Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

1. ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 10 marca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 22 sierpnia 2024 r., sygn. akt I SA/Wr 653/23,

2. stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony stosownie do art. 18f ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „u.p.d.o.p.”) do zmniejszenia podstawy opodatkowania w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego w porozumieniu w części w jakiej wierzytelność nie została przez Kontrahentów uregulowana, tj. w zeznaniu składanym za rok 2022 - jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 marca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.  

Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 3 maja 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym oraz zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi działalność handlową i usługową związaną z obrotem maszynami rolniczymi.

Dnia (…) grudnia 2021 r. pomiędzy Spółką a Kontrahentem 1 (Zobowiązanym 1, osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą) zostało zawarte Porozumienie 1, zgodnie z którym Zobowiązany 1 oświadczył, że na dzień podpisania Porozumienia 1 dłużny jest Wnioskodawcy łączną kwotę (…) zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych w płatności od dnia wymagalności roszczenia do dnia zapłaty, tytułem nieuregulowanych na rzecz Wnioskodawcy, następujących faktur VAT:

a)Faktura VAT nr (…) z dnia 25 czerwca 2018 r.,

b)Faktura VAT nr (…) z dnia 18 lipca 2018 r.,

c)Faktura VAT nr (…) z dnia 10 sierpnia 2018 r.,

d)Faktura VAT nr (…) z dnia 22 sierpnia 2018 r.,

e)Faktura VAT nr (…) z dnia 5 września 2018 r.,

f)Faktura VAT nr (…) z dnia 19 września 2018 r.,

g)Faktura VAT nr (…) z dnia 1 października 2018 r.,

h)Faktura VAT nr (…) z dnia 5 października 2018 r.,

i)Faktura VAT nr (…) z dnia 22 października 2018 r.,

j)Faktura VAT nr (…) z dnia 22 października 2018 r.,

k)Faktura VAT nr (…) z dnia 27 października 2018 r.,

l)Faktura VAT nr (…) z dnia 9 listopada 2018 r.,

m)Faktura VAT nr (…) z dnia 29 listopada 2018 r.,

n)Faktura VAT nr (…) z dnia 29 marca 2018 r.,

o)Faktura VAT nr (…) z dnia 5 kwietna 2018 r.,

p)Faktura VAT nr (…) z dnia 5 kwietnia 2018r.,

q)Faktura VAT nr (…) z dnia 5 kwietnia 2018 r.,

r)Faktura VAT nr (…) z dnia 18 kwietnia 2018r.,

s)Faktura VAT nr (…) z dnia 25 kwietnia 2018 r.,

t)Faktura VAT nr (…) z dnia 31 lipca 2018 r.,

u)Faktura VAT nr (…) z dnia 14 listopada 2018 r.,

v)Faktura VAT nr (…) z dnia 27 listopada 2018 r.,

w)Faktura VAT nr (…) z dnia 31 maja 2019 r.,

x)Faktura VAT nr (…) z dnia 15 maja 2019 r.

Zobowiązany 1 na mocy Porozumienia 1 zgodnie z art. 117 § 2 k.c. zrzekł się zarzutu przedawnienia w stosunku do ww. faktur VAT. Porozumienie stanowi, że Zobowiązany 1 uznaje należności w całości i potwierdza ich wymagalność. Zgodnie z Porozumieniem 1 Zobowiązany 1 zobowiązał się do spłaty ww. zadłużenia w terminie do dnia (…) lipca 2022 r.

Dnia (…) grudnia 2021 r. pomiędzy Spółką a Kontrahentem 2 (Zobowiązanym 2, osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą) zostało zawarte Porozumienie 2, zgodnie z którym Zobowiązany 2 oświadczył, że na dzień podpisania Porozumienia 2 dłużny jest Wnioskodawcy łączną kwotę (…) zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych w płatności od dnia 6 czerwca 2019 r. tytułem części nieuregulowanej na rzecz Wierzyciela faktury VAT nr (…) z dnia 29 maja 2019 r., której termin płatności upłynął w dniu (…) czerwca 2019 r. Zobowiązany ww. opisaną należność uznał w całości i potwierdził jej wymagalność oraz bezsporność. Zobowiązany 2 zobowiązał się do spłaty zadłużenia, o którym mowa powyżej w całości, w terminie do (…) lipca 2022 r.

Do momentu złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej część z ww. wymienionych zobowiązań została przez Kontrahentów uregulowana.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 3 maja 2023 r. Wnioskodawca wskazał ponadto, że zarówno wierzyciel, jak i dłużnik (Wnioskodawca, oraz Zobowiązany 1 i Zobowiązany 2) nie były/nie są w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego ani w trakcie likwidacji.

Od daty zawarcia pierwotnej umowy oraz wystawienia faktur upłynęły 2 lata. Od momentu zawarcia porozumień dot. zrzeczenia się zarzutu przedawnienia oraz uznania należności w całości i potwierdzenia ich wymagalność nie upłynęły 2 lata.

Transakcja handlowa zawarta została w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika (Zobowiązanego 1 i Zobowiązanego 2), z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Transakcje, które dotyczą opisanych we wniosku wierzytelności nie były dokonywane z podmiotami powiązanymi.

Wierzytelności, o których mowa we wniosku, zostały zaliczone do przychodów należnych Wnioskodawcy.

Wierzytelności, o których mowa we wniosku nie zostały przez Wnioskodawcę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wierzytelności nie są przedawnione, ponieważ Zobowiązani zrzekli się zarzutu przedawnienia.

Na dzień złożenia zeznania podatkowego za rok podatkowy którego dotyczy wniosek wierzytelności nie zostały uregulowane ani zbyte.

Pytanie

Czy Wnioskodawca jest uprawniony stosownie do art. 18f ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych do zmniejszenia podstawy opodatkowania w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego w porozumieniu w części w jakiej wierzytelność nie została przez Kontrahentów uregulowana, tj. w zeznaniu składanym za rok 2022?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, od 1 stycznia 2020 r. art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1649) do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, wprowadzono przepisy szczególne mające na celu rozpoznawanie skutków w podatku dochodowym tzw. „złych długów”, tj. art. 18f.

Stosownie do regulacji art. 18f ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., podstawa opodatkowania ustalona zgodnie z art. 18 lub art. 24d ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 18d może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Zgodnie z art. 18f ust. 5 u.p.d.o.p., zmniejszenia na podstawie ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta.

Natomiast, w myśl art. 18f ust. 10 u.p.d.o.p., przepisy ust. 1 i 2 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

1)dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;

2)od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa, a w przypadku, gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę - gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;

3)transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do postanowień art. 18f ust. 11 u.p.d.o.p., okres 90 dni, o którym mowa w ust. 1 i 2, liczy się począwszy od pierwszego dnia następującego po określonym na fakturze (rachunku) lub w umowie upływie terminu do uregulowania zobowiązania.

Stosownie do art. 17 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych, przepisy ustawy zmienianej w art. 3 (wprowadzające do u.p.d.o.p. ulgę na złe długi), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mają zastosowanie do transakcji handlowych w rozumieniu ustawy zmienianej w art. 10, w przypadku których termin zapłaty upływa po dniu 31 grudnia 2019 r.

W przedmiotowej sprawie decydującym dla możliwości skorzystania przez Wnioskodawcę z ulgi na złe długi jest zatem termin płatności wynikający z porozumienia stanowiącego umowę, z której wynika termin płatności.

Stanowisko takie potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 15 maja 2020 r., Znak: 0114-KDIP1-1.4012.135.2020.2.KOM: „W pierwszej kolejności należy wskazać, że przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych (zasad zawierania umów cywilnoprawnych, porozumień), ani nie mają wpływu na ich treść, w tym ustalenia dotyczące terminów płatności. Zgodnie z zasadą swobody umów, to strony umowy rozstrzygają m.in. zasady rozliczeń z tytułu zawarcia umów cywilnoprawnych. Podkreślić należy, że ustalony przez strony termin zapłaty powinien być obustronną wolą stron transakcji zawartej w ramach stosunku cywilnoprawnego. Wskazać bowiem należy, że zgodnie z art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęte w nich ustalenia, w tym zasady ustalania terminów płatności, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego. Zatem tut. Organ nie jest właściwy do oceny skuteczności zawieranych między kontrahentami porozumień, lecz do oceny skutków tych porozumień na gruncie prawa podatkowego.”

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie powiązania terminu zapłaty, wynikającego ze stosowania przepisu przejściowego, z prawem do zastosowania ulgi znajduje potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 grudnia 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.405.2019.1.AM: „Z powyższego jednoznacznie wynika, że przepisy wprowadzone ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. mają zastosowanie do transakcji handlowych zawartych po 1 stycznia 2020 r., z wyjątkiem rozwiązań przewidzianych w ustawach podatkowych. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu nadanym ustawą o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych, mają zastosowanie do transakcji handlowych, w przypadku których termin zapłaty upływa po dniu 31 grudnia 2019 r. Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zagadnienia, stwierdzić należy, że regulacje art. 18f będą dotyczyć zakupu towarów i usług wynikających z transakcji handlowych, dla których termin zapłaty upływa po 31 grudnia 2019 r., w tym również do transakcji handlowych zawartych przed 1 stycznia 2020 r.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym obowiązek korekty dochodu na podstawie art. 18f ustawy o CIT dotyczyć będzie wyłącznie zakupu towarów i usług wynikających z transakcji handlowych zrealizowanych po 31 grudnia 2019 r., dla których termin zapłaty upływa po tej dacie, należy uznać za nieprawidłowe. W procesie wykładni prawa podatkowego ważną kategorię dyrektyw interpretacyjnych stanowią domniemania interpretacyjne, w tym dotyczące racjonalności ustawodawcy. Założenie racjonalnego prawodawcy zakłada istnienie takiego prawodawcy, który tworzy przepisy w sposób sensowny, racjonalny i celowy. Zatem jeżeli u podstaw każdej wykładni przepisu prawnego tkwić winno założenie racjonalności ustawodawcy, to interpretator powinien dążyć do takiego tłumaczenia norm, które by stworzyło spójny z prakseologicznego punktu widzenia system. Na obowiązek takiego podejścia interpretatora w odniesieniu do ustawy o VAT zwrócił uwagę NSA m.in. w uchwale składu 7 sędziów z dnia 28 maja 2007 r., I FPS 5/06, ONSA i WSA 2007/5/108). Ustawodawca przewidział w art. 17 ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych, odrębny termin wprowadzenia rozwiązań, o których mowa w tej ustawie do ustaw podatkowych. Przyjęcie natomiast stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym termin ten modyfikuje art. 20 ust. 1 ustawy zmieniającej spowodowałoby, że art. 17 stałby się przepisem zbędnym.”

Podsumowując, Wnioskodawca jest uprawniony stosownie do art. 18f ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. do zmniejszenia podstawy opodatkowania w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego w porozumieniu, w części w jakiej wierzytelność nie została przez Kontrahentów uregulowana, tj. w zeznaniu składanym za rok 2022.

Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania

Rozpatrzyłem Państwa wniosek - 17 maja 2023 r. wydałem postanowienie, Znak: 0111-KDIB1-1.4010.146.2023.2.SG o odmowie wszczęcia postępowania z Państwa wniosku z 10 marca 2023 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP tego samego dnia), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych. Ww. postanowienie zostało skutecznie doręczone Państwu 18 maja 2023 r.

Pismem z 22 maja 2023 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP tego samego dnia) złożono zażalenie na ww. postanowienie.

W wyniku jego rozpatrzenia, postanowieniem z 23 czerwca 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.146.2023.3.AW utrzymano w mocy zaskarżone postanowienie.

Ww. postanowienie doręczono 27 czerwca 2023 r.

Skarga na postanowienie utrzymujące w mocy postanowienie organu pierwszej instancji

11 lipca 2023 r. wnieśli Państwo skargę na postanowienie z 23 czerwca 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.146.2023.3.AW do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Skarga wpłynęła do mnie tego samego dnia.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonego postanowienia i postanowienia go poprzedzającego (stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.), zasądzenie kosztów postępowania na rzecz Skarżącej według norm przepisanych (stosownie do art. 200 i 205 p.p.s.a.), rozpoznanie skargi na rozprawie, zawiadomienie przez Sąd w formie postanowienia sygnalizacyjnego, o którym mowa w art. 155 § 1 organu zwierzchniego o istotnych naruszeniach prawa.

Odpowiedzi na skargę udzieliłem 1 sierpnia 2023 r. pismem Znak: 0111-KDIB1-1.4010.146.2023.4.SG.

Postępowanie przed sądem administracyjnym

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił skarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 maja 2023 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.146.2023.2.SG - wyrokiem z 22 sierpnia 2024 r., sygn. akt I SA/Wr 653/23. Powyższy wyrok wpłynął do tut. Organu 19 września 2024 r.

Nie wniosłem skargi kasacyjnej od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wpłynął do tut. Organu 20 listopada 2024 r. 

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku 

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 985 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

-uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w ww. wyroku;

-ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy podkreślić, że stosownie do przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz zadanego pytania (wyznaczających zakres wniosku) przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie kwestia ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony stosownie do art. 18f ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do zmniejszenia podstawy opodatkowania w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego w porozumieniu w części w jakiej wierzytelność nie została przez Kontrahentów uregulowana, tj. w zeznaniu składanym za rok 2022.

Zgodnie z art. 18f ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Natomiastzgodnie z art. 18f ust. 11 ustawy o CIT:

A zatem ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1649; dalej: „ustawa nowelizująca”) wprowadzono w podatkach dochodowych z jednej strony możliwość pomniejszenia przez wierzyciela podstawy opodatkowania o kwotę wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, a z drugiej strony - nałożenie na dłużnika obowiązku doliczenia do podstawy opodatkowania kwoty nieuregulowanego zobowiązania, jeżeli zobowiązanie nie zostało uregulowane w terminie 90 dni od dnia upływu terminu płatności określonego w fakturze (rachunku) lub umowie.

Ulga na złe długi w CIT to istotne narzędzie pozwalające na ochronę interesów podatników w sytuacjach, gdy kontrahenci nie regulują należności. Może być ona zastosowana w momencie, w którym nieściągalność wierzytelności będzie uprawdopodobniona.

W art. 18f ust. 9 i 10 ustawy o CIT zawarto przesłanki do zastosowania tzw. „ulgi na złe długi”.

I tak, zgodnie z art. 18f ust. 9 ustawy o CIT:

Ponadto, w myśl art. 18f ust. 10 ustawy o CIT:

Wątpliwości Państwa dotyczą kwestii ustalenia, czy stosownie do art. 18f ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest uprawniony do zmniejszenia podstawy opodatkowania w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego w porozumieniu w części w jakiej wierzytelność nie została przez Kontrahentów uregulowana, tj. w zeznaniu składanym za rok 2022.

W tym miejscu wskazać należy, że wprowadzając nowe przepisy do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mające na celu rozpoznawanie skutków w podatku dochodowym tzw. „złych długów”, tj. art. 18f, ustawodawca zawarł jednocześnie w ustawie nowelizującej istotne przepisy przejściowe.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 i 2 ustawy nowelizującej:

Ustawą zmienianą w art. 10 ustawy nowelizującej jest ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 118ze zm.).

W myśl art. 4 pkt 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych transakcja handlowa to:

Transakcją handlową w rozumieniu ustawy jest umowa, której przedmiotem jest odpłatne dostarczanie towaru lub odpłatne świadczenie usług, jeżeli strony tej umowy zawierają ją w związku z wykonywaną przez siebie działalnością gospodarczą lub zawodową. Do transakcji handlowej w rozumieniu przepisów o terminach zapłaty w transakcjach handlowych dochodzi więc w momencie podpisania umowy, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi.

Biorąc pod uwagę wszystkie przywołane powyżej przepisy, należy stwierdzić, że poprzez wskazanie, że przepisy zmienione stosuje się do transakcji handlowych, w przypadku których termin zapłaty upływa po dniu 31 grudnia 2019 r., ustawodawca miał na celu objęcie przepisami „ulgi na złe długi” takich transakcji, w przypadku których termin płatności upłynął w okresie obowiązywania przepisów „ulgi na złe długi”.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika przy tym, że w dniu 21 grudnia 2021 r. zawarli Państwo ze swoimi kontrahentami porozumienia na mocy których oświadczyli oni, że są dłużnikami skarżącej z tytułu opóźnienia w płatnościach wynikających z transakcji handlowych (faktur z 2018 r. i 2019 r.) w kwotach o których mowa w wymienionych w porozumieniach fakturach VAT; nadto kontrahenci zrzekli się zarzutu przedawnienia stosownie do treści art. 117 § 2 k.c, jak i strony ustaliły termin spłaty zadłużenia na dzień (…) lipca 2022 r.

Zatem Kontrahent 1 i Kontrahent 2 (dłużnicy) nie uregulowali zobowiązań na podstawie pierwotnych faktur, tylko zostały zawarte porozumienia na mocy których strony ustaliły nowy termin spłaty zadłużenia, tj. dzień (…) lipca 2022 r.

Wskazać należy, że fakt późniejszego zawarcia porozumień nie zmienia faktu, że termin płatności wynikający z pierwotnych faktur dotyczył konkretnych transakcji handlowych, co do których termin płatności już upłynął. Zatem Kontrahent 1 i 2 nie uregulowali zobowiązań na podstawie pierwotnych faktur. Tym samym na terminy płatności wynikające z pierwotnych faktur nie wpływa fakt zawarcia porozumień, których skutkiem było ustalenie nowego terminu spłaty zadłużenia. Porozumienia zostały zawarte na długo po okresie, w którym upłynęły pierwotne terminy płatności wierzytelności. Do transakcji handlowych już doszło i upłynął termin płatności z nich wynikający. Zatem nie można zgodzić się z Państwem, że wynikający z zawartego Porozumienia 1 i Porozumienia 2 termin zapłaty, tj. dzień (…) lipca 2022 r. jest terminem, o którym mowa w art. 17 ust. 1 ustawy nowelizującej o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych. W takiej sytuacji nie będą Państwo mogli zastosować tzw. ulgi na złe długi wynikającej z art. 18f ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, na podstawie ww. Porozumień, w których uzgodniony jest nowy termin zapłaty zobowiązań wynikających z ww. faktur.

W związku z powyższym Państwa stanowisko sprowadzające się do twierdzenia, że Wnioskodawca jest uprawniony stosownie do art. 18f ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT do zmniejszenia podstawy opodatkowania w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego w porozumieniu, w części w jakiej wierzytelność nie została przez Kontrahentów uregulowana, tj. w zeznaniu składanym za rok 2022 jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. w 2021 r.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.