Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy koszty Dyskonta stanowiące wynagrodzenie Funduszu z tytułu udzielonego finansowania Projektów powinny stanowić - zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT - koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami z dzierżawy Instalacji na rzecz Klientów, rozliczane co miesiąc przez cały okres trwania Umowy PV, proporcjonalnie do odpowiadających im miesięcznych przychodów z Należności w stosunku do całkowitej kwoty Należności wynikającej z tej umowy.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest podmiotem z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej prowadzącym działalność w zakresie wynajmu i dzierżawy systemów fotowoltaicznych (dalej: „Instalacje”) dla klientów będących małymi, średnimi lub dużymi przedsiębiorstwami z siedzibą w Europejskim Obszarze Gospodarczym („Klient”/„Klienci”).

Spółka podlega w Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkowi podatkowemu w CIT od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Wnioskodawca jest spółką zależną A. S.A. z siedzibą w (…) (dalej: „A. S.A.”), która specjalizuje się w realizacji projektów polegających na budowie i montażu Instalacji dla Klientów (dalej: „Projekt”/„Projekty”).

Wnioskodawca oraz A. S.A. wspólnie podejmują się realizacji Projektów na rzecz Klientów, w ten sposób, że:

• A. S.A. pozyskuje Klientów i zawiera z nimi umowy o realizację Projektów (dalej: „Umowa PV”/„Umowy PV”), z których wynikają, m.in. wierzytelności z tytułu dzierżawy Instalacji,
• Umowy PV przekazywane są do wyspecjalizowanego funduszu zagranicznego, udzielającego finansowania, w celu uzyskania akceptacji danego Projektu,
• Z chwilą pozyskania przez Wnioskodawcę finansowania Projektu, A. S.A. przenosi na rzecz Wnioskodawcy prawa i obowiązki wynikające z Umowy PV,
• A. S.A. buduje Instalacje na rzecz Wnioskodawcy,
• Właścicielem Instalacji jest Wnioskodawca, który ponosi koszty związane z budową Instalacji na rzecz A. S.A.,
• Wnioskodawca dzierżawi Instalacje na rzecz Klientów,
• Wnioskodawca finansuje realizację Projektów poprzez przeniesienie na Fundusz wierzytelności z tytułu dzierżawy Instalacji.

W szczegółach model biznesowy Wnioskodawcy przedstawia się następująco:

W ramach zawieranych z Klientami Umów PV, A. S.A. zobowiązuje się do realizacji danego Projektu w zamian za zobowiązanie się Klienta do dzierżawy Instalacji oraz do dokonywania okresowych płatności w określonych z góry ratach płatnych przez wskazany w umowie okres (dalej: „Należności”). Umowy PV zawierają odpowiednie postanowienia pozwalające A. S.A. na przeniesienie danej Umowy PV na rzecz Wnioskodawcy. A. S.A. przenosi zatem prawa i obowiązki z Umowy PV na Wnioskodawcę. W konsekwencji Wnioskodawca staje się wydzierżawiającym wybudowane Instalacje na rzecz Klientów w zamian za Należności.

Dla celów podatkowych dzierżawa Instalacji traktowana jest przez Wnioskodawcę jako umowa leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT (dalej: „Leasing operacyjny”). W związku z dzierżawą, Wnioskodawca wystawia na rzecz Klientów faktury w okresach miesięcznych przez cały czas trwania danej Umowy PV i rozpoznaje z tego tytułu co miesiąc przychód podatkowy. W rozumieniu prawa podatkowego dzierżawione instalacje stanowią środki trwałe Spółce i jako takie podlegają amortyzacji podatkowej.

Realizacja Projektów w przedstawionym modelu biznesowym jest możliwa dzięki finansowaniu pozyskiwanemu od wyspecjalizowanego funduszu zagranicznego finansującego instalacje fotowoltaiczne w segmencie B. S. a r. l. (dalej: „Fundusz”).

W tym celu, A. S.A. oraz Wnioskodawca zawarli z Funduszem ramową umowę finansowania (dalej: „Umowa ramowa”), która określa ogólne warunki współpracy stron w zakresie finansowania budowy Instalacji.

Zgodnie z Umową ramową, Fundusz zapewnia finansowanie Projektów oraz przyjmuje ryzyko kredytowe Klientów.

Fundusz ma pełną swobodę co do przyznania finansowania. Oznacza to, że może nie wyrazić zgody na finansowanie danego Projektu, a w razie braku takiej zgody Projekt nie zostanie zrealizowany z Funduszem. Tym samym, warunkiem realizacji danego Projektu jest pozyskanie finansowania od Funduszu.

Dopiero po wyrażeniu przez Fundusz zgody na finansowanie danego Projektu, prawa i obowiązki wynikające z Umowy PV przenoszone są przez A. S.A. na Wnioskodawcę, co umożliwia mu realizację Projektu i następnie dzierżawę Instalacji na rzecz Klientów za wynagrodzeniem w postaci Należności.

Przyznanie przez Fundusz finansowania następuje w zamian za przeniesienie na Fundusz wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy (dalej: „Wierzytelności”) za ustaloną cenę (dalej: „Cena nabycia”).

Na podstawie Umowy ramowej, Wnioskodawca i Fundusz każdorazowo zawierają umowy przeniesienia Wierzytelności na rzecz Funduszu dotyczące poszczególnych transz Wierzytelności. Na podstawie tych umów, Wnioskodawca zobowiązuje się przenieść na Fundusz Wierzytelności, a Fundusz zobowiązuje się udzielić Wnioskodawcy finansowania na zakup sprzętu wykorzystywanego do budowy Instalacji.

Umowa ramowa określa, że Wnioskodawca wyznaczony jest jako agent Funduszu do odbioru Należności od Klientów. Do obowiązków Wnioskodawcy należy m.in. zbieranie Należności, egzekwowanie od Klientów zapłaty za przenoszone Należności oraz przekazywania Funduszowi zebranych płatności w okresach kwartalnych.

Wynagrodzeniem dla Funduszu z tytułu udzielonego finansowania jest dyskonto liczone jako różnica między wartością wszystkich należności wynikających z harmonogramu spłat Należności a Ceną nabycia zapłaconą przez Fundusz za Wierzytelności (dalej: „Dyskonto”). Wynagrodzenie dla Funduszu jest wypłacane cyklicznie. Klienci Spółki wpłacają środki bezpośrednio na konto Spółki. Spółka raz koniec każdego kwartału przekazuje środki do Funduszu. W całym okresie trwania umowy przekazywana jest wartość faktur za dzierżawę netto pomniejszona o środki potrzebne na obsługę serwisową oraz ubezpieczenie instalacji. Wartość spłat rozłożona jest na czas trwania umów objętych finansowaniem. Pierwszą spłatę ustala się w oparciu o szacowany czas zakończenia montażu (po podpisaniu protokołu odbioru oraz przyjęciu Instalacji do podatkowej ewidencji środków trwałych) i spływu środków od klientów. Spłaty rozłożone są na okresy kwartalne na czas trwania umów z klientem. W związku z tym w każdej racie kwartalnej spłacanej do Funduszu uwzględniona jest proporcjonalna część spłaty wynagrodzenia Funduszu.

Po dokonaniu przeniesienia Wierzytelności, Wnioskodawca rozpoznaje w przychodach podatkowych Należności. Wnioskodawca, zgodnie z art. 17k ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, nie rozpoznaje jako przychodów podatkowych Ceny nabycia.

Wnioskodawca jest w stanie powiązać ponoszony koszt Dyskonta z wartością rozpoznawanego dla potrzeb podatkowych przychodu z tytułu Należności.

Wnioskodawca wskazuje, że po dokonaniu przeniesienia Wierzytelności pozostaje właścicielem wybudowanych Instalacji, tj. przeniesienie Wierzytelności na Fundusz nie prowadzi do przeniesienia własności danej Instalacji.

Pytanie

Czy przedstawione w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Dyskonto stanowiące wynagrodzenie Funduszu z tytułu udzielonego finansowania Projektów, powinno stanowić - zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT - koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy bezpośrednio związany z przychodami z dzierżawy Instalacji na rzecz Klientów, rozliczany co miesiąc przez cały okres trwania Umowy PV, proporcjonalnie do odpowiadających mu miesięcznych przychodów z Należności w stosunku do całkowitej kwoty Należności wynikającej z tej umowy?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Dyskonto stanowiące wynagrodzenie Funduszu z tytułu udzielonego finansowania Projektów, powinno stanowić - zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) – koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy bezpośrednio związany z przychodami z dzierżawy Instalacji na rzecz Klientów, rozliczany co miesiąc przez cały okres trwania Umowy PV, proporcjonalnie do odpowiadających mu miesięcznych przychodów z Należności w stosunku do całkowitej kwoty Należności wynikającej z tej umowy.

Na wstępie Wnioskodawca wskazuje, że z uwagi na to, że dla celów podatkowych dzierżawa Instalacji traktowana jest jako Leasing operacyjny, a własność Instalacji nie jest przenoszona przez Wnioskodawcę na Fundusz, konsekwencje podatkowe przeniesienia Wierzytelności określane są przez Wnioskodawcę na podstawie art. 17k ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 17k ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat ustalonych w umowie leasingu operacyjnego, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

Tym samym, Wnioskodawca uprawniony jest do rozpoznania Dyskonta ponoszonego na rzecz Funduszu (osoby trzeciej, na rzecz której przeniesione zostały Wierzytelności) w kosztach uzyskania przychodów.

Przepis art. 17k ustawy o CIT w żaden sposób nie reguluje jednak momentu, w którym finansujący powinien rozpoznać koszt uzyskania przychodów w postaci zapłaconego dyskonta. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, moment zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartości dyskonta ustalić należy na podstawie reguł określonych w ustawie o CIT. W tym celu, zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy ustalić charakter powiązania poniesionego kosztu z przychodami podatnika.

W konsekwencji, w oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności.

Przepisy ustawy o CIT nie zawierają jednoznacznej definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego".

Na podstawie wypracowanego w doktrynie i orzecznictwie podejścia, dla klasyfikacji danego wydatku jako kosztu pośredniego lub kosztu bezpośredniego należy uwzględnić następujące kryteria:

• związek funkcjonalny pomiędzy kosztem a przychodem rozumiany jako ocena przeznaczenia wydatku oraz
• specyfikę każdej konkretnej sprawy.

Wskazuje się zatem, że przez koszty bezpośrednio związane z przychodami rozumieć należy koszty, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów (innymi słowy - możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód).

Natomiast, za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), uważa się koszty, które - choć związane z przychodami osiąganymi przez podatnika - nie pozostają w związku z jego konkretnymi przysporzeniami (tzn. brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi bezpośrednio przychód). Koszty pośrednie są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do osiągnięcia przychodów przez podatnika.

W konsekwencji, analiza i ocena właściwej kwalifikacji kosztów powinna zostać przeprowadzona w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone.

Powyżej wskazane konkluzje przedstawione zostały m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: „WSA”) w Warszawie z dnia 13 maja 2016 r., sygn. III SA/Wa 1430/15 (orzeczenie prawomocne), w którym to sąd wskazał, że:

„Zagadnienie klasyfikacji danego wydatku do kosztów pośrednich i bezpośrednich powinno być rozpatrywane w kontekście specyfiki każdej konkretnej sprawy. Bez wątpienia zaś przy zróżnicowaniu obu kategorii kosztów przydatna jest ocena związku funkcjonalnego pomiędzy kosztem a przychodem, wskazująca na niezbędność poniesienia określonego kosztu dla uzyskania określonego przychodu. Związek o charakterze funkcjonalnym, rozumiany jako ocena przeznaczenia wydatku, świadczy bowiem o celu, w jakim został poniesiony. (...) cel poniesienia określonego kosztu ma znaczenie przy określaniu jego charakteru jako kosztu pośredniego lub bezpośredniego. Wskazuje bowiem, czy celem poniesienia kosztu jest chęć zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu, czy też wprost zamiar uzyskania przychodu z określonego tytułu. (...) Tytułem przykładu, jeżeli podatnik najmuje od innego podmiotu lokal przeznaczony na swoją siedzibę - czynsz najmu jest dla niego wydatkiem zapewniającym funkcjonowanie jego przedsiębiorstwa, a tym samym kosztem pośrednim. Jeżeli jednak podatnik twierdzi, że najął tenże lokal, aby korzystnie podnająć go innemu podmiotowi - płacony czynsz najmu ma bezpośredni związek z przychodem, jaki przynosi podnajem.”

Z powołanego orzeczenia wynika, że cel i okoliczności poniesienia określonego wydatku nie tylko warunkują uznanie go za koszt uzyskania przychodów, ale mają również zasadnicze znaczenie przy określaniu jego charakteru jako kosztu pośredniego bądź bezpośredniego.

Przy klasyfikacji danego kosztu jako kosztu pośredniego bądź bezpośredniego istotne jest zatem zbadanie, czy poniesienie konkretnego wydatku powiązane jest z osiągnięciem konkretnego przychodu podatkowego. Wydatki, których celem jest uzyskanie przychodu z określonego tytułu i które mogą być powiązane z konkretnym przychodem podatnika, zalicza się do kosztów bezpośrednich. Oznacza to, że, co do zasady, wydatki mające na celu raczej zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów zaliczane będą do wydatków o charakterze pośrednim.

Co więcej, w doktrynie podnosi się, że: „Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami to zatem koszty, które są ściśle związane z uzyskiwanymi przychodami, jakie osiąga dany podmiot gospodarczy (podatnik) w związku z charakterem prowadzonej przez niego działalności. To ścisłe powiązanie oznacza, iż można ustalić, jakie konkretnie przychody zostały uzyskane w wyniku poniesienia konkretnych kosztów. Charakter prowadzonej działalności przez danego podatnika ma podstawowe znaczenie dla ustalenia, czy dany wydatek ma charakter kosztu bezpośrednio związanego z przychodem, bowiem ten sam wydatek może u jednego podatnika być kosztem uzyskania przychodu bezpośrednio związanym z przychodem, podczas gdy u innego podatnika nie będzie on już mieć takiego charakteru. [tak m.in. W. Dmoch, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 10, Warszawa 2022]”.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, dla celów kwalifikacji podatkowej kosztów należy wziąć pod uwagę również charakter, specyfikę i okoliczności działalności podatnika, z której osiągane są przychody.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca pragnie wskazać, że zgodnie z przyjętym przez Wnioskodawcę specyficznym dla jego działalności modelem biznesowym, w celu realizacji Projektów i osiągnięcia odpowiednich przychodów, konieczne jest uzyskanie finansowania od Funduszu. Pozyskane Finansowanie umożliwia Wnioskodawcy realizację Projektów i osiąganie przez niego przychodów podatkowych od Klientów w postaci Należności. W efekcie tak ukształtowanego systemu finansowania poszczególnych Projektów, Wnioskodawca ponosi koszt pozyskanego finansowania w postaci Dyskonta.

Wnioskodawca podkreśla przy tym, że Fundusz ma pełną swobodę co do przyznania finansowania w odniesieniu do danego Projektu. Oznacza to, że może nie wyrazić zgody na finansowanie danego Projektu. W przypadku braku otrzymania zgody na udzielenie finansowania, dany Projekt nie zostanie zrealizowany. Tym samym, warunkiem realizacji danego Projektu (a zatem osiągnięcia przychodów przez Wnioskodawcę) jest pozyskanie finansowania od Funduszu, z pozyskaniem którego nierozerwalnie powiązany jest koszt w postaci Dyskonta. Bez poniesienia tego wydatku, nie dojdzie bowiem do budowy i dzierżawy Instalacji, a zatem Wnioskodawca nie osiągnie przychodów z tytułu Należności, tj. ze swojej podstawowej działalności.

Należy stwierdzić, że w przyjętym przez Wnioskodawcę modelu biznesowym, Dyskonto niewątpliwie jest bezpośrednio powiązane z osiąganymi przychodami. Wnioskodawca jest bowiem w stanie powiązać ponoszony koszt Dyskonta z wartością rozpoznawanego dla potrzeb podatkowych przychodu z tytułu Należności. W niniejszym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, istotne jest to, że Wnioskodawca nie wygenerowałby żadnego przychodu z Projektów bez uzyskanego od Funduszu finansowania, co tym samym oznacza, że poniesienie Dyskonta jest warunkiem osiągnięcia tego przychodu i potwierdza jego bezpośrednie powiązanie z tym przychodem.

Wydatek na Dyskonto nie służy zabezpieczeniu, czy też zachowaniu źródła przychodów. Zachowanie/zabezpieczenie źródła przychodów jest pojęciem wtórnym. Odnosi się do działań ukierunkowanych na zabezpieczenie źródeł przychodów, które już istnieją po to aby uchronić je przed zdarzeniami mogącymi wystąpić w przyszłości, które mogłyby potencjalnie nimi zachwiać czy też doprowadzić do ich utraty.

Powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, niewątpliwie świadczy o bezpośrednim charakterze ponoszonych kosztów finansowania w postaci Dyskonta.

Postanowienia umów regulujących przeniesienie Wierzytelności wprost wskazują, że środki wypłacone przez Fundusz tytułem Ceny nabycia stanowią kwotę finansowania udzielonego na zakup sprzętu wykorzystywanego do budowy Instalacji, w celu jej późniejszej dzierżawy. Wskazuje to na ścisłe powiązanie uzyskanego finansowania (i poniesionego Dyskonta) z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami z Należności.

Zdaniem Wnioskodawcy, Dyskonto należy zatem uznać za koszty bezpośrednio związane z przychodem, których moment potrącalności powinien zostać ustalony na podstawie regulacji określonych w art. 15 ust. 4-4c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Art. 15 ust. 4b ustawy o CIT stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

• sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
• złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast, art. 15 ust. 4c ustawy o CIT wskazuje, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa wyżej, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Jak wynika z powyższego, koszty bezpośrednie potrącalne są, co do zasady w momencie uzyskania przychodu, z którymi ich poniesienie jest związane. Pomniejszają one tym samym podstawę opodatkowania CIT w momencie, w który zostanie osiągnięty przychód, w celu uzyskania którego dane koszty zostały poniesione. Specyficzne zasady znajdą zastosowanie, jeśli wydatki te poniesione zostaną po dniu, w którym mija termin złożenia właściwego zeznania podatkowego za rok podatkowy, w którym osiągnięty został przychód.

Mając zatem na uwadze, że przychód z dzierżawy Instalacji Wnioskodawca rozpoznaje co miesiąc przez cały okres trwania danej Umowy PV, koszty Dyskonta również winny być rozliczane w każdym miesiącu, proporcjonalnie do rozpoznawanych przez Wnioskodawcę co miesiąc przychodów z Należności, tj. w stosunku do całkowitej kwoty Należności wynikającej z danej umowy dzierżawy (Umowy PV).

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, koszty Dyskonta stanowiące wynagrodzenie Funduszu z tytułu udzielonego finansowania Projektów powinny stanowić - zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT - koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami z dzierżawy Instalacji na rzecz Klientów, rozliczane co miesiąc przez cały okres trwania Umowy PV, proporcjonalnie do odpowiadających im miesięcznych przychodów z Należności w stosunku do całkowitej kwoty Należności wynikającej z tej umowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.