Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący możliwości zaliczenia kwoty wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodów. Uzupełnili go Państwo pismem z 20 grudnia 2024 r. (wpływ 20 grudnia 2024 r.) - w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) (…).

4 kwietnia 2023 r. Wnioskodawca zawarł na czas określony umowę najmu pomieszczeń biurowych, aneksowaną 5 grudnia 2023 r, 25 marca 2024 r., 17 maja 2024 r. (dalej: „Umowa").

W związku z dążeniem przez nowy zarząd Spółki do ograniczenia wydatków, Wnioskodawca wystąpił do Wynajmującego z prośbą o rozwiązanie umowy najmu przed jej terminem wygaśnięcia. Wynajmujący zgodził się na wcześniejsze rozwiązanie umowy, pod warunkiem uzyskania od Spółki zapłaty wynagrodzenia.

W dniu 23 lipca 2024 r. strony zawarły porozumienie, w którym ustalono kwotę wynagrodzenia netto, która została powiększona o podatek od towarów i usług (VAT).

Tego rodzaju porozumienie pozwala na uregulowanie kwestii finansowych związanych z przedterminowym zakończeniem umowy najmu, a także wskazuje na jasno określone zobowiązanie finansowe, które Spółka musi ponieść, aby zakończyć obowiązywanie umowy przed terminem.

31 lipca 2024 r. Wynajmujący wystawił fakturę VAT na wartość wynagrodzenia za wcześniejsze rozwiązanie Umowy powiększonego o należny podatek od towarów i usług. Zgodnie z warunkami porozumienia, płatność za to wynagrodzenie została dokonana przez częściową kompensatę z kaucją, którą Spółka wcześniej wpłaciła na rzecz Wynajmującego. Pozostała część zobowiązania została uregulowana przez Wnioskodawcę przelewem bankowym, zgodnie z terminem płatności wskazanym na fakturze.

Taka forma płatności, łącząca kompensatę z kaucją oraz przelew bankowy na pozostałą kwotę, pozwoliła Spółce na zmniejszenie bieżącego obciążenia finansowego i jednocześnie na wywiązanie się z obowiązku zapłaty w ustalonym terminie.

Z przeprowadzonej analizy ekonomicznej wynika, że zmiana lokalizacji biura pozwoliła na znaczące oszczędności. Porównanie kosztów opłat czynszowych i eksploatacyjnych w nowej i starej lokalizacji, (opłaty za media są uzależnione od rzeczywistego zużycia i nie zostały uwzględnione w analizie), wskazuje na oszczędność wynoszącą 35,35 zł na każdym metrze kwadratowym. Dla biura o powierzchni około 500 m² daje to łączną oszczędność w wysokości:

35,35zł/m² x 500m² = 17 675,00 zł w okresie miesięcznym.

Te oszczędności pozwolą w stosunkowo krótkim czasie pokryć koszty związane z wcześniejszym rozwiązaniem umowy najmu w dotychczasowej lokalizacji, co może wpłynąć na poprawę rentowności Spółki w długim okresie.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Jak wskazano we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej:

„04 kwietnia 2023 r. Wnioskodawca zawarł na czas określony umowę najmu pomieszczeń biurowych, aneksowaną 05 grudnia 2023 r, 25 marca 2024 r., 17maja 2024 r. (dalej: Umowa).

W związku z dążeniem przez nowy zarząd Spółki do ograniczenia wydatków, Wnioskodawca wystąpił do Wynajmującego z prośbą o rozwiązanie umowy najmu przed jej terminem wygaśnięcia. Wynajmujący zgodził się na wcześniejsze rozwiązanie umowy, pod warunkiem uzyskania od Spółki zapłaty wynagrodzenia. W dniu 23 lipca 2024 r. strony zawarły porozumienie, w którym ustalono kwotę wynagrodzenia netto, która została powiększona o podatek od towarów i usług (VAT)”.

Kwota wynagrodzenia związana z wcześniejszym zakończeniem umowy została ustalona przez Wynajmującego i Najemcę w zawartym między stronami Porozumieniu z dnia 23 lipca 2024 r.

Zgodnie z postanowieniami Umowy, została ona zawarta na czas określony, a jej wcześniejsze zakończenie mogło mieć miejsce tylko w przypadku naruszenia istotnych postanowień Umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy poniesiony wydatek z tytułu wynagrodzenia za wcześniejsze rozwiązanie Umowy najmu lokalu jest ekonomicznie uzasadniony z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka argumentuje, że wydatek ten został poniesiony w celu obniżenia kosztów operacyjnych, poprzez przeniesienia biura do nowej lokalizacji, co w dłuższej perspektywie ma przynieść oszczędności w zakresie opłat czynszowych. Z tego względu Spółka uważa, że poniesiony koszt należy uznać za wydatek związany z zabezpieczeniem źródła przychodów stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Koszt ten nie znajduje się w katalogu wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zapłacone wynagrodzenie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu nie jest jednoznacznie uznawane ani za karę umowną, ani też za odszkodowanie, a strony też tego wyraźnie nie określiły w zawartym Porozumieniu. W literaturze kara umowna i odszkodowanie są definiowane jako:

1.Kara umowna - jest to kwota, którą jedna strona umowy zobowiązuje się zapłacić drugiej stronie w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy. W przypadku umowy najmu kara umowna może być przewidziana w umowie, np. za zerwanie umowy przed terminem. Kara umowna ma charakter prewencyjny i jest określona w umowie.

2.Odszkodowanie - jest to kwota wypłacana w celu naprawienia szkody poniesionej przez stronę, która nie wywiązała się z umowy. W przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy najmu, wynagrodzenie, które musi zapłacić wynajmujący lub najemca, może mieć charakter odszkodowania, jeśli stanowi rekompensatę za rzeczywiste straty, jakie ponosi druga strona umowy w wyniku przedwczesnego rozwiązania umowy.

Jeśli strony zawrą w umowie postanowienie, że zapłacone wynagrodzenie za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu jest karą umowną, to wtedy jest to kara umowna. Jeśli natomiast wynagrodzenie to ma na celu naprawienie rzeczywistej szkody (np. utraty dochodów z najmu), wtedy będzie to odszkodowanie.

Podsumowując, należy wskazać, iż w omawianym przypadku zapłacone wynagrodzenie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu nie może być traktowane zarówno jako kara umowna ani też jako odszkodowanie dla Wynajmującego, mające na celu rekompensatę strat wynikających z przedwczesnego rozwiązania umowy najmu ponieważ faktycznie nie poniósł on żadnej straty. Takie stanowisko potwierdza również treść zawartego Porozumienia, które jednoznacznie wskazuje, że wynagrodzenie przysługujące Wynajmującemu nie jest karą umowną, jak również odszkodowaniem.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, które zakłada, że kwota uiszczonego wynagrodzenia na rzecz Wynajmującego z tytułu rozwiązania umowy najmu stanowi wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki poniesiony wydatek z tytułu wynagrodzenia za wcześniejsze rozwiązanie Umowy najmu lokalu jest ekonomicznie uzasadniony z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej.

Spółka argumentuje, że wydatek ten został poniesiony w celu obniżenia kosztów operacyjnych, poprzez przeniesienia biura do nowej lokalizacji, co w dłuższej perspektywie ma przynieść oszczędności w zakresie opłat czynszowych. Z tego względu Spółka uważa, że poniesiony koszt należy uznać za wydatek związany z zabezpieczeniem źródła przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „u.p.d.o.p.”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć każdy taki koszt, który łącznie spełnia następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania (w tym zwiększenia), zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwe udokumentowany,
• nie znajduje się w katalogu wydatków z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

W ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie za wcześniejsze rozwiązanie umowy spełnia wszystkie przesłanki, aby mogło zostać uznane za koszt podatkowy. W konsekwencji, wartość świadczenia może zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów na gruncie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., ponieważ:

• wynika z racjonalnego działania Wnioskodawcy i logicznego ciągu zdarzeń,
• zostało poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródeł przychodów (choćby pośrednio),
• jego poniesienie jest uzasadnione ekonomicznie,
• wynagrodzenie jest związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Należy podkreślić, że zapłata wynagrodzenia przez Wnioskodawcę stanowiła przejaw jego racjonalnego działania w obrocie gospodarczym. Poniesienie wydatku wynikało z przeprowadzonej wcześniej analizy ekonomicznej, która pokazała najbardziej opłacalny wariant działania.

Działanie to zgadza się z praktyką organów podatkowych oraz orzecznictwem sądów administracyjnych w Polsce, przykładowo:

• interpretacja indywidualna z 10 września 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.257.2021.3.ŚS, w której organ stwierdził m.in., że: „(...) wydatek z tytułu zapłaconego odszkodowania za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu spełnia ogólną przesłankę, wynikającą z dyspozycji art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., z uwzględnieniem art. 16 ust. 1, tym samym może być uznany za koszt uzyskania przychodów Spółki";
• interpretacja indywidualna z 6 maja 2020 r., sygn. IPPB3/4510-833/15-3/S/DP/SP, w której organ uznał za prawidłowe następujące stanowisko wnioskodawcy: „Zarówno sądy, jak i organy podatkowe stoją na stanowisku, że kosztem uzyskania przychodu nie mogą być tylko i wyłącznie kary umowne lub odszkodowania, o których mowa w tym przepisie. Zatem odszkodowania oraz kary umowne mogą, co do zasady, stanowić koszt podatkowy, o ile zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. W ocenie Spółki wydatki pozostające w związku z rezygnacją lub rozwiązaniem umowy najmu, która została zawarta na czas określony, a jej strony postanowiły ją przedterminowo rozwiązać za porozumieniem, nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., stąd mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu z uwagi na spełnienie ogólnych warunków";
• wyrok WSA w Poznaniu z 25 maja 2023 r., sygn. I SA/Po 58/23: „Sądy wielokrotnie wypowiadały się w kwestii m.in. kar umownych za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, wskazując, że gospodarczo racjonalne decyzje, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, w związku z negatywną zmianą okoliczności lub rozwojem działalności gospodarczej, mogą skutkować koniecznością podejmowania działań zmierzających do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów i ponoszenia w związku z tym wydatków, które można zakwalifikować do kosztów podatkowych w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Wydatki z tytułu kary umownej związanej z wcześniejszym rozwiązaniem umowy najmu spełniają kryteria wskazane w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Mogą zatem zostać zakwalifikowane, jako koszty uzyskania przychodu";
• wyrok NSA z 14 stycznia 2021 r., sygn. II FSK 2230/20: „Interpretując art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. należy kierować się przesłankami zdrowego rozsądku przy dokonywaniu oceny racjonalności poniesienia przez danego podatnika kosztu przez pryzmat faktów zaistniałych po dacie podjętych decyzji o charakterze gospodarczym. W procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów, ale również do ograniczania kosztów ich uzyskania, przy czym obie te wielkości muszą być ujmowane globalnie. Wydatki takie jak opisane w rozpatrywanej sprawie, mogą zatem, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Podsumowując, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w rozpoznawanej sprawie, wydatki z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu spełniają kryteria wskazane w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a zatem mogą zostać zakwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu Skarżącej.";
• wyrok NSA z 16 lutego 2021 r. o sygn. II FSK 3813/18: „W dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, poniesienie pewnych wydatków (zapłata kwoty odszkodowania czy też kary umownej) może ograniczać wydatki, które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Konieczne jest więc, aby, kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy, uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone oraz konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia umowy najmu. Powoduje to, że zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, użycie w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. zwrotu »w celu« oznacza, że nie zawsze wydatek przynieść musi skutek w postaci osiągnięcia przychodu. Dla oceny, czy dany wydatek został poczyniony w celu zachowania lub zabezpieczenia jego źródła, należy mieć na względzie charakter związku przyczynowo- skutkowego między kosztem a przychodem. W przypadku odszkodowań, kar umownych i innych wydatków, wynikających z odstąpienia lub przedterminowego rozwiązania umowy przez podatnika, w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęto, że wykazują one związek z przychodami, gdy podatnik ma na uwadze możliwość osiągnięcia, choćby nawet potencjalnie, jakiegoś przychodu, czy to z określonej innej transakcji, czy też na skutek redukcji kosztów pośrednich, czyli ogólnych, dotyczących całej działalności (...) wydatki z tytułu kary umownej związanej z wcześniejszym rozwiązaniem umowy najmu spełniają kryteria wskazane w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Mogą zatem zostać zakwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu";
• wyrok NSA z 7 listopada 2017 r. sygn. II FSK 1125/16 przedmiotem, którego była opłata za wcześniejsze rozwiązanie umowy, sądy zarówno WSA i NSA – reprezentują stanowisko, że taki wydatek może się znaleźć w kosztach uzyskania przychodu. W ocenie sądów zapłata tzw. „odstępnego” może ograniczyć straty w prowadzonej działalności gospodarczej. W ocenie NSA związek z przychodem może przejawiać się choćby w zaoszczędzeniu wydatków na zapłatę należnego czynszu do końca obowiązywania umowy najmu, której firma nie mogła z wynajmującym rozwiązać. NSA podkreśla także w tym wyroku, że w procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży nie tylko do maksymalizacji zysków - przychodów, ale również do minimalizacji strat;
• wyrok NSA z 28 marca 2014 r. sygn. II FSK 1728/12: „Odszkodowanie zapłacone za wcześniejsze rozwiązanie umowy zawartej na czas określony może stanowić koszt uzyskania przychodów, jeżeli celem rozwiązania takiej umowy było zakończenie nierentownego kontraktu”.

W orzecznictwie podkreśla się, że nie jest istotne, jak świadczenie zostanie nazwane: wynagrodzenie, odszkodowanie, kara umowna itp. Ważne jest, by z obiektywnego porównania wartości tego dodatkowego wynagrodzenia z wysokością potencjalnych ciężarów możliwych do poniesienia przez podatnika wynikał gospodarczy, finansowy sens takiej operacji. W istocie chodzi bowiem o przeprowadzenie analizy, dokonania swoistego „ważenia”, co w konkretnym przypadku jest dla podatnika - przedsiębiorcy korzystniejsze ze względów ekonomicznych: kontynuowanie dotychczasowego stosunku prawnego (np. umowy najmu) czy też rozwiązanie umowy, powiązane z obowiązkiem wypłaty drugiej stronie określanego świadczenia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: ustawa o CIT):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a.„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b.„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c.„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podatnik, oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Z treści wniosku wynika, że w 2023 r. zawarli Państwo umowę najmu powierzchni biurowych. W związku z decyzją o ograniczaniu wydatków wystąpili Państwo do Wynajmującego z prośbą o rozwiązanie umowy najmu przed terminem wygaśnięcia. Wynajmujący zgodził się na wcześniejsze rozwiązanie umowy pod warunkiem uzyskania od Spółki zapłaty wynagrodzenia. Strony zawarły porozumienie, w którym ustalono kwotę wynagrodzenia netto, którą powiększono o podatek od towarów i usług.

31 lipca 2024 r. Wynajmujący wystawił fakturę VAT zgodnie z warunkami porozumienia, a płatność za to wynagrodzenie została dokonana przez częściową kompensatę z kaucją, którą wcześniej Spółka wpłaciła na rzecz Wynajmującego. Pozostała część zobowiązania została uregulowana przelewem bankowym, zgodnie z terminem płatności wskazanym na fakturze.

Z treści podpisanego Porozumienia jasno wynika, że wynagrodzenie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy nie jest ani karą umowną ani odszkodowaniem dla Wynajmującego.

Z przeprowadzonej przez Państwa analizy ekonomicznej wynika, że zmiana lokalizacji biura pozwoliła na znaczące oszczędności. Również porównanie kosztów opłat czynszowych i eksploatacyjnych w nowej i starej lokalizacji wskazuje na oszczędność rzędu kilkunastu tysięcy miesięcznie. Wpływa to na zwiększoną rentowność Spółki.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy wynagrodzenie z tytułu rozwiązania umowy najmu stanowi wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Przede wszystkim należy mieć na uwadze, że „celowy” wydatek to przede wszystkim ten, który racjonalnie przyczynia się do osiągnięcia przychodu, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Działania takie muszą mieć zatem charakter pozytywny, wpływający na przychód podatkowy.

Jednoznacznie wskazali Państwo, że decyzja o zmianie lokalizacji biura przyniosła zdecydowane oszczędności, które przewyższają poniesione koszty z tytułu wypłaty wynagrodzenia dla Wynajmującego z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 za koszty uzyskania przychodów nie uważa się:

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych, ponieważ wiąże się z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Jednocześnie wskazać należy, że kary umowne i odszkodowania z innego tytułu, które nie zostały wymienione w zamkniętym katalog, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem istnienia związku przyczynowego pomiędzy karą lub odszkodowaniem a możliwością uzyskania przychodu.

Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku przewidywał, że poniesiony wydatek przysporzy mu przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów. Koszty związane z działalnością gospodarczą, oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania, nie mogą też obciążać budżetu państwa skutkami zaniedbań przedsiębiorcy, powodujących zmniejszenie jego wpływów - ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na Skarb Państwa.

Biorąc pod uwagę fakt, że wypłata Wynagrodzenia nie wiąże się ani z zapłatą kary wynikającej z umowy, ani nie jest odszkodowaniem oraz to, że wydatek ten nie został wymieniony w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, po dokonaniu oceny jego racjonalności oraz uzasadnienia gospodarczego, należy stwierdzić, że wykazuje on związek przyczynowo-skutkowy z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jak bowiem wskazali Państwo, wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu nastąpiło m.in. w związku z chęcią zmniejszenia ponoszonych wydatków – analiza wykazała, że oszczędności sięgają kilkunastu tysięcy złotych miesięcznie, co przewyższa poniesione koszty wynagrodzenia.

Wskazane wyżej okoliczności stanowią podstawę do uznania, że wydatek w postaci Wynagrodzenia dla Wynajmującego został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania jego źródła.

Podsumowując, wynagrodzenie z tytułu rozwiązania umowy najmu stanowi wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać w całości za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Wskazać należy, że powołane we wniosku interpretacje indywidualne oraz wyroki sądowe zostały wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.