Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że zgodnie z art. 16 ust. 5b ustawy o CIT, nie musi on wyłączać z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości samochodu osobowego przekraczającej 150 000 zł, ponieważ samochody te są oddawane do odpłatnego używania na podstawie umowy najmu, a najem samochodów stanowi przedmiot działalności Wnioskodawcy. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 24 grudnia 2024 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 z późn. zm.) - dalej zwana: „ustawą o CIT”.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest (…). Samochody (…) udostępniane są wyłącznie w celu (…). Podstawowa działalność wnioskodawcy obejmuje również między innymi sprzedaż (…).

W ramach swojej działalności Wnioskodawca oddaje w odpłatne używanie samochody (…). W celu realizacji ww. celu Wnioskodawca posiada w majątku firmy ujęte jako środki trwałe samochody (…), które są zarejestrowane na terytorium Polski (…). Pojazdy te spełniają definicję samochodu osobowego zgodnie z art. 4a pkt 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy wskazać, że Wnioskodawca jest właścicielem oddawanych w odpłatne używanie pojazdów samochodowych.

Wedle wpisu do KRS Wnioskodawca prowadzi działalność w następującym zakresie:

(…)

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera z kontrahentem, umowę w formie mailowej, pisemnej, lub w formie ustnej na mocy której (…) udostępniane są wyłącznie w celu (…). W każdym przypadku ostatecznym potwierdzeniem zawarcia takiej umowy jest faktura wystawiana przez Wnioskodawcę oraz dowód otrzymania płatności za usługę. Wnioskodawca udostępnia odpłatnie pojazdy przede wszystkim (…). Odpłatne udostępnienie ma również miejsce dla (…).

W zależności od zapotrzebowania konkretnego kontrahenta oraz (…) w zakres obowiązków umownych Wnioskodawcy wchodzą mniej lub bardziej rozbudowane świadczenia. W każdym jednak przypadku Wnioskodawca zapewnia co najmniej odpłatne udostępnienie pojazdu, co jest istotą i celem każdej umowy.

W trakcie (…) szczegółowe zasady i warunki odpłatnego udostępniania aut np. określone są w dokumencie stworzonym przez Wnioskodawcę i udostępnianym kontrahentom (…). Potwierdzeniem zapoznania się i akceptacji tego dokumentu jest (…). Dla innych (…) szczegółowe zasady i warunki odpłatnego udostępniania są ustalone indywidualnie w formie pisemnej lub ustnej.

Na mocy zawartej umowy samochody (…) udostępniane są w celu (…). Również w (…).

(…)

W ramach zawartej umowy samochody są udostępniane do (…). Występują też przypadki, gdy druga strona umowy wycofuje się (…). Pojazd (…), który zrezygnował może być oddany do (…) na mocy nowo zawartej na powyższych zasadach umowy.

(…).

(…) Wnioskodawca dokonuje przeglądu pojazdów które posiada. Część samochodów jest sprzedawana (co do zasady najstarsze), pozostałe są wynajmowane (…).

Wszystkie opisane pojazdy Wnioskodawcy formalnie i teoretycznie mogą się poruszać po drogach publicznych, gdyż są zarejestrowane jako samochody osobowe oraz posiadają ubezpieczenie obowiązkowe OC. W praktyce (…). Dodatkowo taki użytek z uwagi na duże koszty eksploatacji takiego samochodu (…). Z tego powodu samochody nie są używane do celów innych niż udostępnianie odpłatne (…). W ramach rozruchu technologicznego m.in. po odbudowie odbywają się przejazdy techniczne, które muszą się odbywać ze względu na specyfikę pojazdu (na zasadzie pewnej analogii jak przy rozruchu każdego nowego samochodu po jego wyprodukowaniu przez producenta danej marki).

Poza tymi pojazdami Wnioskodawca posiada inne „tradycyjne” samochody osobowe, które użytkują pracownicy do celów służbowych.

Należy również wskazać, że wszystkie udostępniane samochody w ramach (…).

Liczba posiadanych na środkach trwałych samochodów zależy od ilości chętnych na wynajem w ramach (…). Wnioskodawca regularnie wymienia samochody na nowe, aby uniknąć poruszania się przez (…) starszymi pojazdami, które mogłyby być bardziej awaryjne a w przyszłości mogłyby być trudne do sprzedaży.

(…) na mocy zawartej umowy w tym (…) do obowiązków Wnioskodawcy w ramach odpłatnego udostępniania, należy między innymi:

(…)

Należy również wspomnieć, że (…).

(…)

Wspomniany dokument opisuje również wynagrodzenie jakie jest należne dla Wnioskodawcy za ww. świadczenia i określa jego płatność w określonych częściach.

Dodać również należy, że (…).

(…)

Jak już wskazano powyżej (…) również mogą występować świadczenia dodatkowe poza samym odpłatnym oddaniem do korzystania z pojazdu. Ich ilość jest zależna od (…).

Na gruncie tak przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca podjął wątpliwość, czy może nie stosować ograniczenia kwotowego w amortyzacji opisanych pojazdów o którym w mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 na podstawie art. 16 ust. 5b ustawy o CIT z uwagi na fakt oddania do odpłatnego używania pojazdów, które stanowi przedmiot jego działalności.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 24 grudnia 2024 r., wskazali Państwo, że wartość samochodów, o których mowa we wniosku przekracza kwotę 150 000 zł.

Pytania

1.  Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że zgodnie z art. 16 ust. 5b ustawy o CIT, nie musi on wyłączać z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości samochodu osobowego przekraczającej 150 000 zł, ponieważ samochody te są oddawane do odpłatnego używania na podstawie umowy najmu, a najem samochodów stanowi przedmiot działalności Wnioskodawcy?

2.  Jeśli stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 jest nieprawidłowe, to czy zgodnie z art. 16 ust. 5b ustawy o CIT, Wnioskodawca nie musi wyłączać z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości samochodu osobowego przekraczającej 150 000 zł, ponieważ samochody te są oddawane do odpłatnego używania na podstawie innej umowy o charakterze podobnym do umowy najmu, a taka działalność stanowi przedmiot działalności Wnioskodawcy?

Państwa stanowisko w sprawie

Pytanie nr 1

W ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16 ust. 5b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805, ze zm., zwana dalej: „ustawa o CIT”), nie musi on wyłączać z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości samochodu osobowego przekraczającej 150 000 zł, ponieważ samochody te są oddawane do odpłatnego używania na podstawie umowy najmu, a najem samochodów stanowi przedmiot działalności Wnioskodawcy. Dotyczy to (…) jak i przypadku (…) (gdzie zakres obowiązków i świadczeń jest określany w drodze indywidualnych ustaleń). W każdym przypadku istotą, celem i świadczeniem najważniejszym jest oddanie do odpłatnego używania pojazdu.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

a)  225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 875, 1394, 1506 i 1681) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy,

b)  150 000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

W myśl jednak art. 16 ust. 5b ustawy o CIT, przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Z powyższego przepisu wynika, że by można było go zastosować muszą być spełnione łącznie następujące przesłanki:

-pojazd musi być oddany do używania, które to używanie musi mieć charakter odpłatny;

-oddanie do używania musi być na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze

-oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

W ocenie Wnioskodawcy są one wszystkie spełnione zarówno w przypadku oddania do użytkowania (…), co zostanie szczegółowe uzasadnione poniżej.

W opisie stanu faktycznego wskazano, że samochody osobowe są udostępniane przez Wnioskodawcę (…). W zamian za możliwość korzystania z samochodu (…) ponoszą odpłatność określoną w (…) bądź ustalonych indywidualnie dla (…). Spełniona jest zatem przesłanka oddania do odpłatnego używania bowiem Wnioskodawcy należy się wynagrodzenia a pojazdy są udostępniane do używania, które (…).

Opisany stan faktyczny wypełnia również wszystkie ustawowe elementy (łac. essentialia negotii) jakie powinna zawierać umowa najmu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 z późn. zm.) - dalej: „k.c.” Zgodnie bowiem z art. 659 § 1 przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (art. 659 § 2 k.c.).

Przedmiotem umowy najmu mogą być również samochody osobowe. Samochody osobowe stanowią bowiem rzeczy, gdyż na gruncie art. 45 k.c. za rzeczy uznaje się części przyrody w stanie pierwotnym lub przetworzonym, wyodrębnione spośród innych (naturalnie lub sztucznie) w sposób umożliwiający samoistne traktowanie w stosunkach społeczno-gospodarczych, wyrażonych przez prawo rzeczowe, zobowiązaniowe i inne [źródło: A. Kaźmierczyk, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna (art. 1-125), red. M. Fras, M. Habdas, Warszawa 2018, komentarz do art. 45].

Na podstawie stosunku zawiązanego pomiędzy Wnioskodawcą, a danym (…) będzie miał prawo do używania samochodu osobowego przez czas oznaczony, tj. (…). Jest to element każdej umowy zawartej przez Wnioskodawcę występujący w każdym (…).

W zamian za możliwość używania samochodu osobowego (…) będzie musiał zapłacić Wnioskodawcy kwotę określoną w (…) bądź ustaloną indywidualnie w przypadku (…).

W przypadku najmu rzeczy ruchomej (takiej jak samochód osobowy) przepisy k.c. nie określają formy w jakiej umowa najmu musi być zawarta. Potwierdza to doktryna, która wskazuje, że: Forma umowy najmu jest co do zasady dowolna i można ją zawrzeć nawet w sposób dorozumiany [źródło: A. Sylwestrzak, Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. M. Balwicka-Szczyrba, LEX/el. 2024, komentarz do art. 660]. Zatem Wnioskodawca może zawierać umowę najmu samochodu osobowego (…) w formie dorozumianej (łac. per facta concludentia) i taka umowa będzie ważna. Zawarcie umowy w formie konkludentnej następuje w przedstawionym stanie faktycznym w ten sposób, że Wnioskodawca przekazuje (…).

Możliwość zawarcia umowy najmu w sposób dorozumiany potwierdza następujący fragment wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 czerwca 2019 r. (sygn. akt I ACa 918/18): Z mocy art. 60 k.c. wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, która ujawni jej wolę w sposób dostateczny. Zatem przez sam wjazd na prywatny parking i pozostawienie tam samochodu dochodzi w sposób dorozumiany do zawarcia umowy najmu miejsca parkingowego na mocy art. 659 § 1 k.c., której stroną pozostaje korzystający z parkingu, zaś umowa zostaje zawarta z chwilą wjazdu użytkownika na teren parkingu, a kończy się z chwilą wyjazdu z terenu parkingu.

Na dodatek należy wskazać, że w samej treści dokumentu (…) posłużono się (…). Wnioskodawca wskazał w ten sposób jaką umowę chce zawrzeć oraz jakie świadczenie spełnić na rzecz (…), którzy zdecydują się na skorzystanie z jego usługi.

Odnosząc się do tego, że poza samym udostępnieniem (…) samochodu osobowego Wnioskodawca spełnia na ich rzecz również inne świadczenia, które mogą przybrać różne natężenie w zależności od (…) oraz potrzeb kontrahenta należy zwrócić uwagę na następujące okoliczności.

Otóż po pierwsze, stosownie do art. 662 § 1 k.c., wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. Zgodnie z (…), za umówiony użytek samochodu osobowego należy w tym wypadku uznać (…). W celu utrzymania samochodu osobowego w stanie adekwatnym do powyższego użytku Wnioskodawca musi (art. 662 § 1 k.c. go do tego prawnie zobowiązuje) zapewnić (…) świadczenia dodatkowe. W przypadku (…).

Powyższe wynika stąd, że (…).

(…)

Pozostałe wymienione wyżej świadczenia dodatkowe (…). Wnioskodawca (…). Z uwagi na powyższe omawiane w ramach tego akapitu świadczenia dodatkowe Wnioskodawcy są prawnie (…) oraz praktycznie niezbędne dla utrzymania samochodu będącego przedmiotem najmu zgodnie z umówionym użytkiem.

Świadczenie dodatkowe jakim jest (…).

Warto dostrzec, że z uwagi na cel, w jakim (…) zwracają się do Wnioskodawcy (…), podstawowe i kluczowe znaczenie ma dla nich nabycie uprawnienia do czasowego korzystania z samochodu (…). Pozostałe świadczenia zapewniane przez Wnioskodawcę mają na celu jedynie lepsze i zgodne z uwarunkowaniami prawnymi oraz faktycznymi najmu (m.in. (…)) skorzystanie z tego podstawowego (głównego) świadczenia. Bez możliwości czasowego korzystania z samochodu osobowego będącego własnością Wnioskodawcy pozostałe świadczenia zapewniane przez Wnioskodawcę nie miałyby znaczenia dla (…). Stają się one istotne dopiero wtedy, gdy towarzyszą wynajmowi samochodu osobowego.

Występowanie świadczeń dodatkowych zapewnianych przez wynajmującego (leasingodawcę, wydzierżawiającego) jest dodatkowo często spotykane w umowach najmu (umowach leasingu, umowach dzierżawy) i zarazem nie przekreśla kwalifikacji danej umowy, jako umowy najmu. Zobowiązanie wynajmującego w umowie najmu do realizacji określonych świadczeń ubocznych na rzecz najemcy jest dopuszczalne na podstawie art. 353[1] k.c. Zgodnie z tym przepisem, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Warto dostrzec, że w art. 659 k.c. ustawodawca określił w sposób nad wyraz minimalny istotne postanowienia umowne (łac. essentialia negotii) charakterystyczne dla umowy najmu i wystarczające jednocześnie dla odróżnienia jej od innych umów nazwanych przewidzianych w k.c., a także umów nienazwanych. Są to przedmiot najmu i czynsz. Tak wskazuje również orzecznictwo cywilne. W szczególności należy w tym zakresie powołać wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 1 marca 2016 r. (sygn. akt I ACa 1190/15), w którym to stwierdzono, że: Z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego jednoznacznie wynika, że do zawarcia umowy najmu dochodzi, gdy strony uzgodnią istotne jej składniki (essentialia negotii), do jakich należą przedmiot najmu i czynsz stanowiący ekwiwalent za możliwość korzystania z rzeczy.

Oznacza to, że gdy stosunek cywilnoprawny pomiędzy dwoma podmiotami zawiera w sobie elementy określone w art. 659 k.c., to na gruncie prawa cywilnego należy go uznać za umowę najmu. Jednocześnie w ramach tego stosunku mogą występować różne dodatkowe świadczenia (jak np. świadczenia spełniane przez Wnioskodawcę obok odpłatnego udostępnienia pojazdu (…)). Nie wpływają one jednak na kwalifikację danego stosunku na gruncie prawa cywilnego, gdyż stanowią one tzw. podmiotowo istotne składniki treści czynności prawnej (łac. accidentalia negotii). Dopiero wprowadzenie do danego stosunku elementów charakterystycznych dla innej umowy nazwanej określonej przepisami k.c. albo elementów przekreślających kwalifikację danej umowy jako umowy najmu powoduje, że nie można go określić mianem umowy najmu.

W ramach umowy najmu zawieranej przez Wnioskodawcę z (…) występują świadczenia dodatkowe, lecz nie powodują one, iż umowę tę należy uznać za inną umowę nazwaną określoną przepisami k.c. czy też w ogóle za umowę nienazwaną. Pomimo ich występowania nadal stosunek cywilnoprawny pomiędzy Wnioskodawcą, a (…) należy określić mianem umowy najmu.

Jak już wskazał Wnioskodawca - w praktyce współczesnego obrotu gospodarczego występuje wiele umów najmu (umów dzierżawy), w których obok świadczenia podstawowego (tj. czasowego prawa do korzystania z rzeczy) pojawiają się również świadczenia dodatkowe. Co istotne umowy te mają za przedmiot właśnie środki transportu, a przewidziane w nich świadczenia dodatkowe mają na celu lepsze skorzystanie ze świadczenia głównego. Należy wskazać na następujące przykłady takich umów:

(…)

W dalszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, iż dla poparcia jego stanowiska istotne znaczenie ma także wykładnia celowościowa art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Celem wprowadzenia ograniczenia zawartego w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT była bowiem ochrona budżetu państwa przed nadmiernym zaliczaniem do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych związanych z bardzo drogimi pojazdami, co mogłoby prowadzić do sztucznego obniżania podstawy opodatkowania i w konsekwencji zmniejszenia należnych podatków. Limity te ograniczają więc możliwość zaliczenia wysokich wydatków na luksusowe pojazdy do kosztów działalności gospodarczej.

Samochody osobowe są specyficzną kategorią środków trwałych w działalności gospodarczej, ponieważ mogą być łatwo wykorzystywane zarówno do celów firmowych, jak i prywatnych. Wynika to z charakteru samochodów osobowych, które są powszechnie używane nie tylko w działalności gospodarczej (np. na spotkania biznesowe, dojazdy do klientów, transport towarów), ale także w codziennym życiu prywatnym przedsiębiorcy.

Samochody osobowe, w przeciwieństwie do samochodów dostawczych czy specjalistycznych, są bardziej podatne na wykorzystanie do celów prywatnych. Ograniczenie możliwości amortyzacji ma na celu zminimalizowanie nadużyć polegających na tym, że przedsiębiorcy kupują drogie pojazdy, formalnie zaliczając je do majątku firmy, ale faktycznie używając głównie do celów osobistych.

Powyższy cel pozostanie spełniony w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie będzie stosował limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT do amortyzacji udostępnianych przez siebie samochodów osobowych.

W opisie stanu fatycznego zaznaczono bowiem, że ze względu na wprowadzone modyfikacje, zbudowane przez Wnioskodawcę samochody osobowe ze względów praktycznych nie są używane (…). Te względy praktyczne to m.in. wskazane w opisie stanu faktycznego (…).

Zatem zarówno z punktu widzenia praktycznego, jak i prawnego, jedyne racjonalne wykorzystanie produkowanych przez Wnioskodawcę samochodów osobowych to odpłatne udostępnianie ich (…). Takie też jest ich faktyczne wykorzystanie, na co wskazuje opis stanu faktycznego. Brak stosowania przez Wnioskodawcę limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT w odniesieniu do tych samochodów osobowych nie będzie wobec tego sprzeczny z celem wprowadzenia tej regulacji.

Wynajmowanie samochodów (…) nie narusza celu przepisu o ograniczeniu amortyzacji, ponieważ samochody te nie są wykorzystywane do celów prywatnych, jak w przypadku standardowych samochodów osobowych. (…) pojazdy są specyficznie przeznaczone do działalności związanej z (…). Z tego powodu można je amortyzować zgodnie z przepisami, ponieważ ich wykorzystanie jest ściśle związane z profesjonalnym, specjalistycznym celem, a nie z działalnością o charakterze prywatnym czy osobistym.

Na koniec należy dodać, że Wnioskodawca spełnia również warunek wskazany w końcowej części art. 16 ust. 5b ustawy o CIT. Najem samochodów stanowi bowiem przedmiot działalności Wnioskodawcy. W opisie stanu faktycznego wskazano bowiem, że Wnioskodawca ujawnił w (…). Przedmiotowe PKD faktycznie odzwierciedla przedmiot działalności Wnioskodawcy, gdyż w ramach swojej działalności udostępnia on odpłatnie (…). O prowadzeniu takiej działalności przez Wnioskodawcę świadczy również fakt, że to właśnie on został wybrany przez (…). Gdyby Wnioskodawca nie prowadził takiej działalności, to nie zostałaby mu powierzona tak istotna funkcja, (…).

Powyższe uwagi dotyczą zarówno (…).

Jak bowiem wskazano w stanie faktycznym w przypadku (…) również mogą występować świadczenia dodatkowe poza samym odpłatnym oddaniem do korzystania z pojazdu. Ich ilość jest zależna od (…) i potrzeb kontrahenta i ustalana indywidualnie. W praktyce w przypadku (…).

Biorąc pod uwagę zaprezentowaną powyżej argumentację Wnioskodawca uważa, że przedstawione przez niego w zakresie pytania nr 1 stanowisko powinno zostać uznane w całości za prawidłowe.

Jako potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska Wnioskodawca wskazuje na następujący fragment interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 4 listopada 2021 r. (Znak: 0112-KDIL2-2.4011.674.2021.2.MM):

„Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowy o najem i obsługę techniczną samochodu rajdowego i odpłatnie udostępnia zleceniodawcom określony w umowie samochód rajdowy z przeznaczeniem do wzięcia udziału m.in. w rajdach, oficjalnych testach przed rajdami oraz zawodach treningowych. W Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Wnioskodawca ma przypisany m.in. kod 77.11.Z Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) obejmujący wynajem samochodów osobowych nieprzekraczających 3,5 tony, bez kierowcy. W świetle takich umów Wnioskodawca zobowiązany jest m.in. do: (i) dostarczenia sprawnego technicznie samochodu oraz kompletu wymaganych dokumentów samochodu, (ii) dostarczenia samochodu w określonym miejscu i czasie, a także asystowania w trakcie badania kontrolnego przed i po zawodach, (iii) obsługi serwisowej samochodu podczas rajdu, oficjalnych testów, w strefach tankowania itp., (iv) transportu samochodu w drodze na zawody, testy, treningi, a także (v) wykupienia odpowiedniej polisy ubezpieczeniowej. W celu realizacji tych umów Wnioskodawca zakupił samochód wyścigowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, który nie podlega rejestracji w Polsce. Wnioskodawca planuje również zakupić w przyszłości kolejne samochody rajdowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Część z nich będzie rejestrowana, część nie będzie podlegać rejestracji z uwagi na brak przystosowania do jeżdżenia w „normalnym” ruchu drogowym m.in. przez brak części wyposażenia obowiązkowego dla pojazdów dopuszczonych do ruchu na drogach publicznych. Nabywane pojazdy, zarówno podlegające, jak i niepodlegające rejestracji, będą ujmowane przez Wnioskodawcę w ewidencji środków trwałych i poddane amortyzacji. Jak wskazał Wnioskodawca, samochód wyścigowy, który zakupił, oraz samochody rajdowe, które Wnioskodawca planuje zakupić, stanowią samochody osobowe w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do tej sprawy, należy zaznaczyć, że w przypadku opisanym przez Wnioskodawcę zachodzi związek przyczynowo-skutkowy, dający podstawy do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na zakup samochodu wyścigowego/samochodów rajdowych (przez odpisy amortyzacyjne). Jednocześnie w tej sprawie znajdzie zastosowanie art. 23 ust. 5b w związku z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, które odnoszą się do zagadnienia podatkowego związanego z używaniem w działalności gospodarczej samochodu osobowego.

Należy wskazać, że opisane we wniosku samochody stanowią samochody osobowe w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią środki trwałe ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także są przeznaczone wyłącznie do odpłatnego wykorzystywania na podstawie umowy najmu. Tym samym Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą polegającą na oddawaniu w odpłatne używanie tych samochodów spełnia warunki do wyłączenia limitu kosztu uzyskania przychodów w tym zakresie na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem odpisy amortyzacyjne od tych samochodów mogą zostać ujęte w podatkowych kosztach w pełnej wysokości.

Reasumując - Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabywanych samochodów rajdowych (zarówno podlegających, jak i niepodlegających rejestracji) w pełnej wysokości - bez względu na ich wartość - na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo w zakresie pytania nr 1 we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję w zakresie pytania nr 1 od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Z pytania nr 1 wynika, że odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 jest uwarunkowana negatywną oceną Państwa stanowiska w kwestii określonej pytaniem nr 1. Organ ocenił Państwa stanowiska w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 za prawidłowe, zatem ocena Państwa stanowiska do pytania oznaczonego we wniosku nr 2 stała się niezasadna.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie podmiotu, który o jej wydanie wystąpił, zatem nie jest ona wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-   w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-   w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.