Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym oraz nie korzysta z tzw. estońskiego CIT. Działalność wnioskodawcy polega na realizowaniu inwestycji deweloperskich.

(…) Wnioskodawca nabył od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej własność nieruchomości gruntowej za cenę (…) zł. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta pod realizację inwestycji deweloperskiej. Cena sprzedaży miała być uiszczona przelewem na rachunek sprzedającej w terminie (…).

Strony umowy sprzedaży ustaliły również, że zapłata ww. ceny nastąpi w inny sposób aniżeli gotówką, w tym poprzez zawarcie umowy odnowienia. Wnioskodawca co do zapłaty ceny wraz z odsetkami złożył w akcie notarialnym oświadczenie o poddaniu się egzekucji w trybie art. 777 § 1 pkt 4 k.p.c. Nadto w ramach zabezpieczenia ceny wraz z należnościami ubocznymi na sprzedawanej nieruchomości została ustanowiona hipoteka umowna (…) zł.

W tym samym dniu, tj. (…) została dodatkowo zawarta umowa odnowienia pod warunkiem wraz z umową zobowiązującą do przeniesienia własności. Zgodnie z umową, Wnioskodawca zobowiązał się w zamian za umorzenie należności z tytułu ceny sprzedaży wierzytelności wraz z odsetkami do zawarcia umowy ustanowienia odrębnej własności lokali wraz z umową przeniesienia własności na rzecz sprzedającej dwóch lokali, które mają powstać w związku z inwestycją deweloperską realizowaną na zakupionej nieruchomości wraz z umową podziału do korzystania wspólnej (umowa odnowienia). Jednocześnie w związku z wykonaniem powyższych zobowiązań sprzedająca w umowie ustanowienia odrębnej własności ww. lokali i przeniesienia ich własności miała wyrazić zgodę na wykreślenie ww. hipoteki oraz zrzec się dochodzenia jakichkolwiek roszczeń wynikających z umowy sprzedaży nieruchomości zawartej (…) w szczególności prawa do nadania temu aktowi klauzuli wykonalności, w zakresie w jakim dotyczy egzekucji.

Przedmiotowa umowa odnowienia została zawarta pod warunkiem, iż (…) inwestycja deweloperska zostanie zrealizowana, w tym zostanie wydana decyzja zezwolenie na użytkowanie oraz zostanie wydane zaświadczenie o samodzielności lokali. Dopiero z chwilą spełnienia się warunku nastąpi umorzenie (wygaśnięcie) zobowiązania Wnioskodawcy do zapłaty na rzecz sprzedającej kwoty (…) zł tytułem sprzedaży wraz ze wszystkimi należnymi odsetkami i powstanie nowego zobowiązania przeniesienia na sprzedającą własności dwóch lokali mieszkalnych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej i 3 miejsc postojowych. Do przeniesienia własności miało dojść w terminie 3 miesięcy od daty ziszczenia się warunku dot. uzyskania zaświadczenia o samodzielności lokali.

Wskazana umowa przewidywała również, że w przypadku opóźnienia Spółki z zawarciem umowy przeniesienia sprzedającej przysługiwała kara umowna (…). Zapłata kary umownej miała nastąpić gotówką przy zawarciu umowy przeniesienia.

Spółka do dnia (…) nie przeniosła na sprzedającą własności ww. lokali. Sprzedająca nie odstąpiła od umowy (…). Strony ustaliły, że pomimo upływu terminu (…) do umowy odnowienia dojdzie po spełnieniu wszystkich warunków w tym do zakończenia budowy i uzyskania zaświadczenia o samodzielności lokali. Wszystkie trzy warunki niezbędne do zawarcia umowy odnowienia zostały spełnione (…).

Ostatecznie (…) doszło do zawarcia umowy odnowienia oraz przeniesienia własności, w której to umowie po pierwsze doszło do przedłużenia terminu spełnienia warunków pierwotnie wyznaczonego na dzień (…), na dzień (…) i w związku z tym przewidziana w umowie (…) kara umowna nie została w ogóle naliczona; po drugie zgodnie z umową odnowienia zobowiązanie Wnioskodawcy co do zapłaty ceny sprzedaży, tj. (…) zł wraz z odsetkami umownymi zostało umorzone a Wnioskodawca w zamian przeniósł na sprzedającą własność dwóch lokali mieszkalnych wraz z odpowiednimi udziałami we własności nieruchomości wspólnej. Umowa odnowienia została zawarta na podstawie art. 506 §1 k.c.

Pytanie

Czy w związku z zawartą (…) umową odnowienia wraz z przeniesieniem własności i umorzeniem zobowiązań Wnioskodawcy, tj. (…) zł tytułem ceny sprzedaży oraz kwoty odsetek umownych po stronie Wnioskodawcy powstał przychód do opodatkowania?

Państwa stanowisko w sprawie

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji przychodu a jedynie zawiera zakres przychodów opodatkowanych tym podatkiem.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a u.p.d.o.p., przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, z w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

W świetle powyższego przepisu wartość umorzonych zobowiązań, w tym zobowiązań z tytułu zaciągniętych pożyczek stanowi przychód podlegający opodatkowaniu CIT.

W ustawie o CIT wyrażenie umorzone zobowiązania nie zostało zdefiniowane. Zatem, aby ustalić zakres pojęciowy ww. wyrażenia należy odwołać się do jego znaczenia na gruncie języka polskiego. Według Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1998 r., t. 111) „umorzenie oznacza zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela. Skutkiem umorzenia jest zatem zmniejszenie lub zlikwidowanie w całości lub w części zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania”.

Na płaszczyźnie cywilnoprawnej do umorzenia zobowiązania – w skutek którego po stronie dłużnika nie powstaje obowiązek wykonania innego zobowiązania – dochodzi w ramach instytucji zwolnienia z długu (zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje).

W ramach instytucji zwolnienia z długu zniesiony zostaje bowiem obowiązek spełnienia przez dłużnika pierwotnego świadczenia bez żadnego ekwiwalentu. Zatem w majątku dłużnika – wskutek zwolnienia z długu – dochodzi do powstania wymiernego przysporzenia o charakterze majątkowym. Zmniejszeniu ulegają bowiem ciążące na dłużniku pasywa bez konieczności angażowania posiadanych przez niego aktywów.

Zatem – w ocenie Wnioskodawcy – przychód z tytułu umorzenia zobowiązań, o którym mowa w przepisie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a u.p.d.o.p., powstaje jedynie w tych przypadkach, w których zobowiązanie jest wygaszane pod tytułem darmym, czyli w przypadkach, w których podatnik – w zamian za wygaśnięcie zobowiązania – nie jest zobligowany do spełnienia w jego miejsce żadnego innego świadczenia. Przychód z tytułu umorzenia zobowiązań powstanie zatem wyłącznie w skutek umorzenia zobowiązania poprzez zwolnienie z długu. Wskutek zwolnienia z długu w majątku dłużnika powstaje przysporzenie, gdyż nie musi on spełniać określonego świadczenia (zobowiązanie dłużnika wygasa). Powyższe koreluje z wypracowanym na gruncie podatkowym pojęciem dochodu określającego go jako przysporzenie o charakterze majątkowym mającym definitywny charakter.

W ocenie Wnioskodawcy umorzenie zobowiązania na mocy nowacji (odnowienia), uregulowanej w art. 506 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny pozostaje poza zakresem art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a u.p.d.o.p.

W myśl art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego „jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie)”.

Z powyższej regulacji wynika, iż wskutek odnowienia dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania pierwotnego, w miejsce którego powstaje obowiązek spełnienia innego świadczenia albo tego samego zobowiązania, lecz na innej podstawie prawnej. Zatem w ramach ww. instytucji nie dochodzi – tak jak ma to miejsce przy zwolnieniu z długu – do zmniejszenia pasywów podatnika beż żadnego ekwiwalentu, lecz do zamiany jednego zobowiązania na inne.

W konsekwencji po stronie dłużnika nie dochodzi do jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego, który wciąż pozostaje zobowiązany do zaangażowania posiadanych aktywów majątkowych w celu realizacji odnowionego zobowiązania.

W obliczu powyższego wartość umorzonego - w skutek nowacji - zobowiązania nie może skutkować powstaniem jakiegokolwiek przychodu podlegającego opodatkowaniu CIT.

Powyższe potwierdza orzecznictwo sądowe. Dla przykładu NSA w wyroku z dnia 3 grudnia 2019 r. w sprawie pod sygn. akt II FSK 3875/17 wskazał, że: „Zwolnienie z długu jest traktowane jako przychód tylko wtedy, gdy następuje nieodpłatne przysporzenie majątkowe po stronie podmiotu zwalnianego z długu. Nieuprawniona jest więc teza, że w przypadku gdy spółka zobowiązuje się do spełnienia innych świadczeń w zamian za umorzenie dotychczasowych, po stronie dłużnika następuje przysporzenie majątkowe gdzie beneficjentem tego przysporzenia jest tenże dłużnik”.

Skoro w niniejszej sprawie Wnioskodawca zamiast świadczenia w postaci zapłaty kwoty (…) zł plus odsetki umowne zobowiązał się do przeniesienia własności dwóch lokali wraz z odpowiadającym udziałem we współwłasności nieruchomości wspólnej, to należy przyjąć, że umorzenie do którego doszło w wyniku zawarcia umowy w dniu (…) nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu do opodatkowania.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT:

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zauważyć należy, że za przychód podatkowy w rozumieniu przepisów prawa podatkowego mogą zostać uznane tylko takie przysporzenia podatnika, które mają charakter definitywny, tj. w sposób bezzwrotny i trwały powiększają jego majątek. Przychody należne to bowiem wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. Stanowisko to potwierdzają także przedstawiciele doktryny, w ocenie których „Przychodem podatkowym są wyłącznie tylko takie wartości, które definitywnie powiększają aktywa osoby prawnej” (tak: P. Małecki, M. Mazurkiewicz, Komentarz do art. 12 u.p.d.o.p., CIT. Komentarz, Lex, 2012).

Zgodnie zatem z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

Na podstawie art. 12 ust. 1 omawianej ustawy można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, powiększającą jego aktywa, mającą definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy CIT:

Norma zawarta w art. 12 ust. 3 ustawy CIT, nakazuje zatem ujmować dla celów podatkowych przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, które nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

Z kolei przychody neutralne podatkowo, a więc niestanowiące podstawy ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu, określone zostały w art. 12 ust. 4 ustawy CIT.

Przedmiotem niniejszej interpretacji są skutki nowacji (odnowienia) na gruncie ustawy o CIT. W rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z odnowieniem (nowacją), które zgodnie z art. 506 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061) jest umową zawartą pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem, gdzie dłużnik w celu umorzenia zobowiązania zobowiązuje się spełnić inne świadczenie (nowa istotna treść) albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej (nowa podstawa prawna). Stosownie bowiem do tego unormowania, jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie). Wobec tego zawarcie przedmiotowej umowy wymaga wyrażenia przez strony zgodnego zamiaru umorzenia dotychczasowego zobowiązania i ustanowienia nowego zobowiązania (animus novandi).

Istotną cechą nowacji jest to, że zobowiązanie dotychczasowe wygasa, tym samym odnowienie jest umową zawieraną w celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania prowadzącą do przysporzenia na rzecz wierzyciela. Inaczej mówiąc, odnowienie, o jakim mowa w art. 506 Kodeksu cywilnego, nie stanowi zmiany pierwotnej umowy, ale zaciągnięcie nowego zobowiązania w celu umorzenia poprzedniego. Wolą stron umowy odnowienia jest więc umorzenie dotychczasowego zobowiązania i zastąpienie go nowym zobowiązaniem lub opartym na innej podstawie prawnej.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Spółka nabyła od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej własność nieruchomości gruntowej. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta pod realizację inwestycji deweloperskiej. Strony umowy sprzedaży ustaliły również, że zapłata ww. ceny nastąpi w inny sposób aniżeli gotówką, w tym poprzez zawarcie umowy odnowienia. W tym samym dniu została dodatkowo zawarta umowa odnowienia pod warunkiem wraz z umową zobowiązującą do przeniesienia własności. Zgodnie z umową, Spółka zobowiązała się w zamian za umorzenie należności z tytułu ceny sprzedaży wierzytelności wraz z odsetkami do zawarcia umowy ustanowienia odrębnej własności lokali wraz z umową przeniesienia własności na rzecz sprzedającej dwóch lokali, które mają powstać w związku z inwestycją deweloperską realizowaną na zakupionej nieruchomości wraz z umową podziału do korzystania wspólnej (umowa odnowienia). Wskazana umowa przewidywała również, że w przypadku opóźnienia Spółki z zawarciem umowy przeniesienia sprzedającej przysługiwała kara umowna za okres opóźnienia. Zapłata kary umownej miała nastąpić gotówką przy zawarciu umowy przeniesienia. Spółka do dnia (…) nie przeniosła na sprzedającą własności ww. lokali. Sprzedająca nie odstąpiła od umowy z dnia (…). Strony ustaliły, że pomimo upływu terminu (…) do umowy odnowienia dojdzie po spełnieniu wszystkich warunków w tym do zakończenia budowy i uzyskania zaświadczenia o samodzielności lokali. Wszystkie trzy warunki niezbędne do zawarcia umowy odnowienia zostały spełnione (…). Ostatecznie (…) doszło do zawarcia umowy odnowienia oraz przeniesienia własności, w której to umowie po pierwsze doszło do przedłużenia terminu spełnienia warunków pierwotnie wyznaczonego na dzień (…), na dzień (…) i w związku z tym przewidziana w umowie z dnia (…) kara umowna nie została w ogóle naliczona; po drugie zgodnie z umową odnowienia zobowiązanie Wnioskodawcy co do zapłaty ceny sprzedaży wraz z odsetkami umownymi zostało umorzone, a Spółka w zamian przeniosła na sprzedającą własność dwóch lokali mieszkalnych wraz z odpowiednimi udziałami we własności nieruchomości wspólnej. Umowa odnowienia została zawarta na podstawie art. 506 §1 k.c.

W odniesieniu do umowy odnowienia (nowacji) wskazać należy, że jest to umowa między dłużnikiem i wierzycielem, na podstawie której dłużnik, w celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania zobowiązuje się wobec wierzyciela, za jego zgodą spełnić inne świadczenie albo to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. W efekcie odnowienia dotychczasowe zobowiązanie zostaje zastąpione nowym. Czynność ta kreuje tylko nowy tytuł prawny do spłaty długu, dlatego, w przypadku odnowienia nie dojdzie do powstania przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT (dłużnik będzie cały czas zobowiązany do spełnienia tego samego świadczenia, ale z innej podstawy prawnej). Również w sensie ekonomicznym nie można powiedzieć, że na skutek umorzenia nowacyjnego dochodzi do powstania jakiegokolwiek przysporzenia po stronie dłużnika. Nadal jest on zobowiązany do spełnienia świadczenia pieniężnego wobec kontrahenta w tej samej, a nawet wyższej, na skutek doliczenia odsetek, wysokości. Zmienia się jedynie tytuł prawny, na podstawie którego będzie następowała zapłata długu.

Zatem stwierdzić należy, że samo zawarcie umowy odnowienia (nowacji), zgodnie z którą Spółka zobowiązała się w zamian za umorzenie należności z tytułu ceny sprzedaży wierzytelności wraz z odsetkami do zawarcia umowy ustanowienia odrębnej własności lokali wraz z umową przeniesienia własności na rzecz sprzedającej dwóch lokali nie spowoduje powstania przychodu po Państwa stronie.

Zdarzeniem generującym powstanie przychodu będzie natomiast moment zbycia tych lokali, tj. moment przeniesienia własności na rzecz sprzedającej.

W tym miejscu wskazać należy, że przykładowy wykaz zdarzeń uznanych przez ustawodawcę za przychody wymieniony w art. 12 ust. 1-3 ustawy o CIT wskazuje, że co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika o charakterze trwałym, którego rzeczywiste otrzymanie – a w niektórych przypadkach już sam fakt, że jest należne – powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego, o ile przysporzenie to nie jest wyłączone z przychodów na mocy art. 12 ust. 4 ustawy o CIT.

W myśl natomiast art. 14a ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 14 ust. 1-3 ww. ustawy:

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz powołane przepisy, należy stwierdzić, że w związku ze zbyciem lokali na rzecz sprzedającej w ramach zawartej umowy odnowienia dojdzie do uregulowania w całości lub w części zobowiązania przez wykonanie świadczenia niepieniężnego, co wypełnia dyspozycję przepisu art. 14a ustawy o CIT i spowoduje powstanie przychodu dla Spółki w wysokości zobowiązania uregulowanego w następstwie tego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego będzie wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Zatem przychód z ww. tytułu powstanie na podstawie art. 14a ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o CIT.

Wobec powyższego, Państwa stanowisko, zgodnie z którym w związku z zawartą w dniu (…) umową odnowienia wraz z przeniesieniem własności i umorzeniem zobowiązań Spółki, tj. (…) tytułem ceny sprzedaży oraz kwoty odsetek umownych po stronie Spółki, w zakresie dotyczącym powstania przychodu do opodatkowania:

- w związku z zawarciem umowy odnowienia, w związku z którą następuje umorzenie zobowiązań Spółki – jest prawidłowe;

- w związku ze zbyciem lokali, tj. przeniesieniem własności na sprzedającą – jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, stwierdzić należy, że został on wydany w indywidualnej sprawie innego podmiotu i nie wiąże organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.