Temat interpretacji
Świadczenia ugodowe a koszty uzyskania przychodów
Wnioskodawca, zagraniczny przedsiębiorca z siedzibą w innym państwie członkowskim UE, prowadzi działalność ubezpieczeniową w Polsce poprzez swój oddział. W ramach tej działalności zawiera umowy ubezpieczeniowe i wypłaca świadczenia na podstawie uznania roszczenia, ugód sądowych, pozasądowych lub prawomocnych orzeczeń. W szczególnych przypadkach, gdy zasadność lub wysokość świadczenia budzi wątpliwości, wypłacane są świadczenia ugodowe, których celem jest polubowne rozstrzygnięcie sporów, zapobieganie przyszłym konfliktom oraz minimalizacja kosztów sądowych.
Podatnik zapytał organ podatkowy, czy koszty świadczeń ugodowych mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. W swoim stanowisku wskazał, że świadczenia te, ponoszone w celu polubownego rozstrzygania sporów, minimalizacji kosztów sądowych i utrzymania relacji z klientami, spełniają przesłanki uznania za koszty podatkowe, ponieważ są definitywne, racjonalne ekonomicznie i mają na celu zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wnioskodawca podkreślił, że świadczenia są odpowiednio udokumentowane i nie znajdują się w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów podatkowych.
Podsumowanie i kluczowe wnioski — interpretacja KIS
Dyrektor KIS uznał przedstawione stanowisko za nieprawidłowe i wyjaśnił, że koszty świadczeń ugodowych nie spełniają przesłanek umożliwiających ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów.
KIS odwołała się do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów mogą być wyłącznie wydatki poniesione w celu osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, pod warunkiem, że są definitywne i mają bezpośredni lub pośredni związek z przychodami. Kwalifikacja wydatku jako kosztu podatkowego wymaga, aby jego poniesienie wynikało z obowiązków ustawowych, a nie uznaniowości czy dobrowolnych decyzji podatnika. Świadczenia ugodowe, choć mogą być racjonalne z perspektywy biznesowej, w ocenie organu nie wykazują bezpośredniego związku z przychodami ani ich źródłem, a więc nie spełniają wymogów określonych w ww. ustawie.
Organ zauważył, że świadczenia ugodowe służą głównie minimalizacji ryzyka sporów sądowych, ochronie relacji z klientami oraz poprawie wizerunku firmy, jednak takie cele nie są tożsame z zabezpieczeniem ani zachowaniem źródła przychodów w rozumieniu przepisów podatkowych. Wypłaty te mają charakter uznaniowy, wynikają z decyzji biznesowych i nie są obowiązkiem wynikającym z przepisów prawa. Wydatki poniesione na działania wizerunkowe lub reprezentacyjne, nawet jeśli są racjonalne gospodarczo, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ brak im ustawowego związku z generowaniem przychodów lub zabezpieczeniem ich źródła.
„Podsumowując, koszty Świadczeń ugodowych, ponoszone przez Państwa nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, ponieważ nie są/będą poniesione w celu osiągnięcia, czy zachowania ani zabezpieczenia źródła przychodów Spółki. Jak wykazałem w swoim uzasadnieniu, świadczenia ugodowe przekazane na zasadzie uznaniowości i dobrowolności, a także partykularne interesy ubezpieczyciela w celu pozytywnego zaprezentowania się na rynku (…), nie spełnia przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 u stawy o CIT, w związku z czym nie może być uznane za koszty uzyskania przychodów” - zakończył dyrektor KIS.