Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawczyni (dalej jako: „Wnioskodawczyni” albo „Spółka”) jest spółką akcyjną posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy na terenie Rzeczpospolitej Polskiej w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: „u.p.d.o.p.”). Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawczyni, zgodnie z treścią wpisu widniejącego w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Przedsiębiorców, jest (…) (PKD …).

W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Wnioskodawczyni nabywa na swój rachunek i na swoje ryzyko pakiety wierzytelności w rozumieniu art. 15ba ust. 1 u.p.d.o.p., w celu prowadzenia egzekucji i w konsekwencji uzyskania zaspokojenia z poszczególnych wierzytelności wchodzących w skład danego pakietu w możliwie najwyższym stopniu.

Wnioskodawczyni w latach 2013-2018 nabyła na swój rachunek i na swoje ryzyko pakiety wierzytelności (tj. co najmniej … wierzytelności nabywanych w ramach jednej transakcji bez wyodrębnienia ceny nabycia poszczególnych wierzytelności; dalej jako: „Pakiet Wierzytelności”) oraz w latach 2021-2023 pakiety wierzytelności w rozumieniu art. 15ba u.p.d.o.p. Łączna wartość nominalna nabytych Pakietów Wierzytelności oraz pakietów wierzytelności w rozumieniu art. 15ba u.p.d.o.p. wynosi (…) zł (słownie złotych: …), przy czym łączną cenę zakupu wszystkich wierzytelności stanowi kwota (…) zł (słownie złotych: …).

Wnioskodawczyni w odniesieniu do każdego Pakietu Wierzytelności, jak również pakietów wierzytelności w rozumieniu art. 15ba u.p.d.o.p. nabytych przez siebie do dnia (…) 2023 r., stosowała metodę proporcjonalnego ujęcia kosztów. Wspomniana metoda zakładała, iż cała kwota wydatku na nabycie wierzytelności stanowiła dla Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodów dopiero w momencie uzyskania od dłużnika przychodu odpowiadającego równowartości wartości nominalnej wierzytelności nabytej przez Wnioskodawczynię. W przypadku uzyskania od dłużnika jedynie częściowej zapłaty, wydatek poniesiony na nabycie wierzytelności stanowił koszt uzyskania przychodu w części odpowiadającej proporcji w jakiej kwota przychodu uzyskanego przez Wnioskodawczynię od dłużnika pozostawała względem wartości nominalnej wierzytelności nabytej przez Wnioskodawczynię. Jeżeli wartość nominalna wierzytelności była spłacana przez dłużnika w różnych latach podatkowych, wówczas Wnioskodawczyni rozpoznawała koszty przy zastosowaniu wyżej opisanej proporcji oraz przyporządkowywała je do lat podatkowych, w których doszło do uzyskania określonych przychodów (dalej jako: „Metoda”).

Wnioskodawczyni podkreśla, że po zmianie stanu prawnego ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2019 r., w wyniku wejścia w życie ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.; dalej jako: „u.z.m.”), Spółka kontynuowała przyjętą Metodę względem Pakietów Wierzytelności oraz pakietów wierzytelności w rozumieniu art. 15ba u.p.d.o.p. nabytych przez siebie do dnia (…) 2023 r., w wyniku czego w latach podatkowych 2019-2023 rozpoznała z tego tytułu łączne koszty uzyskania przychodu w kwocie (…) zł (słownie złotych: …), w tym:

1)w 2019 r. – (…) zł (słownie złotych: …);

2)w 2020 r. – (…) zł (słownie złotych: …);

3)w 2021 r. – (…) zł (słownie złotych: …);

4)w 2022 r. – (…) zł (słownie złotych: …);

5)w 2023 r. – (…) zł (słownie złotych: …).

W związku z powzięciem informacji o obowiązku stosowania regulacji art. 15ba u.p.d.o.p. także względem Pakietów Wierzytelności oraz pakietów wierzytelności w rozumieniu art. 15ba u.p.d.o.p. nabytych przez siebie do dnia (…) 2023 r., Wnioskodawczyni dokonała porównania kwot kosztów uzyskania przychód, które rozpoznawała przy zastosowaniu Metody, z kwotą, do której rozpoznania pozostawałaby uprawniona przy zastosowaniu regulacji art. 15ba u.p.d.o.p. W konsekwencji, w opinii Wnioskodawczyni, zastosowanie reguł przewidzianych w treści art. 15ba u.p.d.o.p., skutkowałoby rozpoznaniem nadwyżki uiszczonego przez Spółkę podatku dochodowego od osób prawnych (dalej jako: „CIT”) w kwocie około (…) zł (słownie złotych: …).

Po stronie Wnioskodawczyni powstała wątpliwość, czy kwota nadwyżki podatku CIT o jakiej mowa powyżej – w postaci różnicy pomiędzy kwotą podatku CIT uiszczoną przez Spółkę w wyniku zastosowania Metody, a kwotą podatku CIT podlegającą uiszczeniu w przypadku zastosowania regulacji art. 15ba u.p.d.o.p. – stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (dalej jako: „o.p.”) oraz w konsekwencji, czy Wnioskodawczyni pozostaje uprawniona do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w trybie art. 75 i nast. o.p., jak również czy wraz ze wspomnianym wnioskiem będzie zobowiązana do złożenia korekty zeznań o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) i należnego podatku dochodowego od osób prawnych na formularzach CIT-8 (dalej jako: „CIT-8”) za lata podatkowe 2019-2023.

Pytanie

Czy łączna kwota uiszczonej przez Wnioskodawczynię nadwyżki podatku CIT w latach podatkowych 2019-2023, odpowiadająca różnicy pomiędzy kwotą podatku CIT uiszczonego przez Wnioskodawczynię w wyniku zastosowania – względem Pakietów Wierzytelności, jak również pakietów wierzytelności w rozumieniu art. 15ba u.p.d.o.p. nabytych przez Spółkę do dnia (…) 2023 roku - Metody w latach podatkowych 2019-2023, a kwotą podatku CIT podlegającej uiszczeniu przez Wnioskodawczynię w latach podatkowych 2019-2023 w przypadku zastosowania regulacji art. 15ba u.p.d.o.p., stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 o.p., w konsekwencji czego Wnioskodawczyni pozostaje uprawniona do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w trybie art. 75 i nast. o.p., równocześnie z którym będzie zobowiązana do złożenia korekty zeznań CIT-8 za lata podatkowe 2019-2023?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawczyni, łączna kwota uiszczonej przez Wnioskodawczynię nadwyżki podatku CIT w latach podatkowych 2019-2023, odpowiadająca różnicy pomiędzy kwotą podatku CIT uiszczonego przez Wnioskodawczynię w wyniku zastosowania – względem Pakietów Wierzytelności, jak również pakietów wierzytelności w rozumieniu art. 15ba u.p.d.o.p. nabytych przez Spółkę do dnia (…) 2023 r. – Metody w latach podatkowych 2019-2023, a kwotą podatku CIT podlegającą uiszczeniu przez Wnioskodawczynię w latach podatkowych 2019-2023 w przypadku zastosowania regulacji art. 15ba u.p.d.o.p., stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 o.p., w konsekwencji czego Wnioskodawczyni pozostaje uprawniona do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w trybie art. 75 i nast. o.p., równocześnie z którym będzie zobowiązana do złożenia korekty CIT-8 za lata podatkowe 2019-2023.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawczyni.

Jak wskazuje się w doktrynie, do końca 2018 r. organy podatkowe stały na stanowisku, że:

„[…] wydatek na nabycie wierzytelności stanowi dla nabywcy koszt uzyskania przychodów dopiero w momencie uzyskania przychodu w postaci zapłaty całości należności. W przypadku częściowej zapłaty wydatek ten był kosztem uzyskania przychodu w proporcji uiszczonej wpłaty do osiągniętego przychodu. W sytuacji gdy spłacana była jedynie część wierzytelności, to za koszt uzyskania przychodów danego roku podatkowego mogła być uznana również tylko taka część poniesionych na nabycie tej wierzytelności wydatków, jaka dotyczyła przychodów uzyskanych przez podatnika w związku z wyegzekwowaną spłatą wierzytelności. Jeżeli więc kwota wierzytelności była spłacana przez dłużnika w różnych latach, wówczas koszty również były uznane za koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, jaka odpowiadała spłacie wierzytelności w danym roku, czyli proporcjonalnie do uzyskanego przychodu […]” (P. Małecki, M. Mazurkiewicz [w:] P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. XV, Warszawa 2024, art. 15ba).

Podstawą przytoczonej wyżej wykładni była treść art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p. (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt II FSK 229/14).

Opisany stan rzeczy uległ zmianie od dnia 1 stycznia 2019 r., kiedy to do u.p.d.o.p. wprowadzona została regulacja art. 15ba [ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „updop”) – przyp. organu], dotycząca pakietów wierzytelności. Zgodnie z brzmieniem ust. 1 powołanego przepisu:

„w przypadku nabycia w ramach jednej transakcji co najmniej 100 wierzytelności bez wyodrębnienia ceny nabycia poszczególnych wierzytelności (pakiet wierzytelności) dochód z pakietu wierzytelności stanowi nadwyżka przychodów uzyskanych z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności nad kosztem nabycia pakietu wierzytelności”.

Co istotne, u.p.d.o.p. przewiduje definicję legalną przychodów uzyskanych z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności. W myśl art. 15ba ust. 2 u.p.d.o.p.:

„przez przychody uzyskane z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności rozumie się środki lub wartości otrzymane w wyniku uregulowania tych wierzytelności lub środki lub wartości ze zbycia całości albo części wierzytelności wchodzących w skład danego pakietu wierzytelności, z wyjątkiem opłat, odsetek, odsetek za opóźnienie w zapłacie zobowiązań i kar, naliczonych po dniu nabycia pakietu wierzytelności”.

Stosownie natomiast do regulacji art. 15ba ust. 3-5 u.p.d.o.p.:

„3. Przez koszt nabycia pakietu wierzytelności rozumie się cenę nabycia takiego pakietu wierzytelności.

4. Koszty nabycia pakietu wierzytelności potrąca się w okresie rozliczeniowym, w którym osiągnięty został przychód z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności, do wysokości odpowiadającej temu przychodowi.

5. Przepisy ust. 1-4 stosuje się odpowiednio do nabycia pojedynczej wierzytelności".

Z powołanych regulacji wynika zasada adekwatności potrącania kosztów z przychodami. Oznacza to, że osiągnięcie części oczekiwanego przychodu powinno skutkować rozpoznaniem kosztu uzyskania przychodu „wprost” w kwocie odpowiadającej kwocie uzyskanego przychodu, do momentu zrównania się przychodu ze spłaty wierzytelności z kwotą poniesionego na jej nabycie wydatku.

W uzasadnieniu do projektu u.z.m. wskazano:

„[…] Po zmianie przepisów koszty nabycia wierzytelności bądź pakiety wierzytelności będą rozpoznawane "wprost" w kwocie odpowiadającej kwocie uzyskanego z niej przychodu, do momentu zrównania się przychodu ze spłaty wierzytelności z kwotą poniesionego na jej nabycie wydatku (tj. innymi słowy, do momentu rozliczenia całości wydatków na nabycie określonej wierzytelności) […]”.

Wobec możliwości szybszego rozpoznania kosztów podatkowych nabytych pakietów wierzytelności w świetle regulacji wynikających z art. 15ba u.p.d.o.p. odroczenie opodatkowania następuje do momentu, gdy wartość odzyskanych należności z wierzytelności nie przekracza wydatków poniesionych na jej nabycie. Po przekroczeniu powyższego progu (czyli de facto wyczerpaniu całej bazy kosztowej) podatnik-wierzyciel osiąga już znacznie wyższy dochód podatkowy niż gdyby był opodatkowany według regulacji obowiązujących do końca 2018 r.

W poprzednim stanie prawnym, tj. obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r., wysokość kosztu podatkowego była skorelowana nie z ceną nabycia pakietu wierzytelności (wartością rynkową), lecz z wartością nominalną wierzytelności. W przypadku uzyskania częściowej spłaty nabywca pakietu wierzytelności musiał płacić podatek dochodowy, pomimo że w sensie ekonomicznym nie osiągnął on jeszcze zysku w związku z nabytą wierzytelnością. W skrajnej sytuacji, gdy nie udało się w ogóle odzyskać spłaty zakupionej wierzytelności, nabywca (wierzyciel) był pozbawiony prawa do rozpoznania jakichkolwiek kosztów podatkowych.

W świetle regulacji art. 15ba u.p.d.o.p., obowiązującego od dnia 1 stycznia 2019 r., koszty nabycia wierzytelności są rozpoznawane „wprost” w kwocie odpowiadającej kwocie uzyskanego z niej przychodu, do momentu zrównania się przychodu ze spłaty wierzytelności z kwotą poniesionego na jej nabycie wydatku, wobec czego dopiero gdy nabywca wierzytelności zaczyna „zarabiać” na „inwestycji”, jaką jest zakup wierzytelności (tj. w momencie, gdy wartość odzyskanych należności z wierzytelności przekracza próg poniesionych kosztów na nabycie wierzytelności), wystąpi konieczność zapłacenia podatku CIT od uzyskanego dochodu.

Co przy tym kluczowe na gruncie stanu faktycznego będącego przedmiotem wniosku, stosownie do treści art. 44 ust. 1 u.z.m.:

„Przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r. […]”.

W związku z brakiem w tym względzie szczególnych przepisów intertemporalnych, Wnioskodawczyni była zatem zobligowana do stosowania art. 15ba u.p.d.o.p. od dnia 1 stycznia 2019 r. w stosunku do Pakietów Wierzytelności oraz nowo nabywanych pakietów wierzytelności. Poprzez kontynuację stosowania Metody, w swojej ocenie, doprowadziła natomiast do zwiększenia swojego zobowiązania podatkowego w CIT wykazanego w złożonych CIT-8 za lata podatkowe 2019-2023.

Mając na względzie powyższe wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 72 § 1 pkt 1 o.p. [ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111) – przyp. organu]:

„Za nadpłatę uważa się kwotę:

1) nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku”.

W myśl art. 73 § 2 pkt 1 o.p.:

„Nadpłata powstaje z dniem złożenia:

1) zeznania rocznego – dla podatników podatku dochodowego”.

Jak stanowi natomiast art. 75 § 1 i 3 o.p.:

„§ 1. Jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

§ 3. Jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację)”.

Jak tłumaczy się przy tym w doktrynie:

„[…] kwotą nadpłaconą podatku jest kwota nadwyżki dokonanej przez podatnika wpłaty nad wynikającą z ustawy (decyzji) kwotę podatku. Podatek nadpłacony to podatek zapłacony w kwocie wyższej niż należna. Podatek zapłacony nienależnie to kwota uiszczona przez podatnika w sytuacji, gdy nie było ustawowego obowiązku jej zapłacenia albo obowiązek ten istniał, ale wygasł […]” (L. Etel [w:] R. Dowgier, G. Liszewski, B. Pahl, P. Pietrasz, M. Popławski, W. Stachurski, K. Teszner, L. Etel, Ordynacja podatkowa. Tom I. Zobowiązania podatkowe. Art. 1-119zzk. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 72).

Przenosząc powyższe na grunt analizowanego stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawczyni, kwota różnicy pomiędzy kwotą podatku CIT uiszczonego przez Wnioskodawczynię w wyniku zastosowania Metody, a kwotą podatku CIT podlegającą uiszczeniu przez Wnioskodawczynię w przypadku zastosowania regulacji art. 15ba u.p.d.o.p., stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 u.p.d.o.p. W kontekście wyżej poczynionych uwag nie budzi bowiem wątpliwości fakt, że Metoda przyjęta przez Wnioskodawczynię pozostawała dla niej mniej korzystna niż wynikająca z zastosowania regulacji art. 15ba u.p.d.o.p., do której przyjęcia pozostawała formalnie zobligowana ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2019 r. Tym samym, Wnioskodawczyni nieświadomie doprowadziła do błędu polegającego na wpłacie podatku CIT w kwocie przewyższającej podatek CIT, do którego uiszczenia pozostawała zobowiązana na podstawie u.p.d.o.p.

W tym kontekście, w ocenie Wnioskodawczyni, na gruncie analizowanego stanu faktycznego istotnym pozostaje również fakt, że nie doszło do wygaśnięcia prawa do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty oraz zwrot nadpłaty. Wskazać bowiem należy, że zgodnie z treścią art. 70 § 1 o.p.:

„Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku”.

Stosownie natomiast do brzmienia art. 79 § 2 o.p.:

„prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty oraz wniosku o zwrot nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe przewidują inny tryb zwrotu podatku”.

Jak podkreśla się przy tym w orzecznictwie sądów administracyjnych:

„[…] początkiem biegu terminu przedawnienia jest pierwszy dzień roku następującego po roku, w którym upłynął termin płatności podatku. Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie terminu płatności, co jest istotne zwłaszcza przy podatkach dochodowych, gdzie termin złożenia zeznania upływa z końcem trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym (podatek dochodowy od osób prawnych) albo 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (podatek dochodowy od osób fizycznych). Termin przedawnienia rozpoczyna bieg od 1 stycznia roku następującego po roku, w którym powinny być złożone zeznania […]. Na gruncie art. 70 op termin przedawnienia należy rozumieć jako określony czas, po upływie którego następuje skutek materialnoprawny w postaci wygaśnięcia zobowiązania podatkowego (zobacz Dowgier Rafał, artykuł, POP.2013.6.503) […] Początkiem biegu terminu przedawnienia będzie dzień następny po dniu, w którym roszczenie stało się wymagalne, a więc w przypadku zobowiązań podatkowych będzie to dzień następujący po dniu, w którym upłynął termin płatności podatku […]” (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 12 grudnia 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 817/17).

Mając na względzie powyższe, w ocenie Wnioskodawczyni, pozostaje ona uprawniona do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty w trybie art. 75 o.p. do dnia 31 grudnia 2025 r. (odnosząc się do najwcześniejszego zobowiązania, znajdującego podstawę w CIT-8 za rok podatkowy 2019).

Jedynie na marginesie należy przy tym również zauważyć, że błąd Wnioskodawczyni nie stoi na przeszkodzie złożeniu przez nią korekty CIT-8 za lata podatkowe 2019-2023. Zgodnie bowiem z treścią art. 81 § 1 i 2 o.p.:

„§ 1. Jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

§ 2. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji”.

Powyższa konstatacja znajduje potwierdzenie w doktrynie:

„[…] skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie deklaracji korygującej. Podkreślenia wymaga, iż korekta deklaracji pełni podobną funkcję jak wymiar pierwotny. Samowymiar to zaś obowiązek o dwojakim charakterze: formalnym - zadeklarowania podatku do zapłaty oraz materialnym – zadeklarowania podatku zgodnie z zasadą praworządności oraz prawdą obiektywną. Samowymiar powinien więc następować na podstawie obowiązującego prawa oraz wiedzy o stanie faktycznym. Prawo korekty jest jedną z instytucji praktycznego realizmu ustawodawcy, który przewiduje, że podatnik może popełnić błąd wykładni lub błąd co do stanu faktycznego. Tworzy więc uprawnienie do korekty deklaracji, zakładając jednak dobrą wolę podatnika (płatnika, inkasenta). Skutków wcześniejszego błędu nie różnicuje bowiem w zależności od tego, czy podatnik uchybił prawu z własnej woli, czy mimo woli. Korekta deklaracji wpisuje się tu w zespół wielu instytucji wspomagania i tolerancji legalnej towarzyszącej samowymiarowi, do których należą także interpretacje prawa podatkowego. Uprawnienie do zmiany nie zmienia jednak obowiązku złożenia deklaracji zgodnie z zasadami praworządności i prawdy obiektywnej. Nie nakłada się jednak na podatnika obowiązku bezwzględnego skorygowania deklaracji, ponieważ nie można żądać, aby podporządkował się on np. interpretacji podatkowej. Ostatecznie bowiem to sąd rozstrzyga, kto ma rację w ramach wymiaru: podatnik czy organ podatkowy. A zatem stwierdzić należy, że pierwotnie podatnik posiada formalny obowiązek samowymiaru. Korekta nie może być już jednak obowiązkiem analogicznym, gdyż podatnik sam ma prawo do oceny, czy powinien jej dokonać. Z materialnego punktu widzenia zarówno samowymiar pierwotny, jak i wymiar wtórny, czyli korekta, podlegają zasadom praworządności i prawdy obiektywnej […]” (H. Dzwonkowski, (red.), Ordynacja podatkowa. Komentarz 2011, s. 710).

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawczyni, łączna kwota uiszczonej przez Wnioskodawczynię nadwyżki podatku CIT w latach podatkowych 2019-2023, odpowiadająca różnicy pomiędzy kwotą podatku CIT uiszczonego przez Wnioskodawczynię w wyniku zastosowania – względem Pakietów Wierzytelności, jak również pakietów wierzytelności w rozumieniu art. 15ba u.p.d.o.p. nabytych przez Spółkę do dnia (…) 2023 r. – Metody w latach podatkowych 2019-2023, a kwotą podatku CIT podlegającą uiszczeniu przez Wnioskodawczynię w latach podatkowych 2019-2023 w przypadku zastosowania regulacji art. 15ba u.p.d.o.p., stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 o.p., w konsekwencji czego Wnioskodawczyni pozostaje uprawniona do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w trybie art. 75 i nast. o.p., równocześnie z którym będzie zobowiązana do złożenia korekty CIT-8 za lata podatkowe 2019-2023.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków zaznaczyć należy, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.