Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia czy:

• w świetle opisu zaistniałego stanu faktycznego należy uznać, że Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski zakładu dla celów CIT - jest nieprawidłowe,
• w świetle opisu zdarzenia przyszłego, tzn. jeśli Inżynier Serwisu zacznie wykonywać prace nienależące bezpośrednio do gwarancji dla końcowych klientów w imieniu dealerów (poza obecnie ustalonymi kontraktami serwisowymi) oraz jeżeli Spółka zacznie fakturować te koszty dealerom według zasad nakreślonych, należy uznać, że Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski zakładu - jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy opisana działalność Spółki w Polsce prowadzi do powstania w Polsce zagranicznego zakładu.

Uzupełnili go Państwo - na wezwanie organu - pismem z 7 stycznia 2025 r. (data wpływu 7 stycznia 2024 r. oraz 8 stycznia 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Opis działalności

A. A/S jest zarejestrowana w Danii jako spółka akcyjna, z główną siedzibą oraz głównym miejscem prowadzenia działalności w Danii. Wnioskodawca jest północnoeuropejskim działem marketingu, dystrybucji i sprzedaży spółki B. z siedzibą w (...) w Japonii. B. jest (...) w produkcji urządzeń dla branży (…). Produkty te są stosowane głównie w przemyśle (...).

Wnioskodawca nie jest zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym (KRS) w Polsce ani nie utrzymuje żadnej prawnej obecności w Polsce. Spółka uczestniczy na polskim rynku poprzez sprzedaż za pośrednictwem sieci autoryzowanych dealerów, sprzedając głównie szeroko rozumiane maszyny (...) (dalej również jako: „Maszyny”) dostarczane z innych krajów Unii Europejskiej. Wszystkie umowy sprzedaży i kontrakty dystrybucyjne są koordynowane z Danii przez dedykowany Zespół Wsparcia Klienta Spółki. Spółka nie jest zarejestrowana do celów podatków VAT ani CIT w Polsce, ale jest zarejestrowana do celów VAT w Danii i nie posiada żadnych biur, magazynów, pojazdów ani innych namacalnych aktywów w Polsce.

Spółka nie udostępnia/będzie udostępniać żadnemu podmiotowi na terytorium Polski jakiekolwiek zasobów (np. osobowych, urządzeń/sprzętu). Z drugiej strony Spółka nie ma kontroli nad jakimikolwiek zasobami dealerów / resellerów.

Obecnie Spółka kupuje usługi w Polsce w zakresie zarządzania płacami, corocznych badań zdrowotnych dla obu pracowników, usługi telekomunikacyjne, leasingu aut oraz bieżącego wsparcia prawnego (w tym podatkowego, jak na przykład wsparcie przy przygotowaniu niniejszego wniosku o interpretację). Wnioskodawca pokrywa koszty związane z podróżami, takie jak bilety lotnicze, hotele, bilety parkingowe, bilety na targi. Ponadto Spółka nabywa dla pracowników raz na jakiś czas komputery i telefony (w przypadku zużycia poprzednich zakupionych egzemplarzy).

Według najlepszej wiedzy Spółki działalność Wnioskodawcy w Polsce nie wymaga posiadania żadnych zezwoleń.

Proces dystrybucji i sprzedaży:

Maszyny są wysyłane z magazynów Spółki w Belgii lub Niderlandów i dostarczane bezpośrednio do odbiorców - resellerów/dealerów w Polsce, między innymi lokalizacjach. Spółka działa wyłącznie w ramach modelu B2B (business-to-business; firma-firma), gdzie dealerzy/odtwarzacze są całkowicie odpowiedzialni za sprzedaż Maszyn końcowym klientom. Spółka nie odgrywa bezpośredniej roli w tej części procesu sprzedaży. Spółka nie zleca resellerom/dealerom wykonanie świadczeń związanych ze sprzedażą i w ogóle nie kontroluje ich realizacji.

Wnioskodawca w kraju siedziby działalności gospodarczej, czyli w Danii, posiada biuro i tzw. pokój demonstracyjny (demo room) z Maszynami ale nie posiada magazynów. Jak wspomniano wcześniej maszyny są wysyłane z magazynów Spółki w Belgii lub Niderlandów i dostarczane bezpośrednio do odbiorców - resellerów/dealerów w Polsce. Spółka posiada łącznie (...). Biuro w Danii pełni nie tylko funkcję sprzedażową, ale także posiada funkcje administracyjne, takie jak wsparcie klientów, obsługa pracowników Spółki (HR) i obsługa finansowa Spółki.

Ponadto, Spółka nie posiada na terytorium Polski przedstawicieli / handlowców (osób pozyskujących nowych klientów) lub innych osób działających na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa i uprawnionych do zawierania umów. Innymi słowy, żadne pełnomocnictwa nie zostały wydane osobom w Polsce (ani w innych krajach). Wszystkie dokumenty muszą być podpisane przez Prezesa (lub inne osoby do tego uprawnione) w Danii.

Role pracowników w Polsce:

Spółka zatrudnia dwóch polskich obywateli na umowy o pracę:

Jednego jako Szef Sprzedaży na Europę Wschodnią.

Drugiego jako Inżynier Serwisu na Europę Wschodnią, regiony nordyckie i kraje bałtyckie.

Obaj pracownicy pracują zdalnie z domów lub ewentualnie z hoteli, ponieważ Spółka nie posiada żadnych fizycznych obiektów w Polsce. Dodatkowo Inżynier Serwisu może pracować z miejsc należących do dealerów/resellerów albo klientów (gdzie zlokalizowane są Maszyny do naprawy). Trudno uznać ww. miejsca (w tym także mieszkania pracowników Spółki czy hotele) za stały, geograficzny punkt prowadzenia działalności, gdyż korzystanie przez nich z tych miejsc do pracy jest raczej incydentalne i przejściowe.

Spółka nie może dysponować mieszkaniem żadnego z pracowników. Spółka nie zobowiązuje żadnego z pracowników wykonujących pracę w Polsce do wykorzystywania własnego mieszkania do prowadzenia działalności na rzecz Spółki. Pracownik Spółki może wykonywać pracę w dowolnie wybranym przez siebie miejscu i to miejsce nie musi być każdorazowo uzgadniane przez pracownika ze Spółką. Innymi słowy, Spółka nie wydaje pracownikom żadnych poleceń zobowiązujących ich do wykorzystywania własnego mieszkania do działalności na jej rzecz. Jeżeli pracownik wykonuje pracę na rzecz Spółki z domu, to robi to z własnej woli, a nie w wyniku otrzymania takiego polecenia od Spółki.

Aktualne role i obowiązki pracowników:

Szef Sprzedaży na Europę Wschodnią: Odpowiada za kontakt z istniejącymi dealerami lub uczestniczenie w targach w celu inicjowania sprzedaży Maszyn i umów serwisowych. Działa jako negocjator w Polsce i innych krajach Europy Wschodniej w odniesieniu do kontraktów sprzedaży towarów koordynowanych przez duńskie biuro sprzedaży. Niemniej nie ma żadnych uprawnień do podpisywania umów sprzedaży; te uprawnienia są realizowane przez dyrektora zarządzającego Spółki w Danii.

Inżynier Serwisu: Głównie wspiera usługi gwarancyjne i pogwarancyjne. Jego główne obowiązki obejmują szkolenie lokalnych dealerów w zakresie obsługi i naprawy Maszyn. W przypadku usług gwarancyjnych, chociaż dealerzy realizują usługi naprawcze na własny koszt jako część swoich obowiązków, A. pokrywa wszystkie potrzebne części zamienne (inaczej mówiąc żadne koszty nie są przerzucane na dealerów czy końcowych klientów przez Spółkę). Natomiast koszty usług pogwarancyjnych ponoszą bezpośrednio końcowi klienci do dealerów. Inżynier serwisu okazjonalnie pomaga dealerom w szczególnie skomplikowanych przypadkach napraw bezpośrednio u klientów końcowych. Jednak w takich sytuacjach (gdy Inżynier Serwisu przebywa u klienta) faktury nie są wystawiane dealerom czy końcowym klientom, chyba że w wyjątkowych okolicznościach, gdy dealer dopuścił się ciężkiego zaniedbania swoich obowiązków, ale są to sytuacje jednostkowe.

Obaj pracownicy mają zapewnione wynajęte samochody oraz zakupione komputery i telefony (służą one odpowiednio do (i) przemieszczania się miejsc wykonywania przez nich czynności albo do (ii) komunikacji. Komputery i telefony muszą zostać zwrócone do Spółki w przypadku, gdy pracownik opuszcza firmę.

Inżynier Serwisu ma również do dyspozycji niezbędne narzędzia wykonywanie zadań w ramach wsparcia wykonywania usług gwarancyjnych i pogwarancyjnych. Jeśli Inżynier potrzebuje części zamiennych, są one zamawiane przez biuro w Danii i dostarczane z Belgii.

Podejmowanie decyzji i zależność od Spółki

Decyzje dotyczące sprzedaży towarów i wsparcia serwisowego są scentralizowane i podejmowane w Danii. Polscy pracownicy Spółki w Polsce koordynują swoje działania ze swoimi duńskimi kolegami i innymi lokalizacjami międzynarodowymi, ale wszystkie strategiczne decyzje są podejmowane przez główną siedzibę Spółki w Danii. Polski personel jest całkowicie zależny od szerszych strategii decyzyjnych Spółki, logistyki, finansów, kontroli, księgowości, HR, prawa, podatków i polityki administracyjnej.

Reprezentacja w Polsce

Spółka nie korzysta z niezależnych agentów w Polsce. Wszystkie warunki usług i umowy sprzedaży są zarządzane z Danii przez organizację serwisową EMEA, z wyjątkiem wcześniej wspomnianego nawiązywania kontaktów z klientami i wstępnego negocjowania kontraktów sprzedaży towarów przez Szefa Sprzedaży na Europę Wschodnią. Żaden z pracowników ani żadna inna osoba trzecia nie będzie działać w imieniu przedsiębiorstwa Wnioskodawcy ani zwyczajowo wykonywać pełnomocnictw do zawierania umów w imieniu Spółki. Jak wcześniej wspomniano, żadne pełnomocnictwa nie zostały wydane osobom w Polsce (ani w innych krajach). Wszystkie dokumenty muszą być podpisane przez Prezesa (lub inne osoby do tego uprawnione) w Danii.

Podsumowanie opisu stanu faktycznego

Pracownicy w Polsce tworzą zespół wsparcia, który odgrywa integralną, lecz uzupełniającą rolę w podstawowej działalności Spółki polegającej na dystrybucji sprzętu (...). Ich działania ograniczają się do ról wspierających, bez bezpośredniego zaangażowania w sprzedaż czy znaczące procesy decyzyjne. Układ ten podkreśla operacyjny model Spółki, który centralizuje kluczowe funkcje i podejmowanie decyzji w Danii, aby usprawnić jej działania na innych rynkach.

Opis zdarzenia przyszłego

W opisie zdarzenia przyszłego należy przyjąć wszystkie założenia jak w przypadku opisu stanu faktycznego z jednym wyjątkiem: w przyszłości mogą zmienić się role i obowiązki jednego z pracowników.

Należy zaznaczyć że rola Szefa Sprzedaży na Europę Wschodnią pozostanie niezmieniona, tzn. będzie kontynuował zaangażowanie w proces sprzedaży.

Jednakże przewiduje się, że Inżynier Serwisu może w przyszłości, oprócz swoich obecnych obowiązków (tj. obejmujących usługi gwarancyjne i pogwarancyjne), również wykonywać prace nienależące do ww. zakresu, ale stanowiące dodatkowe usługi serwisowe świadczone bezpośrednio na rzecz końcowych klientów na podstawie umów podpisanych przez Spółkę z dealerami. Ta dodatkowa praca będzie wykonywana przez Inżyniera Serwisu u klientów końcowych.

Praca ta byłaby wynagradzana przez dealerów albo na zasadzie stawki godzinowej plus koszty materiałów i podróży, albo po prostu za materiały i koszty podróży. W istocie Spółka zawrze dodatkowe umowy serwisowe pogwarancyjne z dealerami i zacznie fakturować koszty takich usług bezpośrednio dealerom.

W tym układzie nie można uznać, że resellerzy/dealerzy będą dokonywać świadczeń na rzecz Spółki. Będzie wręcz odwrotnie – Spółka będzie wykonywać ww. świadczenia na rzecz resellerów/dealerów.

Zważywszy na powyższe, Wnioskodawca zwraca się z prośbą o interpretację przepisów podatkowych, która umożliwi należyte zrozumienie konsekwencji podatkowych zarówno obecnej jak i planowanej działalności i zapewni pewność prawną w zakresie rozliczeń z tytułu podatku dochodowego od dochodowym od osób prawnych (CIT).

Pytania

Pytanie nr 1 dotyczące obecnych działań (opisu stanu faktycznego):

Czy w świetle powyższego opisu zaistniałego stanu faktycznego należy uznać, że Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski zakład (dalej również jako „PE” od terminu z jęz. angielskiego - permanent establishment) dla celów CIT?

Pytanie nr 2 dotyczące przyszłych działań (opisu zdarzenia przyszłego):

Czy w świetle powyższego opisu zdarzenia przyszłego, tzn. jeśli Inżynier Serwisu zacznie wykonywać prace nienależące bezpośrednio do gwarancji dla końcowych klientów w imieniu dealerów (poza obecnie ustalonymi kontraktami serwisowymi) oraz jeżeli Spółka zacznie fakturować te koszty dealerom według zasad nakreślonych, należy uznać, że Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski PE?

Państwa stanowisko w sprawie

Zadaniem Spółki, prawidłowo uznaje ona w obydwu przypadkach, tzn. biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego oraz w sytuacji nakreślonej w opisie zdarzenia przyszłego, że nie będzie posiadać na terytorium Polski zakładu zagranicznego w rozumieniu przepisów o CIT i że w związku z tym ewentualne dochody osiągnięte przez Spółkę w związku z dokonaną sprzedażą Maszyn oraz wynikające ze świadczenia usług serwisowych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. W ocenie Spółki nie posiada ona zakładu na terytorium Polski.

Uzasadnienie

Obowiązek podatkowy

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski.

Z kolei, art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT wskazuje, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Polski przez podatników nieposiadających na terytorium Polski siedziby ani zarządu uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Polski, w tym poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład.

Jak wynika z art. 4a pkt 11 ustawy o CIT, zagraniczny zakład w powyższym znaczeniu oznacza:

a.stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,

b.plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa, lub

c.osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje, - chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, stanowi inaczej.

Miejsce opodatkowania

Siedziba Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Danii, dlatego też analiza, czy Wnioskodawca będzie posiadał zakład w Polsce powinna zostać przeprowadzona na gruncie postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 243, poz. 368, dalej: „UPO”) zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę Danię dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369, dalej: "Konwencja MLI").

Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski siedziby ani zarządu, tym samym mogłaby podlegać w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych jedynie w przypadku posiadania w Polsce zagranicznego zakładu w przywołanym rozumieniu - w zakresie tych dochodów, które Spółka osiągałaby poprzez tak rozumiany zakład.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 UPO zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Z kolei, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. g UPO, przez przedsiębiorstwo umawiającego się państwa należy rozumieć m.in. przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą siedzibę w jednym umawiającym się państwie. Zgodnie z powyższym, jeżeli Spółka nie będzie posiadała w Polsce zakładu, to wypracowane przez nią zyski nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce.

Definicję zakładu zawiera art. 5 UPO. Stosownie do art. 5 ust. 1 UPO w rozumieniu ww. UPO Konwencji, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Na podstawie art. 5 ust. 2 UPO określenie „zakład" obejmuje w szczególności:

a)siedzibę zarządu,

b)filię,

c)biuro,

d)fabrykę,

e)warsztat,

f)kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom, albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Strony (Polska i Dania) UPO jednocześnie postanowiły w art. 5 ust. 5 UPO, że bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu, określenie „zakład” nie obejmuje:

a)użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostawy dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;

b)utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania;

c)utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;

d)utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;

e)utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;

f)utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu łącznego prowadzenia którychkolwiek rodzajów działalności, o których mowa w punktach od a) do e) niniejszego ustępu, pod warunkiem jednak, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 UPO wynika, że dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

• istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),
• stały charakter takiej placówki,
• wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Podkreślić przy tym należy, że "zakład" jest pewnym abstrakcyjnym pojęciem funkcjonującym w międzynarodowym prawie podatkowym.

Zakład podatkowy - komentarz OECD

Dokonując interpretacji postanowień UPO należy także zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie komentarza do Modelowej Konwencji OECD o Podatkach od Majątku i Dochodu z lipca 2014 r. (dalej „Komentarz OECD“). Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Komentarz stanowi, że dla powstania zakładu w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania koniecznym jest:

1)istnienie stałej placówki;

2)posiadanie ekonomicznego prawa do dysponowania/rozporządzania tą placówką, oraz

3)wykonywanie działalności przedsiębiorstwa, tj. istotnych ilościowo i wartościowo czynności bezpośrednio na rzecz osób trzecich; warunek ten uważa się za niespełniony w przypadku wykonywania czynności przygotowawczych lub pomocniczych na rzecz siedziby głównej.

Prowadzenie działalności z wykorzystaniem zakładu w formie stałej placówki

Należy zaznaczyć, że w piśmiennictwie oraz Komentarzu do Konwencji Modelowej OECD zwraca się uwagę na okoliczność, że zwykła obecność przedsiębiorcy w innym państwie nie jest wystarczająca do powstania zakładu. W Komentarzu do Konwencji OECD wskazano, że dla zaistnienia placówki (ang. place of business) konieczne jest władanie, pod jakimkolwiek tytułem lub bez tytułu, miejscem, gdzie prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa (por.: pkt 4 i 5 do Komentarza do Konwencji OECD do artykułu 5). Wykonywanie przez zagranicznego przedsiębiorcę działalności nie jest bowiem możliwe bez faktycznego dysponowania w innym państwie rzeczą bądź zorganizowanym zbiorem rzeczy przeznaczonych do realizacji tego celu. Możliwość dysponowania przestrzenią należącą do prywatnej osoby może również wynikać z istnienia stosunku ekonomicznego podporządkowania przestrzeni przedsiębiorcy. Taka sytuacja wystąpiłaby w przypadku finansowania przez przedsiębiorcę całości lub znacznej części kosztów związanych z wykorzystaniem danej przestrzeni przez osobę działającą na jego rzecz.

Innymi słowy, zgodnie z Komentarzem, określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej. Nie ma znaczenia czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Niezbędnym jest jednak by przedsiębiorstwo miało ekonomiczne prawo do dysponowania/rozporządzania tą placówką.

Jak wspomniano, w Komentarzu do artykułu 5 wskazuje się, że stałe miejsce musi być oddane do dyspozycji przedsiębiorstwa. W sytuacji opisanej przez Spółkę, takie oddanie do dyspozycji nie będzie miało miejsca, a wobec tego nie może być mowy o istnieniu stałej placówki Wnioskodawcy na terytorium Polski.

Potwierdzają to organy podatkowe w wydawanych interpretacjach - m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Nr 1462-IPPB5.4510.1108.2016.4.RS/JC z 11 kwietnia 2017 r. w której organ zgodził się z wnioskodawcą, że:

„(…) dla stwierdzenia, że przedsiębiorca zagraniczny dysponuje placówką na terytorium Polski, konieczne jest zatem dowiedzenie, że przedsiębiorca ten ma prawo podejmować decyzje o wykorzystaniu pomieszczeń oraz posiada prawną lub faktyczną kontrolę nad nimi”.

Powyższe stanowisko potwierdza również Dyrektor Krajowej Informacji z dnia 9 października 2018 r. 0114-KDIP2-1.4010.301.2018.2.AJ.

Zgodnie z przedstawionym opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie właścicielem czy współwłaścicielem, najemcą czy użytkownikiem nieruchomości znajdujących się w Polsce. Nie będzie posiadał on także w Polsce zaplecza technicznego wykorzystywanego do prowadzonej działalności gospodarczej, innymi słowy infrastruktury technicznej - tj. maszyn, magazynów, biur, itp.

Co prawda Pracownicy operują głównie z własnych domów, ale nie obciążają Spółki np. częścią czynszu. Poza tym, zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych działalność pracownika w Polsce wykonującego pracę przy wykorzystaniu powierzchni własnego mieszkania (ang. home office) nie spowoduje powstania zakładu spółki zagranicznej na terytorium Polski. Tak uznał m.in.: Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 8 sierpnia 2012 r. (sygn. IPPB5/423-356/12-2/PS), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnych z dnia 28 lipca 2011 r. (sygn. IPPB5/423-357/11-5/PS), z dnia 28 lipca 2016 r. (sygn. IPPB5/4510-680/16-3/RS) oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 4 grudnia 2014 r. (sygn. IPPB5/423-841/14-6/PS) oraz Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia. 4 lipca 2023 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.246.2023.1.AK).

Jednocześnie pokrywanie przez Spółkę kosztów np. hoteli dla pracowników nie sposób traktować jako posiadanie wystarczającej infrastruktury technicznej kreującej placówkę, które konstytuowałoby na terenie Polski zakład.

Należy bowiem pamiętać, że podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż Maszyn. Działalność ta wymaga zaangażowania specjalistycznej infrastruktury technicznej takiej jak np. magazyny, centra dystrybucyjne, biura. Jednocześnie np. wynajmowany dla pracowników hotel nie są infrastrukturą wprost związaną z podstawowym przedmiotem działalności Spółki. Osoby, którymi posługuje się Spółka na terytorium Polski nie byłyby w stanie, korzystając np. z hotelu, samodzielnie wykonywać czynności będących przedmiotem działalności Spółki, tj. projektować, produkować i sprzedawać Maszyny. Tym samym nie sposób uznać, że Spółka posiada w Polsce infrastrukturę techniczną pozwalającą na wykonywanie w sposób niezależny i samodzielny czynności będących przedmiotem działalności Spółki.

Reasumując tą część rozważań Spółka:

1)nie posiada jakichkolwiek nieruchomości,

2)nie wynajmuje żadnych pomieszczeń przemysłowych bądź przestrzeni biurowych,

3)nie posiada innej infrastruktury technicznej.

Jednocześnie pokrywanie przez Spółkę kosztów np. hoteli dla pracowników nie sposób traktować jako posiadanie wystarczającej infrastruktury technicznej, które konstytuowałoby na terenie Polski.

W świetle powyższego, nie można przypisać Spółce żadnej konkretnej stałej placówki, przez którą prowadziłaby w Polsce działalność gospodarczą. Spółka nie będzie wykonywać w Polsce żadnych działań, które mogłyby wskazywać, że ma ona tutaj stałą placówkę

Prowadzenie działalności z wykorzystaniem zakładu agencyjnego

Zaprezentowany przez Wnioskodawcę model biznesowy nie powoduje, że spełnione zostają kryteria powstania stałej placówki, o których mowa w art. 4a pkt 11 lit. a ustawy o CIT, jak również nie będzie spełniać warunków powstania zakładu wskazanych w art. 4 pkt 11 lit. b ustawy o CIT. Zatem zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku wykonywania przez Pracowników swoich obowiązków pracowniczych na terenie Polski, nie będzie on posiadał na jej terytorium zakładu typu agencyjnego.

W szczególności, zgodnie z art. 4a pkt 11 lit. c ustawy o CIT, zakład przedsiębiorstwa może powstać również wtedy, gdy dana osoba działa na terytorium Polski w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje.

Przepis ten znajduje odzwierciedlenie w art. 5 ust. 6 UPO, który stanowi, że, zasadniczo, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 7, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie (w Polsce) w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada w tym Państwie zakład, w zakresie każdego rodzaju działalności, jaką osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności, wymienionych w ustępie 5 (na przykład działania o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym), które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

Zgodnie z Komentarzem OECD, możliwość związania mocodawcy oraz zaangażowania go w działalność na danym terytorium ma decydujące znaczenie przy ocenie, czy dana osoba może być uznana za agenta (patrz: Komentarz do art. 5 ust. 5, w szczególności pkt 32 i 32.1 Komentarza do tego artykułu). Mając na uwadze fakt, że Pracownicy nie będą uprawnieni do zawierania umów handlowych w imieniu Wnioskodawcy, co stanowi podstawową przesłankę umożliwiającą uznanie danego podmiotu za agenta, zdaniem Spółki ich działalność Pracownika nie może być również uznana za działalność zależnego agenta.

Taka okoliczność nie będzie zachodzić jednak w przedmiotowej sprawie. Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Spółka nie zatrudnia na terytorium Polski pracowników, za wyjątkiem dwóch osób, których głównym zadaniem jest nawiązywanie lub utrzymywanie relacji z klientami zainteresowanymi nabyciem produktów Spółki oraz wstępne negocjowanie umów sprzedaży (Szef Sprzedaży na Europę Wschodnią) oraz wsparcie techniczne dealerów w wykonywaniu napraw gwarancyjnych i pogwarancyjnych (Inżynier Serwisu). Jednak żadna ze wskazanych osób nie ma umocowania do podejmowania ostatecznych decyzji o sprzedaży Maszyn czy serwisie już sprzedanych urządzeń - wszystkie wiążące decyzje związane z prowadzoną działalnością będą bowiem podejmowane przez Spółkę w Danii.

Zatem jak wskazano w opisach stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego pracownicy ani żaden inny podmiot nie będą posiadać pełnomocnictwa do podejmowania jakichkolwiek działań w imieniu Wnioskodawcy, zarówno w stosunku do jego klientów (dealerów), jak i wszelkich podmiotów trzecich.

Reasumując, należy wskazać, że w przedstawionym modelu biznesowym, Spółka nie będzie posiadać w Polsce zależnego przedstawiciela w rozumieniu art. 5 ust. 6 UPO. Tym samym działalność gospodarcza Wnioskodawcy nie spełnia warunków powstania zakładu w Polsce zgodnie, z art. 4a pkt 11 lit. c ustawy o CIT oraz art. 5 UPO.

Podsumowanie

Reasumując, ani w przypadku przedstawionego opisu zaistniałego stanu faktycznego, ani w sytuacji nakreślonej w opisie zdarzenia przyszłego nie dojdzie do spełnienia żadnego z kryteriów, które w świetle obowiązujących przepisów oraz praktyki interpretacyjnej muszą zostać zrealizowane, aby można było stwierdzić, iż określony podmiot posiada w danym kraju zakład na gruncie art. 4a pkt 11 ustawy o CIT oraz art. 5 UPO. Tym samym dochody osiągane przez Wnioskodawcę w związku z realizacją działalności gospodarczej w opisanym we wniosku modelu biznesowym nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT:

Jak wynika z ww. ustawy, uzyskiwanie dochodów w Polsce za pośrednictwem zakładu zagranicznego przedsiębiorcy prowadzi do powstania źródła przychodów w Polsce, które powinny być opodatkowane w Polsce.

Zgodnie z definicją zagranicznego zakładu zawartą w art. 4a pkt 11 ustawy o CIT pojęcie to oznacza:

Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, nie stanowi inaczej.

Siedziba Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Danii, dlatego też analiza czy posiadają Państwo zakład w Polsce powinna zostać przeprowadzona na gruncie postanowień umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz.U. 2003 r. Nr 43, poz. 368 dalej: „UPO PL-DK”), zmienionej Protokołem podpisanym w Warszawie dnia 7 grudnia 2009 r. , zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Danię dnia 7 czerwca 2017 r.

Stosownie do art. 3 ust. 2 UPO PL-DK:

Stosownie do art. 5 ust. 1 UPO PL-DK:

W myśl art. 5 ust. 2 UPO PL-DK:

Jednocześnie na mocy art. 5 ust. 5 UPO PL-DK:

Zatem art. 5 ust. 4 UPO PL-DK, wylicza różne rodzaje działalności, które stanowią wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w art. 5 ust. 1 (nie stanowią one zakładu w rozumieniu umowy, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki). Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco.

Podsumowując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 UPO PL-DK wynika, że dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

• istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),
• stały charakter takiej placówki,
• wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Stosownie do art. 5 ust. 6 UPO PL-DK:

Zgodnie z art. 5 ust. 7 UPO PL-DK:

Podkreślić należy, że „zakład” jest pewnym abstrakcyjnym pojęciem funkcjonującym w międzynarodowym prawie podatkowym. Stwierdzenie, czy Wnioskodawca posiada zakład na terytorium Polski ma bezpośredni wpływ na kwestię powstania ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce.

W myśl art. 7 ust. 1 UPO PL-DK:

Dokonując interpretacji postanowień UPO PL-DK należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego.

Zgodnie z definicją placówka musi być „stała”, musi zatem istnieć więź między placówką, a określonym punktem geograficznym. Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki okres. Nawet jeżeli praktyka państw członkowskich nie jest jednolita, jeżeli chodzi o kryterium czasu, to jednak doświadczenie wskazuje, że zwykle nie uważa się, że zakład istnieje, jeżeli działalność była wykonywana w państwie za pośrednictwem stałej placówki utrzymywanej krócej niż sześć miesięcy.

Jednym z wyjątków od tej reguły jest sytuacja, gdy działalność ma charakter powtarzalny, w takim przypadku każdy okres, w którym placówka była użytkowana, powinien być brany pod uwagę w połączeniu z ilością wszystkich okresów, w których była użytkowana (okres może się rozciągnąć na wiele lat).

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej (placówka może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń). Placówka może być także usytuowana w pomieszczeniach innego przedsiębiorstwa. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Nie wymaga się, aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką. Nawet, gdy lokal jest bezprawnie wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium jednego państwa przez przedsiębiorcę z innego państwa to należy uznać, że mamy do czynienia z istnieniem placówki.

Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo przez stałą placówkę. Słowo „przez którą” należy rozumieć szeroko i odnosić je do działalności gospodarczej wykonywanej w określonej lokalizacji (pomieszczeniu czy przestrzeni), będącej do dyspozycji przedsiębiorstwa. Tytułem przykładu, przedsiębiorca układający nawierzchnię drogi prowadzi działalność „przez” miejsce wykonywania tej czynności (komentarz do art. 5 Konwencji OECD pkt 4.6).

Zgodnie z Komentarzem, prowadzenie działalności poprzez placówkę oznacza, że osoby w określony sposób zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność gospodarczą w państwie, w którym stała placówka jest położona (pkt 2, Komentarz do artykułu 5).

Działalność przedsiębiorstwa może być prowadzona przez samego przedsiębiorcę lub osoby zatrudnione przez przedsiębiorstwo na podstawie płatnego stosunku pracy. Personel obejmuje pracowników i inne osoby otrzymujące instrukcje z przedsiębiorstwa, tzw. osoby zależne (pkt 10, Komentarz do artykułu 5).

Z opisu sprawy wynika, że Spółka zatrudnia dwóch polskich obywateli na umowy o pracę:

• Jednego jako Szef Sprzedaży na Europę Wschodnią.
• Drugiego jako Inżynier Serwisu na Europę Wschodnią, regiony nordyckie i kraje bałtyckie.

Obaj pracownicy pracują (operują) głównie z własnych domów, ale nie obciążają Spółki np. częścią czynszu lub ewentualnie z hoteli, ponieważ Spółka nie posiada żadnych fizycznych obiektów w Polsce. Dodatkowo Inżynier Serwisu może pracować z miejsc należących do dealerów/resellerów albo klientów (gdzie zlokalizowane są Maszyny do naprawy). Spółka nie może dysponować mieszkaniem żadnego z pracowników. Spółka nie zobowiązuje żadnego z pracowników wykonujących pracę w Polsce do wykorzystywania własnego mieszkania do prowadzenia działalności na rzecz Spółki. Pracownik Spółki może wykonywać pracę w dowolnie wybranym przez siebie miejscu i to miejsce nie musi być każdorazowo uzgadniane przez pracownika ze Spółką. Innymi słowy, Spółka nie wydaje pracownikom żadnych poleceń zobowiązujących ich do wykorzystywania własnego mieszkania do działalności na jej rzecz. Jeżeli pracownik wykonuje pracę na rzecz Spółki z domu, to robi to z własnej woli, a nie w wyniku otrzymania takiego polecenia od Spółki.

Obaj pracownicy mają zapewnione wynajęte samochody oraz zakupione komputery i telefony (służą one odpowiednio do (i) przemieszczania się miejsc wykonywania przez nich czynności albo do (ii) komunikacji. Komputery i telefony muszą zostać zwrócone do Spółki w przypadku, gdy pracownik opuszcza firmę.

Inżynier Serwisu ma również do dyspozycji niezbędne narzędzia wykonywanie zadań w ramach wsparcia wykonywania usług gwarancyjnych i pogwarancyjnych. Jeśli Inżynier potrzebuje części zamiennych, są one zamawiane przez biuro w Danii i dostarczane z Belgii.

W rozpoznawanej sprawie, co prawda Spółka nie zapewnia Pracownikom pomieszczeń przemysłowych bądź powierzchni biurowej w Polsce oraz nie posiada w Polsce innej infrastruktury technicznej, jednak świadczenie pracy przez pracowników zatrudnionych przez Spółkę w sposób stały z miejsca zamieszkania jak i u klientów świadczy o istnieniu stałej placówki, którą może być np. mieszkanie/dom pracownika. Jak już bowiem wskazano, nie wymaga się aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką, lecz wystarczy zwykła jego obecność w konkretnym miejscu. W dobie możliwości świadczenia pracy zdalnie, miejsce w którym pracownik świadczy pracę na rzecz zagranicznego pracodawcy (niezależnie czy w warunkach domowych, czy w innym miejscu) można uznać za odrębną placówkę tego przedsiębiorstwa. Ponadto, charakteryzując pierwszą z przesłanek wskazano już na jej poziom trwałości i powtarzalności.

W tym miejscu ponownie należy podnieść, iż w literaturze przedmiotu podkreśla się, że cecha stałości oznacza, że placówka winna posiadać określony stopień trwałości. Zatem nie może mieć charakteru tymczasowego. Stałość nie oznacza jednakże, że placówka musi funkcjonować długotrwale, choć tak jest zazwyczaj. Krótkotrwale istniejąca placówka również może być uznana za stałą, o ile została zorganizowana z zamiarem stałego wykorzystywania. Decydujące znaczenie dla przyjętej klasyfikacji placówki mają intencje podmiotu, który ją prowadzi. Odczytanie tych intencji może w praktyce rodzić poważne wątpliwości, zatem powinny być brane pod uwagę tylko takie intencje, jakie można wywnioskować ze sposobu działania podatnika, tj. sposobu zorganizowania placówki.

Ponadto, jeżeli konkretna placówka jest użytkowana tylko przez krótki czas, lecz to użytkowanie powtarza się regularnie przez długi okres, to nie można uważać, że taka placówka ma czysto tymczasowy charakter (pkt 6.1 Komentarza do artykułu 5).

Podnieść również należy, iż zawarcie umowy o pracę z pracownikiem jest czynnością prawną dwustronną, na mocy której powstaje stosunek pracy.

Zgodnie z art. 22 § 1 ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2023 r., poz. 1465 ze zm., dalej: „KP”)

Praca wykonywana w ramach stosunku pracy jest świadczeniem ciągłym – zakłada istnienie trwałej więzi prawnej. Istota ciągłości świadczenia pracy w ramach stosunku pracy tkwi w tym, że zobowiązanie pracownika nie polega na jednorazowym wykonaniu pewnej czynności lub na wykonaniu ich zespołu składającego się na określony rezultat, lecz wiąże się z wykonywaniem określonych czynności w powtarzających się odstępach czasu, w okresie istnienia trwałej więzi łączącej pracownika z pracodawcą (wyrok SN z 14.12.1999r., sygn. akt: I PKN 451/99).

Mając na uwadze powyższe, należy podnieść, że zatrudnienie przez Spółkę pracowników na podstawie umowy o pracę może świadczyć, iż Państwa intencją jest współpraca z dłuższą perspektywą i z pewnością nie ma charakteru tymczasowego.

W rezultacie, uwzględniając przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, w ocenie Organu, wbrew Państwa twierdzeniu, będziemy mieli do czynienia z powstaniem stałej placówki. Państwa działalność na terytorium Polski spełnia, co do zasady, warunki istnienia placówki (stałego miejsca prowadzenia działalności) pod względem dostępności powierzchni oraz jej stałego charakteru.

Uznanie, że w przedmiotowej sprawie powstanie stała placówka pociąga za sobą konieczność ustalenia, czy nie znajdzie do niej zastosowania wyłączenie o jakim mowa w powołanym wcześniej art. 5 ust. 5 lit. e) UPO.

Zdaniem Organu i wbrew Państwa twierdzeniu, czynności podejmowane przez polskich pracowników, zatrudnionych na stanowisku Szefa Sprzedaży na Europę Wschodnia oraz Inżyniera Serwisu na Europę Wschodnia, nie powinny być kwalifikowane do czynności o charakterze pomocniczym (przygotowawczym).

Z Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji wynika, że często trudno jest odróżnić działalność mającą charakter przygotowawczy lub pomocniczy od działalności, która takiego charakteru nie ma. Wskazuje się w tym zakresie m.in., że działalność placówki nie posiada charakteru przygotowawczego lub pomocniczego, gdy stanowi istotną i znaczącą część działalności przedsiębiorstwa jako całości, gdy istnieje znaczący związek między prowadzoną przez tę placówkę działalnością a uzyskiwanymi przez przedsiębiorstwo dochodami. Ponadto, działalność przygotowawcza lub pomocnicza zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona za pośrednictwem stałej placówki, aby nie była uznana za zakład, musi być wykonywana wyłącznie dla przedsiębiorstwa macierzystego, a także nie ma charakteru przygotowawczego lub pomocniczego jakakolwiek działalność zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona w drugim państwie za pośrednictwem stałej placówki, której cel jest identyczny z celem przedsiębiorstwa jako całości.

Zakład powstanie, jeżeli oprócz czynności przygotowawczych lub pomocniczych wykonywana jest działalność zasadnicza, nawet w relatywnie niewielkim zakresie.

Jak wynika z wniosku spółka A. jest północnoeuropejskim działem marketingu, dystrybucji i sprzedaży spółki B. z siedzibą w (...) w Japonii. Spółka A. uczestniczy na polskim rynku poprzez sprzedaż za pośrednictwem sieci autoryzowanych dealerów, sprzedając głównie szeroko rozumiane maszyny (...) dostarczane z innych krajów Unii Europejskiej. Wszystkie umowy sprzedaży i kontrakty dystrybucyjne są koordynowane z Danii przez dedykowany Zespół Wsparcia Klienta Spółki. Wnioskodawca w kraju siedziby działalności gospodarczej, czyli w Danii, posiada biuro i tzw. pokój demonstracyjny (demo room) z Maszynami ale nie posiada magazynów. Maszyny są wysyłane z magazynów Spółki w Belgii lub Niderlandów i dostarczane bezpośrednio do odbiorców - resellerów/dealerów w Polsce. Spółka posiada łącznie (...). Biuro w Danii pełni nie tylko funkcję sprzedażową, ale także posiada funkcje administracyjne, takie jak wsparcie klientów, obsługa pracowników Spółki (HR) i obsługa finansowa Spółki.

Pracownicy będący polskimi obywatelami, zatrudnieni przez Spółkę na stanowisku Szefa Sprzedaży na Europę Wschodnia oraz Inżyniera Serwisu na Europę Wschodnia w zakresie obowiązków zawodowych wykonywanych w Polsce odpowiedzialni są za:

·Szef Sprzedaży na Europę Wschodnią: Odpowiada za kontakt z istniejącymi dealerami lub uczestniczenie w targach w celu inicjowania sprzedaży Maszyn i umów serwisowych. Działa jako negocjator w Polsce i innych krajach Europy Wschodniej w odniesieniu do kontraktów sprzedaży towarów koordynowanych przez duńskie biuro sprzedaży. Niemniej nie ma żadnych uprawnień do podpisywania umów sprzedaży; te uprawnienia są realizowane przez dyrektora zarządzającego Spółki w Danii.

·Inżynier Serwisu: Głównie wspiera usługi gwarancyjne i pogwarancyjne. Jego główne obowiązki obejmują szkolenie lokalnych dealerów w zakresie obsługi i naprawy Maszyn. Inżynier serwisu okazjonalnie pomaga dealerom w szczególnie skomplikowanych przypadkach napraw bezpośrednio u klientów końcowych.

Ponadto, w opisie zdarzenia przyszłego zaznaczyli Państwo, że rola Szefa Sprzedaży na Europę Wschodnią pozostanie niezmieniona, tzn. będzie kontynuował zaangażowanie w proces sprzedaży.

Jednakże przewiduje się, że Inżynier Serwisu może w przyszłości, oprócz swoich obecnych obowiązków (tj. obejmujących usługi gwarancyjne i pogwarancyjne), również wykonywać prace nienależące do ww. zakresu, ale stanowiące dodatkowe usługi serwisowe świadczone bezpośrednio na rzecz końcowych klientów na podstawie umów podpisanych przez Spółkę z dealerami.

Biorąc pod uwagę powyższy zakres obowiązków, należy wskazać, iż polscy pracownicy wykonują na terenie Polski przede wszystkim czynności zmierzające do osiągnięcia przez Państwa przychodów z zasadniczej działalności gospodarczej polegającej m. in. na sprzedaży Maszyn.

Sami Państwo wskazują cyt. „Należy bowiem pamiętać, że podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż Maszyn”.

Zdaniem Organu i wbrew temu co Państwo twierdzą czynności podejmowane przez pracowników zatrudnionych w Polsce na stanowisku Szefa Sprzedaży na Europę Wschodnia oraz Inżyniera Serwisu na Europę Wschodnia nie powinny być kwalifikowane do czynności o charakterze pomocniczym (przygotowawczym).

Z pewnością stała placówka, której cel jest identyczny z celem przedsiębiorstwa jako całości, nie prowadzi działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym (punkt 24 Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji, zob. również wyrok NSA z 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 1864/10). Zatem, jak już wskazano zakład powstanie, jeżeli oprócz czynności przygotowawczych lub pomocniczych wykonywana jest działalność zasadnicza, nawet w relatywnie niewielkim zakresie.

Działanie Spółki i pracowników zatrudnionych w Polsce na stanowisku Szefa Sprzedaży na Europę Wschodnią oraz Inżyniera Serwisu na Europę Wschodnią w zakresie opisanym we wniosku jest ściśle połączone i stanowi istotną część działalności przedsiębiorstwa jako całości oraz istnieje znaczący związek między prowadzoną przez tę placówkę działalnością a uzyskiwanymi przez Spółkę dochodami. Mając na uwadze cel w postaci sprzedaży maszyn, nie można twierdzić że stała palcówka jest utrzymywana wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że zarówno działalność pracowników wykonujących czynności w Polsce, jak i działalność Spółki związane są ze sprzedażą maszyn i usługami posprzedażowymi. Zatem, stała placówka jaką jest działalność podejmowana przez polskich pracowników w ramach wymienionych obowiązków pracowniczych nie może korzystać z przywilejów wynikających z treści art. 5 ust. 5 lit. f) UPO PL-DK.

Zatem, w analizowanym sprawie nie można mówić o przygotowawczym lub pomocniczym charakterze Państwa działalności na terytorium Polski za pośrednictwem ww. polskich pracowników w odniesieniu do działalności Państwa Spółki. Pracownicy zatrudniony w Polsce wykonują zasadniczą działalność gospodarczą Spółki.

Obok opisanej powyżej zasadniczej formy zakładu, umowa polsko-duńska przewiduje także alternatywny sposób ustalania istnienia zakładu, na podstawie którego można uznać, że zagraniczne przedsiębiorstwo posiada zakład, nawet jeśli nie dysponuje stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w drugim państwie.

Wskazuje na to wyżej cytowany art. 5 ust. 6 UPO.

Jak wynika z powyższego, zakład może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem tzw. zależnego przedstawiciela (tj. podmiotu działającego w drugim Państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa). Cytowane postanowienie umowne znajduje zastosowanie „bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2”, co oznacza, że wobec braku zakładu w sensie przedmiotowym (stałej placówki) należy badać ustanowienie zakładu pod kątem działalności przedstawiciela przedsiębiorstwa. Użyte w treści ust. 6 pojęcie „osoba” oznacza w myśl art. 3 ust. 1 lit. d umowy osobę fizyczną, spółkę oraz każde inne zrzeszenie osób.

Warunkiem zastosowania art. 5 ust. 6 UPO jest, aby osoba działała „w imieniu przedsiębiorstwa”, czyli występowała w roli przedstawiciela, a także posiadała i zwyczajowo wykonywała pełnomocnictwo do zawierania umów w umawiającym się państwie. Z taką sytuacją mamy do czynienia, jeżeli oświadczenie woli tej osoby wywołuje dla reprezentowanego przedsiębiorstwa stan związania. Wystarczające jest, że reprezentowany godzi się na dokonanie czynności cywilnoprawnych przez przedstawiciela. Dla oceny, czy osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów, bardziej miarodajny jest całokształt okoliczności i zachowań osób uczestniczących w dokonywaniu czynności prawnych, niż umocowanie cywilnoprawne.

Zgodnie z komentarzem do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, która stanowiła podstawę dla postanowień umowy polsko-duńskiej zgodnie z powszechnie przyjętą zasadą przedsiębiorstwo powinno być traktowane jako posiadające zakład w danym państwie, jeżeli w tym państwie, w ramach określonych warunków, działa na jego rzecz osoba, nawet gdy przedsiębiorstwo to nie ma stałej placówki w rozumieniu ustępów 1 i 2. Celem tego przepisu jest przyznanie państwu prawa do opodatkowania w takich przypadkach. Tak więc postanowienia ustępu 6 ustalają warunki niezbędne do stwierdzenia, że przedsiębiorstwo posiada zakład w danym państwie, i to niezależnie od rodzaju działalności wykonywanej dla niego przez wyżej wymienioną osobę.

Zgodnie z pkt 32.1 Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji OCED w wersji z 15 lipca 2014 r. (w brzmieniu przed nowelizacją, czyli do 20 lipca 2017 r.) mającej wprost zastosowanie do postanowień analizowanej umowy również określenie „pełnomocnictwo do zawierania kontraktów w imieniu przedsiębiorstwa” nie ogranicza stosowania tego ustępu do przedstawiciela zawierającego kontrakty wiążące dosłownie dane przedsiębiorstwo. Ustęp ten ma również zastosowanie do przedstawiciela zawierającego kontrakty, które wiążą przedsiębiorstwo, mimo iż takie kontrakty w rzeczywistości nie są zawierane w imieniu danego przedsiębiorstwa. Fakt, że przedsiębiorstwo nie bierze czynnego udziału w transakcjach może oznaczać, iż przekazało takie uprawnienia przedstawicielowi. Na przykład można uważać, że przedstawiciel posiada rzeczywiste uprawnienie do zawierania kontraktów, jeżeli ubiega się i zbiera zamówienia (lecz ich nie realizuje w sposób formalny), które następnie są przesyłane bezpośrednio do składów, skąd towary są dostarczane, podczas gdy przedsiębiorstwo zagraniczne jedynie aprobuje transakcje w sposób rutynowy.

Tym samym osoby, które nie posiadają pełnomocnictwa w rozumieniu cywilnoprawnym, ale mają umocowanie do negocjowania wszystkich elementów umowy w sposób wiążący przedsiębiorstwo, posiadają pełnomocnictwo do zawierania umów w rozumieniu art. 5 ust. 6. W tym przypadku bez znaczenia jest, kto ostatecznie podpisuje umowę: osoba działająca w imieniu przedsiębiorstwa czy przedsiębiorstwo (zob. pkt 33 Komentarza OECD do art. 5). Kryterium decydującym jest prawne związanie przedsiębiorstwa działaniem przedstawiciela.

Analizując wyjaśnienia zawarte w komentarzu do Modelowej Konwencji należy zwrócić uwagę na pkt 83 Komentarza do ust. 5 art. 5 UPO, który wskazuje jednoznacznie, że osoby, których działalność może konstytuować zakład przedsiębiorstwa są osobami, które bez względu na to czy są zatrudnione, czy nie, działają w imieniu przedsiębiorstwa i prowadząc tą działalność nie działają w charakterze niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6. Mogą to być osoby fizyczne lub spółki i nie muszą mieć miejsca zamieszkania lub siedziby ani utrzymywać stałej placówki w państwie, w którym prowadzą działalność na rzecz przedsiębiorstwa.

Jednocześnie, pkt 104 Komentarza do ust. 6 art. 5 UPO przesądza o tym, że to czy osoba działająca jako agent jest niezależna od przedsiębiorstwa, zależy od zakresu jej zobowiązań wobec przedsiębiorstwa. Jeżeli prowadzona przez nią działalność handlowa jest poddana szczegółowym instrukcjom lub podlega całkowitej kontroli ze strony przedsiębiorstwa, to taka osoba nie może być uznana za niezależną od przedsiębiorstwa. Innym ważnym kryterium jest okoliczność, czy ryzyko biznesowe ponosi ta osoba czy przedsiębiorstwo, które ona reprezentuje.

Przy czym, pkt 106 Komentarza do ust. 6 art. 5 UPO precyzuje, że zwyczajowo niezależny przedstawiciel odpowiada wobec przedsiębiorstwa, które reprezentuje, za wyniki swojej pracy, przy czym sposób, w jaki wykonuje pracę, nie podlega kontroli. Nie jest on poddany szczegółowym instrukcjom przedsiębiorstwa, które reprezentuje, jeżeli chodzi o sposób prowadzenia działalności.

Tym samym osoby, które nie posiadają pełnomocnictwa w rozumieniu cywilnoprawnym, ale mają umocowanie do negocjowania wszystkich elementów umowy w sposób wiążący przedsiębiorstwo, posiadają pełnomocnictwo do zawierania umów. W tym przypadku bez znaczenia jest, kto ostatecznie podpisuje umowę: osoba działająca w imieniu przedsiębiorstwa czy przedsiębiorstwo. Kryterium decydującym jest prawne związanie przedsiębiorstwa działaniem przedstawiciela.

Uprawnienie do podejmowania czynności prowadzących do zawarcia umowy może wynikać z formalnie udzielonego pełnomocnictwa. Możliwe jest również umocowanie osoby w sposób dorozumiany, bez zbędnych formalności. Dla uzyskania statusu zależnego przedstawiciela forma udzielenia pełnomocnictwa nie ma znaczenia. Ważne jest aby strony były zgodne co do uprawnień udzielonych przez przedsiębiorcę.

Komentarz wyznaczył kierunek interpretacji, zgodnie z którym również pełnomocnictwo w znaczeniu gospodarczym spełnia kryterium pełnomocnictwa do zawierania umów w rozumieniu art. 5 ust. 6 UPO.

W przypadku ustalenia przesłanek istnienia pełnomocnictwa zakład przedsiębiorstwa istnieje w takim zakresie, w jakim dana osoba posiadająca pełnomocnictwo działa na rzecz przedsiębiorstwa, a nie tylko w zakresie uprawnień do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa (zob. Komentarz OECD do art. 5 nr 84). Dodatkowo należy zauważyć, że jeżeli pełnomocnictwo dotyczy tylko części działalności przedsiębiorstwa, to wówczas zakładowi zostaną przypisane tylko te umowy, które zostały zawarte w ramach tych pełnomocnictw.

Podkreślić należy, że nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w umawiającym się państwie, jeżeli:

• przedsiębiorstwo podejmuje czynności za pośrednictwem niezależnego przedstawiciela, oraz
• przedstawiciel taki działa w ramach swojej zwykłej działalności.

Jeżeli osoba, która działa w imieniu przedsiębiorstwa, pozostaje w stosunku zależności od tego przedsiębiorstwa (organizacyjnej, prawnej lub ekonomicznej) lub czynności (niezależnego) przedstawiciela wykraczają poza przedmiot jego zwykłej działalności, to może - z zastrzeżeniem pozostałych warunków ust. 5 - powstać zakład. W celu ustalenia, jaki ma charakter działalność przedstawiciela zagranicznego przedsiębiorcy konieczne jest uwzględnienie całości łączących go z przedsiębiorcą relacji umownych, jak również faktycznego sposobu ich wykonywania, który nie musi pokrywać się z treścią zawartych umów, a które jednak mają decydujące znaczenie dla oceny istnienia zakładu.

Niezależność przedstawiciela powinna wyrażać się zarówno w aspekcie prawnym, jak i ekonomicznym. Niezależność prawna osoby w stosunku do przedsiębiorstwa, które ona reprezentuje, zależy od zakresu jej zobowiązań wobec przedsiębiorstwa. Jeżeli prowadzona przez nią działalność handlowa jest poddana szczegółowym instrukcjom oraz kontroli to taka osoba nie może być uznana za niezależną od przedsiębiorstwa.

Zatem przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa. Generalne upoważnienie do zajmowania się sprawami mocodawcy bez ingerencji z jego strony świadczy o niezależności. Podleganie wskazówkom i poleceniom służbowym nie powinno przekraczać stopnia dopuszczalnego w danych stosunkach gospodarczych. Informacje o intensywności kontroli może dostarczać rodzaj i częstość kontaktów przedstawiciela z przedsiębiorstwem. Szeroka kontrola jawi się jako kontrola dotycząca środków, za pomocą których wykonywana jest działalność na rzecz przedsiębiorstwa. Umieścić można tutaj sytuację, w której przedstawicielowi zwracane są wszystkie jego wydatki oraz kieruje się jego działaniami – taki podmiot nie jest niezależnym.

Ponadto, istotne znaczenie z punktu widzenia oceny istnienia zakładu ma również niezależność ekonomiczna przejawiająca się w ponoszeniu odpowiedzialności za podejmowane działania. Powyższe kryterium sprowadza się do tego, czy ryzyko związane z prowadzeniem działalności ponosi ta osoba czy przedsiębiorstwo, które ona reprezentuje (pkt 38 Komentarza do art. 5 Konwencji Modelowej OECD). Kto podlega szczegółowym instrukcjom oraz kontroli, nie może ponosić ryzyka gospodarczego za czynności, na które nie ma wpływu. Zatem przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa.

Za zależnego przedstawiciela powinna być traktowana osoba, której uprawnienia lub charakter jej czynności angażują przedsiębiorstwo w działalność gospodarczą w określonym zakresie na obszarze danego państwa.

Mając na uwadze wyjaśnienia zawarte w Komentarzu do art. 5 ust. 5 UPO zauważyć zatem należy, że aby miał zastosowanie ust. 5 muszą być spełnione następujące przesłanki:

• osoba działa w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa;
• czyniąc to, osoba ta zazwyczaj zawiera umowy lub zwykle odgrywa główną rolę przy doprowadzeniu do zawarcia kontraktów, które są rutynowo zawierane bez istotnej modyfikacji przez przedsiębiorstwo, oraz
• umowy te są zawierane albo na rzecz przedsiębiorstwa, albo dotyczą przeniesienia własności lub przyznania prawa do użytkowania własności posiadanej przez to przedsiębiorstwo lub co do której ma ono prawo do korzystania lub dotyczą świadczenia usług przez to przedsiębiorstwo.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że zarówno działalność pracowników wykonujących czynności w Polsce, jak i działalność Spółki w siedzibie w Danii, sprowadzają się do rozwoju sprzedaży Maszyn na Europę Wschodnią. Obaj pracownicy wykonujący czynności w Polsce będą zatrudnieni na umowę o pracę. Do ich obowiązków należy m.in. kontakt z istniejącymi dealerami lub uczestniczenie w targach w celu inicjowania sprzedaży Maszyn i umów serwisowych, negocjacje w Polsce i innych krajach Europy Wschodniej w odniesieniu do kontraktów sprzedaży towarów koordynowanych przez duńskie biuro sprzedaży, wsparcie usług gwarancyjnych i pogwarancyjnych. Decyzje dotyczące sprzedaży towarów i wsparcia serwisowego są scentralizowane i podejmowane w Danii.

Podkreślenia wymaga, że zgodnie z Państwa wskazaniem, wszystkie warunki usług i umowy sprzedaży są zarządzane z Danii przez organizację serwisową EMEA, z wyjątkiem wcześniej wspomnianego nawiązywania kontaktów z klientami i wstępnego negocjowania kontraktów sprzedaży towarów przez Szefa Sprzedaży na Europę Wschodnią.

Powyższe jednoznacznie wskazuje, że Szef Sprzedaży na Europę Wschodnią będzie odgrywał kluczową rolę przy doprowadzaniu do zawarcia umów, które następnie formalnie zawierane są przez Państwa.

Zdaniem Organu, działalność pracowników wykonujących czynności w Polsce, stanowi integralną część podstawowej działalności Spółki polegającej na dystrybucji (sprzedaży) sprzętu (...) (Maszyn). Wbrew temu co Państwo twierdzą, czynności podejmowane przez polskich pracowników, zatrudnionych na stanowisku Szefa Sprzedaży na Europę Wschodnia oraz Inżyniera Serwisu na Europę Wschodnia, nie ograniczają się tylko do wsparcia, stanowiącego uzupełniającą rolę w działalności Spółki w siedzibie w Danii.

Tym samym należy uznać, że art. 5 ust. 6 UPO znajdzie zastosowanie w rozpatrywanej sprawie bowiem pracownik zatrudniony na stanowisku Szefa Sprzedaży na Europę Wschodnią będzie osobą, która będzie działać w imieniu przedsiębiorstwa oraz zwyczajowo wykonywać pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu Spółki w rozumieniu tego artykułu.

Zatem, ww. pracownika nie można uznać za niezależnego przedstawiciela również dlatego, że będzie on pozostawał w stosunku pracy z Państwa Spółką, a więc będzie wykonywał powierzone mu zadania pod kierownictwem pracodawcy - Państwa Spółki.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że osoba fizyczna zatrudniona na stanowisku Szefa Sprzedaży na Europę Wschodnią, będzie Państwa zależnym przedstawicielem w rozumieniu art. 5 ust. 6 UPO. W tej sytuacji działalność zależnego przedstawiciela powinna być uznana za tworząca „zakład” w świetle ww. umowy. Uzyskanie przez Wnioskodawcę dochodów w Polsce za pośrednictwem zakładu prowadzi do powstania źródła przychodów, które winny być opodatkowane w Polsce.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że zasada tzw. zależnego przedstawiciela stanowi alternatywę w stosunku do zasad ogólnych wyrażonych w ust. 1-5 art. 5 umowy polsko-duńskiej. Oznacza to, że w pierwszej kolejności należy badać istnienie zakładu w oparciu o zasady ogólne zapisane w ust. 1-5 art. 5 UPO. Jeśli w wyniku zastosowania ust. 1-5 powstaje zakład, to nie ma konieczności badania, czy osoby działające w zakładzie są zależne, czy niezależne od reprezentowanego przedsiębiorstwa oraz jakimi dysponują pełnomocnictwami. W przeciwnym wypadku powstaje konieczność oceny stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) w oparciu o art. 5 ust. 6 UPO.

Tym samym ust. 6 artykułu 5 znajduje zastosowanie „bez względu na postanowienia ust. 1 i 2”, co oznacza, że wobec braku zakładu w sensie przedmiotowym (stałej placówki) należy badać ustanowienie zakładu pod kątem działalności przedstawiciela przedsiębiorstwa.

Zatem w sprawie - o czym pisano już wcześniej - mamy do czynienia zarówno z powstaniem stałej placówki jak również z przedstawicielem zależnym, o jakim mowa w art. 5 ust. 6.

Podkreślenia wymaga fakt, iż spełnienie przesłanek z ust. 1-5 (stała placówka) i ust. 6 (zależny przedstawiciel) wywołuje ten sam skutek, tj. powstanie zakładu w państwie, w którym znajduje się stała placówka albo działa zależny przedstawiciel.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz opis sprawy, należy wskazać, że Spółka posiada/będzie posiadała na terytorium Polski zagraniczny zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w rozumieniu art. 5 UPO PL-DK. W konsekwencji dochody osiągane przez Spółkę w związku z realizacją działalności gospodarczej w obydwu przypadkach, tzn. biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego oraz w sytuacji nakreślonej w opisie zdarzenia przyszłego, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania 1 i 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatnika. Zostały wydane w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie mogą one zatem przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.