Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na finansowanie lub współfinansowanie świadczeń pozapłacowych dla osób współpracujących ze Spółką w ramach modelu B2B oraz braku powstania obowiązku podatkowego z tytułu nieodpłatnego udostępniania Współpracownikom powierzchni oraz sprzętu. Uzupełnili go Państwo pismem z 10 grudnia 2024 r. (wpływ 10 grudnia 2024 r.) oraz z 16 grudnia 2024 r. (wpływ 17 grudnia 2024 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Zdarzenie przyszłe 1:

„Wnioskodawca” lub dalej „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Polski bez względu na miejsce ich uzyskania. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w szeroko rozumianej branży mediów i marketingu, ze szczególnym uwzględnieniem marketingu cyfrowego oraz wykorzystania nowych technologii). W związku z powyższym zachodzi konieczność zatrudniania oraz współpracy m.in. z osobami takimi jak programiści, specjaliści z zakresu marketingu oraz nowych technologii. Wnioskodawca w ramach swojej działalności świadczy także usługi na rzecz podmiotów powiązanych kapitałowo, w tym w zakresie bieżącego doradztwa (np. w zakresie zasobów ludzkich).

Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę oraz współpracuje z innymi przedsiębiorcami działającymi na zasadzie tzw. samozatrudnienia - w modelu B2B (skrót z j. ang. business-to-business), działającymi na własny rachunek oraz ryzyko. Zgodnie z zawieranymi z takimi przedsiębiorcami (dalej: „Współpracownik") umowami, Współpracownik zobowiązuje się świadczyć określone usługi na rzecz Spółki, a Spółka wypłacić z tego tytułu wynagrodzenie. Z uwagi na potrzeby Spółki związane ze świadczeniem usług na rzecz jej klientów, zachodzi konieczność pozyskiwania do współpracy specjalistów, w tym z wąskich dziedzin marketingu, mediów oraz nowych technologii (co do zasady współpraca taka połączona jest z zakazem świadczenia usług na rzecz podmiotów konkurencyjnych). Aktualny standard rynkowy wymaga oferowania Współpracownikom nie tylko konkurencyjnego wynagrodzenia, ale też dodatkowych świadczeń o charakterze pozapłacowym. Świadczenia takie są cenione przez Współpracowników i oferowane przez inne, działające na rynku podmioty, prowadzące względem Wnioskodawcy działalność konkurencyjną. Nierzadko Współpracownicy uzależniają podjęcie współpracy na oferowanych warunkach od zapewnienia określonych świadczeń pozapłacowych, przyjmując ich ofertę za oczywisty wymóg rynkowy.

Z uwagi na powyższe Wnioskodawca będzie oferował Współpracownikom świadczenia o charakterze dodatkowym w stosunku do wypłacanego wynagrodzenia, w szczególności:

a.  możliwość zakupu na preferencyjnych warunkach karty sportowej („(...)”) umożliwiającej wstęp do wybranych obiektów sportowych - karty takie będą nabywane przez Spółkę, a następnie sprzedawane, na rzecz Współpracowników za ok. 33% uiszczanej przez Spółkę ceny - transakcja będzie dokumentowana fakturą sprzedaży VAT,

b.  prywatne ubezpieczenie zdrowotne w wariancie podstawowym w 100% finansowane przez Spółkę

c.   możliwość objęcia wieloletnich (co najmniej 5 lat współpracy) Współpracowników polisą ubezpieczeniową na życie finansowaną w 100% przez Spółkę.

Powyższe skutkować będzie nie tylko uatrakcyjnieniem oferty Wnioskodawcy jako zleceniodawcy, ale też poprawą samopoczucia i zwiększeniem wydajności Współpracowników. Z perspektywy Spółki istotne jest również, że osoby te, bez nadmiernych nakładów czasowych, będą mogły w sytuacjach tego wymagających jak najszybciej skorzystać z opieki medycznej i - nawet w przypadku pogorszenia stanu zdrowia - szybciej wrócić do świadczenia usług (w tym realizacji projektów, w które będą zaangażowane). Zapewnienie ww. świadczeń przez Wnioskodawcę ma pozwolić także Współpracownikom w większym stopniu skupić się na realizacji usług (ograniczając m.in. konieczność działań związanych z indywidualnym wyborem analogicznych do oferowanych świadczeń na rynku), a także motywować do kontynuowania już rozpoczętej współpracy.

Ograniczenie rotacji wśród personelu (w tym także Współpracowników) powoduje zaś istotną redukcję kosztów poszukiwania, rekrutacji oraz wdrażania nowych członków Personelu.

Współpracownicy nie są klientami Wnioskodawcy. Ponoszone wydatki nie będą miały zatem na celu kreowania pozytywnego wizerunku Wnioskodawcy w perspektywie jego klientów. Opisane wyżej świadczenia nie służą też kreowaniu pozytywnego wizerunku Wnioskodawcy u jego Współpracowników - stanowią bowiem standard rynkowy w branży, w której Spółka działa, który co do zasady odbierany jest jako minimum świadczeń wymaganych do rozważenia podjęcia współpracy. Brak poniesienia takich wydatków przez Wnioskodawcę negatywnie wpłynie na jego konkurencyjność w zakresie możliwości pozyskania odpowiednio wykwalifikowanego personelu (Współpracownicy zdecydują się na współpracę z przedsiębiorstwami konkurencyjnymi, oferującymi takie lub podobne do opisanych wyżej benefity pozapłacowe), co w rezultacie uniemożliwi prawidłową obsługę klientów.

Zdarzenie przyszłe 2:

Współpracując z członkami personelu na opisanych wyżej zasadach B2B Wnioskodawca dopuszcza (bez pobierania opłat z tego tytułu), w celu umożliwienia prawidłowej realizacji usług, wstęp do pomieszczeń zajmowanych przez Spółkę (w niektórych sytuacjach, takich jak konieczność odbycia spotkań z innymi Współpracownikami lub klientami Spółki jest to wręcz wymagane). W sytuacjach, w których z uwagi na konieczność ochrony informacji poufnych (w tym tajemnicy przedsiębiorstwa Wnioskodawcy lub jego klientów) zachodzi konieczność wykorzystania do świadczenia usług odpowiednio zabezpieczonych narzędzi (m.in. komputer, telefon) Spółka zamierza nieodpłatnie udostępniać taki sprzęt, odpowiednio skonfigurowany przez swój zespół informatyków.

Udostępniając sprzęt Wnioskodawca zastrzega, że może on być wykorzystywany jedynie do świadczenia zleconych przez nią usług (bez możliwości wykorzystywania go do celów prywatnych lub innych celów zawodowych). W ocenie Wnioskodawcy powyższe leży w jego interesie jako zleceniodawcy, pozwalając zachować kontrolę nad bezpieczeństwem informacji (spełniając w tym zakresie również oczekiwania klientów). Możliwość korzystania z pomieszczeń Spółki wpływa zaś także na budowanie relacji z klientami oraz zapewnienie odpowiedniego poziomu współpracy z innymi członkami jej personelu.

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego

W uzupełnieniu nr 1 z 9 grudnia (wpływ 10 grudnia 2024 r.) wskazali Państwo – w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych – że:

a.Pozapłacowe (niepieniężne) elementy wynagrodzenia wypłacanego Współpracownikom będą stanowiły dodatkowy, niepieniężny element wynagrodzenia Współpracowników za świadczone przez nich usługi.

b.Fakt poniesienia przez wnioskodawcę wydatków z ww. tytułu nie będzie miał wpływu na wysokość wynagrodzenia wypłaconego Współpracownikom w formie pieniężnej.

c.W zawartych kontraktach wskazane będzie, że Współpracownik ma prawo do skorzystania ze świadczeń dodatkowych z ww. tytułu (tj. niepieniężnych elementów wynagrodzenia) w zakresie, jaki aktualnie oferuje Wnioskodawca (w szczególności może to być częściowe pokrycie kosztów karty sportowej lub prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego).

d.Polisa ubezpieczeniowa (ubezpieczenia na życie, ubezpieczenie zdrowotne) wystawiana jest na Wnioskodawcę. Wnioskodawca, działając jako ubezpieczający przekazuje ubezpieczycielowi listy osób przystępujących do ubezpieczenia oświadczając, że osoby te uprzednio wyraziły zgodę na objęcie ich daną umową ubezpieczenia, co potwierdzają podpisane przez te osoby deklaracje uczestnictwa osoby przystępującej do ubezpieczenia grupowego.

e.Jednoznaczny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkami ponoszonymi przez Wnioskodawcę na pozapłacowe (niepieniężne) elementy wynagrodzenia Współpracowników a osiąganiem przychodów lub zabezpieczeniem źródła przychodów polega na tym, że zapewnienie tych świadczeń pozwala Wnioskodawcy podejmować i utrzymywać współpracę z wysoko wykwalifikowanymi specjalistami, co jest kluczowe dla realizacji działalności gospodarczej Spółki. Rezygnacja z finansowania świadczeń pozapłacowych groziłaby utratą możliwości współpracy z takimi osobami (rezygnacją przez nie z usług świadczonych na rzecz Spółki), a w konsekwencji konkurencyjności i zdolności Wnioskodawców do generowania przychodów w zadowalającym zakresie. Wydatki te służą także zabezpieczeniu źródła przychodów przez ograniczenie ryzyka odpływu specjalistów do konkurencji oraz zapewnienie stabilności współpracy z kluczowymi Współpracownikami. Wnioskodawca wskazuje, że świadczenia takiego rodzaju (pozapłacowe elementy wynagrodzenia) są standardem na rynku, na którym Spółka funkcjonuje. Zaprzestanie ich oferowania spowodowałoby, że skierowana do Współpracowników (w tym potencjalnych) oferta współpracy ze spółką już prima facie na niekorzyść odbiegałaby od oferty jej konkurentów. Utrata możliwości współpracy z wysoko wykwalifikowanymi specjalistami doprowadziłaby do braku możliwości przyjmowania przez Wnioskodawcę przynajmniej części zleceń lub konieczności rezygnacji z części zleceń realizowanych obecnie.

Ponadto przeformułowali Państwo pytanie nr 2 i wskazali, że tak sformułowane pytanie odnosi się do zdarzenia przyszłego opisanego w pkt 1 wniosku. Uzupełniając opis zdarzenia przyszłego sprecyzowali Państwo, że pytanie (pytanie nr 2 – przyp. organu) dotyczy sytuacji, w których Wnioskodawca zakupi usługi od podmiotu trzeciego (np. dostęp do obiektów sportowych - karta (...)), następnie zaś dokona sprzedaży tych usług po cenie niższej niż ta, za którą sam nabył daną usługę.

Sprecyzowali Państwo ponadto, że Współpracownicy to osoby prowadzące jednoosobową pozarolniczą działalność gospodarczą.

Wnioskodawca wskazał także w uzupełnieniu, że w obecnym brzmieniu ww. pytanie (pytanie nr 2 – przyp. organu) dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych.

W odniesieniu do pytania nr 3

Przeformułowali Państwo pytanie nr 3 i wskazali Państwo, że tak sformułowane pytanie odnosi się do zdarzenia przyszłego opisanego w pkt 2 wniosku. Wnioskodawca wskazuje, że wzmiankowany sprzęt oraz możliwość korzystania z powierzchni biurowej są udostępniane Współpracownikom nieodpłatnie i mogą być wykorzystywane jedynie w celu świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca precyzuje ponadto, że udostępnienie Współpracownikom przestrzeni biurowej dotyczy korzystania z jej części wspólnych (takich jak np. sala konferencyjna podczas spotkania z klientem Wnioskodawcy, jeżeli świadczenie usług wymaga osobistego kontaktu Współpracownika będącego podwykonawcą Spółki z takim klientem). Współpracownicy mogą również skorzystać z przestrzeni biurowej, która aktualnie nie jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę i jego pracowników (np. wykonać jakąś czynność przy wolnym aktualnie biurku w przestrzeni otwartej - tzw. open space) - wyłącznie w zakresie niezbędnym do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy. Osoby te nie będą miały możliwości stałego korzystania z przestrzeni biurowej w takim samym zakresie jak np. pracownicy Wnioskodawcy – nie mając np. przypisanych na stałe biurek.

W ocenie Spółki na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego oraz podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania świadczenia usług w tytułu najmu sprzętu oraz powierzchni biurowych. W ocenie Spółki w opisywanym stanie faktycznym nie zaistniał stosunek prawny polegający na najmie powierzchni lub sprzętu. Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: „kc”) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu jest umową odpłatną i skutkuje powstaniem wzajemnych zobowiązań jej stron o charakterze majątkowym. Obowiązkiem najemcy, wynikającym z tej umowy, jest uiszczanie czynszu na rzecz wynajmującego. Brak ustalenia wysokości czynszu lub sposobu jego określenia w umowie powoduje nieważność stosunku najmu (por. K. Osajda, W. Borysiak, Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 32, Warszawa 2024).

W opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji ustalenia stron nie przewidują obowiązku zapłaty przez Współpracownika czynszu najmu ani innego rodzaju korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy. Spółka, udostępniając zasoby, umożliwia świadczenie na jej rzecz usług zgodnie z zawartą umową o współpracy, przede wszystkim spełniając w ten sposób oczekiwania klientów co do bezpieczeństwa teleinformatycznego, gwarantując także możliwość spotkań ze swoimi podwykonawcami.

W uzupełnieniu Wnioskodawca sprecyzował ponadto, że pytanie nr 3 odnosi się do zdarzenia przyszłego opisanego w pkt. 2 wniosku. Wnioskodawca wskazuje, że wzmiankowany sprzęt oraz możliwość korzystania z powierzchni biurowej są udostępniane Współpracownikom nieodpłatnie i mogą być wykorzystywane jedynie w celu świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca precyzuje ponadto, że udostępnienie Współpracownikom przestrzeni biurowej dotyczy korzystania z jej części wspólnych (takich jak np. sala konferencyjna podczas spotkania z klientem Wnioskodawcy, jeżeli świadczenie usług wymaga osobistego kontaktu Współpracownika będącego podwykonawcą Spółki z takim klientem). Współpracownicy mogą również skorzystać z przestrzeni biurowej, która aktualnie nie jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę i jego pracowników (np. wykonać jakąś czynność przy wolnym aktualnie biurku w przestrzeni otwartej - tzw. open space) - wyłącznie w zakresie niezbędnym do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy. Osoby te nie będą miały możliwości stałego korzystania z przestrzeni biurowej w takim samym zakresie jak np. pracownicy Wnioskodawcy – nie mając np. przypisanych na stałe biurek.

Ponadto wskazali Państwo, że:

1. Usługi świadczone przez Współpracowników na rzecz Spółki są ściśle związane z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wnioskodawca kupuje u Współpracowników usługi niezbędne do prowadzenia własnej działalności, zgodnie z przypisanymi kodami PKD.
2. Udostępnianie współpracownikom pomieszczeń Spółki i sprzętu komputerowego nie będzie się odbywać na podstawie odrębnych umów. Spółka planuje zawrzeć w umowach o współpracy, podpisywanymi z takimi osobami postanowienia umowne w przedmiocie możliwości powierzenia Współpracownikowi mienia w celu wykonania usług, w szczególności w zamiarze zapewnienia bezpieczeństwa oraz poufności informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa (np. sprzętu komputerowego). Współpracownik zgodnie z takim postanowieniem zobowiązany będzie wykorzystywać powierzone mienie wyłącznie w celu świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy. Analogicznie zgodnie z postanowieniami umowy o współpracę Współpracownik uprawniony będzie do wstępu do pomieszczeń Wnioskodawcy, także wyłącznie w celu świadczenia usług zgodnie z ich ustalonym zakresem.
3. Wnioskodawca wskazuje, że nie prowadzi działalność i gospodarczej w przedmiocie udostępniania Współpracownikom powierzchni biurowej i sprzętu komputerowego. Związek pomiędzy udostępnieniem Współpracownikom sprzętu a wykonywaniem przez Wnioskodawcę działalności opodatkowanej VAT polegać będzie na tym, że w licznych przypadkach prawidłowe świadczenie przez Wnioskodawcę opodatkowanych usług wymaga zapewnienia możliwości bezpośredniego kontaktu uczestnictwa Współpracownika w spotkaniach z klientami Wnioskodawcy (zwłaszcza, jeśli takie jest wymaganie danego klienta), jak też w spotkaniach z innymi osobami współpracującymi z Wnioskodawcą przy obsłudze danego klienta. Udostępnienie sprzętu związane jest z koniecznością zapewnienia odpowiedniego (tj. zgodnego z w szczególności z wymogami klientów określanymi zawieranymi umowami NDA, powierzenia danych osobowych, wymogami przetargowymi) poziomu bezpieczeństwa informacji. Spółka jako kontrahent swoich klientów ponosi odpowiedzialność za swoich podwykonawców (w tym Współpracowników). Udostępnienie sprzętu komputerowego w przypadkach, które tego wymagają, zapewnia Wnioskodawcy możliwość kontroli nad bezpieczeństwem informacji własnych i swoich klientów. Bez takiej kontroli Spółka nie mogłaby wypełniać niektórych własnych zobowiązań kontraktowych, co w konsekwencji narażałoby ją na utratę (lub konieczność rezygnacji) zleceń bądź też na konsekwencje finansowe (m.in. jako skutek nakładanych kar umownych).
4. Udostępnienie sprzętu przyczyni się o wzrostu sprzedaży Wnioskodawcy, ponieważ wnioskodawca będzie mógł przyjmować zlecenia od podmiotów, które wymagają od niego zagwarantowania odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa informacji oraz kontroli nad tymi informacjami.

Pytania (w tym pytania nr 2 i 3 zmodyfikowane w uzupełnieniu wniosku)

1.Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na finansowanie lub współfinansowanie świadczeń pozapłacowych, opisanych w pkt 1 opisu zdarzenia przyszłego zdarzenia przyszłego w części, w jakiej nie zostały jej one zwrócone przez Współpracownika?

2.Czy wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków poniesionych na finansowanie lub współfinansowanie świadczeń pozapłacowych opisanych w pkt 1 zdarzenia przyszłego (tj. np. karty (...), prywatne ubezpieczenie zdrowotne) w sytuacji, w której Wnioskodawca nabywa takie usługi na własny rachunek, a następnie dokonuje ich odsprzedaży Współpracownikom za cenę niższą od ceny nabycia?

3.Czy na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego oraz podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania świadczenia usług z tytułu najmu sprzętu oraz powierzchni biurowych?

W uzupełnieniu nr 2 wskazali Państwo, że pytanie nr 3 dotyczy obecnie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług.

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytania nr 1 i 2 oraz 3 w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na finansowanie lub współfinansowanie świadczeń pozapłacowych, opisanych w pkt 1 opisu zdarzenia przyszłego w części, w jakiej nie zostały jej one zwrócone przez Współpracownika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej jako „ustawa o CIT") kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do pomniejszenia przychodów podatkowych o wszelkie wydatki, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ww. ustawy, o którym mowa powyżej, ma charakter zamknięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, wskazanych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów. Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

e.  „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

f.    „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

g.  „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że z uwagi na potrzeby Wnioskodawcy związane z koniecznością zapewnienia możliwości współpracy z cenionymi, wykwalifikowanymi specjalistami w zakresie wynikającym z prowadzonej przez Spółkę działalności, Spółka ponosi koszty wynikające ze współfinansowania (karty sportowe, ubezpieczenie zdrowotne w zakresie przekraczającym wariant podstawowy) lub finansowania (ubezpieczenie na życie) świadczeń pozapłacowych. Spółka ma interes gospodarczy w tym, by Współpracownicy mogli uzyskiwać świadczenia podobne, do oferowanych na rynku przez jej konkurencję, jak też żeby istniały dodatkowe argumenty przemawiające z jednej strony za nawiązaniem współpracy ze Spółką, z drugiej zaś przeciwko rozwiązaniu współpracy już zainicjowanej. Wnioskodawca nie może odstąpić od przyszłego współfinansowania i finansowania opisanych świadczeń, ponieważ są one rynkowym standardem, w tym u przedsiębiorstw konkurencyjnych. Odstąpienie doprowadziłoby do obniżenia konkurencyjności Wnioskodawcy jako zleceniodawcy, a w konsekwencji do utraty części wykwalifikowanych Współpracowników. Powyższe znacząco utrudniłoby lub nawet w dalszej perspektywie uniemożliwiłoby działalność zarobkową Spółki. Nadmienić należy, że Współpracownicy są w sposób stały związani ze Spółką - zawierane są z nimi Umowy, w których co do zasady zawarty jest również zakaz świadczenia usług dla podmiotów prowadzących wobec Spółki działalność konkurencyjną.

Reasumując powyższe w ocenie Spółki należy stwierdzić, że opisane wyżej wydatki w części, w jakiej nie są Spółce zwracane przez Współpracowników (tj. w części stanowiącej różnicę pomiędzy kosztem zakupu a kosztem sprzedaży karty sportowej oraz w całości kosztu podstawowego pakietu ubezpieczenia zdrowotnego i w całości ubezpieczenia na życie), stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki. Istnieje bowiem związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy ponoszonymi przez Wnioskodawcę wydatkami, a prowadzoną działalnością gospodarczą (powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu i zabezpieczenia źródła przychodów) i koszty te nie są objęte dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Wydatki te są bowiem:

• poniesione przez podatnika (Spółkę),
• definitywne (rzeczywiste),
• pozostające w związku z prowadzoną przez podatnika (Spółkę) działalnością gospodarczą,
• poniesione w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub mogą mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• właściwie udokumentowane,
• nie znajdują się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Ad. 2

Po stronie Współpracownika z tytułu otrzymania świadczeń pozapłacowych nie powstanie przychód do opodatkowania w wysokości sfinansowanego przez Spółkę świadczenia. Spółka wskazuje, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa o PIT") przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W doktrynie wskazuje się, że „przychód musi stanowić rzeczywistą, a nie tylko potencjalną czy spodziewaną korzyść ekonomiczną, autentyczne wzbogacenie czy zaoszczędzenie własnego majątku. Zatem ważne, decydujące wręcz jest to, by po stronie otrzymującego wystąpiła rzeczywista, a nie tylko domniemana korzyść" (por. R. Kowalski [w:] PIT. Komentarz do wybranych przepisów, LEX/el. 2020, art. 11.). Przychód musi prowadzić zatem do obiektywnej korzyści w majątku podatnika.

W omawianym przypadku wskazane w pkt 1 opisu zdarzenia przyszłego świadczenia pozapłacowe nie podlegają wymianie na środki pieniężne. Umożliwiają one skorzystanie przez współpracownika z pewnych usług, nie determinując jednak takiej konieczności. Nie ma zatem możliwości obiektywnego stwierdzenia, że z samego tylko faktu otrzymania świadczenia w majątku podatnika nastąpiło przysporzenie (lub zaoszczędzenie wydatków). Świadczenia tego rodzaju stanowią również - jak już wskazywano - obecny standard rynkowy w branży Wnioskodawcy, traktowany podobnie do nieodpłatnego udostępnienia w pomieszczeniach biurowych wody, kawy lub herbaty, korzystanie z których nie jest interpretowane jako przychód w rozumieniu przepisów podatkowych.

Wnioskodawca uzupełnił stanowisko, wskazując że w opisywanej sytuacji poniesione wydatki stanowić będą jego koszt uzyskania przychodu niezależnie od późniejszej odsprzedaży usług za cenę niższą, od ceny nabycia. Wydatki te zostaną bowiem rzeczywiście poniesione przez Wnioskodawcę (dokona we własnym imieniu zapłaty za usługi) i będą służyć osiągnięciu przez niego przychodu oraz zabezpieczeniu jego źródła. Argumentacja w tym zakresie jest tożsama z przedstawioną w pkt 1 niniejszego pisma oraz w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego postawionego pytania nr 1. Wnioskodawca wskazuje, że fakt współfinansowania niektórych usług na rzecz Wnioskodawców (jako pozapłacowy element ich wynagrodzenia) służy zapewnieniu możliwości współpracy z wykwalifikowanymi osobami, jak również utrzymaniu już nawiązanej współpracy z takimi osobami. Bez powyższego wnioskodawca utraciłby swoją rynkową konkurencyjność, nie mogąc świadczyć usług na wymaganym przez kontrahentów poziomie. Wnioskodawca musiałby także ograniczyć zakres w jakim świadczy usługi z uwagi na brak odpowiedniej liczby wykwalifikowanych Współpracowników.

Ad. 3

Zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego (pkt 2), umożliwienie Współpracownikom wstępu do powierzchni biurowej oraz udostępnienie sprzętu komputerowego będzie następować nieodpłatnie. Zasoby te mogą być wykorzystywane jedynie w celu świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy. Umowy zawierane przez Spółkę ze Współpracownikami wprost zakazują używania powierzonego sprzętu na użytek własny. Udostępnienie ww. zasobów ma bezpośredni związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością i jest niezbędne do prawidłowego wykonania obowiązków umownych przez Współpracownika. Ma bowiem na celu umożliwienie ścisłej współpracy z innymi członkami personelu Spółki, jak również spotkania z jej klientami w sytuacjach, które tego wymagają. Zapewnia również ciągłość świadczenia usług, co do zasady niezależną od czynników zewnętrznych niezależnych od Spółki (np. w sytuacji awarii technicznych związanych z elektrycznością czy siecią internetową w lokalu Współpracownika ma on możliwość kontynuowania świadczenia w siedzibie Spółki).

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przez „sprzedaż" rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Powyższe działanie nie stanowi sprzedaży w myśl dyspozycji ww. przepisu, jest bowiem nieodpłatne.

W ocenie Spółki w opisie zdarzenia przyszłego nie zaistniał stosunek prawny polegający na najmie powierzchni lub sprzętu. Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: „kc”) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu jest umową odpłatną i skutkuje powstaniem wzajemnych zobowiązań jej stron o charakterze majątkowym. Obowiązkiem najemcy, wynikającym z tej umowy, jest uiszczanie czynszu na rzecz wynajmującego. Brak ustalenia wysokości czynszu lub sposobu jego określenia w umowie powoduje nieważność stosunku najmu (por. K. Osajda, W. Borysiak, Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 32, Warszawa 2024).

W opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji ustalenia stron nie przewidują obowiązku zapłaty przez Współpracownika czynszu najmu ani innego rodzaju korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy. Spółka, udostępniając zasoby, umożliwia świadczenie na jej rzecz usług zgodnie z zawartą umową o współpracy, przede wszystkim spełniając w ten sposób oczekiwania klientów co do bezpieczeństwa teleinformatycznego, gwarantując także możliwość spotkać.

W ocenie wnioskodawcy nie zachodzi również stosunek prawny użyczenia powierzchni biurowej czy sprzętu komputerowego. Zgodnie z art. 710 kc przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Nieodpłatność umowy użyczenia polega na bezpłatnym przysporzeniu na rzecz biorącego, które sprowadza się do możności korzystania przez niego z przedmiotu użyczenia. Umowa użyczenia nie może nakładać na biorącego obowiązku spełniania jakichkolwiek świadczeń na rzecz użyczającego (wyr. NSA z 10.10.2003 r., SA/Rz 2356/01, Legalis) ani na rzecz podmiotów trzecich (w tym w zakresie świadczeń publicznych). W czasie trwania umowy użyczenia użyczający nie może korzystać z rzeczy oddanej biorącemu i powinien powstrzymywać się od wszelkich działań, które mogłyby utrudniać biorącemu wykonywanie jego uprawnień (por. K. Osajda, W. Borysiak, Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 32, Warszawa 2024, por. także Z. Radwański, M. Orlicki, w: System PrPryw, t. 8, 2011, Nb 11, s. 261).

Opisywany wyżej stosunek pomiędzy Spółką a Współpracownikami nie wyczerpuje zatem także znamion umowy użyczenia. Spółka nie zrzeka się bowiem prawa do korzystania z rzeczy - przeciwnie, zachowuje nad nią pełną kontrolę, w tym możliwość zdalnej ingerencji w sprzęt komputerowy, czego Współpracownik ma świadomość.

W ocenie Spółki na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego oraz podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania świadczenia usług w tytułu najmu sprzętu oraz powierzchni biurowych. W ocenie Spółki w opisywanym stanie faktycznym nie zaistniał stosunek prawny polegający na najmie powierzchni lub sprzętu. Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: „kc”) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu jest umową odpłatną i skutkuje powstaniem wzajemnych zobowiązań jej stron o charakterze majątkowym. Obowiązkiem najemcy, wynikającym z tej umowy, jest uiszczanie czynszu na rzecz wynajmującego. Brak ustalenia wysokości czynszu lub sposobu jego określenia w umowie powoduje nieważność stosunku najmu (por. K. Osajda, W. Borysiak, Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 32, Warszawa 2024).

W opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji ustalenia stron nie przewidują obowiązku zapłaty przez Współpracownika czynszu najmu ani innego rodzaju korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy. Spółka, udostępniając zasoby, umożliwia świadczenie na jej rzecz usług zgodnie z zawartą umową o współpracy, przede wszystkim spełniając w ten sposób oczekiwania klientów co do bezpieczeństwa teleinformatycznego, gwarantując także możliwość spotkań ze swoimi podwykonawcami.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad. 1 i 2

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo -skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami mogą być. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, ma charakter zamknięty. Należy wskazać, że wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. – w pkt 28 tego przepisu – koszty reprezentacji.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT:

Nadmienić należy, że za koszty reprezentacji uważa się wydatki ponoszone na budowanie określonego wizerunku Spółki w oczach jej potencjalnych lub obecnych kontrahentów.

Wskazać należy, że uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien więc wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym. W tym celu każdorazowo wymagana jest ocena istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z wniosku wynika, że współpracują Państwo z innymi przedsiębiorcami działającymi na zasadzie tzw. samozatrudnienia – w modelu B2B. Zgodnie z zawieranymi z takimi Współpracownikami umowami, Współpracownik zobowiązuje się świadczyć określone usługi na rzecz Spółki, a Spółka wypłacić z tego tytułu wynagrodzenie. Poza wynagrodzeniem, będą Państwo oferować Współpracownikom świadczenia o charakterze dodatkowym w stosunku do wypłacanego wynagrodzenia, w szczególności:

1. możliwość zakupu na preferencyjnych warunkach karty sportowej („(...)”) umożliwiającej wstęp do wybranych obiektów sportowych - karty takie będą nabywane przez Spółkę, a następnie sprzedawane, na rzecz Współpracowników za ok. 33% uiszczanej przez Spółkę ceny - transakcja będzie dokumentowana fakturą sprzedaży VAT,
2. prywatne ubezpieczenie zdrowotne w wariancie podstawowym w 100% finansowane przez Spółkę
3. możliwość objęcia wieloletnich (co najmniej 5 lat współpracy) Współpracowników polisą ubezpieczeniową na życie finansowaną w 100% przez Spółkę.

W uzupełnieniu wskazali Państwo, że benefity opisane we wniosku będą stanowiły dodatkowy, niepieniężny element wynagrodzenia Współpracowników za świadczone przez nich usługi. Ponadto zaznaczyli Państwo, że prawo Współpracownika do skorzystania ze świadczeń dodatkowych wskazane będzie w zawartych kontraktach.

Wskazali Państwo również, że zapewnienie tych świadczeń pozwala Państwu podejmować i utrzymywać współpracę z wysoko wykwalifikowanymi specjalistami, co jest kluczowe dla realizacji Państwa działalności gospodarczej. Rezygnacja z finansowania świadczeń pozapłacowych groziłaby utratą możliwości współpracy z takimi osobami (rezygnacją przez nie z usług świadczonych na rzecz Spółki), a w konsekwencji konkurencyjności i zdolności do generowania przychodów w zadowalającym zakresie. Świadczenia takie są standardem na rynku, na którym Państwo funkcjonują. Zaprzestanie ich oferowania spowodowałoby, że skierowana do Współpracowników (w tym potencjalnych) oferta współpracy ze Spółką już prima facie na niekorzyść odbiegałaby od oferty konkurentów Spółki. Utrata możliwości współpracy z wysoko wykwalifikowanymi specjalistami doprowadziłaby do braku możliwości przyjmowania przez Państwa przynajmniej części zleceń lub konieczności rezygnacji z części zleceń realizowanych obecnie.

Państwa wątpliwości dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na świadczenia pozapłacowe opisane we wniosku (tj. karta (...), prywatne ubezpieczenie zdrowotne, polisa ubezpieczeniowa na życie).

Odnosząc się do Państwa wątpliwości, należy wskazać, że wydatki pozwalające na pozyskanie i utrzymanie Współpracowników są zatem nie tylko celowe, ale też niezbędne oraz racjonalnie i gospodarczo uzasadnione. Celem poniesienia wydatków na benefity po Państwa stronie jest osiągnięcie i zabezpieczenie przychodów oraz zachowanie źródła przychodów. Zapewniając dodatkowe świadczenia Współpracownikom, poprawiają Państwo konkurencyjność na rynku – pozapłacowe elementy wynagrodzenia mogą zachęcić do podjęcia współpracy właśnie ze Spółką, co przełoży się na brak konieczności rezygnacji przyjmowania przez Państwa przynajmniej części zleceń lub konieczności rezygnacji z części zleceń realizowanych obecnie.

Dokonując zatem oceny charakteru wydatków poniesionych na nabycie dla Współpracowników benefitów wynikających z zawartych kontraktów, zarówno w pełni sfinansowanych przez Państwa, jak i współfinansowanych (w sytuacji, gdy nabywają Państwo takie usługi na własny rachunek, a następnie dokonuje ich odsprzedaży Współpracownikom za cenę niższą od ceny nabycia), tj.: karty (...), prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego oraz polisy ubezpieczeniowej na życie, biorąc pod uwagę przytoczone powyżej wyjaśnienia, stwierdzić należy, że w przedstawionych powyżej okolicznościach ww. wydatki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Z informacji zawartych we wniosku jasno wynika, że istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkami, a osiągnięciem przez Spółkę przychodów i zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła.

Ponadto z wniosku wynika, że benefity stanowią pozapłacowe elementy wynagrodzenia Współpracowników za świadczone przez nich usługi, a prawo do skorzystania ze świadczeń dodatkowych z ww. tytułu będzie wskazane w zawartych kontraktach.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Ad. 3

Wskazali Państwo ponadto, że współpracując z członkami personelu na opisanych wyżej zasadach B2B, Wnioskodawca dopuszcza (bez pobierania opłat z tego tytułu), w celu umożliwienia prawidłowej realizacji usług, wstęp do pomieszczeń zajmowanych przez Spółkę (w niektórych sytuacjach, takich jak konieczność odbycia spotkań z innymi Współpracownikami lub klientami Spółki jest to wręcz wymagane). W sytuacjach, w których z uwagi na konieczność ochrony informacji poufnych (w tym tajemnicy przedsiębiorstwa Wnioskodawcy lub jego klientów) zachodzi konieczność wykorzystania do świadczenia usług odpowiednio zabezpieczonych narzędzi (m.in. komputer, telefon) Spółka zamierza nieodpłatnie udostępniać taki sprzęt, odpowiednio skonfigurowany przez swój zespół informatyków.

Udostępniając sprzęt Wnioskodawca zastrzega, że może on być wykorzystywany jedynie do świadczenia zleconych przez nią usług (bez możliwości wykorzystywania go do celów prywatnych lub innych celów zawodowych).

Państwa wątpliwości dotyczą powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym z tytułu nieodpłatnego udostępniania Współpracownikom pomieszczeń oraz sprzętu. W uzupełnieniu nr 2 doprecyzowali Państwo, że pytanie nr 3 dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych. Z powyższego wynika, że pytają Państwo o obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do Państwa wątpliwości należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje jakichkolwiek skutków podatkowych po stronie podatnika, który oddaje rzeczy (np. pomieszczenia czy sprzęt) do nieodpłatnego korzystania.

W związku z powyższym Państwa stanowisko w zakresie braku powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu udostępniania pomieszczeń oraz sprzętu Współpracownikom należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

  1) z zastosowaniem art. 119a;

  2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

  3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.