Interpretacja indywidualna

- stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z którym:

• cena zapłacona Spółce przez Bank za nabyte Wierzytelności Leasingowe nie stanowi przychodu po stronie Spółki - jest prawidłowe,
• Dyskonto zastosowane przy sprzedaży do Banku Wierzytelności Leasingowych lub ich transz stanowi koszt uzyskania przychodów Spółki ujęty jednorazowo w momencie jego poniesienia - jest prawidłowe,
• Zmiany Dyskonta wynikające z Przeszacowania powinny być odnoszone w koszty uzyskania przychodów w miesiącu dokonania rozliczenia pieniężnego - jest nieprawidłowe,
• Dyskonto w części, w jakiej zbywana Wierzytelność obejmuje także podatek od towarów i sług, który jest naliczany przez Spółkę przy ratach leasingowych i innych należnościach z tytułu Umów Leasingu stanowi koszt uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia, czy cena zapłacona Spółce przez Bank za nabyte Wierzytelności Leasingowe nie stanowi przychodu po stronie Spółki, czy Dyskonto przy sprzedaży Wierzytelności Leasingowych lub ich transz stanowi pośredni koszt uzyskania przychodów, czy zmiany Dyskonta powinny być odnoszone w koszty uzyskania przychodów w miesiącu dokonania rozliczenia pieniężnego oraz czy Dyskonto w części w jakiej zbywana Wierzytelność obejmuje także podatek od towarów i usług, który jest naliczany przez Spółkę w odniesieniu do rat leasingowych i innych należności stanowi koszt podatkowy. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Spółka akcyjna (dalej jako „Spółka”) jest osobą prawną mająca siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, która podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Spółka jest podmiotem prowadzącym działalność finansową, w szczególności, w zakresie świadczenia usług leasingu oraz umów najmu długoterminowego. W zakresie swojej działalności Spółka udziela także swoim klientom finansowania w formie pożyczek.

Celem uzyskania finansowania potrzebnego do prowadzonej działalności, Spółka jest stroną generalnej umowy cesji wierzytelności i praw z umów leasingowych oraz umów pożyczkowych z Bankiem (dalej: „Umowa generalna”) w odniesieniu do następujących wierzytelności:

• wierzytelności wynikających z umów leasingu („Umowy Leasingu”) zawartych przez Spółkę (jako finansującego) z korzystającymi (dalej: „Leasingobiorcy”) i stanowiących roszczenia w stosunku do Leasingobiorców przede wszystkim o zapłatę rat leasingowych oraz ewentualnie innych należności wynikających z zawartych Umów Leasingu (dalej łącznie: „Wierzytelności Leasingowe”);
• wierzytelności wynikających z umów pożyczek (dalej: „Umowy Pożyczek”) zawartych przez Spółkę (jako pożyczkodawcę) oraz pożyczkobiorców (dalej: „Pożyczkobiorcy”), na podstawie których Spółka udzieliła Pożyczkobiorcom finansowania na zakup przedmiotów określonych w Umowach Pożyczek (dalej: „Wierzytelności Pożyczkowe”),

- łącznie jako „Wierzytelności”.

Wierzytelności Leasingowe mogą wynikać zarówno z umów leasingu operacyjnego (uregulowanego w art. 17b Ustawy CIT), jak i finansowego (uregulowanego w art. 17f Ustawy CIT). Przedmiotem Umów Leasingu są, w szczególności, środki transportu, w skład których wchodzą również pojazdy samochodowe w rozumieniu Ustawy o podatku od towarów i usług, a także maszyny i urządzenia.

W świetle Umowy generalnej:

• Spółka zobowiązała się wobec Banku do zbywania Wierzytelności na jego rzecz w ramach wykupu Wierzytelności oraz
• przyjmowania od Banku wpłat za zbyte Wierzytelności (dalej: „Wykup”).

Spółka zobowiązała się także do obsługi Wykupionych Wierzytelności w zakresie wykonywania wszelkich praw w związku przeniesionymi na Bank Wierzytelnościami.

Wykup Wierzytelności przez Bank dotyczy wyłącznie Wierzytelności Leasingowych oraz Wierzytelności Pożyczkowych, względem których Bank dokonał pozytywnej oceny zdolności kredytowej Leasingobiorców i Pożyczkobiorców.

Umowa generalna dotyczy (i) przyszłych Wierzytelności przysługujących Spółce wobec klientów z tytułu umów leasingu (w szczególności o zapłatę rat leasingowych), wymagalnych w datach wynikających z harmonogramu płatności rat i/lub faktur wystawianych przez Spółkę na rzecz klientów, jak również (ii) wszelkich praw i należności ubocznych związanych z Wierzytelnościami. Wierzytelności obejmowały dotychczas podatek od towarów i usług (dalej: „VAT”), który naliczany jest przez Spółkę na ratach leasingowych i innych należnościach z tytułu Umów Leasingu. W wyniku wykupu Bank nabywa uprawnienia do otrzymywania przepływów pieniężnych wygenerowanych przez te wierzytelności w całości lub w części.

Zgodnie z Umową generalną w dniu zapłaty przez Bank na rzecz Spółki ceny z tytułu nabycia Wierzytelności na Bank przechodzą Wierzytelności wymienione w formularzu wykupu (dalej „Dzień Wykupu”). Za dzień zapłaty ceny, Strony przyjmują dzień obciążenia rachunku bankowego Banku. Wraz z przeniesieniem Wierzytelności na Bank nie przechodzi własność przedmiotu leasingu, niemniej Bank jest uprawniony do zabezpieczenia swoich roszczeń wynikających z nabywania wierzytelności, które może przybrać formy m.in.: zastawu rejestrowego oraz finansowego na rachunku wpłat gotówkowych Spółki (rachunku bankowym).

Zgodnie z założeniami, Spółka sprzedaje periodycznie do Banku poszczególne Wierzytelności lub transze, przy założeniu, że Wierzytelności spełniają wcześniej ustalone warunki kwalifikujące je do przeniesienia.

Z tytułu Wykupu Wierzytelności Bank zobowiązany jest do zapłaty Spółce ceny pomniejszonej o odsetki dyskontowe oraz prowizję. Cena za Wierzytelności jest zatem niższa od łącznej kwoty przenoszonych Wierzytelności, obejmującej ich część kapitałową oraz odsetkową (powstanie dyskonto, dalej: „Dyskonto”). Dyskonto jest nieodłącznym elementem Wykupu i jego wystąpienie warunkuje przystąpienie Banku do transakcji Wykupu.

Z perspektywy bilansowej Spółka rozpoznaje koszt Dyskonta poprzez rozliczenie międzyokresowe czynne i rozlicza je w czasie.

Zgodnie z Umową wysokość rat podlegających wykupowi, z wyjątkiem ostatniej raty leasingowej w Umowie Leasingowej jest zmienna i może podlegać przeszacowaniu, rozumianemu jako zmiana właściwej stawki WIBOR 3M przyjętej w danej umowie.

W przypadku wystąpienia w wyniku dokonania przeszacowania, niedopłaty Banku wobec Spółki z tytułu przeszacowania wartości wykupionej Wierzytelności, brakujące środki są przekazywane przez Bank na rachunek Spółki. Z kolei, w przypadku wystąpienia w wyniku dokonania przeszacowania, nadpłaty Banku wobec Spółki z tytułu przeszacowania wartości Wykupionej Wierzytelności, Bank pobiera należne mu środki.

Oprócz przeszacowania wysokości rat w związku ze zmianą stawki WIBOR, do zmiany wysokości rat może dochodzić również w następujących przypadkach:

• Cesja umowy przez klienta - zgodnie z Umową generalną możliwa jest zmiana korzystającego w rozumieniu art. 509 Kodeksu cywilnego i art. 519 - cesja umowy jest warunkowana wcześniejszą pisemną zgodą Banku na jej dokonanie;
• Zmiana harmonogramów - zgodnie z Umową generalną możliwa jest zmiana harmonogramów spłat w umowach, z których Wierzytelności zostały przez Bank wykupione w ramach wykupu Wierzytelności, dokonywaną przez Spółkę z przyczyn innych niż zmiana stawki WIBOR (np. przedłużenie okresu leasingu lub skrócenie i wcześniejszy wykup).

W każdym z w/w przypadków (tj. w przypadku cesji lub zmiany harmonogramów) i w związku z tym wystąpienia niedopłaty Banku wobec Spółki, brakujące środki są przekazane przez Bank na rachunek Spółki. Z kolei, w przypadku wystąpienia nadpłaty Banku wobec Spółki z tytułu przeszacowania wartości Wykupionej Wierzytelności, Bank pobiera należne mu środki. W tym zakresie dochodzi również do zmiany wartości Dyskonta.

Podsumowując, wysokość rat leasingowych podlegających wykupowi, a w rezultacie wartość Dyskonta może podlegać przeszacowaniu (dalej „Przeszacowanie”), m.in. w wyniku następujących zdarzeń:

• zmiany właściwej stawki WIBOR 3M zawartej w danej Umowie Leasingowej lub Pożyczkowej,
• zmiany strony Umowy Leasingowej lub Pożyczkowej (cesja umowy przez klienta na inny podmiot), czy
• zmiany harmonogramów, które mogą nastąpić w związku z przedłużeniem okresu leasingu lub jego skróceniem i dokonaniem wcześniejszego wykupu przez klienta.

W takiej sytuacji, jak wskazano wcześniej, dochodzi do rozliczenia pieniężnego między Spółką a Bankiem, w wyniku którego dostosowywana jest wartość rat należnych Bankowi i wysokości Dyskonta do zmienionych okoliczności.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca powziął wątpliwości w kontekście prawidłowości rozliczania przedmiotowej Umowy generalnej na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Pytania

1)Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym cena zapłacona Spółce przez Bank za nabyte Wierzytelności Leasingowe nie stanowi przychodu po stronie Spółki?

2)Czy Dyskonto zastosowane przy sprzedaży do Banku Wierzytelności Leasingowych lub ich transz wynikających z Umów Leasingu (rozumiane jako różnica między wartością Wierzytelności Leasingowych wynikającą z umów których Spółka jest stroną a ceną sprzedaży) stanowi koszt uzyskania przychodów Spółki ujęty jednorazowo w momencie jego poniesienia, którym będzie Dzień Wykupu Wierzytelności Leasingowych do Banku?

3)Czy zmiany Dyskonta wynikające z Przeszacowania, tj. w wyniku zmiany WIBOR, zmiany harmonogramu, wcześniejszej częściowej/całkowitej spłaty, cesji umowy przez klienta; w ślad, za którym dochodzi do rozliczenia pieniężnego między Spółką a Bankiem (powstaje Nadpłata, Niedopłata) powinny być odnoszone w koszty uzyskania przychodów (jako zmniejszenie lub zwiększenie tych kosztów uzyskania przychodów) w miesiącu dokonania rozliczenia pieniężnego?

4)Czy Dyskonto, w części w jakiej zbywana Wierzytelność obejmuje podatek od towarów i usług, który naliczany jest przez Spółkę na ratach leasingowych i innych należnościach z tytułu Umów Leasingu stanowi koszt podatkowy?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Spółki, cena zapłacona Spółce przez Bank za nabyte Wierzytelności Leasingowe nie będzie stanowiła przychodu po stronie Spółki.

Ad 2

W ocenie Spółki, Dyskonto powstałe przy sprzedaży poszczególnych transz Wierzytelności będzie stanowiło dla Spółki koszt uzyskania przychodów ujmowany jednorazowo w momencie jego poniesienia, którym będzie Dzień Wykupu Wierzytelności przez Bank.

Ad 3

W ocenie Spółki, zmiany dyskonta wynikające z Przeszacowania, tj. w wyniku zmiany zmiennej stopy oprocentowania (WIBOR), zmiany harmonogramu, wcześniejszej częściowej/całkowitej spłaty, cesji umowy przez klienta, w ślad, za którym dochodzi do rozliczenia pieniężnego między Spółką a Bankiem (powstaje Nadpłata lub Niedopłata) powinny być odnoszone w koszty uzyskania przychodów (jako zmniejszenie lub zwiększenie tych kosztów uzyskania przychodów) w miesiącu dokonania rozliczenia pieniężnego.

Ad 4

W ocenie Spółki Dyskonto, w części w jakiej zbywana Wierzytelność obejmuje podatek od towarów i usług, który naliczany jest przez Spółkę na ratach leasingowych i innych należnościach z tytułu Umów Leasingu stanowi koszt podatkowy Spółki.

Uzasadnienie stanowiska

Ad 1

Zgodnie z art. 17k ust. 1 Ustawy CIT, jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 Ustawy CIT, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

1)do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności;

2)kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

Zgodnie z art. 17k ust. 2 Ustawy CIT w przypadku, o którym mowa w ust. 1, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty.

Zgodnie z powyższym przepisem, w przypadku, gdy przeniesienie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej nie jest połączone z przeniesieniem własności przedmiotu leasingu, wówczas zbycie wierzytelności leasingowej jest neutralne dla finansującego z perspektywy przychodu podatkowego. Z uwagi zatem na fakt, iż celem Wykupu Wierzytelności Leasingowych Spółki wynikających z Umów Leasingu jest zbycie na rzecz Spółki jedynie Wierzytelności Leasingowych bez przenoszenia własności przedmiotów Umów Leasingu, z których Wierzytelności te wynikają, powyższy przepis będzie miał zastosowanie również do transakcji zawieranej w ramach Umowy Generalnej. W konsekwencji, wynagrodzenie zapłacone przez Bank do Spółki za nabyte Wierzytelności Leasingowe nie stanowi przychodu po stronie Spółki stosownie do art. 17k ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT.

Natomiast, jak wynika z art. 17k ust. 2 Ustawy CIT, Spółka jest zobowiązana do wykazywania przychodów w odniesieniu do opłat ponoszonych przez Leasingobiorców dotyczących Wierzytelności Leasingowych w dniu wymagalności ich zapłaty. Do przychodów będzie w takim przypadku zaliczana całość rat leasingowych wynikających z Umów Leasingu (czyli zarówno tzw. część kapitałowa, jak i odsetkowa).

Takie samo stanowisko zostało potwierdzone w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach indywidualnych Dyrektora KIS, m.in.:

• z dnia 13 grudnia 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.377.2017.1.PC;
• z dnia 8 listopada 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.377.2018.1.AW;
• z dnia 18 listopada 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.369.2020.3.BK;
• z dnia 9 czerwca 2021 r., sygn. 0111-KDIB21.4010.154.2021.1.BKD;
• z dnia 28 sierpnia 2024 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.412.2024.1.PC.

Powyższe potwierdza również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 września 2020 r. (sygn. akt II FSK 1286/18), w którym w odniesieniu do art. 17k Ustawy CIT stwierdzono: „Przepis ten stanowi, że jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty. Z regulacji tej wynika wprost, że w przypadku zbycia przez finansującego wierzytelności z tytułu opłat należnych na podstawie umowy leasingu, o których mowa w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. jego sytuacja prawnopodatkowa w zakresie przychodów pozostaje taka sama jak przed zbyciem tych wierzytelności co oznacza, że pomimo zbycia wierzytelności to na finansującym ciąży obowiązek podatkowy z tytułu opłat będących przedmiotem zbytych wierzytelności. W tym wypadku obowiązek podatkowy powstaje po stronie finansującego zgodnie z treścią art. 17k ust. 2 u.p.d.o.p. w dacie wymagalności tych opłat.”

Mając na uwadze powyższe, Spółka wskazuje, że w jej ocenie, cena zapłacona Spółce przez Bank za nabyte Wierzytelności Leasingowe nie będzie stanowiła przychodu po stronie Spółki. Spółka jest natomiast zobowiązana do wykazywania przychodów w odniesieniu do opłat ponoszonych przez Leasingobiorców dotyczących Wierzytelności Leasingowych w dniu wymagalności ich zapłaty.

Ad 2

Zgodnie z art. 17k ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT, w przypadku przeniesienia na rzecz osoby trzeciej wierzytelności leasingowych, kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

W przypadku transakcji Wykupu cena za Wierzytelności Leasingowe będzie niższa od łącznej kwoty przenoszonych Wierzytelności Leasingowych, obejmującej ich część kapitałową oraz odsetkową.

Różnica między sumą sprzedanych Wierzytelności Leasingowych, a ceną ich sprzedaży stanowi dyskonto uzyskiwane przez Bank na nabyciu Wierzytelności Leasingowych (Dyskonto). Wartość ta jest wynagrodzeniem należnym Bankowi od Spółki w zamian za przystąpienie do Wykupu. Bez poniesienia przez Spółkę wydatku w postaci Dyskonta jednorazowo, Bank nie przystąpiłby do transakcji Wykupu (Dyskonto warunkuje zatem sam fakt przystąpienia Banku do transakcji Wykupu i pozyskania w ten sposób finansowania przez Spółkę potrzebnego do prowadzonej działalności).

Stosownie do art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Mając na uwadze powołane regulacje Spółka stoi na stanowisku, iż Dyskonto zastosowane przy sprzedaży Wierzytelności do Spółki powinno zostać zakwalifikowane do kategorii kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związane z przychodami. W ocenie Spółki są to koszty faktycznie warunkujące sprzedaż każdej z Wierzytelności, stąd stanowią one wydatki jednorazowe niedotyczące okresu przekraczającego rok podatkowy. W konsekwencji, koszty te będą potrącalne w momencie ich poniesienia.

Powyższa konkluzja znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z 24 czerwca 2009 r., sygn. akt II FSK 247/08, w którym stwierdzono w odniesieniu do art. 17 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT, iż: „Przepis ten stanowi, że kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. momentem decydującym o możliwości zaliczenia powyższych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest moment poniesienia wydatku. Na datę uznania kosztów z tytułu dyskonta lub wynagrodzenia za koszty uzyskania przychodów nie ma wpływu harmonogram spłaty przez korzystającego poszczególnych opłat leasingowych (por. M. Snopczyński, Zmiany w opodatkowaniu leasingu w podatku dochodowym i w podatku od towarów i usług, Monitor podatkowy, 2001, nr 11, str. 11).”

Zdaniem Spółki, mając na uwadze, iż na datę uznania kosztów z tytułu Dyskonta za koszty uzyskania przychodów nie ma wpływu harmonogram spłaty przez korzystającego poszczególnych opłat leasingowych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w postaci Dyskonta należy uznać dzień sprzedaży poszczególnych Wierzytelności Leasingowych lub ich transz do Banku.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Należy wskazać, że art. 17k ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT, wskazuje jednoznacznie, iż kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

W ocenie Spółki nie byłoby uzasadnione stanowisko, iż koszt podatkowy w postaci Dyskonta należy rozpoznawać jako koszt podatkowy w momencie rozpoznania tego kosztu jako kosztu rachunkowego (tj. w czasie). Zgodnie bowiem z zasadą autonomii prawa podatkowego, jest ono niezależne od innych działów prawa, w tym również od prawa bilansowego. Dlatego też, ujęcie bilansowe nie może decydować o tym, co jest kosztem podatkowym ani kiedy należy go rozpoznać w rachunku podatkowym. W związku z tym, że Dyskonto jest wydatkiem warunkującym przystąpienie do Wykupu przez Bank, na fakt jednorazowego ujęcia w kosztach podatkowych Dyskonta nie ma również wpływu to, że bilansowo jest ono rozliczane przez Spółkę poprzez rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Na niezależność prawa podatkowego i bilansowego wielokrotnie zwracały uwagę także sądy administracyjne. Przykładowo, w wyroku z 24 sierpnia 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 550/16, WSA w Łodzi stwierdził: „Podkreślić należy fakt, że prawo podatkowe i prawo bilansowe są względem siebie autonomiczne, dlatego też zapisy dokonywane w księgach rachunkowych, których zadaniem jest rejestrowanie zdarzeń gospodarczych i odpowiadających im operacji gospodarczych, nie mogą modyfikować unormowań zawartych w materialnym prawie podatkowym. Prawo rachunkowe określa przede wszystkim o prawidłowym sposobie prowadzenia ksiąg, nie rozstrzyga natomiast o prawnej kwalifikacji określonych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów podatkowych. Wyraźne rozdzielenie prawa bilansowego od prawa podatkowego widoczne jest w orzecznictwie sądowym”. Wyrok ten został podtrzymany przez NSA wyrokiem z dnia 11 grudnia 2018 r. (II FSK 3488/16).

Analogiczne stanowisko zostało potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 listopada 2014 r. (sygn. akt II FSK 2596/12), w którym wskazano, że: „W art. 15 ust. 4e PDOPrU nie ma odesłania do zasad ustalania dnia poniesienia kosztu w rozumieniu rachunkowości, ale do momentu wykonania ściśle określonej czynności związanej z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. Zgodnie z art. 20 ust. 1 u.r. do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Potwierdza to wcześniej wyrażony pogląd, że czynność zaksięgowania, czyli wpisania do ksiąg, oznacza wprowadzenie do ksiąg rachunkowych w postaci zapisu zdarzenia związanego z poniesieniem kosztu uzyskania przychodu. Mając na uwadze stosowaną technikę legislacyjną w zakresie odesłań do u.r., ustawodawca podatkowy, gdyby chciał przyjąć rozwiązanie polegające na tożsamości momentu poniesienia kosztu podatkowego i kosztu w rozumieniu rachunkowości, powinien sformułować przepis art. 15 ust. 4e PDOPrU następująco: za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu uważa się dzień poniesienia kosztu obciążającego wynik finansowy w rozumieniu przepisów o rachunkowości, czyli przepisów u.r., przepisów wykonawczych do niej lub MSR. Brak odesłania w treści art. 15 ust. 4e PDOPrU do przepisów o rachunkowości wskazuje na brak intencji ustawodawcy do uregulowania kwestii momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu poprzez odniesienie do zasad stosowanych w tym zakresie w rachunkowości.”

Powyższe stanowisko Spółki w zakresie jednorazowego ujęcia w kosztach podatkowych Dyskonta znajduje ponadto jednoznaczne potwierdzenie, między innymi, w następujących interpretacjach podatkowych wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, m.in.:

a)interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 listopada 2017 r., znak: 0111-KDIB1-3.4010.358.2017.1.MST, gdzie zaaprobowano stanowisko wnioskodawcy, że: „(...) zastosowane przy kalkulacji ceny sprzedaży do SPV Wierzytelności, wynikających z Umów Leasingu (operacyjnego i finansowego), jak też Umów Najmu, będzie stanowiło pośredni koszt uzyskania przychodów dla Spółki potrącalny jednorazowo w dacie jego poniesienia.”

b)interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 listopada 2018 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.457.2018.1.AW, gdzie zaaprobowano stanowisko wnioskodawcy, że: „Z uwagi na fakt, iż są to koszty faktycznie warunkujące sprzedaż każdej z transz Wierzytelności w ramach Sekurytyzacji, stanowić one będą wydatki jednorazowe niedotyczące okresu przekraczającego rok podatkowy. W konsekwencji, koszty te będą potrącalne w momencie ich poniesienia.”,

c)interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 listopada 2018 r., znak: 0111-KDIB1-3.4010.514.2018.2.AN, gdzie wskazano: „Należy jednak uznać, iż wydatki - o ile w rzeczywistości z uwagi na swój charakter nie będą mogły zostać powiązane z okresem przekraczającym rok podatkowy, a ponadto na gruncie przepisów prawa podatkowego nie będzie możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego - mogą zostać potrącone jednorazowo w dacie ich poniesienia, którą wyznacza art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, czyli w dniu w którym ujęto koszt na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) w księgach rachunkowych.”

d)interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 lutego 2020 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.651.2019.1.BKD, gdzie zaaprobowano stanowisko wnioskodawcy, że: „(...) dyskonto powstające w związku z zapłatą ceny za sprzedaż do SPV Wierzytelności wynikających z Umów Leasingu będzie stanowiło koszt uzyskania przychodów dla Spółki każdorazowo w momencie zapłaty ceny za sprzedaż poszczególnych transz Wierzytelności do SPV.”

e)interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 listopada 2020 r., znak: 0111-KDIB1-1.4010.453.2020.1.BK;

f)interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10 marca 2022 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.580.2021.1.AR, gdzie zaaprobowano stanowisko wnioskodawcy, że: „(...) za dzień poniesienia przez Spółkę kosztu w postaci dyskonta zrealizowanego na sprzedaży Wierzytelności do SPV powinien być uznany dzień sprzedaży każdej z transz Wierzytelności”;

g)interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 maja 2023 r. (0111-KDIB1-1.4010.94.2023.2.AW), gdzie zaaprobowano stanowisko wnioskodawcy, że: „Dyskonto zastosowane przy sprzedaży Wierzytelności do SPV powinno zostać zakwalifikowane do kategorii kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związane z przychodami. Z uwagi na fakt, iż są to koszty faktycznie warunkujące sprzedaż każdej z transz Wierzytelności w ramach Sekurytyzacji, stanowić one będą wydatki jednorazowe niedotyczące okresu przekraczającego rok podatkowy. W konsekwencji, koszty te będą potrącalne w momencie ich poniesienia, tzn. zbycia poszczególnych transz Wierzytelności.”

Podobnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 14 października 2022 r., (0114-KDIP2-2.4010.68.2022.2.KW), gdzie wskazał, że koszty prowizji zapłaconej na rzecz instytucji finansowej mogą zostać podatkowo rozpoznane jednorazowo w dacie ich poniesienia, niezależnie od ich ujęcia w księgach rachunkowych. Moment uznania wydatku za koszt podatkowy nie jest bowiem uzależniony od uznania go za taki koszt w znaczeniu bilansowym.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż za dzień poniesienia przez Spółkę kosztu w postaci Dyskonta zrealizowanego na sprzedaży Wierzytelności Leasingowych do Banku powinien być uznany Dzień Wykupu Wierzytelności przez Bank, zgodnie z Umową Generalną.

Ad 3

W opinii Spółki, ewentualna zmiana, po sprzedaży Wierzytelności do Banku, wysokości zmiennej stopy procentowej stosowanej przy kalkulacji części odsetkowej rat i czynszów wchodzących w skład Wierzytelności, skutkująca zmianą wysokości rat i czynszów fakturowanych przez Spółkę na Klientów, a także w wyniku zmiany harmonogramu, wcześniejszej częściowej/całkowitej spłaty, cesji umowy przez klienta, w ślad, za którym dochodzi do rozliczenia pieniężnego między Spółką a Bankiem (powstaje Nadpłata lub Niedopłata) skutkuje obowiązkiem dokonania korekty kosztu Dyskonta.

Skoro dyskonto jest rozumiane jako różnica między wartością Wierzytelności wynikającą z umów, których Spółka jest stroną a ceną sprzedaży, to zmiana ceny powoduje zmianę Dyskonta i tym samym zmianę kosztu uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4i Ustawy CIT, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Biorąc pod uwagę, że zmiany ceny są nieznane na moment ustalania „pierwotnego” Dyskonta i zależą od czynników, które wystąpią w późniejszych okresach, zasadne jest odniesienie zmiany Dyskonta w koszty uzyskania przychodów z chwilą wystąpienia tych zmian. Zatem należy ująć te zmiany ceny jako zmniejszenie/zwiększenie kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, w którym dochodzi do rozliczenia pieniężnego z Bankiem, odpowiadająca zmianie ceny.

Zdaniem Spółki, powyższa teza będzie prawdziwa również, jeśli Spółka nie uzyska dokumentu (takiego jak np. faktura) potwierdzającego kwotę zmiany ceny, a jedynym potwierdzeniem zwiększenia ceny będzie faktycznie rozliczenie pieniężne z Bankiem, odpowiadające zmianie ceny.

Powyższe potwierdza interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10 marca 2022 r. (0111-KDIB2-1.4010.580.2021.1.AR).

Analogiczna sytuacja dotyczy zmiany przychodów w odniesieniu do opłat ponoszonych przez Leasingobiorców dotyczących Wierzytelności Leasingowych, które rozpoznawane są w dniu wymagalności ich zapłaty. Jeżeli w wyniku zmiany zmiennej stopy procentowej, zmiany harmonogramu, czy wcześniejszej częściowej/całkowitej spłaty, cesji umowy przez klienta dochodzi do zmiany wysokości należnych opłat (rat i czynszów), które Spółka rozpoznaje jako przychód podatkowy, tym samym analogiczne zasady powinny zostać zastosowane do kosztów w postaci Dyskonta.

Ad 4

W ocenie Spółki Dyskonto stanowi koszt podatkowy w pełnej wysokości, nawet w części w jakiej zbywana Wierzytelność obejmuje podatek od towarów i usług, który naliczany jest przez Spółkę na ratach leasingowych i innych należnościach z tytułu Umów Leasingu - jest to bowiem wyłącznie element kalkulacyjny Dyskonta ustalony między Spółką a Bankiem.

Spółka, rozliczając transakcję cesji Wierzytelności z tytułu Umów Leasingowych, na cele podatku dochodowego od osób prawnych powinna wykazać koszty uzyskania przychodów zgodnie z zasadą ogólną wynikającą z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT. Kosztem poniesionym w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT będzie wartość Dyskonta w pełnej wysokości, niezależnie od tego czy Wierzytelności obejmują podatek VAT, który naliczany jest przez Spółkę na ratach leasingowych i innych należnościach z tytułu Umów Leasingu, czy też nie.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 sierpnia 2021 r. (0111-KDIB1-3.4010.227.2021.4.BM) w stosunku do wierzytelności (pakietów) z tytułu umów sprzedaży, w tym sprzedaży na raty, gdzie wskazano: „Reasumując, rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów sprzedaży, w tym sprzedaży na raty, na cele podatku dochodowego od osób prawnych powinien wykazać koszty uzyskania przychodów zgodnie z zasadą ogólną wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Kosztem poniesionym w rozumieniu art. 15 ust. 1 będzie - co do zasady - nominalna wartość zbytej wierzytelności w ujęciu brutto (tj. z uwzględnioną w wartości wierzytelności kwotą podatku VAT).” Podobne wnioski można wywieść z interpretacji ogólnej Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 15 lutego 2021 r. (DD5.8201.11.2020).

W konsekwencji, w przedstawionym stanie faktycznym, w ocenie Spółki Dyskonto stanowi koszt podatkowy w pełnej wysokości.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1, 2 oraz 4 jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego oceny Państwa stanowiska w zakresie tych pytań.

W zakresie pytania oznaczonego nr 3 Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 2805, dalej: „updop” lub „ustawa o CIT”),

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Z przywołanego powyżej przepisu art. 15 ust. 1 updop, wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o poniesieniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku został pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• wydatek poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• wydatek został właściwie udokumentowany,
• wydatek nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4i ustawy o CIT:

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność finansową, w szczególności w zakresie świadczenia usług leasingu oraz umów najmu długoterminowego. Użycza także swoim klientom finansowania w formie pożyczek. Zawieracie Państwo umowy cesji wierzytelności i praw z umów leasingowych oraz umów pożyczkowych z Bankiem. Wierzytelności leasingowe mogą wynikać z umów leasingu operacyjnego oraz finansowego. Przedmiotem leasingu są w szczególności środki transportu, w skład których wchodzą pojazdy samochodowe, a także maszyny i urządzenia. Zobowiązali się Państwo wobec Banku do zbywania Wierzytelności na jego rzecz w ramach wykupu Wierzytelności oraz przyjmowania od Banku wpłat za zbyte Wierzytelności. Dokonują Państwo obsługi Wykupionych Wierzytelności w zakresie wykonywania wszelkich praw w związku z przeniesionymi na Bank Wierzytelnościami. Wierzytelności obejmowały dotychczas podatek od towarów i sług, który naliczany jest przez Spółkę na ratach leasingowych i innych należnościach z tytułu Umów Leasingu. Po wykupie Wierzytelności Bank nabywa uprawnienia do otrzymywania przepływów pieniężnych wygenerowanych przez te wierzytelności w całości lub w części. Przeniesienie Wierzytelności na Bank nie wiąże się z przeniesieniem własności przedmiotów leasingu. Bank jest zobowiązany do zapłaty Spółce cenę pomniejszoną o odsetki dyskontowe oraz prowizję. Spółka rozpoznaje koszt Dyskonta poprzez rozliczenie międzyokresowe czynne i rozlicza je w czasie. Wysokość rat podlegających wykupowi, za wyjątkiem ostatniej raty leasingowej jest zmienna i może podlegać przeszacowaniu, rozumianemu jako zmiana właściwej stawki WIBOR 3M przyjętej w danej umowie. W przypadku wystąpienia niedopłaty Banku wobec Spółki, brakujące środki są przekazywane przez Bank na rachunek Spółki. Jeśli wystąpi nadpłata Banku wobec Spółki z tytułu przeszacowania wartości Wykupionej Wierzytelności Bank pobiera należne mu środki. Zmiana wysokości rat może wystąpić również w przypadku cesji umowy przez klienta (cesja jest warunkowana wcześniejszą pisemną zgodą Banku na jej dokonanie) albo zmiany harmonogramów - możliwa jest zmiana harmonogramów spłat w umowach, z których Wierzytelności zostały przez Banku wykupione w ramach wykupu Wierzytelności, dokonywana przez Spółkę z przyczyn innych niż zmiana stawki WIBOR (np. przedłużenie okresu leasingu lub skrócenie i wcześniejszy wykup). W każdym z w/w przypadków (tj. w przypadku cesji lub zmiany harmonogramów) i w związku z tym wystąpienia niedopłaty Banku wobec Spółki, brakujące środki są przekazane przez Bank na rachunek Spółki. Z kolei, w przypadku wystąpienia nadpłaty Banku wobec Spółki z tytułu przeszacowania wartości Wykupionej Wierzytelności, Bank pobiera należne mu środki. W tym zakresie dochodzi również do zmiany wartości Dyskonta.

Państwa wątpliwości zgłoszone w pytaniu nr 3 dotyczą możliwości dokonania przez Spółkę korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu zmiany Dyskonta wynikającego z Przeszacowania - tj. w wyniku zmiany WIBOR, zmiany harmonogramu, wcześniejszej częściowej/całkowitej spłaty, cesji umowy przez klienta, w ślad za którym dochodzi do rozliczenia pieniężnego między Spółką a bankiem - w miesiącu dokonania rozliczenia pieniężnego.

W przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie przepisy szczególne związane z umowami leasingu.

Zgodnie z art. 17k ust. 1 updop,

Stosownie natomiast do art. 17k ust. 2 updop,

Odnosząc powyższe przepisy do przedmiotowej sprawy organ podatkowy wskazuje, że pojęcie „wierzytelność”, którym posługują się ww. przepisy, nie zostało odrębnie zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Według Słownika języka polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) pojęcie to oznacza uprawnienie przysługujące wierzycielowi do domagania się od dłużnika spełnienia określonego świadczenia. Wierzytelnością w terminologii prawniczej nazywa się zobowiązanie ze stanowiska wierzyciela. Podstawowym elementem treści zobowiązania jest właśnie wierzytelność, którą określa bardzo ogólnie przepis art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.; także jako: „KC”), który stanowi, że zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Wobec braku definicji „wierzytelności” w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych cywilistyczne rozumienie pojęcia „wierzytelności” ma w ocenie organu podatkowego, zastosowanie na gruncie wskazanej ustawy podatkowej.

Przepis art. 17k ustawy o CIT mówi wprost o wierzytelnościach z tytułu opłat leasingowych. Należy przy tym zaznaczyć, że odwołanie się w art. 17k ust. 1 ustawy o CIT, do art. 17b ust. 1 tej ustawy dotyczy wyłącznie opłat, o których mowa w tym przepisie, a nie umów w nim wskazanych. Tym samym rozwiązania zawarte w art. 17k ww. ustawy mają zastosowanie zarówno do cesji umów leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b powołanej ustawy, jak też umów leasingu finansowego - wskazanego w art. 17f cytowanej regulacji.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku opisu sprawy należy zauważyć, że art. 17k updop, mówi wprost, że kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

Zmiana Dyskonta (o ile wystąpi), wynikająca z opisanego we wniosku Przeszacowania nie może mieć wpływu na wysokość Dyskonta zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

Zauważyć bowiem należy, że Dyskonto powstaje na moment sprzedaży Wierzytelności i zapłaty ceny sprzedaży. Od tego momentu właścicielem Wierzytelności będzie Bank. Zatem, ewentualna zmiana kwot Wierzytelności następująca po dacie sprzedaży nie może mieć wpływu na wcześniej rozpoznane przez Spółkę Dyskonto i tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do korygowania kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie można podzielić Państwa stanowiska, że ewentualna zmiana Dyskonta wynikająca z Przeszacowania wartości wykupionej wierzytelności związanych z umowami leasingowymi, a powstała po dniu sprzedaży Wierzytelności, skutkuje obowiązkiem dokonania korekty kosztu uzyskania przychodu rozpoznanego przez Spółkę w miesiącu dokonania rozliczenia pieniężnego.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 3 należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych, należy zaznaczyć, że są one wiążące jedynie w sprawach, których dotyczą. Organ, pomimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią źródła materialnego prawa podatkowego.

Informacja o zwrocie nadpłaty

W związku z tym, że dokonali Państwo opłaty wyższej od kwoty należnej, nadpłatę w wysokości 40 zł zwrócimy Państwu na rachunek bankowy wskazany do zwrotu nienależnej opłaty.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.