Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego we wniosku stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy obniżenia wartości początkowej środka trwałego o różnicę pomiędzy oszacowaną ceną nabycia odłączanych elementów Budynku, a przypadającą na nie sumę odpisów amortyzacyjnych oraz zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej z tytułu częściowej likwidacji środka trwałego. Treść wniosku jest następująca.

Opis stanu faktycznego

X. S.A. (dalej: Wnioskodawca) jest bankiem, będącym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

W 2001 roku miało miejsce połączenie Wnioskodawcy z A. S.A. (dalej: Fuzja). Połączenie Wnioskodawcy z A. S.A. nastąpiło przez przeniesienie całego majątku A. S.A. na Wnioskodawcę w zamian za akcje, które Wnioskodawca przyznał akcjonariuszom A. S.A. W wyniku Fuzji Wnioskodawca wstąpił w przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przejętej spółki, w tym kontynuował dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, których amortyzacja została rozpoczęta przez A. S.A. Kontynuacja amortyzacji miała miejsce z uwzględnieniem wysokości wartości początkowej, określonej w ewidencji środków trwałych A. S.A., dotychczasowej wysokości odpisów amortyzacyjnych oraz kontynuacji metody amortyzacji przyjętej przez przejętą spółkę.

Jednym ze środków trwałych, przejętych przez Wnioskodawcę od A. S.A. był budynek położony w (...) pod adresem (…) (dalej: Budynek).

W wyniku fuzji w 2001 roku, dane z ewidencji środków trwałych A. S.A. zostały skonwertowane do systemu finansowo - księgowego, używanego w okresie fuzji przez Wnioskodawcę. W 2005 roku miała miejsce zmiana systemu finansowo - księgowego używanego przez Wnioskodawcę. W wyniku tej zmiany, konieczna była kolejna konwersja danych i ich migracja do nowego systemu finansowo - księgowego.

W 2023 roku w Budynku rozpoczęły się roboty budowlane, mające na celu jego modernizację. W wyniku prowadzonych robót budowlanych doszło do usunięcia (odłączenia od Budynku) części składowych lub peryferyjnych Budynku (instalacji budynkowych i elementów budowlanych), które utraciły swoją przydatność gospodarczą i zostały przeznaczone do likwidacji. Nie wszystkie jednak likwidowane części składowe Budynku były wyodrębnione w ewidencji środków trwałych jako osobne środki trwałe - część z nich była ujęta w całkowitej wartości początkowej Budynku w momencie objęcia przez Wnioskodawcę własności Budynku w wyniku Fuzji. W odniesieniu do tej części składowych lub peryferyjnych ujętych w wartości Budynku (które są przedmiotem niniejszego wniosku), a nie wyodrębnionych oddzielnie w ewidencji środków trwałych, Wnioskodawca nie posiadał danych pozwalających na szczegółowe określenie wartości historycznej likwidowanych elementów Budynku.

Zgodnie z Międzynarodowym Standardem Rachunkowości 16 - Rzeczowe Aktywa Trwałe, pkt 67, Wnioskodawca był obowiązany do usunięcia ze sprawozdania z sytuacji finansowej wartości bilansowej rzeczowych aktywów trwałych w sytuacji, gdy nie przewiduje się osiągnięcia z nich przyszłych korzyści ekonomicznych z ich użytkowania i następującego po nim zbycia. Jednocześnie w sytuacji, gdzie Wnioskodawca nie był w stanie wprost wyodrębnić wartości poszczególnych, likwidowanych elementów, Wnioskodawca postąpił zgodnie z Międzynarodowym Standardem Rachunkowości 16, pkt 70, który stwierdza, że „jeśli dla jednostki nie jest wykonalne ustalenie wartości bilansowej zastąpionej części, może wykorzystać koszt zastąpienia jako wskazówkę, jaki był koszt zastąpionej części w chwili jej nabycia lub wytworzenia”. Z uwagi na brak posiadania przez Wnioskodawcę informacji o koszcie zastępowanych części Budynku z dat jego nabycia, Wnioskodawca dokonał oszacowania tego kosztu w odniesieniu do kosztów poniesionych na zastąpienie likwidowanych elementów tego środka trwałego.

Dokonana przez Wnioskodawcę częściowa likwidacja Budynku nie była związana ze zmianą rodzaju wykonywanej działalności gospodarczej ani zamiarem takiej zmiany.

W efekcie dokonanej częściowej likwidacji Budynku po stronie Wnioskodawcy powstała strata, odpowiadająca oszacowanej, niezamortyzowanej wartości odpowiadającej częściom środka trwałego, które zostały zlikwidowane przed zakończeniem ich amortyzacji. W opisywanym stanie faktycznym strata ta nie została przez Wnioskodawcę zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

Pytania

1.Czy w opisanych we wniosku okolicznościach - w sytuacji, w której wartość początkowa (cena nabycia lub koszt wytworzenia) trwale odłączonych od Budynku części nie była znana Wnioskodawcy, Wnioskodawca powinien pomniejszyć (od następnego miesiąca po odłączeniu) wartość początkową Budynku o różnicę pomiędzy oszacowaną przez Wnioskodawcę ceną nabycia odłączanych elementów Budynku a przypadającą na nie, w okresie połączenia, sumę odpisów amortyzacyjnych dla tych elementów, obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych Budynku?

2.Czy w opisanych we wniosku okolicznościach, zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 6 UPDOP, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę powstałą w wyniku częściowej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego w postaci Budynku, wynikającą z odłączenia od niego części składowych lub peryferyjnych, które utraciły swoją przydatność gospodarczą z powodu innego niż zmiana rodzaju działalności Wnioskodawcy i których wartość początkową Wnioskodawca oszacował zgodnie z opisem stanu faktycznego?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, w której wartość początkowa (cena nabycia lub koszt wytworzenia) trwale odłączonych od Budynku części środka trwałego (Budynku) nie była znana Wnioskodawcy, wartość początkową odpowiadającą tym częściom należało oszacować w sposób przyjęty przez Wnioskodawcę, przedstawiony w opisie stanu faktycznego oraz w konsekwencji – od następnego miesiąca po odłączeniu - pomniejszyć wartość początkową Budynku o różnicę między oszacowaną przez Wnioskodawcę ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonych części a przypadającą na nie, w okresie połączenia, sumę odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych Budynku.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę, powstałą w wyniku częściowej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego w postaci Budynku, wynikającą z odłączenia od niego części składowych lub peryferyjnych, które utraciły swoją przydatność gospodarczą z powodu innego niż zmiana rodzaju działalności Wnioskodawcy i których wartość początkową (cenę nabycia lub koszt wytworzenia) Wnioskodawca oszacował zgodnie z opisem stanu faktycznego i skutkującą zmniejszeniem podstawy do dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad 1

Zgodnie z przepisami prawa podatkowego, odłączenie części składowej lub peryferyjnej od środka trwałego, jeżeli ma charakter trwały, powoduje, że wartość początkowa takiego środka trwałego powinna być odpowiednio zmniejszona (o wartość netto odłączonej części), od następnego miesiąca po odłączeniu. Zgodnie z art. 16g ust. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: UPDOP), w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.

Przepisy UPDOP nie definiują pojęć części składowej ani peryferyjnej. W orzecznictwie sądowym wskazuje się, że w tym zakresie należy odwołać się do art. 47 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – kodeks cywilny, zgodnie z którym częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Ponadto, stosownie do art. 47 § 3 kodeksu cywilnego, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych. W nauce

prawa podatkowego przyjmuje się, że z uwagi na brak definicji części peryferyjnej, niezdefiniowanej również w prawie cywilnym, należy przyjąć do niej pojęcie przynależności, określone w art. 51 kodeksu cywilnego jako rzeczy ruchome potrzebne do korzystania z innej rzeczy głównej, zgodnie z jej przeznaczeniem, jeżeli pozostają z nią w faktycznym związku odpowiadającym temu celowi. Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, w której historyczna wartość początkowa (cena nabycia lub koszt wytworzenia) trwale odłączonych od Budynku części tego środka trwałego (tj. Budynku) nie była znana, Wnioskodawca powinien dokonać oszacowania tej wartości spójnie z podejściem przyjętym dla celów określenia wartości księgowej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera szczególnych regulacji, które określałyby sposób ustalenia wartości początkowej oraz wartości netto odłączanej części środka trwałego w sytuacji, w której wartość początkowa została określona globalnie dla całego środka trwałego, w tym w sytuacji, w której podatnik nabywa środek trwały w wyniku przejęcia całości praw i obowiązków podatkowych innego podatnika. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Budynek został nabyty przez Wnioskodawcę w wyniku przejęcia innego podatnika, zaś nie wszystkie części składowe Budynku były wyodrębnione w ewidencji środków trwałych poprzedniego właściciela jako osobne środki trwałe. Część z nich (będąca przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację indywidualną) była ujęta w całkowitej wartości początkowej Budynku w momencie objęcia przez Wnioskodawcę własności Budynku w wyniku Fuzji. Tym samym Wnioskodawca nie posiada danych historycznych na temat wartości początkowej poszczególnych części składowych lub peryferyjnych Budynku, będących przedmiotem niniejszego wniosku.

W takiej sytuacji, aby wiarygodnie i rzetelnie ustalić wartość części środka trwałego, prawidłowym postępowaniem jest określenie wartości początkowej takich części przy zastosowaniu odpowiedniego klucza alokacji (którego rodzaj powinien być uzależniony od okoliczności danego stanu faktycznego). W przypadku, gdy zgodnie z najlepszą wiedzą podatnika oraz specyfiką danego środka trwałego, brak jest możliwości wiarygodnej wyceny wartości części środka trwałego przy zastosowaniu określonego klucza alokacji, wycena ta (podział wartości początkowej środka trwałego) może być dokonywana np. przez wyspecjalizowany personel Wnioskodawcy lub zewnętrznego rzeczoznawcę.

Takie podejście potwierdzają interpretacje indywidualne wydawane przez organy podatkowe w podobnych sprawach, w tym m.in.:

• Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 października 2018 r., nr 0111- KDIB1-2.4010.375.2018.1.MM, zgodnie z którą w przypadku braku danych historycznych dotyczących wartości odłączanego urządzenia lub elementu stanowiącego część składową lub peryferyjną, podatnik może ustalić ich wartość w oparciu o wycenę dokonaną przez swój wyspecjalizowany personel techniczny i/lub przez zewnętrznego rzeczoznawcę;
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 lipca 2017 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.115.2017.1.AK, w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, wg którego - w związku z brakiem w UPDOP szczególnych regulacji odnoszących się do sposobu ustalania wartości początkowej części środka trwałego - podstawową metodą ustalania wartości początkowej składnika majątku po jego częściowej likwidacji jest wykorzystanie odrębnej wyceny jego poszczególnych elementów składowych. Jeśli jest to niewykonalne, należy zastosować proporcję zgodnie z własną wiedzą ekspercką, przy zastosowaniu odpowiedniego klucza alokacji. W przypadku braku możliwości wiarygodnej wyceny za pomocą powyższych metod, należy przeprowadzić wycenę z uwzględnieniem usług zewnętrznego rzeczoznawcy;
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 maja 2014 r., nr IPPB5/423-232/14-4/MW, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe w całości stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: "w przypadkach, w których Spółka nie ma możliwości przypisać odpowiedniej wartości likwidowanym częściom inwestycji w obcym środku trwałym lub też odłączanym częściom środków trwałych, znajdujących się na likwidowanej powierzchni, z uwagi na niewystarczające dane w istniejącej dokumentacji potwierdzającej nabycie (ze względu na ujęcie ich kwotami zbiorczymi), Spółka wyznacza wartość początkową powyższych składników na podstawie proporcjonalnego klucza alokacji opartego na stosunku powierzchni części likwidowanej do całej powierzchni”;
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 17 kwietnia 2013 r., nr ILPB4/423-12/13-2/DS, według której jeżeli podatnik nie posiada danych historycznych na temat wartości początkowej poszczególnych części środka trwałego, wówczas racjonalne i uzasadnione jest określenie wartości początkowej takich części przy zastosowaniu odpowiedniego klucza alokacji (przykładowo, w przypadku jednorodnych środków trwałych (rurociągów) - alokacja może być proporcjonalna długości środka trwałego). W przypadku, gdy zgodnie z najlepszą wiedzą Spółki, brak jest możliwości wiarygodnej wyceny wartości części środka trwałego przy zastosowaniu odpowiedniego klucza alokacji, wycena ta (podział wartości początkowej środka trwałego) może być dokonywana przez służby techniczne Spółki lub zewnętrznego rzeczoznawcę;
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 czerwca 2010 r., nr ILPB3/423-249/10-7/MC, według której w przypadku środka trwałego, dla którego nie jest możliwe określenie faktycznej ceny nabycia lub kosztu wytworzenia (całego środka trwałego lub poszczególnych części składowych lub peryferyjnych wchodzących w jego skład), należało przyjąć określony przez wnioskodawcę klucz alokacji, zgodnie z którym wartość początkową przypisaną podlegającej odłączeniu części linii elektroenergetycznej należy ustalić należy proporcjonalnie do udziału odłączanego fragmentu linii elektroenergetycznej w całej długości linii elektroenergetycznej stanowiącej dany środek trwały.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uważa, że w związku z brakiem znajomości wartości historycznej (ceny nabycia lub kosztu wytworzenia) odłączanych części składowych lub peryferyjnych Budynku, powinien dokonać pomniejszenia wartości początkowej Budynku - począwszy od miesiąca następującego po odłączeniu - o różnicę między oszacowaną przez Wnioskodawcę zgodnie z opisem stanu faktycznego ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonych części - a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumę odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych Budynku.

Ad 2

Co do zasady, zakończenie dokonywania odpisów amortyzacyjnych następuje w momencie zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową środka trwałego (następuje pełne umorzenie środka trwałego). W toku działalności gospodarczej zdarzają się również przypadki, gdzie zakończenie dokonywania odpisów amortyzacyjnych następuje przed dokonaniem pełnego umorzenia. Sytuacje takie mogą wystąpić m.in. w przypadku likwidacji całości lub części środka trwałego w wyniku decyzji o zaprzestaniu wykorzystania środka trwałego lub jego części, spowodowanej np.:

• zużyciem technicznym,
• utratą ekonomicznej wartości i użyteczności gospodarczej,
• decyzją o sprzedaży,
• koniecznością wymiany elementów na nowe, spełniające obowiązujące normy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 UPDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP. W myśl powyższej regulacji, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wszelkie koszty, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Aby koszt poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

a)koszt musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (przykładowo, nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);

b)koszt jest definitywny, tj. jego wartość nie została podatnikowi zwrócona w jakikolwiek sposób;

c)koszt został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

d)koszt został właściwie udokumentowany;

e)koszt nie może znajdować się w grupie kosztów, których zgodnie z art. 16 ust. 1 UPDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez niego na nabycie Budynku oraz późniejsze nakłady na niego spełniają powyższe warunki. Wnioskodawca rozpoznawał koszty uzyskania przychodów z tego tytułu poprzez odpisy amortyzacyjne.

Prowadzone od 2023 roku roboty budowlane, mające na celu modernizację Budynku, spowodowały konieczność trwałego odłączenia od Budynku (będącego środkiem trwałym, podlegającym amortyzacji) i likwidacji jego części składowych lub peryferyjnych, które utraciły swą przydatność gospodarczą, przy jednoczesnym braku zmiany rodzaju działalności przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 6 UPDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Oznacza to, że jeżeli podatnik likwiduje dany środek trwały przed jego całkowitym umorzeniem, może poniesioną z tego tytułu stratę uznać za koszt uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, pod warunkiem, że powodem decyzji o likwidacji nie jest zmiana rodzaju działalności. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że powyższe brzmienie przepisu umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nie tylko strat wynikających z całkowitej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, ale również strat powstałych z częściowej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, o ile utrata przydatności gospodarczej środka nie nastąpiła ze względu na zmianę rodzaju prowadzonej działalności. Powyższe rozumowanie zostało potwierdzone w otrzymanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 sierpnia 2015 r. o nr IPPB5/4510-592/15-2/AK.

Możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów tak rozumianej nieumorzonej wartości środka trwałego w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Wnioskodawcy oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 UPDOP, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przepisy UPDOP nie definiują pojęcia "rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej" ani jej zmiany. W ocenie Wnioskodawcy, należy tu w każdym przypadku oceniać przede wszystkim przedmiot prowadzonej przez podatnika działalności oraz to, czy cel działalności pozostaje zbliżony. Jednocześnie przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 UPDOP - jako wyjątek od ogólnej zasady zaliczania wydatków związanych z działalnością gospodarczą do kosztów uzyskania przychodów - należy interpretować ściśle. Wnioskodawca podkreśla, że od momentu Fuzji Budynek jest nieprzerwanie wykorzystywany przez niego do prowadzenia działalności gospodarczej, polegającej na świadczeniu usług bankowych. Likwidacja części składowych lub peryferyjnych Budynku nie następuje również w wyniku rozszerzenia ani ograniczenia prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli trwale odłączona, nie w pełni umorzona część składowa lub peryferyjna środka trwałego (Budynku) zostaje zlikwidowana, wobec braku stosownych regulacji normujących te kwestie, stosuje się odpowiednio przepisy UPDOP, dotyczące środków trwałych. Tym samym należy wyrazić pogląd, iż w sytuacji, gdy trwale odłączona część składowa została zlikwidowana w związku z utratą przydatności gospodarczej, to niezamortyzowaną jej wartość można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, o ile przyczyną likwidacji nie jest zmiana rodzaju działalności.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę, powstałą w wyniku częściowej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego w postaci Budynku, wynikającą z odłączenia od niego części składowych lub peryferyjnych, które utraciły swoją przydatność gospodarczą z powodu innego niż zmiana rodzaju działalności Wnioskodawcy i których wartość początkową (cenę nabycia lub koszt wytworzenia) Wnioskodawca oszacował zgodnie z opisem stanu faktycznego i skutkującą zmniejszeniem podstawy do dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych. Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tak powstałej straty - o ile utrata przydatności zlikwidowanych elementów środka trwałego nie nastąpiła w wyniku zmiany rodzaju działalności - koresponduje z obowiązkiem Wnioskodawcy pomniejszenia wartości początkowej Budynku o wartości wskazane w art. 16g ust. 16 UPDOP, do których odnosi się pytanie nr 1 w niniejszym wniosku.

Mając na uwadze powyższe argumenty, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie przedstawionego stanowiska.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytania nr 1 i 2, jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.