Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Wynagrodzenie wypłacone przez Spółkę na rzecz Zbywcy powinno stanowić koszt uzyskania przychodu inny niż bezpośrednio związany z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), potrącalny jednorazowo w dacie poniesienia.

Uzupełnili go Państwo, w odpowiedzi na wezwanie pismem z 27 stycznia 2025 r. (wpływ w tym samym dniu).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o nieograniczonym obowiązku podatkowym w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja (…)

Spółka oraz jej jedyny udziałowiec tj. A GmbH (dalej: „Zbywca”), należą do międzynarodowej grupy kapitałowej. Zbywca jest niemieckim rezydentem podatkowym, również prowadzącym (…) oraz dystrybucji oferowanych produktów.

W wyniku wewnątrzgrupowych ustaleń podjęta została decyzja o przeniesieniu funkcji produkcyjnej Zbywcy obejmującej produkcję zakrętek do zakładu produkcyjnego Spółki. W ramach transferu funkcji produkcyjnej Spółka nabyła środki trwałe składające się na linię produkcyjną Zbywcy, w oparciu, o które kontynuuje ona obecnie swoją działalność.

Rezultatem przedmiotowej transakcji było zwiększenie zdolności produkcyjnych Wnioskodawcy, a także planowane uzyskanie dalszych korzyści ekonomicznych w długim okresie, w tym zwiększenie potencjału do generowania przychodów.

Biorąc pod uwagę, że doszło do przeniesienia na Spółkę potencjału do generowania zysków oraz jednocześnie rezygnacji Zbywcy z posiadanej uprzednio funkcji produkcyjnej w zakresie (…), Spółka zobowiązała się do wypłaty na rzecz Zbywcy wynagrodzenia w postaci tzw. „exit fee” (dalej: „Wynagrodzenie”).

Wysokość Wynagrodzenia została określona po przeprowadzeniu analizy przekazywanego potencjału do generowania zysków, a Zbywca wystawił w dniu 29 lipca 2024 roku fakturę na rzecz Spółki, w kwocie wynikającej z dokonanej wyceny.

Wnioskodawca, w oparciu o wystawioną fakturę, uregulował płatność z tytułu Wynagrodzenia, ponosząc ciężar ekonomiczny tego wydatku.

Wnioskodawca pragnie przy tym podkreślić, że Wynagrodzenie nie stanowi opłaty za nabycie środków trwałych wchodzących w skład przenoszonej na rzecz Spółki linii produkcyjnej. Wynagrodzenie z tego tytułu zostało uregulowane przez strony w sposób odrębny.

Jednocześnie, Spółka informuje, że dla potrzeb bilansowych, planuje ująć Wynagrodzenie w księgach rachunkowych jako rozliczenie międzyokresowe kosztów (czynne). Przy czym, na chwilę obecną ostateczna decyzja w tym zakresie nie została jeszcze podjęta i Wnioskodawca nie może całkowicie wykluczyć, że w wyniku podjętych konsultacji z audytorem, konieczne będzie ujęcie Wynagrodzenie dla celów rachunkowych w drodze jego skapitalizowania do wartości początkowej nabytych w ramach przeniesionej linii produkcyjnej środków trwałych.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące sposobu ujęcia Wynagrodzenia jako kosztu uzyskania przychodu.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 27 stycznia 2025 r. wskazali Państwo, że:

1)Wynagrodzenie „exit fee” (dalej: ,,Wynagrodzenie”) wypłacone przez Spółkę na rzecz A GmbH (dalej: ,,Zbywca”) zostało poniesione w celu osiągnięcia, zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów. Co więcej należy stwierdzić, że ponieważ jest to opłata za przeniesienie na rzecz Wnioskodawcy funkcji produkcyjnej Zbywcy i potencjału do generowania sprzedaży i zysku, dokonana opłata wpłynie na możliwość osiągnięcia dodatkowych przychodów przez Wnioskodawcę.

Tak jak zresztą Wnioskodawca wskazał już w opisie stanu faktycznego we wniosku, rezultatem przedmiotowej transakcji było zwiększenie zdolności produkcyjnych Wnioskodawcy, a także planowane uzyskanie dalszych korzyści ekonomicznych w długim okresie, w tym zwiększenie potencjału do generowania przychodów.

W konsekwencji, koszty „exit fee” poniesione przez Wnioskodawcę miały na celu właściwe rozliczenie transakcji, w ramach której Wnioskodawca nabył dodatkowe funkcje produkcyjne w segmencie produkcji (…), dzięki którym wzrósł jego potencjał produkcyjny, przekładając się tym na możliwość generowania zwiększonych przychodów.

Podsumowując, Wynagrodzenie ponoszone jest w celu m.in. zwiększenia zdolności produkcyjnych, dalszego uzyskiwania korzyści ekonomicznych w długim okresie oraz zwiększenia potencjału do generowania przychodów, a co za tym idzie – Wynagrodzenie w postaci „exit fee” zostało poniesione przez Wnioskodawcę w celu uzyskania przychodu.

2)Wnioskodawca wskazuje, że wartość Wynagrodzenia „exit fee” z tytułu przeniesienia funkcji produkcyjnej została ustalona na podstawie zewnętrznej analizy sporządzonej przez niezależny podmiot, zgodnie z powszechnie stosowanymi standardami wyceny. W związku z tym można uznać, że wynagrodzenie w postaci „exit fee” jest zgodne z warunkiem ceny rynkowej określonym w art. 11c ustawy o CIT.

Pytanie

Czy Wynagrodzenie wypłacone przez Spółkę na rzecz Zbywcy powinno stanowić koszt uzyskania przychodu inny niż bezpośrednio związany z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, potrącalny jednorazowo w dacie poniesienia?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, Wynagrodzenie stanowi koszt pośrednio związany z przychodami Spółki i wydatek ten powinien być ujęty w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo w dacie poniesienia, bez względu na sposób rozliczenia tego wydatku dla celów bilansowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., zwanej dalej: „Ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z ogólnie przyjętą wykładnią powyższego przepisu, za koszt uzyskania przychodu może zostać uznany jedynie taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

a)jest poniesiony przez podatnika, tj. pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

b)jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

c)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

d)poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

e)został właściwie udokumentowany;

f)nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W opinii Wnioskodawcy, wydatek z tytułu Wynagrodzenia będzie spełniał wszystkie powyższe warunki.

Zdaniem Spółki, wynika to w pierwszej kolejności z faktu, że wydatek z tytułu zapłaconego Wynagrodzenia został faktycznie poniesiony przez Wnioskodawcę. Wydatek ten został bowiem zafakturowany przez Zbywcę, a następnie pokryty ze środków pieniężnych Wnioskodawcy.

W odniesieniu do drugiej z ww. przesłanek wskazać także należy, że Spółka nie otrzymała i nie jest w żaden sposób planowane dokonanie zwrotu środków wypłaconych na rzecz Zbywcy. W konsekwencji Spółka poniosła całkowity ekonomiczny ciężar przedmiotowych wydatków.

Jednocześnie, Wynagrodzenie zostało poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Należy bowiem zwrócić uwagę, że zgodnie z brzmieniem przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów mogą być zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i wydatki, których nie można przypisać do określonych przychodów, ale których poniesienie nastąpiło z zamiarem zachowania, czy też zabezpieczenia źródła przychodów osiąganych w przyszłości.

W tym kontekście należy zwrócić uwagę, że ze względu na powiązania między Spółką oraz Zbywcą, w celu ustalenia rynkowych warunków rozliczeń należy uwzględnić przepisy z obszaru cen transferowych, w tym w szczególności § 16 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 2018 roku w sprawie cen transferowych w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1129 ze zm.; dalej: „Rozporządzenie TP”), zgodnie z którym w przypadku restrukturyzacji (rozumianej jako zmiana profilu funkcjonalnego danego podmiotu, w niniejszej sprawie skutkująca przejęciem części dotychczasowych funkcji Zbywcy przez Spółkę) przy badaniu porównywalności uwzględnia się również zasadność wprowadzenia i wysokość wynagrodzenia wypłaconego w ramach restrukturyzacji.

Zgodnie natomiast z § 18 Rozporządzenia TP, jeżeli do określenia wynagrodzenia z tytułu restrukturyzacji została wybrana technika wyceny oparta o wycenę przyszłych oczekiwanych korzyści ekonomicznych, to wycenie podlegają łącznie przenoszone funkcje, aktywa, kategorie ryzyka, w tym korzyści, efekty synergii oraz szanse.

Powołane regulacje wskazują więc bezpośrednio na możliwość wystąpienia po stronie dokonującej przeniesienia określonych funkcji prawa do wynagrodzenia (innego aniżeli wynagrodzenie za przenoszone w ramach restrukturyzacji środki trwałe). Tym samym należy zauważyć, że wypłaty wynagrodzenia z tytułu przeniesienia określonych funkcji lub aktywów lub ryzyk są nieodłącznym elementem występującym przy restrukturyzacjach działalności w ramach grup kapitałowych (tzw. „exit fee”).

W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy, uwzględniając treść art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o CIT oraz § 16-18 Rozporządzenia TP, należy uznać, że zapłacone Wynagrodzenie jest ściśle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, warunkując prawidłowość rozliczenia transakcji gospodarczej z podmiotem powiązanym (Zbywcą).

Jednocześnie, w kontekście powyższych przepisów Wnioskodawca wskazuje, że zapłata Wynagrodzenia za przeniesienie funkcji produkcyjnej jest formą wynagrodzenia za przejęcie źródła przychodów i elementem prawidłowego oraz zgodnego z przywoływanymi wcześniej przepisami rozliczenia pomiędzy stronami. Co równie istotne, wypłata Wynagrodzenia jest również ze wszech miar uzasadniona w realiach rynkowych, gdyż racjonalnie działający podmiot gospodarczy nie wyzbyłby się swojego źródła dochodów na rzecz innego podmiotu bez stosownej opłaty czy innego ekwiwalentu.

Nie powinno ulegać również wątpliwości, że – jak zostało powyżej wykazane – Wynagrodzenie stanowiące prawidłowy i konieczny element transakcji polegającej na przejęciu przez Spółkę funkcji produkcyjnej Zbywcy, realizowanej w oparciu o dodatkowo nabyte aktywa, należy uznać za wydatek poniesiony w celu zwiększenia możliwości produkcyjnych Wnioskodawcy, a co za tym idzie zwiększenia generowanych przychodów ze zbycia wytworzonych towarów.

Tym samym, Wynagrodzenie jako warunek nabycia linii produkcyjnej, stanowi w opinii Spółki uzasadniony ekonomicznie wydatek, poniesiony w celu uzyskania przychodów, jak również zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów (poprzez umocnienie potencjału produkcyjnego).

Ponadto, same przepisy podatkowe (w szczególności art. 11c ustawy o CIT, nakazujący stosowanie przez podmioty powiązane warunków rynkowych) uznają zasadność występowania takiego wynagrodzenia.

Dalsza analiza okoliczności przedstawionych we wniosku również prowadzi do konkluzji, iż wydatek z tytułu Wynagrodzenia będzie spełniał kolejne przesłanki do zakwalifikowania go na gruncie ustawy o CIT jako kosztu uzyskania przychodu Spółki. Przedmiotowy wydatek został bowiem prawidłowo udokumentowany oraz nie został wymieniony w katalogu wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie, w celu określenia momentu rozpoznania kosztów podatkowych, istotne znaczenie ma związek, w jakim wydatek pozostaje wobec uzyskiwanych przychodów. Na tej podstawie, wyróżnia się koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie).

W myśl art. 15 ust. 4 ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Z kolei, w świetle art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Przy czym, jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jednocześnie, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu innego niż bezpośrednio związany z przychodami należy przyjąć dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury lub rachunku, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Terminy „bezpośredniego” i „pośredniego” związku kosztu z przychodem nie zostały zdefiniowane w ustawie o CIT, w związku z czym konieczne jest odwołanie się do dorobku interpretacyjnego.

Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS” lub „Organ”) przedstawionym w interpretacji indywidualnej z dnia z 10 lutego 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.26.2023.1.EJ: „pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągania. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy”.

W tym kontekście, w opinii Wnioskodawcy, należy uznać, że wydatek z tytułu Wynagrodzenia jest ponoszony w związku z przyszłymi przychodami Spółki. Niemniej, zdaniem Wnioskodawcy, Wynagrodzenie nie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnego przychodu i nie jest możliwe jego jednoznaczne przypisanie do danego przychodu lub danego towaru czy też produktu.

W konsekwencji, mając także na uwadze cytowane powyżej stanowisko Organu, Spółka stoi na stanowisku, że wydatek poniesiony tytułem Wynagrodzenia powinien stanowić koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodami (tzw. koszt pośredni).

W tym miejscu, Wnioskodawca pragnie także podkreślić, iż Wynagrodzenia nie można bezpośrednio utożsamiać z wydatkami na nabycie środków trwałych składających się na linię produkcyjną przejętą od Zbywcy. Przede wszystkim, choć Wynagrodzenie niewątpliwe stanowi niezbędny element rozliczeń między stronami tej szeroko pojętej transakcji, to jednak jego cel i charakter jest zgoła odmienny – Wynagrodzenie ma za zadanie rekompensować Zbywcy utracony potencjał do generowania zysku, a nie odpowiadać cenie transferowanych aktywów. Co więcej, jak już wskazano na wstępnie, Zbywca i Spółka dokonały odrębnych rozliczeń z tytułu samego przeniesienia środków trwałych i zdaniem Spółki, to te odrębne rozliczenia powinny stanowić samodzielną podstawę dla określenia wartości początkowej nabytych w ramach analizowanej transakcji aktywów.

Reasumując, ze względu na:

-brak możliwości powiazania Wynagrodzenia z konkretnymi wytwarzanymi produktami ani osiąganymi na ich zbyciu przychodami (a nawet ustalenia w jakich dokładnie okresach/ów przychód powstanie), oraz

-brak możliwości przypisania Wynagrodzenia do nabytych odrębnie środków trwałych składających się na przejętą od Zbywcy linię produkcyjną,

wydatek z tytułu Wynagrodzenia należy zakwalifikować do kosztów o charakterze pośrednim związanych zarówno z osiąganiem przychodów w przyszłości jak i ogólnym funkcjonowaniem Spółki, w tym zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów poprzez zwiększenie potencjału produkcyjnego Wnioskodawcy.

Analogiczne stanowisko zostało prezentowane przez DKIS w interpretacji indywidualnej z dnia 21 kwietnia 2021 r., gdzie Organ uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe i stwierdził, że: ,,Zapłaty Exit-Fee nie można zaliczyć do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów, a zatem wydatek ten nie mieści się w dyspozycji norm prawnych określonych w art. 15 ust. 4, 4b oraz 4c ustawy CIT określających zasady rozpoznania kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Nie można bowiem przyporządkować konkretnej wartości kosztu do konkretnej wartości sprzedaży w danym roku podatkowym. W konsekwencji koszt zapłaty Exit-Fee należy uznać za pośredni koszt podatkowy. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. W konsekwencji, taki koszt będzie potrącalny w momencie poniesienia określonym zgodnie z art. 15 ust. 4e cytowanego przepisu, tj. w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury/rachunku”.

Stanowisko to zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych DKIS, przykładowo:

-interpretacji indywidualnej z 12 sierpnia 2024 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.276.2024.4.AK;

-interpretacji indywidualnej z 18 sierpnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.329.2023.3.JKU;

-interpretacji indywidualnej z 27 września 2022 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.53.2022.1.KW.

W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy, Wynagrodzenie powinno stanowić koszt pośredni, który, ze względu na ujęcie go księgach w 2024 roku, na podstawie wystawionej na rzecz Spółki faktury, należy rozpoznać dla celów CIT jednorazowo w 2024 roku.

Jednocześnie, w opinii Spółki, bez znaczenia dla powyższej konkluzji pozostaje sposób rozliczenia tego kosztu dla celów bilansowych. W szczególności, ze względu na powszechnie przyjętą i potwierdzaną przez Organy autonomię prawa podatkowego względem regulacji rachunkowych, ewentualnie rozliczanie Wynagrodzenia w czasie dla celów rachunkowych (czy to w ramach czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów czy poprzez amortyzację bilansową), nie może modyfikować zasady jednorazowego ujęcia kosztu pośredniego dla celów CIT.

W związku z powyższym w pełni wystarczające jest, aby dany wydatek został ujęty w księgach rachunkowych (nie dotyczy to kosztów rezerw ani biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów), aby ten moment uznać za moment poniesienia pośredniego kosztu uzyskania przychodu, niezależnie od jego rachunkowego rozliczenia.

Powyższe stanowisko potwierdzono m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 24 marca 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.34.2022.2.BD, gdzie Organ wskazał, że: ,,(…) exit-fee stanowi koszt pośrednio związany z przychodami i wydatek z tego tytułu powinien być ujmowany w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo w dacie poniesienia, bez względu na sposób rozliczenia tego wydatku dla celów bilansowych”.

Reasumując, Wnioskodawca wskazał, iż w jego ocenie, Wynagrodzenie stanowi koszt pośrednio związany z przychodami Spółki i wydatek ten powinien być ujęty w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo w dacie poniesienia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-  w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-  w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym

interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.