Interpretacja indywidualna – stanowisko jest nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie ulgi na innowacyjnych pracowników.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 11 grudnia 2024 r. (data wpływu do Organu tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca, w ramach swojego przedsiębiorstwa, prowadzi działalność badawczo-rozwojową w zakresie tworzenia (…) i posiada status centrum badawczo-rozwojowego, przyznany na podstawie art. 17 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej. W związku z tym, w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych, Wnioskodawca korzysta z ulgi przewidzianej przepisami art. 18d ustawy o CIT (dalej: „ulga B+R”), pozwalającej na odliczanie od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, kosztów uzyskania przychodów poniesionych na działalność badawczo-rozwojową, zwanych „kosztami kwalifikowanymi”. Z uwagi na osiąganie dochodu niższego od kwoty przysługującego w roku podatkowym odliczenia na podstawie art. 18d, Wnioskodawca odpowiednio pomniejsza kwoty podlegających przekazaniu na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy oraz zryczałtowanego podatku dochodowego wskazanych w art. 18db ust. 2 o iloczyn kwoty nieodliczonej i stawki podatku obowiązującej tego podatnika w danym roku podatkowym. Zgodnie z art. 18db ust. 2, prawo do tego pomniejszenia obejmuje zaliczki oraz podatek pobierane od niektórych wynagrodzeń wypłacanych osobom fizycznym, przy czym - zgodnie z ust. 3 pkt 1) tego artykułu - przez osoby fizyczne, o których mowa w ust. 2, rozumie się osoby fizyczne bezpośrednio zaangażowane w działalność badawczo-rozwojową, których „czas pracy przeznaczony na realizację działalności badawczo-rozwojowej pozostający w ogólnym czasie pracy w danym miesiącu wynosi co najmniej 50%”.

W związku z tym przepisem Wnioskodawca powziął wątpliwość, co do rozumienia pojęcia „ogólnego czasu pracy”, jako elementu kalkulacji wartości 50%, stanowiącej przesłankę skorzystania z dyspozycji art. 18db ust. 1. Zagadnienie to staje się szczególnie istotne w tych miesiącach, w których dany pracownik nie świadczy pracy, przebywając na urlopie wypoczynkowym lub zdrowotnym.

W piśmie z 11 grudnia 2024 r., będącym uzupełnieniem wniosku, wskazaliście Państwo, że:

1.  Wnioskodawca prowadzi działalność badawczo-rozwojową, o której mowa w art. 4a pkt 26 ustawy w zw. z art. 18d ustawy z 15 lutego o 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, od 1 stycznia 2011 r., gdy na mocy zarządzenia (…) Sp. z o.o. (przekształconej w późniejszym czasie w spółkę akcyjną), został powołany Dział Badawczo-Rozwojowy na potrzeby projektu „Badania przemysłowe nad technologią (…)”.

2.  Wnioskodawca korzysta z tzw. ulgi na innowacyjnych pracowników w roku 2024 i planuje korzystać z niej także w następnych latach, o ile spełnione będą wymogi do stosowania tej preferencji, to jest w razie poniesienia straty lub osiągnięcia dochodu w wysokości nie pozwalającej na odliczenie kosztów kwalifikowanych w ramach ulgi badawczo-rozwojowej. Zaznaczamy, że w kolejnych latach Wnioskodawca zamierza kontynuować prace badawczo-rozwojowe oraz nadal zatrudniać pracowników bezpośrednio zaangażowanych w działalność badawczo-rozwojową.

Pytanie

1.  Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przez „ogólny czas pracy w danym miesiącu”, o którym mowa w art. 18db ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, należy rozumieć, stosownie do przepisu art. 128 Kodeksu pracy, łączny czas pozostawania, w danym miesiącu, w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy, a więc z wyłączeniem w szczególności okresów, w których pracownik nie pozostawał w dyspozycji pracodawcy z powodu przebywania na urlopie?

2.  Czy, w związku z odpowiedzią na pytanie 1, prawidłowa jest wskazana w następującym przykładzie kalkulacja spełnienia przesłanki, określonej w art. 18db ust. 3 pkt 1:

-pracownik wykonywał w danym miesiącu pracę przez 12 dni, łącznie przez 96 godzin i w 80% tego czasu realizował czynności, związane z działalnością badawczo-rozwojową Wnioskodawcy;

-przez pozostałe 10 dni roboczych tego miesiąca pracownik przebywał na urlopie wypoczynkowym;

w opisanych okolicznościach ogólny czas pracy pracownika wynosi 96 godzin, z czego 80% było przeznaczone na realizację czynności, związanych z działalnością badawczo-rozwojową, w związku z czym została spełniona przesłanka, określona w art. 18db ust. 3 pkt 1.

Państwa stanowisko w sprawie

Odnośnie pytania 1, w ocenie Wnioskodawcy, przez przypadający na dany miesiąc „ogólny czas pracy”, o którym mowa w art. 18db ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, należy rozumieć, stosownie do przepisu art. 128 Kodeksu pracy, łączny czas pozostawania, w danym miesiącu, w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy, a więc z wyłączeniem w szczególności okresów, w których pracownik nie pozostawał w dyspozycji pracodawcy z powodu przebywania na urlopie.

W ocenie Wnioskodawcy, w przykładzie opisanym w pytaniu 2, czas pracy przeznaczony na realizację działalności badawczo-rozwojowej, pozostający w ogólnym czasie pracy w danym miesiącu, wyniósł 80%, więc została spełniona przesłanka, określona w art. 18db ust. 3 pkt 1.

Uzasadnienie prawne

Kluczowe dla prawidłowej wykładni i zastosowania normy, wynikającej z przepisu 18db ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, jest pojęcie „czasu pracy”, które nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej, więc konieczne staje się zastosowanie reguł wykładni systemowej zewnętrznej i odniesienie do przepisów prawa pracy, gdzie taka definicja istnieje. Artykuł 128 § 1 Kodeksu pracy stanowi, że czasem pracy jest czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. Obszerną wykładnię tego przepisu przedstawił Sąd Najwyższy wyroku z 24 września 2020 r. sygn. III PK 38/19, w którym czytamy: „Antycypując uwagi szczegółowe odnoszące się do zarzutów przedstawionych w skardze, należy przypomnieć, że z zgodnie z art. 128 k.p. czasem pracy jest czas pozostawania przez pracownika w dyspozycji pracodawcy w jednym z dwóch miejsc: w zakładzie pracy (co jest zasadą) lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę. Jednocześnie, wynagrodzenie przysługuje pracownikowi jedynie za wykonaną pracę (art. 80 k.p.), zaś za niewykonaną tylko, jeśli przepis tak stanowi. Dokonując zestawienia powołanych regulacji prawnych oczywisty staje się wniosek, że inną kategorią jest wykonywanie pracy, inną zaś czas niewykonywania pracy (choć oba te elementy mieszczą się w pojęciu czasu pracy przy spełnieniu warunków określonych w art. 128 k.p.). Ustawodawca nie wiąże przy tym czasu pracy z czasem realnego, efektywnego świadczenia pracy, lecz z czasem pozostawania w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy, dlatego na czas pracy składa się nie tylko czas rzeczywistej pracy, lecz także okresy jej nieświadczenia, w których pracownik pozostawał w dyspozycji pracodawcy (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 28 marca 2019 r., I PK 89/18, LEX nr 2644562; z dnia 21 maja 2019 r., I PK 152/18, LEX nr 2665358 oraz powołane tam orzecznictwo). Oczywiście, czasem pracy jest również czas, który pracownik musi poświęcić na przemieszczanie się po terenie zakładu pracy w celu wykonania kolejnych czynności pracowniczych wynikających z nałożonych na niego obowiązków. Także w doktrynie przyjmuje się, w kontekście analizy definicji legalnej czasu pracy wynikającej z art. 128 § 1 k.p., że „czas pracy biegnie od momentu, w którym pracownik rozpoczyna merytoryczne czynności niezbędne do wykonania pracy” (zob. A. Sobczyk: Komentarz do art. 128 Kodeksu pracy, (red.) A. Sobczyk, Warszawa 2018). Podsumowując, z definicji zawartej w art. 128 § 1 k.p. można wyodrębnić dwa elementy czasu pracy. Pierwszy z nich to pozostawanie w dyspozycji pracodawcy, a drugi to obecność w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. Oba te składniki, co do zasady, powinny wystąpić łącznie, aby można było stwierdzić, że dany okres jest uznawany za czas pracy. Zasadniczo, pozostawanie pracownika w dyspozycji pracodawcy oznacza pełną jego zdolność psychofizyczną i „gotowość do wykonywania pracy oraz poleceń kierownictwa pracy, zgodnie z zasadą podporządkowania” (zob. K. Rączka [w:] Kodeks pracy. Komentarz, (red.) Z. Salwa, Warszawa 2000, s. 412)".

Uwzględniając zaprezentowane w przytoczonym wyroku wskazówki, co do rozumienia pojęcia „czasu pracy”, na potrzeby zastosowania art. 18db ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, można przyjąć, że czas pracy jest wyznaczany przez łączne spełnienie dwóch kryteriów:

1)pozostawanie w dyspozycji pracodawcy;

2)obecność w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy.

„Czasem pracy” w danym miesiącu jest natomiast przypadający na ten miesiąc okres pozostawania w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. Zakresem znaczeniowym tego pojęcia nie mogą być więc objęte okresy, w których pracownik nie pozostaje do dyspozycji pracodawcy (nie jest w gotowości do świadczenia pracy) z uwagi np. na przebywanie urlopie wypoczynkowym, czy zdrowotnym, albo też z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności. W tym kontekście dookreślenie „ogólny czas pracy”, użyte w art. 18db ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, oznacza całkowity czas pracy (w przedstawionym wyżej rozumieniu) w danym miesiącu, obejmujący zarówno czynności służące realizacji działalności badawczo-rozwojowej pracodawcy, jak i czynności o odmiennym charakterze.

Takie też rozumienie analizowanego pojęcia znajduje akceptację w orzecznictwie sądów administracyjnych, odwołującym się właśnie do art. 128 Kodeksu pracy. Wiele z tych wyroków dotyczący co prawda przepisu art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, jednak Wnioskodawca uważa za w pełni uzasadnione analogiczne odniesienie przestawionej w nich wykładni do identycznego sformułowania „ogólny czas pracy”, zamieszczonego w 18db ust. 3 pkt 1.

W wyroku NSA z 11 października 2022 r. o sygn. II FSK 364/20, NSA wskazał: „przy obliczaniu proporcji, w jakiej należności te można zaliczyć do kosztów kwalifikowanych, czas nieświadczenia pracy z uwagi na urlop lub chorobę ma znaczenie dla ustalenia ogólnego czasu pracy i czasu poświęconego na wykonywanie zadań z zakresu prac badawczo-rozwojowych. Jeśli zatem strony ustalą, że w ramach tego wynagrodzenia wypłacane będzie wynagrodzenie za urlop czy chorobę, to także te kwoty wchodzić będą w skład kosztów kwalifikowanych, oczywiście w proporcji czasu wykonywania pracy do faktycznego czasu wykonywania pracy w zakresie prac badawczo-rozwojowych”.

Podobnie w wyroku NSA z 21 marca 2023 r., sygn. II FSK 2275/20, stwierdzono: „Jeżeli pracownik poświęca cały swój czas pracy na działalność badawczo-rozwojową, to wówczas wydatki związane z czasem jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy winny być uwzględnione w pełnej wysokości, albo w określonej proporcji, gdy pracownik poświęca na badania jedynie część swojego czasu, w odniesieniu do całego czasu pracy. Przy wyliczeniu tej proporcji należy brać pod uwagę faktyczny wymiar realizowania obowiązków z zakresu działalności badawczo-rozwojowej w danym miesiącu, a ogólny czas pracy takiego pracownika to czas w jakim pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy, tj. bez uwzględnienia urlopu i zwolnienia lekarskiego”.

Zagadnienie to zostało analogicznie ujęte m.in. w wyrokach NSA z 1 września 2022 r. (II FSK 3033/19), z 4 listopada 2021 r. (II FSK 998/21) i z 23 listopada 2021 r. (II FSK 1039/21).

Potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy można znaleźć również w indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego, jak np. interpretacja Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 10 października 2023 r. (0111-KDIB1-3.4010.419.2023.2.ZK): „(...) czasem pracy jest czas, w jakim pracownik wykonuje zadania zlecone przez pracodawcę. Oznacza to, że nie może być czasem pracy czas, w którym pracownik jest poza dyspozycją pracodawcy. W związku z tym, urlop lub inna usprawiedliwiona nieobecność nie mogą być zaliczane do czasu, w którym pracownik jest do dyspozycji pracodawcy, ponieważ w tym czasie, pracownik nie pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przez „ogólny czas pracy” dla potrzeb określenia Kosztów Zatrudnienia na podstawie art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. rozumie się czas pracy, w jakim pracownik pozostaje do dyspozycji pracodawcy, tj. Spółki, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy, jest prawidłowe”.

Podobne stanowisko zajęte zostało m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych:

-z 13 lutego 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.929.2022.1.ZK,

-z 8 lutego 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.806.2022.2.ZK,

-z 14 listopada 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.613.2022.2.AN,

-z 21 czerwca 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.171.2022.2.PC.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z brzmieniem art. 4a pkt 26 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „updop”, „ustawa o CIT”):

Natomiast, stosownie do treści art. 18d ust. 1 updop:

Katalog kosztów uznawanych za koszty kwalifikowane został przedstawiony w art. 18d ust. 2- 3a updop.

W myśl art. 18d ust. 8 updop:

Zgodnie z art. 18d ust. 9 updop:

Stosownie do art. 18db ust. 1 updop:

Zgodnie z art. 18db ust. 2 updop:

Zgodnie z art. 18db ust. 3 updop:

Stosownie do treści art. 18db ust. 4 updop:

W myśl art. 18db ust. 5 updop:

Z powyższych przepisów wynika, że ulga określona w art. 18db updop, jest adresowana do podatników podatku dochodowego (będących płatnikami), którzy prowadzą działalność badawczo-rozwojową i ze względu na stratę lub niski dochód nie mogli w całości lub w części odliczyć w ramach ulgi B+R wydatków kwalifikowanych określonych w art. 18d ust. 2-3 updop, poniesionych w danym roku.

Ulga umożliwia płatnikowi zmniejszenie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych odprowadzanych od wynagrodzeń pracowników wskazanych w art. 18db ust. 3 updop, o kwotę nieodliczonych wydatków kwalifikowanych. Odliczeniu podlega kwota stanowiąca iloczyn nieodliczonych wydatków kwalifikowanych i obowiązującej danego podatnika stawki podatku dochodowego.

We wniosku wskazali Państwo, że „czasem pracy” w danym miesiącu jest natomiast przypadający na ten miesiąc okres pozostawania w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. Zakresem znaczeniowym tego pojęcia nie mogą być więc objęte okresy, w których pracownik nie pozostaje do dyspozycji pracodawcy (nie jest w gotowości do świadczenia pracy) z uwagi np. na przebywanie urlopie wypoczynkowym, czy zdrowotnym, albo też z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 18db ust. 3 updop:

W tym miejscu zauważyć należy, że termin „ogólny czas pracy” nie został zdefiniowany ani w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, ani ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powyższego, wskazać należy, że w kwestii „ogólnego czasu pracy” należy odnieść do zawierającego ogólne przepisy prawa pracy, Kodeksu pracy, w którym to art. 128 § 1 stanowi, że czasem pracy jest czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. Zatem, „zasadniczym elementem definicji czasu pracy jest pozostawanie w dyspozycji pracodawcy. Oznacza to, że czas pracy nie jest tym samym co czas efektywnego (rzeczywistego) wykonywania pracy określonej w umowie, ale obejmuje również okresy nieświadczenia pracy, w których pracownik „pozostaje w dyspozycji” pracodawcy (por. post. SN z 28 marca 2019 r. sygn. I PK 89/19 oraz wyr. SN z 24 września 2020 r. sygn. III PK 38/19)”.

Zgodnie z treścią art. 80 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz.U. z 2022 r., poz. 1510, ze zm.), wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. Należy podkreślić, że „zarówno doktryna, jak i orzecznictwo konsekwentnie wiążą prawo do urlopu z istnieniem stosunku pracy”. Prawo do urlopu polega na uprawnieniu do okresowego zwolnienia od obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Co za tym idzie tzw. ogólny czas pracy pracownika uwzględnia również okres urlopu wypoczynkowego (wymiar urlopu określają przepisy prawa pracy) i analogicznie m.in. urlop okolicznościowy, czy okres zwolnienia przysługującego na mocy art. 188 Kodeksu pracy oraz okres przestoju niezawiniony przez pracownika zgodnie z art. 81 Kodeksu pracy. Dodatkowo, na mocy art. 92 Kodeksu pracy, pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy. Zatem do ogólnego czasu pracy zaliczyć należy również okres pozostawania pracownika na zwolnieniu lekarskim.

W związku z powyższym Państwa stanowisko, w zakresie ustalenia, czy:

-    przez „ogólny czas pracy w danym miesiącu”, o którym mowa w art. 18db ust. 3 pkt 1 updop, należy rozumieć, stosownie do przepisu art. 128 Kodeksu pracy, łączny czas pozostawania, w danym miesiącu, w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy, a więc z wyłączeniem w szczególności okresów, w których pracownik nie pozostawał w dyspozycji pracodawcy z powodu przebywania na urlopie,

-    prawidłowa jest wskazana w następującym przykładzie kalkulacja spełnienia przesłanki, określonej w art. 18db ust. 3 pkt 1 updop:

-pracownik wykonywał w danym miesiącu pracę przez 12 dni, łącznie przez 96 godzin i w 80% tego czasu realizował czynności, związane z działalnością badawczo-rozwojową Wnioskodawcy;

-przez pozostałe 10 dni roboczych tego miesiąca pracownik przebywał na urlopie wypoczynkowym;

w opisanych okolicznościach ogólny czas pracy pracownika wynosi 96 godzin, z czego 80% było przeznaczone na realizację czynności, związanych z działalnością badawczo-rozwojową, w związku z czym została spełniona przesłanka, określona w art. 18db ust. 3 pkt 1 updop,

uznałem za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Odnosząc się do powołanych przez Państwo we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Odmienne rozstrzygnięcia dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. Jednolitość orzecznictwa chociaż jest cechą pożądaną nie stanowi wartości samej w sobie. Organ wydający interpretację indywidualną jest nią związany tylko w skonkretyzowanej, indywidualnej sprawie, co oznacza, że jego poglądy mogą ewoluować. Zmiana stanowiska w konkretnych sprawach została przewidziana przez ustawodawcę, co znalazło wyraz w treści art. 14e Ordynacji podatkowej, a skorzystanie z tej instytucji służy w istocie realizacji zasady jednolitości interpretacji. Przyjęcie odmiennej koncepcji powodowałoby, że jednostkowe zajęcie stanowiska przez Organ interpretacyjny skutkowałoby zawsze obowiązkiem powielenia tego stanowiska we wszystkich innych sprawach bez względu na to, czy stanowisko to byłoby słuszne, czy też nie.

Odnosząc się do powołanych wyroków, należy zauważyć, że orzeczenia sądowe wydawane są w indywidualnych sprawach w odzwierciedleniu do konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych i nie mają charakteru wiążącej wykładni prawa podatkowego. Powołane orzeczenia nie są źródłem prawa i nie mogą stanowić podstawy prawnej działań organów administracji. Organy administracji są związane oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w orzeczeniu sądu administracyjnego, jednakże to związanie istnieje tylko w ramach tej sprawy, która była rozpoznawana przez sąd administracyjny – zgodnie z art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-   w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-   w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).