Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych wypłaty na rzecz klientów zwrotu kwot nieautoryzowanych transakcji. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

(…) S.A. (dalej: „Bank”, „Wnioskodawca”) ma siedzibę na terytorium Polski i prowadzi działalność bankową zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe.

W ramach swojej działalności Bank oferuje usługi finansowe dla szerokiego kręgu odbiorców. Wykonywanie tego rodzaju czynności jest regulowane przepisami prawa, wymaga uzyskania stosownych zezwoleń i podlega ścisłej kontroli Komisji Nadzoru Finansowego, która dysponuje różnymi narzędziami oddziaływania na Wnioskodawcę (zezwolenia, zalecenia, regulacje i rekomendacje). Działalność Banku kontrolowana jest również przez inne, uprawnione podmioty. Bank jako instytucja zaufania publicznego stosuje najwyższe standardy bezpieczeństwa, między innymi w zakresie: ochrony powierzonych środków, obsługi klientów czy ochrony danych osobowych i danych uwierzytelniających. Bank stosuje się do przekazywanych zaleceń i rekomendacji od instytucji kontrolnych. Tworzy procedury oraz regulaminy określające szczegółowe zasady wykonywania poszczególnych czynności bankowych. Wnioskodawca stosuje polityki i procedury zarządzania ryzykiem operacyjnym i bezpieczeństwem banku. W Banku funkcjonuje stały i obligatoryjny audyt wewnętrzny, stałe systemy bezpieczeństwa i systemy zabezpieczające. Działalność prowadzona jest przy użyciu zaawansowanych technologicznie systemów kasowych, sprawozdawczych i rachunkowych. W Banku działają mechanizmy sprawdzające i kontrolne, które za zadanie mają stałą, systematyczną weryfikację procedur i systemów oraz ich wyrywkową, okresową kontrolę. Dodatkowo, Wnioskodawca dba o dobór kadry pracowniczej, merytoryczne szkolenia i okresową weryfikację wiedzy i kompetencji swoich pracowników.

W ramach swoich usług Bank oferuje prowadzenie rachunków bankowych, w tym terminowych lokat oszczędnościowych. Ich nieodłącznym elementem jest przyjmowanie wpłat i wypłat gotówki, wykonywanie transakcji płatniczych poprzez usługę polecenia zapłaty i przelewu oraz użycie karty płatniczej lub innego podobnego instrumentu płatniczego. Zasady świadczenia usług płatniczych określa ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (dalej: „UUP”). Według tej ustawy, transakcje płatnicze dokonywane na rachunkach wymagają autoryzacji przez klientów, rozumianej jako zgoda klienta (płatnika) na wykonanie transakcji płatniczej wyrażona w sposób przewidziany w umowie między klientem a Bankiem (dostawcą płatnika). Autoryzacja dokonana za pośrednictwem zdalnych kanałów komunikacji (np. w bankowości internetowej) poprzedzona jest uwierzytelnieniem, czyli procedurą umożliwiającą Bankowi weryfikację tożsamości klienta lub ważności stosowania konkretnego instrumentu płatniczego, łącznie ze stosowaniem indywidualnych danych uwierzytelniających zapewnianych klientowi przez Bank w tym celu. Usługi płatnicze wykonywane są na rzecz klientów biznesowych (podmioty prowadzące działalność gospodarczą) oraz klientów indywidualnych (osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej).

Zdarza się, że środki zgromadzone przez klientów na rachunkach stają się przedmiotem działalności przestępczej. Oszuści stosują różne socjotechniki (phishing, vishing, spoofing i inne). Podszywają się pod inną osobę lub instytucję, a ich celem jest wyłudzenie od klientów poufnych informacji, które służą do uwierzytelniania transakcji płatniczych. Przestępcy uzyskują w ten sposób loginy i hasła dostępu do bankowości internetowej klientów, kody uwierzytelniające czy kody CVC kart płatniczych. Zwykle wysyłają oni wiadomości e-mail lub SMS z linkami, których otwarcie skutkuje pobraniem złośliwego oprogramowania przez klienta lub tworzą fałszywe strony internetowe, na których klient podaje swoje dane uwierzytelniające. Bank podejmuje w tym zakresie działania edukacyjne skierowane do klientów. Publikuje informacje o praktykach stosowanych przez przestępców. Wskazuje sposoby postępowania, aby nie stali się oni ofiarami działalności przestępczej. Bank współpracuje również przy kampaniach o cyberbezpieczeństwie organizowanych przez Związek Banków Polskich.

Po wykryciu nieautoryzowanej transakcji klienci składają Wnioskodawcy reklamacje. Zgodnie z art. 46 ust. 1 UUP, w przypadku wystąpienia nieautoryzowanej transakcji płatniczej, Bank jest zobowiązany niezwłocznie, nie później jednak niż do końca dnia roboczego następującego po dniu stwierdzenia wystąpienia nieautoryzowanej transakcji, którą został obciążony rachunek klienta, lub po dniu otrzymania stosownego zgłoszenia, zwrócić klientowi kwotę nieautoryzowanej transakcji płatniczej lub przywrócić obciążony rachunek płatniczy do stanu, jaki istniałby, gdyby nie miała ona miejsca (dalej jako: „kwota nieautoryzowanej transakcji"). Bank może uchylić się od tego zobowiązania, jeśli ma uzasadnione i należycie udokumentowane podstawy, aby podejrzewać oszustwo klienta i poinformuje o tym organy powołane do ścigania przestępstw, lub też, gdy upłynął termin uprawniający klienta do wniesienia takiego roszczenia. W tym miejscu warto zaznaczyć, że ustawodawca zdecydował, że to na Banku spoczywa ciężar dowodzenia, że transakcja na rachunku klienta była autoryzowana.

W ramach procedury reklamacyjnej Bank każdorazowo weryfikuje poprawność przeprowadzenia transakcji płatniczej i inne okoliczności, które mogą mieć wpływ na indywidualną ocenę sytuacji oraz zgodnie z nałożonym na Bank ustawowym obowiązkiem dokonuje wypłaty kwoty nieautoryzowanej transakcji na rzecz klienta w ustawowym terminie. Uwzględniając jednak fakt, że ustawodawca przyjął krótki termin realizacji wypłaty (termin D+1), który upływa przed terminem udzielenia klientowi odpowiedzi na reklamację, może zdarzyć się, że Bank dokona wypłaty kwoty nieautoryzowanej transakcji na rzecz klienta w ustawowym terminie, lecz nadal będzie prowadził postępowanie reklamacyjne, zmierzając do wyjaśnienia wszystkich okoliczności zdarzenia.

W konsekwencji, może wystąpić sytuacja, że Bank będzie domagał się od klienta zwrotu wypłaconej mu wcześniej kwoty nieautoryzowanej transakcji, jeśli po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego Bank:

• wykaże, że klient dokonał autoryzacji transakcji płatniczej (art. 46 ust. 1 UUP a contrario),
• będzie miał uzasadnione i należycie udokumentowane podstawy, aby podejrzewać oszustwo ze strony klienta i poinformuje o tym w formie pisemnej organy powołane do ścigania przestępstw (art. 46 ust. 1 UUP),
• wykaże, że klient zgłosił Bankowi nieautoryzowaną transakcję płatniczą po upływie ustawowego terminu (art. 44 ust. 2 w zw. z art. 46 ust. 1 UUP),
• wykaże, że klient ponosi odpowiedzialność za nieautoryzowaną transakcję płatniczą do wysokości równowartości w walucie polskiej 50 euro, jeżeli nieautoryzowana transakcja jest skutkiem posłużenia się utraconym przez klienta albo skradzionym klientowi instrumentem płatniczym lub przywłaszczenia instrumentu płatniczego (art. 46 ust. 2 UUP),
• wykaże, że klient doprowadził do nieautoryzowanej transakcji płatniczej umyślnie albo w wyniku umyślnego lub będącego skutkiem rażącego niedbalstwa naruszenia, co najmniej jednego z obowiązków dotyczących zasad korzystania z instrumentu płatniczego, przewidzianych w zawartej z Bankiem umowie,
• potwierdzi, że klient otrzymał zwrot kwoty transakcji płatniczej za pośrednictwem akceptanta lub agenta rozliczeniowego.

Tym samym może zajść sytuacja, w której Bank dopiero po wykonaniu wypłaty kwoty nieautoryzowanej transakcji ustali, że transakcja była autoryzowana lub w sprawie zachodzą wymienione wyżej przesłanki wyłączające w całości lub części obowiązek wykonania zwrotu.

W procesie rozpatrywania reklamacji Bank może też ustalić, że wypłata kwoty nieautoryzowanej transakcji wykonana na rzecz klienta w terminie D+1 była klientowi należna. Będzie tak w przypadkach, gdy dojdzie do nieautoryzowanej transakcji oraz nie zostanie potwierdzona żadna z ww. wymienionych okoliczności, która uprawniałaby Bank do dochodzenia od klienta wypłaconej wcześniej kwoty nieautoryzowanej transakcji (np. do nieautoryzowanej transakcji doszło z wyłącznej winy oszusta, czy też klient w skutek zwykłego niedbalstwa doprowadził do nieautoryzowanej transakcji płatniczej poprzez naruszenie, co najmniej jednego z obowiązków dotyczących zasad korzystania z instrumentu płatniczego, przewidzianych w zawartej z Bankiem umowie).

Pytania

1. Czy wypłacona przez Bank na rzecz klienta indywidualnego tj. osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej kwota nieautoryzowanej transakcji płatniczej stanowi przychód, który Wnioskodawca powinien wykazać w informacji PIT-11?

2. Czy wypłacona przez Bank kwota nieautoryzowanej transakcji płatniczej stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w momencie wypłaty (poniesienia), a w przypadku uzyskania jej zwrotu od klienta Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu?

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytanie nr 2 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. W części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie nr 1) wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacona przez Bank kwota nieautoryzowanej transakcji płatniczej stanowi koszt uzyskania przychodów w momencie wypłaty (poniesienia), a w przypadku uzyskania jej zwrotu od klienta Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Uwzględniając powyższe przepisy oraz ugruntowaną praktykę orzeczniczą, przyjmuje się, że kosztem uzyskania przychodów jest wydatek spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty),
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Regulacje ustawy o CIT przewidują możliwość rozpoznania jako koszty podatkowe tych wydatków, które pozostają w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodu bądź w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

W ocenie Wnioskodawcy nie budzi wątpliwości, że dokonywane przez Bank wypłaty kwot nieautoryzowanych transakcji pozostają w ścisłym związku z prowadzoną przez Bank działalnością gospodarczą. Obowiązek ten wiąże się bowiem z usługami oferowanymi przez Bank w zakresie prowadzenia rachunków bankowych, co stanowi jeden z filarów działalności bankowej. Czynności polegające na prowadzeniu rachunków bankowych, podejmowane są przez Bank w celu osiągnięcia przychodów z tytułu świadczenia tych usług, w tym obejmujących opłaty i prowizje. Podkreślić należy również, że Bank, dokonując wypłat na rzecz klientów w związku ze złożoną reklamacją wykonuje ustawowy obowiązek wynikający z art. 46 ust. 1 UUP.

Stosownie bowiem do art. 46 ust. 1 UUP, z zastrzeżeniem art. 44 ust. 2, w przypadku wystąpienia nieautoryzowanej transakcji płatniczej dostawca płatnika niezwłocznie, nie później jednak niż do końca dnia roboczego następującego po dniu stwierdzenia wystąpienia nieautoryzowanej transakcji, którą został obciążony rachunek płatnika, lub po dniu otrzymania stosownego zgłoszenia, zwraca płatnikowi kwotę nieautoryzowanej transakcji płatniczej, z wyjątkiem przypadku gdy dostawca płatnika ma uzasadnione i należycie udokumentowane podstawy, aby podejrzewać oszustwo, i poinformuje o tym w formie pisemnej organy powołane do ścigania przestępstw. W przypadku gdy płatnik korzysta z rachunku płatniczego, dostawca płatnika przywraca obciążony rachunek płatniczy do stanu, jaki istniałby, gdyby nie miała miejsca nieautoryzowana transakcja płatnicza.

Przepisy UPP wskazują co prawda na okoliczności przenoszące odpowiedzialność za nieautoryzowane transakcje płatnicze w całości lub w części na klienta, niemniej jednak mają one bardziej złożoną konstrukcję. Wynika to z faktu, iż to na Banku spoczywa ciężar dowodzenia w sprawach o nieautoryzowane transakcje. Obejmuje on zarówno kwestie wykazania, że klient autoryzował transakcję, jak i zaistnienia okoliczności warunkujących odpowiedzialność klienta w całości lub w części za wykonanie nieautoryzowanej transakcji, co w praktyce może wymagać dłuższego czasu na weryfikację zgłoszenia niż ustawowy termin na dokonanie takiej wypłaty.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że otrzymanie reklamacji z tytułu nieautoryzowanej transakcji nie oznacza, że Bank automatycznie dokonuje wypłaty na rzecz klienta. Bank weryfikuje każde zgłoszenie. Analizowana jest poprawność przeprowadzenia transakcji płatniczej oraz inne okoliczności, które mogą mieć wpływ na indywidualną ocenę sytuacji.

Należy podkreślić, że wprowadzając regulację dotyczącą nieautoryzowanych transakcji płatniczych ustawodawca zdecydował, że w relacji pomiędzy Bankiem (dostawcą) a klientem (płatnik) to zasadniczo Bank jest obciążony ryzykiem odpowiedzialności za nieautoryzowane transakcje płatnicze. Bank nie może zwolnić się z tej odpowiedzialności nawet wtedy, gdy należycie wykonał swoje obowiązki i zachował wszelkie środki bezpieczeństwa. Przykładowo, występują sytuacje, gdy klient w sposób nieumyślny utracił dane uwierzytelniające, wskutek czego osoba trzecia wykonała na rachunku klienta nieautoryzowaną transakcję. Po stronie Banku wszystkie czynności zostały wykonane prawidłowo, lecz Bank nie może uchylić się od obowiązku wypłaty kwoty nieautoryzowane transakcji, ponieważ zachowanie klienta nie nosiło znamion rażącego niedbalstwa.

Wprowadzenie takiej regulacji miało na celu zabezpieczenie interesów klientów instytucji płatniczych. W ten sposób klienci uzyskują pewność, że gdy ich środki zdeponowane w banku staną się przedmiotem oszustwa, a co do zasady, przestrzegali oni obowiązków umownych dotyczących bezpieczeństwa instrumentów płatniczych, nie zostaną pozostawieni sami sobie. Zapewnienie tego rodzaju bezpieczeństwa klientom pozwala na utrzymanie i dalszy rozwój usług oferowanych w ramach bankowości elektronicznej.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy, obowiązek wypłaty na rzecz klienta kwoty nieautoryzowanej transakcji płatniczej wynika ze specyfiki działalności gospodarczej Wnioskodawcy i jest związany z ryzykiem jej prowadzenia. Taki wydatek jest ponoszony przez Bank, jest odpowiednio udokumentowany i wiąże się z uszczupleniem majątku Banku. Zdarzenia te są niepożądane i Bank podejmuje działania minimalizujące ich występowanie. W tym zakresie Wnioskodawca stosuje najwyższe standardy bezpieczeństwa oraz podejmuje działania edukacyjne względem klientów. Jednak pomimo wysiłków nie jest możliwe całkowite wyeliminowanie działalności oszukańczej przestępców.

Podkreślić także należy, że Bank, dokonując na rzecz klienta przedmiotowych wypłat, ma na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów oraz realizację obowiązku ustawowego. Dotyczy to również sytuacji, gdy Bank należycie wykonał swoje obowiązki. Postępowanie niezgodne z przepisami narażałaby Wnioskodawcę na postępowanie przed sądem oraz instytucjami powołanymi do kontroli działalności Banku (np. UOKiK, KNF).

Ponadto, Wnioskodawca chciałby podkreślić, że wypłata z tytułu nieautoryzowanej transakcji nie znajduje się w grupie wydatków, o których mowa art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, a w szczególności nie spełnia przesłanek określonych w pkt 22 tego przepisu. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, kosztów uzyskania przychodów nie stanowią wydatki z tytułu kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Jak już wskazano powyżej, po stronie Banku nie dochodzi do wad czy zwłoki w wykonaniu usług, a Bank ponosi odpowiedzialność za nieautoryzowane transakcje płatnicze na zasadzie ryzyka. W związku z powyższym ograniczenia dotyczące uznawania za koszt podatkowy wskazane w tym przepisie nie znajdują zastosowania do analizowanej sytuacji.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dokonywane przez Bank wypłaty kwot nieautoryzowanych transakcji stanowią koszt uzyskania przychodów Banku, zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz przez wzgląd na ekonomiczne i biznesowe uwarunkowania dokonywania wypłaty na rzecz klienta, przedmiotowa wypłata powinna zostać uznana za koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Koszty pośrednie potrącalne są w dniu ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, tj. w dniu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych.

W sytuacji, gdy po dokonaniu wypłaty kwoty nieautoryzowanej transakcji na rzecz klienta na podstawie art. 46 ust. 1 UUP w ustawowym terminie, Bank kontynuowałby postępowanie wyjaśniające, w wyniku którego zgodnie z przepisami ww. ustawy możliwe okazałoby się wyłączenie w całości lub w części odpowiedzialności Banku i otrzymanie od klienta zwrotu w całości lub w części wypłaconej uprzednio kwoty nieautoryzowanej transakcji, Bank powinien rozpoznać przychód podatkowy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne w tym różnice kursowe. Z kolei za datę powstania przychodu, zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, uznaje się za dzień otrzymania zapłaty, bowiem nie mamy w takiej sytuacji do czynienie z wynagrodzeniem Banku z tytułu świadczonej usługi, w związku z tym nie znajdą zastosowania przepisy art. 12 ust. 3a-3d ustawy o CIT.

Podsumowując, zdaniem Banku, wypłacona przez Bank kwota nieautoryzowanej transakcji płatniczej stanowi koszt uzyskania przychodów w momencie wypłaty (poniesienia), a w przypadku uzyskania jej zwrotu od klienta Bank będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu podatkowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W opisie sprawy wskazali Państwo, że Bank oferuje prowadzenie rachunków bankowych których nieodłącznym elementem jest przyjmowanie wpłat i wypłat gotówki, wykonywanie transakcji płatniczych poprzez usługę polecenie zapłaty i przelewu oraz użycie karty płatniczej lub innego instrumentu płatniczego. Transakcje płatnicze dokonywane na rachunkach wymagają autoryzacji przez klientów, rozumianej jako zgoda klienta (płatnika) na wykonanie transakcji płatniczej, wyrażona w sposób przewidziany w umowie między klientem a Bankiem. Zdarza się jednak, że środki zgromadzone przez klientów na rachunkach stają się przedmiotem działalności przestępczej i w ten sposób klienci Banku tracą pieniądze zgromadzone na rachunkach.

Bank, na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz.U. z 2024 r. poz. 30) zobowiązany jest do zwrotu klientom kwoty transakcji nieautoryzowanych, na podstawie reklamacji złożonych przez klientów. Bank zobowiązany jest do zwrotu klientowi kwoty nieautoryzowanej transakcji płatniczej lub przywrócenia obciążonego rachunku płatniczego do stanu, jaki istniałby, gdyby nieautoryzowana transakcja nie miała miejsca. Bank może się uchylić od tego zobowiązania, jeśli ma uzasadnione i należycie udokumentowane podstawy (np. oszustwo klienta, upływ terminu do wniesienia roszczenia), przy czym to na Banku spoczywa ciężar dowodzenia, że transakcja na rachunku Klienta była autoryzowana.

Może zaistnieć sytuacja, w której Bank będzie domagał się od klienta zwrotu wypłaconej mu wcześniej kwoty nieautoryzowanej transakcji w sytuacjach, gdy zwrot ten nie był zasadny. Może wiec się zdarzyć, że Bank dopiero po dokonaniu wypłaty kwoty nieautoryzowanej transakcji ustali, że transakcja była autoryzowana lub w sprawie zachodzą wymienione wyżej przesłanki wyłączające w całości lub części obowiązek wykonania zwrotu.

Państwa wątpliwości dotyczą możliwości zaliczenia kwoty nieautoryzowanej transakcji płatniczej do kosztów uzyskania przychodów oraz moment poniesienia ww. kosztów.

W Państwa ocenie ww. kwoty będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w momencie wypłaty, a w przypadku uzyskania ich zwrotu od klientów będą Państwo zobowiązani do rozpoznania przychodu.

Jak już wyżej wskazaliśmy, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty mające wpływ na podstawę opodatkowania.

W przedstawionej przez Państwa sprawie dochodzi w istocie do straty w środkach obrotowych. Są Państwo zobowiązani do zwrotu kwot w istocie skradzionych klientom, a więc w Państwa przypadku powstaje strata w środkach obrotowych dokonana na skutek oszustwa czy kradzieży, pomimo że to nie Państwo są bezpośrednio ofiarą oszustów.

W związku z brakiem w updop definicji „straty” należy to pojęcie postrzegać w rozumieniu potocznym, powszechnie używanym. I tak „strata” w języku potocznym oznacza „ubytek”, „poniesioną szkodę”, „to co się przestało posiadać”. Na ogół strata wynika ze zniszczenia, uszkodzenia, utracenia składników majątku np. w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika. Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie i z dochowaniem należytej staranności można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. W niektórych przypadkach, strata jako zdarzenie losowe, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Jednakże musi być to strata rzeczywista i prawidłowo udokumentowana. Ponadto istotnym warunkiem jest, aby strata nie powstała z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów, albo braku nadzoru nad pracownikami.

Z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że dokonują Państwo starań, aby przypadków oszustw i wyłudzeń było jak najmniej - Bank stosuje najwyższe standardy bezpieczeństwa, między innymi w zakresie: ochrony powierzonych środków, obsługi klientów czy ochrony danych osobowych i danych uwierzytelniających. Bank stosuje się do przekazywanych zaleceń i rekomendacji od instytucji kontrolnych. Tworzy procedury oraz regulaminy określające szczegółowe zasady wykonywania poszczególnych czynności bankowych. Wnioskodawca stosuje polityki i procedury zarządzania ryzykiem operacyjnym i bezpieczeństwem banku. W Banku funkcjonuje stały i obligatoryjny audyt wewnętrzny, stałe systemy bezpieczeństwa i systemy zabezpieczające. Działalność prowadzona jest przy użyciu zaawansowanych technologicznie systemów kasowych, sprawozdawczych i rachunkowych. W Banku działają mechanizmy sprawdzające i kontrolne, które za zadanie mają stałą, systematyczną weryfikację procedur i systemów oraz ich wyrywkową, okresową kontrolę. Dodatkowo, Wnioskodawca dba o dobór kadry pracowniczej, merytoryczne szkolenia i okresową weryfikację wiedzy i kompetencji swoich pracowników.

Bank podejmuje również działania edukacyjne skierowane do klientów. Publikuje informacje o praktykach stosowanych przez przestępców. Wskazuje sposoby postępowania, aby nie stali się oni ofiarami działalności przestępczej. Bank współpracuje również przy kampaniach o cyberbezpieczeństwie organizowanych przez Związek Banków Polskich.

Podejmując decyzję o wypłacie klientom kwoty nieautoryzowanej transakcji, w ramach procedury reklamacyjnej Bank każdorazowo weryfikuje poprawność przeprowadzenia transakcji płatniczej i inne okoliczności, które mogą mieć wpływ na indywidualną ocenę sytuacji oraz zgodnie z nałożonym na Bank ustawowym obowiązkiem dokonuje wypłaty kwoty nieautoryzowanej transakcji na rzecz klienta w ustawowym terminie.

Oceniając całokształt argumentacji przedstawionej we wniosku, należy zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że kwoty nieautoryzowanej transakcji co do zasady stanowią dla Państwa koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, jako koszt związany z prowadzoną przez Państwa działalnością gospodarczą, mający związek z przychodem osiąganym przez Państwa z prowadzonej działalności w zakresie prowadzenia rachunków bankowych. Dokonując na rzecz klienta przedmiotowych wypłat, mają Państwo na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów oraz realizację obowiązku ustawowego. Jak wskazali Państwo w uzasadnieniu stanowiska, wprowadzenie takiej regulacji miało na celu zabezpieczenie interesów klientów instytucji płatniczych. W ten sposób klienci uzyskują pewność, że gdy ich środki zdeponowane w banku staną się przedmiotem oszustwa, a co do zasady, przestrzegali oni obowiązków umownych dotyczących bezpieczeństwa instrumentów płatniczych, nie zostaną pozostawieni sami sobie. Zapewnienie tego rodzaju bezpieczeństwa klientom pozwala na utrzymanie i dalszy rozwój usług oferowanych w ramach bankowości elektronicznej.

Jednocześnie należy zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że wydatki te będą stanowiły koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można bowiem podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Klasyfikacja kosztów do wyżej wymienionych rodzajów kosztów uzyskania przychodu powinna odbywać się za każdym razem w oparciu o indywidualne cechy działalności podatnika, w ramach której wydatki te są ponoszone.

Z opisu sprawy jasno wynika, że zwrot kosztów nieautoryzowanych transakcji nie ma bezpośredniego związku z konkretnym, możliwym do zidentyfikowania strumieniem przychodów. Zwrot kosztów wynika ze specyfiki Państwa działalności gospodarczej i jest związany z ryzykiem jej prowadzenia, zatem stanowi koszt uzyskania przychodu inny niż bezpośrednio związany z przychodami, ujmowany w rachunku podatkowym na podstawie art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:

Natomiast w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy:

Z powyższych przepisów wynika, że podatnik jest zobowiązany do rozpoznania wydatków w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Dotyczy to jednak sytuacji, w której koszt ten można będzie ocenić jako poniesiony definitywnie.

Wskazują Państwo bowiem, że:

Jak wskazaliśmy wyżej, jednym z warunków zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest jego definitywność, tj. pewność, że wydatek ten nie zostanie podatnikowi zwrócony, a majątek podatnika – uszczuplony.

Nie jest więc możliwe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty nieautoryzowanej transakcji w przypadku, gdy procedura reklamacyjna nie została jeszcze zakończona. Jak wynika z wniosku, w momencie wypłaty środków klientowi Bank nie jest pewien, czy po wyjaśnieniu wszystkich okoliczności nie okaże się, że środki te nie powinny być przez Bank wypłacone i klient zobowiązany jest to ich zwrotu. Taka pewność co do tego, że Bank powinien wypłacić pieniądze, następuje ostatecznie po rozpatrzeniu reklamacji.

Sformułowana przez ustawodawcę definicja kosztu uzyskania przychodów nie odwołuje się do pojęć takich jak: „wydatek”, „zapłata”, „płatność”. Oznacza to, że w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jako zasadę, przyjmuje tzw. „memoriałową” (a nie „kasową”) metodę rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów. A zatem, co do zasady, nie ma znaczenia faktyczna zapłata, ale „poniesienie kosztu” na podstawie np. dokumentu bądź zapisu w systemie elektronicznym stwierdzającego rozpatrzenie reklamacji. Dopiero moment, w którym Bank rozpatrzy reklamację i uzna ponad wszelką wątpliwość, że zwrot kwoty nieautoryzowanej transakcji powinien być dokonany na rzecz klienta, będzie momentem, w którym nabędą Państwo prawo do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wtedy dopiero można taki wydatek ująć w kosztach uzyskania przychodów w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych.

Stanowisko takie wynika z faktu, że nie zawsze są Państwo w stanie stwierdzić już w momencie wypłaty kwoty nieautoryzowanej transakcji, czy ta wypłata rzeczywiście powinna mieć miejsce. Kwota ta może być więc Państwu zwrócona, zatem wydatek nie jest definitywny i nie nastąpi ostatecznie uszczuplenie Państwa majątku.

Jeżeli natomiast po przeprowadzeniu procedury reklamacyjnej okaże się, że nie powinni Państwo zwrócić klientowi kwoty nieautoryzowanej transakcji, nie zaliczą Państwo do kosztów uzyskania przychodów wypłaconej kwoty, a w przypadku jej zwrotu przez klienta - nie powstanie po Państwa stronie przychód podatkowy.

W myśl bowiem art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy:

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Z istoty podatku dochodowego wynika, że przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Za przychód można uznać tylko te wartości, które charakteryzują się definitywnym przyrostem majątku podatnika.

W związku z ewentualnym zwrotem kwoty nieautoryzowanej transakcji nie nastąpi po Państwa stronie wzrost aktywów oraz przyrost majątku - wpływy będą wynikały ze zwrotu kwot, które niesłusznie Państwo wypłacili na rzecz klientów.

Ponadto należy zwrócić uwagę na treść art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Zatem w przypadku tych wydatków, których nie zaliczyli Państwo do kosztów uzyskania przychodów ze względu na fakt, że po przeprowadzeniu procedury reklamacyjnej okazało się, że nie powinni Państwo zwrócić klientowi kwoty nieautoryzowanej transakcji, nie rozpoznają Państwo również przychodu do opodatkowania, tak jak to wynika wprost z treści art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

Podsumowując, należy wskazać, że:

• mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty nieautoryzowanych transakcji wypłacone klientom w sytuacji, gdy konieczność wypłaty tych środków nie budzi Państwa wątpliwości. Nabędą Państwo prawo do zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów w momencie, w którym zostanie rozpatrzona reklamacja ze skutkiem pozytywnym dla klienta, natomiast momentem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów będzie dzień, na który ujęto wydatek w księgach rachunkowych;
• nie mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych kwot nieautoryzowanych transakcji w sytuacji, gdy okaże się, że nie powinni Państwo dokonywać tego zwrotu na skutek wystąpienia jednej z przesłanek opisanych przez Państwa (np. to klient okazał się oszustem), ponieważ w takim przypadku nie jest to wydatek definitywny i zostanie Państwu zwrócony, więc nie wystąpi ostatecznie uszczuplenie Państwa majątku
• w przypadku zwrotu przez klienta kwoty nieautoryzowanej transakcji nie wystąpi po Państwa stronie przychód podatkowy ze względu na fakt, że nie jest to dla Państwa przysporzenie, a jedynie zwrot wydatku, który nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie możliwości zaliczenia zwrotu kwot nieautoryzowanych transakcji, ze względu na to, że nie rozróżniają Państwo skutków podatkowych sytuacji, w których zaliczenie kwot nieautoryzowanych transakcji do kosztów uzyskania przychodów nastąpi, gdy zwrot ten rzeczywiście powinien być dokonany od sytuacji, w których okaże się, że zwrot ten, na podstawie przeprowadzonej procedury reklamacyjnej, zostanie uznany za dokonany niesłusznie, należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy pamiętać, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. A zatem należy zbadać, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, podatnik zachował należytą staranność i czy poniesione straty będą następstwem zdarzeń niezależnych od Banku. Tak będzie między innymi w przypadku, gdy do strat opisanych we wniosku nie przyczynił się sam Bank działający także poprzez swoich pracowników. Taka sytuacja stanowi bowiem element nieuniknionego ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą i przesądza o celowości poniesionego wydatku.

Należy zaznaczyć, iż działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zauważyć należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im. W tym zakresie konieczne byłoby udowodnienie tego, że każda decyzja o wyrównaniu szkody klientowi opiera się na ustaleniu, że do nieautoryzowanej transakcji doszło pomimo zachowania przez Bank w swojej działalności należytej staranności, a przy nadzorze nad transakcją zachowane zostały wszelkie procedury bezpieczeństwa transakcji i weryfikacji klienta posługującego się skradzionymi danymi, przy czym należy podkreślić, że nie jest tutaj wystarczającym argumentem fakt zgłoszenia wyłudzenia do organów ścigania, ale działania podjęte w celu zapobiegania nieautoryzowanym transakcjom. Oczywistym jest również, że wina nie może leżeć po stronie klienta, gdyż Bank nie powinien wówczas pokrywać straty. Ustalenie powyższego nie jest możliwe w drodze wydania interpretacji indywidualnej, gdyż organ upoważniony do jej wydania nie może prowadzić postępowania dowodowego i dokonywać oceny zgromadzonych dowodów. Organ podatkowy jest ograniczony w tym zakresie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) i może opierać się jedynie na informacjach podanych przez podatnika. Informacje na temat zachowania należytej staranności przez podatnika i braku jego winy w zaistniałych stratach organ czerpie z treści wniosku złożonego przez Bank. W sytuacji, gdy stan faktyczny/zdarzenie przyszłe odbiega od opisu zawartego we wniosku wydana interpretacja nie zapewnia podatnikowi funkcji ochronnej, gdyż odnosi się do innej sytuacji niż występująca w rzeczywistości.

Nieprawidłowe jest również Państwa stanowisko w części dotyczącej momentu poniesienia ww. kosztów. O ile mają Państwo rację co do tego, że zwroty kwot nieautoryzowanych transakcji będą dla Państwa stanowić tzw. „koszt pośredni” potrącalny w momencie poniesienia, to jednak momentu poniesienia nie należy utożsamiać z momentem wypłaty. Jak bowiem wskazaliśmy w niniejszej interpretacji, poniesienie kosztu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest czymś innym niż zapłata, zatem wypłata kwot nieautoryzowanych transakcji będzie dla Państwa kosztem uzyskania przychodu (z uwzględnieniem stanowiska w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu ww. kwot) w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych.

Konsekwencją powyższego jest uznanie za nieprawidłowe Państwa stanowiska w zakresie obowiązku rozpoznania przychodu w przypadku otrzymania zwrotu niesłusznie wypłaconych kwot nieautoryzowanych transakcji od klientów - w takim przypadku kwoty te nie powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, a więc nie będą dla Państwa stanowiły przychodu podatkowego, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.