Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu odliczenia kosztów usług niematerialnych w związku z uchyleniem art. 15e ustawy o CIT. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

(…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest osobą prawną, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, podlegającym na terytorium Polski nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 Ustawy o CIT.

W toku prowadzonej działalności Spółka ponosiła w latach ubiegłych i nadal ponosi koszty związane z nabywaniem usług/opłat/należności, o których mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r. (dalej: Koszty Usług), na rzecz podmiotów powiązanych ze Spółką w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT (dalej: Podmioty Powiązane).

W latach 2020-2021 wartość Kosztów Usług ponoszonych przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotów Powiązanych w danym roku podatkowym przewyższała w każdym z tych lat limit odliczenia tych kosztów, wynikający z art. 15e ust. 1 i 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r. W konsekwencji, Koszty Usług, w części, w jakiej przekraczały limit, były przez Spółkę wyłączane z kosztów uzyskania przychodów.

Na dzień 31 grudnia 2021 r., tj. na ostatni dzień ostatniego roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. - a także na moment złożenia niniejszego wniosku - Spółka posiada wyłączone z kosztów uzyskania przychodów Koszty Usług z okresu obowiązywania przepisu art. 15e ustawy o CIT, z uwagi na przekroczenie w poszczególnych latach limitów z art. 15e ust. 1 i 12 Ustawy o CIT, co do których nabyła prawo ich odliczenia w kolejnych 5 latach podatkowych na podstawie art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r. (dalej: Koszty Nieodliczone). Koszty Nieodliczone nie były dotychczas odliczane przez Wnioskodawcę w kolejnych 5 latach zgodnie z art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.

W związku z uchyleniem z dniem 1 stycznia 2022 r. art. 15e ustawy o CIT, Wnioskodawca powziął wątpliwości w zakresie sposobu odliczenia po tym dniu Kosztów Nieodliczonych poniesionych w okresie obowiązywania art. 15e Ustawy o CIT.

Pytania

Czy w latach podatkowych rozpoczynających się po dniu 31 grudnia 2021 r. Wnioskodawca jest/będzie uprawniony do pomniejszenia podstawy opodatkowania poprzez uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych do wysokości limitu obliczonego na dany rok podatkowy zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 15e ust. 1 i 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2021 r., bez uwzględniania w ww. limicie bieżących Kosztów Usług (ponoszonych w danym roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2021 r., w którym dokonywane jest odliczenie Kosztów Nieodliczonych), w oparciu o zasadę FIFO, tj. w pierwszej kolejności rozliczając w kosztach podatkowych danego roku podatkowego Koszty Nieodliczone z lat ubiegłych, które zostały poniesione najwcześniej?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w latach podatkowych rozpoczynających się po dniu 31 grudnia 2021 r. Wnioskodawca jest/będzie uprawniony do pomniejszenia podstawy opodatkowania poprzez uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych do wysokości limitu obliczonego na dany rok podatkowy zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 15e ust. 1 i 12 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm; dalej: „Ustawa o CIT”) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2021 r. bez uwzględniania w ww. limicie bieżących Kosztów Usług (ponoszonych w danym roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2021 r., w którym dokonuje odliczenia Kosztów Nieodliczonych). Ponadto Spółka będzie uprawniona do rozliczania tej nadwyżki w oparciu o zasadę FIFO, tj. w pierwszej kolejności rozliczając w kosztach uzyskania przychodów danego roku podatkowego Koszty Nieodliczone z lat ubiegłych, które zostały poniesione najwcześniej.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.: Podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1.usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

2.wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,

3.przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Na mocy art. 15e ust. 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.: Przepis ust. 1 stosuje się do nadwyżki wartości kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11, przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwotę 3 000 000 zł. Jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Należy zatem wskazać, iż przepisy art. 15e ust. 1 i 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r. wskazywały, że do kosztów uzyskania przychodów wlicza się tę część kosztów usług podlegających limitowaniu, która nie przekracza określonego progu, tj.: sumy 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek oraz 3 000 000 zł (dalej: Limit).

Zgodnie z art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.: Kwota kosztów, o których mowa w ust. 1, nieodliczona w danym roku podatkowym podlega odliczeniu w kolejnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-8 i 10-15 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów.

Z przytoczonych przepisów wynika, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2021 r., przekroczenie Limitu odliczenia kosztów usług w danym roku podatkowym nie oznaczało ostatecznej utraty prawa do uwzględnienia nadwyżki ponad ten Limit w kosztach uzyskania przychodów, ponieważ podatnik miał prawo rozliczyć tę nadwyżkę w 5 kolejnych latach podatkowych, przy uwzględnieniu wysokości Limitu obliczonego dla tego roku podatkowego.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 30 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 2105; dalej: „Ustawa Nowelizująca”), z dniem 1 stycznia 2022 r. art. 15e Ustawy o CIT został uchylony w całości.

Niemniej jednak, zgodnie z art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej: „Podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy zmienianej w art. 2 [Ustawa o CIT - dopisek Wnioskodawcy], w brzmieniu dotychczasowym, zachowują prawo do tego odliczenia po dniu 31 grudnia 2021 r., w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie” [pogrubienie Wnioskodawcy].

W konsekwencji, treść uchylonego art. 15e Ustawy o CIT ma wciąż znaczenie w kontekście zasad, według jakich Koszty Nieodliczone powinny podlegać zaliczeniu przez Wnioskodawcę do kosztów podatkowych po dniu 31 grudnia 2021 r.

Należy zauważyć, że z treści art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej wynika, że prawo do odliczenia Kosztów Nieodliczonych podatnicy zachowują w zakresie i na zasadach określonych w art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT, tj. zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1 -8 i 10-15 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów.

Jednocześnie biorąc pod uwagę, że z dniem 1 stycznia 2022 r. art. 15e Ustawy o CIT został w całości uchylony, to dla Kosztów Usług, które są ponoszone począwszy od tej daty, przepis ten nie powinien znaleźć zastosowania z uwagi na brak regulacji prawnych w tym zakresie. Należy zauważyć, że art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej odnosi się wyłącznie do możliwości odliczenia Kosztów Nieodliczonych, co do których podatnicy nabyli prawo odliczenia przed 1 stycznia 2022 r. Brak jest w Ustawie Nowelizującej oraz Ustawie o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r., przepisów regulujących konieczność limitowania Kosztów Usług poniesionych po 1 stycznia 2022 r. oraz wskazania, że wartość Kosztów Usług poniesionych w roku, w którym dokonywane jest odliczenie Kosztów Nieodliczonych powinna zostać uwzględniona w całkowitej sumie kosztów usług podlegających limitowaniu zgodnie z art. 15e Ustawy o CIT (choćby tylko na potrzeby zmniejszenia hipotetycznego limitu obliczonego na dany rok podatkowy rozpoczynający się po 31 grudnia 2021 r.). W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy Koszty Usług poniesione na rzecz Podmiotów Powiązanych od 1 stycznia 2022 r. nie powinny w żaden sposób wpływać na limit odliczenia kosztów, które podlegały wyłączeniu z kosztów podatkowych (Kosztów Nieodliczonych) we wcześniejszych latach podatkowych (tj. od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2021 r.).

Biorąc pod uwagę powyższe, przy ustalaniu kwoty Kosztów Nieodliczonych podlegających odliczeniu w danym roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2021 r., Wnioskodawca powinien w pierwszej kolejności ustalić Limit odliczenia, który określi maksymalną kwotę Kosztów Nieodliczonych podlegających rozliczeniu w tym roku podatkowym, zgodnie z art. 15e ust. 1 i 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r. (tj. 3 000 000 zł powiększonej o 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, tzw. podatkowej EBITDA).

Następnie Wnioskodawca, w ramach dostępnego Limitu obowiązującego w danym roku podatkowym, ma prawo do odliczenia Kosztów Nieodliczonych, co do których nabył prawo do odliczenia na podstawie art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r. Natomiast, nieodliczona w danym roku podatkowym kwota Kosztów Nieodliczonych może podlegać odliczeniu przez Wnioskodawcę w kolejnych latach podatkowych, zgodnie z art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.

Przy tym należy podkreślić, że przy kalkulacji Limitu bądź na potrzeby jego wykorzystania w danym roku Wnioskodawca nie powinien uwzględniać bieżących Kosztów Usług poniesionych od 1 stycznia 2022 r., z uwagi na uchylenie art. 15e Ustawy o CIT ze skutkiem od 1 stycznia 2022 r.

Analogiczne stanowisko dotyczące kalkulacji limitu zostało przedstawione w licznych interpretacjach wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS), m.in.:

• 30 sierpnia 2024 r., o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.380.2024.1.EJ, w której organ podatkowy potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika: „Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest podejście, zgodnie z którym: a. W roku podatkowym 2022 oraz w następnych latach podatkowych Spółka będzie przyjmować założenie, że art. 15e ustawy o CIT nadal jest stosowany dla potrzeb obliczenia Hipotetycznego Limitu; b. Spółka ustali Hipotetyczny Limit obowiązujący w danym roku zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 15e ust. 1, ust. 8 i ust. 12 ustawy o CIT obowiązującym do 31 grudnia 2021 r. c. następnie ta część Kosztów Nieodliczonych, która w danym roku będzie mieściła się w Hipotetycznym Limicie (z zachowaniem zasady pięcioletniego okresu na odliczenie), zostanie rozpoznana przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów tego roku; d. wysokość Hipotetycznego Limitu nie będzie pomniejszana o koszty Usług Niematerialnych ponoszonych przez Wnioskodawcę od dnia 1 stycznia 2022 r. (jako że przepisy art. 15e Ustawy o CIT zostały uchylone z dniem 1 stycznia 2022 r., więc nie powinny być stosowane w odniesieniu do bieżących kosztów Usług Niematerialnych)”
• 12 lutego 2024 r., o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.666.2023.1.PK;
• 21 grudnia 2023 r., o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.552.2023.2.PK;
• 16 października 2023 r., o sygn. 0111-KDIB1-3.4010.548.2023.1.DW;
• 15 września 2023 r., o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.385.2023.1.PK;
• 7 lipca 2023 r., o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.255.2023.1.RK.
• 17 października 2022 r., o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.466.2022.2.PB, w której DKIS zaaprobował w całości stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym (…) Spółka ustalając limit odliczenia nieodliczonych kwot kosztów z lat ubiegłych (limitowanych historycznie na podstawie regulacji art. 15e ustawy o CIT) nie powinna na potrzeby wyliczenia uwzględniać wysokości bieżących kosztów usług niematerialnych tj. ponoszonych od 2022 r. i odstąpił od uzasadnienia prawnego;
• 14 lipca 2022 r., o sygn. 0111-KDWB.4010.18.2022.1.AZE, w której DKIS stwierdził: „Z powyższego wynika, że podatnicy, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9, zachowują uprawnienie do odliczenia w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie (tj. w kolejnych 5 latach podatkowych w ramach obowiązujących w danym roku limitów).

Przykładowo podatnik, ustalając w roku 2022 prawo do odliczenia kosztów uprzednio wyłączonych na podstawie art. 15e ustawy o CIT, ustala limit odliczenia przypadający na rok 2022, zgodnie z zasadami określonymi w tym przepisie. Podatnik w pierwszej kolejności ustala ile wyniesie w 2022 roku nadwyżka sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek (podatkowa EBIDTA). Następnie w oparciu o ustaloną podatkową EBIDTA wylicza limit odliczenia kosztów nieodliczonych w poprzednich latach podatkowych, który stanowi kwota 3.000.000 złotych powiększona o 5% kwoty podatkowej EBIDTA.

Innymi słowy, dla celów ustalenia limitu warunkującego prawo do odliczenia należy, zgodnie z art. 60 ust. 1 Polskiego Ładu, przyjmować założenie, że art. 15e ustawy o CIT nadal jest stosowany.

Dotyczy to, jednakże wyłącznie zasad ustalania limitu odliczeń dla tych podatników, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy o CIT.

W ramach tak ustalonego limitu Wnioskodawca może odliczyć kwoty kosztów limitowanych nieodliczonych w poprzednich latach podatkowych.

Zatem w latach podatkowych rozpoczynających się po dniu 31 grudnia 2021 r., Wnioskodawca jest uprawniony do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych do wysokości odpowiadającej obliczonemu dla danego roku limitowi z art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2021 r., który to limit nie jest pomniejszany o Koszty Usług ponoszonych w danym roku”.

Należy podkreślić, że we wskazanej interpretacji indywidualnej DKIS w całości potwierdził stanowisko podatnika, zarówno w zakresie ujęcia w kosztach uzyskania przychodów kosztów nieodliczonych w ramach obowiązującego dla danego roku limitu wynikającego z art. 15e ust. 1 i 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2021 r, jak również fakt, że wartość kosztów usług ponoszonych w danym roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2021 r. nie powinna pomniejszać wartości limitu odliczenia kosztów nieodliczonych;

• 26 maja 2022 r., o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.221.2022.1.BJ, w której DKIS zaaprobował stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym m.in. (…) koszty, które w przeszłości podlegałyby ograniczeniom na podstawie nieobowiązującego już art. 15e ustawy o CIT, będą stanowiły koszty w całości, a hipotetyczny limit będzie miał zastosowanie jedynie do kosztów nieodliczonych przed 1 stycznia 2022 r.

Co więcej, wskazane powyżej przepisy (w szczególności art. 15e ust. 9 ustawy o CIT jak i art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej) nie wskazują, w jakiej kolejności należy ujmować kwotę Kosztów Nieodliczonych w danym roku podatkowym (powyżej Limitu), możliwą do rozliczenia w ciągu kolejnych 5 lat podatkowych w sytuacji, gdy ustalona na dany rok podatkowy kwota Limitu nie pozwoli na odliczenie całej kwoty nadwyżki z lat ubiegłych.

W ocenie Spółki w przypadku, gdy brak jest przepisu regulującego tę kwestię należy przyjąć, że podatnik może zastosować każdą (dowolną) metodę, która będzie najpełniej realizowała jego prawo do odliczenia Kosztów Nieodliczonych i nie będzie stała w sprzeczności z ogólnymi zasadami dotyczącymi ujmowania tych wydatków w kosztach uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, podatnik ma w tym zakresie swobodę, a jedynym ograniczeniem, które może wpływać na dobór odpowiedniej metody jest konieczność uwzględnienia ograniczenia czasowego (wskazanego w art. 15e ust. 9 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.), zgodnie z którym podatnik zachowuje prawo do rozliczenia Kosztów Nieodliczonych przez okres nie dłuższy niż 5 kolejnych lat podatkowych (w zakresie kosztów poniesionych w danym roku podatkowym).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, jeżeli ustalony Limit kosztów usług niematerialnych w danym roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2021 r. (wyłącznie na potrzeby rozliczenia nadwyżki kosztów z lat 2020-2021) nie pozwoli na odliczenie w pełnej wysokości, wówczas w pierwszej kolejności Spółka będzie uprawniona do odliczenia tych Kosztów Nieodliczonych, które powstały najwcześniej (poczynając od roku 2020), tj. do wyboru odliczenia zgodnie z zasadą FIFO.

Powyższe podejście, dotyczące możliwości stosowania zasady FIFO w odniesieniu do Kosztów Nieodliczonych, zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych DKIS, w tym z:

• 30 sierpnia 2024 r., o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.380.2024.1.EJ, w której organ podatkowy potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika: „Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie Metody Odliczenia przy odliczaniu Kosztów Nieodliczonych na podstawie art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej pozwoli na najpełniejsze zrealizowanie celu, jakim jest ochrona praw nabytych podatników, realizowana poprzez wprowadzenie możliwości rozliczania „niewykorzystanych” kosztów Usług Niematerialnych w kolejnych latach podatkowych. Zastosowanie innej metody ustalania kolejności odliczenia Kosztów Nieodliczonych, np. odliczenie w pierwszej kolejności najpóźniej poniesionych Kosztów Nieodliczonych (tzw. metody LIFO, z ang. last in, last out), mogłoby skutkować tym, że zanim upłynąłby 5-letni okres na odliczenie, prawo podatnika do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów części „najstarszych” Kosztów Nieodliczonych, mogłoby ulec przedawnieniu”;
• 20 lutego 2024 r., o sygn. 0111-KDIB1-3.4010.20.2024.1.ZK;
• 15 lutego 2024 r., o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.762.2023.1.SH;
• 21 września 2023 r., o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.394.2023.1.PK;
• 5 września 2023 r., o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.413.2023.1.SH;
• 1 września 2023 r., o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.372.2023.1.AK.
• 5 września 2022 r., o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.474.2022.1.ES,
• 16 sierpnia 2022, o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.337.2022.1.MZA, w której organ podatkowy stwierdził, że: „Zatem, Spółka odliczając na podstawie art. 60 ust. 1 ustawy nowelizującej w związku z art. 15e ust. 9 ustawy o CIT, wydatki ponad limit w 2022 r. i kolejnych latach, będzie uprawniona do odliczenia w pierwszej kolejności tych wydatków ponad limit, które powstały najwcześniej, tj. do wyboru odliczenia zgodnie z zasadą FIFO”;
• 11 sierpnia 2022 r., o sygn. 0111-KDIB1-3.4010.458.2022.1.PC w której organ podatkowy stwierdził, że: Należy zatem stwierdzić, że przepisy prawa podatkowego nie stoją na przeszkodzie zastosowaniu metody FIFO (tzw. „pierwsze weszło, pierwsze wyszło”), która pozwoli na zrealizowanie prawa do odliczenia kwoty kosztów nieodliczonej w danym roku podatkowym z uwagi na limit wynikający z art. 15e ustawy o CIT;
• 4 sierpnia 2022 r., o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.304.2022.1.BJ,
• 27 lipca 2022 r., o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.283.2022.1.MKU,
• 2 czerwca 2022 r., o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.127.2022.1.AK,
• 26 maja 2022 r., o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.221.2022.1.BJ.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w latach podatkowych rozpoczynających się po dniu 31 grudnia 2021 r. Wnioskodawca jest/będzie uprawniony do pomniejszenia podstawy opodatkowania poprzez uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych do wysokości limitu obliczonego na dany rok podatkowy zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 15e ust. 1 i 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2021 r. bez uwzględniania w ww. limicie bieżących Kosztów Usług (ponoszonych w danym roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2021 r., w którym dokonuje odliczenia Kosztów Nieodliczonych). Ponadto Spółka będzie uprawniona do rozliczania tej nadwyżki w oparciu o zasadę FIFO, tj. w pierwszej kolejności rozliczając w kosztach uzyskania przychodów danego roku podatkowego Koszty Nieodliczone z lat ubiegłych, które zostały poniesione najwcześniej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.