Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia:

-    czy w przedstawionych okolicznościach Rekompensata wypłacana na rzecz nabywcy w związku z rozwiązaniem Umowy deweloperskiej w celu zawarcia nowej umowy z innym klientem i osiągnięcia wyższego przychodu, stanowi koszt uzyskania przychodu dla Spółki;

-    czy w razie uznania, że Rekompensata stanowi koszt uzyskania przychodu, stanowi ona koszt bezpośrednio związany z uzyskiwanym przychodem ze sprzedaży lokalu, a zatem powinna być ona wykazana jako koszt uzyskania przychodu w momencie uzyskania przychodu w związku z przeniesieniem własności lokalu na nowego klienta.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

X Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”). Spółka rozlicza CIT na zasadach ogólnych, tzn. że nie podlega opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.

Wnioskodawca jest spółką prawa polskiego, powołaną w celu realizacji inwestycji - budowy obiektów mieszkalnych oraz handlowo-usługowych, komercyjnych, której zadaniem jest zakup gruntów, realizacja inwestycji oraz komercjalizacja inwestycji.

Zgodnie z danymi zawartymi w Krajowym Rejestrze Sądownym, przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek (68.10.Z). W ramach pozostałej działalności Spółka zajmuje się m.in. realizacją projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (41.10.Z), robotami budowlanymi związanymi ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (41.20.Z), wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (62.20.Z).

W ramach realizowanej inwestycji Spółka zawarła z klientami umowy deweloperskie w formie aktu notarialnego (dalej: „Umowa deweloperska”). Na mocy Umowy deweloperskiej Spółka zobowiązała się, że w ramach prowadzonego przez siebie przedsięwzięcia deweloperskiego wybuduje na nieruchomości gruntowej budynek mieszkalny, ustanowi odrębną własność lokali i przeniesie ich własność na rzecz nabywców za cenę określoną w Umowie deweloperskiej. Nabywcy w Umowie deweloperskiej zobowiązali się, że wskazane lokale za wskazaną cenę nabędą (dalej: „Nabywcy”).

Zdarza się, iż po zawarciu Umów deweloperskich na wybrane lokale, do Spółki zgłaszają się inni klienci chcący nabyć właśnie te mieszkania objęte już Umowami deweloperskimi. Ze względu na zmieniające się warunki rynkowe i wzrost średnich cen nieruchomości, Spółka ma możliwość sprzedaży tych lokali po znacznie wyższych cenach niż określone w pierwotnych Umowach deweloperskich. Zdarzają się także sytuacje, że klienci wiedząc, że określony lokal jest „zarezerwowany”, tzn. że została w stosunku do niego zawarta Umowa deweloperska, sami oferują chęć nabycia tych lokali po wyższych cenach niż ceny nabycia wskazane w zawartych Umowach deweloperskich.

W związku z możliwością uzyskania wyższego przychodu ze sprzedaży lokali objętych Umowami deweloperskimi, Spółka złożyła nabywcom propozycję rozwiązania Umów deweloperskich za porozumieniem stron (oświadczenie o braku woli kontynuowania tych umów).

W wyniku złożenia przez Spółkę oświadczeń o braku woli kontynuowania Umów deweloperskich, a także w związku z wolą kontynuowania Umów deweloperskich przez nabywców oraz poniesionymi przez nabywców kosztami związanymi z zawarciem umowy i utraconymi korzyściami związanymi z jej rozwiązaniem, w celu zapobieżenia ewentualnym sporom co do wykonania Umowy deweloperskiej Spółka zawarła z nabywcami ugody.

W treści ugód wskazano, że:

-   Spółka oraz nabywca rozwiązują umowę deweloperską,

-   Spółka zwraca nabywcy wpłacone kwoty na poczet zakupu lokalu,

-   Spółka zapłaci na rzecz nabywcy tytułem rekompensaty za rozwiązanie Umowy deweloperskiej i poniesione koszty związane z zawarciem umowy kwotę pieniężną stanowiącą procentową wartość ceny lokalu wynikającej z Umowy deweloperskiej (dalej: „Rekompensata”).

Spółka wskazuje dodatkowo, że Rekompensata będzie poniesiona ze środków własnych Spółki i nie zostanie w żaden sposób jej zwrócona.

Wnioskodawca zaznacza, że analogiczne ugody mogą być zawierane również w przyszłości, a zatem wniosek dotyczy zarówno zawartych już ugód jak i analogicznych ugód, które mogą zostać zawarte w przyszłości.

Pytania

1.Czy w przedstawionych okolicznościach Rekompensata wypłacana na rzecz nabywcy w związku z rozwiązaniem Umowy deweloperskiej w celu zawarcia nowej umowy z innym klientem i osiągnięcia wyższego przychodu, stanowi koszt uzyskania przychodu dla Spółki?

2.Czy w razie uznania, że Rekompensata stanowi koszt uzyskania przychodu, stanowi ona koszt bezpośrednio związany z uzyskiwanym przychodem ze sprzedaży lokalu, a zatem powinna być ona wykazana jako koszt uzyskania przychodu w momencie uzyskania przychodu w związku z przeniesieniem własności lokalu na nowego klienta?

Państwa stanowisko w sprawie

w zakresie pytania 1.

W ocenie Spółki Rekompensata wypłacana nabywcy z tytułu rozwiązania Umowy deweloperskiej w celu zawarcia nowej umowy sprzedaży lokalu po wyższej cenie tj. w celu osiągnięcia wyższego przychodu ze sprzedaży tego lokalu, stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT [ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”) – przyp. organu].

w zakresie pytania 2.

W ocenie Spółki Rekompensata stanowi koszt bezpośrednio związany z uzyskaniem przychodu ze sprzedaży lokalu, a zatem powinien on zostać rozpoznany w okresie w którym Spółka rozpozna przychód ze sprzedaży lokalu na rzecz nowego klienta.

Uzasadnienie własnego stanowisko Wnioskodawcy:

Uzasadnienie do stanowiska nr 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów, lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Ze względu na ogólny charakter powyższej definicji, każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji.

Co do zasady aby poniesiony wydatek stanowił koszt uzyskania przychodu, powinien:

1)być poniesiony przez podatnika (musi on zostać pokryty z jego zasobów majątkowych),

2)posiadać definitywny, rzeczywisty charakter,

3)pozostawać w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika,

4)być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

5)zostać udokumentowany,

6)nie znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że Rekompensata jest ponoszona z zasobów majątkowych Spółki i nie zostanie jej w żaden sposób zwrócona, posiada definitywny charakter, pozostaje w związku z działalnością gospodarczą oraz jest właściwie udokumentowana.

Kluczowe dla oceny, czy istnieje możliwość zakwalifikowania przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodu, jest zatem ustalenie, czy został on poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów oraz czy nie została wymieniona w katalogu art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

a)Celowość poniesienia wydatku.

W kwestii ustalenia związku wydatku z przychodami, stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 kwietnia 2019 r. (sygn. akt II FSK 1248/17), zgodnie z którym: „W przypadku odszkodowań, kar umownych i innych wydatków, wynikających z odstąpienia lub przedterminowego rozwiązania umowy przez podatnika, przyjęto, że wykazują one związek z przychodami, wówczas, gdy podatnik ma na uwadze możliwość osiągnięcia, choćby nawet potencjalnie jakiegoś przychodu, czy to z określonej innej transakcji, czy też na skutek redukcji kosztów pośrednich, czyli ogólnych, dotyczących całej działalności. Tam, gdzie występują koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika, można nierzadko, w przypadku zapłaty odszkodowań, powiązać je z zabezpieczeniem źródła przychodu”.

Podobnie w wyroku z 19 czerwca 2012 r. (sygn. akt II FSK 2486/10) NSA wskazał, że: „(...) Istotne jest, aby oceniając dany wydatek pod kątem kosztu podatkowego uwzględniać również logiczny ciąg zdarzeń wywołujących określone działania podatnika, tj. zawarcie umowy, zmianę uwarunkowań gospodarczych, przyczyny zawarcia porozumienia o wcześniejszym odstąpieniu od umowy, skutkujące zapłatą kary umownej, konsekwencje finansowe takiej decyzji i ich wpływu na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródeł przychodów, a także dynamikę procesów i zjawisk gospodarczych, w ramach których dochodzi do zmiany pierwotnie podejmowanych decyzji, a która to zmiana związana jest z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów”.

Natomiast w uchwale 7 sędziów NSA z 25 czerwca 2012 r., (sygn. akt II FPS 2/12) wskazano: „Działając w warunkach rynkowych, podatnik musi podejmować racjonalne ze swego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności czy eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie, zmierzające do zapobieżenia takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty - jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”.

Zdaniem Spółki odstąpienie od realizacji umowy i wypłata na podstawie ugody Rekompensaty stanowi wydatek, który jest ekonomicznie uzasadniony i zmierza do maksymalizacji przychodów, a zatem jest związany z przychodem.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej 24 sierpnia 2016 r. przez Izbę Administracji Skarbowej w Katowicach (znak: IBPB-1-1/4510-203/16-1/DW), wnioskodawca rozważał zawarcie korzystnej dla niego umowy najmu (gwarantującej wynajęcie zdecydowanie większej powierzchni budynku, a co za tym idzie generującej większe zyski). Warunkiem zawarcia nowej umowy było rozwiązanie umowy z dotychczasowym najemcą, co jednocześnie wiązało się z koniecznością uiszczenia stosownego odszkodowania. W takim stanie faktycznym, organ interpretacyjny uznał, że: „Skoro więc, jak wskazuje Wnioskodawca zapłata takiej rekompensaty jest korzystniejsza niż kontynuowanie umowy z dotychczasowym najemcą, co jednocześnie uniemożliwi zawarcie nowej - korzystniejszej umowy, zgodzić można się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, co do możliwości zaliczenia wydatków z tytułu wskazanego we wniosku odszkodowania do kosztów uzyskania przychodów”.

W ocenie Spółki koszt Rekompensaty, jako niezbędny do rozwiązania Umowy deweloperskiej, a tym samym konieczny dla zawarcia nowej umowy sprzedaży lokalu po wyższej cenie, a zatem niezbędny dla uzyskania wyższego przychodu, będzie poniesiony w celu uzyskania przychodów zgodnie z definicją przewidzianą w art. 15 ust. 1 [Ustawy o CIT – przyp. organu].

Rozwiązanie umowy, które będzie skutkowało wygenerowaniem wyższego przychodu z innej umowy, jaką Spółka zawrze z nowym klientem, potwierdza, że wydatek ten jest racjonalny gospodarczo. Spółka wskazuje także, że zysk wypracowany ze sprzedaży lokalu na rzecz nowego klienta będzie wyższy nawet przy uwzględnieniu kosztu Rekompensaty, co tym bardziej potwierdza celowość jego poniesienia.

b)Brak zaliczenia do wydatków określonych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

W ocenie Spółki wydatek w postaci Rekompensaty nie został jednocześnie wymieniony w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, a w szczególności nie znajduje zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT.

Zgodnie z przywołanym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z treści powyższego przepisu wprost wynika, że z kosztów uzyskania przychodów wyłączone są kary umowne i odszkodowania wynikające wyłącznie z tytułu:

-   wady dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,

-   zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

-   zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W ocenie Spółki, katalog zawarty w art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT jest katalogiem zamkniętym, a tym samym nie może podlegać wykładni rozszerzającej.

Oznacza to jednocześnie, że rekompensata za rozwiązanie umowy nie będzie objęta wyłączeniem przewidzianym przez art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT, ani żadnym innym wyłączeniem zawartym w przepisie art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki nawet biorąc pod uwagę charakter Rekompensaty wypłacanej nabywcy na podstawie ugody, w wyniku której dochodzi do rozwiązania umowy, nie pokrywa się ona z wydatkami wskazanymi w art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT. Rekompensata nie stanowi kary umownej, ani też odszkodowania i nie jest związana z powstałymi wadami lub zwłoką w dostawie lub usunięciu wad. Nie stanowi ona kwoty wypłaconej z tytułu zawinionego działania.

W przypadku Spółki dochodzi do sytuacji, o której mowa w cytowanej wyżej interpretacji, tzn. że zapłata takiej rekompensaty jest korzystniejsza niż kontynuowanie umowy z dotychczasowym nabywcą. Kontynuowanie pierwotnej umowy uniemożliwiłoby bowiem zawarcie nowej bardziej opłacalnej umowy, a tym samym uniemożliwiłoby uzyskanie wyższego przychodu, a w konsekwencji również dochodu, w związku ze sprzedażą tego lokalu.

Spółka podkreśla, że Rekompensata nie była wynikiem:

a)wady dostarczonych towarów - w niniejszej sprawie nie doszło bowiem do żadnej dostawy towaru,

b)wady wykonanych robót i usług - w mniejszej sprawie nie zostały wykonane, tj. przeprowadzone i zakończone żadne roboty i usługi, a więc nie doszło do oddania wykonanych robót i usług, a zatem nie mogły również wystąpić żadne wady,

c)zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad - w niniejszej sprawie z uwagi na rozwiązanie Umowy deweloperskiej w ogóle nie doszło do dostawy towaru, a więc nie można tez mówić o jakiejkolwiek zwłoce w dostawie towaru, również tego wolnego od wad,

d)zwłoki w usunięciu wad towarów - w niniejszej sprawie nie doszło do dostawy towaru, a więc nie doszło do stwierdzenia jakikolwiek wad, które Wnioskodawca miałby usunąć,

e)zwłoki w usunięci wad wykonanych robót i usług - w niniejszej sprawie nie doszło do oddania wykonanych robót i usług, w związku z czym nie rozpoznano żadnych wad, które Wnioskodawca miałby usunąć.

Rekompensata związana jest wyłącznie z koniecznością rozwiązania umowy w celu uzyskania wyższego przychodu, w związku ze wzrostem cen nieruchomości i możliwością uzyskania większego zysku ze sprzedaży lokali objętych ugodami.

Organy podatkowe potwierdzają w wydawanych przez siebie interpretacjach że katalog enumeratywnie wymienionych kar w art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT nie zawiera opłat (kar) za odstąpienie od umowy podyktowane możliwością uzyskania większego przychodu bądź uniknięcia strat.

W interpretacji z 21 lutego 2024 r., znak: 0111-KDIB1-1.4010.753.2023.1.SG Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził: „Rekompensata, którą została obciążona Spółka, nie dotyczy wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, a jedynie są konsekwencją wcześniejszego rozwiązania przez Spółkę Umów z Dostawcą na dostawę oleju (...) Zatem Rekompensata opisana we wniosku, nie podlega ograniczeniu określonemu w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Również w interpretacji z 8 sierpnia 2023 r., znak: 0114-KDIP2-2.4010.295.2023.1.KW organ podatkowy uznał, że: „(...) kary umowne, którymi została obciążona Spółka, nie dotyczą wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, a jedynie są konsekwencją wcześniejszego rozwiązania przez Spółkę umowy na dostarczenie energii elektrycznej lub odstąpienia od umowy i tym samym podatnik ma możliwość zaliczenia ich w koszty uzyskania przychodu”.

Stanowisko Spółki potwierdza także interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 lipca 2024 r., znak: 0114-KDIP2-2.4010.266.2024.1.AS, w której organ uznał stanowisko podatnika za prawidłowe i odstąpił od uzasadnienia. W interpretacji tej wnioskodawca zadał pytanie dotyczące niemal analogicznej kwestii, tzn. czy opłata za odstąpienie od przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości stanowi koszt uzyskania przychodu, wskazując, że w jego ocenie takim kosztem jest.

W związku z powyższym w ocenie Spółki Rekompensata stanowi wydatek który może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Uzasadnienie do stanowiska nr 2.

W zgodzie z jednolitą linią orzecznictwa kosztem uzyskania przychodów są wszelkie koszty, zarówno te bezpośrednie jak i pośrednie, poniesione w celu uzyskania przychodów.

WSA w Warszawie w wyroku z 25 września 2008 r., (sygn. akt III SA/Wa 656/08) stwierdził, że: „Każdy koszt, który został poniesiony w sposób bezpośredni lub pośredni, rzeczywisty lub potencjalny (tzn. w intencji podatnika poniesiony w celu zwiększenia przychodu choćby niezasadnie z punktu widzenia ekonomicznego), może być uznany za koszt uzyskania przychodu”.

Dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowo-skutkowy (zob. wyrok WSA w Rzeszowie z 10 lutego 2022 r., sygn. akt I SA/Rz 969/21).

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). Koszty pośrednie to takie koszty, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Jak wskazał NSA w wyroku z 4 marca 2014 r., (sygn. akt II FSK 1358/12): „Jeżeli dany wydatek odnosi się do konkretnego przychodu, należy zaliczyć go do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów W przypadku natomiast, gdy dany wydatek dotyczy szerszego spektrum aktywności gospodarczej podatnika i nie można go powiązać ze skonkretyzowanym przychodem, zasadna jest jego kwalifikacja do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodem. Inaczej mówiąc, bezpośrednio związane z przychodami są takie koszty, gdy można wskazać konkretny przychód, do którego odnoszą się koszty mające na celu jego generowanie albo zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów”.

W analizowanej sprawie Spółka poniosła wydatek związany z rozwiązaniem Umowy deweloperskiej. Zakończenie łączącego obie strony ww. umowy stosunku dało Spółce możliwość uzyskania przychodu ze sprzedaży lokalu po wyższej cenie nowemu klientowi. Poniesienie zatem tego kosztu uznać należy za pozostające w bezpośrednim związku z przychodem, który zostanie wygenerowany w przyszłości ze sprzedaży lokalu nowemu nabywcy.

Jak zauważył WSA w wyroku z 9 lutego 2012 r.,(sygn. akt I SA/Wr 868/12): „Koszty bezpośrednie muszą być identyfikowane z określonym przychodem, to znaczy, że dostrzegalny jest ich związek z danym przychodem, jak i brak związku z pozostałymi przychodami (ogółem przychodów)”.

Spółka nie rozpoznaje żadnych innych przychodów, aniżeli przychodów ze sprzedaży lokalu, którego dotyczy Rekompensata, które miałyby jakikolwiek związek z wydatkiem poniesionym na uiszczenie Rekompensaty. Poniesiony wydatek na ww. Rekompensatę jest zatem ściśle powiązany z przychodem, który Spółka uzyska ze sprzedaży lokali objętych ugodami.

Mając powyższe na względzie, w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 Rekompensata, o której mowa w opisie stanu faktycznego stanowi bezpośredni koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 4 Ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.