Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

C Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) posiada swoją siedzibę na terytorium Polski oraz podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalność m.in. w zakresie najmu i zarządzania nieruchomościami.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wynajmuje powierzchnię w posiadanej nieruchomości. W celu zachęcania potencjalnych najemców do zawarcia umowy najmu (lub obecnych najemców do kontynuowania umowy najmu po upływie pierwotnego okresu obowiązywania umowy najmu), Spółka ponosi koszty prac adaptacyjnych/aranżacyjnych polegających na wykończeniu/adaptacji wynajmowanych powierzchni (dalej: „Prace Fit-out”). Te działania są powszechne w branży, w której operuje Spółka i często stanowią istotny warunek zawarcia umowy najmu lub jej odnowienia.

W obecnie posiadanej przez Wnioskodawcę nieruchomości Prace Fit-out zostały wykonane w latach ubiegłych, niemniej Wnioskodawca nie wyklucza, że prace te wykonywane będą również w przyszłości (zdarzenie przyszłe).

Każdorazowo, kiedy zamiarem Spółki było / będzie oddanie wyznaczonej powierzchni pod wynajem nowemu podmiotowi, przeprowadzane były / będą Prace Fit-out. Ponadto, prace mają miejsce, gdy dotychczasowy najemca zmienia wystrój lokalu lub zwiększa powierzchnię wynajmowanego lokalu poprzez przyłączenie do lokalu powierzchni lokali sąsiadujących. Ich zakres jest uzależniony od specyfiki działalności danego najemcy i jest ściśle z nim powiązany. Szczegółowy zakres jest zawsze określany w umowie najmu. Najemcy przekazują swoje standardy i projekty, które są realizowane przez Spółkę na jej koszt i ryzyko. Prace te wykonywane są według wytycznych uzgodnionych z najemcami, a gotowy lokal jest przekazywany w stanie „pod klucz”, stosownie do specyfikacji technicznej pomieszczeń ustalonej w umowie najmu. W konsekwencji, okres użyteczności ekonomicznej takich prac jest ściśle związany z okresem trwania umowy najmu. Umowy najmu ze zobowiązaniem Wnioskodawcy do przeprowadzenia prac Fit-out zawierane są na okresy dłuższe niż 1 rok (standardowo – co najmniej 7 lat).

Prace Fit-out realizowane są w budynku oddanym do użytkowania. Prace dostosowujące obejmują w pierwszej kolejności wydzielenie odpowiedniej powierzchni najmu, zgodnie z zawartą umową oraz wykonanie na wyznaczonej powierzchni dalszych prac zgodnie z projektem stworzonym pod wytyczne najemcy i zaakceptowanym przez obie strony. Prace te przykładowo mogą polegać na następujących czynnościach:

-rozbiórka istniejących ścianek działowych lub konstrukcji stalowych wewnątrz lokalu lub między lokalami oraz wykonanie nowych, zgodnie z wymogami najemcy,

-wyodrębnienie lokalu ściankami działowymi, jeśli układ i powierzchnia lokalu ma być inna, niż powierzchnia zajmowana przez poprzedniego najemcę,

-wymiana wewnętrznych drzwi i okien, a także ich przeniesienie w inne miejsce,

-demontaż okładziny lub terakoty, wykonanie nowej posadzki lub wykładziny w jej miejsce,

-przeróbka instalacji wodno-kanalizacyjnej (demontaż poprzedniej instalacji i wykonanie nowej wg wymogów najemcy),

-przeróbka instalacji wentylacji i klimatyzacji (demontaż poprzedniej instalacji i wykonanie nowej wg wymogów najemcy),

-przeróbka instalacji elektrycznej, obejmująca demontaż poprzednich punktów świetlnych oraz wykonanie wymaganych przez najemcę punktów świetlnych,

-wykończenie ścian w tym np. malowanie, obudowa słupów,

-wykonanie zabudowy kuchennej oraz zabudowy szaf garderobianych.

Koszty powyższych prac są ponoszone przez Spółkę w sposób ustalony z najemcą, np.:

-Spółka wykonuje Prace Fit-out we własnym zakresie i na własny koszt uzgodnione w umowie najmu, lub

-Spółka pokrywa koszt Prac Fit-out wykonanych przez najemcę, do określonego w umowie limitu kwotowego.

Decyzje dotyczące tych wydatków są podejmowane w oparciu o przewidywane dochody z najmu w trakcie obowiązywania danej umowy oraz w odniesieniu do poziom tych zachęt dla najemców oferowanego na rynku. W przypadku przedwczesnego rozwiązania umowy najmu z winy najemcy, Spółka może domagać się zwrotu nakładów poniesionych na Prace Fit-out w proporcji do faktycznego czasu trwania najmu. Wydatki te są więc bezpośrednio związane z okresem umowy najmu.

Wnioskodawca zaznacza, że nieruchomość, w której przeprowadzone zostały dotychczasowe Prace Fit-out została zakwalifikowana w księgach rachunkowych Spółki zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości jako nieruchomość inwestycyjna w wartości godziwej (dla celów księgowych Spółka rozlicza poniesione koszty w ramach rozliczeń międzyokresowych). W konsekwencji, nieruchomość nie została zaliczona do środków trwałych Spółki, nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i nie są od niej naliczane odpisy amortyzacyjne. Wnioskodawca zamierza postępować analogicznie w przypadku ewentualnego nabycia przyszłych nieruchomości inwestycyjnych.

W związku z powyższym ocena dotychczasowych i przyszłych Prac Fit-out pod kątem ulepszenia zwiększającego wartość początkową środka trwałego, o którym mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT pozostaje poza zakresem niniejszego wniosku.

Pytanie

Czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na realizację Prac Fit-out, stanowią koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, które należy rozpoznać proporcjonalnie do długości okresu obowiązywania danej umowy najmu?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na realizację Prac Fit-out, stanowią koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) i należy je rozpoznać proporcjonalnie do długości okresu obowiązywania danej umowy najmu.

Uzasadnienie

Zagadnienia ogólne w zakresie kosztu uzyskania przychodu

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów z przychodami, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty uzyskania przychodów:

-bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz

-inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Ustawa o CIT nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie towaru lub wytworzenie jednostki produktu i przychód ze zbycia tej jednostki towaru lub produktu.

Natomiast, do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Moment potrącalności kosztów uzyskania przychodów

Kwestie związane z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów reguluje art. 15 ust. 4-4e ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczy to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jednocześnie, w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Kwalifikacja wydatków związanych z Pracami Fit-out

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na Prace Fit-out bez wątpienia stanowią koszty uzyskania przychodów. Celem poniesienia tych wydatków przez Spółkę było/jest zachęcenie obecnych lub potencjalnych przyszłych najemców do zawarcia i kontynuowania umowy najmu oraz stworzenie korzystnych warunków do rozpoczęcia lub kontynuowania współpracy z najemcą. Poniesienie przedmiotowych wydatków jest racjonalne i znajduje gospodarcze uzasadnienie, gdyż ze względu na dużą konkurencję rynkową, standardem często oferowanym przez wynajmujących jest przystosowanie lokalu do potrzeb konkretnego najemcy na koszt wynajmującego. Zdaniem Spółki, istnieje zatem nierozerwalny związek funkcjonalny i przyczynowo - skutkowy pomiędzy poniesionymi wydatkami na Prace Fit-out, a uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami. Koszty te należy uznać za poniesione w celu uzyskania przychodów w tym, zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodów. W ocenie Wnioskodawcy, spełnione są zatem wszystkie przesłanki dla uznania tych wydatków za koszt uzyskania przychodu.

Przechodząc natomiast do kwalifikacji kosztów Prac Fit-out jako bezpośrednich lub pośrednich, w opinii Wnioskodawcy, wydatki te, poniesione w celu zachęcenia najemców do zawarcia/przedłużenia umowy najmu nie mogą zostać w sposób bezpośredni przypisane do konkretnych przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę. W szczególności, wydatek ten nie ma bezpośredniego wpływu na wysokość przychodów z najmu osiąganych w danym okresie. Zastosowanie znajdzie zatem art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, stanowiący o kosztach pośrednich.

Dla celów określenia momentu poniesienia kosztów prac Fit-out zastosowanie będzie miała zasada określona w zdaniu drugim ww. artykułu, która stanowi lex specialis w stosunku do zasady wskazanej w zdaniu pierwszym tego przepisu, tj. jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca zasadniczo zawiera umowy najmu na czas wynoszący co najmniej 7 lat. Z uwagi na dostosowanie prac do konkretnego najemcy oraz ich likwidację po zakończeniu umowy najmu, związane są one z całym okresem jej obowiązywania. W związku z tym możliwe jest precyzyjne wskazanie okresu, do którego należy przypisać koszty Prac Fit-out, który to pokrywa się z okresem, na jaki zawarto daną umowę najmu. Jednocześnie, charakter tych wydatków sprawia, że nie można przypisać konkretnych kwot dotyczących danego roku podatkowego. W rezultacie zastosowanie ma zasada, zgodnie z którą wydatki te stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z dnia 3 września 2024 r., sygn. akt II FSK 1486/21, w którym skład orzekający oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektor KIS”) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 września 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 260/21.

Zdaniem NSA: „(…) odpowiedź na pytanie czy dane wydatki (inne niż bezpośrednio związane z przychodami) powinny być ujęte w kosztach dla celów podatkowych jednorazowo, czy rozliczane w  czasie proporcjonalnie, sprowadza się do ustalenia, czy dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy oraz czy jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego.”

Stan faktyczny omawianego orzeczenia, analogicznie jak niniejszego wniosku, sprowadzał się do następujących faktów:

-okres ekonomicznej użyteczności efektów prac Fit-out nie przekracza podstawowego okresu zawieranych umów najmu (przekraczających rok podatkowy podmiotu ponoszącego koszty prac),

-prace adaptacyjne wykonywane są w związku z już podpisaną umową najmu, a więc ich wykonanie stanowi element realizacji określonych ustaleń co do warunków, w jakich jest realizowana,

-bez ponoszenia takich wydatków wnioskodawca nie mógłby zawierać korzystnych umów najmu,

-samo zawarcie umowy (np. techniczne jej podpisanie) nie tyle jest celem stron (jako takim), ile środkiem do celu jakim jest realizacja umowy o charakterze czasowym i osiągania z niej wskazanych korzyści (używanie przez najemcę, czynsz dla wynajmującego).

-wykonanie wskazanych prac adaptacyjnych (jeden z elementów oferty i/lub końcowych ustaleń) stanowi więc warunek zawartej umowy, przy czym samo zawarcie umowy jest jedynie środkiem do celu, jakim jest realizacja jej postanowień i osiąganie korzyści przez kilka lat.

Biorąc zatem pod uwagę powyższy opis stanu faktycznego oraz warunki, jakie należy spełnić do ujęcia kosztów proporcjonalnie do okresu trwania umowy, Sądy I i II instancji zgodnie potwierdziły, że zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 4d zdanie drugie ustawy o CIT.

Analogicznie, warunki wskazane w tej regulacji pozostają spełnione wobec kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę.

Warunek pierwszy pozostaje spełniony, z uwagi na fakt, że samo zawarcie umowy najmu jest jedynie środkiem do osiągnięcia celu, jakim jest realizacja jej postanowień i osiąganie korzyści przez kilka lat. Wydatek ten związany jest zatem (umożliwia) osiąganie korzyści z zawartej na czas określony w umowie i jako taki dotyczy okresu określonego w umowie, tj. w związku z zawarciem umowy na kilka lat, okresu przekraczającego rok podatkowy.

Z kolei warunek drugi pozostaje spełniony, gdyż koszty prac Fit-out są ponoszone najczęściej w całości przed rozpoczęciem obowiązywania danej umowy najmu i równomiernie dotyczą całego okresu obowiązywania danej umowy, nie jest więc możliwe określenie jaka część kosztów dotyczy konkretnie danego roku podatkowego. Prace Fit-out podlegają likwidacji lub remontowi po zakończeniu danej umowy najmu. Potwierdza to ścisły związek tych wydatków z całym okresem jej obowiązywania.

Końcowo, Wnioskodawca pragnie wskazać, że stanowisko przedstawione powyżej znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z dnia 20 listopada 2024 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.538.2024.1.MR1, w której Dyrektor KIS stwierdził, że: „(…) skoro koszty te dotyczyć będą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie będzie możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, to w takim przypadku będą stanowić koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego będą dotyczyć. Wobec powyższego Państwa stanowisko, zgodnie z którym wydatki ponoszone przez Spółkę na realizację Prac Fit-out, stanowią koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT i należy je rozpoznać proporcjonalnie do długości okresu obowiązywania danej umowy najmu, należało uznać za prawidłowe.”

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądowych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację,

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym: