Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 29 stycznia 2025 r. (wpływ 3 lutego 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wspólnota Mieszkaniowa (…) (dalej jako „Wnioskodawca” lub „Wspólnota”) jest wspólnotą lokalową, utworzoną zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2021 r. poz. 1048, z 2023 r. poz. 1688.).

W skład Wspólnoty wchodzi (…) lokali mieszkalnych o łącznej powierzchni (…) wraz z pomieszczeniami przynależnymi (komórkami) o łącznej powierzchni (…) m², a także (…) garaży, dla których zostały założone osobne księgi wieczyste o łącznej powierzchni (…) m².

Na koszty związane z działalnością Wnioskodawcy składają się w szczególności:

-koszty ogrzewania,

-koszty z tytułu zużycia wody oraz odprowadzania ścieków,

-koszty zużycia energii elektrycznej przeznaczonej na lokale mieszkalne oraz części wspólne,

-pozostałe koszty związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, na które składają się m.in. wynagrodzenie administratora, konserwacja i naprawy wind, czy koszty związane z dozorem technicznym.

Wspólnota jest dodatkowo właścicielem instalacji fotowoltaicznej przy budynku mieszkalnym (licznik administracyjny), z której pozyskuje energię elektryczną wykorzystywaną częściowo na potrzeby własne, a która częściowo odprowadzana jest do sieci przedsiębiorstwa energetycznego w ramach tzw. net-billingu, wprowadzonego przepisami ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2024 r. poz. 1361) (dalej jako „Ustawa o OZE”).

W związku z wykorzystywaniem przez Wspólnotę instalacji fotowoltaicznej oraz wytwarzaniem energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii Wnioskodawca jest stroną umowy zawartej z zakładem energetycznym (dalej jako „Sprzedawca”), której przedmiotem jest sprzedaż energii elektrycznej oraz rozliczanie energii elektrycznej wprowadzonej do sieci wytworzonej w mikroinstalacji należącej do Wnioskodawcy. Wnioskodawca wytworzoną przez siebie energię częściowo zużywa na potrzeby własne, a częściowo jest ona odprowadzana do sieci Sprzedawcy. W ten sposób powstawać może tzw. depozyt prosumencki (inaczej: „suma godzinowych sald ujemnych”), o którym mowa w art. 2 pkt 27a OZE, czyli nadwyżka energii wyprodukowanej przez Wspólnotę, a nie zużytej, która to nadwyżka jest wprowadzana (oddawana) do sieci energetycznej Sprzedawcy.

Wnioskodawca jest prosumentem w rozumieniu przepisów Ustawy OZE. Wspólnota otrzymuje od Sprzedawcy fakturę, która obok zużytej energii oraz opłat dodatkowych uwzględnia wartość wprowadzonej do sieci energii. Faktura dokumentująca nabycie energii (zużycie) zawiera kwotę netto, podatek VAT oraz kwotę brutto, które obejmują energię zużytą i pobraną przez Wnioskodawcę z sieci energetycznej, czyli energię niezbędną Wspólnocie, będącą nadwyżką energii nad energią wyprodukowaną w ramach instalacji fotowoltaicznej na własne potrzeby. Ponadto, faktura wystawiana przez Sprzedawcę zawiera informacje na temat wysokości tzw. depozytu prosumenckiego, tj. sumy godzinowych sald ujemnych, z którego pobierane są stosowne kwoty, które pomniejszają należność podlegającą zapłacie przez prosumenta (Wspólnotę) z danej faktury, co jest na niej wprost wskazane.

Wartość depozytu może być wykorzystywana przez kolejne 12 miesięcy od chwili jej wpływu na konto prosumenta, przy czym w pierwszej kolejności wykorzystywane są środki z datą najstarszą (tj. te środki które w pierwszej kolejności zasiliły depozyt Wspólnoty). W przypadku gdy środki zgromadzone na depozycie nie zostałyby wykorzystane w okresie 12 miesięcy od momentu zasilenia depozytu, prosument otrzyma 20% ich wartości, co ma stanowić zabezpieczenie przed przewymiarowaniem transakcji.

W uzupełnieniu wskazali Państwo, że instalacja fotowoltaiczna, o której mowa we wniosku jest posadowiona na gruntach stanowiących zasoby mieszkaniowe Wspólnoty. Garaże służą wyłącznie mieszkańcom Wspólnoty. Środki [z depozytu prosumenckiego – przyp. organu] zostaną przeznaczone na części wspólne Wspólnoty.

Istotne elementy opisu sprawy Wnioskodawca zawarł we własnym stanowisku wskazując, że wytwarzana przez Wspólnotę energia elektryczna jest rozliczana w okresach miesięcznych.

Pytanie

1.Czy wartość energii przekazywanej do sieci Sprzedawcy przez Wnioskodawcę, ustalona jako iloczyn ilości energii elektrycznej wynikającej z salda ujemnego i rynkowej ceny energii elektrycznej, stanowi przychód podatkowy na gruncie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako „Ustawa o CIT”), i tym samym powinna ona zostać uwzględniona przez Wnioskodawcę przy wyliczaniu zaliczki na podatek dochodowy?

2.W przypadku uznania, iż wartość energii przekazywanej do sieci Sprzedawcy przez Wnioskodawcę ustalonej jako iloczyn ilości energii elektrycznej wynikającej z salda ujemnego i rynkowej ceny energii elektrycznej stanowi przychód, to czy będzie on korzystać ze zwolnienia z opodatkowania przewidzianego przepisem art. 17 ust. 1 pkt 44 Ustawy o CIT, jako przychód z gospodarki zasobami mieszkaniowymi Wspólnoty?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wartość energii przekazywanej do sieci Sprzedawcy przez Wnioskodawcę, ustalona jako iloczyn ilości energii elektrycznej wynikającej z salda ujemnego (tj. ilości energii elektrycznej wprowadzonej w poszczególnych godzinach do sieci przez prosumenta - po zbilansowaniu) i rynkowej ceny energii elektrycznej, stanowi przychód podatkowy na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawa OZE reguluje zasady rozliczeń energii elektrycznej wprowadzanej do sieci jak i też pobieranej z sieci przez tzw. Prosumentów. Przedmiotem wniosku jest rozliczenie prosumenckie powszechnie nazywane net-bilingiem, o którym była mowa we wcześniejszej części wniosku.

Wprowadzony system rozliczeniowy składa się z dwóch etapów: pierwszy etap rozliczeń to saldowanie ilościowe, a następnie dokonywanie jest saldowanie wartościowe. Saldowanie ilościowe dokonywane jest odrębnie dla każdego okresu bilansowania, tj. oddzielnie dla każdej godziny doby. Zatem każda zakończona godzina doby podlega saldowaniu ilościowemu, w rezultacie czego mogą powstać salda dodatnie (nadwyżka energii pobranej nad wprowadzoną do sieci elektroenergetycznej przez prosumenta), salda ujemne (nadwyżka energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta nad pobraną z sieci elektroenergetycznej) lub zbilansowanie (okres zbilansowany oznacza saldo 0). Saldowanie wartościowe z kolei polega na rozliczeniu różnicy wartości energii wprowadzonej do sieci przez prosumenta oraz energii elektrycznej pobranej przez niego z sieci. Rozliczenie bazuje na określeniu wartości sald dla okresów, kiedy saldo było ujemne albo dodatnie.

W ocenie Wnioskodawcy przychód powstanie, jeżeli z saldowania ilościowego dokonywanego w każdej godzinie doby będzie wynikało, że prosument wprowadził więcej energii niż pobrał z sieci, w odniesieniu do tak wprowadzonej do sieci przez Wnioskodawcę energii elektrycznej.

Z kolei przychodu nie będzie stanowić miesięczna nadwyżka energii elektrycznej wytworzonej przez Wnioskodawcę przy użyciu instalacji fotowoltaicznej (saldowanie wartościowe). Tak wskazana wartość całej wprowadzonej do sieci energii elektrycznej w danym okresie rozliczeniowym (miesięcznym) stanowi przychód podatkowy Wnioskodawcy na gruncie ustawy CIT, która w istocie zawiera w sobie również nadwyżkę (tj. depozyt) przeznaczoną do rozliczenia w kolejnych okresach.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o CIT [ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) - przyp. organu], przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa wart. 21, art. 22 i art. 24b ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Z kolei z art. 7 ust. 2 Ustawy o CIT, że dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

A zatem, mając na uwadze powyższe, kluczowe znaczenie dla ustalania opodatkowania podatkiem dochodowym mają po pierwsze przychód, a po drugie koszty uzyskania przychodu. Ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodu. Jedynie z art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Przepis art. 12 Ustawy o CIT, regulujący kwestię dot. przychodów, nie wymienia źródeł przychodu, lecz określa jedynie zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 12 Ustawy o CIT, ustawodawca precyzuje więc jedynie rodzaje przychodów. Jednocześnie art. 12 ust. 4 Ustawy o CIT zawiera katalog zamknięty przychodów uzyskiwanych przez podatnika, które nie stanowią podstawy ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu.

W myśl art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Na podstawie treści art. 12 ustawy o CIT, można zatem określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika.

W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą, przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem, że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

W ocenie Wnioskodawcy, podstawą rozpoznania przychodów podatkowych powinna być wartość należna Wspólnocie (prosumentowi) określona jako iloczyn energii wprowadzonej i określonej ceny rynkowej. A zatem przychód na gruncie Ustawy o CIT stanowić będzie wartość całej wprowadzonej do sieci energii elektrycznej przez Wnioskodawcę w danym okresie rozliczeniowym (miesięcznym), która zawiera w sobie jednocześnie nadwyżkę (w ramach depozytu prosumenckiego) przeznaczoną do rozliczenia w kolejnych okresach. Sama nadwyżka pomiędzy poszczególnymi okresami rozliczeniowymi nie podlega jednak opodatkowaniu. Wnioskodawca wskazuje, iż środki zgromadzone na koncie prosumenta jako depozyt prosumenta mogą zostać wykorzystane jedynie jako forma zapłaty za zobowiązania prosumenta w związku z zakupem energii elektrycznej. Środki te mogą posłużyć wyłącznie do uregulowania zobowiązań finansowych Wnioskodawcy za energię pobraną z sieci.

Tym samym, środki niewykorzystane przez Wnioskodawcę w okresie 12 miesięcy a znajdujące się na jego koncie w depozycie prosumenckim nie stanowią przychodu podatkowego w myśl Ustawy o CIT. Wnioskodawca nie jest więc zobowiązany do rozpoznania przychodu podatkowego i jego opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, tytułem nadwyżki energii elektrycznej przekazanej do depozytu prosumenckiego. Zakładając, że wartość wprowadzonej do sieci energii elektrycznej ustalona jako iloczyn ilości energii elektrycznej wynikającej z salda ujemnego i rynkowej ceny energii elektrycznej w danym okresie miesięcznym stanowi przychód podatkowy Wnioskodawcy na gruncie ustawy CIT, to zdaniem Wnioskodawcy przychody z tego tytułu powinny zostać uwzględnione przy wyliczaniu zaliczki na podatek dochodowy.

Ponadto, w myśl art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, uważa się (z zastrzeżeniem art. 12 ust. 3c-3g oraz 3j-3 m ustawy o CIT) dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Przepis ten stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej, cieplnej oraz gazu przewodowego (art. 12 ust. 3d ustawy o CIT). Pojęcie okresu rozliczeniowego oznacza umownie zdefiniowany powtarzalny przedział czasowy, którego upłynięcie pociąga za sobą obowiązek uregulowania przez dane podmioty wzajemnych zobowiązań finansowych, np. miesiąc, kwartał, rok.

Zatem, w odniesieniu do usług rozliczanych okresowo za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze. Z uwagi na fakt, iż wytwarzana przez Wspólnotę energia elektryczna jest rozliczana w okresach miesięcznych, w ocenie Wnioskodawcy przychód powstaje w ostatnim dniu miesięcznego okresu rozliczeniowego.

Ad 2.

W ocenie Wnioskodawcy, przy założeniu, że wartość energii przekazywanej do sieci Sprzedawcy przez Wspólnotę, ustalona jako iloczyn ilości energii elektrycznej wynikającej z salda ujemnego (tj. ilości energii elektrycznej wprowadzonej w poszczególnych godzinach do sieci przez prosumenta - po zbilansowaniu) i rynkowej ceny energii elektrycznej stanowić będzie przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to przychód ten winien być traktowany jako przychód z gospodarki zasobami mieszkaniowymi Wspólnoty i tym samym powinien korzystać ze zwolnienia przewidzianego dyspozycją przepisu art. 17 ust. 1 pkt 44 Ustawy o CIT.

Na wstępie zaznaczyć należy, iż zasady funkcjonowania wspólnot mieszkaniowych określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j.: Dz. U. z 2021 r. poz. 1048).

W myśl art. 6 ww. ustawy ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Wspólnoty mieszkaniowe jako jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, zgodnie z art. 1 ust. 2 Ustawy o CIT są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych, a więc podlegają regułom podatkowym wynikającym z tej ustawy. Jak zostało wskazane we wcześniejszej części wniosku przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów.

W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Mając na uwadze warunki opodatkowania dot. przychodu w świetle Ustawy o CIT, opisane szerzej przez Wnioskodawcę w ramach uzasadnienia stanowiska w odniesieniu do pytania nr 1, wskazać należy, iż dochód - ustalony w oparciu o art. 7 ust. 2 Ustawy o CIT - może być przedmiotem zwolnienia z opodatkowania, na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy o CIT. W przepisie tym ujęty został bowiem katalog dochodów wolnych od podatku, co oznacza, że dochody uzyskane z tytułów ujętych w tym przepisie są wyłączone z podstawy opodatkowania.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 44 Ustawy o CIT „wolne od podatku są dochody spółdzielni mieszkaniowych, wspólnot mieszkaniowych, społecznych inicjatyw mieszkaniowych, towarzystw budownictwa społecznego, samorządowych jednostek organizacyjnych prowadzących działalność w zakresie gospodarki mieszkaniowej oraz społecznych agencji najmu, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o społecznych formach rozwoju mieszkalnictwa (Dz. U. z 2023 r. poz. 790, 1114, 1463 i 1693), uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi – w części przeznaczonej na cele związane z utrzymaniem tych zasobów, z wyłączeniem dochodów uzyskanych z innej działalności gospodarczej niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi;”.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż aby dochód podmiotów w nim wymienionych korzystał ze zwolnienia przedmiotowego muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1.dochody muszą być uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi,

2.dochody te muszą być przeznaczone na utrzymanie zasobów mieszkaniowych.

Co istotne, nie podlegają zwolnieniu dochody inne niż uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, niezależnie od ich przeznaczenia oraz dochody z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie tych zasobów. W celu dokonania prawidłowej wykładni powyższego przepisu należy odwołać się do definicji gospodarki zasobami mieszkaniowymi i zasobów mieszkaniowych. Powołana ustawa nie zawiera definicji „zasobów mieszkaniowych” oraz „gospodarki zasobami mieszkaniowymi”, a zatem należy odwołać się do reguł wykładni językowej. Pojęcie „gospodarki” w kontekście omawianego przypadku oznacza dysponowanie i zarządzanie czymś.

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego (Wydawnictwo PWN) wynika z kolei, iż pojęcie „gospodarki” nie ogranicza się wyłącznie do zarządzania i dysponowania czymś, ale obejmuje także całość mechanizmów i warunków działania podmiotów gospodarczych związanych z wytwarzaniem oraz podziałem dóbr i usług. „Zasób” z kolei to m.in. pewna nagromadzona ilość czegoś, zaś „mieszkanie” traktuje się równoznacznie z pojęciem pomieszczenia, w którym się mieszka. Tym samym przymiotnik mieszkaniowy określa rzeczy związane z mieszkaniem.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż zasoby mieszkaniowe obejmują nie tylko lokale mieszkalne, ale i pozostałe pomieszczenia i urządzenia, które wchodzą w skład budynku mieszkalnego lub znajdują się poza nim, a które są niezbędne dla prawidłowego korzystania z mieszkań, jak również ułatwiają dostęp do budynku mieszkalnego oraz zapewniają sprawne funkcjonowanie oraz administrowanie. Tym samym poprzez „zasób mieszkaniowy” należy rozumieć zgromadzone pomieszczenia mieszkalne, zaś poprzez „gospodarkę zasobami mieszkaniowymi” należy rozumieć całość mechanizmów związanych ze zgromadzonymi pomieszczeniami mieszkalnymi.

Reasumując, przez „zasoby mieszkaniowe” należy zatem rozumieć:

1.znajdujące się w budynku mieszkalnym lokale mieszkalne wraz z przynależnymi do nich pomieszczeniami oraz wyposażenie techniczne, jak np. dźwigi osobowe i towarowe, aparaty do wymiany ciepła, kotłownie i hydrofornie wbudowane, klatki schodowe, strychy, piwnice, komórki, loggie, garaże,

2.pomieszczenia znajdujące się w budynku mieszkalnym lub poza nim, związane z administrowaniem i zapewnieniem bezawaryjnego funkcjonowania osiedlowych budynków mieszkalnych, tj. budynki (pomieszczenia) administracji osiedlowej, kotłownie i hydrofornie wolnostojące, osiedlowe warsztaty (zakłady) konserwacyjno-remontowe,

3.urządzenia i uzbrojenie terenów, na których znajdują się ww. budynki: zbiorniki - doły gnilne, szamba, przydomowe oczyszczalnie ścieków, rurociągi i przewody sieci wodociągowo-kanalizacyjnej, gazowej i ciepłowniczej, sieci elektroenergetyczne i telekomunikacyjne, budowle inżynieryjne (studnie itp.), budowle komunikacyjne (np. drogi osiedlowe, ulice, chodniki oraz inne budowle i urządzenia związane z ukształtowaniem i zagospodarowaniem terenu, mające wpływ na prawidłowe funkcjonowanie osiedlowych budynków mieszkalnych (np. latarnie oświetleniowe, ogrodzenia, parkingi, trawniki, kontenery na śmieci),

4.grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, na których posadowione są budynki mieszkalne (lub inne urządzenia zapewniające ich funkcjonowanie).

Z kolei pojęcie „gospodarki zasobami mieszkaniowymi” obejmuje zarządzanie i dysponowanie zgromadzonym zbiorem rzeczy, służących celom mieszkaniowym lub związanych z zamieszkiwaniem, a zatem jego istota sprowadza się do działań służących prawidłowej eksploatacji tych zasobów i utrzymaniu substancji mieszkaniowej w stanie niepogorszonym. Związane z wymienionymi budowlami (lokalami mieszkalnymi i pomieszczeniami), obiektami i urządzeniami przychody oraz sfinansowane z nich koszty stanowią przychody i koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi. Stanowią one jednocześnie przychody i koszty podatkowe w rozumieniu art. 12 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Należy przy tym zaznaczyć, iż istotny w kontekście zwolnienia z podatku jest nie tylko cel, na jaki ma być przeznaczony dochód (cel związany z utrzymaniem zasobów mieszkaniowych), ale również źródło pochodzenia tego dochodu.

Dochody zwolnione z podatku dochodowego mogą pochodzić wyłącznie z gospodarki zasobami mieszkaniowymi. Tym samym, ze zwolnienia nie będą korzystały dochody, osiągnięte z innych źródeł niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi, nawet jeśli zostaną przeznaczone na utrzymanie tych zasobów, z uwagi na brak spełnienia jednego z kumulatywnych warunków wskazanych w cytowanym wcześniej przepisie art. 17 ust. 1 pkt 44 Ustawy o CIT.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy stwierdzić należy, iż inwestycja Wspólnoty w instalację fotowoltaiczną jest elementem gospodarki zasobami mieszkaniowymi, bowiem dotyczy korzystania ze składników zasobów mieszkaniowych wspólnoty, a jej wyłącznym celem jest produkcja energii elektrycznej na potrzeby wspólnoty mieszkaniowej w celu zapewnienia jej prawidłowego funkcjonowania. Wobec powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż Wspólnota podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania na mocy art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, jako że instalacja fotowoltaiczna znajdująca się w zasobach Wspólnoty służy wyłącznie wspólnocie mieszkaniowej i przeznaczona jest na cele związane z utrzymaniem zasobów mieszkaniowych. Powstanie dochodu z tego tytułu ma bowiem związek z dysponowaniem i zarządzaniem zasobami mieszkaniowymi wspólnoty jakimi są urządzenia energetyczne produkujące energię elektryczną, które są niezbędne dla prawidłowego korzystania z nieruchomości przez Wspólnotę.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.