Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 6 listopada  2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej uzupełnionego 20 stycznia 2021 r. – uwzględniam przy tym prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 18 sierpnia 2021 r. sygn. akt I SA/Po 357/21;

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 listopada 2020 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 listopada 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w świetle przepisów Ustawy CIT, zapłacona przez Spółkę Kwota Ugody stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 stycznia 2021 r. (data wpływu do Organu 20 stycznia 2021 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka Akcyjna (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest (…).

Od października 2011 r. Wnioskodawca współpracował ze Spółką A w Likwidacji z siedzibą w Liechtenstein (dalej: „Kontrahent”). Od roku 2015 strony łączyła umowa dostawy, mocą której Spółka miała dostarczać do Kontrahenta wybrane produkty (dalej: „Umowa Dostawy”).

Umowa Dostawy przyznawała Kontrahentowi wyłączność na sprzedaż produktów Spółki na wybranych rynkach (np. na rynku niemieckim, francuskim, tureckim).

Pod koniec 2017 roku Kontrahent został przejęty przez Spółkę B z siedzibą w Hiszpanii (dalej: „Hiszpański Producent” lub „Hiszpański Konkurent”). Co przy tym ważne, Hiszpański Konkurent jest wiodącym producentem (…). Tym samym Hiszpański Producent jest bezpośrednim konkurentem dla Wnioskodawcy na wielu rynkach na całym świecie.

Innymi słowy stwierdzić można, że przejęcie Kontrahenta przez Hiszpańskiego Konkurenta oznaczało, iż:

1)Spółka w gruncie rzeczy wspierać będzie konkurencję poprzez pośrednie dostarczanie własnych wyrobów Hiszpańskiemu Konkurentowi oraz

2)Spółka de facto wzmacniać będzie pozycję Hiszpańskiego Producenta na rynkach na całym świecie.

Co więcej wskazać należy, że Hiszpański Konkurent specjalizuje się przede wszystkim w produkcji (…), natomiast produkcja (…) (czyli tych, które są produkowane przez Wnioskodawcę) dotychczas nie stanowiła wiodącej pozycji dla Hiszpańskiego Producenta. Przejęcie przez Hiszpańskiego Konkurenta Kontrahenta przede wszystkim podyktowane było właśnie chęcią poszerzenia asortymentu przez Hiszpańskiego Producenta.

Co przy tym istotne, niezwłocznie po uzyskaniu informacji o przejęciu Kontrahenta Spółka podjęła próbę zakończenia współpracy z Kontrahentem, poprzez zawiadomienie w dniu (…) roku Kontrahenta o naruszeniu Umowy Dostawy, a następnie wypowiedzenie Umowy Dostawy w dniu (…) roku. Istotne było bowiem uniknięcie wspierania własnej konkurencji.

Niestety Wnioskodawcy nie udało się polubownie rozwiązać Umowy Dostawy. Dnia (…) Kontrahent wystąpił o wszczęcie postępowania arbitrażowego do (…) w Paryżu. Spór dotyczył rozstrzygnięcia, czy Spółka naruszyła postanowienia Umowy Dostawy. Kontrahent zarzucał Spółce m.in.:

1)zaprzestanie produkcji trzech rodzajów towarów,

2)naruszanie postanowień Umowy Dostawy w zakresie realizacji minimalnych ilości zamówień,

3)opóźnienia w realizacji zamówień,

4)podwyższanie cen produktów wbrew postanowieniom Umowy Dostawy.

Kontrahent w treści wniosku o wszczęcie postępowania arbitrażowego zażądał zapłaty odszkodowania w wysokości (…) EUR.

W dniu (…) Spółka złożyła przeciwko Kontrahentowi pozew wzajemny na kwotę (…) EUR z tytułu domniemania przepadłych wydatków związanych z maszynami nabytymi przez Spółkę od Kontrahenta.

W celu zakończenia sporu, strony - dnia (…) - zawarły ugodę (dalej: „Ugoda”), mocą której Spółka zobowiązała się zapłacić na rzecz Kontrahenta kwotę w wysokości (…) EUR (dalej: „Kwota Ugody”).

Co przy tym ważne, podpisanie Ugody oznaczało także rozwiązanie Umowy Dostawy. W efekcie, od momentu podpisania Ugody Spółka uprawniona jest sprzedawać swoje produkty na rynkach, które uprzednio zastrzeżone były dla Kontrahenta. Spółka rozpoczęła już sprzedaż na tych rynkach. Wnioskodawca przewiduje zatem, że w rezultacie zakończenia sporu zwiększy swoje przychody w związku z możliwością sprzedaży swoich produktów na rynkach, na których ze względu na zawartą Umową Dostawy takiej możliwości Spółka dotychczas nie posiadała.

W uzupełnieniu ujętym w piśmie z dnia 15 stycznia 2021 r. Wnioskodawca wskazał dane identyfikujące podmiot, z którym zawarł Ugodę.

Pytanie

Czy w świetle przepisów Ustawy CIT, zapłacona przez Spółkę Kwota Ugody stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że zgodnie z obowiązującymi przepisami kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, dalej: „Ustawa o CIT”) (zob. art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT). Innymi słowy stwierdzić można, że wszystkie poniesione przez podatnika wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu wydatków zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu). Nie ulega zatem wątpliwości, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1)został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

2)jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

3)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4)poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

5)został właściwie udokumentowany,

6)nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Co istotne, konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT), pod warunkiem, że podatnik dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. W rezultacie, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z zacytowanego przepisu wynika, że za koszty uzyskania przychodów nie są uznawane kary umowne i odszkodowania z tytułu:

1)wad dostarczonych towarów;

2)wad wykonanych robót;

3)wad wykonanych usług;

4)zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad;

5)zwłoki w usunięciu wad towarów;

6)zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót;

7)zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.

W ocenie Wnioskodawcy Kwota Ugody nie stanowi jakiejkolwiek kary czy też odszkodowania z żadnego z tytułów wymienionych w punktach od 1 do 7 powyżej.

Sama jednak okoliczność, iż kara umowna czy też odszkodowanie nie jest karą lub odszkodowaniem wymienionym w treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT nie oznacza automatycznie, że taka kara lub odszkodowanie stanowi koszt podatkowy.

Jak była już o tym wyżej mowa, zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Tym samym należy wskazać, iż definicja kosztu uzyskania przychodu co do zasady składa się z dwóch przesłanek, które muszą być spełnione łącznie, a mianowicie:

1)pierwszej przesłanki pozytywnej tj. koszt musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz

2)drugiej przesłanki negatywnej, tj. koszt nie może być wymieniony w katalogu kosztów oraz wydatków wskazanych w treści przepisu art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Okoliczność, że Kwota Ugody nie jest rodzajem kary lub odszkodowania wymienionym w treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT nie skutkuje jednak tym, iż można ją automatycznie uznać za koszt uzyskania przychodów dla Spółki.

Zaliczenie Kwoty Ugody do kosztów podatkowych możliwe jest jedynie pod warunkiem wykazania przez Spółkę związku z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Z tego względu, że przepis art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT jest bardzo ogólny, poniżej Wnioskodawca przedstawia szczegółowe wyjaśnienia w zakresie dopuszczalności zaliczania kar umownych/odszkodowań do kosztów podatkowych.

Na wstępie podkreślić należy, że w wyniku zapłaty Kwoty Ugody Wnioskodawca uzyskał możliwość sprzedaży swoich produktów na rynkach, które uprzednio zastrzeżone były dla Kontrahenta. Co więcej Spółka rozpoczęła już sprzedaż na tych rynkach. W rezultacie Spółka przewiduje zwiększenie swoich przychodów, będące de facto pozytywnym następstwem zawarcia Ugody i zapłaty Kwoty Ugody.

Przechodząc na grunt wyjaśnień prawnych, w pierwszej kolejności odnieść należy się do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego 7 sędziów z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12, w której NSA stwierdził, że: „Działając w warunkach rynkowych, podatnik musi podejmować racjonalne ze swego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności czy eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie, zmierzające do zapobieżenia takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do przychodów, a związane z tym koszty - jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 p.d.p”.

W przywołanej uchwale z 25 czerwca 2012 r., NSA uznał, że zasadniczo każde działanie, które zmierza do eliminowania przez podatnika nieopłacalnych przedsięwzięć powinno być uznawane za prowadzące do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, a tym samym ponoszone z tego tytułu wydatki powinny stanowić dla podatnika koszt podatkowy.

W kontekście przywołanej uchwały z 25 czerwca 2012 r., w ocenie Spółki nie ulega wątpliwości, że zapłata Kwoty Ugody prowadziła do:

1)wyeliminowania nieopłacalnej współpracy z Kontrahentem, która to współpraca w gruncie rzeczy wzmacniała jedynie pozycję Hiszpańskiego Konkurenta na rynku światowym;

2)zwiększenia efektywności ekonomicznej Spółki poprzez uzyskanie możliwości bezpośredniej sprzedaży na - dotychczas niedostępnych dla Wnioskodawcy - rynkach zbytu.

Co istotne, zauważyć należy, że uchwała z 25 czerwca 2012 r. była wielokrotnie cytowana w późniejszych orzeczeniach sądów administracyjnych. Wśród wyroków, zasługujących na szczególną uwagę znajdują się następujące:

1)Wyrok NSA z dnia 11 sierpnia 2020 r., sygn. akt II FSK 1074/18, w którym NSA stwierdził, że: „W świetle powyższego należy stwierdzić, że gospodarczo racjonalne decyzje, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, w związku z negatywną zmianą okoliczności lub rozwojem działalności gospodarczej, mogą skutkować koniecznością podejmowania działań zmierzających do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów i ponoszenia w związku z tym wydatków, które można zakwalifikować do kosztów podatkowych w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”. NSA uznał przy tym, że: „Odszkodowania, kary umowne i inne wydatki wynikające z odstąpienia lub przedterminowego rozwiązania umowy przez podatnika wykazują związek z przychodami, gdy podatnik ma na uwadze możliwość osiągnięcia, choćby nawet potencjalnie, jakiegoś przychodu, czy to z określonej innej transakcji, czy też na skutek redukcji kosztów pośrednich, czyli ogólnych, dotyczących całej działalności”. W kontekście tego wyroku nie ulega wątpliwości, że zapłata Kwoty Ugody stworzyła dla Spółki możliwość osiągnięcia przychodów z tytuły sprzedaży produktów Wnioskodawcy na nowych rynkach zbytu.

2)Wyrok NSA z dnia 22 stycznia 2020 r., sygn. akt II FSK 188/18, gdzie NSA - na tle analogicznych przepisów zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - postawił tezę, zgodnie z którą: „Z perspektywy treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) nie jest istotne jak świadczenie zostanie określone: wynagrodzenie, odszkodowanie, kara umowna itp. Ważne jest natomiast to, by z obiektywnego porównania jego wartości z wysokością potencjalnych ciężarów możliwych do poniesienia przez podatnika, wynikał gospodarczy, finansowy sens takiej operacji. W istocie chodzi bowiem o przeprowadzenie analizy, dokonania swoistego „ważenia”, co w konkretnym przypadku jest dla podatnika - przedsiębiorcy korzystniejsze ze względów ekonomicznych: kontynuowanie dotychczasowego stosunku prawnego (np. umowy najmu) czy też odstąpienie od umowy, powiązane z obowiązkiem wypłaty drugiej stronie określanego świadczenia”. Odnośnie zacytowanego wyroku Spółka podkreśla, że już od 2017 roku dążyła do polubownego rozwiązania niekorzystnej dla niej Umowy Dostawy.

W wyniku jednak braku porozumienia pomiędzy Spółką a Kontrahentem spór został przekazany do rozstrzygnięcia przed (…) w Paryżu. Odnotować należy, że efektem zawarcia Ugody było: z jednej strony konieczność zapłaty Kwoty Ugody w wysokości (…) EUR (zamiast - jak pierwotnie żądał Kontrahent (…) EUR), a z drugiej rozwiązanie Umowy Dostawy, tożsame z uzyskaniem dostępu do nowych rynków zbytu. W wyniku zatem „ważenia” co w konkretnym przypadku było lepsze dla Spółki ze względów ekonomicznych bez wątpienia stwierdzić należy, że korzystniejsze finansowo było rozwiązanie Umowy Dostawy w efekcie zawartej Ugody, nawet pomimo konieczności zapłaty Kwoty Ugody.

W kontekście powyższych wyjaśnień postawić należy wniosek, że ocenę celowości poniesienia przez podatnika określonego kosztu należy dokonywać przez pryzmat faktów zaistniałych po dacie podjętych decyzji biznesowych (tak też WSA w Warszawie w wyroku z dnia 13 lutego 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 579/18). Skoro zatem jak była już o tym wyżej mowa zapłata Kwoty Ugody wpłynie na wzrost przychodów Spółki, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że spełniona została przesłanka związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem (tj. zapłatą Kwoty Ugody), a osiąganymi przez Spółkę przychodami. Jak trafnie bowiem stwierdza się w orzecznictwie: „Tylko, jeżeli w konkretnej sprawie analiza postępowania danej osoby w świetle zasad logiki oraz doświadczenia życiowego prowadziłaby do wniosku o oczywistym oraz zupełnym „braku jakiegokolwiek sensu” podjętych działań, zmierzających zasadniczo nie do chęci rzeczywistego osiągnięcia danego przychodu, ale np. do „sztucznego”, wyłącznie dla celów podatkowych, wygenerowania kosztów można by ewentualnie mówić o braku związku przyczynowo-skutkowego. Wówczas, bowiem inny jest zamiar podatnika. Zamiast osiągnięcia przychodu, dąży on wyłącznie np. do uniknięcia zapłaty podatku” (tak wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 maja 2008 r., sygn. akt I SA/Kr 1293/07).

Zdaniem Wnioskodawcy, konieczność zapłaty Kwoty Ugody wynikała z racjonalnego działania Spółki, ukierunkowanego na powstrzymanie wspierania konkurencji oraz chęć osiągnięcie nowych źródeł przychodów (tzn. nowych rynków zbytu). Podkreślić przy tym należy, że Spółka pierwotnie podejmowała próby pozasądowego rozwiązania Umowy Dostawy, które zakończyły się niepowodzeniem. Zapłata zatem Kwoty Ugody stanowiła wyraz jedynego racjonalnego rozwiązania, które wprawdzie wiązało się z dodatkowym obciążeniem dla Spółki, niemniej jednak prowadziło do rozwiązania niejako „kłopotliwej” Umowy Dostawy oraz uzyskania możliwości dokonywania sprzedaży na nowych, dotychczas niedostępnych rynkach zagranicznych.

Co więcej, zauważyć należy przy tym, że źródłem sporu pomiędzy Kontrahentem a Spółką nie była również niewłaściwa analiza możliwości formalno-prawnych wypełnienia warunków Umowy Dostawy. Wnioskodawca bowiem przez cały okres obowiązywania Umowy Dostawy posiadał zaplecze konieczne do jej realizacji. Z uwagi jednak na przejęcie Kontrahenta przez Hiszpańskiego Konkurenta od strony biznesowej nieopłacalne - a wręcz absurdalne - byłoby kontynuowanie Umowy Dostawy. Wykonywanie Umowy Dostawy oznaczało bowiem wspieranie konkurencji, co kierując się zasadami logiki oraz doświadczeniem życiowym było ekonomicznie nieuzasadnione oraz nieracjonalne ze strony Spółki. Podsumowując powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że zapłata Kwoty Ugody stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Kwota Ugody spełnia bowiem pierwszą przesłankę pozytywną, ponieważ Spółka poniosła ten koszt w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Dodatkowo, Kwota Ugody spełnia także drugą przesłankę negatywną, ponieważ Kwota Ugody nie jest wymieniona w katalogu kosztów oraz wydatków wskazanych w treści przepisu art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Jak była już o tym wyżej mowa, Kwota Ugody nie jest bowiem rodzajem kary lub odszkodowania wymienionym w treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 28 stycznia 2021 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-1.4010.473.2020.2.MF, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 11 lutego 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

12 marca 2021 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Skarga wpłynęła do mnie 16 marca 2021 r.

Wnieśli Państwo o:

-uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej;

-zasądzenie kosztów postępowania na rzecz Skarżącej według norm przepisanych.

Odpowiedzi na skargę udzieliłem pismem z 14 kwietnia 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010. 473.2020.3.MF.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 18 sierpnia 2021 r., sygn. akt I SA/Po 357/21.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 16 lipca 2024 r. sygn. akt II FSK 1401/21 oddalił ww. skargę kasacyjną organu.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu sprawy wpłynął do tut. organu 18 listopada 2024 r.  

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku  

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w ww. wyroku,

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej,

- stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, tj. w dacie wydania pierwotnej interpretacji, tj. 2021 r.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.  W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych, Organ zauważa, że wyroki sądowe rozstrzygają w indywidualnych sprawach, w konkretnym, indywidualnie określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i wiążą tylko strony postępowania. Jednocześnie należy zauważyć, że w obiegu prawnym funkcjonują wyroki potwierdzające prawidłowość stanowiska zaprezentowanego przez tut. Organ, powołane powyżej w uzasadnieniu stanowiska organu podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935, dalej jako: „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym: