uzasadnienie stanowiska do pytania 2:

Zgodnie z art. 24b ust. 1 Ustawy CIT podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1)stanowi własność albo współwłasność podatnika,

2)został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,

3)jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

- zwany dalej "podatkiem od przychodów z budynków", wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Zgodnie z art. 24b ust. 3 Ustawy CIT przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 24b ust. 6 Ustawy CIT w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Zgodnie z art. 24b ust. 7 Ustawy CIT nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Zgodnie z art. 24b ust. 9 Ustawy CIT podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Zgodnie z art. 24b ust. 17 Ustawy CIT w przypadku gdy budynek został oddany do używania na podstawie umowy leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1, przepisy ust. 1-16 stosuje się wyłącznie do podmiotu dokonującego odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m.

Jak wynika z konstrukcji przepisów, podstawę opodatkowania podatkiem od budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy CIT stanowi wartość początkowa budynku w części, w jakiej został on oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł. W konsekwencji dla potrzeb zdefiniowania podstawy opodatkowania, konieczne jest ustalenie, czy można uznać, że budynek (lub jego część) został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Uznanie, że budynek (lub jego część) nie został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze powoduje, że nie podlega on opodatkowaniu.

Zagadnienie to doczekało się orzecznictwa sądów administracyjnych w odniesieniu do budynków wykorzystywanych dla potrzeb działalności hotelarskiej. W tym miejscu podkreślić należy, że zakwaterowanie krótkoterminowe w okolicznościach, w jakich dochodzi do niego w stanie faktycznym opisanym we wniosku, w niczym nie różni się od usługi hotelowej. Jako elementy wspólne z usługami hotelowymi wskazać można:

• Istnienie recepcji, w której dochodzi do zameldowania się gościa na pobyt czasowy,
• Sposób ustalenia i naliczania wynagrodzenia (za dobę pobytu),
• Oddanie do dyspozycji gościa infrastruktury towarzyszącej (bar, lobby itp.),
• Świadczenie w ramach usługi i w cenie pokoju usług dodatkowych takich jak sprzątanie, wymiana pościeli i ręczników, uzupełnienie środków czystości (mydełka, szampony),
• Konieczność respektowania przez gościa regulaminu korzystania z pokoju oraz oferowanych w budynku udogodnień.

W konsekwencji do usług zakwaterowania krótkoterminowego opisanych w stanie faktycznym można w całej rozciągłości zastosować argumentację odnoszącą się do usług hotelowych.

W tym miejscu warto wskazać na uzasadnienie wyroku WSA w Krakowie z 18.09.2024 r., sygn. akt SA/Kr 639/24:

„Analiza umowy najmu do której odsyła art. 24a ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że w następstwie "oddania najemcy rzeczy" (art. 659 § 1 k.c.) ów najemca staje się jej posiadaczem zależnym w rozumieniu art. 336 k.c. To z kolei oznacza, że przysługują mu środki ochrony posesoryjnej przewidziane w art. 344 SI k.c. W przypadku gościa hotelowego, do takiego przejścia władztwa nad pokojem nie dochodzi. Gość nie uzyskuje posiadania zależnego. Owszem, gość korzysta z pokoju ale podlega regulaminowi i zasadom panującym w hotelu. To stawia gościa hotelowego bardziej w roli dzierżyciela w rozumieniu art. 338 k.c. aniżeli posiadacza zależnego. Gość korzysta bowiem z pokoju ale uznaje, że hotel ma pełną kontrolę i prawa do niego. Różnica między posiadaniem a dzierżeniem dotyczy przy tym nie tylko stopnia kontroli nad rzeczą (tu pokojem) ale również intencji osoby korzystającej z rzeczy a więc tego jaką potrzebę chce zaspokoić. Najem zaspakaja potrzebę posiadania rzeczy i stąd w przepisie art. 659 § 1 k.c. mowa jest o "oddaniu najemcy rzeczy" oraz wynikająca z art. 344 § 1 k.c. ochrona posesoryjna. Natomiast usługa hotelarska zaspakaja potrzebę gościa skorzystania bardziej z hotelu aniżeli z pokoju, w określonym czasie, warunkach i w określony sposób, bez chęci posiadania udostępnionego mu pokoju lecz wygodzenia sobie, bo w istocie dla gościa liczy się szeroko pojęta obsługa jego pobytu ze strony hotelu w ramach zakupionej usługi hotelarskiej.

O rozbieżności tego typu usług świadczy też ich kwalifikacja wynikająca z Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. świadczenie usług noclegowych, usług krótkotrwałego zakwaterowania zostało bowiem oznaczone symbolem PKWIIJ 55, na który we wniosku o interpretację wskazała skarżąca. Natomiast oddanie w całości albo w części budynku do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, mieszczą się w ugrupowaniu 68.2 PKWiU. Jednocześnie z przyczyn wskazanych powyżej trudno utożsamiać gościa hotelowego z najemcą, bo najzwyczajniej trudno wymagać od gościa hotelowego, by posprzątał po sobie pokój i wymienił pościel skoro stanowi to element kupowanej przez niego [usługi]”.

Z kolei w wyroku WSA w Warszawie z 6.12.2013 r. sygn. akt III SA/Wa 2033/23 sąd ten stwierdził, co następuje:

 „Błędne jest również stanowisko Dyrektora KIS zgodnie z którym, do wymienionych w przepisie art. 4a pkt 35 lit. b ustawy o CIT przychodów z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze, których przedmiotem są nieruchomości należy zaliczyć również usługi hotelarskie.

Skarżąca trafnie argumentowała, że usługa hotelarska nie jest umową najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu. Te ostatnie, to umowy nazwane, które swoim charakterem, nazewnictwem i treścią nie odpowiadają usłudze hotelowej. W kontekście przepisów art. 4a pkt 35 lit. b ustawy o CIT, może być ona analizowana jedynie pod kątem "innych umów o podobnym charakterze". Językowo, najistotniejszym elementem jest zidentyfikowanie czym jest "umowa o podobnym charakterze", a następnie - czy zespół cech usługi hotelowej można zakwalifikować jako taką umowę. Wyrażenie "podobny" jest wyrażeniem nieostrym, również w języku potocznym. Według słownika języka polskiego W. Doroszewskiego "podobny" oznacza, m.in., mający cechy zbieżne, identyczne z czym, natomiast Wielki Słownik Języka Polskiego kwalifikuje wyrażenie podobny jako: mający pewne cechy zbieżne, prawie identyczne. Charakter natomiast definiowany jest jako zespół cech odróżniających od innych przedmiotów. Zarówno w kontekście nauk filologicznych wyrażenia podobne (synonimy), są częściami mowy mogącymi występować zamiennie (mimo innego brzmienia). Podobny charakter oznacza zatem, oprócz oczywiście podobieństwa cywilistycznego, zbliżony cel oraz gospodarcze przeznaczenie danej umowy.

Zgodzić się zatem należało ze skarżącą, że usługa hotelowa waloru podobieństwa do umowy najmu nie posiada.

Nie ma także racji organ wywodząc, że kompleksowa usług hotelowa stanowi umowę nienazwaną, mającą charakter podobny do kodeksowej umowy najmu, natomiast pozostałe świadczenia (usługi gastronomiczne i rekreacyjne) mające charakter dodatkowy. Świadczenie usług hotelarskich nie jest tożsame z oddaniem w całości, albo w części budynku do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

O rozbieżności tego typu usług świadczy już chociażby ich kwalifikacja wynikająca z Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Świadczenie usług noclegowych, usług krótkotrwałego zakwaterowania zostało oznaczone symbolem PKWiU 55, natomiast oddanie w całości albo w części budynku do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, mieszczą się w ugrupowaniu 68.2 PKWiU. Przyjęcie wykładni zaprezentowanej przez organ prowadziłoby do sytuacji w której, gościa hotelowego należałoby traktować na równi z najemcą, a nie ulega wątpliwości że usługa hotelowa nie stanowi dzierżawy, a sama opłata za nocleg nie jest tożsama z zapłatą czynszu.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na istotę usługi hotelarskiej w kontekście ponoszonej opłaty - nie dotyczy ona wyłącznie korzystania z pokoju, ale obejmuje również szereg innych opłat, chociażby związanych z obsługą rezerwacji, obsługą pobytu, sprzątania pokoju czy obsługą portierni.

Ponadto w przypadku usługi hotelowej goście niejednokrotnie korzystają z innych powierzchni hotelowych np. parkingu, lobby czy basenu, nie sposób zatem twierdzić, że wynajmują budynek lub jego część - brak jest zatem w przypadku usługi hotelowej elementu niezbędnego a zarazem charakteryzującego umowę najmu lub umowę podobną do kodeksowej umowy najmu. Wadliwe jest założenie, że skarżąca dokonuje wynajmu budynku lub jego części.

Kolejno należy podnieść, że jednym z podstawowych założeń wynikających z umowy najmu, jest również obowiązek ponoszenia kosztów drobnych napraw - obowiązek ten wynika wprost z przepisów kodeksu cywilnego i zawsze ciąży na najemcy, w przypadku usług hotelowych nie obowiązują takie zasady, co świadczy o tym że błędne jest przyjęcie stanowiska w świetle którego umowa hotelowa jest umową nienazwaną, mieszaną, zawierającą w sobie, m.in., elementy umowy najmu, a co za tym idzie powinna być w ten sposób traktowana.

Istotnie do charakteru usługi hotelowej należy szeroko pojęta opieka nad klientem. W typowej umowie najmu lokalu mieszkalnego celem samym w sobie jest przeznaczenie lokalu do zamieszkania (długo - lub krótkotrwałego), i w praktyce gospodarczej - jest to cel sam w sobie. Usługa hotelowa obejmuje zarówno możliwość przebywania w wyznaczonym pokoju oraz powierzchni wspólnej hotelu, sprzątania, recepcji, czy też samego doświadczenia opieki pracowników hotelu. Są to często świadczenia o wariantach niestandardowych, w których najistotniejsze znaczenie ma zadowolenie klienta i chęć powrotu do hotelu. Tak jak wskazaliśmy wcześniej, usługa hotelowa pozbawiona jest również istotnych elementów najmu takich jak, m.in., obciążenie drobnymi nakładami najemcy. Trafnie też skarżąca podniosła, że usługa najmu nieruchomości związana jest również z konkretnie opisanym lokalem; przy usłudze hotelowej kwestia konkretnego lokalu nie ma pierwszorzędnego znaczenia - istotne jest zachowanie standardu zarówno pokoju, jak i obsługi. Doświadczenie życiowe wskazuje, że w przypadku, np. niemożności skorzystania z pierwotnie zaproponowanego pokoju, gościowi hotelowemu wyznaczy się inny pokój - z reguły o podobnym, a niewykluczone że lepszym standardzie (np. w przypadku zawinienia hotelu). Sam skonkretyzowany lokal/część budynku nie jest z reguły istotnym elementem usługi hotelowej. Z reguły gość hotelowy dowiaduje się, który pokój został mu przydzielony dopiero w momencie rozpoczęcia usługi hotelowej. Pokój hotelowy jako skonkretyzowana wybrana przez gościa przestrzeń, nie jest jej najistotniejszym elementem. Istotniejsze są inne warunki tj. standard pokoju, jego wyposażenie lub ułożenie (np. konkretnego widoku z okien) - dla samego gościa wybór czy będzie to "skonkretyzowany" pokój o skonkretyzowanym numerze, nie jest to istotne”.

Reasumując, z uwagi na podobieństwo usług noclegowych (zakwaterowania krótkoterminowego) do usług hotelarskich i fakt, że władztwo przysługujące gościowi w stosunku do zajmowanego pomieszczenia nie przypomina typowego władztwa, które występuje w przypadku umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jak również z uwagi na to, że zakwaterowanie krótkoterminowe zaklasyfikowany jest wg PKWiU pod innym symbolem (55), niż usługi najmu nieruchomości (68), zdaniem Wnioskodawcy dochód z powierzchni przeznaczonych pod zakwaterowanie krótkoterminowe nie podlega opodatkowaniu podatkiem od budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad. 1

Spółka nieruchomościowa została zdefiniowana w art. 4a pkt 35 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). Zgodnie z tym przepisem:

Z powyższego przepisu wynika, że za spółkę nieruchomościową uznaje się podmiot inny niż osoba fizyczna, obowiązany do sporządzania bilansu na podstawie przepisów o rachunkowości, w którym:

1.na ostatni dzień roku poprzedzającego rok podatkowy, a w przypadku gdy spółka nieruchomościowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego ‒ na ostatni dzień roku poprzedzającego rok obrotowy co najmniej 50% wartości bilansowej aktywów, bezpośrednio lub pośrednio stanowiła wartość bilansowa nieruchomości położonych w Polsce lub praw do takich nieruchomości,

2.wartość bilansowa tych nieruchomości przekraczała 10 000 000 zł albo równowartość tej kwoty określoną według kursu średniego walut obcych, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ostatni dzień roku podatkowego poprzedzającego odpowiednio rok podatkowy albo rok obrotowy oraz

3.w roku poprzedzającym odpowiednio rok podatkowy albo rok obrotowy przychody podatkowe, a w przypadku gdy spółka nieruchomościowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego – przychody ujęte w wyniku finansowym netto, z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze lub z przeniesienia własności, których przedmiotem są nieruchomości lub prawa do nieruchomości, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 4, oraz z tytułu udziałów w innych spółkach nieruchomościowych, stanowiły co najmniej 60% ogółu odpowiednio przychodów podatkowych albo przychodów ujętych w wyniku finansowym netto – w przypadku podmiotów innych niż określone w lit. a.

Aby uznać dany podmiot za spółkę nieruchomościową konieczne jest spełnienie powyższych warunków łącznie.

Uznanie spółki za spółkę nieruchomościową, o której mowa w powyższym przepisie rodzi po jej stronie określone obowiązki ale również ograniczenia, w tym w zakresie możliwości zaliczenia określonych kosztów do kosztów podatkowych.

Stosownie bowiem do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka jest właścicielem budynku, w którym zlokalizowany jest B. oferujący gościom miejsca noclegowe oraz (...). Wartość bilansowa budynku zarówno na koniec 2023 jak i 2024 (rok podatkowy Spółki jest zgodny z rokiem kalendarzowym) stanowiła więcej niż 50% wartości bilansowej aktywów Spółki. Wartość bilansowa budynku przekracza kwotę 10 mln złotych.

B. nie jest wpisany do Centralnego Wykazu Obiektów Hotelarskich, ale figuruje w ewidencji obiektów świadczących usługi hotelarskie, niebędących obiektami hotelarskimi oraz pól biwakowych na terenie (…) prowadzonej przez (…) na podstawie art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych.

Lokale znajdujące się w B. są udostępniane klientom na pobyt czasowy w ramach dwóch kategorii usług. Są to:

1)Usługi noclegowe (zakwaterowanie krótkoterminowe) – w tym przypadku opłata naliczana jest za każdą dobę pobytu osobno. Usługi noclegowe w ramach ceny obejmują czynności dodatkowe, takie jak sprzątanie, wymiana pościeli i ręczników, uzupełnienie środków czystości - mydełka, szampony, papier toaletowy itp.). Usługi te niczym nie różnią się od usług hotelowych świadczonych przez podmioty prowadzące działalność hotelarską w oparciu o obiekty wpisane do Centralnego Wykazu Obiektów Hotelarskich,

2)Usługi zakwaterowania długoterminowego – w tym przypadku opłata liczona jest za miesiąc. Dodatkowo gość obciążany jest kosztami zużycia mediów za okres pobytu. Usługi tego typu różnią się od standardowego wynajmu lokali na cele mieszkaniowe, ponieważ nie zaspakajają potrzeb mieszkaniowych gości, ale służą świadczeniu na ich rzecz usług noclegowych, zakwaterowaniu w ramach pobytu czasowego, niestałego i nierealizującego celów mieszkaniowych.

B. wyposażony jest w recepcję czynną przez 24 godziny na dobę, w której klient meldowany jest na pobyt czasowy. Istnieje możliwość dokonania rezerwacji za pośrednictwem systemu rezerwacyjnego na stronie internetowej obiektu lub przez serwisy pośredników np. (...).

Przebywając w budynku klient zobowiązany jest do przestrzegania regulaminu obiektu m.in. w zakresie ciszy nocnej, zapraszania innych gości, korzystania z udogodnień znajdujących się w budynku.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego w ramach jednego budynku zajmowanego przez B. Spółka prowadzi trzy kategorie usług:

a)zakwaterowanie krótkoterminowe w B.(usługi noclegowe);

b)zakwaterowanie długoterminowe w B. (usługi noclegowe);

c)wynajem powierzchni komercyjnych w (...).

Przychody osiągane z ww. tytułów w stosunku do wszystkich przychodów Wnioskodawcy kształtują się następująco:

Ad a) Ok. 50% całkowitych przychodów,

Ad b) Ok. 12% całkowitych przychodów,

Ad c) Ok. 20% całkowitych przychodów.

Ponadto Spółka wskazała, że powyższe proporcje mogą ulegać zmianie w kolejnych latach, należy przyjąć, że przychody określone pod literami b) i c) nie będą przekraczać 60% przychodów Wnioskodawcy.

Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 1 dotyczą ustalenia, czy na gruncie art. 4a pkt 35 Ustawy CIT Spółka spełnia definicję pozwalającą na uznanie jej za spółkę nieruchomościową.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii uznania wymienionych przez Państwa we wniosku usług za usługi wskazane w art. 4a pkt 35 ustawy o CIT stwierdzić należy, że dominującym elementem umowy hotelowej (usługi hotelowej/umowy krótkotrwałego zakwaterowania), jest najem, natomiast usługi świadczone w obrębie obiektu, mają charakter dodatkowy wobec głównej funkcji usługi, jakim jest wynajem.

Umowa hotelowa/krótkotrwałego zakwaterowania ma zatem charakter umowy mieszanej łączącej elementy treści różnych typów umów. Należy przyjąć, że jeżeli świadczeniem głównym umowy mieszanej tzw. hotelowej jest korzystanie z rzeczy (oddanie części nieruchomości do używania), to taka umowa nienazwana ma charakter podobny do kodeksowej umowy najmu.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Zauważyć należy, że umowa hotelowa/krótkotrwałego zakwaterowania jest umową nienazwaną, mieszaną, zawierającą w sobie elementy takich umów jak: umowa najmu, umowa zlecenia, umowa przechowania, umowa sprzedaży. Do umowy hotelowej stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego art. 846 – 852. Zawieranie umowy hotelowej i jej treść oparte są na zasadzie swobody kształtowania umów.

Na mieszany charakter umowy hotelowej pośrednio wskazuje definicja usługi hotelarskiej, sformułowana w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1944), zgodnie z którą:

Również z orzeczenia WSA z dnia 22 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Go 999/16 wynika, że dominującym elementem umowy hotelowej, czy też usługi hotelowej, jest najem, natomiast usługi świadczone w obrębie obiektu, mają charakter dodatkowy wobec głównej funkcji usługi, jakim jest wynajem.

Powyższy pogląd jest powszechnie akceptowany w judykaturze, co potwierdzają przykładowo następujące wyroki sądów administracyjnych: orzeczenie WSA z 11 grudnia 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 1293/19, WSA z 7 kwietnia 2021 r. sygn. akt I SA/Bd 116/21, WSA z 21 stycznia 2020 r. sygn. akt I SA/Kr 1304/19.

Zatem stwierdzić należy, że umowa hotelowa/krótkotrwałego zakwaterowania jest umową nienazwaną, mieszaną, zawierającą w sobie m.in. elementy umowy najmu. Tym samym umowa hotelowa/krótkotrwałego zakwaterowania, w tym związana ze świadczeniem usług noclegowych stanowi umowę nienazwaną mającą charakter podobny do kodeksowej umowy najmu.

Podkreślić należy, że w przypadku kwalifikacji na gruncie przepisu art. 4a pkt 35 ustawy o CIT usług o podobnym charakterze, kluczowe znaczenie mają postanowienia umowy i ocena, czy nie mamy do czynienia z usługą o kompleksowym charakterze, gdzie dominującym elementem jest udostępnienie powierzchni.

A w umowie hotelowej/krótkotrwałego zakwaterowania dominującym i podstawowym elementem jest udostępnienie powierzchni, natomiast pozostałe świadczenia mają charakter dodatkowy, akcesoryjny.

Tym samym należy przyjąć, że jeżeli świadczeniem głównym umowy mieszanej tzw. hotelowej/krótkotrwałego zakwaterowania w tym związanej ze świadczeniem usług noclegowych jest korzystanie z rzeczy (oddanie części budynku do używania), to taka umowa nienazwana ma charakter podobny do kodeksowej umowy najmu.

Oznacza to, że do wymienionych w art. 4a pkt 35 ustawy o CIT przychodów z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze, których przedmiotem są nieruchomości należy zaliczyć również przychody z usług hotelowych/krótkotrwałego zakwaterowania.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że usługi noclegowe (zakwaterowanie krótkoterminowe) za które opłata naliczana jest za każdą dobę pobytu osobno, w ramach których ceny obejmują czynności dodatkowe, takie jak sprzątanie, wymiana pościeli i ręczników, uzupełnienie środków czystości- mydełka, szampony, papier toaletowy itp. – są usługą, o której mowa art. 4a pkt 35 ustawy o CIT, ponieważ ich głównym celem jest najem nieruchomości w postaci udostępnienia noclegu, natomiast pozostałe świadczenie są wtórne względem podstawowego celu zawarcia takiej umowy.

W związku z powyższym osiągane przez Spółkę przychody z zakwaterowania krótkoterminowego należy zaklasyfikować jako przychody z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze, o których mowa w art. 4a pkt 35 lit. b ustawy o CIT. Po włączeniu przychodów z zakwaterowania krótkoterminowego do przychodów Spółki: pozostałych przychodów z tytułu zakwaterowania długoterminowego oraz wynajmu powierzchni komercyjnych będą przekraczać 60% wszystkich przychodów Spółki.

W związku z powyższym, Spółka spełnia wszystkie kryteria do uznania jej za spółkę nieruchomościową w rozumieniu art. 4a pkt 35 ustawy o CIT.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2

Przedmiotem Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 2 jest również kwestia ustalenia czy Spółka podlega opodatkowaniu podatkiem od budynków wskazanym w art. 24b Ustawy CIT w odniesieniu do powierzchni oddanych do używania w ramach usług noclegowych (zakwaterowania krótkoterminowego).

Odnosząc się do powyższego zagadnienia wskazać należy, że zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 24b ust. 2 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 24b ust. 3 ustawy o CIT:

W brzmieniu art. 24b ust. 6 - 9 ustawy o CIT:

W myśl art. 24b ust. 11 – 15 ustawy o CIT:

Dodatkowo wskazać należy, że w wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od dnia 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości – budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie. Ponadto zmiana dotyczy progu 10.000.000 zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu, na 10.000.000 zł „kwoty wolnej” przypadającej na podatnika. Zatem podstawą opodatkowania będzie suma wartości początkowej poszczególnych środków trwałych – budynków ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

Z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (druk sejmowy 2291-A), tj. ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. poz. 1291) wynika, że regulacje dotyczące tzw. minimalnego podatku dochodowego skierowane są do podatników posiadających określone nieruchomości komercyjne w postaci budynków biurowych oraz budynków handlowo-usługowych, których wartość początkowa przekracza 10 mln zł. Celem nowelizowanej regulacji jest natomiast przeciwdziałanie stosowaniu przez podatników optymalizacji podatkowej. W uzasadnieniu podkreślono, że regulacje dotyczące minimalnego podatku dochodowego są przedmiotem postępowania przed Komisją Europejską (KE) w przedmiocie badania, czy nie stanowią niedozwolonej pomocy publicznej.

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez stronę polską z KE obowiązujące w Polsce przepisy wymagają zmian w kierunku:

1.objęcia minimalnym podatkiem dochodowym wszystkich nieruchomości – budynków, z wyłączeniem budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego i takie zwolnienie jest zgodne z zasadami pomocy publicznej;

2.stosowania minimalnego podatku dochodowego w odniesieniu do tych nieruchomości (ich części), które są wynajmowane;

3.zmiany progu 10 mln zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu minimalnym podatkiem dochodowym z nieruchomości na podatnika;

4.możliwości uniknięcia obciążenia (zwrot) podatkiem od przychodów z budynków w przypadku potwierdzenia przez organ podatkowy zapłaty podatku PIT lub CIT we właściwej wysokości, jeżeli podatnik wystąpi z wnioskiem o zwrot tego podatku.

Proponowane w autopoprawce zmiany wychodzą naprzeciw ww. oczekiwaniom KE. W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako „podatek od przychodów z budynków”), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.).

W przypadku podatników podatku PIT podatek minimalny nie będzie dotyczył umów najmu zawieranych poza działalnością gospodarczą (tzw. najem prywatny). Jeżeli tylko część budynku będzie oddana do używania na podstawie umowy najmu, wówczas podatnik będzie obowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków od tej części, która została wynajęta. Z zakresu tego podatku zostaną wyłączone te budynki mieszkalne, które zostaną oddane do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, pod warunkiem iż takie zwolnienie będzie stanowiło rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym. Zmianie ulega również sposób stosowania limitu (kwoty) 10 mln zł, poniżej którego nieruchomości nie były objęte podatkiem od przychodów z budynków i która to wartość stanowiła swoistą kwotę wolną (na nieruchomość). Proponuje się, aby taka kwota przypadała na podatnika bez względu na ilość i wartość posiadanych przez niego budynków.

Warunkiem m.in. kwalifikującym budynek do objęcia podatkiem na podstawie art. 24b ustawy o CIT (poza warunkiem własności lub współwłasności, położenia na terytorium RP) jest jego oddanie w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Jak wynika z opisu sprawy, Spółka jest właścicielem budynku, w którym zlokalizowany jest B. oferujący gościom miejsca noclegowe oraz (...). Wartość bilansowa budynku zarówno na koniec 2023 jak i 2024 (rok podatkowy Spółki jest zgodny z rokiem kalendarzowym) stanowiła więcej niż 50% wartości bilansowej aktywów Spółki. Wartość bilansowa budynku przekracza kwotę 10 mln złotych. Ponadto B. nie jest wpisany do Centralnego Wykazu Obiektów Hotelarskich, ale figuruje w ewidencji obiektów świadczących usługi hotelarskie, niebędących obiektami hotelarskimi oraz pól biwakowych na terenie (…) prowadzonej przez (…) na podstawie art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych.

Ponownie należy wskazać, że w omawianej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Spółka odpłatnie udostępnia korzystającemu miejsce w posiadanym obiekcie, a zatem trudno twierdzić, że nie mamy tutaj do czynienia z sytuacją podobną do najmu, w której to „(…) wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz”

Jak wskazano już wcześniej, umowa hotelowa jest umową nienazwaną, mieszaną, zawierającą w sobie elementy takich umów jak: umowa najmu, umowa zlecenia, umowa przechowania, umowa sprzedaży. Do umowy hotelowej stosuje się przepisy kodeksu cywilnego art. 846 - 852. Zawieranie umowy hotelowej i jej treść oparte są na zasadzie swobody kształtowania umów. Na mieszany charakter umowy hotelowej pośrednio wskazuje sama definicja usługi hotelarskiej, sformułowana w art. 3 pkt 8 ustawy o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych. Tym samym należy przyjąć, że jeżeli świadczeniem głównym umowy mieszanej (kompleksowej) tzw. hotelowej, w tym związanej ze świadczeniem usług noclegowych oraz krótkotrwałego zakwaterowania jest korzystanie z rzeczy (oddanie części budynku do używania), to taka umowa nienazwana ma charakter podobny do kodeksowej umowy najmu.

Kwalifikacji tej nie zmienia fakt, że poza samą usługą noclegową klientom są udostępniane również inne objęte usługą hotelarską, jak sprzątanie, wymiana pościeli i ręczników, uzupełnienie środków czystości- mydełka, szampony, papier toaletowy itp., bowiem w tym przypadku usługa noclegowa jest - co do zasady - usługą podstawową, a pozostałe otrzymane przez klienta usługi stanowią jedynie dodatkowy element rozbudowanego świadczenia głównego.

Zauważyć należy, że zgodnie z orzecznictwem TSUE, świadczenie usługi kompleksowej wystąpi wtedy kiedy oferta usługodawcy będzie zawierała świadczenie rozbudowane, które będzie obejmowało przynajmniej dwa świadczenia i będzie można obiektywnie stwierdzić jego złożony charakter, a więc czynności te nie będą ze sobą sztucznie powiązane. Przez świadczenie podstawowe należy rozumieć świadczenie oceniane właśnie w taki sposób przez nabywcę danej usługi.

Przykładem takiej usługi złożonej (kompleksowej) jest nocleg w cenie ze śniadaniem i zapewnionym miejscem parkingowym dla samochodu. Jest to najbardziej typowa usługa świadczona przez większość hoteli. Z punktu widzenia nabywcy usługi hotelowej najważniejsza jest usługa zakwaterowania, a śniadanie traktowane jest jako świadczenie pomocnicze.

Mając na uwadze powyższe wskazać ponownie należy, że wymienione we wniosku usługi noclegowe (zakwaterowania krótkoterminowego) opierają się na usłudze podstawowej, którą jest usługa noclegowa a pozostałe objęte tymi usługami świadczenia stanowią jedynie świadczenia pomocnicze. Tym samym usługi te należy taktować jako elementy kompleksowej usługi, której istotę jest oddanie budynku do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Uwzględniając powyższe, Spółka podlega opodatkowaniu podatkiem od budynków wskazanym w art. 24b ustawy o CIT w odniesieniu do powierzchni oddanych do używania w ramach usług noclegowych (zakwaterowania krótkoterminowego).

Państwa stanowisko w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

• Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
• Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określony stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i tylko do nich się odnoszących.

Powołane orzeczenia sądu nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Ponadto, Organ zauważa, że rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach sądów administracyjnych nie stanowią powszechnej wykładni przepisów prawa podatkowego, ponieważ wydane zostały w indywidualnych sprawach, w konkretnych indywidualnych określonych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i wiążą tylko strony danego postępowania. Orzeczenia sądowe nie mają mocy prawnej precedensów. Wyrok, czy też uchwała są formalnie wiążące dla organu podatkowego tylko w konkretnej sprawie. Każdy wyrok może jednak dostarczyć wielu argumentów w spornych kwestiach, wywierać wpływ na praktykę stosowania prawa podatkowego, wytykać luki w prawie, a także wskazywać na potrzeby zmian obowiązującego prawa. Za werdyktem sądu stoi wiedza i autorytet sędziów. Tutejszy organ ma świadomość (i z czego w codziennej praktyce nieustannie korzysta), że orzecznictwo jest pomocne przy interpretacji przepisów prawa podatkowego. Nie ma ono jednak charakteru wykładni powszechnie obowiązującej, stąd dla tutejszego organu stanowisko wyrażone w wyrokach przytoczonym przez Stronę nie mogą być wiążące.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.