Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 11 maja 2023 r. (data wpływu tego samego dnia, za pośrednictwem platformy e-PUAP), o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 lipca 2024 r. sygn. akt II FSK 408/24 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 14 grudnia 2023 r., sygn. akt I SA/Po 665/23;

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w kalkulacji limitu wynikającego z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, oraz kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, zdefiniowanej w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, Spółka powinna uwzględnić koszty finansowania dłużnego stanowiące koszty działalności zwolnionej od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, oraz część kosztów finansowania dłużnego wspólnych dla działalności opodatkowanej i działalności zwolnionej od podatku, która przypada na działalność zwolnioną na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 maja 2023 r. wpłynął Państwa wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w kalkulacji limitu wynikającego z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, oraz kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, zdefiniowanej w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, Spółka powinna uwzględnić koszty finansowania dłużnego stanowiące koszty działalności zwolnionej od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, oraz część kosztów finansowania dłużnego wspólnych dla działalności opodatkowanej i działalności zwolnionej od podatku, która przypada na działalność zwolnioną na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca – J. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym posiadającym siedzibę i zarząd na terytorium Polski oraz podlegającym w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Spółka posiada status dużego przedsiębiorstwa w rozumieniu załącznika 1 do rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz.Urz.UE.L 187 z 26.06.2014, str. 1, ze zm.).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji papieru i tektury. Spółka uzyskała decyzję o wsparciu nr (…) w dniu 19 listopada 2020 r. (dalej: „DoW”) na prowadzenie działalności gospodarczej – rozumianej, jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów wytworzonych lub usług świadczonych na terenie wskazanym w DoW – sklasyfikowanej pod następującymi numerami PKWiU: (…).

Spółka informuje, że w związku z realizowaną inwestycją objętą DoW nie korzysta z innych rodzajów pomocy publicznej na tą samą inwestycję (np. dotacje, zwolnienie z podatku od nieruchomości, itp.). Spółka wskazuje również, że nie posiada innych DoW oraz nie uzyskała wcześniej zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. W zakresie działalności innej niż działalność objęta DoW działalność Wnioskodawcy była, jest i będzie opodatkowana podatkiem dochodowym CIT.

Spółka ponosi ponadto koszty finansowania dłużnego, o których mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT. Także koszty finansowania dłużnego są przez Spółkę odpowiednio przyporządkowywane do wyniku wolnego od podatku oraz opodatkowanego na zasadach ogólnych.

W ramach prowadzonej działalności opodatkowanej CIT Spółka wskazuje, że ponosi koszty finansowania dłużnego wynikające z umów pożyczek i leasingu, które finansują działalność Spółki. Natomiast, w ramach prowadzonej działalności zwolnionej od podatku CIT Spółka wskazuje, że ponosi koszty finansowania dłużnego wynikające z gwarancji bankowych, odsetek od kredytu inwestycyjnego, odsetek od pożyczki.

Łączna nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, w rozumieniu art. 15c ust. 3 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), w trakcie roku przekroczy kwotę wynikająca z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, na skutek czego Spółka będzie zobowiązana do wyłączenia części z nich z kosztów uzyskania przychodu. Stąd tez powstała wątpliwość, w jaki sposób powinna tego dokonać.

Pytanie

Czy w kalkulacji limitu wynikającego z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, oraz kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, zdefiniowanej w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, Spółka powinna uwzględnić koszty finansowania dłużnego stanowiące koszty działalności zwolnionej od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, oraz część kosztów finansowania dłużnego wspólnych dla działalności opodatkowanej i działalności zwolnionej od podatku, która przypada na działalność zwolnioną na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, do kalkulacji limitu, o którym mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, oraz do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, zdefiniowanej w art. 15 ust. 3 tej ustawy nie powinno się uwzględniać kosztów finansowania dłużnego dotyczących działalności związanej z realizacją nowej inwestycji określonej w DoW, a w konsekwencji do kosztów finansowania dłużnego dotyczących działalności Wnioskodawcy podlegającej zwolnieniu nie stosuje się limitowania wynikającego z art. 15c ustawy o CIT.

Na wstępie wskazać należy, że w świetle zasady ogólnej wynikającej z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot, tj. kwotę 3 000 000 zł albo przekracza 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W świetle art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

W związku z powyższym należy wskazać, że art. 15c ust. 1 ustawy o CIT ustanawia limit kwoty kosztów finansowania dłużnego, jaki może stanowić koszty uzyskania przychodów w danym roku podatkowym. Limit ten, odnosi się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego czyli różnicy pomiędzy przychodami i kosztami o charakterze odsetkowym i wynosi 30% kwoty wskazanej w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT - tzw. podatkowej EBITDA, bądź też limit ten wynosi kwotę 3 000 000 zł. Zatem, aby prawidłowo zastosować przepis, należy ustalić: limit kosztów, tj. wskaźnik podatkowej EBITDA lub kwotę 3 000 000 zł oraz nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, tj. kwotę, którą należy limitować.

Podkreślenia wymaga również fakt, że zgodnie z art. 15c ust. 4 ustawy o CIT, do przychodów i kosztów, o których mowa w art. 15c ust. 1 i 3 ustawy, przepis art. 7 ust. 3 stosuje się odpowiednio. Wskazany przepis art. 7 ustawy o CIT definiuje przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym. Natomiast, ust. 3 tego przepisu wskazuje pozycje, których nie uwzględnia się przy ustalaniu dochodu będącego przedmiotem opodatkowania. Wnioskodawca zauważa, że wśród tych pozycji znajdują się przychody i koszty wolne od podatku dochodowego.

Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy o CIT przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

1)przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku;

3)kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład.

W rezultacie, z treści art. 7 ust. 3 pkt 1 oraz pkt 3 ustawy o CIT wynika, iż przy ustalaniu dochodu będącego przedmiotem opodatkowania podatkiem CIT nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów wolnych od podatku, a także związanych z nimi kosztów uzyskania przychodów. Odpowiednie stosowanie przepisu art. 7 ust. 3 ustawy o CT na potrzeby art. 15c ust. 1 i ust. 3 powinno zdaniem Wnioskodawcy oznaczać zatem, że przychody i koszty wolne od podatku również nie powinny być uwzględnianie do celów art. 15c ust. 1 i 3 tej ustawy.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca zwraca uwagę, że jak zostało opisane w stanie faktycznym z uwagi na prowadzenie działalności gospodarczej na podstawie otrzymanej DoW i korzystanie ze zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, Wnioskodawca ma obowiązek ścisłego określenia przyporządkowania przychodów i kosztów do wyniku z działalności strefowej (zwolnionego od podatku CIT) oraz związanego z działalnością pozastrefową (opodatkowanego na zasadach ogólnych), w tym również na podstawie art. 15 ust. 2 i ust. 2a ustawy o CIT.

Dotyczy to także kosztów, o których mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Z zestawienia powyższych przepisów, w ocenie Wnioskodawcy, w sposób bezsprzeczny wynika, że skoro ustawodawca nakazał stosować wobec reguł wynikających z art. 15c ustawy o CIT normę z art. 7 ust. 3 ustawy o CIT, tj. szczególne zasady nakazujące pomijać pewne wartości przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania (a więc tak przychody, jak i koszty) to na zasadzie odpowiedniego stosowania nie należy stosować 15c ustawy o CIT wobec dochodów wolnych od podatku, w tym (lecz nie tylko) na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT. To z kolei oznacza, że ograniczenia wynikające z tych przepisów nie znajdą zastosowania do kosztów uzyskania przychodów wolnych od podatku, a ponadto ustalając limit kosztów możliwych do uwzględnienia w wyniku podatkowym, nie uwzględnia się przychodów ani koszów wpływających na wynik wolny od podatku. Literalne brzmienie przywołanych wyżej przepisów nie pozostawia w tym zakresie wątpliwości.

Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, mając na uwadze treść art. 15c ust. 4 ustawy o CIT, przychody dotyczące dochodu zwolnionego z podatku i koszty uzyskania tych przychodów nie powinny być zatem uwzględniane przy wyliczeniu: limitu, o którym mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT oraz nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, zdefiniowanej w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, która podlega ww. limitowaniu.

Powyższe wartości powinny być zatem ustalone wyłącznie w oparciu o przychody i koszty uzyskania przychodów ze źródeł, które nie są zwolnione od podatku. Analogicznie wypowiedział się Dyrektor Krajowej Izby Skarbowej w interpretacji z dnia 1 sierpnia 2018 r., nr 0114-KDIP2-3.4010.168.2018.1.MS, uznając, że „(…) zgodnie z art. 15e ust. 4 w związku z art. 7 ust. 3 ustawy o CIT, przy obliczaniu wysokości przychodów i kosztów na potrzeby kalkulacji ww. wzoru nie bierze się pod uwagę przychodów niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo wolnych od podatku, jak również dotyczących ich kosztów uzyskania przychodów.”

Stanowisko zbieżne z prezentowanym przez Wnioskodawcę wyraził również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 21 lutego 2022 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.226.2020.9.KS. Co ważne powyższe stanowisko jest już też wyrażone w jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych zarówno pierwszej, jak i drugiej instancji.

Wnioskodawca w tym miejscu wskazuje jedynie, że poniższe orzeczenia zostały wydane na gruncie art. 15e ustawy o CIT. Przepis ten - art. 15e ustawy o CIT - obowiązywał w latach 2018-2021 i został uchylony od dnia 1 stycznia 2022 r.

Niemniej jednak rozważania przedstawione w poniższych wyrokach dotyczą interpretacji art. 7 ust. 3 ustawy o CIT w kontekście obowiązującego na tamten moment art. 15e ust. 3 ustawy o CIT stanowiącego, że do przychodów i kosztów, o których mowa w ust. 1, przepis art. 7 ust. 3 stosuje się odpowiednio. Tożsamy przepis znajduje się w art. 15c ustawy o CIT, stąd też dywagacje dotyczące stosowania art. 7 ust. 3 ustawy o CIT prezentowane w poniższych wyrokach, znajdują zastosowanie również w analizowanej sprawie.

Jak zostało wyrażone w wyroku NSA z 28 października 2020 r. sygn. akt II FSK 2568/19: „Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że wynik wykładni językowej i systemowej powyższych przepisów doprowadza do wniosku, że w związku z jednoznacznym i bezpośrednim odesłaniem zawartym w art. 15e ust. 4 u.p.d.o.p. do odpowiedniego stosowania art. 7 ust. 3 u.p.d.o.p. przy wyliczaniu limitu, o którym mowa w art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p., a także nadwyżki ponad ten limit - czyli koniecznością uwzględnienia modyfikacji sposobu wyliczenia tegoż limitu i nadwyżki - nie należy uwzględniać przychodów i kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów, z których dochód nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest wolny od podatku”.

Podobnie wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 23 listopada 2021 r., sygn. akt: II FSK 1035/21, w którym uzasadnił swoje rozstrzygnięcie tym, że: „W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wynik wykładni językowej i systemowej powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że z uwagi na jednoznaczne i bezpośrednie odesłanie zawarte w art. 15e ust. 4 u.p.d.o.p. do odpowiedniego stosowania art. 7 ust. 3 u.p.d.o.p. - przy wyliczaniu limitu, o którym mowa w art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p., a także nadwyżki ponad ten limit, tj. koniecznością uwzględnienia modyfikacji sposobu wyliczenia tegoż limitu i nadwyżki - nie należy uwzględniać przychodów i kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów, z których dochód nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest wolny od podatku. W realiach faktycznych niniejszego sporu interpretacyjnego takim źródłem jest dochód osiągnięty przez spółkę z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie zezwolenia. Punktem wyjścia dla takiego wniosku jest wykładnia językowa przepisu art. 15e ust. 4 u.p.d.o.p., w którym treść umieszczonego odesłania nie pozostawia żadnych wątpliwości interpretacyjnych dotyczących konieczności uwzględnienia, przy stosowaniu wyliczenia limitu opisanego w przepisie art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p., mechanizmu ujętego w art. 7 ust. 3 u.p.d.o.p. Z kolei uwzględnienie tego mechanizmu, będące przejawem wykorzystania metody wykładni systemowej wewnętrznej doprowadza do zrekonstruowania normy materialnoprawnej potwierdzającej brak zastosowania ograniczenia przewidzianego w art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p. do dochodów uzyskiwanych z tzw. działalności strefowej. Bezpośrednio z przepisu art. 7 ust. 3 u.p.d.o.p. wynika zaś, że przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu nie uwzględnia się przychodów i kosztów działalności prowadzonej w Specjalnych Strefach Ekonomicznych - do odpowiedniego stosowania tego przepisu odsyła wprost przepis art. 15e ust. 4 u.p.d.o.p. Innymi słowy, odpowiednie stosowanie powyższych regulacji sprowadza się do przyjęcia, że z perspektywy art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p. istotne są jedynie te przychody i koszty, które dotyczą działalności opodatkowanej.”

Zbieżne z powyższym stanowisko zaprezentował również NSA w wyroku z dnia 20 stycznia 2022 r., sygn. akt: II FSK 925/21, w którym wskazał: „Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego prawidłowe jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, według którego wynik wykładni językowej i systemowej powyższych przepisów doprowadza do wniosku, że w związku z jednoznacznym i bezpośrednim odesłaniem zawartym w art. 15e ust. 4 u.p.d.o.p. do odpowiedniego stosowania art. 7 ust. 3 u.p.d.o.p. przy wyliczaniu limitu, o którym mowa w art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p., a także nadwyżki ponad ten limit - czyli koniecznością uwzględnienia modyfikacji sposobu wyliczenia tegoż limitu i nadwyżki - nie należy uwzględniać przychodów i kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów, z których dochód nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest wolny od podatku. W realiach faktycznych niniejszego sporu interpretacyjnego takim źródłem jest dochód osiągnięty przez Spółkę z działalności gospodarczej określonej decyzją o wsparciu, o której mowa w ustawie z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji. Podstawą do przyjęcia takiego wniosku jest wykładnia językowa przepisu art. 15e ust. 4 u.p.d.o.p., w którym umieszczone odesłanie nie pozostawia żadnych wątpliwości interpretacyjnych, co do konieczności uwzględnienia, przy stosowaniu wyliczenia limitu opisanego w przepisie art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p., mechanizmu ujętego w art. 7 ust. 3 u.p.d.o.p. Z kolei uwzględnienie tego mechanizmu, będące przejawem wykorzystania metody wykładni systemowej wewnętrznej doprowadza do zrekonstruowania normy materialnoprawnej potwierdzającej brak zastosowania ograniczenia z art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p. do dochodów uzyskiwanych z działalności objętej decyzją o wsparciu. Bezpośrednio z przepisu art. 7 ust. 3 u.p.d.o.p. wynika, że przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu, nie uwzględnia się przychodów i kosztów działalności objętej decyzją o wsparciu; do odpowiedniego stosowania tego przepisu odsyła przepis art. 15e ust. 4 u.p.d.o.p.”

Powyższa kwestia była również rozpatrywana przez Wojewódzkie Sądy Administracyjne w przykładowych wyrokach: wyrok WSA w Gliwicach z dn. 29 marca 2022 r., sygn. akt: I SA/Gl 1608/21, wyrok WSA w Łodzi w z dn. 15 marca 2022 r., sygn. akt: I SA/Łd 2/22. Tym samym, jak wynika z powołanych wyżej jednoznacznych i jednolitych wyroków sądów administracyjnych, na potrzeby kalkulacji limitu o którym mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT: przychodów i kosztów, o których mowa w art. 15c ust. 1, a więc przychodów i kosztów, które uwzględnia się przy kalkulacji limitu (tj. 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej) oraz przychodów i kosztów, o których mowa w art. 15c ust. 3, a więc przychodów i kosztów, które uwzględnia się przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego (tj. kwota, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym) nie uwzględnia się, jeśli te przychody (i koszty) są wolne od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna

W dniu 5 lipca 2023 r. rozpatrzyłem Państwa wniosek i wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-3.4010.281.2023.1.PC, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 7 lipca 2023 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 1 sierpnia 2023 r., które wpłynęło 7 sierpnia 2023 r., wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

Formułując zarzuty skargi, wnieśli Państwo o:

-uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości, oraz

-zasądzenie od strony przeciwnej kosztów postępowania oraz kosztów zastępstwa procesowego, wedle norm przepisanych.

Pismem z 30 sierpnia 2023 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.281.2023.2.PC udzieliłem odpowiedzi na Państwa skargę.

Postępowanie przed sądem administracyjnym

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił skarżoną interpretację wyrokiem z 14 grudnia 2023 r. sygn. akt I SA/Po 665/23.

Organ wniósł skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 17 lipca 2024 r., sygn. akt II FSK 408/24 oddalił skargę kasacyjną Organu, zatem wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 17 lipca 2024 r.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu sygn. akt I SA/Po 665/23, wpłynął do Organu 13 grudnia 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku 

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

-uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Naczelny Sąd Administracyjny oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w ww. wyrokach;

-ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Wskazać należy, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania interpretacji indywidualnej, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 lipca 2024 r., sygn. akt II FSK 408/24 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 14 grudnia 2023 r., sygn. akt I SA/Po 665/23.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.