Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek, z 29 października 2024 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

-   otrzymane przez Spółkę odszkodowania z tytułu szkody polegającej na pożarze hali produkcyjnej powstałej zarówno w środkach trwałych jak i obrotowych wykorzystywanych do działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie decyzji o wsparciu stanowi przychód z działalności zwolnionej z opodatkowania,

-   wydatki poniesione przez Spółkę na wykonanie prac budowlanych po pożarze hali produkcyjnej (Łącznika (…)) będą mogły stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 18 grudnia 2024 r. (data wpływu 18 grudnia 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

(…) (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką (…) podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Spółka jest producentem wysokiej jakości (…) produkowanych w Polsce, z materiałów pochodzenia europejskiego. Spółka wytwarza (…) w zakładzie produkcyjnym znajdującym się na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (…) (dalej: „Strefa”). Produkcja (…) w Specjalnej Strefie Ekonomicznej (…) rozpoczęła się w (…) roku. (…) oferuje produkty w różnych grupach cenowych oraz kieruje je do klientów w różnych grupach wiekowych. Produkty Spółki wytwarzane są z materiałów wysokiej jakości. Wszystkie etapy produkcji podlegają surowym normom jakościowym, które są certyfikowane przez europejskie laboratoria. Produkty oferowane przez Spółkę wykonane są zgodnie z normami Unii Europejskiej.

W toku prowadzonej działalności, Spółka otrzymała następujące zezwolenia na prowadzenie działalności w Specjalnej Strefie Ekonomicznej (…):

-zezwolenie nr (…) w dniu (…) 1996 r.,

-zezwolenie nr (…) w dniu (…) 2009 r.,

-zezwolenie nr (…) w dniu (…) 2013 r. (w dniu (…) 2023 r. na wniosek Spółki została wydana decyzja Ministra Rozwoju i Technologii w sprawie wygaśnięcia zezwolenia).

Ponadto, w dniu (…) 2020 r. Spółka otrzymała decyzję o wsparciu (dalej: „DOW 2020”), o której mowa w art. 13 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 459, dalej: „ustawa o WNI”). W dniu (…) 2022 r. Spółka uzyskała kolejną decyzję o wsparciu (dalej: „DOW 2022”).

Przedmiot działalności Spółki prowadzonej w zakładzie w (…) i jednocześnie zakres działalności wskazany w posiadanych przez Spółkę decyzjach o wsparciu jest klasyfikowany pod następującymi kodami PKWiU:

1.(…)

W dniu 31 marca 2023 r. Spółka przestała ponosić nakłady inwestycyjne w ramach DOW 2020, skupiając się obecnie na utrzymaniu inwestycji. Jednocześnie, Spółka nadal ponosi nakłady inwestycyjne w ramach DOW 2022 i będzie to czynić do dnia 31 lipca 2027 r. Spółka podkreśla, że zakresy obu decyzji o wsparciu odnoszą się do inwestycji realizowanej w ramach zakładu w (…). Inwestycja nimi objęta zakładała poniesienie nakładów inwestycyjnych na cały zakład w (…), których docelowym rezultatem jest zwiększenie zdolności produkcyjnych istniejącego przedsiębiorstwa poprzez inwestycje w rzeczowe aktywa trwałe.

W dniu (…) 2024 r. na terenie zakładu Spółki wybuchł pożar. Pożar został zaprószony na terenie obiektu w budowie i przeniósł się również na teren obiektu już istniejącego (…). Rozwój pożaru miał miejsce w hali produkcyjnej i spowodował jej uszkodzenie wraz ze znacznym zniszczeniem zgromadzonego w hali mienia, tj. w szczególności maszyn produkcyjnych i środków obrotowych. W dalszej konsekwencji skutki pożaru dotknęły obiektu oznaczonego jako (…) (zadymienie i zanieczyszczenie) oraz budynku (…) (magazyn wysokiego składowania) zasadniczo na skutek akcji gaśniczej. Najmniejsze uszkodzenia wystąpiły w obiekcie w budowie, gdzie doszło do okopcenia i zanieczyszczenia wnętrz. Część zakładu będąca aktualnie w budowie stanowiła nową inwestycję Spółki, czyli rozbudowę zakładu produkcyjnego, która była przeprowadzana na podstawie posiadanych decyzji o wsparciu. Rozbudowa ta miała na celu zwiększenie możliwości produkcyjnych Spółki. Rozbudowa zakładu produkcyjnego była w pełni związana z inwestycją realizowaną na podstawie posiadanych decyzji o wsparciu.

Uszkodzenia spowodowane pożarem objęły zarówno środki trwałe jak i obrotowe. Uszkodzenia w budynku oznaczonym jako (…) objęły w szczególności:

-zabrudzenia spowodowane przedostaniem się gazów pożarowych, dymu i sadzy, jak również zabrudzenia popożarowe, które objęły:

-powierzchnię ścian, dachu budynku oraz całego mienia zmagazynowanego w pomieszczeniu,

-linie sortujące,

-kosze z zapakowanymi (posegregowanymi) w woreczki (…),

-rolki z folią do pakowania (workowania),

-uszkodzenie bramy segmentowej ppoż. (wygięcie).

W Hali (…) nie było bezpośredniego oddziaływania pożaru niemniej, woda pożarowa (w tym piana) wykorzystana do gaszenia pożaru oraz woda z rozszczelnionej instalacji wodnej (zniszczona na skutek pożaru) przelały się pod bramą ppoż. powodując zalanie posadzki hali magazynowej. W konsekwencji, zalaniu uległy produkty (gotowe (…) w foliowych opakowaniach zbiorczych).

Największe zniszczenia objęły (…) i obejmowały w szczególności:

-   pełne spalenie tymczasowego wygrodzenia,

-   okopcenie produktami spalania wszystkich elementów wewnątrz obiektu,

-   uszkodzone termicznie okna PVC i stłuczone termicznie szyby,

-   zniszczenia części pokrycia dachu oraz instalacji PV poprzez częściowe spalenie i uszkodzenie termiczne,

-   pełne zniszczenie termiczne części socjalnej wraz z wyposażeniem (w tym m.in. lodówki, ławki, stoły, meble kuchenne),

-   uszkodzenie termiczne, spalenie wszystkich instalacji w hali (w tym elektrycznych, klimatyzacji, ogrzewczych, sprężonego powietrza),

-   zniszczenie termiczne stalowej konstrukcji wygradzającej oraz innych pomieszczeń znajdujących się w hali oraz bramy ppoż.,

-   uszkodzenia termiczne blach tworzących ściany osłonowe elewacyjne oraz zabrudzenia sadzą,

-   wpływ termiczny na dźwigary dachowe oraz na płyty panwiowe żelbetowe dachu,

-   spalenie/uszkodzenie maszyn i urządzeń w tym kartoniarka automatyczna, dwie linie pakujące wraz z wagami i etykieciarkami, waga kontrolna wraz z wyposażeniem, osuszacz chłodniczy, drukarki, klimatyzatory, systemy monitoringu,

-   spalone pomieszczenie i urządzenie spawarki laserowej wraz z całym wyposażeniem znajdującym się w tym pomieszczeniu,

-   zniszczone blaty i krzesła do wykonywania czynności manualnych,

-   spalone/zniszczone krzesła, regały, blaty, szafki, artykuły do bieżącej produkcji, kleje granulowane, rolki z taśmą,

-   spalone/zadymione środki obrotowe w tym torebki z (…), półfabrykaty, (…), klej granulowany do maszyny, rolki z taśmą do klejenia kartonów, rolki do drukowania etykiet, kalki do drukowania etykiet, kleje do pistoletów, kartony i inne.

Spółka poniosła również koszty utylizacji związane z pożarem.

Mienie, które uległo zniszczeniu podlegało ubezpieczeniu. Wnioskodawca zwrócił się do ubezpieczyciela o pokrycie szkód w środkach trwałych oraz środkach obrotowych. Spółka otrzymała odszkodowanie w następujących transzach:

-   kwota bezsporna ustalona przez ubezpieczyciela (tj. obejmująca doszczętnie zniszczone maszyny i urządzenia oraz zanieczyszczone maszyny, które wymagały specjalistycznego czyszczenia, zadymionej Hali (…), która wymagała oczyszczenia i odmalowania oraz spalonej Hali (…), która wymaga odbudowy),

-   odszkodowanie za zniszczenia w majątku obrotowym,

-   odszkodowanie obejmujące roboty rozbiórkowe, projekt i odbudowę spalonej Hali Łącznik (…).

Wnioskodawca jest w trakcie dalszego postępowania i składania wniosków o wypłaty kolejnych transz odszkodowań w stosunku do szkód, które nie zostały jeszcze rozpatrzone i zaakceptowane przez Ubezpieczyciela.

Działalność Wnioskodawcy w zakresie określonym w zezwoleniach oraz decyzjach o wsparciu jest zwolniona z opodatkowania CIT na mocy art. 17 ust. 1 pkt 34 oraz pkt 34a ustawy o CIT (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm.). Wszystkie pomieszczenia i środki trwałe oraz obrotowe które uległy zniszczeniu lub spaleniu były wykorzystywane przez Spółkę do prowadzenia działalności, która jest objęta zwolnieniem z opodatkowania CIT. Wnioskodawca wykorzystywał maszyny oraz inne środki jedynie w celach produkcji (…) oraz (…), która to działalność jest objęta zwolnieniem strefowym/decyzją o wsparciu. Pomieszczenia i wyposażenie, które uległo spaleniu i zniszczeniu nie było wykorzystywane do działalności opodatkowanej.

W związku ze szkodami jakie powstały na skutek pożaru, Spółka postanowiła o przywróceniu częściowo zniszczonej hali – (…) do stanu jej używalności. W tym celu, Spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie przez Agencję Rozwoju Przemysłu decyzji w zakresie pozwolenia na przeprowadzenie projektu architektoniczno-budowlanego na terenie objętym pożarem. W dniu (…) 2024 r. Spółka otrzymała pozytywną decyzję, w której Agencja Rozwoju Przemysłu zatwierdziła projekt architektoniczno-budowlany i udzieliła pozwolenia na budowę dla Spółki obejmujące wykonanie robót budowlanych polegających na przebudowanie przegród zewnętrznych i elementów konstrukcyjnych związanych z odbudową po pożarze hali produkcyjnej i instalowaniem na dachu urządzeń fotowoltaicznych o mocy przekraczającej 150kW.

Wnioskodawca wskazuje, że zamiarem Spółki jest odtworzenie pierwotnej postaci częściowo zniszczonej hali produkcyjnej (…), tj. przywrócenie jej poprzedniej kubatury oraz użyteczności. Biorąc jednak pod uwagę, że hala produkcyjna została wybudowana w latach 70. XX wieku, prace budowlane będą musiały zostać przeprowadzone ze szczególnym uwzględnieniem norm prawa oraz rozwiązań technologicznych obowiązujących współcześnie. Powyższe wiązać się może z częściową zmianą architektury remontowanego budynku, przykładowo pokrycie dachowe hali zostanie dostosowane do obecnie stosowanych rozwiązań, tj. zostanie zastąpione blachą trapezową samonośną.

Zgodnie z projektem architektoniczno-budowlanym w projekcie odbudowy nie wykonano żadnych zmian istotnych w stosunku do projektu podstawowego sprzed pożaru. Zasadnicze kształty i wielkość hali pozostaną takie jak przed pożarem tj. hala na planie prostokąta o kształcie prostopadłościanu. W ramach prac, w związku ze zniszczeniami dokonana została rozbiórka instalacji fotowoltaicznej na dachu, pokrycia dachu z papy izolacji termicznej z styropianu, płyt panwiowych żelbetowych, dźwigarów strunobetonowych, belek ściennych w ścianie zewnętrznej z gzymsem żelbetowych, płyt warstwowych zewnętrznych, okien i drzwi zewnętrznych i wewnętrznych, demontaż instalacji sanitarnych, elektrycznych i teletechnicznych w tym monitoringu, kontroli dostępu.

Prace konstrukcyjne objęły montaż nowych dźwigarów strunobetonowych, wzmocnienie dźwigara strunobetonowego istniejącego, montaż blach samonośnych na dźwigarach, montaż belek ściennych stalowych w ścianie zewnętrznej. Roboty wykończeniowe obejmowały zaś montaż płyt warstwowych PIR/wełny mineralnej w układzie poziomym, montaż okien i drzwi aluminiowych zewnętrznych i wewnętrznych, montaż ścian działowych z płyty warstwowej, montaż instalacji sanitarnych, elektrycznych i teletechnicznych w tym monitoringu, kontroli dostępu, SSP i inne.

W projekcie zostały wprowadzone zmiany elementów konstrukcyjnych oraz wykończeniowych w hali z uwagi na pożar oraz zgodnie z wytycznymi zawartymi w ekspertyzie konstrukcyjnej.

Wnioskodawca podkreśla, że wydatki poniesione na remont zniszczonych elementów hali produkcyjnej będą miały na celu jedynie odtworzenie i przywrócenie stanu sprzed pożaru. Po odbudowie zniszczonej hali produkcyjnej (…), na halę tą zostanie przeniesiony Dział Narzędziowni Spółki (dział ten odpowiada za produkcję (…)). Przed pożarem na hali tej znajdował się Dział Pakowania, który aktualnie jest na nowo wybudowanej hali (która została oddana do użytkowania w dniu (…) 2024 r.). Powyżej opisana zmiana była przewidziana w projekcie architektoniczno-budowlanym (…) w decyzji zatwierdzającej ten projekt z dnia (…) 2023 r. oraz zamienny projekt z dnia (…) 2024 r. Zatem, planowane zmiany były ustalone w Spółce znacznie wcześniej niż wystąpił pożar.

Prace wykonywane w ramach projektu architektoniczno-budowlanego będą prowadzone w miejscu, w którym znajduje się zniszczona hala produkcyjna. Nie doszło bowiem do utraty tej nieruchomości, tj. jej likwidacji, zbycia czy stwierdzenia niedoboru, które skutkowałaby zakończeniem wykorzystywania hali w działalności gospodarczej Spółki i upoważniłaby do ich wycofania z ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Nie nastąpiła też fizyczna likwidacja budynku mająca na celu budowę w tym miejscu innego obiektu. Wnioskodawca wskazuje, iż nadal kontynuuje podatkową amortyzację hali produkcyjnej przy zastosowaniu dotychczasowych stawek amortyzacyjnych.

W uzupełnieniu wniosku z 18 grudnia 2024 r., Spółka wskazała:

Jak już zostało to wskazane we wniosku, w dniu (…) 2024 r. na terenie zakładu Spółki wybuchł pożar. Pożar został zaprószony na terenie obiektu w budowie i przeniósł się również na teren obiektu już istniejącego (…). Spółka otrzymała odszkodowanie na odbudowę hali (…) w 2024 roku. W dniu (…) 2024 r. Spółka otrzymała pozwolenie na użytkowanie przedmiotowej hali, zatem hala została odbudowana i zostały poniesione w tym zakresie wydatki. Zgodnie z aktualnymi przewidywaniami Spółki, dodatkowe nakłady w tym zakresie będą ponoszone do końca pierwszego kwartału 2025 roku.

Ponadto, Spółka złożyła dokumenty do likwidatora szkody o wypłatę kolejnej transzy odszkodowania za poniesione wydatki, które nie były do tej pory wypłacone. Planowana wypłata odszkodowania ma nastąpić w 2025 roku.

Pytania

1.Czy otrzymane przez Spółkę odszkodowania z tytułu szkody polegającej na pożarze hali produkcyjnej powstałej zarówno w środkach trwałych jak i obrotowych wykorzystywanych do działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie decyzji o wsparciu stanowi przychód z działalności zwolnionej z opodatkowania?

2.Czy wydatki poniesione przez Spółkę na wykonanie prac budowlanych po pożarze hali produkcyjnej (…) będą mogły stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia?

Państwa stanowisko w sprawie

1.Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane przez Spółkę odszkodowania z tytułu szkody polegającej na pożarze hali produkcyjnej powstałej zarówno w środkach trwałych jak i obrotowych wykorzystywanych do działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie decyzji o wsparciu stanowi przychód z działalności zwolnionej z opodatkowania.

2.Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez Spółkę na wykonanie prac budowlanych po pożarze hali produkcyjnej będą mogły stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Uzasadnienie

Ad. 1.

Uwagi ogólne - zwolnienie z opodatkowania dochodów uzyskanych na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o WNI, wsparcie na realizację nowej inwestycji jest udzielane w formie zwolnienia od podatku dochodowego, na zasadach określonych odpowiednio w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych albo w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o WNI, wsparcie udzielane jest przedsiębiorcy realizującemu nową inwestycję, w drodze decyzji, zwanej „decyzją o wsparciu”. Zwolnienie to stanowi pomoc regionalną, przy czym wielkość tej pomocy publicznej nie może przekroczyć jej maksymalnej dopuszczalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 14 ust. 3 ustawy o WNI.

Art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT wskazuje, że wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, z działalności gospodarczej osiągnięte z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu, o której mowa w ustawie o WNI, i uzyskane na terenie określonym w tej decyzji o wsparciu, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Jednocześnie, zgodnie z art. 17 ust. 4 ustawy o CIT, zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie odpowiednio z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w zezwoleniu lub z tytułu dochodów uzyskanych z realizacji nowej inwestycji na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Jak wskazano wyżej, wolne od podatku są dochody podatników z działalności gospodarczej osiągnięte z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu i uzyskane na terenie określonym w tej decyzji o wsparciu. Jednocześnie zwolnienie to, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z realizacji nowej inwestycji na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Mając na uwadze powyższe, głównymi warunkami zastosowania zwolnienia z opodatkowania na podstawie decyzji o wsparciu jest łączne wystąpienie dwóch warunków:

1.prowadzenie działalności gospodarczej na terenie określonym w decyzji o wsparciu,

2.uzyskiwanie dochodu z działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu.

Zatem, wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w decyzji o wsparciu, prowadzonej na terenie w niej określonej.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia dochodów z działalności gospodarczej, w tym także z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w decyzji o wsparciu. Zgodnie jednak z art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Z kolei w przypadku pojęcia „działalności gospodarczej” zasadne jest odwołanie się do definicji zawartej w art. 3 ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 236 ze zm.) zgodnie z którym działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

Mając na uwadze powyższe, dochodem z działalności gospodarczej jest wszelki efekt ekonomiczny działalności zarobkowej wykonywanej we własnym imieniu i w sposób ciągły. Jednocześnie, brak jest podstaw, aby twierdzić, że przez dochód taki należy rozumieć tylko takie świadczenie, które stanowi bezpośrednio cenę za konkretny towar lub usługę, z wyłączeniem innych świadczeń. W ślad za powyższym, dochodem z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT są wszelkie przysporzenia wynikające z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w decyzji o wsparciu o ile tytuł ich otrzymania zawiera się w zakresie przedmiotowym działalności określonej w tej decyzji (tak przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lutego 2018 r., sygn. akt: II FSK 245/16).

W orzecznictwie wskazuje się również, że zwolnienie z podatku CIT nie powinno być ograniczane jedynie do dochodów uzyskanych z tytułu sprzedaży usług czy produktów wytworzonych w ramach działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu za pomocą PKWiU (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2018 r., sygn. akt.: II FSK 1591/16). Zwolnieniu, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, podlegają bowiem dochody związane z działalnością prowadzoną na podstawie decyzji o wsparciu, nie tylko produkty czy też usługi wymienione w takiej decyzji.

Zatem, dochód czyniący zadość wymogom art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT to nie tylko dochód jaki jest bezpośrednio wygenerowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, taki jak dochód uzyskany ze sprzedaży wyrobów strefowych czy świadczenia usług, ale także dochód który podatnik uzyskał w związku z innymi czynnościami, gdy pomiędzy tymi czynnościami, a działalnością podstawową istnieje ścisły i nierozerwalny, funkcjonalny związek.

Kluczowe jest przy tym wykazanie ścisłego, bezpośredniego i racjonalnego związku otrzymanego przysporzenia z przedmiotem działalności gospodarczej określonym w decyzji o wsparciu.

Odszkodowanie jako przychód z działalności prowadzonej na podstawie decyzji o wsparciu

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, co do zasady przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym różnice kursowe.

Na podstawie art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 z późn. zm.) przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Tym samym, świadczenie ubezpieczyciela polega przy ubezpieczeniu majątkowym w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

Mając na uwadze powyższe rozważania, w celu określenia, czy dany przychód uzyskany przez Wnioskodawcę (tj. odszkodowanie uzyskane od ubezpieczyciela) jest objęty zwolnieniem na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, należy wziąć pod uwagę dwie przesłanki, tj. (i) czy dany przychód został osiągnięty w związku z realizacją inwestycji określonej w decyzji o wsparciu, oraz czy (ii) osiągnięcie przychodu nastąpiło na terenie określonym w tej decyzji o wsparciu.

Definicja przychodów zawarta w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT jest stosunkowo szeroka, ze względu na użycie w niej sformułowania „w szczególności”, również pojęcie dochodu powinno być w związku z tym traktowane szeroko. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, na dochód z danego źródła przychodów składa się nadwyżka sumy tych przychodów ponad koszty ich uzyskania.

Prowadzenie działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu wiąże się z koniecznością podejmowania różnego rodzaju czynności faktycznych oraz prawnych, bez których działalność ta nie byłaby możliwa lub które bezpośrednio wynikają z faktu prowadzenia określonej działalności gospodarczej tzn. są jej następstwem, pozostając z nią w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym. Dla oceny możliwości skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT istotny jest ścisły, bezpośredni i racjonalny związek otrzymanego świadczenia (w tym przypadku odszkodowania) z przedmiotem działalności gospodarczej określonym w decyzji o wsparciu.

Jak zostało to wskazane powyżej, na wynik działalności gospodarczej prowadzonej w ramach decyzji o wsparciu składają się dochody ze sprzedaży wytworzonych produktów wymienionych w decyzji o wsparciu, ale również przychody i koszty warunkujące uzyskanie przychodu ze sprzedaży lub pozostające z nim w bezpośrednim związku, pod warunkiem, że związek tego rodzaju kosztów czy przychodów z określoną działalnością jest ścisły, bezpośredni i racjonalny. Odmienne podejście polegające na przyjęciu, że dochodem strefowym są tylko świadczenia, które stanowią bezpośrednio cenę za konkretny produkt, z wyłączeniem jakichkolwiek innych świadczeń byłoby zdaniem Wnioskodawcy błędne i sprzeciwiałoby się celowi przepisu wprowadzającego omawiane zwolnienie podatkowe. Analogiczny pogląd został wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 marca 2019 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 896/17, w którym Sąd stwierdził, iż: „Należy przyjąć, że dochodem z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. są wszelkie przysporzenia wynikające z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE, o ile tytuł ich otrzymania zawiera się w zakresie przedmiotowym działalności określonej w zezwoleniu. Jeżeli zatem rekompensata pozostaje w ścisłym, bezpośrednim i racjonalnym związku z przedmiotem działalności gospodarczej określonym w zezwoleniu i prowadzonej przez Spółkę na obszarze SSE, to nie ma przeszkód, aby uznać, że rekompensata ta powinna być rozliczona w ramach dochodu strefowego”. Podobnie stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 lutego 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 245/16.

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy prowadzona na podstawie decyzji o wsparciu jest objęta umową ubezpieczenia. Ubezpieczenie to obejmuje zakład, w ramach którego prowadzona jest jedynie działalność prowadzona na podstawie decyzji o wsparciu. Zatem, obejmuje ono jedynie środki trwałe i obrotowe, które zostały nabyte/wytworzone w celu realizacji działalności zwolnionej z opodatkowania. Zatem, istnieje widoczny i bezsprzeczny bezpośredni związek pomiędzy przychodem (dochodem) uzyskanym z tytułu udzielonego Spółce odszkodowania a działalnością określoną w decyzji o wsparciu. Odszkodowanie to w żadnym zakresie nie obejmuje działalności opodatkowanej na zasadach ogólnych, zatem nie ma ono związku z taką działalnością.

Jak bowiem wynika ze stanu faktycznego, Spółka ubezpieczyła mienie, które uległo zniszczeniu w wyniku pożaru. Ponadto, dzięki uzyskanym od ubezpieczyciela środkom finansowym jest ona w stanie pokryć szkody, jakie poniosła w wyniku tego zdarzenia losowego. Odszkodowanie zostanie w całości przekazane na potrzeby prowadzenia działalności objętej decyzją o wsparciu. Gdyby pożar nie miał miejsca, a Spółka kontynuowałaby swoją działalność na terenie zakładu, to uzyskiwałaby przychody z działalności zwolnionej z tytułu produkcji produktów objętych decyzją o wsparciu oraz odpowiednio ponosiłaby związane z nimi koszty działalności zwolnionej. Gdyby Wnioskodawca nie prowadził działalności na terenie objętym decyzją o wsparciu nie doszłoby wówczas do wypłaty odszkodowania z posiadanej przez Spółkę polisy. Wobec powyższego, pomiędzy kwotami otrzymanymi od ubezpieczyciela a działalnością zwolnioną z opodatkowania CIT istnieje bezpośredni, nierozerwalny związek przyczynowo-skutkowy. Otrzymane odszkodowanie nie jest w żadnym stopniu związane z działalnością opodatkowaną, a ponadto zostanie w pełni przeznaczone na dalszą możliwość prowadzenia działalności objętej decyzją o wsparciu.

Dodatkowo, uzyskiwanie przychodów z tytułu odszkodowań nie stanowi samoistnej działalności gospodarczej - brak jest chociażby samodzielnej takiej klasyfikacji w PKWiU. Ponadto, w treści decyzji o wsparciu nie można wskazać, że przychody z takich tytułów są przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej w ramach decyzji o wsparciu.

Powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przykładowo w następujących wyrokach przywołanych również powyżej:

-   w wyroku NSA z dnia 22 marca 2019 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 896/17 dotyczącej rekompensaty otrzymanej od kontrahenta z tytułu zmniejszenia zamówienia na towary strefowe: „Skoro przedmiotowa rekompensata ma pozwolić Spółce co najmniej pokryć takie koszty, jak m.in. amortyzacja składników majątkowych, koszty prac badawczo-rozwojowych, koszty pracownicze, które to koszty Spółka jest zmuszona ponieść w celu realizacji umowy bez względu na faktycznie zrealizowany wolumen sprzedaży, to należy uznać, że funkcją rekompensaty jest pokrycie ponoszonych przez Spółkę kosztów utworzenia miejsc pracy oraz utrzymania gotowości do wytwarzania towarów na zamówienie kontrahenta. Tak więc rekompensata otrzymana od kontrahenta powinna być kwalifikowana jako przychód uzyskiwany z wykonywania działalności gospodarczej na terenie SSE, jest bowiem bezpośrednią konsekwencją prowadzonej działalności”;

W przypadku Wnioskodawcy, celem odszkodowania będzie pokrycie poniesionych przez Spółkę szkód w celu umożliwienia dalszego wytwarzania produktów, a zatem analogicznie powinien być kwalifikowany jako przychód uzyskiwany z wykonywania działalności na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

-   w wyroku NSA z dnia 15 lutego 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 245/16 analogicznie jak w wyroku powyżej: „Spółka podjęła określone działania nakierowane na uzyskanie określonego przedmiotowo, zgodnego z zezwoleniem dochodu: zawarła umowę, poniosła nakłady w celu zapewniania możliwości wykonania umowy, określiła jednostkową cenę towaru uwzględniając w kalkulacji także poniesione nakłady. Okoliczność, że kontrahent zrezygnował z odbioru części wcześniej zamówionego towaru oferując stosowną rekompensatę nie może uzasadniać oceny, że tytuł otrzymania rekompensaty jest inny aniżeli działalność gospodarcza wykonywana w strefie w ramach uzyskanego zezwolenia”,

-   w wyroku WSA z dnia 28 marca 2023 r., sygn. akt: I SA/Wr 713/22, w którym Sąd uznał, że: „Gdyby skarżąca nie prowadziła tej działalności gospodarczej, to nie wystąpiłyby koszty, których częściowego sfinansowania podjęło się Państwo w celu złagodzenia przedsiębiorcom niekorzystnych skutków pandemii COVID-19. W świetle powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu, pomiędzy analizowanym dofinansowaniem do wynagrodzeń i składek pracowników ze środków FGŚP, a działalnością strefową skarżącej, występuje ścisły, funkcjonalny i nierozerwalny związek, który pozwala na uwzględnienie tego przychodu w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie z art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p.”

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane przez Spółkę odszkodowanie z tytułu szkody polegającej na pożarze hali produkcyjnej powstałej zarówno w środkach trwałych, jak i obrotowych wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej zwolnionej z opodatkowania stanowi przychód z działalności prowadzonej na podstawie decyzji o wsparciu.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym, aby dany wydatek stanowił dla koszt uzyskania przychodu dla podatnika, muszą zostać łącznie spełnione w stosunku do niego następujące warunki, tj. wydatek:

-został poniesiony przez podatnika,

-jest definitywny,

-pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

-został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie znajduje się w katalogu wydatków nieuznawanych przez ustawodawcę za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei art. 15 ust. 4e ustawy o CIT stanowi, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Przyjęty przez ustawodawcę powyższy podział kosztów podatkowych jest istotny z punktu widzenia momentu ich potrącenia przez podatnika. Zatem, w celu ustalenia takiego momentu należy prawidłowo określić charakter kosztów uzyskania przychodów, tj. czy stanowią one koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem, czy też koszty pośrednie.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są co do zasady odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty,

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W dalszej kolejności, art. 16g ust. 13 ustawy o CIT wskazuje, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że na skutek pożaru częściowemu zniszczeniu uległa hala produkcyjna, w której Spółka prowadziła działalność gospodarczą. Jednocześnie, nie nastąpiła utrata tego środka trwałego, tj. nie doszło do jej likwidacji, zbycia czy stwierdzenia niedoboru, które skutkowałyby zakończeniem jej wykorzystywania w działalności gospodarczej i upoważniałyby do ich wycofania hali z ewidencji środków trwałych Spółki. Nie nastąpiła też fizyczna likwidacja budynku mająca na celu budowę w tym miejscu innego obiektu. Wnioskodawca dokonuje również w dalszym ciągu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej hali produkcyjnej dla celów podatkowych.

Wnioskodawca wskazuje ponadto, że wydatki, które poniesie na przywrócenie hali produkcyjnej do stanu sprzed pożaru, będą miały na celu odtworzenie i przywrócenie używalności temu budynkowi. Nie dojdzie wobec powyższego do zmiany charakteru budynku. W związku jednak z faktem, iż hala produkcyjna została pierwotnie wybudowana w latach 70. XX wieku, roboty podejmowane w ramach projektu architektoniczno-budowlanego będą musiały uwzględniać współczesne rozwiązania technologiczne oraz najnowsze przepisy prawa wpływające na proces budowy. Zatem, w stosunku do pierwotnego budynku, mogą pojawić się zmiany, które są spowodowane obowiązującymi przepisami i aktualnymi technikami budowlanymi.

Zdaniem Wnioskodawcy, o tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z przepisami przywołanymi powyżej - decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Wskazać należy, iż ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „remont”. Posiłkowo można posłużyć się zatem definicją sformułowaną na gruncie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Zgodnie z art. 3 pkt 8 tej ustawy, przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Jak wynika z powyższego, istotą remontu jest więc przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego. Będą to wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej.

Wnioskodawca zauważa, iż różnica między nakładami na remont a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania lub odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych, a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego. Równocześnie, odmienne jest traktowanie podatkowe wydatków ponoszonych na remont środka trwałego oraz jego ulepszenie. Wydatki ponoszone przez podatnika na remont środków trwałych powinny zostać przez niego rozpoznane jako tzw. koszty pośrednie, a więc koszty uzyskania przychodów które stosownie do treści art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT, będą potrącalne w dacie ich poniesienia. Z kolei nakłady o charakterze ulepszenia należy uznać za zwiększające wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT).

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, w kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca podkreśla, iż planowane prace budowlane związane z halą produkcyjną nie wprowadzą istotnych zmian w tym obiekcie oraz nie zwiększą jego powierzchni zabudowy. Do budynku tego przeniesiony zostanie Dział Narzędziowy (zamiast Działu Pakowania) niemniej jednak, zmiana ta została uzgodniona w Spółce przed pożarem. Wprowadzone zmiany, co do zasady, nie przystosują budynku do innego przeznaczenia w porównaniu ze stanem funkcjonującym przed pożarem bowiem wciąż będzie w nim prowadzona działalność gospodarcza Spółki. Nie nastąpiła również fizyczna likwidacji hali produkcyjnej ani nie doszło do jej formalnego usunięcia z ewidencji środków trwałych Spółki. Konieczność przeprowadzenia tych prac jest spowodowana zniszczeniem obiektu. Wydatki poniesione z tego tytułu mają na celu odtworzenie i przywrócenie stanu sprzed pożaru.

Powyższe potwierdzają również wyroki sądów administracyjnych, w tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 listopada 2020 r., sygn. akt: II FSK 1740/18, zgodnie z którym: „Przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Remont nie wiąże się więc w żaden sposób z wykonaniem nowych części obiektu, ewentualnie z budową nowego obiektu, jak i jego odbudową.”. Nawiązując do przedmiotowego wyroku, w przypadku Spółki mamy do czynienia ze zniszczeniem budynku w wyniku pożaru. Nie doszło jednak do całkowitego zniszczenia budynku, ponieważ zachowała się substancja, która ma być remontowana.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że prace w ramach projektu architektoniczno-budowlanego przybiorą charakter remontowy, co oznacza, że wydatki na nie poniesione będą mogły zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Wnioskodawca będzie zatem uprawniony do potrącenia ich w dacie poniesienia zgodnie z przywołanymi wyżej przepisami ustawy o CIT.

Zgodnie ze znanym Spółce podejściem organów podatkowych, zaprezentowany wyżej pogląd Wnioskodawcy znajduje odzwierciedlenie przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 maja 2020 r., o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.69.2020.1.BKD.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy o CIT,

Ad. 1

Na podstawie ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 459 dalej: „ustawa o WNI”), został wprowadzony mechanizm wsparcia dla przedsiębiorców w postaci zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu nowej inwestycji.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”),

Stosownie do art. 17 ust. 4 ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o WNI,

W myśl art. 4 ustawy o WNI,

Wsparcie udzielane jest przedsiębiorcy realizującemu nową inwestycję w drodze decyzji, zwaną dalej „decyzją o wsparciu” (art. 13 ust. 1 ustawy o WNI).

W myśl art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o WNI,

Treść decyzji o wsparciu została wskazana w art. 15 ustawy o WNI i określa okres obowiązywania decyzji, przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki, które przedsiębiorca jest obowiązany spełnić, wymienione w punktach od 1 do 6.

Norma wynikająca z art. 17 ust. 1 pkt 34a i art. 17 ust. 4 ustawy o CIT, stanowi formę ulgi podatkowej, która jest wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tym samym, powinna być interpretowana w sposób precyzyjny i ścisły. Niedopuszczalne jest stosowanie wykładni rozszerzającej. Z powołanych powyżej przepisów wynika, że ulgą może zostać objęty wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej prowadzonej w ramach inwestycji objętej decyzją o wsparciu.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że ww. regulacje prawne ustanawiają podstawowe warunki korzystania z ulgi podatkowej z tytułu działalności gospodarczej, zgodnie z decyzją o wsparciu nowych inwestycji, jaką jest niezapłacony przez przedsiębiorcę podatek dochodowy. Zasadniczym elementem stosowania tej ulgi jest więc łączne wystąpienie dwóch warunków:

-prowadzenie działalności gospodarczej na terenie określonym w decyzji o wsparciu nowych inwestycji,

-uzyskiwanie dochodu z działalności gospodarczej osiągniętego z realizacji nowej inwestycji określonej w ww. decyzji.

Prowadzenie działalności gospodarczej na terenie określonym w decyzji o wsparciu nowych inwestycji i wynikające stąd zwolnienie dochodów pochodzących z tej działalności jest wyjątkiem od zasady równości i sprawiedliwości opodatkowania, w związku z tym przepisy dotyczące zwolnień muszą być interpretowane ściśle, zgodnie z ich wykładnią językową.

Biorąc powyższe pod uwagę, dokonując oceny zakresu zwolnień podatkowych, należy uwzględnić, że wolny od podatku CIT jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w decyzji, prowadzonej na terenie określonym w decyzji o wsparciu nowych inwestycji. W związku z powyższym, przedsiębiorca zobowiązany jest do ustalenia tego, jaka część dochodu nie wynika z działalności na terenie określonym w decyzji o wsparciu nowych inwestycji i podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych. W przypadku, gdy podatnicy uzyskują jednocześnie przychody, z których dochód podlega opodatkowaniu i przychody, z których dochód jest wolny od podatku, zobowiązani są do prowadzenia ewidencji przychodów i kosztów, tak aby możliwe było prawidłowe ustalenie dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym i dochodu wolnego od podatku. Ze zwolnienia nie korzystają również dochody związane z działalnością na terenie określonym w decyzji o wsparciu bowiem ustawodawca w przepisie ustanawiającym zwolnienie świadomie użył określenia „dochody z działalności” a nie sformułowania „dochody związane z działalnością”.

Fakt, iż podmiot prowadzący działalność strefową otrzymuje z tytułu swojej działalności dodatkowe wynagrodzenie inne niż cena za wykonane usługi/sprzedawane towary nie oznacza, iż takie wynagrodzenie nie może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania. Dochód zwolniony to dochód, jaki jest bezpośrednio generowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie decyzji o wsparciu, albo też stanowi nieodłączne (nie dające się uniknąć ze względu na naturę stosunku prawnego) następstwo działalności gospodarczej. Dochodem uzyskiwanym bezpośrednio z działalności są dochody w postaci należności uzyskiwanych od kontrahentów, jeżeli zakres świadczonych w ramach umów czynności objęty jest zakresem decyzji o wsparciu.

Zwolnienie przewidziane treścią art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, nie ma wprawdzie charakteru podmiotowego, jednak przesłanka zezwolenia winna odnosić się do prowadzonej działalności, nie zaś do rodzajów przychodów osiąganych z działalności gospodarczej.

Powyższe potwierdzają Objaśnienia podatkowe z dnia 6 marca 2020 r., dotyczące sposobu ustalania dochodu zwolnionego z opodatkowania podatkiem dochodowym, osiągniętego z działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu, o którym mowa w ustawie z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji, w których wskazano, że „Nie wszystkie dochody osiągane w związku z nową inwestycją będą podlegały zwolnieniu (…). Do kategorii przychodów zwolnionych z opodatkowania w związku z realizacją nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu nie mogą być również zaliczone przysporzenia majątkowe związane jedynie pośrednio z działalnością zwolnioną z opodatkowania podatkiem dochodowym. Przykładem tego typu przysporzeń są np. odszkodowania otrzymywane od zakładów ubezpieczeń w związku ze szkodami na majątku wynikającymi ze zdarzeń losowych (…).

Powyższe wprost wskazuje, że otrzymane odszkodowania z tytułu szkody polegającej na pożarze hali produkcyjnej nie stanowią przychodu z działalności zwolnionej z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT.

Zauważyć jednak należy, że otrzymane odszkodowanie może podlegać zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 54a ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Stosownie natomiast do art. 17 ust. 10a ustawy o CIT:

Z powyższych regulacji wynika, że podatnicy nie muszą rozpoznawać przychodu tytułem otrzymanego odszkodowania za szkody powstałe na środkach trwałych z pominięciem samochodów osobowych. Pierwszym warunkiem skorzystania ze zwolnienia jest spożytkowanie otrzymanego odszkodowania na remont środka trwałego, który był przedmiotem szkody lub zakup albo wytworzenie środka trwałego zaliczonego do tego samego rodzaju klasyfikacji środków trwałych co środek trwały, który był przedmiotem szkody. Jeżeli odszkodowanie zostało wydane w części na ww. cele, wówczas ze zwolnienia korzysta tylko ta część (pozostała kwota będzie przychodem z działalności gospodarczej podatnika). Drugim warunkiem jest wydatkowanie środków w określonym terminie, tj. w danym lub bezpośrednio po nim następującym roku podatkowym.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu sprawy stwierdzić należy, że środki uzyskane w ramach odszkodowania, które wydatkują Państwo na pokrycie szkód w środkach trwałych mogą podlegać zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 54a ustawy o CIT, w przypadku wydatkowania ich w roku podatkowym lub w roku bezpośrednio po nim następującym.

Zatem, mimo że otrzymane odszkodowanie z tytułu szkody polegającej na pożarze hali produkcyjnej nie stanowi przychodu z działalności zwolnionej z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, może ono być zwolnione od opodatkowania na podstawie powyższego przepisu, tj. art. 17 ust. 1 pkt 54a ustawy o CIT.

Reasumując, Państwa stanowisko, zgodnie z którym, otrzymane przez Spółkę odszkodowania z tytułu szkody polegającej na pożarze hali produkcyjnej powstałej zarówno w środkach trwałych jak i obrotowych wykorzystywanych do działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie decyzji o wsparciu stanowi przychód z działalności zwolnionej z opodatkowania jest nieprawidłowe.

Ad. 2

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-   został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-   jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-   pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-   poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-   został właściwie udokumentowany,

-   nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodu.

Przepisy ustawy o CIT dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Mając na uwadze zróżnicowany charakter ww. kategorii kosztów ustawodawca zróżnicował zasady ich potrącalności.

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT,

Stosownie do art. 15 ust. 4e ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT,

Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a-16c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT,

Stosownie art. 16g ust. 13 ustawy o CIT,

Ulepszeniem środka trwałego - w rozumieniu ustawy o CIT - jest więc:

-przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,

-rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,

-rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,

-adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,

-modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Zatem, wydatki na ulepszenie środków trwałych, w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Jeżeli nie zostanie spełniony co najmniej jeden z powyższych warunków, wówczas nie mamy do czynienia z ulepszeniem środka trwałego i nie zachodzi obowiązek zwiększania wartości początkowej. Zatem, nakładami na ulepszenie środków trwałych należy uznać takie wydatki, w wyniku poniesienia których nastąpi rozszerzenie funkcjonalności lub wydajności tych środków trwałych, jako skutek przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę ich cech użytkowych.

Odnosząc się natomiast do pojęcia remontu należy zwrócić uwagę, że przepisy podatkowe nie zawierają jego definicji. W konsekwencji, przy ustaleniu zakresu znaczeniowego remontu należy oprzeć się na definicji sformułowanej w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 725 ze zm.). Zgodnie z art. 3 ust. 8 tej ustawy, przez remont należy rozumieć wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega zatem na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast ulepszeniem jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątku do wykorzystania go w innym niż pierwotnym celu lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego albo obniżce kosztów eksploatacji.

W sytuacji, gdy głównym celem prac budowlanych dokonywanych jest odtworzenie wartości użytkowej środka trwałego, wówczas należy przyjąć, że mamy do czynienia z wydatkami na remont, które stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia. Natomiast, o ile celem prac budowlanych jest modernizacja środka trwałego, wówczas następuje ulepszenie składnika majątku, a w konsekwencji, jego wartość początkową należy zwiększyć o wartość dokonanych prac.

Z opisu sprawy wnika, że w związku ze szkodami jakie powstały na skutek pożaru, Spółka postanowiła o przywróceniu częściowo zniszczonej hali do stanu jej używalności. Roboty budowlane polegają na przebudowie przegród zewnętrznych i elementów konstrukcyjnych związanych z odbudową po pożarze hali produkcyjnej, oraz instalowanie na dachu urządzeń fotowoltaicznych o mocy przekraczającej 150 kW.

Zamiarem Spółki jest odtworzenie pierwotnej postaci częściowo zniszczonej hali produkcyjnej, tj. przywrócenie jej poprzedniej kubatury oraz użyteczności. Hala produkcyjna została wybudowana w latach 70. XX wieku, co oznacza, że prace budowlane będą musiały zostać przeprowadzone ze szczególnym uwzględnieniem norm prawa oraz rozwiązań technologicznych obowiązujących współcześnie. Powyższe wiązać się może z częściową zmianą architektury remontowanego budynku, przykładowo pokrycie dachowe hali zostanie dostosowane do obecnie stosowanych rozwiązań, tj. zostanie zastąpione blachą trapezową samonośną.

W projekcie odbudowy nie wykonano żadnych zmian istotnych w stosunku do projektu podstawowego sprzed pożaru. Zasadnicze kształty i wielkość hali pozostaną takie jak przed pożarem tj. hala na planie prostokąta o kształcie prostopadłościanu. W ramach prac, w związku ze zniszczeniami dokonana została rozbiórka instalacji fotowoltaicznej na dachu, pokrycia dachu z papy izolacji termicznej z styropianu, płyt panwiowych żelbetowych, dźwigarów strunobetonowych, belek ściennych w ścianie zewnętrznej z gzymsem żelbetowych, płyt warstwowych zewnętrznych, okien i drzwi zewnętrznych i wewnętrznych, demontaż instalacji sanitarnych, elektrycznych i teletechnicznych w tym monitoringu, kontroli dostępu.

Prace konstrukcyjne objęły montaż nowych dźwigarów strunobetonowych, wzmocnienie dźwigara strunobetonowego istniejącego, montaż blach samonośnych na dźwigarach, montaż belek ściennych stalowych w ścianie zewnętrznej. Roboty wykończeniowe obejmowały zaś montaż płyt warstwowych PIR/wełny mineralnej w układzie poziomym, montaż okien i drzwi aluminiowych zewnętrznych i wewnętrznych, montaż ścian działowych z płyty warstwowej, montaż instalacji sanitarnych, elektrycznych i teletechnicznych w tym monitoringu, kontroli dostępu, SSP i inne. W projekcie zostały wprowadzone zmiany elementów konstrukcyjnych oraz wykończeniowych w hali z uwagi na pożar oraz zgodnie z wytycznymi zawartymi w ekspertyzie konstrukcyjnej.

Zatem, należy uznać, że prace budowlane mają charakter odtworzeniowy i stanowią remont.

Jednakże w oceniając Państwa stanowisko należy mieć na uwadze treść art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy, zgodnie z którym:

Z treści tego przepisu wynika, że nie uważa za koszty uzyskania przychodów wydatków sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 54a ustawy.

Ratio legis powołanego przepisu jest związane z tym, że podatnik nie finansuje wydatków własnymi środkami finansowymi, lecz z wolnych od podatku środków.

Jak wskazałem w swoim stanowisku do pytania nr 1, środki uzyskane w ramach odszkodowania, które wydatkują Państwo na pokrycie szkód w środkach trwałych mogą podlegać zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 54a ustawy o CIT, w przypadku wydatkowania ich w roku podatkowym lub w roku bezpośrednio po nim następującym.

Zatem, wydatki (koszty) sfinansowane tymi środkami, nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT.

Uwzględniając powyższe, wydatki poniesione przez Spółkę na wykonanie prac budowlanych po pożarze hali produkcyjnej (…) nie będą mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów w sytuacji, gdy sfinansowane są/będą ze środków otrzymanych z odszkodowania które podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 54a ustawy o CIT. Państwa stanowisko w tym zakresie należy uznać więc za nieprawidłowe.

Natomiast, pozostałe wydatki sfinansowane z własnych środków mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia. Stanowisko w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Odnosząc się do powołanych interpretacji indywidualnych należy wskazać, że dotyczą one indywidualnych spraw podatników w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i wyłącznie w tych danych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Powołane orzeczenia sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym, nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej. Orzeczenia sądowe są dla organu nieocenionym źródłem wiedzy i materiałem poznawczym, bieżąco wykorzystywanym w toku załatwiania spraw. Z tego względu należy pamiętać, że orzeczenia mają charakter indywidualny, nie wiążą organów podatkowych i są formalnie wiążące dla organu podatkowego tylko w konkretnej sprawie. Orzeczenia nie mają mocy prawnej precedensów i charakteru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-  Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935, dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).